Pas toen we al jaren met elkaar samenleefden kwamen we er achter dat Ernst het syndroom van Asperger heeft. Inmiddels is er (zoals dat hoort voor je met zekerheid kunt zeggen of dat zo is) een zeer uitgebreide diagnose gesteld. En inmiddels heb ik, uiteraard, zo’n beetje alles gelezen wat er te vinden is over dat syndroom van Asperger. Hoe is dat, een partner zijn van iemand met dat syndroom van Asperger?
In de eerste plaats verandert er natuurlijk weinig ten opzichte van de situatie voor er een diagnose ligt: Hij blijft dezelfde persoon; een etiketje verandert niets wezenlijks aan wie iemand is. Ik had al lang gemerkt dat Ernst soms vreemd reageerde, anders dan andere mensen. En ik had me al lang op het standpunt gesteld dat ik zo goed voelde dat zijn bedoelingen goed waren, dat ik dat vreemde gedrag nooit heb toegeschreven aan onwil, luiheid, kwaadwillendheid of egoïsme (zoals mensen met het syndroom van Asperger tijdens hun leven helaas heel erg vaak overkomt).
Maar aan de andere kant blijft het even moeilijk. Wanneer je weet wat er aan de hand is, word je daarmee gesterkt in je gevoel dat je partner alleen maar goede bedoelingen heeft, maar je moet dezelfde inspanning verrichten om z’n gedrag niet zo te interpreteren als je bij anderen zou doen.
Omdat ik het heel interessant vind, wat er precies aan de hand is bij autisme, omdat ik vaak m’n best doe daar iets in te ontrafelen, schrijf ik hier af en toe een stukje over één van de vele aspecten. Hier alleen een paar adviezen voor de partner zonder Asperger, over het leven met een partner met Asperger, ook als een reminder aan mezelf 
:
1.- Eis niet dat je partner zich aanpast
Dat is in elke relatie een voorwaarde om het plezierig met elkaar te hebben, maar wanneer een van beiden het syndroom van Asperger heeft is het nog veel belangrijker: wat in een andere relatie een kwestie is van de ander ergens aan helpen herinneren, is in zo’n relatie al gauw een poging de ander te veranderen. Wat vanzelfsprekend gedrag lijkt is dat niet. Dat vanzelfsprekende gedrag van de ander eisen, betekent dat je hem probeert te veranderen. Houd je altijd voor dat je dat niet moet doen!
In een relatie zullen beide partners veranderen, zich aan elkaar aanpassen. Dat gebeurt vanzelf, en daar zullen beide partners ook hun best voor doen. Maar dat moet je nooit proberen af te dwingen. Het is plezierig in elke relatie wanneer partners geen aanpassingen bij elkaar afdwingen, maar wanneer je een relatie hebt met iemand die Aperger heeft is het extra belangrijk.
Het is een soort Zen-situatie: als je wilt dat je partner zich aanpast, zal het niet gebeuren. Pas als je het niet wilt ontstaat de vrijheid voor je partner om zich aan te passen. Dat zal in een uiterst traag tempo gaan voor de willekeurige buitenstaander, maar als je begrijpt wat Asperger is, zul je zien dat de veranderingen ongelofelijk zijn, en beseffen dat die veranderingen een enorme inspanning hebben gekost.
2.- Beschouw je partner niet als iemand met een afwijking
Het is misschien aanlokkelijk voor de partner zonder autisme: “Ik ben normaal, dus hoe ik me gedraag is de norm”. Maar in een relatie is het gedrag van geen van tweeën “de norm”. In een relatie zul je er samen uit moeten komen, en horen beiden gelijkwaardig te zijn.
Eigenlijk zou dat trouwens voor de hele maatschappij moeten opgaan. Autisme kun je zien als een bepaalde manier van naar de wereld kijken, van in de wereld staan, en je zou autisme net zo goed als “de norm” kunnen stellen. Alleen het feit dat niet-autisme vaker voorkomt dan autisme betekent nog niet dat niet-autisten het recht hebben op het stempel “normaal”.
Zo is homoseksualiteit net zo normaal als heteroseksualiteit, ook al zijn de heteroseksuelen in aantal in de meerderheid.
Het zal het extra gemakkelijk voor je maken om geen aanpassingen te eisen wanneer je er echt zo naar kunt kijken dat Asperger geen afwijking is, maar een andere manier van denken, voelen, doen.
3.- Bedenk: communiceren is meer dan een gesprek voeren
Wat het moeilijkst is, is communiceren met gesproken woorden. Daarbij ontstaan verreweg de meeste misverstanden. Het ene misverstand stapelt zich op het andere, en alletwee voel je je meer en meer gekwetst. Dat is geen alleenrecht voor relaties tussen iemand met en iemand zonder autisme, uiteraard, maar de misverstanden zijn veelvuldiger, en veel moeilijker op te lossen (over het waarom daarvan zal ik beslist nog eens iets schrijven).
In zo’n geval moet je proberen terug te vallen op je vertrouwen in de ander, je vertrouwen dat diep onder alle woorden het houden van is, de wil om goed te doen. Het zal vaak voorkomen dat je je niet meer kunt voorstellen dat er een andere betekenis kan zitten aan de woorden die je zo kwetsen, maar keer op keer zal blijken, veel later, dat dat toch zo is.
Als de emoties zijn opgelopen is het onmogelijk om zonder misverstanden te communiceren. Pauze nemen dus, en terugvallen op je vertrouwen.
Praten via geschreven tekst lukt vaak beter: schrijf elkaar een e-mail, of schrijf het op papier.
Nieuw
Advies voor partners verzamel ik nu op een aparte site: http://www.neurodiverserelaties.nl/
Via die site is ook coaching mogelijk.
Als ik dit lees word ik emotioneel.
Ik heb al 3 jaar lang een knipperlicht relatie met een man waar ik denk dat hij asperger heeft…sommige vrienden zeggen dat hij narcistisch is, maar ik voel zijn liefde en goeie bedoelingen. Hij zegt ook vaak “ik kan het niet een relatie” het maakte me vaak kwaad…
Ik zie merk dat hij het probeert…
Ik ga er tegen in dan botst het weer dan mussen we elkaar weer.
Hij zegt ook ik ben een rare vogel hij heeft geen diagnose…hoe breng je zo iets bespreekbaar.
Face to face klapt hij dicht. Wil hem niet diagnosticeren…de stempel geven en boos maken..maar wel samen er een weg in vinden .
Mvg
Het kan al heel erg helpen om er van uit te gaan dat hij:
1.- goede bedoelingen heeft en
2.- is zoals hij is.
Kijken hoe je er toch samen uitkomt.
Misschien heb je iets aan de tips op neurodiverserelaties.
Pff Sylvia, wat een herkenbaar stuk…
Ik ben 3 jaar terug een relatie aangegaan met een super lieve man. Hij had nog nooit een echte relatie gehad op zijn 37e. Had moeite met aangaan relaties, binden, voelen. Toch ” voelde” het met mij anders door oa mijn begrip. We hebben het altijd samen omarmd en gezocht in bindingsangst. We hebben 2 jaar samen gewoond maar onlangs heeft hij de stekker uit de relatie getrokken. Voor mij plotseling, al eiste de relatie ook echt zijn tol. Ik heb mezelf compleet weggecijferd. De relatie was steeds in twijfel, gevoels issues. Hij wist met zijn hoofd dat het goed zat maar kon het niet vanuit zijn hart uitdragen. Ik had 2 kinderen uit een eerdere relatie, nu 4+7 jaar, ze missen hem enorm.
Hij geeft aan zichzelf kwijt te zijn.
Ook tijdens de breuk was er twijfel van hem. Time out- contact- time out..Ik wilde dit niet, had hoop, hij had daar last van, van mijn verwachtingen..
Het lijkt alsof hij nu ook totaal geen empathie voelt wat hij achterlaat. Ik heb het contact nu verbroken aangezien hij is gaan daten. Dat heeft me zo gekwetst. Ik hoop zo dat hij tot inzichten komt en de weg terug durft te nemen. Maar kan iemand dat met Asperger?
Kan iemand “voelen” wat hij had en daarnaar terug verlangen?
Ik heb zijn goede bedoelingen en liefde gevoeld, anders was ik echt niet zo lang bij hem. Maar hij geeft aan dat hij me niet kan geven wat ik verdien…
Dat iemand die autistisch is geen empathie kan voelen is echt een sprookje.
Ik ben bang dat hij echt meent wat hij zegt, als hij aangeeft dat hij jou niet kan geven wat jij verdient. Veel mensen die autistisch zijn hebben een enorm laag zelfbeeld. Hij denkt dus echt dat jij beter af bent zonder hem.
Dat betekent dat hij inderdaad niet uit eigen beweging naar je terug zal komen, maar dat komt niet door een gebrek aan empathie.
Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel!
Dat klopt, hij heeft een heel laag zelfbeeld. Hij dacht dat de kinderen hem al wel ” vergeten” zouden zijn na een paar weken. Om dat zelfbeeld te verbeteren en zijn ego te strelen date hij ook zoveel. Maar ik kan niet begrijpen dat hij niet ziet dat ik hem niet zou hebben verlaten, ik ging door het vuur voor hem. En de kinderen ook. Zo jammer…
Bij autisme geldt: alles expliciet zeggen!
Dag Sylvia en Ernst,
Ik heb de laatste tijd veel steun gevonden in jullie verhalen. Met mijn vriend zijn er veel conflicten die me aan Asperger doen denken (mijn vader kreeg een late diagnose enkele jaren geleden, en ik herken er veel van in mijn vriend).
Het systeem is meestal hetzelfde. Ik ervaar vaak een gevoel van gemis in delen van emoties, vooral in zijn gezichtsexpressie. Dat lijdt steeds tot ruzie doordat ik probeer te vertellen wat me zoveel pijn doet en mijn vriend daarop heel boos wordt omdat hij niets mis doet. Hij vindt ook dat dat vooral een probleem is doordat ik te weinig attent ben om zijn emoties te kunnen zien, terwijl ik hier bij mijn vriendinnen wel heel sterk in ben, dus ik ervaar dat anders.
Voor hem ligt de oplossing om deze conflicten te minderen in het zich helemaal op zichzelf focussen, minder moeite voor mij doen om connectie te maken, omdat hij zich door mij niet gewaardeerd voelt voor zijn inspanningen. Voor mij is de manier om conflicten te proberen te minderen te kijken naar de intentie van hem, eerder dan naar wat hij uitdrukt, maar ik vind het eigenlijk steeds moeilijker.
Net deed deze situatie zich weer voor. Hij komt terug van reis. Ik heb een dessert en thee klaar staan. Hij heeft geen honger, zegt hij. Ik vertel een mopje, hij kijkt me heel serieus aan en zegt wat hij net gedaan heeft onderweg naar huis. Na mijn uitleg wat me zo kwetste daaraan (niet die ene reactie, maar het gevoel emoties te kunnen delen), vond hij dat ik me bezig hield met futiliteiten en snapt hij niet dat ik over zo’n detail struikel. Hij noemde me dramaqueen en dat doet mij enkel nog meer pijn, omdat hij mijn gemis oprecht niet snapt.
Dat werpt me heel sterk terug op mezelf. Maar doet me ook twijfelen aan mezelf.
Na dit te hebben geschreven, herlees ik mijn woorden hierboven. Nu niet vanuit mezelf, maar vanuit zijn perspectief. En dan zie ik dat hij elke keer, zonder iets fout te doen, wordt gezegd hoe hij iemand anders heeft pijn gedaan. Ik zie wel dat daarmee stoppen dus een eerste stap zou kunnen zijn, maar ik heb het er moeilijk mee omdat dat niet in balans voelt. Ik leef me in in zijn noden en pas me aan, maar ik heb omgekeerd het gevoel dat hij zich moeilijk kan verplaatsen in dat dat voor mij een oprecht gemis is, en geen futiliteit…
Hebben jullie nog tips om hier op een andere manier naar te kijken? Om in andere dingen verbinding te zoeken? Jullie lijken daar een heel fijn evenwicht in te hebben gevonden.
Vele groetjes,
K
Ik herken heel veel in je verhaal! Dat soort ruzies hebben we heel vaak gehad.
De oplossing was inderdaad in de eerste plaats dat ik besefte dat het voor hem is zoals jij beschrijft. Voor zijn gevoel krijgt hij steeds van je te horen dat hij jou pijn zou doen, terwijl hij dat helemaal niet doet.
Dat is een combinatie van zich onterecht beschuldigd voelen plus het gevoel “Ik doe het toch nooit goed”, dat hij waarschijnlijk van jongs af aan zo vaak heeft gekregen.
Die ene stap is komt dus inderdaad van jouw kant. Je kunt je troosten met het idee dat hij zich ongetwijfeld voortdurend aan je aanpast. Anders zou er helemaal geen relatie mogelijk zijn.
De andere stap hoort van zijn kant te komen. Hij zal moeten stoppen met jou als “drama queen” te zien.
Je kunt het je zo voorstellen. Net zoals er voor jou uiteindelijk niets anders op zit dan hem te accepteren zoals hij is, en te kijken hoe je van daaruit kunt leven, geldt dat voor hem ook!
Als hij jou als “drama queen” ziet, dan zal hij een manier moeten vinden om dat te respecteren, je te accepteren zoals je bent, en te kijken hoe hij van daaruit kan leven.
Op die manier wordt het weer symmetrisch.
Je zou dus bijna die betiteling “drama queen” als een geuzennaam kunnen kiezen: “Ja, dat ben ik, vergeleken met jou. Daar zal niets aan veranderen. Hoe wil je daarmee omgaan?”
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
Dag Sylvia,
Dankjewel! Je woorden lezen doet me deugd!
Het is inderdaad een verhaal van langs twee kanten accepteren. Ik moet zeggen dat ik het theoretisch wel zie, maar dat ik het vanuit pijn in de praktijk moeilijk altijd kan toepassen. Ik heb al wel in sommige gevallen geleerd om me op mezelf terug te trekken ipv mijn gevoel te uiten. Hij merkt dan dat er iets is, vraagt ernaar, waarop ik eerlijk antwoord. Dan wordt hij erg boos. Hij vindt dat als ik afstandelijk doe en me terugtrek, ik het toch ook communiceer. Ik weet hierin niet goed wat ik dan wel nog kan doen… Ik heb net als hij vaak het gevoel nooit goed kunnen doen.
Langs zijn kant is het ook niet evident om met mijn emoties om te gaan (en dat zijn er ook nogal wat meestal, hoewel ik wel al gegroeid ben in ze counteren). Hij heeft het moeilijk om te leven met iemand waarbij soms een lading emoties uitkomt. Hoe is Ernst hierin gegroeid?
Het gekke is, ons dochtertje van 15 maanden is ook, zoals elk klein kind, een vat vol emoties. En hij is zo ongelooflijk lief met haar. Samen lachen, dansen, knuffelen, troosten, spelen, … Dat maakt het voor mij wel extra verwarrend. Ik zie letterlijk de blijheid op zijn gezicht verstarren als hij naar mij kijkt. Voor hem is dit door lange opgebouwde onveilige sfeer van conflicten. Heeft dat veel tijd nodig om te herstellen.
Ik vroeg me nog twee dingen af over jullie verhaal.
Iets wat me interesseert (maar het is wat een persoonlijke vraag, dus kijk maar of je hier iets van wil zeggen), is je beschrijving in de proefversie van jullie boek over de partners van aspergers, de zorgende en de (semi)-ass-er (als ik het juist verwoord). Aan wat merkte je dat je op een bepaald vlak ook een neiging van ASS hebt?
En ook, hoe is het bij jullie gelopen qua diagnose en begeleiding? Ik heb mijn vermoeden al eens genoemd naar mijn vriend, maar daar wordt hij furieus van. Hij vindt dat hij is wie hij is en dat ik daarvoor kies of niet. En dat vind ik ook terecht en begrijp ik. Ik geloof gewoon dat hulp rond dit thema communicatie heel helend zou kunnen zijn voor onze relatie. En ik hoop dat we hierdoor allebei een groter gevoel van verbondenheid kunnen ervaren. Want die behoefte heeft hij zeker ook en vindt hij ook niet in mij omdat hij mijn emoties als bedreigend ervaart.
Groetjes!
Bij ons is de diagnose van Ernst heel onverwacht gekomen. Hij vroeg hulp bij een depressie, en een goede psychiater zag zijn autisme.
In mijn geval was het zo dat ik er veel over las, ook begin te zien dat het zich bij vrouwen vaak heel anders uit, en op het idee kwam doordat ik steeds opnieuw in een burnoutr terecht dreigde te komen, terwijl ik psychologisch gezien mezelf al vele malen echt helemaal binnenstebuiten gekeerd had.
Wat de emoties betreft: Misschien is het een goed idee om met hem te bespreken hoe je het wilt aanpakken. Je terugtrekken en je emoties niet uiten terwijl je daar juist zo’n behoefte aan hebt lijkt me geen goed idee. Hij heeft kennelijk het idee dat dat voor jou voldoende zou moeten zijn om ze te uiten, en dat is het duidelijk niet.
Je zou kunnen bespreken dat je wilt proberen om daar “eerlijk” in te zijn, en ze *wel* te uiten. Dat je zo in elkaar zit dat je veel emoties hebt, en het nodig hebt die te kunnen uiten.
Dat jij van jouw kant zal proberen om ze zo te uiten dat je het over jezelf hebt, en niet over hem.
Bij ons was dat echt de sleutel. Wanneer ik iets over mijn emoties zei, was dat zonder dat ik het in de gaten had vaak in termen van hem: jij doet me pijn, ik voel me door jou in de steek gelaten, enzovoort. Dat leverde escalaties en ellende op.
Ik heb geleerd om emoties zo veel mogelijk echt helemaal vanuit mezelf te beschrijven. Dat scheelt. En Ernst heeft geleerd dat hij niet van me gaat verlangen dat ik anders doe.
Ga ik eens proberen! Het echt enkel bij mezelf houden. Ik deed al “het doet me pijn als jij…” zonder verwijt, maar daar zit nog wel een ‘jij’ in idd… Daar zijn ook al wat discussies over gegaan, dat ik dan heel moeilijk kon vatten dat hij het wel nog als verwijt ziet, terwijl ik zo m’n best deed om vanuit mezelf te praten. Maar met jouw uitleg begrijp ik pas dat die woordenkeuze voor hem niet zo belangrijk is (en voor mij net héél), omdat hij er nog altijd in wordt aangesproken. Verhelderend, dank!
Alles staat of valt in een hechte relatie bij de communicatie.
En dat is zelfs zo bij puur neurotypische ‚gewone’ relaties, ook daar zie je als je oplettend kijkt dat de jongetjes geen idioom voor hun emoties hebben, daar zit ons de calvinistische opvoeding van “een man mag niet huilen” vreselijk in de weg.
Daar zie je ook veel wrijving ontstaan rond het uitten van emoties, de vrouwen kloeken samen en klagen dat het zelfzuchtige zakken zijn, en de jongetjes gaan met hun maten anderen de maat nemen.
Daar zie je veel (huiselijk) geweld ontstaan omdat ze geen andere weg weten met hun (onderdrukte) emoties.
Ook daar zie je dat de jongetjes doodsbang zijn om hun onzekerheid onder ogen te zien, en gaan ze hun angsten overschreeuwen met brallerig gedrag, zie bijvoorbeeld de voetbal hooligans, en de FvD/FdF schreeuwerds, die als de dood zijn zich aan te moeten passen aan een opener wereld. Die doen er alles aan om de klok terug te draaien naar de tijd dat het enige recht van de vrouw het aanrecht was.
Nu zul je zelf ook al wel een jeukend gevoel krijgen, toch?
Want dit lijkt helemaal geen antwoord op je vraag, maar onnodig in deze discussie over je persoonlijke schuurpapier ervaringen.
Zo gaat het makkelijk mis, want het is heel belangrijk te blijven beseffen dat het voornamelijk zijn oorzaak vind in een eeuwenoude culturele traditie waar mannen zich groot moeten houden en vrouwen hun emoties achter de voordeur moeten houden.
Maar wij als ASS-burgers, komen daardoor op nog grotere afstand van elkaar te staan.
Zeker mannen in ASS (al dan niet gediagnosticeerd…) worden door hun asynchrone emotionele ontwikkeling in een onmogelijke positie achtergelaten.
Doordat er ten eerste dat eeuwige misverstand dat ASSers geen empathie zouden hebben, er voor zorgt dat je je gevoelens niet leert vertrouwen, want ook al ervaar je het heel anders, is het juist zo dat ASSers zelfs empathie met mechanische zaken hebben.
Ondertussen snapt de omgeving niets van je buien als je overmand word door je emoties als je maar niet begrepen word terwijl je zo je best doet het goede te doen, maar iedere keer weer te horen krijgt dat je het allemaal fout doet.
Dat zorgt er voor dat je je geen raad weet met je emoties en doordat gewone mensen niet snappen dat je helemaal uit je plaat gaat als je onrecht ziet of ervaart, leer je ook niet om je emoties te verwoorden.
Ik kwam er na mijn diagnose achter dat ik domweg geen idioom had voor mijn emoties, en ook nog eens door de ‚angst’ fout te doen, vaster dan vast liep, als het over emoties ging, ik kende eigenlijk maar 1 uiting, of ik nou onmachtige woede of vertwijfeling voelde, het enige wat mijn systeem deed was janken.
En als dat dan (uiteraard) de gesprekspartner op het verkeerde been zette, ik zo vast kwam te zitten dat ik niets anders meer kon dan nog kwader worden dat ik er maar gen controle over kreeg hoe ik me voelde, dus nog banger werd mijn emoties te tonen.
Een recept voor uit de hand lopende emotionele uitbarstingen die er een onoplosbaar vicieuze cirkel draaimolen van maakte waardoor ik uiteindelijk een deur door midden geslagen heb.
Gelukkig uiteindelijk na 27 te kort schietende therapeuten een Filosoof Psycholoog gevonden, die me daar helemaal nat liet gaan toen ik dat beschreef, door heel schamper te vragen;
“waar ben je nou zo bang voor? ”
Waaaat, ik ben voor niemand bang, het interesseert me niet eens of ik in elkaar gemept word of zo, was het eerste wat ik dacht..?
“Ik ben niet bang! ”
“Oh, waarom voel je je dan zo onmachtig je emoties onder ogen te zien? ” was de volgende vraag, en toen viel het kwartje, of liever gezegd de Olifant door de porceleinkast.
Eigenlijk ben ik onbewust 24/7 bang voor mijn eigen falen, en probeerde dat te verdoezelen met soms ongehoord pijnlijk verbaal geweld, niet vloeken of tieren, maar juist het omgekeerde, helemaal tot op het bot doorredenerend de argumenten van gesprekspartners als totaal onzinnig en en daarmee de spreker als domme sukkel te kijk zettend.
Dat maakt je niet geliefd dus manoevreer je jezelf in een hoek waar (bijna) niemand je nog uit wil helpen.
Pas toen ik me zelf onder ogen durfde te zien, en dat mijn woede vooral getriggerd word door gedrag bij anderen, wat ik bij mezelf niet uit kan staan, snapte ik dat het juist erover praten *hoe erover te praten* de (voor mij in ieder geval) enige weg is om ermee te kunnen leven dat praten over je emoties onmogelijk moeilijk en beangstigend is en helaas ook blijft.
Er is net als voor Autisme geen ‚oplossing’ voor, het is iets om onder ogen te zien, en te kijken hoe je er een route doorheen kunt vinden.
*Verstorende Eigenschap van ASS*
En daar komt dan een heel ver-veel-ende eigen-schap van Auw-tis-me.
Je doet me *pijn*…
Daar *moet* je wat aan doen…
Ik kan daar niet meer mee leven.
Het lijken zulke “ja duhuh” zinnetjes….
Echter, zijn het dat voor het ASS brein onterechte, verwijtende, onmogelijke opdrachten, doordat je, of je er je daar nou bewust van bent, wilt of niet, direct de *fout* in de letterlijke betekenis van de uitspraak voelt.
{uitspraak}
– “je doet me pijn”-
Dankjewel voor je verdere uitleg!
Inderdaad is er maatschappelijk een groot verschil qua tolerantie naar vrouwelijke vs mannelijke emoties. In geval van mijn vriend is hij opgegroeid in een gezin waar emoties wel gevoeld werden, maar op geen manier geuit.
Interessant om het ‘pijn doen’ nog eens zo duidelijk verwoord te lezen
Ik vraag me nog af, kan er iets helpen om, zoals de filosoof therapeut, een eye opener te geven?
Het is in onze relatie deels conflicten die ontstaan zoals ik hierboven beschreef, maar omgekeerd kan mijn vriend ook plots heel boos worden over iets dat ik in mijn ogen niet verkeerd doe. Bijvoorbeeld daarnet de buggy van onze dochter ongevraagd van hem overnemen als ze eruit wil en hij op zijn gsm is aan het zoeken naar de weg van onze wandeling. Hij vindt dat ik zo heel veel bepaal, dominant ben, weinig geduld heb. Ik kan me zeker voorstellen dat dat zo wel wat is. Ik vraag hem dan om duidelijk aan te geven wat hij dan wil, nodig heeft. Maar dat is voor hem een stap te ver. Hij wil mij niet moeten zeggen wat ik moet doen om het voor hem goed te maken, dat kan ik zelf inschatten. Zo is het voor mij vaak moeilijk om goed te doen. Omdat ik van hem niet goed kan aflezen wat hij nodig heeft. Is dit iets herkenbaars voor jullie? En zo ja, hebben jullie daar nog tips voor?
Ik zou zelf heel graag met een therapeut praten om elkaars communicatiestijl beter te begrijpen, maar voor mijn vriend is dat geen optie. Hij weet heel duidelijk wat hem gelukkig en ongelukkig maakt en vreest dat een therapeut hem een richting zou sturen waardoor hij verder van zichzelf verwijderd geraakt.
Ik zo zo proberen een antwoord te geven op jouw reactie. Eerst eventjes de rest van de reactie van Ernst. Die kwam op de een of andere manier niet geheel door.
uitspraak
“je doet me pijn”
reactie
Hoe kun je dat nou zeggen ik heb je nog nooit geslagen, ik wil je helemaal geen pijn doen, wat denk je nou van me, zo ben ik niet, hoe kun je dat nou in godsnaam zeggen!!!
Hopla, in plaats van na te denken over wat voor pijn jij ervaart ontspoort het in een wellus nietus over de de overspoelende geïmpliceerde *intentie* dat er een bewuste gedachte van pijn doen achter zou zitten.
(straks zal ik een voorbeeld aanhalen)
uitspraak
-Daar *moet* je wat aan doen. –
reactie
!!Ik MOET niks!!
Je weet, aan ASS is niks te doen, het is geen geneesbare ziekte, het is een onoplosbaar andere ontwikkeling van de hersenen, waardoor ik alles nu eenmaal letterlijk opvat, dat weet je nu toch wel?
En zie alleen het woordje *moet* triggert een onuitwisbaar (jeugd) trauma, want wat je ook deed, het was altijd fout, of niet goed, of je deugde niet.
Dan ook nog de onmogelijke opdracht *iets aan je ASS doen* alsof je dat niet dolgraag zou willen doen. Waardoor je zo aangesproken direct in de verdediging schiet. Degene die zei “daar moet je wat aan doen” word volkomen verrast door de verstarring en onderdrukte (als het goed gaat) woede die er opborrelt bij de toegesproken Autist.
uitspraak
-Daar kan ik niet meer mee leven. –
reactie
Neeeeeeeeeeeee!!!
Dat mag niet gebeuren, je moet (we kunnen zelf niet tegen dat woord maar gebruiken het juist te vaak) blijven leven, ik vind die suicidale gedachten bij mezelf al zo k.u.t. en wil dat al helemaal niet bij jou oproepen, en ook al denk ik nu hierdoor dat ik niet meer met je leven kan, zonder jou kan ik ook niet gotverdeverdure
*Onmogelijk Mis-Verstand*
Je ziet hoe drie simpele zinnetjes, een hele lawine aan tegestrijdige gevoelens en daarmee voedingsbodem leggen voor een kompleet uit de bocht gierende knallende ruzie….
*Voorbeeldig Mis-Verstand*
Tsja dit lijkt nu een echt onmogelijk op te lossen probleem, als je zo verschrikkelijk op eieren moet (gniffel….) lopen, in een uitdagend gesprek met een ASSer, dat is toch niet uit te houden…
Echt wel, maar nu eerst wat eten, en prakkedenken, want Syl komt me net vragen of ik niet vergeet dat er een broodje klaar staat…
Verhelderend voorbeeld. Een echte cliffhanger op het einde he 😉 Het lijkt niet op te lossen, maar toch wel… Benieuwd of je hier een vervolg met tips van plan was om toe te voegen. 🙂
Op aanvraag 🙂
Ik heb ook geleerd dat het het beste werkt om mensen eerst zelf een oplossing/omleiding van hun ingesleten gedachtepatronen te bedenken.
dat vind ik ook het grote probleem bij de huidige therapeuten en coaches, die geven een standaard oplossing voor ‘problemen’ echter zijn er tussen Autisten zulke grote verschillen dat zo’n standaard tool ongeveer hetzelfde gevolg heeft als dat je in huis alles wilt repareren met maar 1 schroevendraaier, die dus te groot is voor het lampschakelaartje, maar te klein voor de Ikea kasten…
Ik probeer zo te triggeren, dat de lezers (m/v) zelf automagisch een situatie voor ogen nemen waar het helemaal escaleerden, en hoe ze dat met de toegevoegde communicatie handreikingen op een geheel eigen en volkomen andere manier aan te pakken.
Want eigenlijk zie je in zo’n misverstand exact gebeuren wat je bij hele jonge autisten ziet, er is afgesproken om naar de dierentuin te gaan, maar dat gebeurt niet of op een later tijdstip dan verwacht, en het kind in de Autist slaat op tilt.
dan proberen ouders dat goed te praten uit te leggen, maar gaan voorbij aan het feit dat er een enorm intern conflict in dat bolletje woed, waardoor alles wat over “dierentuin” gaat, of er naar refereert alleen maar weer het aanvangsconflictgevoel triggert.
kind word dus radelozer en vooral redelozer, en zo ontstaat uit de ADD autist een ADhDer.
Hoe los je zo iets nou op ?
.
.
.
.
.
Zullen we een ijske gaan eten?
.
.
.
.
.
.
Hierboven heb je als het goed is nu gemerkt wat de oplossing is.
Want in plaats van over het Misverstand dierentuin (of je eigen invulling) te blijven nadenken en in die cirkel redenering gevangen rondjes blijven tollen om daar een oplossing voor te vinden, zit je je nu verbijsterd af te vragen waarom ik opeens lege zinnen schrijf en dan vraag of we samen een ijsje zullen gaan eten.
over iets totaal anders beginnen.
Zodat de nachtmerrie die al de hele tijd aan de longeer loop rondjes draaft, en met je gedachten aan de haal is, staat opeens verbijsterd stil omdat er een ijsje op de grond ligt…
Kortom, als je in een loop terecht komt, kun je al bedenken dat verder argumenteren geen zin heeft, je komt immers niet meer uit dat ingesleten geultje in de longeerbak/tredmolen.
kortom zoals Monty Pythn dat ook al deed als hun grappen op waren en ze niet meer verder wisten…
“And now for something completely different”
Ergens anders over beginnen, iets wat op gene enkel vlak correleert aan het misverstand, gewoon een of ander praktisch dingessie, of wat je op dat moment voor absurd uitwijkplaatsje kunt bedenken, om rust te krijgen, maar vooral ook te geven.
Op een manier dat de ander er ook niet meer in kan blijven hangen omdat zhij zo verbijsterd over het voorstel is, dat ze niet eens meer op het idee komen “warom begin je daar nu over” te roepen, omdat zhij het ook een uitermate vreemd maar toch prettig/goed voorstel vind.
Want vergeet nooit, waar twee vechten hebben er ook twee een rottijd…
(over schuld nadenken heeft immers geen enkele zin, het is al gebeurt, en veel dingen gebeuren nu eenmaal zonder motivatie, maar gewoon omdat een on-geluk gewoon een tekort aan geluk is…
Ik herken de worsteling met begrip voor elkaar heel duidelijk. Het blijkt vaak in gesprekken dat mijn partner dan wel ik elkaar ‘verkeerd’ begrijpen. Precies zoals Ernst aangeeft. Waar ik zelf tegen aan loop is dat het lijkt alsof mijn partner geen enkele interesse heeft in wat mij bezig houdt, heeft geen idee waar ik op mijn werk mee worstel en zijn verbale en non-verbale reactie is overduidelijk: het interesseert mij niet.
Daarnaast ‘moet’ ik zijn (zeer gedetailleerde) verhalen aanhoren en krijg het verwijt niet geïnteresseerd te zijn als ik niet reageer.
We hebben dit ook al meerdere keren besproken en volgens mijn partner is het geen desinteresse, hij geeft aan geen energie te hebben, al zijn energie nodig te hebben om zelf overeind te blijven en mijn issues niet erbij te kunnen hebben. In eerste instantie begreep ik daar niets van. Ik denk dat dit te maken heeft met wat Sylvia eerder schreef, dat ‘autisten’ geen onderscheid kunnen maken tussen zichzelf en de ander en dat mijn partner het gevoel heeft mijn issue ook te moeten oplossen. Dan begrijp ik het wel dat hij daar geen energie voor heeft. Misschien kunnen Sylvia en Ernst daar op reageren?
Voor mij is luisteren zonder daarbij in te vullen, emoties over te hebben zeer lastig. Als mijn partner heftig reageert op de omgeving, politiek etc. dan voelt dat voor mij alsof hij boos is op mij (ik ben hoog sensitief).
Er is voor mij duidelijk nog veel werk aan de winkel om mijn partner (al 35 jaar) beter te begrijpen.
Ik geef expres aan dat er voor mij nog veel werk aan de winkel is omdat hij is wie hij is, ook zijn best doet maar ik last heb van mijn eigen gedachten/emoties. Mediteren zoals eerder in dit blog beschreven helpt daarbij.
Je hebt zo te lezen al heel veel inzicht in wat er gebeurt!
Het is inderdaad heel erg lastig om dat “vanzelf invullen” los te laten. Daar moet je echt grote moeite voor doen. Het is een gewoonte, en hoe langer een gewoonte is ingesleten, hoe langer je nodig hebt om er weer van af te komen.
Als je opgroeit in een omgeving waar je “invullingen” *wel* kloppen, dan is het heel lastig om ze los te laten.
Je hebt zelf al gesignaleerd dat je invulling “geen interesse” van zijn kant niet klopt. Hij heeft de energie niet, en dat is iets anders.
Als ik het zo lees, zouden jullie kunnen brainstormen over hoe jullie dan wel een gesprek kunnen hebben waarbij jij kan vertellen over je werk, over wat je hebt meegemaakt. Misschien kun je hem duidelijk maken dat jij het nodig hebt dat je aan hem uitlegt waar je mee worstelt. Niet omdat je hulp van hem nodig hebt, maar omdat het vertellen voor jou iets oplost.
Hij zou zich kunnen oefenen in het luisteren naar problemen zonder met een oplossing te komen (dat is voor auristen extreem moeilijk).
En op dezelfde manier zou jij kunnen oefenen met niet invullen wat je denkt dat zijn gevoel is.
Klinkt bekend 🙂
Heb ik ook lang gehad, dat ik probeerde om de onlust/onmacht gevoelens die ik bij Syl voelde “op te lossen”, wat we sindsdien het ‘ongevraagd helpers syndroom’ noemen.
Dat hoog sensitief is helemaal niks bijzonders, dat hoort bij het Autist zijn, de zogenaamd ‘ongevoelige’ Autisten hebben helaas op heel vroege leeftijd aangeleerd gekregen dat Emoties *fout* zijn, en zijn dus de hele godganse tijd met een deel van hun hersen activiteit die emoties *weg te drukken* wat inderdaad waanzinnig veeleergie kost.
Zeker als je als jongetje steeds volloop en uit onmacht iets aan je situatie te kunnen veranderen wel kunt JANKEN…
Maar dat *mag niet* in de stoere mannen macho maatschappij van tegenwoordig, nou ja al wat eon’s eigenlijk, maar nu is het weer helemaal terug helaas, als jongen moet je een bruut zijn, anders ben je een ‘loser’
Dat jij op je beurt weer denkt dat zijn onmachtige woede op jou persoonlijk gericht is, helpt daarbij ook niet, en daar is verrekte wijnig aan te doen, door de eeuwigdurende niet aflatende minachting voor de Autisten, voelen bijna alle Autisten zich bij de minste of geringste kritiek (zelfs opbouwende) direct persoonlijk aangevallen.
Wat ook volkomen logisch is, want je mag immers niet Autist zijn, je moet en zal met geweld “normaal” gemaakt worden, dat begint al op de kleuterschool, dat is vooral voor meiden een niet aflatend traumatisch proces, zag gisteren een stukje van een programma over *eenzaamheid en suicide* bij adolecenten, een meisje waar niks mis me is, maar die omdat ze anders was en niet over de hele dag over de nieuwe eyeliner of voetbalgod wilde kletsen lag er uit bij de groep. Helemaal kapot gemaakt werd ze, en ze dacht dat dat aan haar hoog sensitiviteit lag, en kreeg dus ook *afstomp training* (EMDR) waardoor ze nu wel ‘normaal’ kan functioneren…
Het was vanuit mijn nu herziene blik op de wereld echt ontzettend pijnlijk ketsend om te zien dat ze nu trots was dat ze ‘normaal’ naar Lowlands kon ¡¿?!.
Autisten zijn van nature, dat is mijn insteek tenminste, nazaten van de Neanderthalers, die worden door ‘gewone’ mensen, beschreven als brute holemensen die er met knotsen op lossloegen, maar recent onderzoek heeft laten zien dat ze zelf voor gehandicapten groepsleden zorgden, die een ben of een arm kwijt waren geraakt. Ze hadden ook veel grotere breinen dan de huidige Hominieten, en waren veel alerter en konden veleIJstijde overleven, iets wat ik een moderne Neuro Typicus niet zie doen, die verlamt al van angst als ie een op zich af ziet komen 🙂
Daar komt die overalertheid natuurlijk vandaan dat is geen onhandig hoog sensitief zijn, maar juist een belangrijk systeem waardoor de Neanderthalers in een uiterst vijandige wereld vol Wolharige Mamoeten en Sabeltandtijgers bij 30 onder nul wisten te overleven, en door hun enorme intellectuele vaardigheden die Mamoeten en ook die Sabeltandtijgers wisten te vangen…
Maar tegenwoordig word dat Out of the Box denken alleen nog in de ICT gewaardeerd, voor de rest word je voor gek versleten als je met de motor met een marktkraam op een karretje arachter posters gaat plakken 🙂
Vraagje(s) ?
Wie heeft er nou een probleem als ze jou niet begrijpen ?
Wie hoort er dan vragen te stellen om erachter te komen hoe jij denkt?
Wie is er nou gestoord, de Autist die zelf nadenkt, of de NT'(s)ter die laveloos door de stad zwalkt en nog net even voor de bruiloft vreemd gaat met een obekende…
Dat het allemaal niet makkelijk is, en ook niet simpel is om met een partner die geen idioom heeft voor zijn of haar emoties over je gevoelens te praten staat als een paal boven water, maar als je meer moeite doet om iets voor elkaar te krijgen, is de voldoening toch velemalen groter, of niet dan.
Dus hang een nagetekende doos NIVEA aan de muur…
Dan omt vanzelf de vraag: HÈ, wat betekent dat nou weer, *ik snap er niks van?*
Want dat is het belangrijkste *vragen* wat iemand bedoelt, en niet zelfgaan invullen wat iemand denkt !
Want zoals de engelsen zo mooi zeggen:* Assumption is the Mother of all Fu*k-Up’s*
Kortom zeg dan ook niet dat je dat als handleiding voor hem hebt opgehangen, maar hud het bij jezelf, dat lijkt lekker makkelijk voor hem, maar je zult zien dt hij toch achter zijn oren gaat krabben als jij zegt dat e dat hebt opgehangen om jezelf er steeds weer aan te herinneren, dat je: *Niet Invult Voor Een Ander*
En die pot Nivea is van ANNA 🙂
*Altijd NAVRAGEN, nooit AANNEMEN*
Jullie voelen veel voor elkaar, en daardoor probeert ieder op zijn eigen onhandige wijze het voor de ander * op te lossen* Jongetjes komen te snel met oplossingen, vrouwen gaan te veel Moederen.
(waarbij dat niet op de genetische Sexe slaat , maar de werkelijke onderliggende Gendergevoelens)
Tussen Syl en mij lijkt het nu allemaal koek en ei, maar daar zijn we ook al 23 jaar samen onderweg, en nog steeds val ik nog wel eens terug in het moederen, wat een kompleet averegts effect heeft, want ik mag nooit vergeten dat het wel * Sylvia; zelf doen! * is die naast me zit 🙂 Dus ook voor ons is het nog altijd aanpote en opletten niet ove de grenzen van de ander te stappen, je eigen domein is belangrijk…
Dus mijn advies, probeer niet in te voelen hoe hij iets bedoeld, ga er altijd vanuit dat hij het nooit kwaad bedoelt, en dat het niet gericht is op jouw persoon, maar dat het voortkomt uit onmacht en controle verlies. Iets waar veel Autisten door hunberoerde start in het leven als ‘misfit’ sowieso hun leven lang blijven worstelen, want controle houden over situaties die onbegrijpelijk zijn (zoals die vrijgezellen avonden) is toch buitengewoon onmogelijk ?
En zelfs (dat heb ik van Syl geleerd) als iemand je wel gericht op de persoon in een gesprek aan valt en probeer klein te krijgen werkt het echt verbazend (soms zelfs hylarisch…) goed als je de aanval niet pareert, maar als iets onbegrijpelijks weergeeft.
Want als je zo’n arrogante zakkenwasser uit de politiek, inplaats van hem ook jezelf verdedigend aanvalt, *vraagt* wat hij of zij nou precies bedoelt met wat ie zegt, en dat je graag wilt weten waarom hij/zij denkt zo tegen je tekeer tegaan, dan kan ie niet zonder gezichtsverlies jouw anval als ‘kwetsend’ wegzetten en als veroorzaker opeens in de slachtoffer rol te stappen, maar dan kan hij/zij niet anders dan zijn werkelijke intenties op tafel te leggen…
En als je daar dan begripvol op reageert, “oh je dacht dat je iemand anders voor je had”, zul je ervaren dat zo’n pretentieuze prikpartij opeens als een nachtkaars in een vijver valt…
Terugkomend op je geagiteerde gevoel bij zijn verbale en non-verbale ongeintereseerde reacties, wellicht kom dat ook voort uit een vreemd soort zelf bescherming, immers zou hij anders veel te makkelijk *jouw gevoelens* overnemen, en mee willen janken om die kloterige nuitenwerld, maar dat mogen jongetjes niet, dus is het veiliger ongeinteresseerdheid te veinzen…
Besef wel dat als hij ooit net als ik wel op het punt komt om zijn Emoties te uitten, dat je dan net als Syl met een Jankebalk op de bank zit als je naar zoiets prachtigs kijkt als tijdens het Zomeravond College van Ilja Pfeiffer.
Want zeg nou zelf, het zou toch allemaal veel mooier en belevenswaadiger worden als we allemaal wat minder stoer en ongevoelig zouden wezen, en gewoon eerst eens aan de ander te denken hoe die het zou ervaren als ‘jij’ je vrijheid neemt ?
(waaarbij ‘jij’, niet voor jou staat, maar voor al die Horken die nu geen mondkapjes durven te dragen omdat zedan niet meer stoer zijn, die niet aardig durven zijn tegen reizigers uit den verre, omdat dat niet mag van angst overlopende vriendengroep…)
Jij bent er, je twijfelt, dus je denkt, dus *ben je*. en mag je er automagisch zijn…
(vrij naar Descartes) *De Omnibus Dubitandum*
Marx was not just a theorist, but also an activist, keen to promote his strand of thought in the nineteenth century labour movement, based on the principle that the working class must emancipate itself.
In 1865 while he in Holland he filled in a questionnaire, a popular pastime of the day. He gave his favourite aphorism as De Omnibus Dubitandum (doubt everything). Indeed.
Het is voor ons Autisten eigenlijk net zo’n ysphus arbeid als het emanciperen van de Arbeiders voor marx was, maar door zijn twijfelende volharding hebbe de meeste arbeiders nu mensen rechten, nu wij nog …
P.S. Als je ergens in dit epistel de weg kwijt bent geraakt die ik jouw probeerde te laten volgen… …. Vragen staat vrij…. …Kan soms wel even duren voordat ik weer uit mijn bovenkamer weet te ontsnappen om te antwoorden…
Ze zeggen vaak, “het komt goed”
Maar zeg nou es eerlijk zolang je niet met Corona aan de ventilator hangt
*is* het toch al goed?
Kortom het is goed, en het kan altijd nog beter worden 🙂
Succes en Suc7
Beste Ernst,
Ik ben inderdaad tijdens het lezen de draad volledig kwijtgeraakt. Daarmee is er juist wel heel veel duidelijk geworden. Klinkt (ook) cryptisch. De boodschap die ik lees is dat het onmogelijk is om überhaupt te weten wat een ander precies denkt en voelt. Maakt niet uit of je autistisch bent of niet. Dank voor je prachtige uitgebreide reactie.
En dan nu een antwoord op jou.
Je kunt van een ander niet eisen dat de ander aanvoelt wat je nodig hebt, dat is duidelijk.
Je zou kunnen kijken of je hem er toe over kunt halen dat hij in zo’n geval oordelen over jou uit zijn woorden haalt, net zoals jij dat ook bij hem probeert te doen.
“Je doet me pijn” voelt voor hem als een oordeel. Jij probeert dat niet meer in je woorden te leggen.
Dan is het wel zo eerlijk als hij dat ook probeert. Hij kan dan nog wel zeggen dat hij merkt dat hij zich vervelend voelt na zo’n gebeurtenis (je neemt de buggy van hem over), maar hij mag niet meer zeggen dat jij te veel bepaalt enzovoort.
Uiteindelijk is het ook niet jouw taak om dat te doen waar hij zich goed door voelt. Het is zijn taak om te kijken hoe hij zijn leven met jou inricht.
Er is een boek dat ik erg goed vind, dat zoiets heel mooi laat zien: “The courage to be disliked“, van Ichiro Kishimi. Die laat op een heel mooie manier zien dat het belangrijk is een scheiding aan te brengen tussen je eigen “taken” in je leven, en dat van anderen. Je vriend stelt in feite jou verantwoordelijk voor hoe hij zich voelt, en dat is niet terecht.
Wat die therapie betreft: zijn vrees heeft wel enige grond. Veel therapeuten hebben helaas een normatief beeld van hoe een relatie zou moeten zijn, en proberen je daar naar toe te sturen.
Wanneer ze dan ook nog eens niets van autisme begrijpen (en dat is bij de meeste therapeuten zo), krijg je inderdaad wat hij beschrijft.
Ik denk dat het al heel moeilijk is om een goede therapeut te vinden die begrijpt wat autisme is; eentje die dan ook nog met relaties kan werken is uiterst zewldzaam. Ik ken er helaas geen een.
Dankjewel voor je reactie alweer!
Idd, dat van die therapeuten volg ik wel. Heb ik al ervaren in individuele gesprekken.
Het moeilijke hieraan is, het is idd niet aan mij om te verwachten dat hij verandert, noch aan hem om te verwachten dat ik verander. Maar de grens tussen iemand willen veranderen en uiten wat je moeilijk vindt en lastig gedrag vindt, is soms erg klein. De openheid om moeilijke dingen op tafel te leggen vind ik wel belangrijk. En eigenlijk kan ik volgens de idee van iemand niet te veranderen ook niet van mijn vriend verlangen dat hij stopt met te zeggen wat hem stoort (al gaf hij aan het zo te proberen formuleren dat het mij niet zo kwetst).
Ik duik eens in recensies van dat boek. Interessant om hier verder over te lezen! Ik kende Jan Geurtz, doet mij hier wat aan denken. Maar deze titel kende ik nog niet. Dank!
Mooi, Jan Geurts kende ik weer niet 🙂
Het is inderdaad heel lastig om je grenzen aan te geven en dat *niet* te brengen als iets dat je lastig gedrag van de ander vindt.
Wat wij geprobeerd hebben is om dat echt van elkaar te scheiden.
Er zijn allerlei onoplosbare situaties. Ik kan bijvoorbeeld niet tegen een chaotisch huis, vooral niet als ik overal over struikel of als om me heen van alles omvalt als ik er langs loop.
Ik ben zelf een chaoot, maar Ernst nog veel erger..
Toch probeer ik dat niet te brengen als een probleem dat ik met *hem* heb, maar als een probleem dat *ik* heb met chaos.
Ik doe mijn best om het te negeren tot ik het echt niet meer trek, en dan zeg ik dat.
Dat haalt de angel er uit. het wordt dan als het ware een probleem van ons samen. Mijn kant van het probleem is dat ik moeite heb met chaos, en helaas ook met orde scheppen daarin; de kant van Ernst is dat hij heel gemakkelijk heel veel chaos laat ontstaan zonder het in de gaten te hebben.
We kunnen dan beiden aan onze kant van het probleem iets proberen te doen.
Dag Sylvia,
Ik heb het boek dat je aanraadde, ’the courage to be disliked’ net uit. Heel fijne inzichten!
Nu mee aan de slag.
Groetjes!
Zijn angst dat hij van zijn pad gebracht word, laat al zien dat hij helemaal niet zo zeker is van zijn pad…
…
Kortom, hij zou er ook baat bij hebben, echter zal hij daravoor eerst genoeg vertrouwen in zichzelf (maar zeg dat NOOIT) en in jullie relatie moeten hebben, eer hij dat zal durven blootgeven.
.
Al kun je ook proberen om je eigen twijfels over waar jij nu staat en hoe hij daartegen aan kijkt op tafel leggen, juist om het gesprek over twijfel op gang te brengen.
Zeker bij Emoties waar we als Autist gen Idioom voor aangeleerd hebben gekregen (eerder het tegendeel,emoties zijn hardstikke fout (volgens NT’s)) is de makkelijkste weg nu eenmaal om jezelf heel zeker voor te doen, veel veiliger dan te moeten toegeven dat ej je ook geen raad weet met al die onbegrijpelijk in je woedende emoties, (Hmmm, …in je woedende…. Emoties) die je bij tijd en wijle overnemen, als je volloopt als Autist.
Dat zie je ook bij cptss kinderen, die worden ADHDertjes, uit onmacht en frustratie zien ze nog maar een uitweg, laten zien dat ze niet bang zijn (wat juist het geval is) en allemaal dingen gaan doen die niet geaccepteerd worden, en bij heftige emoties woedend om je heen gaan meppen…
Wat je doet is an sich natuurlijk heel aardig, wnat ergens snapt hij best wel dat het risicovol is dat ie maar halfslachtig oplet op zijn dierbaarste bezit in de buggy, maar als je ongevraagd helpt, neem je hem de controle over de situatie uit handen.
Deed ik vroeger ook bij Syl, en dat werd alles behalve geaccepteerd, zelfs de vraag ‘ben je soms moe’ kon levensgevaarlijke gevolgen hebben. Dus ik heb geleerd dat de beste weg is om heel sec te vragen, of je de buggy even over zal nemen, omdat dat voor jou een prettiger idee is, en voor hem makkelijker… en dan vooral een en twintig, tweeentwintig, drieentwintig, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig, negenenwintig derretig … tot 10 te tellen.
Want de vraag zal in eerste instantie toch als bemoeizucht worden opgeva, of zelfs verkeerd vallen, “ik heb de buggy echt wel onder controle hoor”…
Dan is het even heel stevig de kiezen op elkaar om niet te reageren dat dat voor jou anders voelt… Laat hem gewoon even de tijd om na te denken over waarom dat voor jullie allebei prettiger is. Hij is slim genoeg om die gevolgtrekking zelf te maken, of niet dan ?
Iets hoeft niet verkeerd te zijn om iemand anders boos te laten worden, soms is een oprecht meelevende vraag al genoeg… ”Waarom ben je sjacherijnig?’
IK BEN NIET SJACHERIJNIG !!!
Taal is een heel gevaarlijke en scherpe snede, als je niet oplet, en kan diepe wonden nalaten, vooarl als je nalaat te vragen hoe iets bedoeld is…
Dus vraag (met gepaste mate) of hij *jou* wil helpen *hem* beter aan te voelen, hoe het bij jezelf, dat si makkelijker gezegd dan gedaan, en er zal altijd wat korzeligheid overblijven, maar het is wat eht is, en dat is toch heel veel waard, toch?
Alleen is ook maar Alleen, als je je alleen voelt met zijn tweetjes…
Katwien, goed van je dat je op zoek bent naar informatie om beter met de situatie om te gaan. Ik herken het voorbeeld met de buggy, dat heb ik ook vaak in andere varianten meegemaakt vanuit het oogpunt van de asperger (ik vermoed dat ik het heb en ben in afwachting van de diagnose).
Er spelen mogelijk een aantal aspecten mee in dit voorbeeld. Wat je lijkt te doen is ingrijpen in zijn proces. Hij duwt de buggy. Overnemen terwijl hij nog duwt en tegelijkertijd op zijn gsm voor jullie de weg zoekt kan inderdaad erg dominant en ongeduldig over komen. Ik kan me zo voorstellen dat hij daar boos over is. Het zou kunnen dat hij wel door had dat je dochter er uit wilde en dat hij eerst het proces “weg zoeken” wilde afsluiten. “Wij” kunnen daarin wat onflexibel overkomen of een ander gevoel hebben bij de afweging wat eerst moet. Hij heeft wellicht gedacht, ze kan nog even wachten, ik ben bijna klaar met de weg zoeken. Daarnaast is hij met veel zaken tegelijk bezig: buggy duwen, weg zoeken en daarbij nog je dochter en jijzelf die iets willen. Dat zijn veel prikkels tegelijk, terwijl jullie er minder hebben op dat moment. Misschien is het ook nog niet binnen gekomen dat je dochter uit de buggy wil en jij dat ook wil. Hij zal voelen dat je geen rekening met hem houd, dat hij niet de tijd/kans krijgt om het goed te doen. Als je even had gewacht was dat waarschijnlijk ook ok geweest en had hij, nadat hij ruimte had (weg zoeken klaar) of de prikkel was binnen gekomen (als dat nog niet zo was) je dochter er uit kunnen pakken. Nu voelt het alsof hij het niet goed doet, zelfs zo slecht dat je ingrijpt en ongevraagd over neemt. En hij voelt ook niet de waardering voor het zoeken van de weg. Hij voelt zich niet gezien, hij voelt alsof je geen rekening met hem houd, alsof je je niet in hem kunt verplaatsen.
Ik ken dat gevoel helaas heel goed.
Wat je zou kunnen doen is proberen even te wachten als je ziet dat hij met iets anders bezig is (zoning out) of voorzichtig/rustig proberen zijn aandacht te trekken. Probeer je te verplaatsen in hem en geef hem een kans om het “goed” te doen. Je zult zien dat hij het doet, al duurt het wat langer dan je zou willen waarschijnlijk. Je kunt hem wel vertrouwen. Hij zal het oppikken en reageren op je dochter zodra hij de ruimte heeft en dat had waarschijnlijk niet lang geduurt. Voor hem is het logisch dat hij eerst die weg op zoekt, jij was daar wellucht even mee gestopt om verder te zoeken nadat jullie dochter uit de buggy was. Dat is waarschijnlijk buitengewoon lastig voor hem, niet alleen vanwege inflexibiliteit maar ook omdat het wellicht onlogisch voelt (hij is toch bijna klaar). Ingrijpen zoals je deed werkt als een rode lap op een stier.
Ik heb veel aannames gemaakt maar ik hoop dat je er wat hebt, jullie allebei.
Tja, als mensen-mens, denk ik toch dat het gaat om verschillende manieren van priotiteiten stellen. Ik vind steeds dat de gevoelens en behoeften van mensen prioriteit hebben, boven het uitpuzzelen van een route. Het is maar wat de meeste schade oplevert wanneer je het uitstelt. Het alleen maar simpel oplossen van de gehele situatie voldort dan echt niet.
Ziehier het standpunt van een NT
Als NT-er zou je moeten weten dat prioriteiten een kwestie van perspectief zijn 🙂
Wat Ervaringsdeskundige uitlegt, is dat het voor een Asperger niet zo simpel is om iets te onderbreken. Het is dus geen kwestie van prioriteiten stellen, maar van een (vrijwel) onmogelijkheid.
Je kunt je perspectief dan dus zo verplaatsen dat je ziet dat het iedereen heel veel ellende scheelt wanneer je hem het uitpuzzelen van de route laat afmaken. Daar zijn de *mensen* in dit geval bij gebaat 🙂
Ik heb dit forum met verbazing volledig uitgepluist. Wat een inzichten! Vooral jou reacties, Ernst, heb ik met plezier gelezen. Jou antwoorden en reacties zouden van mijn partner kunnen zijn. Ook bij hem ben ik vaak het spoor na een tijdje kwijt 🤣Alleen sta jij zoveel verder en ben je eo terdege bewust van je Asperger en hoe jij het ervaart en beleefd.
Mijn partner dus niet. Ik zit momenteel met de handen in het haar, en weet le geen raad. Ik merk dat het forum al een tijdje stil ligt, maar ik zit er momenteel volop in. Vastgelopen weliswaar. Kan jij, of iemand, me raad geven? O´ze relatie staat op springen. Ik probeer hem te begrijpen, heb er veel over gelezen……maar daardoor klapt hij helemaal dicht. Er is niets mis, alles ligt aan mij. Hij begrijpt mij niet, en ik weet niet meer hoe communiceren met hem. Hij ziet me doodgraag, maar ik heb hem vastgepraat. Hij ziet nog maar 1 uitweg: vluchten, wat hij al zijn hele leven gedaan heeft. Ik wil blijven en er aan werken. Maar ik ben op momenteel.
Kan iemand mij helpen of raad geven?
Hoi Pascale,
Kijk eens naar de videos van Mark Hutten op YouTube. Er is hoop voor neurodiverse relaties. Belangrijk is wel dat hij ook herkent wat er speelt. Succes!
Groeten,
Rob
Praten werkt inderdaad vaak niet, als zich eenmaal een misverstand heeft genesteld. Dan is het beter om te zwijgen, en een arm om elkaar heen te slaan of iets anders.
“Uitpraten” werkt over het algemeen echt negatief.
En voor daarna: voor beiden is het van belang te beseffen dat hoe je de ander interpreteert heel vaak niet de juiste manier is!
Dat betekent: probeer zo expliciet mogelijk te zijn, probeer te vragen in plaats van iets aan te nemen.
En ga uit van de goede intenties van de ander.
Hi , ik heb deze herkenbare berichten net gelezen omdat ik naar redenen zoek waarom mijn partner voor de minste onenigheid woedt wordt , dreigt om nadien te komen knuffelen . Hebben jullie je ooit de vraag gesteld dat hij eventueel een bullebak kan zijn met 0% empathie door narcistisch karakter ? Wij zijn geen psychologen en net zoals je schreef , als ik suggereerde om op consultatie te gaan, werd hij woest. 2 keer jaren geleden is hij geweest en ik zag een compleet andere man , een man die rustig was , zich openstelde voor emoties en toegankelijk was . Wij vrouwen zoeken naar oplossingen maar wat doen onze mannen voor hun overduidelijke probleem ? Ik heb het er soms mee gehad hoor , altijd maar begrip opbrengen om mr het minste feedback terug te krijgen en bewonder jullie om blijven vol te houden en het te benoemen als asperger . Wanneer weet je dat het idd nt gewoon desinteresse is , narcisme en eigenbelang ?
Ik kan natuurlijk op geen enkele manier beoordelen of jouw partner autistisch is.
Iemand die “dreigt te komen knuffelen”, dat klinkt voor mij niet naar autisme, maar ik kan er geen enkele uitspraak over doen.
Het “intentionele” interpreteren, maakt het jezelf onmogelijk om ook andere mogelijke oorzaken te zien.
Vooral Narcisme is een aan inflatie onderhevig modewoord geworden.
In veel gevallen is het niets anders dan een overlevingsstrategie van absurd onzekere persoonlijkheden.
Het komt zowel voor bij psychopaten die geen empathie alleen eigenbelang kennen, als Autisten die hun eigenbelang als iets afschuwelijks voelen als de wereld zoveel zwakkeren in de steek laten.
Je zegt het allemaal gelezen te hebben..
.
Hoe kun je dan het volgende schrijven?
“Wij vrouwen zoeken naar oplossingen,
maar wat doen onze mannen voor hun overduidelijke probleem ?”
Ben ik dan geen man maar een vrouw.?
Help ik hier dan niet legio vrouwen en mannen om zichzelf en hun partner beter te begrijpen?
Zijn hier niet al genoeg bewijzen te lezen van mannen die zich juist blootgeven, en hopen dat wij een pasklare oplossing hebben voor miscommunicaties?
Gewoon een aanzet tot omdenken?
Voel je vooral niet misdaan, misbegrepen of aangevallen, want ik snap je frustratie dat je geen oplossing weet te bedenken voor de problemen die jij hebt met je partner… .
Nu iets heel confronterends, een gehhel onverwachte wellicht bizarre gedachte, maar wat ik nu in 15 jaar onderzoek naar mijn eigen buitengewone ontwikkeling en de congruentie die ik vanuit mijn extreem brede en flexibele perspectief heb mogen observeren is dat Autisme vooral een ongehoorde gender indifference kent.
Mannen die liever vrouwen zijn, vrouwen die liever als mannen op de wereld waren gekomen, en blindgangers zoals ik die liever lesbisch zouden zijn geweest.
Kortom het in jouw ogen evidente probleem van mannen, is een ingebeelde illusie, zoals Maxime het zo eenduidig formuleerde *de* Nederlander bestaat niet, net zomin als *de* Autist besttat, en ook de Asperger staat niet meer in de DSM 5,ook al denkt Teun van de Keuken van wel.. .
“de Anderen” in een hokje proppen, en bepaalde “afwijkingen” toedichten is iets waar je je met een calvinistisch protestantse culturele ontwikkeling alleen met veel moeite aan kunt onttrekken, omdat die inprenting zo subtiel en als vaststaande feiten er al vanf de peuter opvang ingepompt word.
Echter zit de enig werkbare oplossing erin, om een probleem waar jij mee zit, te blijven zien als watt het *is*….
Jouw probbleem.
Ik vind het ook bizar dat Grieken Nee zeggen als ze jabedoelen, maar ik besef ook dat de griekse taal milennia ouder is dan Nederlands, en het dus echt niet hun schuld is dat ik hen niet goed begreep, maar mijn eigen imprinting dat wij Nederlanders een van de slimste volkeren zijn.
Terwijl 99, 9% van de Nederlanders, gous en/of asielzoekers zijn, even er vanuitgaande dat 0.01% nog een onverstoorde bloedlijn naar de kaninefaten hebben, die immers vlak voor de batavieren hierheen kwamen..
Polak = Pools, Dittrich = Duits, Ruska = Russisch, Engelsman =duhuh.. Noyons = Frans etc.
En niet te vergeten, het huis van Oranje boven komen uit Orange, Frankrijk, en de Dillenburg is weer een Duits dorpje.
Bekijk je pertner eens als *mens*, objectief, zonder dat ie vervolgens geslacht bepalend gediscrimineerd word. Want besef wel dat als ie steeds te horen krijgt geen empathie te hebben, hij ook geen moeite meer zal doen om het tegendeel aan te tonen, dat is immers vechten tegen de bierkaai.
Ik snap dat dit allerminst is wat je wilde horen, maar ik kan er gewoon niet langer tegen dat ik na 60 jaar nog steeds te horen krijg dat ik als man per definitie een overduidelijk probleem zou hebben.
Alsof alle viooltjes blauw zouden zijn…
Als er twee vechten, zijn er twee die een rottijd hebben, laat 1 dan over zijn of haar schaduw heenstappen, toch?
Wat een herkenning… echt ieder woord!!!! En tot mijn vreugde eens geen topic van jaren geleden. Echt alles wat je schrijft wordt hier letterlijk zo gezegd en gevoeld over en weer. Man heeft ASS, we hebben een zoontje van bijna 5 em een dochter van 2. Hier na 5 jaar geduld, hem zover gekregen dat hij hulp heeft onder de noemer ASS. Ik zou graag in contact komen om uit te wisselen!
Beste Sylvia, Sinds 6 jaar woon ik samen met Jos. Ik merkte al gelijk dat hij op bepaalde zaken raar reageerde en ook soms out of the blue heel agressief kon worden. Om niets eigenlijk. Bijvoorbeeld:
Jos: Juul, waar is het mondstuk van de stofzuiger.
Het is vrijdagavond, ik zit al voor de televisie en denk dat het een grap is aangezien Jos nooit huishoudelijke taakjes doet. Dus ik reageer met een grap.
Juul: Het mondstuk van de stofzuiger ligt in de kast van de mondstukken.
Hij sleurt me van de bank en gooit me het huis uit. We hadden nog niet zo lang een relatie en hij woonde notabene bij mij in. Met zijn dochter.
Er zijn tig voorbeelden zoals deze. Vooral in het verkeer of op straat wanneer mensen te langzaam voor hem lopen, of hun fiets op een plek parkeren wat hem stoort of iemand langs de kant van de weg stopt om zijn oude moeder uit te laten kan Jos enorm ongenuanceerd flippen.
Dit gedrag heb ik inmiddels onder controle. min of meer dan. Sowieso als wij gezamenlijk ergens heen gaan dan rijd ik. Als hij rijd krijgen we ruzie. Hij is enorm asociaal en creëert gevaarlijke situaties.
Daarnaast is hij zorgzaam en gul. Hij zorgt voor mij en voor mijn zoon en natuurlijk voor zijn dochter. sinds drie jaar wonen we in zijn huis. Zijn ex is inmiddels uitgetrokken. Jos probeert het voor iedereen goed te doen en is een pleaser. Ook voor zijn ex. Allemaal geaccepteerd.
Wel heb ik in het begin van mijn relatie duidelijk gemaakt dat onze relatie exclusief is. Hij hield er behoorlijk wat contacten op na. Helaas kwam ik erachter dat hij, ondanks dat dit kraak helder gecommuniceerd was, er toch nog andere vrouwen op na hield. Hij ging er wijntjes mee drinken, zwemmen, bood her en der zijn hulp aan en volgde zelfs een half jaar salsa les met een van zijn exvriendinnetjes. Dan zei hij dat hij naar de zaak was, of een client of naar zijn vader.
Hierover hebben we veel gedoe gehad. Toen het aan het licht kwam hadden wij al twee gezinnen samengevoegd. Ik voelde me in het nauw gedreven. Hij verzekerde me dat er niks was gebeurd met die vrouwen wat niet door de beugel kon, dat ik hem kon vertrouwen en dat hij voor mij koos.
Ik ben in een burnout geraakt. drie jaar heel erg ziek geweest. Nu herstellend. In mijn ziekte periode heb ik Yoga gevolgd (o.a.) mezelf letterlijk binnenste buiten gekeerd en gewerkt aan mijn wantrouwen te veranderen in vertrouwen. Afgelopen zomer ben ik een tijdje alleen op vakantie geweest. Nadat Jos en ik samen op vakantie zijn geweest. Een heerlijke vakantie met veel rust, ruimte en seks. Onze relatie is heel fysiek. We zijn enorm verschillend. Hij is van de sport. Ik ben van kunst en cultuur. We lachen erom maar accepteren dat we totaal andere dingen leuk vinden. Veel doen we apart maar wandelen, uiteten, stadjes bezoeken en seks is wat we delen.
Toen ik terugkwam van mijn vakantie voelde ik dat er iets was. Jos was afstandelijk. Hij was moe zei hij. Daar klaagde hij al een half jaar over. Long-Covid was zijn verklaring. Lastig. Want onze wandelingen waren gereduceerd tot ommetjes, uiteten lukte ook bijna niet meer aangezien hij ’s avonds vaak nog ging werken of bij zijn vader koken en de seks was ineens ook minder.
Hij kreeg ’s nachts appjes. Zijn dochter, zei hij, had een appje gestuurd om te zeggen dat er iemand bleef slapen. dat klopte. Even later, zondagochtend 8.00 uur, kreeg hij weer een appje terwijl hij onder de douche stond.
ik keek in zijn telefoon en zag dat het een vrouw was die verontwaardigd reageerde dat hij al dagen niks had laten weten. Ik scrolde verder en zag nog tig vrouwen met wie hij appte, afsprak (vaak in hotels) en flirterig communiceerde.
Het is zo vreemd. Want Asperger mannen zouden juist betrouwbaar zijn. Ik snap het niet. Ben ook heel verdrietig en wanhopig.
Verder komen alle aspecten van Asperger overeen:
– Jos is onhandig: Hij kan nog geen lamp indraaien en als hij poogt iets te repareren dan is dat bijna griezelig. Zo wilde hij een spijker in een metalen klink slaan.
-Jos is sociaal gehandicapt: Hij kan uren (dagen, weken) uitwijden over Ajax, Max verstappen keer op keer hetzelfde herhalen totdat het je neus uit komt. Verhalen van vroeger vertellen. Grappen (die vaak zo niet grappig zijn dat het wel weer grappig wordt) keer op keer herhalen. Hij haakt nooit aan op de conversatie. Hij kan plots midden in een gesprek (soms emotioneel) over iets totaal anders beginnen. Toen mijn vader op sterven lag en ik met mijn tante naar het ziekenhuis ging, zwaaide hij ons uit met de woorden: Veel plezier meiden.
– Hij herhaalt dezelfde handelingen en houdt zich met name bezig met de vuilnis. Ook vuilnis van anderen. Hij maakt iedere dag alle bakjes in huis leeg. Het eerste wat hij doet als hij binnenkomt is de putjes van de wasbak schoonmaken en dat dan in de groenbak doen en die dan weer ledigen in de grote groenbak in de tuin.
– Hij loopt constant naar boven en naar beneden om was te verzamelen en die te doen. Hij wast het beddengoed van zijn dochter (die maar parttime hier is) iedere week minstens 1x.
– Hij loopt wat houterig, hij beweegt stroef. Ondanks dat hij professioneel handballer is. Hij heeft geen of nauwelijks vrienden. Tenminste niet in de buurt. Hij heeft een hele grote vriendenkring in Duitsland waar hij een aantal jaar gehandbald heeft. Deze mensen kent hij goed en daar heeft hij een omgangsmodus mee. Hij is natuurlijk ontzettend gul. Hij legt iedereen altijd in de watten. Bloemen, cadeautjes, etentjes, wijn etc. Ook mensen die op de een of andere manier verbonden zijn met hem overspoeld hij met attenties en hulp. Hij rijdt oude dametjes naar het station en terug of doet boodschappen met en voor hen. Alleenstaande vriendinnen van mij krijgen ook bloemen of chocolade of wijn. Nou ja, hij is echt 24/7 Sinterklaas. Ook voor mijn zoon en zijn dochter doet hij alles.
– hij luistert maar reageert altijd oplossingsgericht. Zelfs als ik hem een film vertel waarin een Spaanse familie het familielandgoed kwijtraakt aan iemand die alle fruitbomen verwoest om er zonnepanelen neer te leggen, draagt Jos een oplossing aan in plaats van te snappen waarom het mij zo raakte.
– Hij plant of beter gezegd fantaseert over plannen maar krijgt het niet geregeld.
-Zijn kantoorruimte staat boorde vol spullen en troep. Hij verzamelt van alles en nog wat. Hij is hypotheekadviseur dus wanneer mensen verhuizen haalt hij de troep die ze wegdoen op. Zo hebben wij plots een andere toiletbril. Tweedehands. Dat was duidelijk te zien. Die van ons zat los en Jos heeft hem vervangen. Dat vond ik aan een kant al erg knap. Ik vroeg hem hoe hij aan die toiletbril kwam. Hij zei dat hij die nog had liggen.
Toen ik een jaar nadat wij onze relatie waren gestart bevestigd werd in mijn vermoeden dat hij Asperger heeft, heb ik dat besproken met mijn zoon Boris. Wij hebben toen besloten hiermee te leren leven. Ik heb heel veel erover gelezen. Ik heb geoefend met hoe ik met Jos moet communiceren. Altijd het probleem afbakenen. Een ding tegelijk bespreken. Niet zuchten of bekken trekken. Lief en rustig de feed back geven over een situatie en heel duidelijk zijn. Accepteren dat bij iedere afwijkende gelegenheid (verjaardagen, feestdagen, begrafenissen…) Jos honderd keer zal vragen hoe laat, met wie, waar, en wat er nog moet gebeuren. Boris en ik geven Jos altijd heldere opdrachten. Dat vindt hij fijn. Isa, zijn dochter, weet ondertussen ook hoe ze het best met Jos om moet gaan. Ook zij voelt aan dat wanneer hij iets zegt ze dat gelijk moet doen zonder commentaar. Moeilijk voor een puber. Maar doet ze dat niet dat krijgt ze de volle laag.
De agressie is minder. Het ging heel goed. Vooral het laatste jaar. Ook mijn vrienden hebben mijn keuze geaccepteerd. Veel van mijn vrienden mogen Jos graag, ook al is hij echt vreemd in gezelschap. Maar ik heb gemerkt hoe meer hij op zijn gemak is hoe beter hij functioneert. Jos is hyperintelligent. Hij is een lopende encyclopedie. Hij weet van geschiedenis, politiek, taal (Nederlands en Duits) echt alles. Als hij iets heeft gelezen of gezien dan kan hij dat feilloos onthouden. Ik niet. Ik ben meer van de verbanden leggen en daarin vullen we elkaar mooi aan.
Maar dat vreemdgaan is bij mij een grens. Dit past niet bij het profiel. Kom je / jullie dat nog tegen? Hoe ga je daarmee om?
Ik weet dat ik hem hier niet direct mee kan confronteren. Hij weet dat ik het weet. Al acht dagen. Hij doet net alsof er niks aan de hand is. Ik heb alleen gezegd dat ik even afstand nodig heb en dan met hem ga praten.
Tips zijn welkom.
Bedankt alvast.
Sorry maar dit lijkt ontzettend op narcistisch gedrag….
Ik sta daar echt van te kijken, ik wist dat wij Autisten gemakkelijk verslaafd raken om de werkelijkheid te ontvluchten.
Maar dit lijkt me wel een hele vreemde verslaving, die gezien de steeds wisselende contacten overduidelijk niet de gewenste “verlossing” bied.
Want ook de andere vrouwen hebben een verlangen naar wat je ‘exclusiviteit’ zou kunnen noemen, gezien de verontwaardigde Appjes.
Het zal moeilijk worden, omdat je zoveel opoffering hebt geinvesteerd, toch denk ik dat het enige wat er op zit, een open gesprek zal zijn.
Waarbij hoe moeilijk ook, de hamvraag zal zijn, *waarom* hij de illusie heeft dat ie gellukiger is met dat rumspringen, en wat hij mist bij al die anderen wat hij gezien de al jaren durende hechting bij jou wel vind.
Alsof ie tegen beter weten in aan zichzelf wil bewijzen een *stud* te zijn, niet beseffend dat al die verhalen van zogenaamde players grotendeels opgeklopte grootspraak is, en feitelijk niks anders is dan (middels kadootjes of bij die filmbazen afgedwongen etc.) ‘betaalde sex’ dus geen blijk van geweldige Womanizing kwaliteiten.
Dan zou hij immers alleen zijn genegenheid hoeven tonen, en geen dure etentjes etc. Nodig zijn, toch?
Benadruk vooral ook hoe tof jij het vind dat hij zoveel aan zichzelf heeft weten te sleutelen om jullie samenzijn waardevoller te maken en dat je oprecht nieuwsgierig bent waaar hij nou eigenlijk naar op zoek is, wat die affaire gezien zijn wegblijven bij die avond vulling ook niet kan bieden.
Hij heeft duidelijk een behoefte die niemand kan of wil bevredigen, met Alcohol is dat na verloop van tijd ook pijnlijk duidelijk als je op een gegeven moment onder de luifel van de Bruna wakker word aan het Neude.
Maar hoe je hem zover krijgt in te zien dat die sex verslaving meer kapot maakt dan drank, weet ik niet, omdat eigenlijk het enige echte risico harde sjanker of aids is, wat ook eerder aan de overdrager geweten word dan aan eigen gedrag.
Letterlijk een enorm lullige situatie waar je in vastzit. Toch denk ik dat als ie toch al best veel gesocialiseerder is geworden dan hij eerst was, hij als ie beter in ziet hoeveel pijn hij je daar psychisch mee doet in kan gaan zien dat ie wel veel vertrouwde en betrouwbare gezamelijkheid op het spel zet met een duidelijk niet echt duurzaam bevredigende erg vreemd ‘gaan’
Pas wel op voor het belachelijk maken of ironiserend ridiculiseren van zijn hoererij (hoe goed dat woord het ook verbeeld, gebruik het nooit, want voor hem als *verslaafde* is het een door de bevredigende roesjes onontbeerlijk ritueel!
Maar voor zijn zelfvertrouwen net zo verwoestend als de volgende spuit mogadon waarvan velen denken dat het een oplossing is voor een aan heroine verslaafde, terwijl het juist veel verslavender is…
Laat zien hoeveel je hem ook zonder al die giften om hem geeft, en dat je hem juist om zijn uitzonderlijkheid verkozen hebt boven alle snelle georganiseerde perfecte schoonzonen.
En vooral waak ervoor impliciet morele verboden te presenteren, maar houd het bij jezelf, hoe het jou zoveel pijn doet dat hij aan jullie innige verbondenheid niet genoeg heeft, en blijft hunkeren naar iets wat hij ondanks al zijn pogingen onvindbaar is.
Terwijl jullie zoveel houden van het zout op ekaars huid.
En die onvoorwaardelijke knuffels zijn veel waardevoller dan die 20 a 30 secondes zaadlozerigheid, toch?
Sterkte, en bedenk vooral, zelfs als dat dikke stunk geeft, hoeveel mooie tijden en ervaringen jullie samen hebben gehad, want als je reel optelt is de ellende toch zwaar in de minderheid ten opzichte van de prettig en vertrouwde gezamenlijkheid?
Blijft wel k. U. T. Dat die 20 a 30 seconden dat hij zijn kruit ergens in onvruchtbare bodems verschiet veel langer lijken te duren.
Net zoals die 15 minuten in de wachtkamer van de tandarts uren *lijken*te duren…
Wat een ongelofelijk lastige situatie!
Ik ben het met Ernst eens dat dit lijkt op een verslaving.
Verslaafd raak je wanneer je eerst iets nodig hebt om aan de werkelijkheid te ontkomen (bijvoorbeeld in dit geval: om steeds bevestigd te zien dat je de moeite waard bent). En vervolgens gaat dat een leven van zichzelf spelen.
Zoals Ernst al aangeeft, is het echt nodig om daar een heel open gesprek over te voeren.
Voor jou is het onaanvaardbaar (dat zou het voor mij ook zijn). Dat is het uitgangspunt van dat gesprek.
Wanneer hij weer belooft dat het stopt is dat niet voldoende, want dat heeft hij al eens gedaan. Je kunt aangeven dat het voor jou ook duidelijk is dat hij het eigenlijk niet wil (vandaar die belofte), maar dat het niet lukt.
Dat betekent dat hij hulp zal moeten zoeken als hij er echt van af wil.
Met iets anders zou ik geen genoegen nemen.
Ik wens je heel veel sterkte!
Hallo Sylvia en Ernst,
Ik vind het zo mooi dat Ernst ook reacties geeft in de blog van Sylvia. Dan kun je mooi de verschillen lezen, maar ook waar jullie elkaar vinden.
Dat is zo belangrijk dat je elkaar begrijpt en respecteert.
Juliette kan ik alleen heel veel sterkte toewensen. Ik heb het geluk dat ik een partner gevonden heb die ideaal bij mij past EN omgekeerd ook durf ik wel te beweren. We voelen elkaar goed aan en weten wat de ander nodig heeft.
Dus ik denk Juliette, dat het uitzoeken is of die respectloze fratsen van je partner misschien niet zijn copingsstrategie is om om te kunnen gaan met zijn autisme. Eigenlijk zien als zijn reddingsboei om te kunnen overleven. En daar kom je alleen achter als je elkaar volledig vertrouwd. Advies om daar hulp bij te zoeken, lijkt me heel verstandig. Vooral om je te beschermen.
Zo’n explosieve partner is niet gezond.
Hoi Juliette,
Dat had ik eigenlijk ook nog willen zeggen, dat uiteindelijk de enige oplossing voor hem zal zijn daar *onafhankelijke* professionele hulp voor te vragen.
Het lastige is, dat die Hulpvraag op zichzelf, zo’n beetje de hoogste drempel is voor een mens om te nemen, omdat we onze hele jeugd al ingeprent krijgen dat hulp vragen iets voor watjes en waslappen is.
Ik vond het zelf ook een hele moeilijke stap, om na het ongeluk van Syl waarbij ik ver over mijn eigen grenzen *moest* stappen (je vrouw op de WC helpen, iedere dag een spuit fraxiparine in haar buikvet zetten tegen de trombose, etc. en alle administratie doen, waar ik letterlijk ziek van word) nen uiteindelijk zo ontevreden was over mijn onvermogen om dat “gewoon effe te doen…” en vandaar in de zoveelste klinische depressie rende…
Syl werd wanhopig van mijn gescheld op mijn zelf, en het heeft zeker 9 maanden geduurd eer ik met mijn gekneusde ziel bij het RIAGG durfde aan te kloppen…
Daar kreeg ik in 2006 eindelijk mijn brevet van buitengewoon vermogen, oftewel de ASS diagnose van Dr. Shazad. toen wist ik dan wel zeker dat ik *buiten-gewoon* was, iets wat ik liever ergens rond mijn 14de al had willen weten.
Na de Diagnose, denderde ik dus met frisse tegenzin een gemiste jeugd _Rouwproces_ in, en had ik naast een Depressie ook nog een enorme woede ten opzichte van de 27 psychische hulpverleers psychiaters en andere niksnutten.
Terwijl ik juist de moeite had gevomden om een *hulpvraag* neer te leggen bij een beroepsgroep waar ik weinig vertrouwen in had, omdat ze deASS met Oorlogs PTSS kompleet over het hoofd hadden gezien, en ze met een mis-diagnose Bi-polair het gekrookte Riet in werd gestuurd, met een scheiding en uiteindlijke suicide in 1978 tot gevolg.
Kortom Syl moest toen Shazad weg viel door stemverlies wegens Burnout, weer aandringen opdat ik op zoek ging naar adequate ondersteuning.
*Hulpzoeken* is dus helaas ook een enorme klus, al zijn er sinds die tijd wel grote veranderingen in de herkenning van en ondersteuning bij ASS-burgerschap, dus zijn er nu in Eindhoven, Tilburg, Nijmegen, Amsterdam, Den Haag, Voerendaal en Harlingen wel Psycho-logen die weten dat het opdringen van gedragtherapie etc. een ASS-burger eerder nog verder de bietenbrug ophelpen.
Ik heb ik Jan van Dormael een werkelijk fabeltastische breinpeuteraar/philosoof gevonden, die me ontzettend pragmatisch allerlei handvaten heeft gegeven om mijn *zelf* te ontdekken en uiteindelijk te erkennen/aanvaarden.
Ik BEN nu een Autist, en niet langer ‘iemand met Autisme’, een beschrijving die in mijn ogen, een pijnlijke miskenning is van de lastige maar buitengewoon waardevolle eigenheid van de Autist. Immers iemand ‘met’ autisme, zou die bagage in een kast kunnen stoppen, helaas werkt het absoluut niet zo.
Pas als je vol trots je *Zelf* kunt zijn als Autist, kun j echt al die reserves ten opzichte van de knellnde en slopnde burgerij dwingelandij laten varen.
Sorry dat het wellicht weer lang en verwarrend word, ik kan daar weinig aan doen, en vind het ook veel te belangrijk om het juist zo ervaringsinzichtelijk over te dragen.
Want als hij na jouw aanbod tot hulp, want daar hoort het te beginnen, zover komt dat hij zelf aan de slag gaat met zijn buitengewoonheid, staat je nog een lange en naast de verwonderlijke en heerlijk buitengewone geluksmomenten en overweldigende buitengewon ervaringen, ook een hele boel geduld nodig hebben eer *hij* tot *Zelf* besef kan en zal komen.
Het klinkt misschien kompleet hopeloos, en veel te vermoeiend, en op de keper beschouwd is dat ook best een reeel gevoel, zekerin het begin van de zoektocht naar de betere bemoeizorger 🙂
Ik leerde Syl eind 1996 on-line ‘kennen’ en op 5 April 1997 in het echie kennen tijdens de beruchte Bier en Ijs tocht, en na 2003 de verhuizing ging het al heel moeizaam doordat ik opeens mijn vertrouwde Utreg kwijt was, en na de klapper in 2005, in 2006 bijna terminaal onderuitging, hebben we er nu na 25 jaar nog steeds geen genoeg van gekregen elkaar af en toe in de haren te vliegen 🙂
Ik vind het een mensonterende reclame, maar toch, “Because we’re Worth IT”
En denk nou niet, ja maar die hebben natuurlijk geluk gehad, (tuurlijk speelt dat ook een ondergeschikte rol) het was, en is nog steeds bij tijd en wijle Keihard Werken, en vooral een waanzinnige inspanning om ondanks alle door emoties getriggerde misverstanden absoluut eerlijk te zijn tegen elkaar, ik ben naast alle ellende om ons heen, nog steeds zielsgelukkig een maatje te hebben waar ik alles tegen kan zeggen, ook al kwetsen we elkaar met enige regelmaat omdat we een verschillend idioom voor onze emoties hebben.
Ik heb heel wat keren op blote voeten buitengestaan, en dan “Awoooeee, ik gan het donkere BeukenBos in” geroepen, maar na een paar uur kwam dan toch weer het besef:
Hoe lastig ze ook is, ze is nog veel liever 🙂
P…..S…. en ik ben nog veel lastigerderer.
Kijk eens of je de Zomergasten van 2022 laatste uitzending met Bessel van der Kolk kunt sponzen, en zet die eens op als hij langs komt, en dan net aan, vordat ie aanbelt, zijn Boek *Traumasporen* wat niet over Autisme gaat, maar over de gevolgen voor iemands persoonlijkheid van (voortdurende) cPTSS. Want helaas na een beroerde jeugd ben ik op een gegeven moment mijn eigen continue PTSS veroorzaker geworden, omdat ik zo geimpregneerd bent door de Calvinistische Culturele Culling, dat ik ondanks dat ik veel beter weet, nog steeds vind dat ik Perfect zou moeten zijn, ik ben toch slim genoeg om anderen te helpen, waarom lukt het dan niet bij mezelf???
Nou ja, om een Veeeeel te lang verhaal kort te maken, buiten begoon doen, en volharden, Succes, en maak er wat van, ook al vinden anderen wellicht het een rare Rat-je-Toe 🙂
Als je echt vertrouwen hebt in Jos, kun je hem ook mee laten lezen, maar daar zou ik mee wachten tot hij zover is, zijn ware *Zelf* te accepteren, en dat gaat nog wel een stief kwartiertje duren.
Geeft toch niet zoveel, we zijn nog lang geen 65, toch?
EN van Syl moet ik minstens 100 worden, die heeft me af en toe toch redelijke eisen !
Nou Juliette, succes met het verhaal van Ernst te kunnen volgen.
Wij Autisten beginnen altijd vanuit de details, en als je dan nog verder gaat om daar nog meer details bij te bedenken, dan kan ik me voorstellen dat het voor andere breinen wel lastig is om te volgen.
Zover ik in kan schatten is Sylvia net als ik, meer gericht om bij een overzicht te komen. Een lastig verhaal simpeler maken. KISS- proof. Keep It Simpel Smart-ass.
Mijn eerste reactie kwam uit mijn gevoelskant, na een nachtje slapen of zoiets komt mijn logische brein soms nog met een nabehandeling. Ik had het ook nog moeten hebben over grenzen.
Niet geheel ontoevallig het thema van het komende congres “Autminds”.
Juliette, even over het begin waar je het hebt over mondstuk. Je partner zal volledig gegrepen zijn om dat mondstuk te vinden. En zal op een gegeven moment zich over zijn trots heen hebben moeten zetten. Ik denk dat Ernst dat wel goed beschreven heeft dat hulp vragen een hoge drempel is. En toen je partner daar overheen was, kom jij met die grappige opmerking. Dat zal voor hem over de grens geweest zijn. Dat hij dan niet reageert met een ‘Ja duh’, maar helemaal uit zijn dak en je agressief buitenzet, is natuurlijk jouw grens over. En ik denk wel van iedereen die gezond ontwikkelde hersenen heeft. Agressie is niet de oplossing. Zeker niet in een intieme relatie. Als je in de innerlijke circle mag komen van iemand, dan krijg je het volste vertrouwen van die persoon. En dat vertrouwen mag je nooit beschadigen. Als je persoonlijke ruimte al niet veilig is, dan heb je niets meer om naar te vluchten.
Dat moet je partner echt gaan inzien. Dus om ook aan te vullen op de berichten hieronder. Het gevoel hebben dat je meer op moet offeren dan wat je terugkrijgt dat voor jou voldoende is, dan is het geen gezonde relatie. Geven en krijgen is niet iets wat je op een weegschaal legt. Maar als het je niet brengt wat je nodig hebt om jouw liefde terug te geven, dan is het niet vol te houden.
Sommige relaties lijken vanzelf te gaan, maar als het voor je gevoel niet zo lekker loopt, dan wordt het hard werken. En hoe lang hou je dat vol.
Dat is overigens ook waar de autisten tegenaanlopen die hun autisme verbergen (maskeren). Als je te hard moet werken, loop je vroeg of laat tegen een burn-out aan.
Ook al zag ik vandaag een artikel langskomen bij het starten van internet op mijn telefoon, dat een burn-out niet bestaat. Vast weer iemand zonder een autie brein. Je kunt geen marathon lopen op sprint snelheid. Ik bedoel, als je niet de rust neemt om al die prikkels te verwerken, dan raakt je brein oververhit. En dat uit zich bij iedereen anders. Ook mensen met autisme zijn heel verschillend.
Het zal echt niet makkelijk zijn om Jos een gezondere reactie te laten doen geven, dus denk goed na of je die enorme uitdaging aan wilt gaan. Ga in ieder geval eerst zelf praten met iemand die jullie kan helpen. Ontdek of het iemand is die echt weet hou het werkt bij iemand met autisme. Tegenwoordig zijn er steeds meer emotiecoaches die echt weten hoe autisme van binnen werkt. Iemand die het echt van heel heel dichtbij heeft ervaren of nog steeds ervaart. Autisme gaat overigens nooit over, het is geen ziekte waar je van kunt genezen, of zoiets. Maar je kunt er wel gezonder mee omgaan.
Hoi Hans,
Je hebt gelijk, soms schrijf ik onverbloemd, zoals ik denk, op wel 8 sporen tegelijk kgeen one-track-mind, maar een Eight-Track®Mind.
Dat had ik ook aangegeven, want in dit geval is het van het uitterste belang dat de partner van.. leert begrijpen hoe het brein van een Autist als een asyncopisch orkest tegen de harmonieën lijkt in te spelen.
Ik denk gelezen te hebben dat het Juul heel veel waard is om Jos zichzelf te leren zijn, en dat *woedend-pantser* af te leggen.
Hoop is een straffer medicijn dan twijfel ❤️🩹
> over Idioom over relationele investeringen over coaches ik kom wellicht korzelig over, maar het zijn opbouwende observaties <
Ik vind dat je verder hele rake dingen zegt, maar vind het persoonlijk van het grootste belang dat soort new-speak te vermijden 😉
Bedankt Ernst voor je antwoord. Voor jouw doen lekker kort. Mag ik je daar een compliment voor geven. En jij hebt ook rake dingen.
Ik kan nu ook nog even doorgaan op de 8 sporen (kan ik niets aan doen dat ik geboren ben op de 8e van de 8e), maar ik onderdruk nu ook mijn flitsende gedachten.
Mijn new-speak zal vast een afspiegeling van Vera Helleman zijn. Haar filmpjes hebben echt wel iets getriggerd bij mij. Natuurlijk “Vera Verheldert #8” als eerste bekeken.
En dat is als Math Master misschien niet allemaal logisch *voor mij*, maar het voelde *voor mij* gelijk goed.
Misschien beter om hier samen (apart) over door te bomen.
Beste allen,
heel lief van jullie om het zo te analyseren. Ik voel me in ieder geval gehoord. Ik weet dat Jos, mijn vriend, bij al zijn haaks staande reacties, soms agressief soms gewoon lomp of soms raar, eigenlijk heel veel liefde nodig heeft, herkenning en geduld. Ik heb mezelf inmiddels ook wat speelruimte hierin gegeven zodat ik ook boos mag zijn of verdrietig of wat dan ook. Momenteel houd ik afstand. En Jos ook. Hij weet donders goed dat hij met zijn afspraakjes buiten de deur een grens is overschreden. Deze afspraakjes zijn vermoedelijk geheel platonisch maar worden wel in het geniep gemaakt. Met een van die vrouwen heeft hij al een half jaar regelmatig een date. wijntje, borreltje, lunch. die vrouw heeft hij afgelopen zondag uitgenodigd. Die was natuurlijk stom verbaasd dat ik niet op de hoogte was van hun vriendschap.
Voor nu is het even afstand houden. Jos doet erg zijn best. Dat is nu ook weer irritant omdat hij met de raarste dingen aan komt zetten. Maar ik weet dat hij op zijn manier toenadering zoekt. Excuses of een sorry krijgt hij er niet uit. Integendeel. hij heeft het mijn probleem gemaakt. Ik ben diegene met een vertrouwen issue. Ik ben diegene die een vechtrelatie wilt. Nou ja. Ik focus op mijn leven. Accepteer de mooie dingen die er zijn. En ga a.s. zaterdag mijn vijftigste verjaardag vieren. Daarna zien we wel of en hoe we elkaar weer in liefde kunnen vinden.
Dank aan jullie. heel fijn dit. Ook van de mensen die zelf autistisch zijn of asperger hebben. Ik vind dat overigens helemaal geen punt. het is alleen een conditie waarmee je zelf moet leren omgaan. net zoals hypersensitiviteit of ADHD of ADD. Ik zie eigenlijk iedere aandoening of beperking of hoe je het ook wilt noemen als een gave. Ook autisten of asperger mensen hebben op hun manier weer iets toe te voegen. Juist doordat ze niet worden overspoeld met emoties of over linken leggen. Dat doe ik namelijk zelf extreem. Ik vond Jos dus juist een verademing. Hij blijft redelijk oppervlakkig (buiten zijn extreme uitbarstingen dan) maar ik vond dat juist wel fijn.
ik houd jullie op de hoogte. Zo kunnen we blijven leren van elkaar.
Dank voor jullie steun
Ik lees dit soort reacties van u op problemen van partners met hun Autistische wederhelft wel heel erg vaak. Bagatelliseren/ontkennen/omdraaien van de reële problemen van partners van Autisten. Je draait de zaak continue om, alsof er iets mis is met de partners van.. en zij zich daarom nog beter moeten verplaatsen, inleven en aanpassen aan een persoon die gewoon -door zijn/haar stoornis- totaal niet in staat is om ook maar enigszins hetzelfde te doen. Je praat hiermee partners van.. nog meer schuldgevoel aan, nog meer trekken aan een dood paard in emotioneel/wederkerig opzicht.
Zelfs psychische mishandeling als iemand uitmaken voor ‘drama-queen’ draai jij nog om, om als trotse geuzennaam te accepteren. Ik vind deze opstelling ronduit belachelijk en erg schadelijk.
Hoever zit je zelf in je ontkenning van de realiteit? Heel ver denk ik. Of je bent zelf Autistisch.
Partners van.. horen duidelijk geïnformeerd te worden, dat dit soort relaties nooit ‘symmetrisch’ worden zoals jij beweert. Altijd zullen ze emotioneel verwaarloosd en genegeerd worden. Altijd zullen ze geconfronteerd worden met een partner die bovenal aan zichzelf en zijn belangen denkt.
Vandaar dat het Autistisch wordt genoemd; c.q volledig gericht op het zelf.
Je moet mensen de waarheid vertellen en geen sprookjes van nóg meer begrip en aanpassen en dan komt het wel goed. Dat is een leugen en erg schadelijk voor partners van.. die vaak al aan het eind van hun latijn zijn op het moment dat ze hulp gaan zoeken.
En jij gaat ze dan nog even volop aanmoedigen de verantwoordelijkheid bij henzelf te leggen en het emotioneel/psychisch misbruik en de verwaarlozing gewoon te accepteren als een ‘dappere Geus’. Partners van Autisten moeten goed begrijpen, dat ze een relatie hebben met iemand die een onveranderbare, ernstige neurologische/genetische/psychische afwijking hebben. Niets wat je doet als partner (of wie dan ook) kan dit veranderen. En als je er bewust voor kiest om met zo iemand een ‘intieme’ relatie aan te houden, is er bij jezelf een groot zelf-respect probleem (ontstaan) waaraan je moet gaan werken i.p.v. je nóg meer aan te passen en in te leven in de Autist. Het laatste is compleet zinloos. Je kunt van een kikker ook geen kroelende kat maken. Zo simpel is het.
En niemand verwacht dat ook van een kikker. Behalve die nog onbewuste partners die nog steeds in de waan zijn dat ze dit ooit zal lukken. Met volledige ondersteuning van mensen als jij.
Een relatie hoort gelijkwaardig te zijn.
Dat betekent dat *beiden( moeite zullen moeten doen om zich in de ander te verplaatsen, en dat *beiden* zullen moeten proberen uit te gaan van de goede bedoelingen van de ander.
Op een andere manier is een relatie niet mogelijk.
Binnen een relatie bestaat er geen `afwijking’. Je bent verschillend, en probeert er samen iets van te maken.
Ik ga er van uit dat mensen die hier reageren een relatie *willen*.
Jij bent van mening dat het onmogelijk is om een relatie te hebben met iemand die autistisch is. Het is je goed recht om dat voor jezelf te beslissen, maar niet om dat anderen voor te schrijven.
Precies. Een relatie hoort gelijkwaardig te zijn. Dit is nu juist het grote probleem met iemand met Autisme/Asperger, of met elke relatie van een volwassen gezond/normaal iemand met iemand die aan een (ernstige) stoornis/ziekte of neurologische/genetische afwijking lijdt.
Die relaties zijn per definitie al niet gelijkwaardig. I.i.g. al niet op een functionele manier en zeker niet op emotioneel vlak. Degene met de stoornis/ziekte/afwijking heeft immers extra hulp/steun/inleving etc. nodig die de gezonde/normale ander geacht wordt te leveren. Het is hiermee een relatie van hulpverlener en hulpbehoevende. Niet gelijkwaardig dus. Net als de relatie tussen een ouder en kind ook. Niet dat daarom die mensen in enig opzicht ‘minder’ zouden zijn (zoals ook kinderen dat niet zijn) maar die relaties zijn verre van gelijkwaardig.
Iemand kan prachtige goede bedoelingen hebben maar gewoon niet in staat zijn deze waar te maken door zijn stoornis/afwijking. En dit geldt zeker voor Autisten/Asperger. En zeker niet alleen voor hun. Maar die realiteit moet gewoon onderkent worden en geen valse hoop gepropageerd zoals jij continue doet. Asperger/Autisten zijn gewoon heel anders denkende- en voelende mensen doordat ze een genetisch bepaalde neurologische afwijking hebben. Daar kunnen zij niets aan doen maar dat feit moet wel onderkent worden. Je doet anders ook hun tekort in jouw streven naar ‘gelijkwaardigheid’. Een poes is ook niet hetzelfde als een kikker maar wel heel anders. Een kikker is daarom niet minderwaardig aan een poes.
Ook bestaan er in relaties natuurlijk afwijkingen bij de één of de ander. Als de één verslaafd is en de ander niet, of één van de twee heeft heeft een bi-polaire stoornis, Autisme, Schizofrenie of wat dan ook dan heb je in de relatie een serieus probleem. Je kunt dan besluiten, dat de ander niet echt een afwijking heeft maar gewoon ‘anders’ is. Maar dit is natuurlijk je kop in het zand steken en pure ontkenning van de realiteit.
En je kunt best een relatie ‘willen’ met een Autist/Asperger maar als je dan hoopt op een intieme, emotioneel wederkerige samenwerkingsrelatie sla je de plank volledig mis en richt je jezelf ten gronde als je niet op tijd deze illusie loslaat. Met een Autist/Asperger kun je prima een relatie hebben als je die relatie simpel, gestructureerd en functioneel houdt, aangepast aan hun beperkte mogelijkheden en interesses. Zodra je wederkerige emoties, inleving en samenwerking naar jou gaat verwachten, ga je geheid de mist in met heel veel pijn tot gevolg. Dat is de realiteit.
Ik schrijf niemand iets voor. Ik geef mijn onderbouwde mening na 9 jaar een relatie met een Autistische/Asperger vrouw te hebben doorstaan en heel veel studie daarna.
Ik wil mensen met deze ervaringen een realiteit laten zien die jij continue ontkent en met die houding nóg meer schade toebrengt aan partners van.. En zelfs hiermee aan Autisten/Asperger’s door óók bij hun illusies te creëren die ze ten eerste helemaal niet snappen en, daarom, ten tweede totaal niet waar kunnen maken. Denk hier eens over na.
Projecteer niet je eigen duidelijke ontkenning van de realiteit op de rest van de bevolking.
Als jij als normaal voelend- en denkend mens een intieme relatie hebt met een Autist/Asperger is alleen complete ontkenning mogelijk om te schrijven wat jij schrijft.
Of je bent zelf een Autist/Asperger en probeert op deze manier een slaatje te slaan (niet letterlijk nemen..) uit je afwijking.
Autisme betekent dat iemand zich *anders* heeft ontwikkeld.
Niet *minder*.
Als je dat niet zo kunt zien heeft een relatie met iemand die autistisch is geen zin, uiteraard.
In dat geval heb je niets te zoeken op deze pagina…
Ik sta niet achter het betoog dat je houdt en heb zeker een andere kijk én een andere ervaring met mijn partner dan die jij hier neerzet.
Het voelt voor mij eerder dat jij jouw ervaring op iedereen wilt neerzetten als dé enige ervaring die mogelijk is.
Geheel met je eens.
Wanneer je, zoals Ge Rijn, de ander niet als gelijkwaardig ziet, is het onmogelijk een relatie te hebben. Dat is duidelijk.
Maar het is vreemd dat zij/hij die visie aan anderen wil opleggen. Er zijn zoveel mensen voor wie het *wel* heel goed werkt, die elkaar *wel* als gelijkwaardig kunnen zien.
Een terzijde: ik ben universitair docent Informatica, moeder van drie gelukkige kinderen en oma van 5 gelukkige kleinkinderen. Ik heb op mijn 62ste de diagnose ASS gekregen.
Het is natuurlijk absurd dat ik op dat moment in één keer “gestoord” zou zijn 🙂
ok. nu beginnen de kwartjes te vallen bij mij. Je hebt namelijk wel verteld dat je partner Ernst de diagnose had. Maar ik heb toch steeds begrepen dat jij zelf NT-er was. Nu blijken jullie beide een diagnose ASS te hebben. En dan kom je op een heel ander terrein. Je hebt een boek geschreven over het hebben van een relatie met een mannelijke Asperger en op mijn vraag of er ook een verhaal in zat over een vrouwelijke Asperger zei je nee. Komt nu mijn vraag: waarom niet? Daar zou jij bij uitstek toch een beeld van moeten kunnen geven. Ik loop al jarenlang tegen het probleem aan dat ik een vrouwelijke partner met ASS heb, maar aangezien het vrouwen zijn die zich verwaarloosd voelen en aan de bel trekken en zij meestal een mannelijke partner hebben vind ik heel weinig support.
Je sterke kant vind ik dat je veel inzicht hebt in ASS.
Ik ben het met je eens dat je in je relatie uit moet gaan van gelijkwaardigheid en gelijke verantwoordelijkheid. Anders heb je een behoorlijk ongelijkwaardige relatie.
Mijn relatie met een Asperger biedt me heel veel. Maar helaas weinig emotionele support en daar kom ik wel degelijk aan tekort. Omgekeerd heeft zij wel veel aan het feit dat ik haar wel emotioneel weet te bereiken, al kost dat me veel inzet en energie. Ik troost me met het idee dat er wel degelijk een hoop verbinding en liefde tussen ons bestaat en dat we al 28 jaar samen zijn. Maar oh, wat verlang ik af en toe naar wat vanzelfsprekender begrip en inlevingsvermogen. Inlevingsvermogen is er wel, maar beslist niet vanzelfsprekend. Wanneer ik alle gevoelens uitgebreid heb uitgelegd begrijpt ze me. Maar ik zit dan allang weer volledig in mijn hoofd en mijn emoties raken ondergesneeuwd. Ben ik opnieuw harder met haar aan de gang geweest dan met waar ik soms aandacht voor wil.
Haar trouw, loyaliteit en liefde houden me bij haar. Maar voor emotioneel support moet ik ergens anders zijn. Ze wil wel, maar kan het niet. De ‘regels’ die ik daaraan stel snapt ze wel en kan ze een volgende keer opnieuw niet integreren in haar gedrag.
Ik heb ook vaak veel te veel begrip voor haar onvermogen en kom dan zelf tekort. Het is bovendien aan mij om de weg te vinden in wat ik ondanks alles toch van haar vraag voor mezelf en wat ik maar moet laten gaan omdat dat teveel van haar vergt, want dat overstijgend denken dat kan zij niet.. Dat kost mij een waanzinnige hoop energie. En maakt de boel ongelijkwaardig.
Dus ja, ik begrijp de kreet van Gé heel goed.
Het risico is nu dat jullie beide aan een kant van de weegschaal gaan zitten. Ik denk dat uit een zorgvuldig luisteren naar elkaar een prachtige synthese zou kunnen ontstaan.
Ik sta op het standpunt dat zij verantwoordelijk is voor haar Asperger en dat dat betekent dat zij in sommige dingen minder getalenteerd is. Maar zoals je ook op je werk het hele pakket zal moeten doen, en dan moet je het maar naar jouw vermogen uitvoeren. Al kost het je tien keer meer energie voor een heel matig resultaat.
Dus een relatie betaat nu eenmaal ook uit emotionele betrokkenheid bij elkaar. Ik zal moeten accepteren dat er niet volledig komt wat ik nodig heb. Zij zal moeten accepteren dat ze er nou eenmaal meer moeite voor moet doen, meer onzekerheid ervaart om daar iets van waar te maken. En dat ze pas op het moment dat het er weer is,ervaart dat het voldoening oplevert. Want heus, ze is eerder hooggevoelig dan gevoelsarm. Ze weet alleen niet hoe het moet.
Gedragsregels heeft ze natuurlijk ook geleerd van huis uit. Dus waarom zou ze sommige communicatieregels niet kunnen leren? Bv elkaar uit laten praten en zorgvuldig luisteren. Dat scheelt al een slok op een borrel bij het omgaan met de gevoelens van de ander, mij dus Zij leeft met wat er is en ziet geen diepere verbanden. Ze is geliefd bij veel mensen, onbevangen en sociaal. Daar ben ik wel eens jaloers op. Maar ze ervaart ook eenzaamheid doordat ze emotioneel ook niet voor zichzelf weet te zorgen. Dat kan ik voor haar betekenen. Maar wie zorgt er emotioneel voor mij?
We zetten beide onze talenten in in de relatie. Maar ik word wel degelijk onevenredig belast.
Het heeft geen zin om dat weg te moffelen.
Het is heel eenvoudig.
Het blog dat je nu leest stamt uit de tijd dat we wisten dat Ernst een diagnose had. Tot mijn 62ste heb ik mezelf als niet-autistisch gezien. Pas toen heb ik zelf ook een diagnose gekregen.
Op het gebied van communicatie en emoties ben ik, aldus de therapeute, niet te onderscheiden van iemand die niet autistisch is. Ik ben dus, zo vertelde ze, bij uitstek in staat om een brug te slaan tussen beide “werelden”.
Dat is dan ook wat ik probeer te doen.
Qua emotionele betrokkenheid heb ik echt precies dezelfde problemen gehad bij mijn partner als jij beschrijft. Daar is uiteindelijk *wel* uit te komen, maar ik geef onmiddellijk toe dat dat heel moeilijk is.
Ik vind je verhaal boeiend. Ik kan fantaseren over wat jou dan autistisch maakt. Maar zou je er zelf iets over kunnen vertellen? Of gaat deze vraag je te ver?
Ik kan je in ieder geval verklappen dat er een boek uit gaat komen over autisme (de uitgever kan er in januari aan beginnen; geen idee wanneer het precies gaat uitkomen). Daarin gebruik ik veel voorbeelden; zowel van mezelf als van Ernst.
Me inleven in anderen, daar heb ik me van zo jongs af aan op toegelegd, dat het een tweede natuur is geworden. Ik heb dat dan niet intuïtief geleerd, maar door het echt bewust, elke keer weer, uit te puzzelen, en daardoor komt het nu vanzelf.
Lawaai, een overvloed aan visuele prikkels, veel gesprekken om me heen, dat zijn dingen waar ik niet tegen kan. Probleem bij mij is ook bijvoorbeeld opruimen, waarbij je alles in een categorie moet onder brengen. Ik zie zoveel categorieën aan elk voorwerp 🙂
Hier op dit blog is dit bijvoorbeeld echt op mijn eigen ervaringen gebaseerd. Ik herken dat heel erg, dat ik echt overal bij na moet denken, dat bijna niets op routine gaat: https://www.sylviastuurman.nl/blog/2018/11/geen-automatismen-bij-autisme/.
Dat is het lastige, met autisme. Je begint allemaal met hersenen die anders werken, en je moet daarna proberen er achter te komen hoe de wereld werkt, hoe anderen werken, en dat te midden van mensen die van je verwachten dat je aan een norm voldoet waar jij niet aan kunt voldoen.
Iedereen doet dat op z’n eigen manier. Ik heb heel erg geluk gehad met ouders die niet vonden dat ik anders hoorde te zijn, die me mijn eigen weg hebben laten gaan. Anderen hebben dat geluk niet.
Ik heb het geluk gehad dat ik pesten altijd van me af heb laten glijden (ik heb het werkelijk al van jongs af aan zielig gevonden voor degene die probeerde me te pesten, als ik het al als pesten zag). Het heeft nooit vat op me gekregen daardoor. Anderen hebben dat geluk niet, en bij de meeste autisten heeft pesten ze in hoge mate gevormd.
Veel van wat “autistische kenmerken” wordt genoemd, is in werkelijkheid een strategie om te overleven in een wereld waarin je niet mag zijn wie je bent.
Hoi Mireille,
Zoals Syl al aangeeft stamt dit stukje nog uit de tijd dat we niet wisten dat Syl ook een van de mensen is die zoveel kleur aan het Spectrum geven.
Ik kreeg mijn diploma Gevorderde Autist al in 2006,toen ik helemaal overbelast was.
Dat kwam omdat ik opeens naast mezelf overeind houden, ik ook Sylvia kompleet moest verzorgen, ze kon door al die breuken niets meer zelfstandig.
Zij hield mij altijd overeind, en nu moest ik opeens alle ballen in de lucht houden…
Pas in 2006 was ik zo weggezakt, en zij weer een beetje zelfredzaam dat ik met zachte hand richting het Riagg werd gedirigeerd.
Daar kwam de Autist uit de mouw 😜
En gingen we samen net zoals we dat eerder bij het Motorrijden hadden gedaan aan de studie, en net als bij Motorrijden kwamen we erachter dat je ‘stuur’ naar rechts moet draaien als je linksaf wilt.
Ook Autisme kent heel veel tegendraadse zaken (counter-intuitiv) en deed ik veel van die testen om erachter te komen waar mijn zwakke, maar ook mijn briljante kanten liggen.
Gek genoeg dat er in 2006 nog steeds vanuit werd gegaan dat er nauwelijks vrouwelijke Autistes zouden zijn, maar hoe meer we erover lazen hoe duidelijker het voor me werd dat dat niet waar kon zijn, en hou vaker we erover filosofeerden, hoe meer ook Syl ontdekte dat ze ook Autistische trekken had.
Maar ze was Sociaal en Maatschappelijk zo aangepast dat het gezien hoe er toen nog over gedacht werd heel vreemd zou zijn als zij ook het Diploma Gevorderde Autist zou krijgen….
Het liep zoals je nu ziet een beetje anders want 12 jaar na mij bleek ze een Geslaagde Autist.
Dat was opeens weer een enorme heftige rit in een eindeloze Rollercoaster (achtbaan van Moebius?) die voorlopig nog heel vaak in een kurketrekker lijkt te veranderen, maar als die kurk dan los komt en we samen genieten van een glaasje Verdejo Viura of Ritter Platt, zijn we toch ontzettend blij zo’n buitengewoon stel te zijn.
Het is beslist niet altijd Rozegeur en Maneschijn, soms ligt ons pad vol doornen en lijkt het pikkedonker, maar elke dag word het toch weer lichter en lichter…
Syl heeft me veel geleerd over mijn gebrekkige opvoeding t.o.v. Emoties.
Door het stigma dat er onterecht aan het begrip Autisme kleeft krijgen we veel te laat (en sommigen helaas nooit) een Idioom voor Emoties.
Eigenlijk zou je het je voorstellen als dat mannetje in een van de Suskes en Wiskes voorkomt dat de kleine hersenen moet voorstellen die Chinees tegen je praat.
Je voelt (veel meer) Emoties dan men denkt maar kunt geen Chocola van dat Chinees maken, (wel tranenthee btw) en raakt juist enorm gestressed van Emoties bij anderen waarvan je voelt dat daarin een link naar jou ligt…
Kortom help je partner op weg door samen een “Emotioneel Woordenboek” *samen* te *stellen*.
Let wel dat heeft bij ons vele jaren geduurd, en zijn nu al 14 jaar aan het schrijven, dus geef niet te snel op, en vooral neem er de tijd voor, en ook af en toe vakantie van.
P. S. Het kan in jullie geval ook Vietnamees of Burindy zijn hè?
Ge, ik begrijp je reactie heel goed. Ook ik vlieg er regelmatig tegenaan dat ik zogenaamd ‘normaal’ ben en mijn partner zgn ‘gehandicapt’. Die begrippen moet ik maar even laten voor wat ze zijn. Waar het om gaat is dat zowel partner als ik te maken hebben met een werkelijkheid die ‘asperger’ vs ‘nt’ heet. Ik ben niet van plan mijn partner als onvolwaardig te zien. We hebben beiden te dealen met deze realiteit. En dat vraagt van beiden inzet. Zo boos als jij hier klinkt voel ik me ook regelmatig. Ik geef teveel. Ik krijg te weinig emotioneel support. Maar ik krijg ook heel veel, al is de corebusiness van de relatie een heikel punt. Ja, machteloos, overbelast, een partner die het probleem niet (zo goed) ziet. En ik die me in alle bochten wring om het te laten werken. Met mijn eigen issues die ik meeneem. Ik snap het maar al te goed, waarom je denkt zoals je denkt.
Maar door de verbinding die we met elkaar hebben toch de moeite om te blijven, voor mij. Jij kijkt er vanuit de andere hoek, die van de relatie die je hebt laten gaan, tegenaan. Ik vanuit de relatie die ik voort wil zetten. Dat maakt verschil.
Gelijkwaardig, mijn relatie? Hm, zij kan dingen die ik niet kan en omgekeerd.
Tekort komen? Jazeker!
Maar een vergelijking van normaal versus abnormaal gaat me toch net te ver. Zo normaal is dat normaal van jou en mij nou ook weer niet. Ooit een normaal mens gezien? En, beviel het?
Hoi Mireille, Ge…
Om op je laatste vraag te reageren, ik ben al heel lang voordat ik mijn diploma kreeg begonnen met de Theoretische Menskunde, en kan je verzekeren, normale mensen *bestaan niet*
Het is een van de vele misvattingen over statistieken, de normaal is immers niets meer dan het gemiddelde van alle afwijkingen 🙂
En er is ook nog het Man versus Vrouw paradigma, waar in onze Feminafobe cultuur, het feit dat je geen lullig aangegroeid slap handvat hebt, al gezien word als een handicap 🙂
Soms vraag ik me wel eens af of normale mannen zich nog wel staande zouden kunnen houden als ze dat handvat niet af en toe ter hand kunnen nemen, en de vele “kerkelijke” affaires laten eigenlijk al zien dat ze daar eigenlijk nog te lui voor zijn om zichzelf overeind te houden 🙂
Nu is de cultureel opgedrongen en juridisch afgedwongen consensus, dat je alleen maar echt helemaal voor vol word aangezien, als je:
⁰ *Man* en voor de buitenwereld *nietsontziend macho en hetero* bent.
¹ Al je biologische kenmerken verwijderd door te verhullen of *kaal scheren*.
² Een knellend krijtstreep pak met zuurstof afknijpende *strop-das* aanhebt.
³ Als primaire drijfveer en doelstelling *financieel gewin* hebt.
⁴ En *zonder enige scrupules * dat doel niets en niemand ontziend *najaagt*.
⁵ Empathie, sympathie, solidariteit, medemenselijkheid alleen ziet als *toonbeeld van zwakte*
⁶ Anderen er voor *jouw plezier* zijn om; *uit te buiten*, het werk te doen, je Ego opblazen, etc..
⁷ Iedereen waar je niet afhankelijk van denkt te zijn, *Zelfvertrouwen te ontnemen*
⁸ Naar buiten toe ‘sociaal’ voelend over weet te komen, maar intern *volkomen egocentrisch*
⁹ Keihard *leugens kunt verkopen als wetenschap* waar normale mensen blind in geloven.
¹⁰ *Anderen alle verantwoordelijkheid in de schoenen schuift*
en niet te vergeten jezelf geloofwaardig als onschuldig slachtoffer weet te etaleren.
Voldoe je niet aan slechts 1 van deze eisen, kun je het wel vergeten, je zult al snel voor ziek, zwak en misselijk uitgemaakt worden.
Scoor je op minstens 3 punten humaan, kost het je minstens 20% salaris.
Ben je een empathisch sociaal voelende lesbienne met warm getinte huid, en zet je je belangeloos in voor een betere, beschaafde, menswaardige en pluriforme samenleving op basis van tolerantie, solidariteit en gelijkwaardigheid, inplaats van de krijtstreep kaalkopjes strop-das doctrine te volgen…
Dan kun je er de klok op gelijk zetten dat je door al die, hun ware identiteit, emoties en medemenselijkheid wegdrukkende,feitelijk doodsbange jongetjes, virtuele geradbraakt word.
Lukt hen dat niet via de conservatieve media, dan verzamelen ze zich in een al dan niet extern gefinancierde *internet Swarm* en gaan ze deze bedreiging van hun zelfgenoegzame luie werldjete lijf je via tools zoals the Internet megaphone, om via de nieuwe media je publiekelijk de grond inte boren met allerlei uit de lucht gegrepen fantasmen die overduidelijk direct uit hun eigen angstige belevingswereld vol wantrouwen en corrumperende dwanggedachten van deze vooral in anoniem groepsverband hun eigen angsten en fobiën overschreeuwende omhoog gevallen *Hill-Billies*
Een en ander zorgt ervoor dat *Jongetjes* (m/v) (Nina Brink/ Carola Schouten/ Edith Schippers) zich nooit vrijelijk hebben kunnen ontwikkelen tot positief vrijdenkend maastchappelijk betrokken medemensen, maar altijd gebukt blijven gaan op hun eigen zelf ontkennende masculiene dogma’s
En je daaraan onttrekken is heeeeel erg veel werk, wnat je mag dan bij alles wat je zegt endoet even nadenken over de gevolgen, afhankelijkheden, en verantwoordelijheden, maar 1 ding staat daarbij als een paal boven water, waar aderen zich *kapot werken* aan hun relatie, wij door gewoon wat meer diepgang te durven tonen in een weliswaar vaak wat wanordelijke relatie, heel veel meer *beleven*, en daardoor veel makkelijker ons *Zelf durven bloot te geven*, en daardoor juist de zwaktes tonen die de partner de kans geven om mee te leven 🙂
Je kunt niet teveel geven, hoogstens teveel verwachten…
Iets waar helaas juist Autisten door hun vaak traumatische gewaarwordingen al vanuit hun prille jeugd zo verworden zijn dat ze nauwelijks nog iets durven te geven, omdat ze te vaak niet konden bieden wat de gewone mensen in de normale wereld van ze verwachten…
Het is eigenlijk net als met bergbeklimmen, eigenlijk nergens meer voor nodig, want er is altijd wel een luie wittemannen stoeltjeslift, maar als je niet zelf die inspanning hebt getroost om samen naar boven te zwoegen, is daar boven de wolken waar de vrijheid eindeloos lijkt, eigenlijk niks meer waard dan net als die zogenaamd normalen braaf in de rij te gaan staan om die ene foto van Panta Rhei op Instagram na te apen…
Ik ben dan veel liever *buiten* gewoon, en fotografeer wat ik *zelf* de moeite waard vind, samen mijmerend over het waarom van al dat geploeter op modderige paden waar je totaal onberendeneerbaar zo’n voldoening uit put.
Om maar te zwijgen van het feit dat al diestoeltjeslifters nooit de voldoening zullen ervaren als je dan eenmaal even van de verre verten te hebben genoten en in volle teugen fijnstofvrije luchten te hebben opgenomen om dan alvast van het uittrekken van die broeierige schoenen te dromen (en al die “gewone” idioten die een plaatje op internet proberen na te apen met verbazing tehebben gade-geslagen…) tredte vatten, en al huppelend zo blij als een klein kind heel gezwind hotseklotsend weer af te dalen naar de ‘gewone wereld’ met al zijn op je afstormende reclamenborden vol overbodige zutzooi en modieuze *verhul je eigen unieke zelf* door uitgebuite kindslaven in elkaar geragde knellende conformatie mode, en verantwoordelijkheid afschuivende *ont-zorg verzeker-aars* en andere speculanten banken…
P.S. met de realiteit valt niet te dealen, je kunt geen korting bedingen op de werkelijkheid, die is.
En dat is toch ook het mooie van een relatie, iedereen *is* en daardoor kun je er *voorlekaar zijn*
Het is soms beroerd, meestal goed, en je kunt altijd beteren…
P.P.S. gelijkwaardigheid, is echt iets heel anders als gelijkheid, gelijkwaardigheid is een prachtig uitgangspunt, gelijkheid een knellende wanbuis. Dat vind ik het mooie aan de duitse Grondwet, die vangt die absurde op (over)waardering en afstraffing baserende calvinistisch hokjesgeest, waar iedereen een *eigen* waarde krijgt toegekend, een frauderende en liegende mini-ster is minstens 2 ton waard, en de ongelukkige vogelaarwijker die bij de bevalling opeens als veel te vrolijk chineesje ter wereld kwam word als kostenpost weg gezet…
„Alle Menschen sind frei und gleich an Würde geboren“
Geen mens is ooit meer waard dan een ander, waarde is een concept dat niet opgaat in de werkelijkheid,de een heeft immers groene vingers, de ander twee rechterhanden, de een maakt iedereen blij, de ander is een serieus denker, maar zonder elkaar, staat alles stil dat is zonneklaar.
Hier is het: Art 1: je mag niet discrimineren, maar als je het toch doet zaosl Grapperhaus telkens weer, kijkt iedereen weg. EN je kunt die misse daad niet vervolgen, want je mag niet aan de grondwet toetsen. holle frasen zo typisch voor een Hol-and
Daar is het Art 1:
Die Würde des Menschen ist Unantastbar;
*Sie zu achten und zu schützen ist Verpflichtung aller staatlichen Gewalt*
Duitse samenvatting ter overdenking: https://www.philosophie.ch/artikel/was-heisst-die-wuerde-des-menschen-ist-unantastbar (en als je nou denkt, ja maar dat is Zwitsers, heb je al een kleurtje van het spectrum in je *zelf* :-))
Kortom, ga niet rekenen of werken aan een relatie, want wat je ook in de waagschaal legt, het geeft onevenwichtigheid tot gevolg. Geef wel aan als je graag een arm om je heen wilt, dat is concreet en makkelijk invoelbaar, maar vermijd om te zeggen *ik kom te kort* want dat roept eerder een verschil in lengte dan in troost op, toch ?
En Ge, dat bovenstaande lijstje hef je je helemaal niet aangesproken te voelen, je open en onverholen eerlijke korzeligheid toont al dat je lang niet alle 10 punten af kunt vinken .
Het is duidelijk dat de kortsluiting veroorzakende spanning ten slotte ook gewoon te verklaren is uit het feit dat je kennelijk ergens nog steeds energie in de relatie blijft steken, en je dus onbewust gewoon nog heel veel voelt voor iemand die net als alle andere buitengewoon lastig was en hoogstwaarschijnlijk nog lange tijd onbehoorlijk aanwezig kan zijn 😉
Verwerken is immers nooit helemaal mogelijk, vergeten ook niet, maar vergeven, dat doet wel goed.
Hoi Ge,
Ik snap dat je teveel aan je relatie hebt gewerkt, en te weinig tot samenwerking hebt kunnen komen,maar ik kan je 1 ding verzekeren, de stelligheid waarop je je kennis van Autisme als ware het een distopische toekomst voorspelling…
…Slaat echt nergens op,
Zou het ook voor je eigen zielepijn niet veel gezonder zijn als je al die woede eens in het goede steekt?
Als je nu eerst eens begint met je in te leven in de Autist inplaats van met archaische vooringenomen achterhaalde standpunten een ander te betichten van gebrek aan kennis, die je nota bene enorm zou kunnen helpen om die vooringenomenheid weg te nemen?
Weet je wie de term Autistisch als eerst gebruikte, nee dat was niet Kanner, en ook niet Skinner.
Daarvoor heette het toen ook al door de meeste weledel zeergeleerde psychiaters totaal misbegrepen exentrische ontwikkeling Jeugd Schizofrenie, en de eerste beschrijvingen van Autisten hadden het over Dementia Preacox.
Het heeft dus niets te maken met volledig op zichzelf gericht zijn, dat is namelijk Narcisme, en echt iets heel anders, nat zoals Egoistisch iets totaal anders is als egocentrisch, en een niet door de omgeving continu getraumatiseerde Autsist, ontwikkeld zich vreemd genoeg juist (bijna veel te) empatisch.
Dat zie je ook vaak, en is in nogal wat relaties met een Autist ook een van die moeilijkst te behappen eigen-aardigheden, een Autist ziet door alle details dwarsverbanden en associaties namelijk bij voortduring hoe stompzinnig de zogenaamd normale mensen de wereld en op kleiner niveau hun omgeving verzieken.
Ze, maar ook Hij zet zich als ware zhij Syssiphus op de Bierkaai tegen alle adviezen en beter weten in voor het hogere doel van de gezonde samenleving, stort zich in allerhande actiegroepen, buurtinitiatieven, en veraagt daarbij niet alleen zichzelf te verzorgen, maar ook de behoeftes van hun directe familie en/of partner(s).
Kortom als je eenmaal iets meer zou weten van hoe het Autistische brein werkt, zou je inzien dat het bij jullie niet misging omdat zij een onveranderbare, ernstige neurologische/genetische/psychische afwijking zou hebben, maar domweg omdat je (nog) niet in staat bent je in haar perspectief te verplaatsen, en dat is ook begrijpelijk, wij Autisten hebben immers breinen die heel anders geprogrammerd zijn, maar ook fysiek anders ontwikkeld zijn, waar bij Neuro t heel veel synapsen al snel gesloopt worden en door snelweg dendrieten worden vervangen, blijft het brein zo’n vrolijke verwarrende altijd weer verassende perspektieven opleverende janboel van holle weggetjes zandpaden en bolderwegen van hot nar haar, en van hier naar nergens.
Je kunt het eigenlijk vergelijken met het verschil tussen de Rampstad en het heuvelland, in de Randstd is zelf nadenken eigenlijk helemaal vervangen door voorgekouwde routes, heel efficient zo lijkt het, want je hoeft alleen maar wat nummertejs te onthouden, en je komt vanzelf in de wijk 538…
of je voert het in in je Tom-Tom.
Het brein van de gewone man (m/v) is lekker simpel en makkelijk herverkaveld…
Maar leef je nu eens in in het Brein van een Autist, dat brein is erop gebouwd om al die stegelkes en hopsa’s op dat geitenpad van de banholter grubbe naar de Hoesberg te Mheer te onthouden, om daar dan aan te bellen bij het huis van het weermanneke.
Je ziet dan ook dat veel toeristen hier nogal eens kompleet radeloos opgeven bij de Galg van te Bannet bij Bruisterbosch, omdat de (s)Tom-(s)Tom, net als gewone mensen alleen maar langs de bekende weg kan navigeren, en eigenljk ook niet eens in staat is te volgen dat je op wel 341 manieren van Margraten naar Mheer kunt navigeren, dat zou immers een enorme hoeveelheid data te verwerken geven waardoor de Tom-Tom net als die twee touristen in hun Polo bij de Galg van te bannet *out of memory* zou lopen.
Heb je eigenlijk wel eens geprobeerd om samen door elkaars brein te gaan wandelen, en te onderzoeken hoe het nou eigenlijk zit met dat anders zijn, want na 12 jaar gaan mopperen dat je al veel eerder had moeten inzien dat het geen zin had, geeft eerlijk gezegd niet echt te kennen dat je zelf nou zo’n veranderbare psychisch flexibele zijn emoties onder controle hebbende neuro typicus bent.
Kijk als je jezelf er zovan langsgeeft, als je jezelf zo’n sprookjesfiguur vind die veel te lang op de rozenstruik is blijven inhakken, daar kan ik me iets bij voorstellen.
Ik kan er alleen totaal niet bij dat je nu een Autist wilt gaan vertellen dat ze lalleen maar zelfzuchtig zou kunnen zijn, terwijl ze al sinds eind 1997 een relatie zo diep als de marianentrog heeft, met een toen nog onwijs coole kikker, haar totaal onverantwoord over de smalle paadjes rond Schinnen (ver)lijdde om zo haar met BMW en al in de tuin van ed Pastoor te doen belanden door geen rekening ermee te houden dat zijn XT heel plat kan, maar die dikke tieten van de BMW daar lelijk in de weg zitten.
Inmiddels meer dan 20 jaar verder is die Coole Kikker nu een grote grijze geitenbrijer die meer weg heeft van Ollie B.Bommel, die liever met zijn Doddeltje op de bank ligt om samen Soko Wismar te kijken, dan op die gespierde panharing uit 1997.
Dat jij (n=1) het anders hebt meegemaakt, zegt niets over “de Autisten”, alleen wat over je eigen persoonlijke pech.
Stel nu eens dat je dit alles (en dan bedoel ik ook alles) veel eerder gelezen had, en met ed tips en uitleg beter had begrepen hoe belangrijk het voor *beiden* is om elkaars taal te leren, en elkaars (on)hebbelijkheden te accepteren, en te kijken hoe je elkaar concreet had kunnen helpen elkaars noden en gevoeligheden aan te voelen, zou het dan wellicht heel anders zijn gelopen?
Wij proberen niemand te bekeren, ik zou ook niet goed weten waarom als je er bewust voor kiest om met zo iemand een ‘intieme’ relatie aan te houden, nu opeens gaat roepen dat dat onmogelijk zou zijn, de reacties van velen hier, bewijzen immers het tegendeel, heel wat relaties van 20 jaar of meer, en nee net is niet altijd rozeschijn en manengeur, maar in welke relate is dat nou wel?
Ik ben echter wel heel erg geintrigeerd naar het waarom van je kennelijk bewuste keuze om een intieme relatie met een Autisten aan te gaan, want mij klinkt dat echt raar in mijn oren, maar goed ik ben Autist dus vind heel veel raar, dus kan dat ook aan mij liggen… 🙂
je zegt zoiets als dramaqueen .. Onlangs was ik zelfs een manipulatieve trut omdat in vroeg dat hij de pull al had teruggevonden die ik voor kerst had gekocht (!) Zoals eerder gezegd , is dit wel autisme of narsisme ? Wij kunnen geen diagnose stellen als ze nt willen op consultatie gaan . Wij vrouwen weten goed genoeg wat we kunnen geven qua emotie en proberen steeds alles te analyseren . Zoals in dit geval mijn situatie ook . Hij is grof, kwetst me en ik voel na 7 jaar dat de relatie oppervlakkig blijft terwijl ik in vorige relaties elke emotie voelde in zijn lijf bij wijze van spreken . We proberen er over te praten maar dan wordt hij ongemakkelijk, moe , ik stel me aan , is gestressed en noem maar op maar nooit wat ik wil horen en als ik dan zeg dat hij nooit zegt wat ik wil horen , is dat maar mijn probleem .. want ik manipuleer hem en hij zal niet naar mijn mond spreken . Hoe het ook is , met zoiets valt toch niet te leven , autistisch of niet . Zelfs al zou hij dat zijn , gaan jullie je forum vriendinnen aanraden om te blijven ? Om je onbegrepen te blijven voelen en ongewild om op de meest verwarrende momenten ineens alle liefde te krijgen ? Wij zijn vrouwen met emoties , geen robotten en zeker geen autisten want anders schreven we hier niet !!!
Ik raad niemand aan om te blijven; ik raad ook niemand aan om weg te gaan.
Dat zijn je eigen beslissingen.
Deze site is voor mensen die vermoeden dat hun partner autistisch is en *zelf* verder willen gaan, en daar hamnvattenm bij zoeken.
Je maakt niet de indruk dat je zo iemand bent. Klopt dat?
Dan begrijp ik niet goed wat je op deze site komt zoeken.
Volgens mij heeft iedereen gewoon behoefte aan het delen van zijn of haar verhaal, belevingen, emoties. Wanneer je daar stelselmatig in tekort komt moet een relatie wel sterke dingen bieden om toch nog van een relatie te kunnen spreken. Iemand met ASS zou bij zichzelf kunnen besluiten dat te willen leren. Alleen dan kun jij met veel geduld en inlevingsvermogen de regels keer op keer kunnen verwoorden, hoe dat in zijn werk gaat. Geloof me dat ook iemand met autisme heeft daar behoefte aan, al kan dat door een leven lang onvermogen diep weggestopt zitten. Mijn partner met Asperger wil wel en doet ook veel op sociaal gebied, maar oh wat zit ze er soms naast. En oh, wat kan ze soms blind zijn voor haar autisme. Dat maakt het aanleren soms tot een proces wat zeer traag verloopt . Maar zolang er voortgang in zit kan ik er met enige moeite mee leven. Al zal ik levenslang moeite moeten blijven doen, grenzen blijven stellen aan bot gedrag, opeisen van een gevoelvollere benadering. Het gaat vaak puur om het negeren van de niet zo harde bestanddelen van een situatie omdat ze dat niet weet te integreren. Ze snapt nu dat dat wel zo kan zijn en dat ze dan nog steeds niet weet hoe. Maar ze moet er ook steeds weer op aangesproken worden en dat gaat niet zo vanzelfsprekend. Maar ik weiger om het helemaal zonder te doen. Dan kom ik echt tekort.
Idd, er zijn ook voedende elementen. Allebei dol op natuur en op pad zijn, vroeger samen dansen, heel veel liefde en affectie voor ons kind.
Maar de moeilijke dingen een plaats geven is ook nodig. Het uiten van emoties over andere dingen gaan echt wel. Dan krijg ik een knuffel of een reactie of vraag of…
Het is vooral als ik iets over het contact met hem zelf zeg, dat de bommen langs twee kanten ontploffen…
Ja dat is soms op eieren lopen . Ik ken het. Het valt ook niet mee om er je leven lang al in te ‘falen’, let op de haakjes. Het ligt vaak erg gevoelig, zeker omdat enig zwart-wit denken niet ongewoon is en dan zijn ‘fouten’ nogal eens heel ernstig, alsof je helemaal fout bent…Is het onderscheid tussen irritatie en woede bij jullie altijd duidelijk, of tussen een vergissing of een verwijtbare fout? Bij ons maakt dat de gevoeligheden wel zichtbaar…
Nog niet zo veel op die onderscheiden gelet…
Mijn vriend kijkt wel steeds naar de intentie bij mij. Hij wordt nooit boos als ik iets per ongeluk doe. Ik denk dat je dat bedoelt met vergissing. En een verwijtbare fout is heel relatief. Voor hem kan het niet dat ik mijn emoties op hem ‘dump’, en voor mij is dat net wel belangrijk om te kunnen doen.
Omgekeerd kan ik wel lastig worden om wat het effect bij mij is, ook al kan ik daarnaast wel zien dat het bij hem om een vergissing gaat en niet om een slechte intentie.
Hoe bedoel je dat concreet bij jullie?
Iets kan verkeerd overkomen zonder het te zijn…
Je kunt iets verkeerd doen, maar je bent niet verkeerd.
Praat over wat er gebeurt, niet over wie het doet, dan gaat het goed.
Als je van elkaar houd, dan weet je toch beider intenties zijn ooit fout.
Waarom zou je de ander intentioneel kwetsen, als je zo van elaar houd?
(en waarom vallen de witregels weg, datt maakt het lezen wel boudt)
hey hoe kan ik me hier registreren om mijn verhaal te vertellen en reacties te geven?
Groetjes,
Cato
Je hoeft je niet te registreren.
hey Sylvia,
Ik heb 4 j een relatie gehad met iemand met asperger. Hij heeft het me na 3 maanden verteld ,ik had wel door in het begin van onze relatie dat er iets niet klopte maar schreef het toe aan ‘jong van geest.” Naarmate onze relatie vorderde kon ik tot een bepaalde hoogte niet tot hem doordringen. We hebben veel ups and downs gehad ,meerder malen is het tussen ons uitgeweest maar telkens terug samengekomen omdat de chemie tussen ons heel sterk was. Hij vertelde me ook dat mijn empathisch vermogen zo hoog was dat ik hem zo goed aanvoelde dat hij het beangstigend vond. Enfin in maart heeft hij dan duidelijk onze relatie beëindigd op zijn manier maar duidelijk gemaakt. Hij vertelde me ook dat er niemand anders was en dat het toch een tijdje ging duren. In juli had ik de behoefte om hem nogeens te horen en te zien , hoe het eigenlijk met hem ging? Blijkbaar had hij sinds 3 weken een vriendin maar ik mocht het niet weten had tegen een gezamelijke vriend verteld. Ondertussen heb ik telefonisch contact gehad en heeft hij me bevestigd dat hij een vriendin heeft maar het nog pril is. Enfin om alles op een rijtje te zetten ben ik er 1 weekje tussenuit getrokken en had ik hem een kaartje gestuurd en een kleinigheidje gekocht wat ik ervoor ook deed. Ik vroeg of het goed was dat ik het cadeautje kwam afgeven en dat was goed en we hebben heel goed gebabbeld met de nodige rose. Uiteindelijk hebben we gekust en hij zei : ik ben niet goed bezig en in bed beland waar hij ineens tot het besef kwam dat hij nog nooit iemand bedrogen had. Meerdere malen riep hij : Ik heb je nooit bedrogen. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat het lust was dat het niks te betekenen had omdat hij kortsluiting kreeg. Enfin het laatste wat hij zei: we houden contact. Dat gevoel dat ik hem niet meer hoorde knaagde aan mij dus vroeg ik om opnieuw af te spreken dit maal op een neutrale plaats zodat het voor ons beide comfortabel wordt. Hij is in de war ,hij weet het niet goed ,hij wil het gevoel terug hebben dat hij in het begin met mij had. Jouw boek heeft veel herkenning opgeleverd en tips die ik kan meenemen . Ik hou zielsveel van hem en hoop dat we er uitkomen of hem kan loslaten .
Wat je zou kunnen proberen is hem te helpen zijn gedachtes en zijn emoties uit de war te halen.
En vooral ook hoe moeilijk dat ook is je eigen verwarring die uit je laatste zin spreekt bloot te geven.
Want beiden voelen jullie ondanks de “scheiding” nog veel voor elkaar, anders zou hij niet zo kwaad en jij niet zo vertwijfeld.
Hij is kennelijk bang dat je te ver bij hem naar binnen kunt kijken, ik deed dat vroeger ook te direct en opvallend, en heb zo menig mens de stuipen op het lijf gejaagd.
Doordat je heel diep in jezelf durft te kijken, leer je signalen op te pikken die anderen achter een masker proberen te verbergen.
Kennelijk heeft hij behoeften die hij niet van jou kan verlangen (bewaak die grens goed) maar durft daar uit compassie met jou ook niet over te praten.
Dat zorgt er voor dat het een “verboden koekje” word, en juist daardoor het verlangen groter.
Net zoals een tweede koekje veel lekkerder lijkt dan het eerste wel toegestane koekje.
Probeer dus om juist de moeilijkste zaken zo eerlijk en open mogelijk te bespreken, geef je angsten bloot, en laat zien dat je daar wel huiverig voor bent maar niet bang.
Voorbeeld doet goed volgen, dus je hebt kans dat hij dan met meer rust en afstand naar zijn ‘slippertjes’ kan kijken, en voor zichzelf die behoefte onder controle kan krijgen.
Immers zit hij er heel erg mee, want die zin ‘ik heb je nooit bedrogen’ kun je even een beetje kwaadwillend ook uitleggen als: “ik heb me alleen een paar keer laten gaan toen het uit was tussen ons” waarmee hij voor zichzelf een waarheids construct heeft gebouwd om het bedrog zoals ie dat ook zelf voelt gezien de vertwijfeling “ik heb je nooit (willen) bedriegen.
Ik vul dat willen ertussen want het kan zo zijn dat hij in zijn jeugd foute voorbeelden heeft gehad, die hij nu naleeft.
Immers onder ‘jongetjes’ is het de gewoonste zaak daar absurd overdreven over op te geven, als je dat zou horen zouden nagenoeg alle mannen vreemd gaan, echter zijn de meesten zo trouw als een Ooievaar maar durven niet af te gaan in de groep.
Als Autist ga je ervan uit dat anderen net zo eerlijk zijn als jijzelf, en ziet de leugenachtigheid van NTers pas veel te laat voor wat ie is, pure onmacht om eerlijk te zijn.
De Autist moet vroeg of laat mee doen met dat in zijn ogen gelieg, of er pal voor staan stronteerlijk te blijven en dan na weer een ‘kwetsend eerlijk’ antwoord, bereid zijn heel veel heisa over zich heen te krijgen, of een zielig hoopje weer overeind te helpen.
Zo vroeg Syl ooit toen onze relatie heel pril was; “vind je me mooi”
Tsja ik wist nog niet dat ik Autist was, maar was het duidelijk wel, het antwoord op de vraag over het uiterlijk kwam veel te hard aan.
Terwijl wat voor mij een mens *mooi* maakt, juist van binnen zit.
Maar omdat ik meestal te lang van stof was en ook nog Michelle Pfeifer en Jane Fonda had gezegd, was er geen mogelijkheid meer om de ware schoonheid die ik zie uit te leggen.
Het aller absurdst was nog wel de reactie van mijn broer toen ik dat vertelde en uitlegde dat ik de puntbotten van Syl onprettig vond, hij werd woest, alsof ie juist jalours op me was.
Probeer daar dan nog maar eens chocola van te maken.
Kortom is hij het jecwaard om mee oud te worden, probeer dan om zo open en eerlijk als mogelijk met elkaar te praten, besef wel dat hij dan ongewild enorm kwetsend uit de hoek kan komen.
Bedenk dan voor jezelf waarom een opmerking zo hard kan aankomen, maar reageer niet direct, want dan loopt het te makkelijk uit op losgeslagen emoties.
Bewaar zo’n getriggerde emotie voor een ander gesprek, zodat hij een idioom voor zijn emoties kan opbouwen, okee ik heb makkelijk praten na 23 jaar les gehad te hebben van een waanzinnig knappe docent, maar we hebben zeker in het begin erlkaar (ongewild en ongewenst) heel veel pijn gedaan.
Echter als je niet af en toe zijknat word geregend geniet je ook niet van de zonnige dagen.
Probeer dus ook steeds de zonnige dagen te herinneren en te delen, vooral als een van tweeen er doorheen zit.
“weet je nog dat pensionnetje in Zwitserland waar we totaal verkleumd aankwamen en de keuken dicht was… En toen de gastvrouw even later met een opgewarmde ovenschaal kwam?”
Om maar een voorbeeld op te halen.
In maart zijn mijn vriend en ik na 2,5 jaar uit elkaar gegaan. We hadden een huis gekocht en waren net 3 weken verhuisd, we hadden babyplannen, toekomstdromen… tot ik niet meer kon. Ik was op van de stress, kreeg hartkloppingen en hyperventilatie aanvallen, at niet meer, kon niet meer slapen… ik voelde me bijna letterlijk verdrinken.
Mijn vriend was nl. totaal niet in staat tot enige empathie. Hij begreep niets van mijn gevoelens, vond het maar vervelend als ik verdrietig was of een probleem wilde aankaarten, en vond dat ik het van me moest afzetten en het “gezellig” moest houden.
Een halfjaar nadat ik hem leerde kennen, belandde hij in een burnout door zijn werksituatie. Nooit heb ik hem dat verweten, altijd ben ik geduldig en begripvol geweest. Ik vind dat normaal, ik weet nl. een beetje hoe het moet voelen, want heb zelf fibromyalgie. Maar als ik verwachtte dat hij door zijn eigen ervaring meer begrip voor mijn situatie zou hebben, dan kwam ik van een kale reis thuis. Het was maar iets raars dat ik had, bijna een bedreiging.
Hij omschreef het eens als “schrik dat hij een kat in een zak had gekocht”. Dat hij me met zo’n opmerking ongelofelijk veel pijn deed, leek hij niet te beseffen. Integendeel, hij mocht toch wel zichzelf zijn? In de 2,5 jaar van onze relatie heb ik 3 weken heel veel fysieke ongemakken gehad van mijn ziekte, in die mate dat ik extra rust moest nemen, niet teveel activiteiten kon doen en ook niet altijd seksueel actief kon en wilde zijn. Dat was voor hem onbegrijpelijk, ik mocht niet flauw doen, niet slechtgezind zijn, me niet laten gaan, kon toch wel gewoon vrijen… en waarom wilde ik niet gewoon mee naar dat feestje, op bezoek bij zijn ouders… Ik kreeg totaal geen krediet en schrok hier des te meer van doordat hij zelf in een burnout zat.
Hij wilde ook heel graag een kind, maar vertrouwde er niet op dat ik zijn sterke partner zou zijn waarop hij kon terugvallen. Dat ik misschien diezelfde angst had, kon hij wederom totaal niet begrijpen. We konden er helemaal niet over praten. Hij uitte ook vaak zijn wantrouwen, dat ik misschien wel op andere zaken uit was dan op zijn liefde, met name zijn geld. Zijn ouders zijn heel welgesteld en hebben hem altijd ingepeperd dat hij moest oppassen voor mensen die misbruik van hem wilden maken.
Ondanks alle watertjes die wij al hadden doorzwommen en het feit dat ik nooit aanleiding gaf om zoiets van mij te denken, heb ik verschillende keren moeten horen dat ik op zijn geld uit was. Hij liet zich ook volledig domineren door zijn ouders, hij was gewoon een doorslagje van zijn ouders. En ik stond op de ladder van belang zeker niet van boven. Integendeel, bij elke beslissing die wij moesten nemen, ging hij raad vragen aan zijn ouders, en was het op voorhand al een uitgemaakte zaak dat wat zij vonden, hij ook vond.
Als ik er dan een andere mening op na hield, was ik lastig, respectloos tegenover zijn ouders, had ik wispelturige emoties waar hij niks van begreep. Volgens hem mokte ik dan omdat ik mijn zinnetje niet kreeg.
Op alle mogelijke manieren probeerde ik hem uit te leggen wat er in mij omging, hoe ik me voelde, maar ik kreeg totaal geen gehoor en begrip. Hij werd er alleen maar bozer door. Ik voelde me uiteindelijk zo alleen staan. Ik gaf hem zoveel liefde en energie, en kreeg zo weinig terug… Ik voelde me zo ontzettend eenzaam.
Uiteindelijk kon ik het niet meer opbrengen om er nog in te geloven, de hoop te hebben dat hij op termijn toch meer begrip zou tonen voor mijn gevoelens, rekening met mij zou houden. En ben ik uit puur fysieke noodzaak enkele dagen bij een vriendin gaan logeren. Voor hem heb ik toen de deur dicht getrokken, ook al heb ik hem meermaals gevraagd om in relatietherapie te gaan.
Maar dat eindeloos doorbomen over emoties, daar had hij geen zin in. Ik ben dan zelf naar een psycholoog gegaan, die de link legde met ASS. Ook al helpt het me om bepaalde dingen beter te kunnen plaatsen, ik ben er hoe dan ook kapot van en blijf met de vraag zitten “waarom”? Ik weet ook dat ik nooit antwoorden van hem zal krijgen omdat hij het probleem gewoon niet ziet.
Of het ASS is kan een therapeut niet zo op afstand zeggen. Ik uiteraard ook niet.
Het zou kunnen; het zou ook kunnen van niet.
Ik herken me ook in het verhaal van Katwien, en vind je reactie op haar verhaal ook verhelderend. Je reactie op mijn verhaal is eerder koel helaas.
Ik kan me voorstellen dat je mijn reactie als koel ervaart.
Wat ik op deze site kan doen is constructief advies geven. Ik zie niet hoe ik dat kan doen voor een relatie die niet meer bestaat.
Extra probleem is dat ik in je verhaal niet echt ASS herken.
Toen ik mijn man leerde kennen vertelde hij mij open en eerlijk over zijn asperger. Alleen sinds de geboorte van onze zoon merk ik dat ik zelf steeds meer moeite krijg met het opbrengen van geduld naar mijn man toe. Daarbij komt dat hij niets in huis doet, hij ziet het niet (zijn woorden) en is vooral druk met gamen, telefoon of tablet. Ik kan weinig hulp van zijn kant verwachten, ook niet wanneer ik ziek ben. Hij reageert vaak boos en aggresief wanneer het niet gaat zoals hij het wil, en wilt dan dat ik sorry zeg voor wanneer ik mijn mening geef. Voorbeeld: echtgenoot wilde twee weken na de bevalling naar een concert. Ik had hechtingen dus tillen en lopen ging niet echt. Hij vroeg mij of hij weg kon waarop mijn antwoord nee was en hem uitlegde waarom.
Vervolgens besloot hij om de beneden verdieping te verbouwen terwijl de baby en ik boven zaten. Iedere keer kwam hij als een boos klein kind naar boven.
Deze gebeurtenis heeft er voor gezorgd dat mijn gevoelens voor hem weg zijn en continue op eieren loop. Alles draait altijd alleen maar om games, strips en zijn muziek smaak.
Loop er steeds meer aan te denken om bij hem weg te gaan.
Dat lijkt me een heel moeilijke situatie!
Het klinkt als een opeenvolging van misverstanden.
Het zou bijvoorbeeld heel goed kunnen zijn dat hij die benedenverdieping aan het verbouwen is omdat hij het idee heeft dat hij daarmee iets voor jou aan het doen is. En dat hij, omdat jij laat merken dat niet echt op prijs te stellen, reageert als “Het is ook nooit goed, wat ik ook probeer”. Wie autistisch heeft, krijgt heel gemakkelijk zo’n gevoel.
Het enige advies dat ik je kan geven is om heel letterlijk uit te spreken wat je (concreet) van hem zou willen, en om te beseffen dat wat hij doet heel waarschijnlijk tot doel heeft om jou te steunen, *of* om zichzelf te beschermen (zoals het gamen).
Beste Mari,
Wat betreft het helpen in huis en daarbuiten, hij ziet het echt niet. Hij voelt waarschijnlijk heel goed dat er iets van hem verwacht wordt maar heeft echt geen idee wat. Ik vraag mijn partner of hij wil stofzuigen. Zonder mopperen doet hij dat, ook is het dan belangrijk om aan te geven dat je dat vandaag wilt, of morgen maar wees duidelijk. Het is niet gemakkelijk omdat het voor jou overduidelijk is wat er moet gebeuren.
Ik lees eigenlijk nergens hoe moeilijk dit voor een partner is. Het is allemaal ; je moet begrip opbrengen want hij kan er niks aan doen terwijl eigenlijk jouw leven zit weg te kwijnen en je als belonging voor je begrip telkens in de meest vreselijke ruzies terecht komt omdat er nooit iets veranderd. Hoe vaak ik me niet afvraag waar die partner is die ook eens voor mij zorgt emotioneel gezien. Ik vind het ontzettend moeilijk. Wij zijn in het begin van ons huwelijk 2 kindjes verloren en gelukkig hebben wij daarna nog 2 kinderen gekregen maar ook dit verlies draag je alleen. Het is een enorme eenzame reis.
In de allereerste plaats: twee kinderen verliezen is iets verschrikkelijks. Er zijn erg weinig relaties die dat overleven, en ik hoop van ganser harte dat jouw relatie dat kan overleven.
Besef dat het zeer zelden voorkomt dat partners zoiets op dezelfde manier verwerken. Jouw relatie is daarin niet anders dan andere relaties: zoiets is een eenzaam avontuur, omdat je elkaar de ruimte moet zien te laten het ieder op je eigen manier te verwerken, of je nou autistisch bent of niet.
De stukjes die ik schrijf gaan er van uit dat je er graag samen met je partner iets van wilt maken.
De enige manier om dat te doen, is om te leren je te verplaatsen in je autistische partner. Net zoals de enige manier waarop je partner er met jou iets van kunt maken, is om zich te verplaatsen in jou.
Daar hebben jullie elkaars hulp bij nodig.
Dat dat moeilijk is: uiteraard!
En het kan heel goed zo zijn dat je niet alles wat je nodig hebt bij je partner kunt “halen”.
Hoi Sylva,
Dat is waar…..Inmiddels heeft alles een plekje maar ik besef me nu pas hoe eenzaam dit was en soms nog steeds is. Het voelt voor veel vrouwen als partner van iemand met Asperger erg moeilijk om ergens anders te halen omdat dit nu eenmaal graag dingen zijn die je van je partner verlangt. Ik ken eigenlijk geen verhalen van vrouwen die bijv. naast hun partner ook mannelijke vrienden hebben of juist een heel netwerk van leuke dingen omdat je vaak zo nodig bent in een gezin. Er speelt dan ook een stuk schuldgevoel mee. Je wilt de ander ook geen pijn doen als je bijv. een heel fijn intiem gesprek hebt met een ander wat je eigenlijk met je partner zou moeten hebben. Dan voel je aan de ene kant de verademing maar aan de andere kant ook het verdriet. Het is denk ik voor veel vrouwen heel goed mogelijk om zich in de partner te verplaatsen maar door bijv. Asperger is het vanuit de persoon die dit heeft het juist bijna onmogelijk om zich in de partner te verplaatsen omdat er volgens de persoon die Asperger heeft niet veel aan de hand is of ligt het juist aan zijn partner. Ik merk ook dat er weinig hulpverlening is op dit gebied. Dus dank je voor deze site en de reacties!!! groetjes
Bij een relatie hoort in de allereerste plaats dat je goed voor jezelf zorgt!
Een relatie heb je omdat beiden graag bij de ander willen zijn, om het zo maar te zeggen; niet omdat de een niet zonder de zorg van de ander kan.
Ik zei al dat er samen uitkomen alleen kan wanneer beiden zich inleven in de ander. Daar hoort beslist ook bij dat jij met anderen praat als praten met je partner niet voldoende is.
Maar ik kan me ook andere scenario’s voorstellen. Wanneer je zegt dat je het echt nodig hebt dat je kunt praten, en dat hij niet met allerlei oplossingen komt, maar simpelweg luistert, heb je grote kans dat hij dat zal doen. En als dat niet goed lukt kun je ook proberen dingen op te schrijven, en die laten lezen, en er dan daarna in alle rust over praten.
Vergis je niet: mensen met Asperger kunnen zich vaak beter in de ander verplaatsen dan andersom. Het komt er alleen op een andere manier uit dan je gewend bent. En doordat hij merkt dat hoe hij reageert niet helpt, raakt hij in paniek en wordt boos.
Wees vooral heel duidelijk in wat je nodig hebt, vraag dat gewoon, en ik denk dat dat al heel veel gaat schelen!
Heel veel sterkte gewenst!
Hoi Mary,
Even een paar opmerkingen.
DING 1:
“door bijv. Asperger is het … juist bijna onmogelijk om zich in de partner te verplaatsen”
Het is niet zo dat je Partner zich bijna niet in je *kan* verplaatsen!
Het is meer zo dat hij (of zij) het nooit aangeleerd heeft gekregen.
Ik *kon* (verleden tijd dus) ook niet, voordat ik Syl leerde kennen, gek genoeg voelde ik als geen ander aan wanneer er iets mis was tussen anderen, maar ik bekeek dat dan vanuit mijn eigen perspectief, wat heel *mechanisch* analytisch was, ook gestuurd vanuit die absurde opvoedregel dat een man niet mag huilen etc.
Inmiddels heb ik sinds 2006 mijn diagnose, en dus eindelijk inzicht in wie ik werkelijk ben, en kan ik eindelijk gericht de communicatieve misverstanden te lijf, en na heel veel gelezen (Delfos, Attwood, Silberman etc.) en nog meer nagedacht te hebben over mijn hersenen en waarom ze zo overgevoelig naar binnentoe, en mijn uitingen zo lang zo ongevoelig naar buiten toe fuctioneerden.
Veel heeft te maken met het altijd maar horen “dat leer jij toch nooit”, “jioj bent een onverbeterbare hork”, “heb jij dan geen gevoel”, “Ernst kan het wel maar doet gewoon zijn best niet” etc. etc. Als je dat je leven lang hoort, ga je dat geloven, ook al is het allemaal nonsens. En zo werd ik een *harde Kerel* die ogenschijnlijk nergens bang van was, en iedereen die het moeilijk had met mijn gedrag confronteerde met hun eigen zwakte…
Dat maakt op een andere manier eenzaam. Iedereen kijkt tegen je op, maar je houd niemand over die nog echt met je praten, omdat je die allemaal verbaal in de hoek hebt gemept.
Dat was immers de enige manier waarop ik mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen kon maskeren, gewoon de anderen in de hoek lullen, dan hoefde je niet over jezelf na te denken.
En dat zie je helaas bij veel jongens (en soms toch ook meisjes) als primair verdedigingsmechanisme.
“Heb jij een probleem met mij? dan is dat jouw probleem…”
Helaas is bovenstaande ook heel erg waar, maar ook een Autist kan leren dat je een ander die het niet trekt, een beetje te ondersteunen, het gaat niet vanzelf, en het is keihard werken om al die nauwelijks zichtbare signaaltjes die je wel ziet, te leren interpreteren als uitinkjes van onderdrukte emoties…
Ding 2:
“hij kan er niks aan doen”
Ook dat is een veel gemaakte opmerking die helaas niet klopt, Hij, of zij, kunnen er best veel aan doen, mits ze iemand in hun omgeving hebben die hun wil helpen om ze weer in contact te brengen met hun emoties, die ze in hun jeugd hebben leren af te schermen / onderdrukken.
Ik werk nu alweer een paar jaar met allerhande karakters in het Autisme Spectrum, en het is verbazingwekkend hoe die mensen zich beginnen te ontwikkelen als ze niet langer geloven in de onzin die zogenaamde experts op Autisten plakken zoals: “ze kunnen zich niet in een ander verplaatsen “, “ze hebben geen empathie”, etc.
Niet dat dat het allemaal gelijk makkelijker maakt, want bij sommigen duurde het meer dan een jaar voor ze hun gebutste zelfvertrouwen uit wisten te deuken.
Er werden door zorginstanties allerhande moeilijke gevallen naar Autogether doorverwezen, en ik zorgde eigenlijk alleen voor een uitdagende maar veilige omgeving, waar ze buitengewoon zichzelf mochten zijn…
En nu gaat een van de bezoekers een depandance van Autogether Maastricht in Nuth starten 🙂
Van achter de geraniums, naar aan het hoofd van de tafel…
Ik snap dat je *leeg* bent, omdat je altijd maar bent blijven investeren, en zo weinig terug leek te zien, maar bedenk even wat er ondertussen heel stilletjes toch allemaal veranderd is, en bespreek je *gevoel* met je partner, laat zien dat je het moeilijk hebt, en geef hem handvatten hoe hij je kan helpen…
EN wat je je niet beseft, en waar ik ook nooit bij stilgestaan had, maar veel psychologen die ik inmiddels gesproken hebben staan er verbaasd van dat onze relatie, het motorongeluk van Syl heeft overleefd, want de meeste partners laten de ander in de steek als er zo een schokkende levensgebeurtenis plaatsvind als een langdurige ziekte, ernstig ongeluk, of overlijden van een familielid.
Kortom dat hij je niet verlaten heeft toen het echt moeilijk werd, terwijl hij niet eens goed begrepen zal hebben wat een wervelstorm aan emoties er in jouw raasde, is denk ik van grote waarde, veel mannen verlaten hun vrouw als die Emotioneel aangeslagen raakt…
P.S. wat een wrang verhaal, zo jong uit het leven gegrepen worden, dat zal fikse lidtekens op de ziel hebben achtergelaten 🙁
hoi Sylvia en Ernst, dank jullie voor jullie reacties.
Allereerst ben ik met mijn partner gaan praten hierover en hij staat er zeker open voor om te kijken op welke manier hij met mij samen kan kijken naar een betere communicatie zodat we het patroon waar ook in ben gekomen kunnen doorbreken. Ik leer mijn grenzen aangeven en te kijken naar wat ik nodig heb ook. Ik zorg te graag.
Hij heeft mij wel verlaten hoor destijds. Eerst emotioneel door op zolder te zitten en daarna fysiek. Ik leerde iemand kennen waarmee ik wel kon praten en uiteindelijk zijn wij 6 maanden uit elkaar gegaan hierdoor. Dus het was een hele moeilijke reis. Zoiets laat littekens achter maar laat ook dingen zien. Inmiddels zoveel jaar later heeft dat een plekje en hebben wij 2 dochters samen. Het blijft een uitdaging maar door te gaan lezen hierover en te praten met mensen leer je ook dingen. Zo heb ik dus ook heel duidelijk aangegeven dat ik dus echt niet meer met ruzie wil gaan slapen. Dat dat mij teveel pijn doet en dat ik niet bij alles wil horen; ja maar jij doet dit ook of dit dat of dit, zodat alles een discussie wordt. Dat stuk van anderen onder de tafel lullen dat is dus heel herkenbaar. Dat win je nooit. Dit zijn denk ik voor mij de twee belangrijke dingen die voor mij echt anders moeten. Dat kost zoveel energie. Ik vind het fijn dat hij zegt; ik ga hier naar kijken want ik merk bepaalde dingen ook. Ik denk dat je dan al een goede stap hebt genomen samen. Ik blijf hier lezen en van jullie leren en nogmaals dank.
Prachtig, en heel veel sterkte gewenst!
ik heb al een keer een reactie geplaats waar je wat aan heb hoop ik
Nee, ik denk dat dat voor alle relaties geldt, niemand zal al jouw behoeften kunnen vervullen. Dat had ik al vroeg in mijn relatie ontdekt. Maar waar ik dan wel weer tegenaan loop, is dat het leven met een Aspergerpartner wel veel frustraties oplevert en dat ik soms even mijn spanning moet lozen bij een ander, waar ik me dan weer heel onloyaal bij voel. Met veel dingen heb ik goed leren omgaan en ook emotioneel is er wel uitwisseling, maar dat gaat nooit makkelijk, vanzelfsprekend, dat heeft een lange opbouwtijd nodig en plotseling is er dan iets wat in mijn partners ogen nu even acuut voorgaat.
Ik heb regelmatig het gevoel dat ik onder controle gehouden moet worden en dat er een fikse aanslag op mijn autonomie wordt gedaan. Plus dat veel dingen die in mijn partners hoofd opkomen regelrechte dwangmatigheden worden als ik maar de minste schijn van weerwoord voel (niet eens -geef) dat maakt dat ik wel heel vaak voor mezelf moet opkomen. Plus dat het nooit haar schuld is, maar altijd de mijne.
Een heel typerend probleem bij Aspergers vind ik ook de prikkelgevoeligheid, moe uit het werk komen en dat vertalen in boos worden, ruzie. Dat maakt dat ik al alert ben op hoe de fiets in het fietsenschuurtje geparkeerd word en dan besluit om me maar even terug te trekken.
Heus, ik geloof nog steeds in mijn partner, een lief mens, maar wel met behoorlijk moeilijk gedrag. Te verklaren uit Asperger.
Dus in jouw opvatting dat we alleen maar ‘verschillend bedraad’ zijn, kan ik me maar gedeeltelijk vinden.
Wat me wel aanspreekt is dat we elk 50% van de verantwoordelijkheid hebben voor de relatie en daar dan ook voor de volle 100% verantwoordelijkheid voor moeten dragen.
Tja, ook daarin heeft mijn partner minder talent dan ik.
Dus ja, ik vind ook wel dat partners van met recht af en toe even mogen klagen.
Ja, natuurlijk, klagen is goed voor een mens 🙂
Maar als je merkt dat je structureel klaagt over dingen, lijkt het me tijd om te kijken waar je verandering aan kunt brengen.
Die prikkelgevoeligheid, dat kan ze ook zelf in kaart gaan brengen: waar merk ik aan dat ik me goed voel, wat zijn de signalen dat het te veel begint te worden, en hoe reageer ik als het echt te veel is?
En hoe kan ik er voor zorgen dat het goed blijft gaan? Wat kan ik doen bij de eerste signalen?
Dat is een manier waarop zij verantwoordelijkheid kan gaan nemen.
dat vind ik dus ook!!!! Want door even te klagen of te spuien krijg je weer moed om verder te gaan!
Ik ben ook sinds 4 maanden samen met mijn vriend die autisme heeft. Ik zou graag wat advies willen hebben. In het begin was hij heel lief en toonde hij interesse. Hij stuurde me iedere dag een lief goedemorgen en slaap lekker berichtje. Maar de laatste twee weken merk ik steeds meer dat hij afstandelijker doet. Op Whatsapp negeert hij mij en ook mijn telefoontjes. En als ik hem eindelijk aan de lijn krijg, zegt hij dat er niks aan de hand is. Wij zagen elkaar eerst 2/3 dagen in de week. Maar nu word het steeds minder en zie ik hem alleen 1 avond in de week. En dat alleen omdat ik het hem vraag. 🙁 Afspreken verloopt ook al heel moeizaam en lijkt het alsof hij mij niet meer wilt zien. Hij reageert heel koud. Maar de meeste tijd reageert hij helemaal niet meer op mijn berichtjes.
Ik heb mij wel een beetje kunnen verdiepen in Autisme en verhalen gelezen van partners wat heel herkenbaar zijn. Beetje bij beetje weet ik hoe ik ermee moet leren omgaan. Hij is de laatste tijd nogal geprikkeld en ben ik bang dat hij een soort van shut down heeft. En ik weet nu hoe meer ik zeur over dat ik hem zo weinig zie en dat ik mij totaal voel genegeert, hoe meer afstandelijker hij word. Ik geef hem ook alle ruimte omdat hij zijn vaste dagelijkse routine en bezigheden heeft. Maar het blijft moeilijk omdat hij mij vaak negeert en ik hem niet vaak zie. En als hij een avond bij mij is, dan wilt hij de volgende dag zo snel mogelijk weer naar huis omdat hij veel dingen moet doen. En dan voel ik mij ook totaal aan de kant geschoven. En hij is druk bezig met de carnaval zittingen en schutterij. Wat totaal niet erg is. Maar soms vraag ik me af, waarom hij mij niet meevraagt. In het begin wilde hij juist dat ik mee ga. Wat nog niet gebeurd is. Maar nu verzint hij telkens een excuse. Ik zou graag wat meer betrokken willen worden in zijn wereldje, zodat ik dingen met hem kan delen. Ook al hou ik niet eens van carnaval.
Als hij bij mij is, dan zit hij mij constant te knuffelen. En de volgende dag negeert hij mij weer totaal. En in het begin was hij zo anders en deed hij veel meer moeite. Nu komt het alleen van mijn kant. En het trekt gewoon alle energie uit mij.
Maar toch wil ik mijn best doen om hem beter te leren begrijpen, zodat wij toch een mooie toekomst samen hebben. Want ja, ondanks alles hou ik toch heel veel van hem. En ik weet dat hij er zelf ook niks aan kan doen en ik ben gewoon ontzettend bang om hem kwijt te raken.
Kunt u mij alsjeblieft helpen?
Alvast heel erg bedankt!
Het is heel moeilijk om je te adviseren, want er bestaat helaas geen gouden formule.
Als ik het zo lees kunnen er een aantal verklaringen zijn:
Misschien is alles hem te druk, zoals je zelf al schrijft, en heeft hij gewoon bijna letterlijk de ruimte niet op dit moment. Misschien worstelt hij er mee of hij een relatie aan kan. Maar misschien ook is hij teleurgesteld dat je eerder niet mee ging, en vraagt hij je nu niet meer.
Een waarom-vraag stellen is vaak lastig voor iemand die autistisch is; dat zou ik dus niet doen. Wat ik wel zou doen is een keertje uitspreken dat je het er moeilijk mee hebt dat jullie elkaar zo weinig zien, en hem vragen of hij daar een oplossing voor weet. En het klinkt raar, maar zoiets gaat het best via een appje. Dan heeft hij tijd om over een antwoord na te denken.
Bedankt voor uw reactie. Maar ik heb een punt achter de relatie gezet toen hij vreemd wilde gaan. Ik ben nu heel gelukkig met mijn vriend en we hebben pas een huis gekocht. Hij heeft mij laten zien wat echte liefde is. Mijn vorige “relatie” was gewoon heel slopend en ik raad het niemand aan om iemand achterna te lopen. Dit was het allemaal niet waard.
Beste PK, ik vind dit eerder op narcisme lijken.
Ja, hij heeft een coach voor autisme. Maar het kan best een combinatie zijn. Hij wilde vreemd gaan en ik heb er gelijk een punt achter gezet. Ik ben nu gelukkig met mijn huidige partner.
Ik heb asperger, maar ik kan je vertellen dat je juist niet altijd begrip op moet brengen.
Want dan worden het net verwende kinderen…
Jij moet voor je zelf opkomen.
Al heb je (jouw partner) autisme dan is er ook nog steeds ziiets als gezond verstand.
Kijk het leven is te kort, om aan ruzie te verspillen, om jij hebt recht voor jezelf op te komen. ook jij hebt gevoelens! en al begrijpt hij als autist dat niet altijd, neem het dat dan aan.
Sorry maar ik kan daar kwaad om worden (dat verschuilen achter je autisme) en ook mijn vrouw mist wel eens liefde van mijn kant…
Daar praten wij dan over, wat ze mist, en dan probeer ik dat haar te geven.
En o ja ik schiet ook wel eens te kort maar dat hoort bij autisme maar wij zijn wel al 48 jaar bij elkaar *dus het kan wel*
Kinderen verliezen is voor iedereen verschrikkelijk ook zonder autisme heel veel sterkte !
p.s. denk aan je eigen behoefte
jhuibers
Dank je hiervoor! Je hebt gelijk want het is anders giga op eieren lopen voor de persoon die Asperger heeft. En soms heb ik wel eens het gevoel dat het onbewust wordt gebruikt. Ik ben nu 49 en nu ben ik aan het kijken naar wat wil ik? wat heb ik nodig? 20 jaar samen maar nu is het tijd voor mij en dan kan binnen de relatie maar ook buiten. Het voelt best onloyaal zoals Mireille schrijft. Ik denk dat dat komt omdat het met een emotioneel stuk te maken heeft. Dat het juist op dit vlak ook zit. Dat is een dun draadje van; als ik dat wel bij een ander tegenkom hoe ga ik dan reageren en wat blijft er dan van mijn relatie over, ik denk dat veel vrouwen daarom maar in het bestaande blijven omdat het juist op dit vlak zit. Ik heb ervaren dat het ook angstig is als je ineens een goede vriend hebt waar je wel over dingen mee kunt praten bijv. het werpt je erg op; hoe kan dit? en ik voel me schuldig. Terwijl het ook gewoon heel fijn is. Je moet dan uitkijken dat je dat stuk; het goed kunnen vinden met een ander niet als “alles” gaat zien en wel blijven zien waarom je bij je partner bent. (terwijl hij doodleuk met een ex collega appt om te lunchen omdat ze beide zo n psv fans zijn en dit dus valt onder; we delen dit gewoon) en zich totaal geen zorgen maakt wat dit voor mij betekent want hey dat valt daar ook weer onder. Je hebt gelijk dat je ook aan je eigen behoefte moet denken want het leven gaat te snel en soms is de druk van de regie over die alles best behoorlijk. Het is inderdaad blijven praten.
Ik begrijp volledig hoe je je voelt… Ik heb altijd het idee bij mijn partner dat ik continue aan zijn verwachtingen moet voldoen om het leuk te hebben, maar ik niks terug moet verwachten. Dit geldt evengoed voor begrip en wederzijdsheid.
Die ruzies ken ik ook maar al te goed.
Die zijn hier verschrikkelijk. Het gaat altijd over prioriteiten stellen, omgang met het gezin, tactloze houding die hij geeft met momenten…
Hij is ergens bang me te verliezen, dus hij belooft steeds beterschap, alleen aan het einde van het liedje veranderd er niks.
Ook met mijn zoon (gelukkig niet-autist) sta ik er zo vaak alleen voor. Mijn zoon streeft zijn vader voorbij. Hij voelt vaak de sfeer wel aan en neemt het voor mij op.
En papa ? Die leeft in een vissenkom ín een vissenkom. Slecht zicht op de wereld naar buiten dus. Wil ook weinig doen met, aan en rondom zijn autisme.
Wat veel misverstanden kan opwerpen, is dat veel autisten werkelijk geen idee hebben wat je graag van ze zou willen tenzij je er expliciet om vraagt.
Leren expliciet te zijn, onuitgesproken wensen uitspreken, kan vaak een wereld van verschil maken.
Met alle respect, zelfs dat werkt quasi nooit. Ik vraag me onderhand af of mijn man wel asperger heeft… of het niet gewoon 1 of andere mentale(sociaal en emotioneel) beperking is . Ik ben onderhand Moedeloos met grote M
Onthoud wel dat niemand iets “aan” zijn of haar autisme kan veranderen.
Het is echt een kwestie van uitzoeken, voor alletwee, wat als het ware het uitgangspunt is, en hoe je daar mee om kunt gaan.
Je kunt simpelweg niet verwachten dat je partner zich `normaal’ zal leren gedragen.
Nee, dat besef ik maar al te goed! Ik wil hem ook niet perse veranderen. Gewoon praktische afspraken om alles thuis leefbaar te maken. Ik zoek dan altijd de oplossingen, want hij “weet het niet”. En als ik iets opper dat in zijn logica doodnormaal zou moeten zijn, bv: handtas hoort niet thuis in het midden van een salontafel … waarom blijft hij dat dan ostentatief doen …. zelfs al vind ik een nieuw plaatsje vlak bij hem ?
Ik heb eerder al eens een opmerking gelezen hier van een ervaringsdeskundige zelf die zelf zegt dat mensen met asperger veel meer kunnen aanpassen dan ogenschijnlijk gedacht … het is ook een kwestie van mee willen in de verzuchtingen van de (neurotypische) partner denk ik … het is me al vaak opgevallen, veranderingen gaan best redelijk vlot… Als ze in ZIJN kraam passen ?
Handtas niet in het midden van de tafel. Dat lijkt zo simpel. Sommigen zullen dat misschien prima kunnen leren, Anderen echt niet.
Je kunt het je zo voorstellen: in je hoofd is het in de eerste plaats heel druk. Voortdurend ben je over iets aan het nadenken. “Niet denken” komt niet voor.
Verder is het zo dat je echt maar één ding tegelijk kunt doen. Schakelen tussen twee verschillende dingen kost (veel) tijd.
Het kan dus heel goed dat hij steeds als hij dat doet *echt* met iets anders bezig is, en er dan dus echt niet aan *kan* denken.
Een andere mogelijkheid is dat hij een logische reden heeft waarom hij dat de beste plaats vindt, maar dat niet wil bespreken omdat jij er anders over denkt; dat kan ik van hier natuurlijk niet beoordelen 🙂
Daar kan ik me iets bij voorstellen, dat klopt wel. Het is en blijft voor de neurotiep toch een sisyfuswerk ?,harmonieus samenleven met … maar toch bedankt voor de duiding.
Ja, het is echt waanzinnig moeilijk, voor allebei!
Ik vergelijk het ook vaak met een verschil in culturele achtergrond: voor allebei zijn heel verschillende dingen zo vanzelfsprekend dat je er niet meer bij stilstaat.
Als je bent opgegroeid met het idee dat je je schoenen uitdoet voor je binnen loopt, kun je het, wanneer iemand met z’n schoenen aan je woonkamer binnenloopt, bijna niet anders interpreteren dan dat die iemand je enorm wil beledigen.
Het is dus de kunst, van beide kanten, om steeds te bedenken dat het *niet* de bedoeling is van de ander om je dwars te zitten, om je te kleineren, enzovoort.
Dat geldt ook voor hem! Als ik tussen de regels door lees, interpreteert hij jou heel vaak als “bazig”, “bemoeizuchtig”, “het is ook nooit goed bij haar”. Hij zal *ook* z’n best moeten doen om dat soort interpretaties te negeren, en steeds te bedenken dat jullie beiden echt het beste met elkaar voor hebben.
Dat is een lange en moeilijke weg!
?Best mogelijk dat hij mij een moeilijke vindt, dat krijg je dan ook als je thuis komt en gelijk vlucht achter een smartphonescherm… hij is zoals een kind: if you want attention and interaction, turn off all screens and wifi ?
Ga ook niet veranderen dat heet autisme
Als je dat denkt blokkeer je het groeiproces, maar als je een Autist laat zien wanneer ie vastloopt in een gedachte rotonde, en hem er op wijst dat er minstens 3 uitgangen zijn op iedere rotonde, zul je verbaasd staan hoeveel ene Autist kan leren, want *dat* is het onderscheidende kenmerk van een Autist, hij kan ongelooflijk veel *denken*, alleen moet je hem of haar soms wel even helpen ook eens wat te gaan *doen* met al die gedachtes 🙂
Mooi antwoord. Alleen heb ik echt geen idee hoe ik dit aanpak. Ik heb het vaak geprobeerd, maar mijn vriend neemt het niet van me aan… het voelt voor mij aan als dat… pas als ik het wetenschappelijk kan onderbouwen of volledig in zijn logica kan beredeneren, wil/kan hij met me meebewegen. En dat lukt me gewoon echt niet… en dat vind ik frustrerend, omdat ik hard mijn best doe, (en hij ook om het te begrijpen) maar we voor elkaar een vreemde taal blijven spreken.
Mijn partn heeft asperger en ik moet mij niks aanpassen. Het gaat allemaal gewoon vanzelf en mijn leven kwijnt helemaal niet weg. Integendeel. Hét is de eerste man die mij neemt zoals ik ben,hij stimuleert mij overal in en hij is niet bang of jaloers omdat ik onafhankelijk ben. Ben je eerder heel afhankelijk en zoek je constant bevestiging op emotioneel vlak dan is idd een relatie met iemand met asperger geen goed plan.
Prachtig!
Maar ik zou niet direct vrouwen die wel problemen hebben met hun partner emotionele afhankelijkheid toeschrijven.
De ene Asperger is de andere niet, in de eerste plaats.
Bovendien komen er in elke relatie wel eens ruzies en problemen voor, en het lastige is dat die ruzies en problemen vaak onbegrijpelijk voor je zijn wanneer een van de partners autistisch is (of beiden).
Daar iets aan verhelderen is wat ik op deze site probeer te doen.
Beste Lotte,
Vanuit mijn opvoeding ben ik altijd bezig geweest met zorgen voor anderen. Zo heb ik ook heel lang ‘gezorgd’ voor mijn partner (ASS).
Altijd het gevoel op mijn tenen te moeten lopen, bang voor ruzie etc. Ik heb hem echter nooit willen veranderen. Ik zocht het altijd bij mezelf. Intussen heb ik mijn eigen gedrag en denkbeelden veranderd. Ik ben nu veel onafhankelijker. Ik ben me zelf gaan veranderen, niemand kan je daartoe dwingen. Als je inderdaad niet los kunt laten en de ander wilt veranderen zal je een zeer gefrustreerd leven leiden.
Da’s heel er fijn voor jou. Maar het heeft weinig te maken met emotioneel afhankelijk zijn. Het heeft vooral te maken met “zorgend” zijn. Dat is mijn natuur… en af en toe verlang ik ook een beetje zorg. Ook op emotioneel vlak. Mijn man stimuleert mij helemaal niet, is niet bezig met mijn leven, Mijn verwachtingen, mijn interesses … Ik denk dat hij zelf geen idee heeft wat me zoal bezig houdt. Ondertussen kan ik dat allemaal wel plaatsen en loopt het inderdaad ook vanzelf. Maar soms zijn er situaties waar hij sociaal erg fout handelt ,waar serieuse gevolgen kunnen van komen en waar ik emotioneel op reageer en hij negeert dan mijn emoties. Dat vind ik erg pijnlijk en dan voel ik me heel eenzaam ? dat heeft niets met afhankelijkheid te maken maar met erkenning van mij als persoon, met gevoelens …
Mogelijk is ergens de wil er wel, maar heeft hij geen idee hoe je dat hebben wilt. En omdat dat al een leven lang duurt denkt hij er misschien niet eens meer aan. Maar hij kan het wel leren, als hij het emotionele stuk van de relatie belangrijk vindt – waarom ben je anders bij mekaar? En jij zult moeten aangeven wat je nodig hebt. Niet 1x maar vele keren. Misschien blijft dat gekunsteld voelen, maar als hij dat wil doen geeft hij ook uiting aan zijn liefde voor je. In mijn relatie werkt dit wel.
Ik heb dat ondertussen ook wel geleerd. Ik heb het geluk dat nooit of nooit boos wordt of ruzie maakt … zolang ik niet te onafhankelijk wordt!! Dan slaat zijn paniek toe en wordt in gecontroleerd en gemonitord .. als ik emotionele ondersteuning elders zoek, dan dansen de poppen.
Ik hou toch vol, en het is ondertussen een klein beetje gebeterd, maar er zijn dingen die ik waarschijnlijk nooit zal kunnen doen. Een citytrip met de beste vriendin (uitgesloten), een dagje erop uit met de vriendin terwijl hij ook verlof heeft (vergeet het)
Nu ja, het is sneu want ik was heel onafhankelijk en vrijgevochten. Maar “for the sake of love and peace” leg ik me daar bij neer ?
Hoe lang ga je dit volhouden. Wat zijn de ‘inkomsten’ in deze relatie, je geeft wel heel veel ‘uit’.
Eerlijk?? Ik weet het niet ? maar ik moet wel toegeven dat het zich tegenwoordig minder voordoet dan tevoren, gemiddeld 3 keer per jaar ofzo. De enige inkomst voor mij is dat ik mezelf kan zijn zonder dat hij oordeelt of een mening geeft over zin en onzin van mijn beslissingen, hij volgt mij echt wel blindelings … zolang hij mag volgen en ik niets of weinig zonder hem doe. Tussendoor krijg ik mijn batterij wel opgeladen. Maar heel af en toe komt een frustratiegevoel boven, Waarom moet ik altijd aanvaarden ?
wij hebben dat ook ervaren . buitenbaarmoederlijke zwangerschap al enkele maanden . Akte van ons nieuwe huisje niet samen kunnen tekenen omdat ik instant geopereerd moest worden . Dat was op een maandag. Op die donderdag van dezelfde week was er een event van zijn werk met fancy diner . Of hij mocht gaan . Alleen de vraag al . Tuurlijk , zei ik. Welke dag van die week kwam hij thuis, ging slapen en negeerde elke emotie . Die vrijdag ging ik nr een vriendin want had het gehad , ganse avond gepraat met haar dus weinig geslapen . De volgende dag ging hij werken in ons nieuwe huis en dat voorval heb ik meer dan een jaar moeten verantwoorden . Want hij was wel aan het werk in ons nieuwe huis en ik was bij een vriendin niets aan het doen . Wablief ?! Hoe mee ik hier reageer hoe meer ik besef dat dit niet acceptabel is .
Ik zal nog één reactie van je toelaten.
En daarbij aangeven: ik denk dat er duizenden plekken zijn waar je je gram over je partner kwijt kunt. Dat heeft niets te maken met autisme.
Deze site is er voor om uit te leggen wat autisme inhoudt, om mensen te helpen beter met elkaar om te kunnen gaan, *als ze dat willen*.
Kennelijk heb jij het in je hoofd dat je man autistisch is, en vind je het idee dat mensen die autistisch zijn misschien heel aardig kunnen zijn, heel plezierig, een naar idee.
Je plakt simpelweg alle nare eigenschappen van je man aan “autisme”, terwijl het compleet onduidelijk is of er wel sprake *is* van autisme.
Hi Sylvia,
Mijn partner (met Asperger) heeft nu na bijna 1,5 jaar relatie aangegeven een time-out nodig te hebben. We houden erg van elkaar. Hij heeft een vol leven: drukke baan, kinderen die elke woensdag en om de week het hele weekend (vrijdagavond, zaterdag en zondag) bij hem zijn. Ik “vloog” standaard in op zondagmiddag als de kids er zijn om op maandagochtend weer weg te gaan en op vrijdagavond t/m maandagochtend als de kids er niet zijn en soms nog wel eens op een donderdag als het een kidsweekend is. We hebben nu afgesproken even alle patronen los te laten mbt bij elkaar zijn en app-contact (elke morgen en avond). Ik vind het moeilijk om nu de balans te vinden tussen contact en geen contact. Ik weet dat ik het niet persoonlijk moet oppakken maar als hij op een appje om een afspraak voor morgen te maken om een hapje te eten antwoord met: “Ik heb het deze week erg druk… en eigenlijk heb ik nu geen zin”is dat best moeilijk. Ookal weet ik wel dat er NU staat en dat dat dus volgende week anders kan zijn.
Of dit zo door kan gaan en hoe we dan vorm kunnen geven aan de relatie weet ik niet. Hoeveel ruimte heeft hij nodig en hoeveel LAT moet het dan zijn?
Hoi Fenna,
Dat lijkt me heel erg moeilijk!
Als hij Asperger is zal hij als geen ander kunnen begrijpen dat je duidelijkheid nodig hebt.
Je kunt dus overwegen om aan te geven dat je nu niet goed weet waar je staat, dat je niet weet wat hij met `tijdelijk’, of met `even’ bedoelt. Ook is mij (en jou misschien?) niet duidelijk wat de aanleiding was, wat de reden was van die time-out. Ik zou vragen om vaste afspraken, en van daar uit verder werken.
Hi Sylvia,
een aanvulling: er was geen specifieke aanleiding. Daarom ben ik ook zo geschrokkern (wat heb ik niet gezien etc) Hij zit vol met van gedoe van van alles: werk, kinderen, ex, dagelijkse beslommeringen en die gaven in dec/jan veel druk bij hem. Daarnaast was hij al een maand of 4 niet echt fit.
Eigenlijk denk ik dat als ik hem nu probeer “vast te leggen”, hij dit juist als druk ervaart….
Het is begrijpelijk dat hij een time-out wil, in dat geval, maar het is altijd beter om zoiets niet voor hem in te vullen maar er naar te vragen.
Het is inderdaad heel moeilijk om te verhinderen dat het klinkt als vastleggen.
Tsja als jij als een extra taak, naast alle andere taken (klinkt lullig, maar zo werkt dat naast de gevoelsfactoren) in zijn spreadsheet gepast dient te worden, loopt hem na een tijdje alle buffers vol.
Als je er echt een duurzame stabiele relatie van wilt maken, is het denk ik het slimste om hem te vragen, of hij ook een duurzame relatie wil.
En hoe hij dat dan zou willen inpassen in zijn veel te volle planning, vragen werkt altijd beter dan aannames.
Immers werkt joouw brein behoorlijk anders, en gaan aannames dus nog makkelijker de mist in dan tussen ‘gewone’ partners.
En vraag hem dan vooral hoe je hem kunt helpen jou in te passen in zijn spreadsheet, en of het een idee zou zijn om die woensdagen samen leuk in te vullen voor die kinderen, want dat alleen zal een enorme belasting wegnemen, namelijk die twee uiteindelijk toch samen te voegen gezinsdelen krampachtig uit elkaar te houden.
Die kids hebben allang door dat Pa een nieuwe smeujer heeft, dus open en eerlijk met jullie allen tot een stressvrije woensdag (waarin de kinderen het voor het zeggen hebben uiteraard) te komen.
Want toen ik opeens stiefvader werd heb ik te weinig beseft hoe moeilijk het is voor kinderen om een extra ‘ouder’ erbij te krijgen… Want dat levert onvermeidelijk loyaliteits conflicten op, en daar gaat het belang van die kinderen voir, vind je ook niet?
Als je de stress van het om de kinderen heen plannen voor hem wegneemt (mits kinderen daar ook iets in zien) voor hem kan wegnemen, denk ik dat ie al snel veel beter in zjijn vel zal zitten, want het jongleren van teveel ballen is hem duidelijk teveel geworden.
Maar er zullen denkelijk altijd periodes van LVAT blijven, als hij zo’n commplex leven heeft, dus als je daar voor open staat, en vooral vraagt hoe hij het het liefste ziet, inplaats van zelf teveel aannames te doen kan het een mooie uitdaging worden waar je veel voldooning uit kunt putten.
Makkelijk word het nooit, maar saai ook zeker niet… ?
Beste Ernst,
dankjewel voor je reactie. Zo herkenbaar dat er (ondanks de situatie) toch een glimlach kwam.
Ik begrijp helemaal jouw reactie en oplossingen. Maar ja een Aspie die zo in ‘hokjes’ denkt, vindt het heel moeilijk om die verschillende werelden bij elkaar te brengen.
Om eerlijk te zijn heb ik momenteel het gevoel dat hij met zijn verzoek om een time-out al lang een beslissing heeft genomen (ik kan het niet, ik kan jou niet bieden wat jij nodig hebt, ik voel me zo verantwoordleijk voor alles en iedereen, ik loop tegen mijn berprkingen van asperger aan etc etc) en hij zichzelf heeft vastgezet in gedachten en zijn hart al heeft afgesloten. Alleen durft hij de confrontatie niet aan en zal eea langszaam ‘doodbloeden’.
dat zijn mijn huidige gedachten…
Ik hou van hem, maar kan hem niet meer echt bereiken (heb ik het gevoel).
Ja Fenna, die aanname klopt, een Asperger loopt heel snel het risico om zichzelf te blokkeren, omdat hij (of zij) alles probeert af te wegen, en omdat er al zoveel problemen zijn, zich vooral concentreert op wat er mis kan gaan en dus vaak veel meer problemen bedenkt dan oplossingen.
Heb ik zelf ook jaren in vastgezeten, want doirdat je je leven lang al te horen krijgt dat je het “niet normaal” (niet goed… ) doet, je last krijgt van uit onzekerheid geboren perfectionisme.
En dat proberen alles perfect in elkaar te passen is in een relatie zo goed als onmogelijk, omdat er zoveel variabelen zijn die zeker als er ook nog lekker springerige kinderen zijn compleet onberekenbaar zijn, een oplossing altijd een in de ogen van een Asperger krakkemikkig compromiszal worden.
Hij heeft zijn hart niet gesloten, maar is gewoon ‘bang’ om ook deze relatie kapot te zien gaan (door zijn onvermogen alles goed te doen) en dat vind ie zelf al eng, maar hij vind het waarschijnlijk nog erger voor zijn kinderen.
Zijn hoofd zit op slot, en zijn hart bloed, dat zorgt voor zoveel stress dat ie er niet meer uitkomt.
Vraag hem gewoon of ie van je houd op zijn manier, en of ie het leuk zou vinden, om *samen* naar oplossingen te gaan zoeken die niet helemaal perfect zijn, maar wel plek geven aan de emoties waar jullie beiden niu zo mee in de knoop zitten.
Want hoelang wij ook nadenken over de situatie, hoeveel oplossingen we ook bedenkeen, het gaat erom hem het vertrouwen te geven dat er meer mogelijk is dan hij in zijn eentje kan bedenken, en dat het ook al is de ‘relatie’ niet perfect ‘gewoon normaal’ maar wel wel veel beter dan weer teleurgesteld in je eentje te zitten worstelen met alles.
Thanks,
Je berichtje doet me goed.
Ik dacht aan onderstaande songtekst:
the Pretenders – I’ll Stand by You
Oh, why you look so sad?
Tears are in your eyes
Come on and come to me now
Don’t be ashamed to cry
Let me see you through
‘Cause I’ve seen the dark side too
When the night falls on you
You don’t know what to do
Nothing you confess
Could make me love you less
I’ll stand by you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you
So if you’re mad, get mad
Don’t hold it all inside
Come on and talk to me now
Hey, what you got to hide?
I get angry too
Well I’m a lot like you
When you’re standing at the crossroads
And don’t know which path to choose
Let me come along
‘Cause even if you’re wrong
I’ll stand by you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you
Take me in, into your darkest hour
And I’ll never desert you
I’ll stand by you
And when
When the night falls on you, baby
You’re feeling all alone
You won’t be on your own
I’ll stand by you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you
Take me in, into your darkest hour
And I’ll never desert you
I’ll stand by you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you
Beste Ernst,
Kan ik het beste hem een brief/mail sturen, Nu het lijkt dat hij contact afhoudt?
Lijkt me een goed idee.
Bedenk wel dat hij nu op slot zit, en dat het lang kan duren voor hij reageert.
Dus probeer je nu alleen te concentreren op 1 concrete actie vanuit jouw hart, namelijk de uitgestoken helpende hand.
Geef in de inleiding vooral aan dat je het zou snappen als hij er lang over zou doen voor ie rrop reageert.
Dan is de druk die hij voelt, en daardor juist de mogelijkheid om te reageren blokkeert al een stuk minder.
Het kan dus zomaar weken duren voor hij weer over de drempel durft.
BELANGRIJK.
Het is inderdaad een prachttige tekst, die ook heel erg toepasselijk is. Maar bedenk wel dat hij hem nu hij zo in zijn chaosgedachten ronddoolt hij terugvalt naar de prinaire gedachtetrein en de tekst mogelijk heel erg letterlijk interpreteert.
En dat houd in dat jij je daarin commiteert hem niet alleen te laten, hoe diep hij ook in een depressie wegzakt.
Wees dus voorbereid op een mogelijk hele zware tijd waarin hij gaat praten over waarom het allemaal zo zwaar en zwart is op dit moment, en waak er dan voor om oplossingen aan te dragen, of te zeggen dat het wel meevalt.
Want wat iemand in zo’n zwart gat het hardst nodig heeft is iemand die alle tijd neemt om te luisteren.
Echt luisteren, dat ie gehoord word en serieus genomen word, ook al lijken de dingen die hij verteld misschien wel te absurd voor woorden.
HET IS HOE HIJ HET ERVAART, en daar kan je niets anders van maken, maar je kunt hem wel helpen zelf weer uit de put te klimmen, want dat heeft ie vast al eens eerder gedaan in de pubertijd.
Als je dat kunt opbrengen zul je daarna waarschijnlijk zien hoe hij door dat onbaatzuchtig geschonken vertrouwen uit de put klimt en je een ander mens zult zien ontstaan.
Dat zeiden in ieder geval goede vrienden van mij nadat ik een tijd met Syl samen was, dat ik een veel mooier mens was geworden.
En bereid je dan ook voor op een periode waarin ie opeens juist heel veel energie heeft, zo hebben ze mij vroeger ook dr bi-polar sticker opgeplakt.
Dus schrijf een brief, en bezorg die, schrijf de songtekst op de buitenkant…
Lever hem af, en zeg dan aan de deur dat je snapt dat ie zich teruggetrokken heeft, en dat je hem alle tijd geeft om het op zijn gemak te lezen.
En ga dan (hoe moeilijk dat ook zal voelen) naar huis en gun hem de tijd om hier chocola van te maken.
Dus ook geen koffie blijven drinken of zoiets, want dat zal ie uit aangeleerd sociaal gewenst gedrag wellicht toch aanbieden, maar zeg heel gedecideerd, dat je hem echt op zijn termen, wilt volgen in zijn behoefte, en dat je het alleen persoonlijk komt afleveren omdat je de boodschap te belangrijk vind om in de huidige rommeligr postbezorging verloren te laten gaan.
Besef ook dat het een heel groot commitment is dat je daarmee aangaat, dat het fiks wat energie gaat kosten elkaars taal en idiosychrasies te leren kennen, maar dat dat uiteindelijk een veel hechtere en gelukkigere relatie oplevert dan de normale “we leven samen zo’n beetje langs elkaar heen relatie”
P. S. Besef je ook dat het verstandig is om je echt in te lezen, want als het echt een mooie relatie word betekent het ook dat je part-time moeder van een autistisch kind word, die ook met enige regelmaat zal vastlopen op school etc.
Hoop niet dat ik je heb afgeschrokken met al deze mitsen en maren, want ik krijg het gevoel dat het wel snor zit.
Wilde je alleen wel even voorbereiden op wat komen gaat als ie ingaat op je onvoorwaardelijk uitgestoken hand, die je middels Chrissie Hynde uitsteekt ?
Dankjewel Ernst,
Ik was al bezig met de brief aan het schrijven, zodat ik die met de pasen zou kunnen afgeven.
En toen was er vanochtend een appje met de vraag of hij me eind van d emiddag kon bellen. Ik was in shock, want contact zoeken, bellen (dat doet hij helemaal niet graag), wat zou hij willen? Zou hij de time-out om willen zetten naar stopzetten van de relatie. Met andere woorden de hele dag een “steen op mijn maag”.
vanmiddag belt hij me en praten we wel 45 minuten, over voetbal van zijn kids, de “evil”acties van zijn ex (moeder van zijn kids), werk en ook even hoe we ons voelen. Ik heb aangegeven hulpvraag te hebben gesteld voor aantal issues in mijn leven en deze week ook grenzen te hebben gesteld bij een vriendin. Hij was positief over deze dingen.
Aan het eind zei ik dat ik van hem hou en hij antwoorde dat hij ook van mij houdt.
Ik ben expres niet begonnen over elkaar weer zien. Ik was al blij met deze uitgestoken hand (hoe blij kun je zijn met een telefoongesprek, terwijl we tot begin februari de ene week van vrijdagavond tot maandagochtend bij elkaar waren en de andere week van zondagavond tot maandagochtend).
Hij had tenslotte afgelopen maandag op mijn appje om dinsdag samen wat te eten gereageerd met: Ik ben deze week extreem druk en heb eigenlijk nu geen zin.
Of ik die brief nu moet brengen met Pasen? Is dat niet te intens?
Misschien wel.
Maar waar Autisten in het algemeen veel baat bij hebben is *duidelijkheid*.
EN je kunt nu een heel andere insteek gebruiken, want zoals je zelf al aangeeft is het een prachtig uitgestoken hand, en juist dat benoemen, dat je snapt hoeveel je dat doet, en hoe goed je beseft hoe moeilijk dat geweest kan zijn na de miscommunicatie eerder.
Kortom schrijf een mooie brief waarin je hem bedankt voor het weer op pakken van het contact terwijl jij zelfs in de rats zat dat het misschien wel over en sluiten was.
Voor ons (al kan ik eigenlijk alleen voor mezelf spreken) zijn emoties en gevoelens een heel zwaar thema, en vaak doordat we er zelden tot nooit goed mee geholpen zijn om te gaan krijgen we al snel twijfels of wat iemand in een emotioneel gesprek zegt en laat merken wel klopt met wat je als Autist voelt, want daar zit vaak een groot verschil tussen.
In een brief kun je de rust nemen om jouw visie op de relatie die duidelijk gezien zijn contact zoeken wederzijds is op te schrijven, hoe belangrijk hij voor jou is (hij als in je vriend, als wel hij als in “de relatie”) en hoe verwarrend en moeilij je het vind om te leren hoe verschillend jullie manier van communiceren is voor jou.
Juist omdat je er wat langer overna kunt denken hoe je het zo schrijft dat je het “bij jou houd” en dus helder en niet voor meerdere uitleg vatbaar op kunt stellen. Laat je gevoel spreken, dus hoe jij je voelt en hoe verwarrend het voor JOU is dat je zo makkelijk iets zegt waar hij nog niet veel mee kan. Je hoeft dan niet eens te vragen hoe het voor hem is, want gezien zijn initiatief dat je nog helemaal iet verwacht had (ja Autisten kunnen verrassend uit de hoek komen… :-)) zal hij dan juist als je er niet direct naar vraagt misschien wel veel eerder zijn eigen onzekerheid op tafel durven leggen, in het kader van ged voorbeeld doet goed volgen.
En neem er ook echt de tijd voor, ik doe soms uren over zo’n berichtje, juist omdat ik me probeer in te leven (wat ons niet geleerd is…) in hoe gecompiceert het communiceren met andere (gewone/neurotipisci) mensen verloopt en tot misverstanden kan leiden.
De Envelop gewoon met de songtekst verfraaien, en in je brief dat comitment uitspreken, en proberen uit te leggen wat je allemaal voor hem voelt, en hoe dat niet alleen vlinders in je buik, maar ook voral veel vlinders in je hoofd oplevert, die door hun masaliteit best wel eng aanvoelen 🙂
EN nee je hoeft niet alles in 1 keer op te schrijven, bepaal je echt tot je aanbod hem door het moeras te helpen vol emotionele valkuilen, en aan het eind heel simpel een klein vraagje stellen, of hij jou ook door dat moeras wil leiden als jij een afslag effe mist en tot je en knieen in het drijfzand denkt weg te zakken.
Voora ook duidelijk maken dat hij hem niet direct hoeft te gaan lezen,maar dat ie dat gewoon op een zel gekozen moment mag doen, en dat ie niet zemelappig hoeft te worde over de inhoud, ook al zal di veel emoties opropen, is het een positieve blik op een spannende toekomst…
Toch ?
Beste Ernst,
Even een update.
Ik heb de brief geschreven, met mijn visie, ideeen, openingen etc benoemd. Wederom had/nam hij geen tijd voor me (geen lunch, koffie etc) in het paasweekend, onder het mom van moe, werk etc en dus de brief op zaterdag gemaild.
Vervolgens vernam ik dat hij zich had aangemeld op Tinder en ben ik de dag erna (op zondag) naar hem toegereden en hem ermee geconfronteerd. Dat klopte om wat rond te kijken. In het gesprek bleek dat we andere ideeen hadden over een time-out en ik erg het gevoel kreeg dat hij op het moment van de time-out en waarschijnlijk al ervoor is “uitgecheckt”. Erg confronterend!
Het lijkt wel of ik met hem mee op reis mocht, maar dat het niet onze gezamelijke reis was.
De relatie ie beeindigd.
Al kon hij nog steeds geen vaarwel zeggen en ik blijf er altijd voor je (ja ik mag hem bellen als hij “de helper” kan zijn) en blijft hij van me houden en misschien ooit in de toekomst (als het zo bedoelt is dan..). Uitspraak van hem: “Als het met jou al niet lukt, dan moet ik mss maar geen relatie meer aangaan”.
Ik ben erg verdrietig met alles wat verloren is gegaan en wat er had kunnen zijn. Het was mogelijk. Ik denk dat hij opgelucht is.
Maar even hier, want ik kan niet onder je laatste bericht posten.
Wat een naar bericht om te lezen, de communicatie is dus helemaal vast gelopen, en hij nu helemaal gevangen in het idee dat het nooit zal lukken.
Jammer.
Mocht je ooit weer in zo’n situatie belanden probeer je dan te herinneren dat het handgeschreven aspect echt belangrijk is, ook al lijkt het nauwelijks verschil.
Vreemd genoeg merk ik zelf ook dat ik op papier heel anders schrijf dan op een PC waar je te snel teveel tegelijk schrijft.
En daar heb ik ervaren ligt een gedeelte van het communicatie probleem, als een stuk te lang is en teveel tegelijk behandeld zal een Asperger er vooral door geintimideerd worden.
Let wel dit is geen kritiek op je mail want ik snap ook wel dat je te rinde raad was.
Maar voor een volgende keer, even een stapje terug doen, en zeker in zo’n drijfzand situatie liever een week of wat bedenktijd nemen.
En vooral geen oplossingen aanbieden maar liever vragen waar nou het eigenlijke probleem hem werkelijk in zit, want de eventuele oplossing gaat alleen werken als hij er constructief aan meegedacht heeft.
Zoals ook Paulien elders schrijft gaat het heel makkelijk mis als je voor de ander gaat denken omdat er in het denken nou juist zo’n enorm verschil zit….
NIVEA…
Niet
Invullen
Voor
Een
Ander
Wat heel moeilijk is want iedereen doet dat automagisch, ik doe het nu immers ook een beetje voor jullie.
Als je commitment er nog steeds is en je je door het getinder niet voor eeuwig gekrenkt voelt, herschrijf dan die brief.
Leg hem in een la, en haal hem daar in juni pas weer uit en kijk hoe je er zelf op zou reageren. Herschrijf hem dan nogmaals, en leg hem terug.
Haal hem in September weer uit de la, en vraag je af of je nog steeds om hem geeft en hem mist.
Als het antwoord ja is, vul de brief dan aan met de redenen waarom je hem nog steeds mist.
Voel je dan niks meer voor hem, dan kun je de brief wegstoppen in het archief der vergeefse ondernemingen…
Ik hoop dat je er overheen komt, en een mooie zomer op je bord krijgt vol aangename verassingen.
Leesvoer:
Een vreemde wereld
Martine F. Delfos
Uitgebreid pittig werk over Autisme met veel prachtige voorbeelden van misverstanden, ook goed voor de Autist zelf, al is het formaat en de droge taal een drempel waar een beetje hulp bij nodig is.
Been there,
Done that.
TRY THIS
An Aspies guide to life on earth.
Tony Attwood, Craig R. Evans and Anita Lesko
Een prachtige verzameling ervaringen van ASS betroffenen met begeleidende tekst en aanbevelingen van Tony Attwood die in mijn ogen de neurodiversiteit het best weet te vatten zonder het als afwijking te zien, we hebben immers geen afwijking maar zijn buitengewoon
(Intelligent/gevoelig/energiek/kritisch/efficient/trouw/eerlijk/fanatiek/intrigerend/stijfkoppig)
Omcirkel wat van toepassing is.
Oh en niet vergeten, vragen stellen, niet teveel aannames doen hè?
Succes!
Thx, ga ik zeker lezen.
Weet je trouwens iets van of het werkt in een relatie: een hsp’er samen met een Aspie?
Hoi Fenna, mijn ervaring is dat juist omdat ik HSPer ben, begrijp ik hem beter dan veel andere mensen. Ik ken namelijk ook het overprikkeld worden, het heftig reageren op situaties of mensen dat niet gemiddeld is en het tijd voor mij alleen nodig hebben, echt nodig hebben, zonder dat dat betekent dat ik niet van de ander hou.
Weliswaar een prikkelgevoeligheid op een ander manier, maar ik snap het wel, ook al zie ik zijn logica (door mijn bril) niet altijd.
Belangrijk is dat je binnen het alles wel zo dicht mogelijk bij jezelf blijft… want als HSPer heb je wel het ‘gevaar’ dat je jezelf verliest in de relatie, omdat je teveel in gaat vullen en jezelf teveel aan gaat passen. Maar als dat lukt… dan leer je heel veel over jezelf!
Bij ons werkt de combinatie als 5 jaar. De eerste jaren waren het moeilijkst, nu weten we wat we aan elkaar hebben en kunnen we dingen ook bij de ander laten liggen. Ik heb geaccepteerd dat ik zijn logica nou eenmaal niet altijd begrijp en ben gestopt om daar wel mijn kleuring op te leggen. Daarmee bedoel ik om het vanuit mijn logica uit te willen leggen. Dat heeft veel rust gegeven.
Hoi Fenna,
Even voor alle meelezers, ik neem aan dat je hoog sensitief persoon bedoelt?
Het gebruik van afkortingen snap ik maar om het voor iedereen, dus ook voor de mensen die niet alle termen al kennen handig om het de eerste keer even uit te schrijven.
Persoonlijk zie ik geen probleem op zich, mits beiden zich bewust zijn van de specifieke overgevoeligheid van de ander.
Immers zijn de meeste Autisme Spectrum Surfers ook hypersensitief, vooral voor bepaalde geluiden, en ergens denk ik dat dat hele Autisme bij de mens hoort, en het dus eigenlijk juist een soort soort zoekt soort is.
Alleen heeft de GGZ ons doir de eeuwen heen wijsgemaakt dat het een “afwijking” is die typisch mannelijk is.
Ikzelf merk echter dat ik bijna net zoveel vrouwen tegenkom met opvallend autistisch patroondenken, dus eigenlijk is iedereen wel wat autistisch en op sommige vlakken hypersensitief.
Alleen bij ons staat de volumeknop Autisme vol open, en omdat jongetjes technisch worden opgevoed, en meisjes een sociaal keurslijf aangemeten krijgen leren we op verschillende manieren communicern.
Maar de eronder liggende gevoelens zijn eigenlijk grotendeels identiek.
Tis net als met Turken en Grieken,, ze begrijpen elkaar niet omdat ze dat zo geleerd hebben, maar feitelijk zijn het allemaal “macedoniers” sinds Alexander de Grote, maar waag het niet om bij een griek om Turkse koffie te vragen, of bij een Turk om griekse koffie, terwijl het exact hetzelfde is ouitgevonden door de Arabieren…)
Kortom als je elkaars taal leert verstaan, maar je eigen taal niet vergeet te spreken kan het een ongeloooflijk diepe en uitdagende relatie zijn.
De verschillen zijn een stuk kleiner dan ze lijken, maar omdat we geleerd hebben vooral op verschillen te letten zien we de veel groteregezamelijkheid niet meer.
Leer langs de verschillen te kijken, succes ✌
toch nog even een toevoeging; het heeft me verbaasd dat je als partner van iemand die net ASS gediagnostiseerd is, zo aan je lot wordt overgelaten. Je krijgt een A4tje met kenmerken en wat theorie en daar moet je het mee doen. Ik vind het nog steeds moeilijk te zien wat nu onderdeel is van ASS en wat niet. Ik lees op deze site dat iemand met ASS vaak ook veel commentaar heeft op alles en dan denk ik, o, dus dat hoort er ook bij. Je moet het helemaal zelf uitzoeken en een manier zien te vinden ermee om te gaan. En dan is het fijn om op een site als deze te komen. Ik voel me al vaak zo eenzaam in deze relatie en dan helemaal als je ook zo alleen gelaten wordt met zo’n diagnose. Ik ben benieuwd hoe andere partners dit ervaren.
Er zijn ook plekken waar je met z’n tweeën hulp kunt krijgen. Ik weet dat de GGZE in Eindhoven dat aanbiedt, bijvoorbeeld. Wij zijn zelf ook van plan om in de toekomst zoiets op te zetten: er is inderdaad een groot gebrek aan mensen die op dat gebied echt iets weten en kunnen betekenen.
Als ik je hier iets mee zou kunnen geven is dat: pas op te veel op je te nemen. Het alternatief is dat sommige dingen (die dan echt zijn verantwoordelijkheid zijn) niet worden gedaan op de manier zoals jij vindt dat het zou moeten. Dat is dan iets dat je moet zien te accepteren! Anders ga je er op den duur echt aan onderdoor.
neem contact op met stichting MEE geven uitleg avonden
Mijn ervaringen, weliswaar maar met slechts drie MEE medewerkers niet om over naar huis te schrijven, ze gaan kennelijk nog uit van Kanner/Baron Cohen waarin Autisten alls empathieloze robots zijn.
Vanuit die benadering is er weinig groeivontwikkeling van de weggedrukte emoties mogelijk.
Terwijl het werkelijke probleem hem nu juist in het verschil in de interpretaties van non-verbale signalen en emoties zit.
Zoals dat commentaar/gekanker van vooral Aspergers op het onnadenkende gedrag van gewone mensen (Rutte c. s.) wat ook een emotionele reactie vanuit het onvermogen er iets aan te veranderen voortkomt.
De enige oplossing die vanuit de Kanneriaanse methode is het onderdrukken van die gevoelens, maar dat helpt niets, dat zorgt alleen maar voor een opbouw van de frustraties. En dan komen die emoties er veel brisanter uit.
Kortom geef gewoon aan wanneer je zelf echt zat hebt van het gemopper, maar neem ook af en toe echt de tijd om te luisteren en vraag naar zijn of haar oplossingen voor de problemen in de wereld, dan krijg je meer inzicht in het pragmatischee denken van de Asperger.
MEE kan een beetje hulp bieden maar in mijn ervaring is het nogal oppervlakkig en cliche matig, dat helpt je niet echt verder op weg als je samen wilt leven met een Asperger, of er zelf een bent.
Als het een beetje ingewikkelde situatie word laat MEE en Mondriaan je hulpeloos zwemmen, dus bedenk dat ze goed zijn bij simpele klassiek autisme zaken, maar bij complexe relaties juist door dat klassieke denken veel wrevel opwekken bij de Aspergers zelf, want die zijn wel degelijk empathisch, maar op een heel buitengewone manier, waardoor het nogal eens lijkt dat ze zich meer bekommeren om de problemen in de wereld dan in hun eigen relatie ?
ik heb asperge voor ons is het makkelijker voor een ander te zorgen
dan voor je geliefde omdat te dicht bij komt en dan moeten we de emotie te dicht bij laten komen
ik probeer bij andere af te kijken hoe die het doen maar een partner die een relatie heeft met een autist
zal altijd een gemis voelen en denken het is altijd een richtings verkeer ik ben van 1951 en er was toen geen hulp het was een ramp angst stoornissen depressies en niet begrepen worden mijn moeder zei zelf hij is gek op school achter in de klas zitten want die kan toch niet leren en een totale eenzaamheid
maar nu ik ouder word gaat het veel beter om dat nu weet hoe het werk ik ben nu 48 jaar getrouwd maar mijn vrouw voelt zich nog wel eens niet gezien te worden maar bij ons is mijn dochter en zoon en kleinkind autist maar dat is vaak fijn want je hoeft niets uit te leggen maar we hadden het liever nooit gehad PS er zullen wel taal fouten in zitten om dat ik maar vijf klassen lagere school heb gehad want ik was toch te stom om iets te leren en dan moest ik maar in de tuin werken bij het hoofd van school denk niet dat ik een somber mens ben alleen nu kan ik niet meer lopen omdat ik een spier ziekte heb maar pluk nog elke dag en geniet van de kleine dingen van het leven en niet autist kom op voor je eigen behoefte en eis dat af van je partner anders is dat niet vol te houden want het word nooit een gelijk waardige relatie.
Hallo jhhuibers Ik vind het zo knap dat jij en je vrouw het nog redden. Ik heb net relatie be-eindigd ( in ‘onze’ afgelopen 8 jaar al ‘1000 x’ geloof ik, blijft zo moeilijk) met lieve -vermoedelijk -asperger- man. Ik kan er gewoon niet meer tegen dat zijn constante inleving gefocust is op het functioneren van de buitenwereld. Hij praat met een cynische intonatie. Die intonatie hoor ik constant, ook als het over koetjes en kalfjes gaat. Hij is een meester in cryptische ironische uitlatingen over (privé) gebeurtenissen. In deze uitlatingen is er (voor mij) een duidelijk onderliggend afkeurend oordeel te horen…maar ik begrijp mijn god niet * waar geoordeeld over moet worden * waarom dit een afkeurend oordeel moet zijn, en ik begrijp ook niet * ‘waarom zó vaak oordelen?’. Ik heb stellig de indruk dat hij met een loep in zijn voorhoofd loopt. Tel daarbij zijn ironische humor en zijn hang naar moraal en precisie bij op en ik heb constant het gevoel overvallen te worden door zijn uitspraken.(Dit ging echt de hele dag door!). Als hij zegt: “het is twee dagen mooi weer en heel de nederlandse bevolking staat meteen op zijn kop” dan vat ik dat op als een negatief oordeel over de bevolking. Maar hij bedoelde: “Dat je geen peil kan trekken op het weer”(????) Deze totaal verschillende interpretaties braken mij zo ontzettend op. Als ik naar een muziekoptreden wil van mijn zoon omdat ik mijn zoon al een tijd niet gesproken heb, reageerde mijn partner “je kunt hem dan wel zien, maar dan kun je hem nòg niet spreken” (terwijl ik nà het optreden prima een praatje met mijn zoon kan maken trouwens 😉 ). Ik mis zo ontzettend de vanzelfsprekendheid en de nuances waarmee je samen naar iets kunt kijken en begrepen worden. Nu liep ik de hele dag te gissen naar zijn intenties en kreeg ik totaal geen voet aan de grond, want als ik wat zei kon ik donderop zeggen dat het in een hele andere context opgepikt werd. Is dit herkenbaar? En heeft jouw vrouw handvaten ontwikkeld hiervoor?
ik ben geboren in een tijd dat niemand iets wist van autisme. door te kijken bij andere mensen wat er van mij verwacht werd heb ik heel veel geleerd.
mij kan het niets schelen wat andere denken. ik kan heel goed begrijpen dat je niet verder kon in je relatie. in ons huwelijk hebben wij altijd veel gepraat als er iets niet duidelijk was. daarom zijn we al zo lang bij elkaar alleen zij mist soms genegenheid en laat het dan aan me weten.
maar leven met een autist is in het geheel niet makkelijk en zal het ook nooit worden voor een partner en als je dan kiest voor je zelf kan ik goed voor begrijpen.
PS als je een nieuwe relatie krijg pas dan op dat hij weer niet een autist is want dat is voor jou herkenbaar en ik heb heel vaak gezien dat het dan weer een autist is. neem nu rust en zorg goed voor je zelf tot je weer goed in je vel zit. ik hoop dat je wat aan mijn advies hebt. als je behoefte heb aan meer informatie kun je het altijd aan mij vragen.
Dat is fijn om te weten. (zie ook antwoorden bij ernst 😉 )
N I V E A
Kortom niet gissen maar *vragen*
ja dat maakt een heleboel in mijn relatie duidelijk voor ons beiden, maar ik kan niet voor een ander praten want ieder mens is verschillend ook voor een niet autist .
Sterker nog, ik denk dat juist Autisten onder elkaar nog meer verschillen dan ten opzichte van gewone mensen.
Ik denk dat er wel een bepaald systeem zit in het kiezen voor een Autist, omdat die vaak juist opvallende eigen gedachten hebben, die heel verrassend en uitdagend zijn.
Maar als de verliefdheid dan overgaat in liefde en daarna dagelijkse beslommeringen, is dat verrassende denken vaak heel erg vermoeiend, omdat het nooit stopt, en dat weet een partner niet van te voren.
Het is wel heel duidelijk dat voorop staat bij een langdurige relatie dat je misverstanden uitpraat voordat ze tot een ritueel uitgroeien van herinterpretaties en uiteindelijk verkeerde gevoelswaarde bij bepaalde handelingsaflopen.
Vandaar dat ik heel erg blij ben met die prachtige afkorting NIVEA.
Niet
Invullen
Voor
Een
Ander.
Want dat ging in het begin tussen ons heel erg vaak heel erg mis, ik had toen nog helemaal dat pedante doordringende spreken wat sommige Autisten als overlevingsstrategie aanleren.
Sylvia ervaarde dat als heel erg oordelend, dus alleen door de manier waarop ik iets zei voelde ze zich al aangevallen, en dan benoemde ik ook nog eens alles wat beter of efficienter kon…
Een recept voor dramatische misverstanden, het heeft lang geduurd voordat ik dat aangeleerde dwingende en kort door de bocht reageren naar een voor gewone mensen draaglijk niveau heb weten terug te brengen.
Want alleen het gevoel al “hij zal het wel weer fout vinden wat ik doe” ddat alleen die docerende manier van praten opriep zorgde al voor veel onbehagen, en dan word *wat* ik dan zei al snel als uiterst negatieve kritiek ervaren, en dan gaat de inhoud van wat ik probeerde over te brengen al helemaal verloren.
Het vraagt dus van beide partners een hoop energie om bepaald aangeleerde verdedigingsmechanismen opzij te zetten, en inplaats van in de verdediging te schieten en vanuit je eigen interpretatie van wat “hij of zij zeker zal bedoelen” te reageren, eerst dat onbehaaglijke gevoel even te parkeren, en te vragen wat de ander nou eigenlijk bedoelde te zeggen, en daarbij wel even aangeven waar je je je zo onbehaalglijk begon te voelen, zodat de ander ervan kan leren welke emoties er door zijn of haar woorden opgeroepen kunnen worden.
En vooral NOOIT zelf ‘intenties’ gaan invullen, want het vreemde daarbij is dat daar zelden een positieve invulling aan gegeven word, en de basis onder iedere relatie is toch het vertrouwen, en daar zitten intenties lelijk in de weg 🙂
Maar het blijft lastig dat er zo’n verschil in denkpatronen en voorliefdes zit tussen twee partners als e ene Autist is, voordeel is wel dat een Autist over het algemeen een rechtvaardigheidscomplex heeft (vandaar dat geklaag over de TV en Politiek) en dus ook heel moeilijk oneerlijk kan zijn, als ze al eens liegen gaan ze zich zo schuldig voelen dat ze niet eerlijk zijn geweest adt het er toch wel uitkomt.
Dus kwade intenties vermoeden heeft alleen maar negatieve effecten, zelfs als die kwade intentie er wel zou zijn, is het negeren van die intentie vaak al genoeg om de intentie geheel in het water te laten vallen merk ik nu. Mensen positief benaderen ook al heb je als Autist een ongezond wantrouwen tegen die gewone mensen die nooit direct zeggen wat ze willen vragen, maar altijd over een kopje beginnen als ze koffie bedoelen, werkt echt heel mooi, zelfs mensen die je eerst in de zeik probeerde te nemen (gebeurde me vroeger heel vak, werd ontzettend gepest op school en daarna ook nog) stoppen met klieren alsje hun geklier vergeeft omdat ze ook maar een kennelijk nare jeugd hebben gehad dat ze het zo nodig hebben om anderen te pesten 🙂
Zijn kritische houding en negativiteit over anderen is inderdaad wat mij ontzettend opbrak ook omdat hij tegelijkertijd constant grappen maakte en adrem was. Dat maakte mij zo boos, ik vond het oneerlijk wat hij deed: mensen de grond in boren (echt niet zachtzinnig 😉 ) en bekritiseren maar zichzelf ‘verheven gedragen’. Hij begreep niets van mij maar vertelde zijn ondervindingen over iedereen naar mij toe alsof het doodsimpele terechte veronderstellingen waren. Dat maakte het zo moeilijk mijn perceptie (hypochondrische zeurpiet) over/van hem te veranderen, ik moest daarvoor constant in ‘mijn hoofd ‘zitten en mijzelf overtuigen dat hij het echt niet kwaad bedoelde.
Aan affectie geen gebrek, hij was juist zeer liefdevol naar mij. Hij kon mensen hun gedrag bekritiseren maar als IK dat gedrag ook vertoonde dàn was dat geen probleem ‘want ik was zijn vriendin’ . Je zou denken ‘prima toch’ 🙂 … maar het gaf mij een heel onveilig gevoel. Ik had geen ijkpunt, het voelde als drijfzand. Ik had eigenlijk meer begrip voor het gedrag van de buitenwereld, deze kwam namelijk veel overeen hoe ik in het leven sta. Als ik hem zei dat ik die ander ook heel goed begreep, dan nam ik het in zijn ogen ‘óp voor de ander’. Ik vond dat zo oneerlijk. dan zei ik; ‘Ik neem het niet op voor de ander…ik neem het op voor mijzelf, en zie mijn standpunt naast die van jou staan, niet er tegenover’. Dat gaf wel openheid bij hem maar nogmaals ‘ik moest zo allert zijn in zijn nabijheid om contact te maken ik werd er ziek van als ik bij hem was (buikpijn, hoofdpijn, stress in mijn lijf) , Hij probeerde mijn ‘ziek zijn’ dan te sussen door weer over alledaagse dingen te praten maar dat is helemaal niet het contact waar ik binnen een relatie naar op zoek ben.
als ik u verhaal leest kom ik tot de conclusie dat je een hele lieve man bent daarom werd u gepest hebben ze bij mij een keer geprobeerd daarna nooit meer we zijn dan wel een autist
maar je heb ook nog een karakter en die van mij is moeilijk veder herken ik bijna alles wat je zegt hoef je tenminste niets uit te leggen heerlijk vind ik dat scheelt een hoop energie
Ik merkte vanaf dag 1 dat dat inderdaad de beste manier was om hem te begrijpen. In het begin heb je de hoop/veronderstelling dat je in de loop van de relatie zijn denkpatronen gaat begrijpen toch bleef hij voor mij ongrijpbaar. Ik kon daardoor niet in ‘mijn ontspanning’ zitten, ik had in zijn nabijheid constant het gevoel állert’ te moeten zijn. Ook zijn non-verbale communicatie gaf mij onduidelijkheid, het strookte voor mij niet met wat hij zei (of straalde afkeuring uit terwijl ik niet begreep waarom) hij straalde totale onverschilligheid uit maar zei daarbij keiharde woorden over situaties. Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen. Het gaf mij een heel gestressed gevoel.
Ja de non verbale communicatie is een ware ramp, daar zit een echt tekort ingebouwd in het systeem.
Tenminste dat is mijn ervaring. Ik zelf begreep nooit iets van de emoties die die rare mensen hadden, terwijl ze mijn radeloze woede niet begrepen omdat ik dan ging huilen, net als mijn moeder.
Wat ik voor mezelf bedacht heb is dat het eigenlijke ‘probleem’ hem precies daarin zit.
Het grootste verschil tussen ASSers en gewone mensen is het niet filteren van indrukken. Eigenlijk dus een levenslange overgevoeligheid voor allerlei indrukken.
Je ziet dat vaak al direct na de geboorte.
De baby wil niet aangeraakt worden, ook niet dooe de moeder, een knuffel resulteert in een stressreactie. Dat resulteert bij de moeder in een foutieve interpretatie dat de baby niet van haar houd, terwijl dat een heel ander systeem is.
Maar daar loopt de Autist dus al een achterstand op bij de ontwikkeling van een gezond en goed afgestemd emotioneel regulerend systeem.
Want als klein kind mag je als jongen niet huilen, maar ook niet boos zijn, als je autist bent en die emoties ook nog eens niet goed aanvoelt oomdat het direct na de geboorte al vaak mis gaat, en je ouders je maar laten huilen omdat je door aanraking niet getroost word.
Daardoor word het aanleren van de juiste gezichtsuitdrukking bij de juiste emotie sowieso al een probleem, en bij een Autist gaat alles bewust en vereist dus extra concentratie.
En hoe kun je zien of iemand diep geconcentreerd bezig is, precies diepe rimpels en een gespannen gezicht…
En welke emotie geeft ook dat beeld van een moeilijke blik, precies onderhuidse woede.
Dus een radeloze Verdrietige Autist zal voor een gewoon mens als een boos kind overkomen omdat het gezicht op onweer staat.
En zo is het misverstand geboren.
Want zo leert de autist nooit dat er verschil zit tussen de emoties omdat ze exact dezelfde reactie terugkrijgen uit hun omgeving, als ie boos is krijgt ie exact dezelfde terugkoppeling als wanneer hij (of zij!) Verdrietig/ongelukig krijgt.
En zo komt menig Autist de stikker “altijd boos” of “moeilijk”.
Eigenlijk zou er bij zo’n misverstand een politie spiegel tussen de partners gezet mogen worden, zodat de autist wel de gezichtsuitrdukking van de partner ziet, maar de partner niet op het verkeerde been gezet word door het ‘boze’ gezicht van de radeloze autist.
Er zou veel meer en eerder aandacht horen te komen om de autist om te leren gaan met emoties, want die zijn heel moeilijk te doorgronden, en vooral het leren herkennen van de bijhorende gezichtsuitdrukking en het zelf nabootsen van passende gezichtsuitdrukking.
Iets wat meestal niet eens meer goed mogelijk is omdat de fijne motoriek zich later ontwikkeld, en daardoir het beeld is ontstaan dat autisten *geen* fijne motoriek kunnen ontwikkelen.
En als zo’n vooroordeel eenmaal ingebakken zit in de volksgeest, ben je klaar℃ dan kun je het vergeten.
Zo werden ook autisten omdat ze zich heel erg a-synchroon ontwikkelen in het verleden voor achterlijk versleten en vaak opgesloten in inrichtingen, net als. DSK…
Ook bij ‘mongooltjes’ werd omdat ze meestal hun mond wat open hebben hangen er heel lang vanuit gegaan dat hun hersenen het niet deden.
Ook zo’n op onbegrepen gezichtsuitdrukkingen discriminerend vooroordeel.
Terwijl DSK en ASSers nu soms wel de kans krijgen te gaan studeren, en dan juist door hun ‘ik geeff nooit op’ mentaliteit wel iets langer over doen omdat ze vaak misbegrepen worden, maar wel afstuderen, en zelfs promoveren tot Ir. danwel Dr.
Goed nu voel ik al een ander misverstand opdoemen Rosa…
Voel je nou niet schuldig dat jij zijn gezichtsuitdrukkingen vaak verkeerd hebt geinterpreteerd, je wist dit immers niet.
En het gaat zelfs tussen autisten onderling ook heftig mis, omdat je daar ook die collectieve inprenting van uiterlijke vooroordelen ziet.
Terwijl de NAR onderzoeken juist laten zien dat ASSers bovengemiddeld inteligent zijn, maar ondanks al die inteligentie toch niet in staat blijken die ongeschreven (a) sociale conventies te doorzien.
Dus denk nou niet dat je van alles ‘fout’ hebt gedaan, want het komt ook doordat je op het verkeerde been word gezet door niet bij elkaar horende gevoeles, emoties en daar soms haaks op staande nonverbale signalen.
Het heeft mij de afgelopen 56 jaar ook heel veel moed kracht en inzet gekost om al die emoties te leren duiden, en de laatste 12 jaar daarvan om mijn eigen emoties echt toe te laten en te doorgronden, na mijn diagnose.
En het blijft nog steeds heel erg veel moeite kosten om het kwaad worden om het altijd maar misbegrepen worden te vermijden en niet in radeloosheid weg te zakken, maar iedere keer weer te doorvoelen waarom ik zo radelois word om het onhandige gedrag van gewone mensen, zoals nu binnen mijn Partij, waar ze elkaar volkomen onnodig dwars zitten.
Wees ook niet te bang om weer op een autist verliefd te worden, want die kans is erg groot het zijn verreweg de interessantste mensen, want er zijn er niet twee gelijk in gedrag.
En je weet nu al ietsje meer over hun eigen-aardigheden, toch?
Ga een paar dagen weg, heel alleen, en ga bij je zelf de diepte in met je gevoelens. En bedenk dan ‘wat zijn mijn behoeftes?’ en leer zo je zelf beter kennen.
Probeer daar van te leren, ook autisten kun je helpen van hun fouten te leren, maar dan moet je wel je zelf kennen…
Dat heeft mij heel erg geholpen, en nee ze zullen je nooit (helemaal) begrijpen, probeer daar mee te leven, dat is voor ons (autisten) een hele moeilijke opdrachtt maar het kan wel.
Bedankt voor je fijne uitleg.
Wat mij het meeste verdriet gaf is dat mijn vriend zowel non-verbaal als verbaal in mijn ogen ‘constante negativiteit’ overbracht. Hij vertelde echter dit niet als ‘negatief’ te ervaren: hij ervaarde het als ópmerkzaam’. Toch interpreteerde ik zijn mimiek als : verbitterd en vaak herkende ik ‘Walging’ in zijn mimiek. Hij benadrukte (in de eerste jaren van onze relatie) in woorden daarbij dat mensen ‘gehandicapt’ waren of ‘niet helemaal lekker’.
Ziet hij niet in dat dàt neerbuigende kleinerende opmerkingen zijn ? Hij vond dat heel normaal. Toen ik mijn gevoel daarbij meer ging uitten en hem zei dat ik dat verreweg respectloos vond is hij daarmee gestopt. Maar ik denk dat dat te laat was, want in mijn hele lijf was het erin ‘geslepen’ hoe denigrerend hij dacht over anderen die ìèts deden wat voor mij een futiliteit was. Bijvoorbeeld een onaangelijnde hond op de stoep; dan was voor hem de eigenaar ‘verstandelijk beperkt’. Dat zijn voor mij erg bepalende uitspraken geweest want die overschrijden voor mij totaal mijn grenzen.
En dat brengt mij tot de NIVEA. Natuurlijk wilde ik als partner de NIVEA naar hem toe toepassen…maar geldt dat ook niet voor een autist/asperger naar de omgeving toe? Dat ze niet te snel invullen voor de anderen in zijn omgeving?
Ik vond hem behoorlijk oppervlakkig en te kort door de bocht in zijn ópmerkzaamheid’. Je kunt wel alles beoordelen op feiten, maar kennelijk waren feiten genoeg om de hele situatie ‘de grond in te boren’.
Als een serveerste vroeg; heeft het gesmaakt? begon hij heimelijk te lachen en schertsend tegen mij te zeggen ‘we hebben alleen maar appeltaart gegeten’. Hij grijpt voor mijn gevoel 1 misstapje met een vriendelijk intentie aan om iemand uit te lachen. Dat is 1 keer niet erg, maar die constante overvloed daarvan heeft op mij een benauwende invloed. Ook mijn kat mocht alleen bij de voordeur naar buiten, als ze liep te miauwen bij de achterdeur zei hij grimmig ‘dat die beesten dat niet doorhebben hè? ‘
Ik las hier in een ander artikel dat hij de wereld als een spreadsheet zag maar waarom hoort daar ook die denigrerende afkeurende houding bij? Ik heb toch nog steeds sterk het gevoel dat alles in de wereld als 1 grote grap en oliedom beschouwd werd. Maar zelf ondertussen ook alleen maar grappig en onderscheidend willen zijn. Een partner die alsmaar ‘beschouwend ‘ wil zijn en ‘buiten de kern’ wil stappen was voor mij echt te vermoeiend.
Om je te antwoorden zal ik een voorval nemen waarbij ik uit m’n slof schoot.
We reden in de auto, met Ernst aan het stuur. Een groepje fietsers ging langzaam fietsen bij het punt waar hij rechtsaf wilde, en bleef daar staan (op de weg). “Altijd precies daar gaan staan waar het gevaarlijk is, die fietsers”, merkt Ernst op.
En ik val dan uit: “Stop toch eens. Niemand kan overal tegelijk op letten, en die fietsers zijn de weg kwijt en weten niet meer wat ze moeten doen”.
We analyseren het later. Ernst heeft, zo kan ik dat achteraf zien, een opmerking gemaakt over een *situatie*. In die situatie doen mensen iets waardoor ze gevaar veroorzaken voor andere verkeersdeelnemers. Gevaar dat te vermijden is.
Anderen, waaronder ik, zijn geneigd dat zo te interpreteren alsof hij afgeeft op die mensen, alsof hij hen minachtend bekijkt.
Maar dat is niet zo. Hij vindt hun gedrag gevaarlijk (en terecht), maar zijn aandacht is helemaal niet bij die mensen. Zijn aandacht is bij de verkeerssituatie, en daar maakt hij een opmerking over. Daarbij is het wel zo dat hij dat gedrag gevaarlijk vindt, maar zijn aandacht is niet bij het bedenken van oorzaken over hoe dat gedrag tot stand is gekomen. Dat is, zo zou je kunnen zeggen, het terrein van die mensen.
Ik weet niet of ik zo over kan brengen wat ik bedoel. Het is een nuanceverschil. Wat jij hoort, is afkeuring van die mensen, minachting voor die mensen. Waar hij het over heeft, is het gevaarlijk zijn van hun gedrag (of het onlogische aspect van hun gedrag, of een ander aspect van hun gedrag dat de wereld minder perfect maakt dan hij zou kunnen zijn). Het is een vaststelling over gedrag (los van de mensen).
Ik denk dat wat je als `negatief’ voelt bij een autist, vaak op die manier te bekijken is. Als je de aandacht voor de mensen waar het over gaat er uit filtert, valt beter te begrijpen wat hij bedoelt.
Rosa wat jij benoemt is geen autisme, maar dat is karakter.
Dat maakt een vrouw kapot, en is niet nodig als je van iemand houdt doe je dat niet (ook niet als je Autist bent)
Autisme bestaat uit *niet altijd iemand goed begrijpen* en daar komen dan “fouten” (misverstanden) van.
Maar dat komt doordat je die ander niet kan “lezen” (de nonverbale signalen) wat je bedoeld is dan niet altijd duidelijk.
In mijn geval kom ik wel eens in de problemen omdat ik *te direct* ben en dan komt het bij die ander verkeert over, en dan ontstaat er een misverstand.
Maar dat heeft niets te maken wat jij ondervind, dus dan moet je gelijk voor jezelf opkomen, want ik vind dat ” je verschuilen achter je autisme” maar dat heeft niets met dat autisme te maken.
Mijn partner is een vrouw en bovendien erg sociaal en naar buiten gericht. Maar alles wat ik hier lees is heel herkenbaar.
Ik heb ook erg veel moeite gehad met haar absolute gelijk, waarmee ik nogal eens in de hoek van de dommen terechtkwam. Ik heb haar laten inzien welke factoren ze niet meewoog in haar oordeel en dat niemand alle feiten ziet en een totaalplaatje kan hebben. Zij heeft bijvoorbeeld weer geen talent om de sociale factoren mee te wegen in haar visie, die toch zonder twijfel een rol spelen in hoe anderen doen. Dit is uiteindelijk binnen gekomen.
Soms moet ik ook meer dan ik wil de touwtjes in handen nemen en zeggen ik wil niet dat je dit zegt of dat je dat doet.
Er zijn momenten dat het autisme bijna niet meer merkbaar is, er zijn ook periodes dat ik weer erg aanloop tegen een nog steeds vreemde manier van denken.
Het vraagt nogal wat van mij, assertiviteit, steeds in de gaten houden of ik haar nog wel autistisch laat zijn, of ik haar niet teveel dwing zich aan te passen. Als ik gekwetst ben de boel weer uit het inhoudsniveau weten te houden en inzicht afdwingen in de manier waarop ze iets zegt. Ik voel me er soms verantwoordelijker voor dan ik zou willen. Maar naarmate ze meer inzicht krijgt in haar autisme gaat het wel allemaal steeds makkelijker en langs korter lijntjes.
Toch blijft het voor mij voelen dat mijn manier de norm is, en met mij de meeste anderen (?) op deze wereld, en dat zij de variant daarop is. En daar voel ik wat rammelen.
Feit is dat we er nu beter mee om kunnen gaan dan enkele jaren terug, vøór de diagnose en begeleiding voor haar.
Hoi Mireille,
Wat een mooie analyse van de relationele complexiteit 🙂
Vooral het stukje:
“Toch blijft het voor mij voelen dat mijn manier de norm is, en met mij de meeste anderen (?) op deze wereld, en dat zij de variant daarop is.
En daar voel ik wat rammelen.”
Daar zeg je iets heel belangrijks, want daar rammelt een hele waslijn aan koeienbellen, er word van de Autist geeist dat zhij zich aanpast…
En dat blijf ik iets erg verwonderlijks vinden, immers word van Autisten gezegd dat ze ‘altijd’ aanpassingsproblemen hebben.
Kennelijk zijn Neuro Typisci gezien dat oordeel over Autisten daarin dus zoveel beter dan Autisten dat ze het zich aanmatigen dat gebrek aan aanpassingsvermogen als probleem te agenderen, en dan te eisen dat de Autist zich wat dat betreft aanpast…
Dat blijft voor mij toch echt zoiets alsof een volwassen normaal mens in een boom is geklommen en dan tegen de koe in het veld roept”:
*kom op domme koe klim ook eens in een boom*
Ik als Autist weet inmiddels dat mijn aangeprate aanpassingsproblemen vooral ontstaan zijn door dat dwangmatige aanpassen, zonder dat me dan de tools gegeven werden om inzicht te krijgen in de absurde manier waarop gewone mensen met elkaar om plachten te gaan, dat eeuwige gebruik van Eufemismen, Cynismen, Pleonasmen, en vooral in communicatie met Autisten de Sarcasmen…
Als je zo doorgaat, kom je er wel…
Heel mooi dus dat je haar wel helpt inzicht te verkrijgen in het onlogische en verwarrende taalgebruik en verwachtingspatroon van de gewone mensen maatschappij, want pas toen ik me daar in ging verdiepen kreeg ik vat op effectief communiceren met de gewone mensenwereld.
Maar ergens kan ik er niet bij, waarom gewone mensen die zich volgens eigen zeggen zoveel beter kunnen aanpassen dan Autisten, niet zelf (zoals jij dat nu wel doet voor je dinnetje) wat meer hun kennelijke gave om zich aan te passen gebruikt om zich aan te passen aan wat een Autist graag zou ervaren, namelijk direct begrijpelijke, open en eerlijke, directe en contextueel begrijpelijke inhoudelijke gesprekken waar geen deadline aan gehangen word.
Kortom als je weer eens zo’n gevoel hebt van ‘pers ik haar nu niet teveel in een keurslijf’ of ‘ben ik haar nu niet teveel aan het bemoederen’, en je toch even een paar uur beschikbaar hebt (erg belangrijk!) om een goed gesprek aan te gaan, vraag haar dan eens hoe zij erover denkt, en of ze het met je eens is dat het eigenlijk ook wel eens een tijdje andersom mag zijn…
Even voor de duidelijkheid, ik bedoel dit op generlei wijze als een oordelende reactie, want ik lees heel duidelijk in je reactie dat je al heel erg je best doet je ook eens in haar schoenen te verplaatsen.
En ik waardeer als geen ander, dat je haar af en toe aangeeft dat je sommige dingen gewoon niet open en eerlijk tegen gewone mensen kunt zeggen omdat die overal een intentie achter denken omdat ze nu eenmaal altijd gelaagd en onbegrijpelijk ingewikkeld omzeilen om gewoon open en eerlijk met elkaar te praten.
Ik hoop dat jullie samen op jullie weg naar gelijkwaardigheid de vreugde mogen ontdekken die het geeft om *echt* inzicht in elkaars absurde denken te krijgen, wwant dat is iets wat Autisten en Neuro-Typisci in ieder geval geween hebben, ze vinden allebei dat ‘de ander’ er absurde denkwijzen op na houd.
En dat is toch Buitengewoon Boeiend, nietwaar ? 🙂
Bedankt voor je antwoord. Mijn vriend voelde zich altijd totaal onbegrepen door de wereld om hem heen en hij begreep de wereld niet. Is natuurlijk geen reden om zo denigrerend om je ‘heen te slaan’. Iets waar ik totaal niet mee opgevoed ben. Hij is opgevoed in een onveilige thuissituatie, een psychologe vertelde ,dat wij daar samen waren, dat zijn “defensieve opmerkzaamheid” daarmee samenhangt. Hij was het absoluut niet met haar eens. Tja, dan ben je al snel uitgepraat.
Hoi Rosa,
NIVEA houd dus juist in dat je niet je *eigen interpretatie* van de situatie gebruikt als enig juiste interpretatie.
Denigrerend versus Dom
Telkens weer zie ik de fout waar ik op een andere manier steeds weer intrap, waar ik bij het handelen van gewone mensen iedere keer weer zie hoe onhandig en dubbelzinnig ze (re)ageren, dat ik dat gezien vanuit mijn perspectief (hyper-factueel en met een encylopedisch geheugen) vroeger altijd als DOM beschreef, en ze ook zo tegemoet trad.
Iets wat jij als ‘Negatief’ en ‘Denigrerend’ ervaart.
Inmiddels weet ik dat gewone mensen niet dom zijn (maar het wel vaak gehouden worden) maar dat hun onvermogen om zaken in werkelijke omvang te bekijken voortspruit aan een schrijnend tekort aan algemene vorming, en een in mijn ogen voor de samenleving helaas schadelijke prioriteiten stelling van sociaal gewenst gedrag en groeps conformisme.
Als niemand me erop had gewezen dat die puur factuele benadering en doordringende wijze om hun incompetentie bloot te leggen eveneens ‘dom’ is, was ik nu niet waar ik ben, en zou ik hier ook niet in staat zijn om zaken zo uit te leggen dat ook mensen die niet mijn spreadsheet vol feiten en verbanden en onderlinge beïnvloeding van feiten en omstandigheden het een beetje kunnen volgen.
Helaas heeft die manier van communiceren over een ontwikkelingstechnisch schisma tussen de geesten van Autisten en NeuroTypisci zorgt er wel voor dat ik veel context bij dien te leveren en mijn stukken dus eigenlijk voor de meeste mensen weer veeeeel te lang en vooral door de stortvloed aan details erg vermoeiend.
Denigregend doen is Dom
Bij jou zie ik een vergelijkend obstakel, je kunt en wilt je niet langer proberen te verplaatsen in het perspectief van de Autist.
Je bent moe gestreden, doordat je onbewust alles wat hij zegt of doet als ‘negatief’ en ‘denigrerend’ bent gaan zien, en je nu door de oververmoeidheid ook al zou je het anders willen, er de energie niet meer voor hebt die gedachte te onderdrukken.
Gedrag =\= Karakter =\= Identiteit
We zien hier het klassieke misverstand dat optreed tussen Autisten en Neuro-Typisci.
Jij *ervaart* zijn gedrag als Negatief en Denigrerend, wat net als mijn ervaring van “gewoon menselijk gedrag” als zijnde Dom en Onwetend alleen maar negatieve gevoelens wekt.
En doordat in onze opvoeding veel te veel aandacht gaat naar wat we ‘fout’ doen, en we daardoor vooral door ‘fout gedrag’ getriggerd worden, trappen we nagenoeg allemaal in de van van de ‘veroordeling van de persoon’.
We kijken niet meer naar wat er werkelijk gebeurt, maar passen eerst alles in een frame dat we aangeleerd hebben gekregen om anderen te veroordelen.
Je aan dat hokjes denken onttrekken is een schier onmogelijk zware opdracht, want niet je vriend (de mens/identiteit) is fout, maar het *gedrag* van je vriend (ver)stoort jou. Zoals mij het ‘domme/onwetende/kortzichtige’ gedrag van gewone mensen ergert omdat het het leven van anderen zo onnodig complex en vervelend maakt.
Mosterd na de Maaltijd
Omdat de mens nu eenmaal zo geprogrammeerd lijkt te worden om dezelfde onhandige beslissingen keer op keer te nemen, wil ik je toch meegeven om vooral *gedrag* en *identiteit* strikt gescheiden te houden.
Want de kans bestaat dat je je onwillekeurig aangetrokken voelt tot de in eerste instantie verfrissend open en eerlijke houding van Autisten.
EN dat je voor je het weet je je weer dood begint te ergeren aan jouw interpretatie van zijn intenties.
Negeer die ‘Intenties’ die jij in het gedrag interpreteert, sterker nog negeer die *intentie* zelfs als hij er werkelijk ingelegd word.
Je bent daarmee namelijk feitelijk jezelf het leven zuur aan het maken, en juist door aandacht bij de (vermeende) ‘intentie’ te leggen, bestendig je je eigen gevoel dat die Intentie er wel moet zijn, maar ook als die *Intentie* er echt is, bestendig je daarmee juist de Intentie…
Het is net als met Kiespijn of Chronische Pijn, hoe meer je er de focus in je gedachte erop richt, hoe meer je de pijn ervaart.
Kortom probeer de Intentionele Interpretaties te negeren, en wellicht zul je net als ik ervaren dat als je Intentioneel Getreiter (komt zeker ook voor bij chronisch machtelozen) geen aandacht geeft, maar het herintepreteert als ‘hulpvraag’ dat het getreiter wat altijd een poging is om eigen onmacht te compenseren is, verdwijnt.
Maar als je ingaat op Intentioneel Getreiter doe je eigenlijk hetzelfde wat sommige ouders doen die een dreinend kind snoep geven om het stil te krijgen, die maken het kind verslaafd aan snoep, en dus aan dreinen om het te krijgen…
Bedenk vooral dat op welke manier dan ook oordelen over een mens nooit helpt om een betere samenleving te creeren, maar geef aan wat je zelf als vervelend ervaart in iemands gedrag als het steeds weer optreed.
Vraag niet om het gedrag niet meer te vertonen, want sommig gedrag is heel moeilijk af te leren, zeker oordelen over mensen, iets wat in de huidige maatschappij iedere dag weer door de denigrerende politiek via denigrerende programma’s de huiskamers ingepompt word, maar vraag naar het waarom van zo’n opmerking, en geef aan waarom het voor jou zo naar aanvoelt. (doe dat niet iedere dag, maar gewoon als het je te ver gaat)
Het zal altijd moeilijk blijven om misverstanden te voorkomen in communicatie (met wie dan ook) maar als je de Intenties negeert, en ingaat op het feitelijk handelen, en dan NIVAEA toepast, dus niet zelf invullen wat iemand bedoelt zal hebben, maar echt luisteren naar wat iemand te zeggen heeft, en als je dan denkt “daar zal hij/zij wel zus/zo mee bedoelen” die gedachte ook te bevragen, en niet zelf aannemen dat het wel zo bedoelt moet zijn, maar gewoon op de man/vrouw afvragen wat hij/zij bedoelt met wat hij zegt.
Omdenken
Zo en nu naar iets compleets afwijkends.
Iedereen ergert zich aan dhr Wilders zijn racistisch gedrag, wat ook mij heel erg stoort.
Als we die Intentionele Treiterijen nu eens met zijn allen negeren, want zijn Intentie is duidelijk, hij is aandachtsverslaafd, en feitelijk zijn al die bizarre uitlatingen niets anders dan schreeuwen om aandacht van een gemankeerd mens, die niet in het reine weet te komen met zijn eigen Indonesische Roots. De grootste Islamitische democratie ter wereld nota bene.
En vanaf nu alleen nog kijken naar zijn gedrag, het continue op zoek zijn naar zelfbevestiging wegens gebrek aan eigenwaarde, en hem vanaf nu gewoon zien als hulpbehoevende patient, je zult zien dat zijn dreinende stem ook eerder als zielselige aandachttrekkerij overkomt dan irritante bullebak.
Bullies en Bullebakken
Je doet een Bully of Bullebak geen groter plezier dan ingaan op zijn Intenties, want dan heeft ie beet.
Maar als je dat gehengel negeert, en hem hulp aanbied bij zijn kennelijk zucht om aandacht, wie weet waar het dan eindigt 🙂
Hoi jhhuibers,
Ik verdwaal af en toe in je zinnen, omdat ik heel erg behoefte heb aan wat rustpunten (leestekens) in een zin, om daarna weer verder te kunnen als ik dat stukje denk begrepen te hebben.
Vind je het fijn of juist vervelend als ik die leestekens toevoeg, en af en toe een witregel aanbreng om het zo voor mij (en waarschijnlijk andere autisten met dyslexi) wat makkelijker te vatten maak ?
Als je het goed vind, en je ziet opeens dat er door een leesteken iets is komen te staan wat je juist niet bedoelde (ik moet vaak NIVEA tegen mezelf roepen) laat dat dan vooral even weten hè?
Het zijn en blijven immers jouw gedachten !
Om het in de wereld vreedzaam te laten verlopen bestaan er sociale regels. Er zijn mensen die veel talent hebben om die te hanteren. En er zijn mensen die daar minder talent voor hebben. Toch ontkom je er niet aan, wanneer je tenminste het idee hebt dat mensen elkaar niet de harses zouden moeten inslaan. Mijn partner heeft .geen talent om de sociale factor van de relatie vorm te geven. Maar ja, geen contact is ook geen relatie, niet waar. Dus talent of niet, ze zal er iets mee moeten. Hoewel ook ik begrijp dat wanneer je jezelf de vraag stelt wat is dat, contact en wat moet je dan doen?, dat je daar niet uit gaat komen, ikzelf ook niet. Dus die andere, impliciete, ongrijpbare manier zien te vinden. Ik snap heus hoe moeilijk dat is, maar ja. Dwing ik haar dan zich aan te passen? Ja en nee. Zelf geeft ze aan dat ze het ook wil. Wat zij niet kan daarin kan ik steunen. Maar niet wanneer ze de hele tijd wegloopt, letterlijk en figuurlijk, om conkrete dingen te gaan doen.
Hierin zijn we het met elkaar eens.
Ernst dit als antwoord op jou instelling dat je mensen dwingt zich aan te passen aan NTers. Moet ik me dan maar volledig voegen, alles wat ik als kwetsend ervaar niet zo voelen, maar begrijpen? Daar ben ik nu net een paar keer overspannen van geweest, dus daarin heb ik mijn grens. Ik pas me aan maar verwacht ook dat zij zich aanpast. Dat we een manier vinden om met elkaar om te gaan die voor beide gezond is. Inlevingsvermogen heeft ze beslist wel, wanneer de situatie haar bekend voorkomt. Dus ben ik steeds aan het voeden, uitleggen. Vermoeiend maar het werkt. Wanneer ik nu met 40 graden koorts in bed lig, kan ik verwachten dat ze af en toe komt kijken of ik iets nodig heb. Dat was eerder niet zo.
Ernst,
Ik ben soms niet te begrijpen door anderen omdat er soms complete chaos in mijn hoofd is.
Dus doe maar gerust uitroeptekens en andere dingen die jij prettig vind, ik vind niet erg, wat je beter voelt mag je zeker doen.
(Red. beetje aangepast om het makkelijker te lezen te maken, mocht het zo zijn dat ik bij het redigeren (aanpassen) iets anders denk gelzen te hebben, en je nu vind dat het niet meer klopt met wat je wilde zeggen. LAAT HET HOREN. De meeste misverstanden ontstaan immers doordat mensen te weinig terugkoppeling (feeback) geven/krijgen. Dus zeg het gelijk als ik iets anders geinterpreteerd heb dan jij bedoelde. Is ook weer leerzaam voor de andere lezers, als ze zien hoe wij als Autisten met elkaar communiceren 😉 )
Daar ben ik het helemaal mee eens Paulien,
Ik heb uiteindelijk in het Antwerpse wel een aspi-coach gevonden, maar het was niet bij de deur en eigenlijk ontzettend duur. Mijn man zat daar maar beetje te zitten en te luisteren (meer dan “ja,nee..ik weet niet en misschien” kwam er toch niet uit)
en daar stond ik dan … trek je plan.
Toen ik hem na de zoveelste ruzie zei dat hij niet meer hoefde te gaan, is hij/zijn wij ook ni meer geweest?
Ik had hen gevraagd om hem desnoods per mail of telefonisch aan te sporen om te komen, om dat het voor mij toch heel belangrijk is.. Maar dat is dus niet gebeurd.
Heel erg alleen voel ik me op zulke momenten?
Dank voor je reactie. Ja, het is stuitend dat er zo weinig is. En ook mijn man voelt niet voor gesprekken. In Amsterdam, waar wij wonen, is ondersteuning van de partner wegbezuinigd. Ik zou een uur moeten rijden en daar voel ik weinig voor. Ik wil hier trouwens niet klagen, want elkaar daar in voeden helpt ook niet. Ik denk dat het me wel helpt om te horen hoe anderen met sommige situaties omgaan en ook om meer te gaan herkennen waarin de Asperger nou eigenlijk tot uiting komt. Ik word soms gewoon zo moe van het in bijna alles de kar moeten trekken. En ja, het helpt als je loslaat dat het op jouw manier moet, maar vaak is het zo dat er echt niets gebeurd als ik het niet vraag. Ik ben nog een beetje zoekende wat ik hier nou kom halen, maar het voelt fijn dat ik niet de enige ben.
Kan ik me goed voorstellen, Syl heeft ook lang moeten zeuren totdat ik op zoek ging naar een oplossing voor mijn depressie, en pas na een aantal therapeuten heb ik er een gevonden waarmme het wrl tot zinnige gesprekken kwam, die ook heel confronterend vroeg waarom ik zo bang was…
Er zijn gewoon nauwelijks therapeuten te vinden die iets snappen van het Autistisch denken, de meesten hebben slechts boekenwijshrid en dan vaak alleen de lijn Kanner (stoornis) en maar heel zelden Asperger (te actief brein, dat naar binnen keert)
Zou het een idee zijn om hem gewoon te brengen, en dan even de stad in te wandelen, want het is voor een Autist nog vele malen moeilijker om met een ander over persoonlijke zaken te praten met een ander iemand erbij (ook al houd ie nog zo veel van die ander)
Ik wilde ook niet dat Syl erbij was, ook al omdat ik zonder na te denken, of mijn uit de rauwe cortex komende woorden niet verkeerd zouden vallen, met de therapeut wil kunnen praten over de idiote misverstanden die er kunnen ontstaan als ik weer eens op de letterlijke betekens inga van wat er tegen me gezegd word terwijl het overdrachtelijk bodoeld was.
Om maar te zwijgen hoe verkeerd mijn in mijn ogen eerlijke antwoord viel, toen Syl me ooit vroeg of ik haar wel mooi vond…
(lang voordat ik wist dat ik Auw’t-is’t ben.
Zo snap ik inmiddels wel dat als Syl zegt “zullen we zo… ” of “wil je straks even… ” dat ze dan in mijn tijdsbesef *Nu* bedoeld, maar daar moet ik actief mijn best voor doen om dat steeds weer te bedenken, dat ik dan niet nog even de broodrooster moet gaan repareren die alweer een weekje zieil op zijn kant ligt omdat ik nog zoveel andere dingen wil doen…
Als je echt wilt weten wat er allemaal bij Asperger hoort, besef je dan wel dat dat best wel een beetje veel is, zeker als je bedenkt dat er grotere verschillen tussen de verschillende autistenn zit dan tussen autisten en “gewone” mensen.
Tis wel rete interessant, maar ook ik heb pas een halve meter van de inmiddels anderhalve meter die we op de plank hebben staan gelezen…. ?
Ben wel ervaringswerker in de theoretische menskunde. Kan je Tony Attwood en Martine Delfos aanraden.
En dan gewoon her en der openslaan℃ want het is pittige kost dus van kaft tot kaft lezen gaat toch niet want sommige stukken triggeren zoveel emoties sat je wel een paar dagen zoet bent die herkenning een plek te geven.
Ik denk er serieus over na om een partnergroep op te starten. Ik heb het hier in de omgeving gezocht, maar is niet te vinden. Zou fijn zijn om af en toe eens in gesprek te zijn met andere partners. Het is zo moeilijk uitleggen aan anderen, die zelf geen relatie hebben met iemand met ASS, hoe mijn relatie zo anders is. Hoe vaak ik niet gehoord heb… ja zo zijn mannen. En hoeveel verdriet het me doet dat ze daarmee niet alleen mij…. maar vooral ook mijn vriend te kort doen.
Hij en ik zijn bijna 5 jaar samen. Vanaf het begin merkte en voelde ik dat deze relatie anders is, dat hij anders is, nou vooral anders denkt.
Voor mij is de zoektocht naar informatie heel steunend geweest. Het heeft me geholpen (naast inzicht in ASS) meer inzicht in mezelf te krijgen en wat er bij mij gebeurt in contact met hem. Hoeveel ik mezelf aanpas(te) om zijn leven maar aangenamer te maken. Hoe verantwoordelijk ik me voor hem ben gaan voelen en hoe ik onbewust dacht dat ik hem wel kon ‘redden’.
Het belangrijkste dat we samen geleerd hebben is om met elkaar te communiceren. Niet invullen, maar vragen. We hebben zo’n verschillende logica dat we echt niet van elkaar kunnen bedenken wat de ander nodig heeft, fijn vindt, of bedoeld. En ik bedoel niet dat we nu eindeloos communiceren want het blijft voor hem lastig om te uiten wat er in/met hem gebeurd, maar ik vraag ipv zelf in te vullen. En zo goed als mogelijk ben ik gestopt met alles persoonlijk te maken en op mezelf te betrekken wat hij zegt en doet. Want zo bedoelt hij het helemaal niet.
En zeker voel ik me af en toe eenzaam en onbegrepen in de relatie. Vooral op momenten dat het met mij niet goed gaat of ik emotioneel ben, juist omdat ik dan niet goed aan kan geven wat ik van hem nodig hebt. Maar daar staat tegenover dat ik heel veel moois terug krijg. Hij heeft de wereld voor me over, is volledig trouw en helpt mij te zijn/worden wie ik werkelijk ben.
Dat is inderdaad een heel vreemd verschijnsel, als ik zonder er goed over na te denken iets direct zeg, voelt dat voor nogal wat mensen als een directe aanval op hun persoonlijkheid, terwijl ik alleen maar zeg wat ik observeer.
Vooral als ik zie dat iets veel efficiënter kan, of als ik zie dat het niet goed gaat met iemand, dan is het voor mij een observatie van in mijn ogen onlogisch gedrag.
Maar bij veel mensen komt dat binnen alsof ik ze persoonlijk aanval, terwijl ik alleen signaleer dat ze het zichzelf moeilijk maken, met al dat acteren dat het perfect gaat…
Grappig dat je nu hetzelfde observeert dat Syl laatst ook zei, dat ze bij mij zichzelf kan zijn. Dat vind ik eigenlijk ook het prettigst als mensen *echt* zichzelf zijn, ook al is dat dan niet altijd aardige goedgemutste buitenkanter die de meeste mensen spelen/acteren.
Beste Sylvia,
Ik heb sinds een kort een vriend, waarbij veel dingen ‘anders’ gaan dan een gemiddelde relatie. Opzicht heb ik daar geen problemen mee, want ik houd juist van afwijken van de norm. Alleen heb ik de laatste tijd het idee dat we elkaar maar niet begrijpen. Terwijl het in mijn ogen zaken zijn die vanzelfsprekend zijn. Dat werkt enorm veel woede op vanuit zijn kant en twijfel vanuit mijn kant.
Ik ben geen dokter, maar mijn vriend valt volledig in het plaatje van asperger. Ik ben gek op hem, alleen weet ik niet of ik dit kan volhouden. Alle lastige onderwerpen gaat hij het liefst uit de weg, terwijl in mijn ogen moet veel bespreekbaar zijn op het moment dat je een relatie heb. Soms twijfel ik weleens of die liefde wederzijds, aangezien ik zo’n andere manier heb van mijn liefde tonen.
Ik heb het al een aantal keren geprobeerd uit te maken, maar hij neemt daar geen genoegen mee en blijft contact opnemen. Ik weet gewoon niet meer zo goed wat ik moet doen. Kan ik leven met iemand die anders is dan ik? Doe ik mezelf dan niet tekort?
Ik hoop dat jij me een inzicht kan geven, want ik kom er zelf maar niet uit.
Hallo Roos,
Dat is een heel lastig te beantwoorden vraag!
Het klinkt inderdaad erg naar Asperger. Dat houdt in dat jullie als het ware in twee heel verschillende culturen leven, en het zal – van beide kanten – heel veel energie kosten om de ander te leren begrijpen.
Ook de manieren waarop je liefde toont zal hoogstwaarschijnlijk verschillen. Het is dus inderdaad ook op dat vlak al een klus om elkaar te leren `verstaan’.
Of je jezelf daarmee tekort doet: dat hangt er van af. Het zou een reis worden, leven met hem, een vaak zware reis, maar ook een reis waarbij je je veel meer bewust wordt van jezelf, van de ander, van wat van waarde is, dan wanneer je met iemand leeft bij wie je niet zo’n verschillende manier van denken moet zien te overbruggen.
Waar het hem in zit, en dat is hierboven best uitvoerig belicht, is de verschillen in de manier van communiceren.
Dat blijf.
Punt.
Dus misverstanden zullen er blijven, een leven lang…
Maar in een relatie met een ‘gewoon normaal’ mens zoal Mark Rutte, zal menig vrouw ook slaande ruzie krijgen omdat ie net een windvaantje is da A zegt, maar B doet…
Maar zoals Syl en ik ook langzamerhand elkaars taal/dialect hebben geleerd te verstaan, kan iedereen nieuwe talen leren.
Kortom probeer zijn taal te leren, en vraag hem of hij ook bereid is om theoretische menskunde te gaan studeren, dan kan je goed samenleven, als je leert luisteren naar zijn signalen.
Verwachten dat ie zich aan verwachtingspatronen qua communicatie binnen een relatie gaat houden, terwijl dat gewone mannen al niet lukt, zou ik maar naast je neerleggen.
Niet teveel verwachten, het laten gebeuren, en vooral niet alles voor hem gaan bedenken, maar concreet benoemen waar je behoefte aan hebt,,, en waar je grenzen liggen zodat ie handvaten krijgt waar hij mee aan de gang kan.
En vooral de context meegeven waarin je vraag of opmerking plaatst, kan al veel misberstanden svhelen, wat voor jou volkomen vanzelf sprekend is, kan voor hem op compleet onbekende ongeschreven regels baseren, daar heb ik ook erg moeten wennen, dat je tegen gewone mensen niet zomaar eerlijk kunt zeggen wat je denkt, maar dat je overal een passend ‘eufemisme’ paraat moet zien te houden…
Enne niet alleen je besy doen maar hem ook verleiden dat ook te doen op een manier dat je dat waarneemt (een Autist die een relatie onderhoud doet al ngelooflijk zijn best, maar vaak gebeurt dat slleen in zijn of haar hoofd) het hoort wel gelijkwaardig te zijn en de Autist mag niet tot een soort afhankelijk groot kind gereduceerd worden.
Sinds een half jaar weten mijn man en ik dat hij Asperger heeft.Hij herkende zich in een interview en heeft zich laten testen.Met een bevestigend resultaat dus. Ik vind het moeilijk goed inzicht te krijgen in de kenmerken ervan. Maar als ik bovenstaande lees herken ik veel.Soms, op dit moment bijvoorbeeld, ben ik uitgeput. Al jaren ben ik kostwinner en is hij huisman. Maar dan eentje die voortdurend aansturing nodig heeft in de huishoudelijke taken.Ook onze administratie groeit als ik die niet op me neem. En dan nog het voortdurende commentaar op de wereld die niet deugt en het perfectionisme in alles. Ik weet soms niet hoe ik het moet volhouden. tegelijkertijd is hij ook lief en bedoelt hij het goed. En we hebben samen een zoon van 10.Ik denk dat het al helpt om wat steun en troost te vinden bij mensen die hetzelfde mee maken. Want mijn ervaring is dat de buitenwereld geen idee heeft wat het betekent. Zelfs niet sinds ze weten dat hij is gediagnostiseerd. Dus vandaar dat ik hier even mijn hart lucht.
Donderdag om 21.45 is op Ned.drie een serie te zien:”Het is hier autistisch”.van Filemon Wesseling.Die vorig jaar ook de diagnose ASS kreeg. Afgelopen donderdag ging het over vriendschap en relatie.Nog te zien via uitzending gemist
Erg leuk inderdaad, al vind ik het jammer dat hij toch een beetje de uitzonderlijke mensen binnen het autistisch spectrum opzoekt. En hij geeft ook geen oplossingen, al begrijp ik dat dit meer bedoeld is om wat in beeld te brengen over wat autisme allemaal kan inhouden.
Ja het is erg mooi hoe hij zich bloot probeert te geven, maar in mijn ogen kijkt hij teveel naar de uitzonderingen, om niet te zeggen mensen die hun autisme misbruiken om op tv te komen.
En die arme man die al 33 jaar door zijn vrouw als onmondig pc verslaafde werd tentoongested vond ik echt gruwelijk om te zien.
Vooral omdat ik emoties heb leren lezen (dat is een erg lange studie theoretische menskunde* ik zag die jongen, of wat er nog van over was steeds weer verkrampt zijn best doen niet te reageren…
Zou graag wat meer “onzichtbare” autisten aan bod komen, die ogenschijnlijk mee kunnen komen, maar eenmaal ouder wordend van de ene dip in de andere depressie denderen omdat ze nooit “gezien” worden, ofwel ze worden als onmondige moelijke debielen behandeld, ofwel allen maar als diagnose/zorgzwaartepakket, of ze doen zo verschrikkelijk veel moeite om ‘normaal’ te doen in de normale wereld dat ze letterlijk langzaam uiteen vallen in een “sociaal gewenste persoon” en een kapot gebeukt overblijfsel van een boos bang pubertje en verdrinken in wat ze wel borderliner noemen c.q.
Zit al een tijdje te denken een briefje te schrijven, want het lijkt erop dat ie er eigenlijk liever een beetje om heen blijft dansen in plaats van ech in zichzelf te duiken en daarbij passende voorbeelden te zoeken.
Ja als je uit een verantwoordelijkheidsgevoel alles op je neemt, dan loop je uiteindelijk tgen een muur op, want dan krijgt de falende executief de overhand.
Bedenk wel dat je kennelijk op een heel diep niveau onlosmakelijk met hem verbonden bent.
Dat je op bent en nu zeker door zijn rouwproces dat door de diagnose gettriggerd word af en toe echt niet meer weet hoe het verder moet.
Denk daar gewoon (makkelijker gezegd dan gedaan) niet teveel aan op dit moment, want daar kun je op dit moment niet veel betekenen.
Het zal nog een tijd duren tot hij een nieuwe verhouding tot zijn jeugd heeft gevonden, want alle moeite die hij altijd gedaan heeft om zijn blinde vlekken te omzijlen, (b)lijkt allemaal verloren moeite te zijn geweest.
Als Asperger kun je immers met dat overactieve brein prima nadenken waarom altijd toch zoveel fout is gelopen, en ben je als je echt eerlijk tegen jezelf durft te zijn eigenlijk de hele tijd okm kwaad op jezelf dat je gezegend bent met een brein dat alles opmerkt, alles kan bedenken om het beter te laten lopen in de wereld, maar je komt gvd. Niet verder…
Niet verder dan kankeren op het afschuwelijke beleid van regeringen die niet zien dat als je mensen nog meer onder druk zet, het echt niet beter met ze gaat…
Niet verder dan intern op jezelf schelden dat je tijdens het stofzuigen weer iets tegenkomt waar je ook nog wat aan zou doen waardoor je partner weer teleurgesteld moet vragen om het nou eens af te maken.
Niet verder dan van alles bedenken wat je je vrouw allemaal zou schenken als het nou eens niet fout zou lopen op het werk.
Niet verder dan kwaad op jezelf zijn dat je het weer niet kon laten om je chef erop te wijzen dat het werk veel efficienter en eerlijker verdeeld kan worden.
Niet verder, neit verder, niet, niet nieeet.
En hoe kwader hij word over al die mislukte pogingen hoe pijnlijker dat rouwproces word, de rouw om een verloren “ik” dat een eeuwigdurende strijd blijkt te zijn om “normaal” te doen, om net als al die apen om je heen iedere dag wat kokosnoten uit de boom te halen.
En dan stellen ze de diagnose…
Je bent helemaal geen kokosnoten etende aap, maar je bent een Olifant, je kunt wel met veel gedoe af en toe recht tegen die palmboom oplopen en met je slurf een kokosnoot plukken en net doen alsof je in die boom geklommen bent maar ja veel van die bomen zijn omgelazerd bij het proberen…
En nu is het dan vastgesteld al je pogingen om een normale kokosnoot etende aap te worden, zijn decennia verloren moeite te zijn geweest, al die problemen waar je je zo schuldig ellendig kwaad obstinaat etc. gevoeld hebt hebben eigenlijk nagenoeg nul zin gehad…
Okee dit is een misschien erg maffe beeldspraak om de chaos die er in mijn kop ontstond toen ik zelf op mijn 45ste te horen kreeg dat al die problemen die twee kleuterscholen 4lagere scholen 4 middelbare opleidingen en ontelbare baantjes niet ontstonden doordat je niet genoeg je best deed, maar omdat je beide breinhelften veel te actief zijn, en je hele andere verbindingen in je hersenen ontwikkeld hebt die bij Rutte’s “gewone/normale” mensen allang ‘afgestorven’ zijn. Kortom doordat alles nagenoeg ongefilterd binnen blijft komen, EN je dat ook nog eens veel beter onthoud doet de diagnose hoe later die gesteld word steeds meer pijnlijke herinneringen opborrelen, die je dacht vergeten te zijn.
Brrr als ik het zo lees, en dan bedenk wat jij daar misscjien bij begint te voelen, lijkt het een hopeloze toestand zonder: “en ze leefden nog lang en meestentijds gelukkig”…
Maar zoals ook de zwaarste februariestorm weer is gaan liggen, is ook deze toestand tijdelijk.
En Autisme is geen ziekte of syndroom dat met een pilletje op te lossen is, het is, was en zal altijd zijn wat het is, een complex van gevolgen dat het voortkomt uit een meestal op hol geslagen buitengewoon actief brein (ook een beetje een Olifant in de porceleinkast) dat er ook al ben je je er nog zo van bewust af en toe absurd pijnlijk rake totaal tactloze uitspraken blijft doen.
Olifant, Jumbo, Dumbo…
En dan leef je in een wereld vol totaal onbegrijpelijke apen die niet zo als olifanten eindeloos lange gesprekken hebben over wat er allemaal te zien ruiken en voelen viel op die reis door de serengetie waarover je oom je jaren geleden over verteld had, maar wil die vrolijke zorgzame altijd voir je klaarstaande Bonobo opeens een knuffel omdat haar baas zo lullig had gedaan, en ben je eigenlijk een beetje bang om te knuffelen want je weet hoe lomp die dikke poten van je zijn…
Ik leef nu al weer bijna 12 jaar als Olifant samen met mijn liefste Bonobo, en zeker de eerste jaren na de diagnose waren op zijn zachtst gezegd een uitdaging, maar ik heb veel gellerd van het onderzoek dat Sylvia naar mijn Aandoenlijkheid heeft gedaan en nog steeds doet, al doen we het nu samen…
Want dat *houden van*, het ondanks al die stomme praktische problemen die dat buitengewone denken en dat veel te onomwonden communiceren nog steeds af en toe veroorzaakt, zijn we gelukkiger met elkaar dan ooit tevoren, dat houden van, het juist gelukkig worden van aan elkaar, en met elkaar, over elkaars buitengewone wezen te denken, dat *houden van* wat ik analytisch nog steeds niet doorgrond is zoveel waardevoller dan wat dan ook…
Ja het is en blijft een uitdaging, maar vroeger was het een ongrijpbaar probleem waarom ik zo woest of depressief kon worden van al die stomme misverstanden, en nu is het bijna leuk om Cluedo te spelen om erachter te komen waar het nou *eigenlijk* misging in de communicatie.
Nou heb ik het geluk dat ik een geweldige philosoof/therapeut heb gevonden die met me durft te sparren, om me zo te laten zien waar mijn sociale blinde plekken zitten, ik zie ze nog steeds niet direct (blijven blinde vlekken) maar heb gellerd de restvorm te zien.
Je weet wel die plaatjes van die kandelaar, gewone mensen zien die kandelaar direct, ik zie door mijn ander waarneming twee tegenover elkaar staande gezichten…
Dus als ik die gezichten zie, kan ik nu bedenken: Oh Ooo, daartussen staat een kandelaar, en de kaars is kennelijk net op dus de bovenkant van die kandelaar is nu gloeiend heet, oppassen geblazen.
Kortom de ergelijk deprimerende uitspaak die ik helaas ook in de serie van Filemon nogal eens hoor “hij is nou eenmaal zoals ie is” klopt als je heel kortzichtig kijkt, maar het is gewoon echt niet waar!
Ja ik ben een Autist, daar verandert geen enkele dosis Ritalin of Dexys midnight runners niets aan, ik moet in deze wereld zoals ie nu is met het weer de kop opstekende 19de eeuwse hokjesdenken teWintigduizend keer per dag tot 10 (of soms veel verder) tellen om niet boos te worden op de mensonterende onnozelaars die zich Regering en Parlement noemen, dus heb ik besloten om af en toe nog maar naar de Nederlandse Propaganda Omroep te kijken…
Ik schat dat je partner ook regelmatig tegen de TV zit te foeteren, vooral als die Pauw, Jinek of van Nieuwkerk weer totaal achterhaalde rassenleer uit de tijd van Himmler als de nieuwste wijsheid promoten als zee die wandelennde pispot van een Bidet aan het promotenn zijn omdat de kijkcijfers opleveren nu waanzinnetjes bower Wilders uitgepoept is…
Goed dit stuk begint nu wel erg warrig te worden (kijk zelfreflectie en compassie met de toehoorder is ook voor Autisten prima aan te leren, als je iemand weet te vinden die je extern kan motiveren) maar nog 1 belangrijk ding, ga zijn (of voor anderen haar) autisme nooit als jouw probleem zien, dat werkt niet.
Zeker niet als anderen problemen hebben met het gedrag van je partner, is dat hoogstens *hun* probleem, maar als hij er aan toe is om de uitdaging aan te gaan, kan ie door juist wel goed te kijken waar het “pijn” doet, heel veel over de (wissel) werking van gewone en buitengewone mensenbreinen, en ik kan je verzekeren dat is minstens zo’n interessant onderzoeks gebied als sterrekunde zwartematerie, het kanji schrift, of de geschiedenis van locomotiven hogesnelheidstreinen en het bernoeli effect dat optreed in tunnels, oh ik dwaal alweer af, terwijl je het al zo verwarrend vind als je eigen oartner dat doet en nu doet deze partner met asperger het ook nog…
Hoop dat je hem niet opgeeft, ook al vind ie misschien over een tijdje dat jullie beter af zijn zonder hem, er is onder al die dagelijkse bak misverstanden en falende executivitijdsvespilling een verbazingwekkende geest verborgen, waar je tenslotte ook ooit zo geintrigeerd was geraakt dat je er verliefd op werd, en als hij eenmaal door en door Asperger is geworden, en niet alleen nog kijkt wat er allemaal mis is, maar weer meer gaat ondernemen waar ie zijn geest mee ontwikkelde en wat je ooit voor hem deed vallen, zul je blij zijn dat jullie samen buitengewoon oud zijn gewirden.
Stel je voor dat je gaat scheiden en je ontmoet een nieuwe kerel en die blijkt geen Asperger te zijn℃ maar aan het Baudet syndroom te lijden℃ dan moet je weer alles zelf doen in het huishouden, maar is er niemand die dat waardeert, want die vind net als Fortuyn dat het enige recht van een vrouw het aanrecht is.
Brrr…
Goed het was misschien een beetje teveel van het goede en misschien heb je het nu even te kwaad, ik hoop dat je er wat aan hebt.
Zo niet dan is er altijd nog “een Vreemde Wereld” van Martine F. Delfos.
Laat het gewoon slingeren, op de WC bijv, niet vragen aan hem om erin te lezen, want ik heb gemerkt als ik het mede-ASSburgers meegeef dat er dan zoveel druk op het erin lezen ontstaat dat het pure volume van het boek, het weer ongelezen trrug laat komen 🙂
Beginnen in hoofstuk 8,want daar zitten de grootste uitdagingen, de sociale vaardigheden.
En je kunt er niet aan voorbij af en toe de boel de boel te laten en eens lekker aan jezelf te denken.
Vroeger gingen we ook maar 1 keer per week in de zinken teil, en dat hebben verreweg de meeesten van mijn generatie ook overleeft.
Dank je wel voor deze reactie. Het geeft mij weer een stukje meer inzicht.
Hoi Sylvia, Ernst,
Wat herkenbaar om jullie boek in wording en de reacties te lezen. En ook een opluchting. Ik vond het heel boeiend om te lezen hoe informatie verwerkt wordt, daar had ik geen idee van. Mijn vriend heeft geen diagnose, maar dat hoeft denk ik ook niet. Ik heb hem eens gewezen op de tv-serie the Big bang theory waarin ik een aantal dingen herkende en toen we daar samen naar keken, konden we samen ook wel lachen om die hele herkenbare dingen (zoals vaste gewoontes en routines en dat die belangrijk zijn). We zijn 26 jaar bij elkaar en na de moeizame beginjaren, met veel liefde maar vaak geen goede sfeer, zag ik langzamerhand steeds beter dat het echt niet ging om onwil of egoïsme of luiheid. Die conclusie trok ik wel de eerste jaren, met veel ruzie en gedoe tot gevolg. Ik heb met vallen en opstaan – samenwonen en vanuit behoefte aan enige rust en orde weer alleen wonen en nu al weer 7 jaar samen – manieren gevonden waarop we goed samen kunnen. Het huishouden was inderdaad een groot probleem, ik moest alles vragen en weer vragen en dan gebeurde het vaak nog niet. Een werkster hielp wel een tijdje. Nu hebben we een groot huis. Een paar vaste taken doet mijn vriend altijd, de rest doe ik zelf in huis als ik het belangrijk vind of ik vraag het hem per klus (wel vaak een paar keer). Ik doe ook regelmatig dingen met anderen, want ik heb veel meer behoefte aan sociale contacten en afwisseling, terwijl mijn vriend het prima vindt om thuis te zijn, of dicht bij huis dingen te doen of om te gaan met 1 vriend. Ik vind het nog wel lastig om mee om te gaan, dat alles vaak negatief klinkt, ook al is er natuurlijk echt veel mis in de wereld, maar ik kan ook genieten van zijn logica en zo waren de tips die hij heeft gegeven voor een situatie op mijn werk helemaal raak.
Dank je voor je reactie, echt prachtig om te horen!
Heel interessante blog en veel is voor mij herkenbaar maar ik blijf met de volgende vraag zitten : kent iemand het begrip “amorf” ? Dat is zowat de omschrijving van mijn man : gevoelloos, zwijgzaam, teruggetrokken, uitermate onhandig, probeert zichzelf onzichtbaar te maken in gezelschap, altijd pacifistisch en toeschietelijk voor anderen, geeft onmiddellijk gevolg aan élke vraag van buitenstaanders, betuttelt mij bij àl mijn gevoelsuitingen, doet compleet het tegenovergestelde van andere mensen in gezelschap, … Bestaat er ook een blog waar ik inzicht in dergelijke persoonlijkheid kan verkrijgen ? Ook ik ben het vechten tegen de bierkaai meer dan moe …
Wat je beschrijft kan heel goed passen bij een plek in het autismespectrum.
Ik kan je slechts één raad geven: stop met vechten! Het heeft geen enkele zin te proberen iemand te veranderen. Het uitgangspunt kan alleen maar zijn dat de ander is zoals ie is.
Met dat als uitgangspunt kun je problemen bespreken. Wanneer hij je bijvoorbeeld betuttelt bij gevoelsuitingen, accepteert hij je niet zoals *jij* bent.
En wanneer jij gêne voelt wanneer hij zich helemaal anders gedraagt dan anderen, dan kun je dat als probleem op tafel leggen. Niet als probleem van hem, maar van jou. Samen kun je dan brainstormen over oplossingen.
Zwijgzaam, teruggetrokken, uitermate onhandig zijn ook de woorden die mijn vriend is. Niets kunnen maar ook niets willen leren doe jij het maar. Makkelijk.. stuur je vriendin het dak op (letterlijk). Zijn motto ik ga in mijn eigen appartement niets schoonmaken want ik kan dat niet is voor de vrouw.
Terwijl ik niet eens samenwoon met hem.
Gelukkig maar want dan had ik elke dag ruzie om zijn gedrag.
Nu denk ik… Niks zeggen straks ben je thuis.
Aspergers zijn vreselijk irritant want mijn vriend zit nog steeds in de ontkenningsfase en wel een diagnose dus.
Ik zou nooit met deze man kunnen samenwonen en na 7 jaar alles slikken niet kunnen praten want hij vat maar dan ook alles verkeerd op en zelfs over koetjes en kalfjes mag ik vooral niets 2 x zeggen want dan komt er.. Dat weet ik al.. Over geen enkel probleem mag je praten want er is immers geen probleem, hij maakt Geen fouten. Dan ben je uitgepraat en blijft hij voldaan achter.
Ik wil sommige problemen niet eens meer oplossen eerst omdat ik het hem niet moeilijk wilde maken maar nu omdat het me niks meer kan schelen. Communiceren.. ach lukt toch niet
Vrijen: kan hij niet is hij bang van.
Proberen om hem niet naar bed terug te laten gaan (is niet gezellig x of 4 overdag dutje doen) nu: laat maar gaan ff op niets letten ff rust.
Ik hoor zo niet te denken maar ben ’t vechten moe.
Laat hem maar doen wat hij wil is hij iig niet chagrijnig.
Zijn er meer mensen die moe zijn van het vechten om de lieve vrede te bewaren?
En zichzelf wegcijferen?
Groetjes
Ik denk dat vechten geen enkele zin heeft, maar jezelf opofferen heeft uiteraard ook geen zin.
in de eerste plaats helpt het om er van uit te gaan dat je de ander niet kunt veranderen. Op tijd naar bed gaan: de enige die dat zou kunnen is hij. Het heeft geen enkele zin om te proberen dat te beïnvloeden.
Communiceren: het heeft geen zin om *hem* te leren hoe hij anders zou kunnen communiceren; het enige dat zin heeft is om zelf iets te veranderen. Om bijvoorbeeld precies te zeggen wat je wilt zeggen, om alles expliciet te maken.
Tegelijkertijd helpt het om je grenzen te trekken. Er is helemaal geen ruzie nodig over wie zijn appartement schoonmaakt. Hij kan kiezen of hij dat wel of niet doet, en jij meldt simpelweg dat jij uiteraard niet het appartement van hem schoonmaakt. Daar hoef je niet eens iets bij uit te leggen.
Kortom: maak dingen helder, en ga uit van de situatie zoals hij is.
Het klinkt raar, maar je bent een eind in de goede richting. Zorg er voor dat je jezelf niet wegcijfert, maar maak juist gebruik van de ruimte die je zo voor jezelf creëert.
[…] In de eerste plaats verandert er natuurlijk weinig ten opzichte van de situatie voor er een diagnose ligt: Hij blijft dezelfde persoon; een etiketje verandert niets wezenlijks aan wie iemand is. Ik had al lang gemerkt dat Ernst soms vreemd reageerde, anders dan andere mensen. En ik had me al lang op het standpunt gesteld dat ik zo goed voelde dat zijn bedoelingen goed waren, dat ik dat vreemde gedrag nooit heb toegeschreven aan onwil, luiheid, kwaadwillendheid of egoïsme (zoals mensen met het syndroom van Asperger tijdens hun leven helaas heel erg vaak overkomt). (Meer…) […]
Waarschijnlijk interessant voor velen die hier hebben gereageerd:
http://www.sylviastuurman.nl/blog/2017/08/relaties-en-autisme-een-boek-in-wording/
Dank je wel, ik ga het zeker lezen.
Mijn man is zoals hierboven ook verteld niet kwaadaardig in zijn denken en houdt wel van mij maar kan daar geen expressie aan geven. Toch niet op een normale manier. Gewoon knuffelen zit er niet bij. Het zijn bij hem uitersten. Hij zegt ook dat hij geen behoefte heeft aan sociale contacten. Hij heeft 1vriend en deze heeft zelf ook een kind met een autisme spectrum stoornis. Raar he. Hij voelt mij socio-emotioneel bijna niet aan. Veel wordt verbloemd door een super muzikaal talent, een grote belezenheid en naar derden toe “homerische redevoeringen”. Woede aanvallen uit het niets zijn bijna dagelijkse kost en indien zijn dagdagelijkse planning moet aangepast worden, dan is het feest. Alles moet op voorhand gepland worden en eens iets leuks doen “out of the blue” zit er bij hem niet in. In zijn beroepsleven is hij succesvol om dat hij een job heeft waar een uiterst grote perfectie in gevraagd wordt. Wat een lexicon…. zou graag reacties krijgen van lotgenoten.
Ik weet niet of deze site nog werkt. Ik zie berichten van 2016 staan. maar ik probeer het toch maar wel even.
Eind van mijn latijn.
Zeven jaar terug trof ik een bijzondere man. In mijn relatie met hem zie ik bij hem loyaliteit, zorgzaamheid, gedrevenheid en heel veel liefde. Vooral zijn gedrevenheid om ‘het goed te doen’, met mij, met zijn kinderen en in zijn werk. Ik heb binnen in een relatie zelden zoveel loyaliteit en warmte gezien.
En zelden heb ik nooit zo op mijn woorden en uitdrukkingsvaardigheid moeten letten. Vanaf het begin hadden we problemen in de communicatie en onze belevingswereld. Toen ik vertelde dat ik veel last had van buikpijn en naar een mdl arts moest werd daar niet op ingegaan. Ik heb aangegeven dat mij dat toch wel verbaasde. Toen ik eenmaal aangaf dat het heel fijn zou zijn als hij af en toe zou vragen hoe het met mij en mijn buik ging. Bleef hij dat trouw doen. Zelfs toen mijn buikpijn over was en ik niet meer naar de arts hoefde. ?
Ik kwam erachter dat er bij mij veel woede ontstond. Hij leek bepaalde onderwerpen en mijn gevoel erbij niet echt serieus te nemen of hij ging er zelf mee aan de haal door een pragmatische benadering en allerlei constructies en achtergronden te zien. In ieder geval is in onze communicatie het hoogst haalbare: aanhoren van elkaars verhaal. Als er herkenning is van hem naar mij toe gaat de vlag uit. Nog belangrijker; als ik hem begrijp voel ik opluchting. Er kan dus verbondenheid zijn. Hoera!
Mijn vriend observeert graag de omgeving en heeft ‘commentaar’ op dingen die mij niet opvallen. Ik heb in mijn opvoeding geleerd niet snel te oordelen/af te keuren. Ik geniet juist van omgeving/mensen om mij heen. Na een paar jaar begrip opbrengen voor zijn commentaar op de omgeving reageerde mijn lijf hierop met een enorme allergische reactie (hartkloppingen, schrikken).
Ik kon er niet meer tegen alsmaar in zijn wereld te duiken.
Wij zijn in relatietherapie gegaan. Ik heb door de relatietherapie inzicht gekregen in zijn achtergrond (volgens de therapeute zijn opvoeding) en zijn (voor mij hoge) standaard en verwachtingen van anderen. Hij probeert oprecht minder hard te oordelen maar ziet in kleine dingen om hem heen strategische verbeteringen (gericht op efficiëntie en ‘status-geld’. Bij de therapie werd vooral de focus op mij gelegd. Ik was immers degene die ‘problemen’ bij hem had. Veel verder dan communicatie tips kwamen we niet.
Voor mij het moeilijkste momenteel; Ik kan mijn sociaal-gerelateerde emoties niet kwijt bij hem.
Mijn intonaties of vreugdevolle uitingen naar hem vat hij letterlijk op. Ik kan hem op mijn beurt weer niet ‘’lezen’. Het allermoeilijkste momenteel ; Ik hoor in zijn stem afkeuring en arrogantie. Ik hoor boosheid naar de omgeving, alsof hij die afrekent op zijn eigenheid. Ik voel mij razend en bevries want in mijn ogen doet de omgeving niets verkeerd. Als hij zucht krijg ik al hartkloppingen. Hij legt mij uit dat hij dat helemaal niet zo bedoelt.
Ik heb het gevoel dat hij geen oog heeft voor hoe ik situaties zie of beleef. Mijn vriend wil het zo graag goed doen en geeft mij alle ruimte om mijn beleving uit te leggen, Maar alles gaat dus pas ‘in de pas’ in tweede instantie, of in de derde. ? Resultaat ik ben de hele dag gespannen en emotioneel omdat ik een vanzelfsprekende wederkerigheid mis waar ik zo een behoefte aan heb. En wij alles precies contra lijken te ervaren. Ik kan mijn beleving/gevoel niet delen en ik interpreteer zijn analyses fout. Wij voelen ons radeloos. Ik herken zoveel op deze website. Ik moest er gewoon van huilen. Maar ik was ook op een vreemde manier opgelucht. Ik herken mezelf en mijn vriend in vrijwel alle stukken. Hoe kan ik dit hem vertellen? Moet ik dit hem vertellen? Ik ben helemaal op!
Hallo Rosa,
Dank je voor je openhartigheid! Ik herken in wat je schrijft inderdaad heel erg veel. En toen ik aan de laatste alinea aan kwam bedacht ik: Is het eigenlijk wel nodig, om hem te vertellen dat je vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft?
Ik denk dat je in de eerste plaats zou kunnen kijken hoe het werkt wanneer je doet alsof dat zo is. Je weet dan dat het voor hem “normaal” is om overal commentaar op te hebben. Hij ziet de wereld alsof je die objectief kunt bekijken, en wanneer je de wereld zo ziet, is er natuurlijk heel erg veel dat beter kan. Hij zal voortdurend het idee hebben dat veel mensen zo weinig doordacht handelen, en dat daardoor zoveel mis gaat, wat eigenlijk niet nodig is.
Voor wat je nodig hebt geldt dan hetzelfde: hij zal je alles geven waar je om vraagt, maar hij kan niet door z’n eigen blinde vlek heen kijken.
Accepteren hoe hij is zal de relatie een stuk ontspannener maken, maar het blijft lastig om het zo in te richten dat hij ook voldoende aan bod komt.
Ik ben bezig met een boek voor partners, en Ernst en ik zijn bezig om in te richten dat we relatietherapie kunnen gaan geven voor relaties waarbij een van de partners autistisch is. Ik zal je waarschuwen wanneer dat boek er is!
Hallo Sylvia,
Wat fijn dat jij en Claudia zo snel reageren.
Mijn heftige innerlijke boosheid naar mijn vriend toe (ruzie maken we niet, we blijven geduldig en repectvol) is vooral ontstaan vanuit het feit dat ik hem een hele slimme man vindt. Hij doorziet alles, heeft een formidabele logica enz. In mijn verwachting dat hij MIJ dus ook wel zal begrijpen werd ik keer op keer teleurgesteld. Nu ik jullie feed-back lees denk ik dat het enorm zal schelen die verwachting te laten varen en hem niet meer als ‘superieur’ moet zien maar als een hele mooie man met een blinde vlek. Ik ga kijken hoe het gaat nu ik dit weet. Vertellen doe ik het hem (nog)niet.
Ik kijk ontzettend uit naar jullie feed back en het boek.
Ik ben zelf in therapie gegaan omdat ik dacht dat ik enotieregulatieproblemen had. Ik was zo gefrustreerd in de relatie dat ik regelmatig ontplofte. Mijn therapeut gaf aan dat hij het niet zo raar vond dat ik boos was. Hij zei, je zit in een invaliderende omgeving. Als je hierin blijft, zul je last blijven houden van de boze buien… of je moet je man accepteren. Hij gaf aan dat hij vermoedde dat mijn man iets van autisme kon hebben. Uiteindelijk ben ik gaan zoeken op internet en kwam ik uit bij asperger. Ik heb mijn man geconfronteerd en hij heeft ook wat stukjes online gelezen. Hij wil graag dat wij het met ons gezin gaan redden en hij heeft dus een verwijzing van de huisarts gevraagd. Helaas is de wachtlijst voor een intake lang. Zon drie maanden moeten we wachten en dan zal hij getest worden of hij asperger heeft. Ik kan me voorstellen dat het eng is om hem te confronteren met jouw bevindingen maar als hij nou echt asperger heeft en het wordt niet onderkend, dan zal hij ook nooit handvatten gaan krijgen/zoeken. Dan kun je vermoedelijk de relatie op je buik schrijven.
Als hij een diagnose zou krijgen en een therapeut die hem echt kan ondersteunen is dat natuurlijk erg mooi, maar het lost je probleem niet op!
Een diagnose geeft eigenlijk vooral aan dat je partner echt allerlei blinde vlekken heeft, dat hij niet zo maar zal veranderen in iemand die aanvoelt wat je nodig hebt.
Hij bekijkt alles rationeel, omdat dat de enige manier is die hij tot z’n beschikking heeft. Daar kun je een eind mee komen, maar er zijn grenzen aan.
Het is inderdaad, zoals je therapeut zegt, ook een kwestie van accepteren dat hij is zoals hij is. Andersom is dat natuurlijk ook nodig. Acceptatie betekent ook: niet meer verlangen dat hij anders is in sommige opzichten, en het is veel makkelijker gezegd dan gedaan, omdat te doen…
Hoi Claudia, ik begrijp je zo goed… De therapeute vond dat ik wat meer ‘mijzelf moest presenteren’ bij hem. Maar god wat gaat dat lastig als je aan alle kanten voelt dat er iets niet klopt. Je stoot keer op keer je neus. Hoe frustrerend is dat!
Momenteel vind ik het moeilijkst om een bepaalde ‘superioriteit’ in mijn vriend zijn stem te horen.
Het lijkt mij het moeilijkst voor mij om die perceptie te veranderen.
Hij praat voor mij op een cynische toon. ik hoor dus wel degelijk emotie (extreme boosheid) in zijn stem, maar hij beweert dat dat niet het geval is..daar word ik stapelgek van. Hoor ik iets wat er niet is?.
Hij kan behalve vanuit rationaliteit ook vanuit moralisme mensen sterk be-oordelen. Ik vond hem soms zo ongelooflijk bot daarin. Ik legde dan uit dat mensen zich niet altijd aan een bepaald moraal kunnen houden door omstandigheden, ziekte, of emoties. Ik vermoed dat dat terug te voeren is naar de ‘blinde vlek’. Hij dacht daar gewoon niet aan. Ook in nieuwe situaties benoem ik regelmatig dat er verschillende achtergronden kunnen zijn waardoor iemand het anders doet dan hij zou willen/verwachten dan snapt hij het wel. Maar het blijft een rode draad. Elk handvat voor mij lijkt mij welkom. Het is mij onduidelijk of er handvatten zijn voor hem. Misschien hebben we daar wel degelijk een therapeut voor nodig.
Rosa,
Misschien helpt http://www.sylviastuurman.nl/blog/2013/08/asperger-en-boosheid/ je een beetje op weg!
bedankt! dat helpt mij zeker op weg.
Hoi Rosa,
Hier heb je de Crux te pakken, omdat Apsergers (bedenk wel er zijn heeeel veel verschillen in de mate waarin) de wereld meestal als een soor spreadsheet van feiten benaderen, en ze vaak een enorme “Supercomputer” in hun hoofd hebben, zien ze heel snel allerlei ondoordacht gedrag om zich heen.
Als je al wat ouder bent, word je dan inderdaad een soort vanuit een superieur overzicht op die steeds weer dezelfde onhandige fouten makende “gewone mensen” als Cynisch of Arrogante Professor gezien, heb dat vaak meegemaakt, dat mensen in eerste instantie flabbergested zijn door mijn kennis en razendsnelle correlaties en tegen me opkijken, om er dan na een tijdje achter te komen dat wat ik dan allemaal concludeer vooral veel narigheid is waar mensen liever niet op geattendeerd worden, zoals ed toenemende intolerantie en zultig racisme.
Daar kan nog bijkomen dat sommige Autisten omdat er vroeger niet naar ze geluisterd werd een hele bijzonder vermoeiende *nadrukkelijke* manier van praten hebben aangeleerd, een soort “bovenmeester taal”. Asperger (de onderzoeker uit oostenrijk) noemde dit gedrag, wat niet alleen op de taal slaat “Pedant”, het overdreven precies en mierenneukerig (let op de dubbele n) formuleren van hun zinnen, waar Pedant dus niet alleen staat voor monomaan perfectionisme in de Taal, maar ook in hun obsessieve monomane activiteiten, zoals ed bekende hang naar Treinen en Calligrafie om maar wat zijstraten te noemen.
Dit schoolmeesteren, waarbij we als we ons daar niet bewust van zijn gemaakt, kan erg verstorend werken in gesprekken, omdat het gewone mensen niet uitmaakt of het 9,99 of tien Euro was, maar dat voor een Asperger waar Feiten het enige houvast in een verder chaotische emotioneel aangedreven onbetrouwbaar reagerende wereld juist buitengewoon belangrijk zijn…
Deze hang naar perfectionisme in een gesprek, kan inderdaad gekmakend zijn, en niet alleen voor de gewone mens die het allemaal aan moet horen (want Autisten hebben zelden geleerd om op vervelingssignalen te letten) maar ook voor de Autist zelf, want zeker als er meerderen aan een gesprek deelnemen, moet al die Data gecontroleerd worden, en als hij dan moe word lukt het niet om op al die schaakborden de stand bij te houden, met soms irritatie tot gevolg die tot emotionele uitbarstingen leiden, zeker als jij dan met je positieve instelling gaat proberen hem duidelijk te maken dat die ene cent verschil toch niet zoveel uitmaakt… 🙂
EN dan zijn we bij een ander en misschien wel het moeilijkst op te lossen eigenaardigheidje van de Asperger, de perspectief verplaatsing, omdat de Asperger zo precies is, en hoge eisen aan zijn omgeving stelt, maar vaak nog veel hogere eisen aan zichzelf, heeft ie een voor hem zeer solide feiten spreadsheet opgebouwd, en wat jij dan vraagt is om uit zijn rationele gecomputeerde (voorbeeldje van een zelfgeconstrueerd pedant woord…) wereld, in de voor hem irrationele en op wazige gevoelens en ongeveer zo’n beetje is toch ook wel duidelijk improvisatie toneelstuk van de gewone mensen te stappen…
Die stap om de veilige feiten wereld te laten voor wat die is, en hem vragen te proberen zich in te leven in jouw of een door jouw bedachte derde persoon perspectief in te leven, is vragen aan een vis om op het land te kruipen…
Gelukkig, is die vraag ogenschijnlijk uitermate bizar, maar blijken er nogal wat vissen te zijn, die dat toch blijken te kunnen, sterker nog, zo zijn de op het land levende dieren ontstaan, doordat er heel lang geleden vissen waren die op het land leerden kruipen, en later lopen…
Kortom het is voor Aspergers heel eng, en een enorme opgaaf om te leren de eigen veilige geconstrueerde feitenwereld los te laten, en zich te wagen aan het de wereld bekijken door die onbegrijpelijke “roze bril” war gewone mensen mee kijken, die allerlei ellende kennelijk gewoon niet willen zien, maar het is mij ook gelukt om te leren twijfelen aan mijn eigen rotsvaste gelijk 🙂
Dus die onveranderlijkheid van het Autistische brein, is relatief, net zoals een uit keihard basalt gehakte traptrede ook veranderd als er maar genoeg mensen overheen lopen, langzaam maar zeker zijn harde kanten verliest, zal het wel even duren eer je daar zichtbare bijstellingen in ziet.
Als je dat geduld echter op weet te brengen (neem af en toe wel vakantie voor jezelf als het zo moeilijk gaat) denk ik, gezien hoe je nu schrijft dat je er een hele betrouwbare en zorgzame (misschien wel te zorgzame) partner aan blijft hebben, die als hij daarin niet gedwongen maar wel bijgestaan word, langzaam maar zeker steeds meer van jouw gevoelens zal gaan begrijpen, en misschien zelfs zal leren aanvoelen, maar besef wel dat dat ook wel eens irritant kan zijn, want ik krijg wel eens te horen dat ik teveel ongevraagd hulp aanbied… 🙂
Ja, ik heb ook steeds mijn ‘ontploffingsgevaar’ gezien als iets wat van mij was en waar ik wat beter mee moest omgaan. Sinds ruim een jaar heeft mijn vrouw nu een diagnose Asperger (icm borderline organisatie) we hebben beide veel geleerd sinds die tijd. Maar ohoh wat blijft het een strijd . Perspectief nemen, niet horen wat er daadwerkelijk gezegd word, overdreven geloof in eigen ideeen ten koste van die van mij, elk verschil in inzicht of behoefte maken tot een strijd tussen gelijk of ongelijk -geloof me, je gaat daar tenslotte in mee om niet weggevaagd te worden-(al heb ik er nu wel trucjes voor ontdekt) en niet aanspreekbaar op gedrag ondanks eerdere inzichten.
En toch: een mooi mens, lief, doet enorm haar best om er beter mee om te gaan, wil het beste voor me, is loyaal en tenslotte, na heel veel gevecht is ze wel bereid om wat ik zeg te overwegen.(ik hoef niet zo nodig mijn gelijk, maar wil wel serieus genomen worden in wat ik probeer over te brengen) en ze houdt van me, wat in mijn leven niet altijd vanzelfsprekend is geweest.
We zijn nu 25 jaar bij elkaar. En ik zit voor de derde keer ernstig overspannen thuis. Ben kapot van al het vechten, van steeds meer investeren dan terugkrijgen.
We houden van elkaar, zijn diep met elkaar verbonden.
Maar voor mijn gezondheid moet ik misschien kiezen voor de rest van mijn leven in armoede en apart wonen, misschien nog lang heel eenzaam blijven. En krijg ik dan wel wat ik nodig heb? Jezus, wat een dilemma.
Beste Mireille en Rosa,
Mijn relatie met een ‘autist’ (niet officieel gediagnostiseert, maar wat er op deze site staat, zeer herkenbaar) bestaat al ruim 30 jaar. Ik heb mij al die jaren aangepast, dat komt ook door de opvoeding die ik heb gehad en vond dat dan ook heel normaal. Tot zo’n jaar geleden mijn partner in een ernstige depressie terecht kwam. Toen merkte ik pas dat ik al jaren aan het ‘vechten’ was voor mijn eigen plek in deze relatie. Toen voelde ik pas dat we altijd zeer competitief waren. Als ik mij niet lekker voelde dan was het bij mijn partner zeker een aantal keren erger etc. Intussen ben ik (met hulp) mij aan het onthechten, niet dat ik mijn relatie wil beeindigen, ik ben bezig om onze relatie op gelijkwaardig niveau te krijgen. Ik doe er net zoveel toe als hij. Dat onthechten gaat meer op het vlak dat ik me niet meer laat leiden door wat hij wil maar ik vraag mij steeds weer af of ik het wil. Ik plan nu ook frequent activiteiten in die ik niet samen met hem doe en als hij weer stellig een ‘besluit’ voor ons samen heeft genomen dan ga ik het gesprek aan en accepteer het niet meer meteen als een gegeven. Gelukkig kan ik dit ook met hem bespreken, soms vervallen we weer in oude gewoontes maar stukje bij beetje vinden we onze eigen weg en toch in verbondenheid. Dat is wat het was, we waren niet twee gelijkwaardige individuen. Door wat meer afstand te nemen, mijn eigen activiteiten te ontplooien, zijn we nader tot elkaar gekomen.
Ons huis is groot genoeg waardoor we ook ieder onze eigen stekje hebben. Ook dat draagt eraan bij om toch samen te kunnen leven in liefde en verbondenheid met ieder onze eigen invulling.
Ik hoop dat ik jullie enigszins kan helpen met mijn verhaal.
Zo herkenbaar ! Ik zit in dezelfde ellende en heb aan mijn aspergerman gevraagd om apart te gaan wonen. Alle tijd vliet heen in discussie en uitleggen. Dat kan toch niet het echte leven zijn ? Ik had een gezonde jeugd tot mijn man in mijn leven opdaagde en alles, maar dan ook alles op een andere manier interpreteert dan ik. Zo wens ik niet verder te leven. Ik begrijp jouw ellende volkomen. Ik zit in dezelfde ellende…
Letty , ik vind je een moedig mens !
Ik kan de keus niet maken …..maar als ik nog een leven wil waarin ik gezien en gehoord wil worden zal dat wel moeten .
groeen Henny
Hey Henny,
bedankt voor jouw compliment. Ik kan het in deze sombere dagen best gebruiken. Veel sterkte voor jou en inspiratie om de knoop door te hakken wanneer het niet anders meer kan. Groetjes, Letty
Het kan ook anders!
Maar opgeven na zoveel van je leven volkommen onnodig tegen de bierkaai te vechten℃ zou je ook voor een diepere relatie kunnen vechten.
Makkelijk is dat zeker niet, maar als je inplaats van op te noemen wat er allemaal aan je partner mis is, probeert concreet te maken hoe je je *voelt*.
Een Autist iets afleren is nagenoeg onmogelijk, gedrags patronen zijn door decennia lange negatieve terugkoppeling ingebrand, vaak al iin de vroege kindertijd.
Maar een Autist uutdagen iets nieuws te leren en hem of haar uit te dagen zijn of haar best te doen om goed te worden in het zich in jou gevoelens te verplaatsen kon je wel eens meer krijgen dan je ooit kon hopen en ook nog leren je in zijn of haar gevoelens te verplaatsen.
Maar zolang je niet leert elkaars dialect te spreken bijf je langs elkaar heen praten.
Tenminste ik heb vaak het idee dat neuro typisci denken dat ik klingon met een Nederlandse tongval praat…
Ze denken me te verstaan omdat het Nederlands klinkkt maar blijken dan niet te kunnen volgen wat ik bedoel.
Pas als je elkaars taal leert spreken, en dat kan heel moeilijk zijn omdat het zo op elkaar lijkt, zoals menigmaal en het duitse manchmal wat juist *soms* betekent.
Autisten zijn erg gehecht aan hun vaste routines, en daaraan sleutelen (ik doe dat bij mezelf) is sysiphus arbeid….
Maar nieuwe routines leren dat vinden in ieder geval een hoop Aspergers een niet te weerstane uitdaging….
Stop inderdaad met vechten of jezelf wegcijferen, maar daag je partner uit iets nieuws te leren…
hallo letty, mireille, marijntje, henny en ernst.
Ook ik heb afgelopen jaar meerdere malen de relatie op een zijpad gezet, meer rust en ontspanning voor mijzelf genomen. Soms zagen wij elkaar een paar weken niet! Mijn hele lijf komt namelijk in opstand als ik bij mijn vriend ben (zweten, hartkloppingen, buikpijn, óp mijn hoede gevoel’; steeds weer bang voor een kwinkslag in de communicatie en steeds weer de bevestiging dat we in een onbegrepen belevings-situatie zitten). Ik begrijp rationeel dat hij vanuit een andere beleving en patronen denkt maar ik trek mij dat heel persoonlijk aan.
Ik denk dat ik mij zijn gedachtens zo aantrek omdat ik zoveel behoefte heb aan emotionele overdracht. Ik werk met dementerenden en dan maak ik juist veel gebruik van mijn intonatie, non-verbale communicatie en sociale interventies. Dat is mijn talent , daar ‘leef’ ik van…en ik leef ervan op. Dat geeft energie.
Mijn vriend spreekt vanuit feiten, afkeuringen, verbeteringen, pragmatische aspecten. Als mensen niet voldoen aan zijn spreadsheet komen er ook bij hem moralistische argumenten naar boven borrelen. En hij grijpt regelmatig terug naar geld en status als belangrijkste motieven waarop de wereld functioneert. Dit is volgens mij zelfs zijn houvast. Hij ziet nauwelijks motieven vanuit emotie of ‘niet te voorkomen’ omstandigheden.
Ik kan niet zo goed tegen de óverdijving’ van zijn kant. Hij omschrijft zijn werk als Slavendrijving.. Hij omschrijft politici cq andere autoriteiten als ‘Boeven’. De overdrijvingen zitten ook in onze ‘normale’ koetjes -kalfjes communicatie. Het voelt voor mij alsof hij alles aangrijpt om zijn beeld over allerlei situaties extra te benadrukken. Als ik moederlijk klaag over mijn kinderen over ‘ditjes en datjes’ zegt hij gerust dat ik totaal geen controle heb over mijn eigen kinderen en dat ik het er zelf naar gemaakt heb. Terwijl ik alleen maar wat steun zoek bij hem. Ik raak dan hevig ge-emotioneerd. Hij vindt dat geheel onnodig…ik mag hem immers ook ‘op fouten wijzen’ . Het gaat totaal langs hem heen dat mijn uiteenzetting over mijn kinderen liefelijk bedoeld is en dat ik huil om het ‘ónbegrepene’ tussen ons (niet om zijn ‘belediging’ naar mij toe).
Ik zag dat mijn bovenstaande berichten van april 2017 zijn, ik dacht dat ik ze al veel langer terug had geplaatst. Ik heb van de week voor het eerst naar hem toe uitgesproken dat hij ’te hoog gegrepen is’ voor mij en dat zijn intelligentie bijna naar een autistisch spectrum neigt. Hij vindt van niet, “hij heeft namelijk zelfreflectie” en dus vindt hij een vorm van autisme niet van toepassing. Hij zegt alleen maar dat hij zielsveel van mij houdt en wil trouwen. Hij zegt dat ik alles veel te persoonlijk opvat maar ik denk dat zijn communicatiepatronen te invaliderend zijn voor mij. Ik las hierboven dat de partner zo lekker haarzelf kan zijn (en niet steeds de vrolijke rol hoeft uit te hangen) dit gevoel heb ik juist niet. hoe meer ik mijzelf ben hoe meer misstanden er zijn. De laatste tijd luistert hij veel beter dan voorheen, en merk ik dat ik op een directe manier mij kan uitspreken over mijn ongenoegen over zijn gedachtengang, Hij staat meer open voor mijn beleving…..dat mijn lijf zo heftig blijft reageren op hem vind ik het allermoeilijkst.
Hallo Rosa,
Het grootste probleem qua Autisme is dat vooral in Nederland de discussie bepaald word door mensen van de Kanner aanhangers, die inderdaad zoals zoveel hokjesdenkers van het Autisme *spectrum* alleen het stukje infrarood bekijken.
Als Autist krijg je daar ook mee te maken, en krijg je van veel kanten helaas ook van de begeleiding te horen dat je als Autist geen Empathie hebt, je niet in andermans perspectief kunt verplaatsen, en geen zelfreflectie kent etc.
Ik ben zelf Asperger ADD HB (je ziet al er is sowieso niet 1 hokje waar een mens precies inpast) en van een pathologisch verlegen “professortje” dat het liefst binnen met de ischertechniek speelde ode grote Oosthoek uit zijn hoofd leerde, nu tot een hoogsensitief empathisch (soms ongewenst) Hulpverlener ontwikkeld.
Lees je echter inplaats van de Calvinistisch Hokjesdenkers Agogen, de boeken van Tony Attwood krijg je een heel ander beeld van wat Autisme nou werkelijk zou kunnen zijn, juist die *open* houding ten opzichte van Autisme is zo belangrijk, want Autisme is geen ziekte die ergens te localiseren is, en al helemaal niet bij iedereen tot gevolg heeft dat ze dezelfde “blinde vlekken” hebben.
Dat we in het begin op vele gebieden kompleet blind zijn, wat tot pijnlijke directe tactloosheid leid, en tot groot sociaal isolement bij de getroffene…
Maar net zoals Blinden andere delen van hun zintuigen leren benutten om hun gebrekkinge zicht te compenseren, kunnen Autisten hun fenomenaal ontwikkelde analytisch vermogen benutten om hun blinde vlekken op te vangen.
En je merkt zelf ook al op dat na de laatste uiteenzetting hij echt probeert zijn best te doen, waar je elkaar veel mee zou helpen, is van te voren de context mee te geven van het gesprek.
Als je dat van te voren doet, en je het aandurft om (nadat je aangeeft dat te gaan proberen voor dat specifieke gesprek) net zo direct te communiceren als hij dat gewend is, je niet zo zenuwachtig (die buikpijn/IBS is typisch zenuwen) hoeft te zijn om het gesprek aan te gaan.
Van te voren… duidelijk af te bakenen grenzen stellen *voor* het gesprek, en allebij een notitieblokje en pen, zodat de ander niet onderbroken hoeft te worden door de tegenwerpingen correcties die opbrrelen bij het aanhoren van elkaars bespiegelingen.
Het zal veel moeite kosten voor hij zijn communicatiepatronen aangepast en onder controle krijgt, omdat zijn ervaringen uit het verleden “ze begrijpen me toch niet” weinig motiverend zijn, ik kan echter uit ervaring sreken dat het mij in ieder geval gelukt is,en ik nu zelf ook veel baat heb met een iets overdachtere manier van communiceren.
Zeker nu ik ook van te voren bedenk in welke context ik iets ga zeggen, zorg ik ervoor dat ik de toehoorder niet meer op het verkeerde been zet, en ik mijn zo geliefde woordgrapjes kan maken, en de luisteraar niet langer het gevoe geef dat hij of zij dom is (omdat ze de woorddeenitiesprong niet zo snel kunnen maken) maar juist ook ziet hoe maf onze taal in elkaar zit…
Aanrader om meer inzicht te krijgen, een boek voor de Asperger zelf, maar zeker ook erg verhelderend voor partners/verzorgers.
Been there, done that, Try this: An Aspie’s guide to life o Earth. van Tony Attwood. Want voor ons Aspergers is dat irrationele en vaak ook over emotionele gedrag va normale mensen weer onbegrijpelijk 🙂
Probeer jezelf eens voor te nemen, dat wat hij zegt niet persoonlijk aanvallend bedoeld is, en voral dat wat hij zegt niet overdreven is, maar vanuit zijn perspectief gewoon de harde realiteit, politici zijn boeven, ze stelen immers ons Pensioen, korten de WAjong, pakken bijstandsmoeders hun bijstand af etc.
(dat je daa net vrolijk van word nap ik, en als het je teveelword zeg je gewoon “nu even niet, da trek ik niet”
P.S. met het jezelf zijn bedoelden ze eerder dat ze niet de onderdanige perfecte carriere/huisvrouw meer hoeven te zijn die ze in de buitenwereld wel horen te spelen.
Wellicht dat een aantal van de partners dat eens willen beschrijven, want voor Syl was het ook een openbaring dat ik haar eigenaardigheden accepteerde, en ze op zoek kon naar wie ze nou eigenlijk ZELF is.
De steeds radicalere buitenwereld legt immers steeds dwingender een “sociaal gewenst gedrag” op, waarin in mijn ogen eigenlijk teruggekeerd word naar de jaren 50, waar de vrouw wel mocht werken,maar het mocht niet ten koste van he huishouden gaan, ze moest ook zonder morren de kinderen opvoeden verzorgen, en meneer lag een sigaartje rokend op de bank de krant te lezen en liet zich de pantoffels brengen…
(okee, wie zou dat nou eigenlijk niet willen, als ie even heel egoistsich alleen aan zichzelf denkt, immers op vakantie willen we dat ook…)
Dat hij er in het begin heel erg aan zal moeten wennen, dat je opeens zo open en helder tegenover hem zult zijn zal zeker ook nog wat wrijving opleveren, maar met deze kouw buiten kan een beetje wrijving op de lange duur hartverwarmend werken…
EN denk aan het notitieboekje bij de gesprekken, dan kun je later ook mooi zien hoeveel progressie er geboekt is, omdat er steeds minder interrupties in zullen staan, odat je elkaar beter leert aanvoelen (ja dat kunnen autisten best leren met een beeeeeetje hulp van buiten)
Succes met elkaar beter leren kennen na al die jaren >:-þ
Hoi Rosa,
Mooi om te zien dat je het observeren als uitdaging bent gaan zien, en hem niet als “hypochondrische zeurpiet” terzijde hebt geschoven.
Het heeft inderdaad alles te maken met de blik op de wereld, die enorm verschillend is tussen Aspergers en “gewone” mensen. Het begint eigenlijk al heel mooi met je eerste opmerking “Ik weet niet of deze site nog werkt. Ik zie berichten van 2016 staan. maar ik probeer het toch maar wel even.”
Mijn eerste reactie is totale verbazing, want ik reageer weliswaar niet heel vaak, ik moet daar echt rust voor in mijn hoofd hebben, maar weet zeker dat ik dit jaar toch al heel wat “Ernstige Afdwalingen” heb zitten typen 🙂
Dus ga ik gelijk kijken hoe het kan dat jij de site als “dood” ervaart, en zie dan hoe dat zo komt, immers de meeste discussies ontstaan onder al bestaande Reacties, maar jij kijkt naar de data van de allereerste reactie in een thread (reactiedraad) en dan blijk je inderdaad de eerste te zijn dit jaar …
Al is het wel zo dat het dit jaar “rustig” is geweest, en ik door de verkiezingen niet hier gekeken heb, en nu pas weer “geactiveerd” ben, iets wat je ook waarneemt bij je partner, hij is van hele goede wil, maar hij is daartoe pas in staat als je hem op gang helpt, tenminste dat is wat ik in je stuk lees.
Je zou het liefste zien dat hij zou aanvoelen wanneer je behoefte hebt aan die spreekwoordelijke arm om je heen, maar omdat hij daar zelf niet van heeft leren houden, kent hij die behoefte waarschijnlijk niet, erger nog de meeste Autisten hebben er ronduit een hekel aan om onverwacht een arm om hen hen geslagen te krijgen, of een schouderklopje, kan me nog goed herinneren hoe Johan v.d.Wal (Motorracer/handelaar) me iedere keer uitbundig begroete met een schouder-KLOP, iets waar ik in eerste instantie me kapot schrok…
Allemaal dus een kwestie van *interpretatie*, of “hoe bekijk ik de dingen nou eigenlijk”…
Dit is ook lang een fikse horde in onze relatie geweest, ik ging bij heel veel zaken die om me heen zag ook gelijk afkeurend commentaar geven, waar Syl ook stevig tabak van kreeg. Ik heb nu geleerd hoe verstorend dat voor haar was, en het absurde is dat ze nu juist zelf vaak moppert op de steeds racistischer en Wittemannen bevoordelende maatschappelijke ontwikkelingen, en nu dus ervaar hoe het is om dat niet alleen zelf te zien, maar ook iemand dat te horen becommentariëren 🙂
We zijn nu na weliswaar 20 jaar op het punt dat ik de signalen echt goed heb leren duiden, omdat ik naar mijn gevoel heb leren luisteren, iets wat daarvoor eerder bedreigend was, omdat als ik wat voelde mijn omgeving steevast reageerde met dat wat ik voelde niet klopte…
Meestal zo blijkt nu omdat wat ik voelde wel klopte, maar liever niet bloot gegeven werd door de mensen om me heen, ik voelde zaken die ze verborgen probeerde te houden, en doordat ik wat ze zeiden luist letterlijk nam, inplaats van het als positief eufemistisch te “interpreteren” leidde dat steevast tot catastrofale misverstanden, zelfs zo erg dat de tante waar ik ooit tijdens een langdurige uithuisplaatsing in huis gewoond had me decennialang niet meer wilde zien…
Ik snap dat je net als Syl een soort van ingebouwd “Positivisme” hebt dat er op baseert dat je niet kunt geloven dat mensen elkaar kwaad willen doen, en je dus de samenhangen die je partner overal denkt te zien en die hem zo mismoedig over de wereld maken, en tot het benoemen van van alles dat er mis is aan de samenleving op dit moment als “absurd” ervaart.
En als hij dan de situatie zoals hij die ervaart gaat verdedigen word je helemaal gefrustreerd omdat het lijnrecht tegen jouw eigen gevoel over de samenleving ingaat, en je daar niets over kwijt kan omdat hij langdradiger argumenteert en je dan continue in een verdedigende positie gedwongen word die je dan na verloop van tijd ook zelf als eigenlijk onhoudbaar gaat zien, waardoor je tegen je zin in zijn veel te zwartrealistische wereldbeeld ingetrokken word…
Het is dan denk ik toch beter om hem niet te proberen te overtuigen dat het allemaal wel meevalt, want met de huidige agressie overal om ons heen is het voor hem heel moeilijk om nog ergens in de goedheid van de mensheid te blijven geloven, terwijl wat je iin de krant leest en op TV ziet grotendeels mediaverkrachtingen zijn, die van een heel lokaal gebeuren een wereldwijd terrorisme weten te creëren, maar daar doorheen kijken in minstens zo moeilijk als door de zogenaamde gevoelloosheid van de Autsist heen te prikken, want die hebben in tegenstelling tot de media beweert een groot empathisch vermogen, maar durven dat niet openlijk te uitten, omdat ze de verwarrende signalen uit de omgeving nogal eens niet juist weten te duiden.
Mijn advies, probeer niet om zijn analyses te interpreteren, maar zie ze los van jouw emoties als *zijn kijk op de wereld* en die is door ons totaal andere indrukken verwerkende brein echt heel anders dan die van gewone mensen, want gewone mensen filteren “te erge gedachtes” automagisch weg uit hun beeld op de wereld, en ASSérs zijn doordat ze hun hele jeugd lang te horen hebben gekregen dat alles wat ze doen en denken “fout” is vaak nogal ernstig gefixeerd geraakt op wat er allemaal fout gaat, en daarbij wat er wel goed gaat, niet eens meer waarnemen, omdat er zoveel “fouts” in de wereld aan de gang is.
EN hoe meer je over wat er fout is aan het “fouts” discussiert, hoe meer aandacht er komt voor al het fouits, en er helemaal geen ruimte meer blijft om te genieten wat je aan leuks meemaakt…
Als ik merk dat ik me teveel erger aan al het racisme aanwakkerende en intollerantie verheerlijkende NOS journaal en Mediaterroristische Agitprop van Nieuwsuur, verbied ik mezelf een tijdje om het nieuws nog te volgen, want anders word ik op een heel diep niveau razend, en dat kan er dan op een heel onhandig moment uitkomen, en dan zijn de poppen pas echt aan het dansen.
Probeer, om net zoals hij dat bij jouw doet, alles wat hij zegt letterlijk te evalueren, dus niet herinterpreteren en er een waardeoordeel zoals Arrogant of Afkeurend aan hangen, maar de zaken nemen zoals hij ze aanreikt, en als je die niet “lust” gewoon op het bord terzijde schuiven, en kijken of er iets in zijn verhaal zit waar je wel positief op kunt reageren…
Het weerleggen van zijn “realiteit” is eigenlijk net zo energieverspillend als mijn gemopper op de TV, waar Syl soms ook genoeg van heeft, ik weet dat het totaal geen zin heeft om de nieuwslezers terecht te wijzen als ze de voorgekookte VVD partijpropaganda nablaten, maar toch kan ik het niet laten. Totdat Syl “hou nou eens op” zegt, dan besef ik me weer dat ik wat anders mag gaan doen 🙂
P.S. De Therapeute heeft natuurlijk ergens wel gelijk dat jij een probleem met zijn manier van emoties uitten hebt, maar ik vind het wel een beetje sneu dat ze hem daarin niet probeert te helpen om een voor jou makkelijker te behappen idioom aan te leren.
Want dat is zo hebben wij geleerd van elkaar, heeeeeel belangrijk, hoe je elkaar iets duidelijk maakt als het over iets emotioneels gaat, want zeker als je al geirriteerd raakt door de manier waarop een emotie verwoord raakt word het praten over de emotionele trigger erachter al helemaa lopen in een veel te vol mijnenveld vol misverstanden…
Ik hoop dat je er iets aan hebt, want ik zie nu dat het een beetje warrig aan het worden is, sorry…
Hallo Ernst, heel erg bedankt voor je uitleg.
Mijn vriend roept wel eens; ”ik ben geen zeurpiet hoor”. En nu ik jouw uitleg lees begrijp ik dat hij dat ook echt niet vindt als hij zijn relaas doet over de omgeving die tekortschiet. Zijn grootste ergernissen: Gemakzuchtige mensen (en die zijn dus overal 😉 , steeds dezelfde tv-presentatoren. Het journaal (!) (want wat doet dat ene item in het nieuws :-). Bekende Nederlanders die in elk programma verschijnen (daar heb je andere deskundigen voor) en nog veel meer.
Gelukkig heb ik al een paar jaar in de gaten dat zijn gemopper inderdaad zijn emotie vertegenwoordigt. Op 1 of andere manier is deze emotie vrijwel altijd Boosheid. Ik denk dat mijn ergernis inderdaad in het feit zit dat hij zijn emotie dus op een indirecte manier uit. Vandaar dat ik ook zo reageer op cynische tonen van zijn kant. Mijn boosheid is meer vanuit de gedachte; ” vertel mij nou maar gewoon wat je voelt dan voel ik tenminste verbondenheid”. Laatst zei hij na een relaas over de tekortkomingen van de bouwvakkers in de straat, ” sorry, ik voel mij kribbig ervan” Dat was echt een mijlpaal, zomaar vanuit zichzelf benoemde hij zijn gevoel. Ik heb hem meteen verteld hoe heerlijk ik dat vind.
Het heeft inderdaad geen zin om al het fouts in het fouts te benoemen. Tegenwoordig hoor ik zijn (boze) redeneringen aan. Soms heeft hij door dat zijn verhaal wat lang duurt. Dan zegt hij sorry. Ik zeg dan ”geeft niks lieverd, je mag klagen”. Dan zegt hij ‘het is geen klagen hoor”. 😛
Ik ga je reacties nog een paar keer aandachtig lezen. In de afgelopen jaren heb ik juist ook veel geleerd vanuit zijn perspectief, net als jouw syl (!) mopper ik nu steeds vaker over dingen die mijn vriend mij heeft doen inzien. En op mijn werk hanteer ik zijn formidabele logica naar de leiding toe! Zo leuk hoe je hun verbaasde gezichten dan ziet en je ze ziet denken… ” mmm, daar kunnen we wel wat mee” 🙂
Ja onze logica is in eerste instantie vaak erg verwarrend, en kan dan voor veel misverstanden zorgen, maar als je iemand hebt die je helpt doseren, blijkt onze manier van visueel redeneren opeens verbijsterend effectief als je weet wanneer de toehoorder vol zit.
Daar zit nogal een probleem bij mij, want als ik merk dat iets de goede kant op beweegt wil ik nog wel eens te enthousiast worden, en de boog overspannen, en dan krijg je wat ze dan didactische desintegratie noemen.
Dat is denk ik ook de grootste stap voor je vriend, om te leren iets achter te houden voor een volgend gesprek, en het al aangebodene eerst even te laten sudderen in de beleidshoofden, het is eigenlijk net als met Thee, dat moet ook eerst even trekken, en als je het te vlug en gulzig drinkt proef je niks en brand je de lippen. Ik hoor nu in ieder geval dat je einde van het latijn, zo te horen zich aan het ontwikkelen is tot het begin van een hertaling naar het Autistisch redeneren.
Ik weet natuurlijk niet of jouw partner het ook voor elkaar krijgt om de Theoretische menskunde net als ik als een soort Myst gaat zien, een heel lang spel in het ontwarren van de chaotische en vaak alleen op vage intuities gebaseerde hersenspinsels van gewone mensen, die in mijn ogen heel erg vanuit gemakzucht redeneren en reageren, en ook heel makkelijk achter van die popitieke propaganda op het journaal aanhobbelen, en dan gaan lopen verkondigen dat ze hebben gehoord dat Autisme te genezen is met een nieuw medicijn of therapie, alsof je van een Rolls Royce SIlver Ghost een Volkswagen Passat zou kunnen maken 🙂
Wij (Aspi’s etc.) zijn buitengewoon ontwikkeld, en dat is een vaststaand feit, je kunt veel symptomen wegdrukken met paardenmiddelen, maar de hersenen blijven die uiterst degelijke heel langzaam maar gestaag doorbollende Rolls Royce blokken, die hoeveel Speeed je er ook indrukt geen Volkswagen Passat zal worden dus we zullen ook niet de zuinigste kilometervreter worden, maar we kunnen wel heeel lang doorbollen waar de Volkswagen alwer 3 keer onderhoud nodig heeft gehad.
Maar zoals een Rolls Royce veel plek in neemt en de aandacht van het overige verkeer wegtrekt, en uit een andere tijd lijkt te zijn weggelopen, zijn er ook wat nadelen, maar die wegen niet op tegen de eeuwig klaarstaande betrouwbaarheid 🙂
Hallo,
Ik ben 7 jaar geleden ook in zulk een relatie beland, na een 5-tal jaren van discussies, ergernissen , huilbuien en al wat erbij hoort… ben ik tot de constatatie gekomen dat mijn man asperger syndroom heeft. Zacht en lief is hij zeker, naar mij toe toch, maar empathisch en meevoelend? Op geen enkele manier. Ik ondervond ook dat hij heel erg vreemd reageerde op emotioneel beladen onderwerpen, heel erg bizar. Het leek of het op hem afketste. Ik kreeg geen enkel ander antwoord dan : ” dat weet ik niet” en “misschien”. Hier en daar een keer schouders ophalen. Nochtans ervaart hij best emoties, jaloezie, achterdocht, verlatingsangst .. en extreme situaties, als hij angst heeft om mij te verliezen, is hij volledig afhankelijk van mij.Op elke vrije moment wil hij perse samen met mij zijn. Ik heb nooit een moment dat hij thuis is en ik even met vrienden weg kan,bijna nooit. Ik moet constant oppeppen, opkikkeren, brandjes blussen tussen hem en mijn dochters … De spanningen tussen hem en mij op emotioneel vlak waren niet meer te harden. We vormen, op de koop toe, een nieuw samengesteld gezin, samen met mijn dochters. Naar mijn dochters toe was het helemaal een verschrikking.
2 jaar geleden heeft hij testen gedaan en het bevestigde mijn vermoeden. We zijn sindsdien samen met een therapeut aan de slag gegaan in de hoop de sfeer thuis te verbeteren. En dan vooral de verstandhouding met mijn dochters … Voorlopig is dat alles behalve gebeterd. Ik begrijp de gespannenheid en de emotionaliteit die je voelt maar al te goed. Ik probeer echt wel om de blinde vlekken te aanvaarden, maar soms vergeet je het gewoon… het is als een onzichtbare rolstoel… Helemaal niet evident. Als er lotgenoten zijn die mij daar handige tips in kunnen geven, heel er graag. Ik word er zo heel erg moe van 🙁
Natuurlijk zijn er geen gemakkelijke en korte antwoorden te geven, ben ik bang.
Als ik je verhaal lees komen een paar gedachten bij me op:
– probeer er hoe dan ook voor te zorgen dat je tijd met je dochters alleen (beide dochters samen, maar ook af en toe apart) kunt doorbrengen. Dat hebben ze hard nodig.
– probeer zo veel mogelijk te kijken waar je verantwoordelijkheid kunt loslaten voor dingen die eigenlijk zijn verantwoordelijkheid zijn.
Ik weet het: gemakkelijk gezegd…
Hey Sylvia,
Fijn om de bevestiging te krijgen van mensen die er wat van weten, dat sterkt me wel een beetje. Daar wringt ook al jaren de Schoen! Ik mocht vroeger ook nooit of uitermate weinig dingen alleen doen, met vriendinnen dan, ook niet met dochters denk ik maar dat heeft hij nooit zo letterlijk gezegd. Hij ging vreselijk tekeer over uit elkaar groeien als we zaken apart deden, We hebben ook nog (ik) afwijkende werkuren, ik doe dus nachtwerk om de 4 dagen. Dat maakt het er ni makkelijker op. De situatie is sinds kort zodanig ge escaleerde dat mijn man een tijdje apart moet gaan wonen, vlak om de hoek. Ik zal dus mee grotendeels van de week mee daar verblijven en een aantal dagen bij de dochters. Het is een tijdelijke situatie, dat weet hij. De woede die gecreëerd is door zijn onbehouwen en onhebbelijk gedrag naar hen toe moet wegzakken en dat gaat wel even duren ,,, Maar mijn God! Paniek dat dat veroorzaakt, niet normaal. Het is net een uit de kluiten gewassen kleuter met verlatingsangst.
Ik vraag me af in hoeverre dat gerelateerd is aan het ASS. In de getuigenissen van anderen lees ik daar niets van.
Als hij me geen betrokkenheid en samenhorigheid kan bieden, moet ik het wel bij anderen kunnen halen, anders is het gewoonweg niet haalbaar? ik moet een stukje vrijheid kunnen genieten om nog iets aan mijn leven te hebben. Hoe pak ik dat in hemelsnaam aan zonder dat het een constante strijd Wordt?
HAllo Elisabeth ,
Ik voel behoefte om hier op te reageren. Mijn vader hertrouwde toen mijn zusje en ik 12 waren met een vrouwI waarvan ik nu weet dat zij asperger heeft. Het was de hel . We werden uitgescholden en geestelijk mishandeld . Daarna bleek alles een misverstand en moest t weer bij gelegd worden . Wij moesten dan exuces aanbieden en onderdanig zijn . Elke keer als wij dachten dat wij een band met haar op hadden gebouwd ging het weer mis . We zijn op ons 18e het huis uit gezet omdat mijn vader moest kiezen tussen haar en ons . Hij moest voor haar kiezen ….. Wij kregen overal de schuld van . We hebben ons altijd aangepast aan haar . Wat achteraf he beste bleek te zijn om zo weinig mogelijk conflikten te hebben . Het was niet goed voor ons . Het is ook niet goed voor jouw dochters . Tenzij jij ze duidelijk maakt dat het niet aan hun ligt maar dat hij sommige dingen niet kan . Ik weet niet hoe oud jouw dochters zijn maar als ze jong zijn laat hem dan alsjeblieft in zn eigen huis wonen en blijf bij jou dochters . Helaas heb ik een man die nu gediagnosteerd is op asperger. We zijn al 37 jaar getrouwd ….. Ja en ook ik dacht dat het allemaal aan mij lag en dat ik de gene was die niet normaal was . Dat had ik uit mn jeugd mee genomen … Ik heb wel altijd mn eigen plan getrokken en mn eigen vakantie s gehad . maar de wanhoop en en verdriet zal ik je onhouden . Trek je eigen plan en zet je zelf en je dochters voor op !! groeten Henny
Pas er wel voor op om alles wat je niet bevalt “Asperger” te noemen. Uitschelden en geestelijk mishandelen heeft niets te maken met autisme. Onderdanig moeten zijn ook niet.
Het lijkt zo gemakkelijk om een etiket te plakken op iemand, in plaats van zeggen dat iemand onaardig is, maar Asperger heeft daar niets mee te maken.
Dat is ook heel moeilijk om in te schatten. Ik word daar vreselijk moe van. Ik heb dat al vaak aangekaart, maar krijg nooit een reden van hem. Meestal gebeurt dat altijd als hij teveel gedronken heeft. Dan vertoont hij heel raar gedrag en begint hij zich heel egoïstisch te gedragen, zonder enige verklaring … nog meer dan bij een neurotypische mens. Nooit of nooit zal hij toegeven dat zijn gedrag fout is en nooit of nooit volgen er excuses… verschrikkelijk ?
Ik ben heel blij met je reactie.? nu weet ik zeker dat mijn gevoel daarin juist zit. Ik heb idd de neiging om aan de dochters (17 -21) te vragen om dezelfde opofferingen te maken die ik maak, maar ik besef dat dat eigenlijk niet kan. De keren dat zij beledigd of gekwetst werden zijn nog redelijk beperkt, maar desalniettemin teveel. Wij hebben tussen oplossing gevonden door zelf apart te gaan wonen en ik verdeel mijn tijd tussen beide partijen. Best vermoeiend maar vooral voor de meisjes een hele opluchting. Hoe het verder moet weet ik niet, want hij wil terug en ik weet niet of zij hem die kans willen geven. Ik ben ook bang dat hij in oude gewoontes gaat hervallen.
Pfff, tijd brengt raad zeggen ze maar in dit geval??
Ik kan het ook niet opbrengen om hem achter te laten, alhoewel ik in mijn binnenste weet dat dit voor mij en mijn kinderen wel beter zou zijn …
Mijn partner (man) is een gediagnosticeerd Asperger. Een hele lieve man en ik kan en mag bijna alles, zoals ik meer hier lees. Vorige week waren we 36 jaar getrouwd. Vandaag is het weer hopeloos. Hij heeft de hele dag nog geen woord gezegd terwijl we beiden thuis zijn. Ik voel me eenzaam, koud en hopeloos hulpeloos. Weet nu niet wat ik moet doen. Ik denk (vul ik zelf in) dat hij zich ook machteloos voelt maar praat niet en geeft geen antwoord. Wie weet raad?
Vraag eens waar hij de buuk vol van heeft, want het nieuws in Nederand is zo hopeloos deprimerend dat hij daar wel eens net zo moedeloos van word als ik werd toen ik dat dagelijks binnenliet.
Hij kan misschien even nergens anders over praten, maar wil het jou niet aandoen om naar zijn kijk op de totaal onnodige wereldproblemen te laten luisteren, om zo te vorkomen dat hij jou niet ook mee zuigt in zijn misantropie die door de media opgetrommelde negativiteit veroorzaakt word.
Ik kijk tegenwoordig ZDF, daar durven de journalisten gelukkig nog wel ministers en andere minkukels op hun comprtentieloosheid te wijzen.
Daar ligtvde minister van oorlog zwaar onder vuur, hier word die corrupte oorloghitster zojn beetje de voeten gelikt.
Hem af en toe met mate (let op je eigen grenzen) effe lekker lol aten kankeren op de wereld zou wel eens verlichting kunnen geven.
Pas wel op dat je niet gelijk gaat relativeren, want het gaat in Nederland nog een stuk beroerder dan we als hypochondrische beeldenkers nu al zien.
Sterkte.
P.s. Aandachtig luisteren is als het zo zit heel belangrijk, anders krijgt ie helemaal de idee dat praten geen zien Meer heeft …
Hij zegt niks, geeft geen antwoord op vragen en dat kan dagenlang duren. Ik denk niet dat het de wereldproblemen zijn want daar zit hij niet mee. Nee het heeft denk ik te maken met het veranderen van gewoontes. Andere vrijetijddingen in de zomer dan in de winter en dat is heel moeilijk. Ik kan goed luisteren maar als er niets wordt gezegd helpt dat niet. Kan zijn non-verbale gedrag meestal goed interpreteren. Misschien te goed?
Martha, een aantal maanden geleden heeft een van mijn kleinzoons de diagnose autisme gekregen. De informatie ,tips en adviezen die de ouders en ik (ik zorg gedeeltelijk voor hem)kregen hebben mij doen beseffen dat mijn partner eveneens autistisch is. Het is een antwoord op de honderd-en een vragen die ik had. Zo veel jaren (35) van vooral mis- communicatie. De verwarring alsof we ieder een andere taal spraken. Het “papagaai” gedrag, alsof hij niet genoeg had aan zijn eigen leven en ook dat van mij wilde leven. Ach, ik kan er uren over vertellen. Ook de periodes van stilte en somberheid die je beschrijft zijn voor mij heel herkenbaar. In de loop van jaren ben ik zo’n periode ‘het raadsel’ gaan noemen. In het beste geval krijg ik een :’ja, nee, of weet niet” er uit, op simpele vragen. Verder door vragen ofwel ” raden’ doe ik niet meer. Kennelijk weet hij zelf ook niet goed te verwoorden wat er met hem aan de hand is. Als ik door blijf vragen kan ik er op rekenen dat ik een fikse stapel verwijten op mijn bord krijg, waar ik geen touw aan vast kan knopen. Op de vraag hoe het dan anders moet ,of hij suggesties heeft voor verandering of verbetering van het ‘probleem’ ontstaat meestal een woede uitbarsting , met veel gehuil en geschreeuw. Kortom de communicatie lijkt het meest op een kluwen wol waar ik in terecht ben gekomen. Als hij weer eens op een donkere raadsel wolk zit, reageer ik dus niet meer, doe alsof ik het niet merk, stel geen vragen, wat niet wil zeggen dat ik mij niet hopeloos wanhopig en eenzaam voel. De hele situatie begint me ernstig op te breken vooral nu ik besef dat er nooit iets zal verbeteren.
Zeg nooit nooit !
Waar je nu inzit is een “rouwproces”, omndat je beseft dat je vechten tegen de bierkaai al die jaren nagenoeg totaal verspilde moeite is geweest…
Met de nadruk en *nagenoeg*, want als je terug kijkt, of aan anderen te vragen dat te doen, zul je zien dat de langzame veranderingen die je nooit op zijn gevallen, toch echt wel hebben plaatsgevonden.
Ik vergelijk het altijd maar met hele simpele processen, want het zijn van die ‘ongrijpbare’ zaken, die je alleen maar waarneemt als je er van grote afstand naar kunt kijken, maar die je niet ziet of ervaart als je er midden in zit.
Want er kan heel veel veranderen, alleen gaat dat heel langzaam, zeker als het een stijfkoppige asperger is die uit onvermogen het anders op te lossen er voor gekozen heeft “dan maar onbegrepen te blijven”, een periode waar ik zelf ook lang in ben blijven hangen…
Het leven is als een fietsband, heel langzaam verliest het druk, en moet je steeds zwaarder trappen…
De veranderingen die opgetreden zijn, zijn eigenlijk het omgekeerde, het steeds een klein betje oppompen van die band, je merkt het niet, maar ongemerkt is alles toch een beetje soepeler gaan lopen.
De ervaring dat er echt wat veranderd kun je alleen ervaren als je zo’n langzaam leeg gelopen band in een keer oppompt, en je opeens merkt hoeveel soepeler die fiets fietst.
Als je eenmaal door de rouwperiode heen bent, en die duurt net als een gewone rouwperiode zo maar een heel jaar ofzo, zul je merken dat je zelf er veel soepeler in zult staan, want juist door het besef dat er niets kan verbeteren, zal iederen verbetering meegenomen zijn, maar met een beetje geluk zal ook je partner beseffen dat hij zelf ook al die jaren bezig is geweest met onnodig verzet tegen iets waar niemand echt iets aan kan doen (maar samen kun je wel veel van de irritaities over en weer wegwerken) dit zal bij hem na het rouwproces ook een ander proces triggeren, waar hij het heel moeilijk mee kan krijgen, namelijk schaamte over wat hij zijn omgeving al die jaren heeft aangedaan.
Hierbij zal hij zich omdat hij waarschijnlijk nooit goed heeft leren praten over zijn emoties heel erg mee in de knoop komen te zitten, want vroeger kon hij het nog gooien op het onbegrip van die domme mensen om hem heen, maar nu is er *geen* schuldige meer aan te wijzen…
Het is zoals het is, er daar zal hij mee leren leven, maar in het begin zal hij ongemerkt enorm in zijn piepzak zitten, want als er een ding moeilijk is voor jongetjes, dan is het wel toegeven dat de simpele oplossing van de andere de schuld geven, hier niet werkt, maar dat er ook geen schuldige is, en dus ook excuses voor het gedrag maken, ook geen zin heeft…
Dat noemen ze ook wel een Catch 22, wat je ook doet, er is geen zichtbare oplossing.
Toch denk ik, als ik kijk naar hoeveel mensen ik inmiddels gewoon door te vertellen hoe ik heb leren omgaan met mezelf heb leren omgaan met hun eigen buitengewone zelf, heb ik goede hoop dat jij het ook zal redden, en als je je positief opstelt ten opzichte van je vriendje (want dat blijft hij ondanks alle onhebbelijkheden nog steeds, toch ?) zal hij met een beetje geluk zien dat je hem niet opgeeft, en zelf aan het werk gaan…
Daar zal hij wel weer heel veel hulp en steun nodig hebben, let er wel op dat je in die periode geen “bemoeizorg” gata leveren, want hij heeft veel te verwerken, en een groot gedeelte gaat in schuldgevoel en zelfkasteiding zitten, en daar zal hij zich toch zelf doorheen zien te slepen.
Het is geen depressie, maar lijkt er wel op, dus opvrolijken is zeker geen goed plan, maar een schouder aanbieden waar hij op uit kan huilen, wel 🙂
Het zal wel een zwembad vol tranenthee worden els het loskomt, dus wees daar op voorbereid, ook op de uit het niets komende verdrietige buien (die zich ook in janken van boosheid op zichzelf en de onrechtvaardige wereld kan uitten) en onverwachte maffe ideeën
Het zal dus misschien eerst even verslechteren voodat het gaat verbeteren, maar 1 ding is zeker, het zal zeker niet hetzelfde blijven 🙂
Goh, lees nu pas je reactie Ernst! Het is al 15 april 2016!!! Maar ik heb er heel wat aan. Nee natuurlijk geef ik hem/het niet op. Het is al laat ik zal later nog wel reageren op wat je schreef, maar alvast dankjewel en hele fijne paasdagen.
Sorry 14 april 2017.
Mijn man praat ook bijna nooit uit zichzelf … dus das heel herkenbaar ? als ikzelf dan niks vertel, vraagt hij constant ‘of er iets mis is’. Hij is enorm bang dat ik om 1 of andere reden boos of teleurgesteld zou zijn. En niet zozeer uit interesse voor mij’n gevoelens maar altijd omdat hij bang is dat HIJ iets zou miszegd of misdaan zou hebben. Het is vreselijk eenzaam soms, vooral wanneer je zelf een beetje input wil, meestal kan ik me daar wel in schikken en ben ik degene die de koetjes en kalfjes bovenzaal en bij meer persoonlijk zaken bel ik met mijn beste riendin, maar het is toch niet hetzelfde hoor.
Hoi,
Ik ben net door de fase aan het gaan waar ik probeer te aanvaarden dat ik een aspie ben en tevens tracht mijn huwelijk te redden. Ik weet dat mijn vrouw me niet echt kwijt wil, maar het is duidelijk dat het soms (lees maar doorgaans) te veel wordt voor haar. En voor mezelf is het ook alles behalve een pretje. We zijn 14 jaar samen, met 2 kindjes.
We willen er samen aan werken. Maar, en de getuigenissen die ik al gelezen hebben staven dat, dit lijkt een bijna onoverkomelijke taak die enorm veel energie vraagt. Iets waar we op’t ogenblik allebei geen overschot van hebben.
Alle tips en steun zijn dus zeker welkom, ik heb al veel gehad aan deze blog en heb haar hier ook naartoe verwezen. (aan mijn vrouwtje; Ik zie u graag 😉 )
Ik vrees dat we allebei, tegen onze zin, gaan moeten toegeven dat het nooit helemaal ‘normaal’ gaat verlopen. Maar ik hoop wel dat we erin slagen om er meer te zijn voor mekaar en alsnog een gelukkig leven samen voor de boeg hebben.
Groetjes
Ik heb een tip aan je vrouw 🙂
Besef dat het soms lijkt alsof je het veel moeilijker hebt dan mensen met een ander soort partner.
Maar besef ook, dat je het in allerlei opzichten veel en veel gemakkelijker en plezieriger hebt!
Het is een ander soort relatie.
Voor mij geldt bijvoorbeeld, onder andere, en ik vind het moeilijk hoe ik dat moet uitdrukken, dat mijn leven veel “echter” aanvoelt als met iemand anders mogelijk is.
Ik ben begonnen met een boek voor partners, en het zal nog lang duren voor dat klaar is 🙂
Ze kan me altijd mailen!
Hallo Sylvia,
Ik herken veel, bijna alles, in de verhalen van iedereen. Ik ben een vrouw van 69 jaar en 12 jaar getrouwd geweest met een lieve man een weduwnaar met twee volwassen dochters. Maar waar ik tegenaan liep was de communicatie, alsof wij ieder op een andere planeet zaten. Het gebrek aan initiatief, zijn houding naar mij toe, alsof ik de buurvrouw was, correct en beleefd maar zo formeel. Geen warmte, geen empathie, kortom alle kenmerken van Asperger. Maar er is nooit een diagnose gesteld, hij wil daar ook niets van weten.
Hij heeft weinig contact met zijn dochters die hem ,liefdeloosheid verwijten en egocentrisme en narcisme. Drie jaar gelden zijn wij gescheiden maar hebben nog wel contact vanwege mijn kleinkinderen die hem als opa kennen. Ik wil hem dat niet afnemen. Ondanks dat ik weet dat ik nooit meer met hem zou kunnen samen leven zou ik wel op een vriendschappelijke wijze met hem om willen gaan, ik hou heel veel van deze lieve, vriendelijke, behulpzame trouwe vriend, maar wil niet dat het ten koste van mijn gemoedsrust meer gaat. Ik zou zo graag wat ondersteuning willen hebben, ik wil hem niet kwetsten en ik ben bang dat ik dat al teveel heb gedaan door eisen en verwachtingen waaraan hij niet kan voldoen en die maken dat hij nu vol zelfverwijt en schuldgevoelen zit.
Dank voor deze site het is al een opluchting om het eens op papier te zien.
Kan het zo zijn dat Asperger en Narcisme dezelfde kenmerken hebben, volgens zijn dochters is hij dat namelijk ook.
Hoi Marianne,
Dank je voor je verhaal!
Ik heb het idee dat iemand met Asperger inderdaad narcistisch kan worden, wanneer hij/zij vroeger thuis en op school steeds maar weer te horen kreeg niet te voldoen, misschien in combinatie met verwend worden met kadootjes om schuldgevoel af te kopen.
Wat je van je ex beschrijft klinkt niet narcistisch. Het is natuurlijk lastig te onderscheiden, omdat iemand met Asperger geheel vanuit zichzelf kan redeneren (het kost heel veel moeite, nadenken en oefening om dat anders te gaan doen, en daarvoor moet iemand eerst in de gaten krijgen dat het iets positiefs zou kunnen opleveren om daar energie in te stoppen).
Hoi Tom,
Als ervaringswerker kan ik je een hoopvolle boodschap geven, in het begin is het inderdaad een bijna onmogelijke opgaaf om het verzet op te geven dat je echt niet normaal bent, maar buitengewoon ontwikkeld.
Bij mij resulteerde dat zelfs in een fikse rouwperiode om een onnodig verloren jeugd, wij waren 10 jaar bij elkaar toen ik de diagnose gesteld kreeg. Nou was ik al 46 en al heel wat therapieën en therapeuten tegengekomen die me allerhande foute diagnoses hadden gesteld, en eigenlijk ook heel blij eindelijk het juiste kaartje kreeg om de handleiding in de bibliotheek te gaan zoeken.
In het begin kost het heel veel moeite om ook van jezelf te erkennen hoe je jezelf in de weg hebt gezeten, en hoe je vaak misverstand die uit gedrag dat voortkomt uit het anders denken aan onwil van anderen hebt toegeschreven, ik vond vroeger mensen dom dat ze de meeste zo verschrikkelijk logische zaken niet begrepen als ik ze uitlegde, nu weet ik dat ons denken zo pijnlijk objectief gaat dat het daardoor allerlei intermenselijke ongeschreven regels schend voor hun gevoel, en je wat je denkt en wat feitelijk meestal ook klopt, niet kunt zeggen, omdat het ingaat tegen allerlei samenlevings conventies.
Het word dus een enorm steile leercurve om opnieuw te leren communiceren, en allerlei ingesleten gewoontes om je aspiegedrag te rechtvaardigen of verhullen af te leren, wat veel moeilijker is dan het aanleren van nieuwe gewoontes. Maar het is het echt waard, we zijn nu bijna 10 jaar verder en zoveel wijzer geworden, en zoveel meer bewust van wat we voor elkaar betekenen, en hoeveel meer we het leven waarderen dat we hebben.
Het is een hele uitdagende studie, die studie theoretische menskunde, maar naast dat het veel energie kost, levert het uiteindelijk ook veel levensenergie op, de wil om samen verder te gaan is vele malen sterker geworden dan toen we elkaar pas leerde kennen.
Het er tegen vechten, tegen dat anders zijn, de energie die in volkomen onnodige misverstanden verloren is gegaan koste minstens net zoveel als de energie die het kost om jezelf te accepteren en met jezelf en je gedachtes opnieuw te leren omgaan.
Ik ben zoveel relaxter geworden, en kan zoveel beter relativeren, en nu ook zoveel anderen helpen die nog vol in verzet tegen de wereld zijn door het nog niet kunnen omgaan met hun eigenheid.
Wat me heel belangrijk lijkt is dat ze af en toe alle ruimte krijgt om zich terug te trekken en even echt vakantie te hebben van alles, want ook al zal ze het misschien nooit zo zal hebben ervaren is ze ondertussen al wel 12 jaar of langer ook een beetje je mantelzorger geweest…
P.S. Wees blij dat je geen normale relatie hebt, want die spatten tegenwoordig als zeepbellen op een spijkerbed kapot.
Bedankt voor jullie reactie,
Sylvia, als dat boek er ooit komt, wil ik alvast een exemplaar reserveren. 😉
Ik laat mijn vrouw dit alleszins lezen, misschien neemt ze wel contact met je op of reageert ze hier wel.
Ernst, dat vooruitzicht om relaxter te worden en beter te relativeren, is er eentje waar ik veel voor over heb. Ik zeg al van m’n 18e dat ik maar 1 ding hoef te bereiken in m’n leven: rust vinden (in m’n hoofd).
Ook ik heb al enkele verkeerde diagnoses achter de rug, welke me, met de bijhorende begeleiding, alleen maar onzekerder maakten en dus verder op het verkeerde pad duwde. Hoewel ik (nog) geen officiële stempel van asperger heb gekregen, voelt het als thuiskomen als ik ervaringen van anderen met asperger lees.
Zoals je zegt is het op dit ogenblik voor ons vooral belangrijk om dat verzet op te geven en te aanvaarden dat we onze eigen weg moeten zoeken. Ik hoop dat we zonder al te veel kleerscheuren door deze periode geraken.
Maar ik mag niet ontkennen (en moet desnoods aanvaarden) dat dat misschien gewoon te veel is voor haar. (aan mijn vrouwtje, ondanks hoe ik misschien reageer, ik ga je dat nooit kwalijk nemen, zolang je maar eerlijk bent tegen me.) Zoals je zegt, ze moet net uit die constante rol van mantelzorger en ze moet bij mij blijven omdat ze me graag ziet, niet omdat ik haar hulp nodig heb.
In onze oudste zoon (7j) zie ik nu al veel te veel van mezelf om ‘goed’ te zijn. Dat wordt dus ook nog een opdracht om die door het leven te loodsen. Wanneer, op welke leeftijd, zouden jullie dit met hem bespreekbaar maken?
Groetjes!
Beste Tom,
Pas sinds kort heb ik de gebruiksaanwijzing van kijn partner ontdekt. Wij zijn al ruim 31 jaar samen. Officieel is er geen diagnose gesteld maar alle verhalen hier zijn zo herkenbaar. sinds de ontdekking ben ik gestopt met ‘vechten’. Zijn analyses over de wereldproblematiek, domheid van de totale mensheid e.d. werden verbaal zo geuit dat ik dat mezelf altijd persoonlijk aantrok. Als hij nu de krant leest en moppert vraag ik het aan hem. Hij is altijd enorm verbaasd dat ik dat uberhaupt denk, hoe kom ik erbij? Onze relatie is sinds deze ontdekking een heel stuk relaxter en warmer geworden. Ik luister maar ga er niet meer zo heftig tegen in, zijn verbale uitingen zijn volgens mij ook nodig om al die gedachten te ordenen en zijn er helemaal niet voor om de luisteraar te beschuldigen.
Het is wel zo dat ik af en toe momenten inplan om even alleen te zijn. Zijn drukke geest kan ik niet altijd goed aan.
Ik hoop dan ook voor jou en voor je vrouw dat ook jullie juist nader tot elkaar komen omdat de puzzelstukjes op zijn plek vallen. geef elkaar voldoende ruimte, luister goed en stel elkaar vragen als je twijfesl hebt. Ga het niet in je gedachten zelf invullen, intussen weet ik al dat mijn gedachten het (bijna) altijd bij het verkeerde eind hebben.
Het is een moeilijke maar ook hele mooie weg om te gaan, wens jullie veel wijsheid.
Hoi Marijntje,
Wat een prachtige bondige en alles zeggende reactie.
Vooral lekker hoopgevend en met de beste tip denkbaar:
“ga niet invullen wat de ander “misschien” allemaal denkt of bedoelde te zeggen”
Ondanks onze nu al best wel lange relatie overkomt het mij ook nog steeds dat ik mijn perspectief over haar woorden heenplaats, en dan is het inderdaad onbegrijpelijk hoe iemand “zo iets in godsnaam kan zeggen”.
EN dan weet ik weer, okee, als ik me ZO GETRIGGERD VOEL dan ben ik zelf bezig een misverstand te voeden, dan doe ik mijn best een stap terug te doen, en te kijken waarom ik me zo aangevallen voel, en hoe de situatie er vanuit het perspectief van een ander eruit zou zien.
Zeker als ik zelf al vanuit dat verkeerde perspectief dingen ben gaan invullen is het dan ook niet direct raadzaam te vragen wat er dan wl bedoeld word…
Immers heb je die donkere bril al opgezet, en zullen de antwoorden al snel toch weer door die nog steeds op je neus staande beledigde bril maar moeilijk objectief geinterpreteerd kunnen worden. Loopt het op tot emotionele bipolariteit, stop het gesprek, want de kans dat alle karretjes in de rails gezet kunnen worden is heeeel erg klein op dat moment.
Maar een dag of wat later, blijkt het inderdaad weer zo’n irritant perspectievisch verkort misverstand.
“Assumption is the mother of all fuck-Ups”
oftewel
Met Aannames beland je het snelst op de bietenbrug…
Als iets te vreemd over komt om te bevatten, dan heb je het dus verkeerd begrepen, dan is het inderdaad het slimst om te vragen “hoe het WEL bedoeld was”
Dan geef je de ander de gelegenheid om zijn perspectief te beschrijven (neem ruim de tijd om aandachtig te luisteren) en kom je er vaak verbazingwekeknd snel achter waar je de bietenbrug op ging, en een natte houten brug vol bietenpulp is errrruggg glad 🙂
P.S. Tom er is geen leeftijd aan te hangen, ik wet wel dat als je het hem verteld en hem ook duidelijk makat dat het *voor hem* is, en er dus niet gelijk mee naar school of anderszins stapt, denk ik dat hij je misschien niet nu, maar later heel dankbaar zijn dat je hem zo vroeg al de sleutel van zijn handleiding in handen hebt gedrukt.
Ik heb echt een hele jeugd verloren zien gaan aan mis-diagnoses, uiteindelijk ben ik heel blij waar ik nu ben, en is al die ellende het gek genoeg meer dan waard geweest 🙂
Marijntje,
Bedankt voor de reactie, Ik ben inderdaad begonnen met al mijn twijfels over onze communicatie uit te spreken naar mijn partner toe en spoor haar aan hetzelfde te doen. En dat haalt al wel eens de lont uit het kruitvat.
Ook heb ik een heel deel van mijn oude manieren om om te gaan met die stress in m’n hoofd opzij geschoven. Dit is op het ogenblik wel het moeilijkst want nu merk ik pas echt wat er allemaal op me afkomt. Maar als ik er nu in slaag daar op een juiste manier mee om te gaan, dan komen we ergens.
Ernst,
Wat je zegt over het niet meteen naar de school stappen, is zeker het overwegen waard. Hij zal ten slotte toch moeten leren om te gaan met een NT wereld die hem niet (altijd) begrijpt. Hij mag ook niet leren om het als excuus te gaan gebruiken. Maar hij moet wel leren plaatsen wat er op hem afkomt.
Alleszins bedankt voor de reacties.
We staan er al een pak positiever tegenover dan vorige week, maar er is nog veel werk voor de boeg.
Groetjes
Tom
Yep,dat is de belangrijkste les die ik van mijn Filosoof Therapeut heb geleerd,en wat tot een uiterst positieve permanente gedragsverandering heeft geleid *stop met je verzetten tegen het onbegrip van NT *(gewone mensen)
Dat was wel een lastige les, want de NT zijn ogenschjnlijk zo “dom” dat ze onze gedachtengangen niet kunnen volgen.
Eigenljjk was dus juist *ik* dom bezig, want ik wist immers dat ze niet de capaciteit hadden om die supercomputer en zijn associatieve vermogens bij te benen die hun overvoerde met argumenten en data uit de relatieve spreadsheet tabellen, en k vond ze niet aleen zo dom, ik noemde ze dan heel wreed *dom* om me er lekker makkelijk vanaf te maken.
Nu weet ik da je NT gewoon overal bij moet helpen als het gaat om communicatie met HFA’s, dat kost schijnbaar een hoop tijd omdat je voor hun moet leren denken, maar als je de kennis overdracht weet te modereren naar een voor hun begrijpelijke en behapbare “datadichtheid” dan til je hun gemakzuchtige oogklepdenken opeens heel vaak naar een hoger plan.
Het gaat uiteraard bij je zon nog decennia duren voor ie dat echt onder de knie krijgt om die monomane denkers naar een bredere blik te helpen, als hij maar dat besef krijgt dat hij inderdaad de slimste is, en zich niet in een steekspel van spitsvondigheden laat lokken, want dan krijgt hij steeds weer een hele groep NT (niet toegerichten) tegenoverzich, wat vele malen meer tijd en moeite kost om je tegen te verdedigen omdat ze eenmaal hem als gezamelijke pispaal hebben uitverkoren gezameljk estafette pesten benutten, en dat is moeilik te winnen.
Maar in 1 op 1 gesprekken kun je zelfs de beroerdst opgeleide “minkukel” naar een hoger plan trekken, en dan creer je opeens NT’s die je intens dankbaar zijn dat je ze hebt laten zien datvzelfstandig denken hele nieuwe werelden opent voor ze.
Al blijven we hoe dan ook door nze breedwaaierende associatieve manier van denen en communiceren ook dan doodvermoeiend voor de al voorbereide NT.
P.S. omdat mijn moeder zich met pillen naar een rustigere omgeving heeft verplaatst en ik zelf veel echt gevaarlijke fute pilen heb gekregen, gruwde ik voir welke vorm van psychofarmaca,…
Maar het experiment om uit mijn kinische depressie na het bjna dodelike ongeluk van mijn dinnetje te komen middels methylhenidaat heeft bij mij echt wonderen verricht.
Eindelijk kreeg ik een beetje grip op de pathologisch destructieve maelstrøm gedachtententen TGV al was de bounceback van de Ritalin echt verschrikkelij, vooral voor mijn omgeving.
Dus bespreek dat eens met de huisarts, niet om hem rustig tevkrijgen voor zjn omgeving (dat vind ik een hele foute beweegreden) maar om hemzelf te laten bepalen of hij daarmee die razende bol onder controle kan krijgen…
Ik zit nu onder de Concerta met alle thermische nadelen van dien, want met dit weer op de motor in spijkerbroek kan echt net met die thermstaat ontwrichtende pillen.
Maar alleen al dat het de IBS tot nageneg onmerkbare proporties heeft gereduceerd is de kleine ongemakken al ward.
Het is wel absurd hoe dat directvterug is als k mijn pil vergeet.
Gewone Ritalin is een ramp, doordat je te makkelijk vergeet de volgende te nemen, en die bounceback, dwz dat die hersens opeens van de rem gaan is echt huiveringwekend bij mij in ieder geval.
Misschien kan Concerta ju ok nog wat bieden, al lijk je je hersens goed aan de lijband te hebben.
Lieve Sylvia en Ernst
Ik heb een half jaar geleden een berichtje geplaats over mijn vriend die ik toen net een maand kende.
We hebben nu ruim 8 maanden een relatie.
Een periode van goede momenten maar ook echte dieptepunten.
Het hoofd van mijn vriend loopt regelmatig over en dan draait hij door, zoals hij dat zelf omschrijft.
Dit uit zich dan in afstootgedrag en het regent dan appjes: Vrouwen zijn gemeen, ik wil baas zijn in mijn eigen leven, ik wil geen gezeik, ik wil nooit meer trouwen, iedereen trekt aan mij en ga zo maar door!
Dit is nog maar het topje van de ijsberg en het is voor mij erg moeilijk om mee te dealen.
Tevens heb ik een dochtertje van 11 jaar bij mij wonen die stapelgek is op mijn vriend en vice versa.
Toch zie ik deze relatie als steeds wankeler, steeds vaker dat afstootgedrag.
Na zo’n ‘doordraai’ moment kan hij redelijk utleggen wat er op zo’n moment met hem gebeurt en dan heeft hij nadien ook echt een schuldgevoel omdat hij dan nog eens zijn appjes over leest.
Het voelt voor mij alsof het een kaars is die langzaam dooft.
Ik hou oprecht van deze man, maar is houden van soms ook loslaten?
En vrienden blijven?
Dat kan hij niet, uit is uit.
Zo zijn er ook een aantal vriendinnen voor mij geweest waarmee hij het na verloop van maanden heeft uitgemaakt.
Voor deze vriendinnen heeft hij geen goed woord over, echt keihard hoor!
En ik word er bang van, want ja is deze liefde niet eenzijdig?
Zit ik weer in een relatie waar ik helemaal op stuk ga lopen?
Moet ik dan weer afscheid nemen van een geliefde?
Wat een moeilijke situatie!
Houden van is soms ook loslaten, maar ik zie dat op een andere manier dan je hier beschrijft.
Een van de lastige dingen aan Asperger is dat je partner aan heel andere dingen behoefte heeft dan jij. Wanneer het emotioneel wordt bijvoorbeeld, heb jij behoefte aan contact, aan praten (neem ik even aan), terwijl hij behoefte heeft aan alleen zijn, aan tot zichzelf komen zonder prikkels van buitenaf.
Wat je dus zou kunnen proberen is om dat te proberen, om er achter te komen waar zijn behoeften zo radikaal van die van jou verschillen dat je elkaar het `verkeerde’ geeft op sommige momenten, en om dan aan te sluiten bij de behoeften van de ander.
Dan komen die dieptepunten misschien steeds minder vaak voor.
Hoi Sylvia
Dank je wel voor deze tip, ik ga er zeker mee aan de slag.
Mijn vriend heeft vandaag aangegeven dat hij echt veel van mij houdt en mij niet kwijt wil.
Hij geeft aan een latrelatie te willen, met ieder ons eigen huisje omdat hij die ruimte echt nodig heeft.
Dit vind ik goed en verder maar bij de dag leven en kijken hoe het gaat.
Groet
Dat lijkt me een heel goed idee inderdaad. Ik wens je veel geluk!
Goedemorgen Sylvia en Ernst,
Wat ben ik blij deze blog gevonden te hebben. Mijn maatje en ik zijn al ruim 31 jaar samen en ik heb nu pas sinds kort het vermoeden dat mijn partner Asperger heeft of iets in het autistisch spectrum. Dit blog lezend valt er zo enorm veel op zijn plek. De in mijn ogen onevenredige boosheid naar de gehele mensheid als het hem niet lukt om iets te repareren ;-). Zijn te laat komen omdat hij zo bezig is met iets en dus nooit op tijd weg is, uitstellen, geen besluiten nemen. Ik heb jaren gedacht dat ikzelf het probleem was en heb al die tijd op mijn tenen gelopen om het hem naar de zin te maken en dat had natuurlijk geen enkel effect, dat realiseer ik me nu.
Ernst, ik ben blij met jouw reacties want dat geeft mij een kijk in de wereld van ‘Aspergers’. Sylvia, ik ben blij met jouw positieve insteek en handvatten. Het gaat er naar mijn idee helemaal niet over om hem te veranderen, maar we zouden het samen zoveel fijner kunnen hebben als we elkaars handleiding gelezen hebben. Het is voor mij helemaal niet nodig om een etiket te hebben.
Ik zie heel goed, zoals Ernst in één van zijn reacties schrijft dat er achter dat ‘stoere’ gedrag een heel angstig jongetje schuilgaat.
Dank aan jullie en aan allen die hun verhaal op dit blog hebben gezet. Het geeft mij mijn zelfvertrouwen terug wat ik helemaal kwijt was 😉
Marijntje
Wat een prachtige en hoopvolle reactie!
Ik wens je alle goeds!
Dankjewel Marijntje,
Ik heb inderdaad besloten dat het pas echt stoer is als je je kwetsbaar en eerlijk durft op te stellen.
Hopende daarmee een voorbeeld te zijn voor al die andere stoere jongetjes die veel teveel energie steken in het overschreeuwen van hun frustratie dat ze zich eigenlijk maar incompetent voelen, vooral als het niet lukt iets voor elkaar te krijgen wat je gezien je intellect toch eigenlijk makkelijk zou moeten kunnen…
Inderdaad is dat etiket helemaal niet zo belangrijk als het nu door al die overheids en commerciele betuttelingsbedrijven is, het gaat erom dat je je eigen handleiding krijgt, inplaats van die van een ander buitengewoon ontwikkelde familie. Want ik heb eerst heel veel verkeerde handleidingen gekregen, met juist desasteuse gevolgen voor mijn zelfbeeld en dus zelfvertrouwen.
Jaren gedacht dat ik net als mijn moeder zaliger bi-polair moest zijn, terwijl ik nu bijna zeker weet dat het juist andersom was, mijn moeder was ook een diepdenker met alle depressies van dien, en als het dan een tijdje goedgaat komt opeens die energie die anders verloren gaat aan 24/7 vrij, en word je ongelofeloos produactief, wat de omgeving dan ten opzichte van de normale lethargie als manisch bestempelen…
Hoop dat je maatje er na wat volkomen voorspelbaar verzet tegen de “bestempeling” ook achter komt dat er naast de emotionele nadelen enorm veel voordelen aan het Aspergerbrein zitten, als je stopt met energie verspillen aan de ook ingebouwde wil om perfectionistisch in te passen in de “gewone” wereld.
Hij zal daarna ook nog een tijdje een soort van rouwproces komen omdat ie erachter komt dat er veel nodeloos verloren is gegaan in zijn jeugd door het onbegrip van de omgeving voor zijn totaal andere perspectief op de wereld, en het steeds weer beseffen dat veel dat wat je eerst als “eigen schuld” zag dus heel anders veroorzaakt zijn. Uiteindelijk, mar dat kan zo een jaar of 2 van onzekere en verwarrende emotionele episodetjes opleveren komt ie er veel sterker en vooral flexibeler richting de boze buitenwereld uit als ik kijk naar mezelf en een aantal andere ASS-Burgers op leeftijd die ik dankzij Autogether heb leren kennen.
Hoop dat ook jij veel hebt aan de handleiding, en hem vooral ook de tijd en vrijheid kunt geven de emotionele rollercoaster in zijn eigen tempo te laten ervaren, want 1 ding is heel erg belangrijk, dat hij er uit eigen initiatief “aan wil”.
Wat voor mij ook een zegen was, waren de Concerta’s waardoor ik eindelijk de maelstrøm in mijn bovenkamer onder controle gekregen heb, en in mijn geval ook een einde aan verstorende IBS, die accuut weer terugkwam toen ik laatst 2 weken de-tox van de pillen hield door pillen tekort.
Verder ben ik heel erg tegen pillen, omdat je “ik” er zo door veranderd, maar de stabiliserende werking van de langwerkende “ritalin” zorgt ervoor dat ik me veel meer mezelf durf te zijn, zonder bang hoef te zijn dat ik de controle verlies en mezelf volkomen voorbij dender in sociale omstandigheden.
Succes, en blijf naar de positieve en veelal verrassende eigenschappen van dat hoogfunctionerende brein van je maatje.
mvg. Ernst “Asperger” Anepool
Goedemorgen Ernst en Sylvia,
De afgelopen periode is zeer heftig geweest voor mijn partner en in het verlengde daarvan voor mij ook. Er is geconstateerd dat hij verminderd gehoor heeft en oorapparaat nodig heeft. Op zich kan hij dat wel accepteren. Er is echter ook geconstateerd dat hij problemen heeft met zien, dit zal slechter worden alleen onbekend hoe snel dat zal zijn. De onzekerheid die dit met zich meebrengt is voor hem bijna niet te accepteren.
het ‘angstige jongetje’ heeft zich de afgelopen weken zeer duidelijk laten horen en zien. Intussen heb ik ook geleerd dat controle verliezen het ergste is dat iemand die zich (waarschijnlijk) in het autistisch spectrum bevindt. Wat ikzelf daarin heel lastig vind is dat ik niet kan helpen. Ik kan er voor hem zijn, luisteren maar het proces van dealen met dit slechte nieuws en de onzekerheid voor de (nabije) toekomst moet en wil hij toch zelf doen. Ook dat proces wil hij zelf onder controle houden.
Dit betekent echter dat er momenten zijn dat hij de controle echt verliest en depressief dan wel in paniek raakt.
Wat in dit proces wel heel bijzonder is, is dat we ook nader tot elkaar komen. Ik heb mijn ‘gevecht’ tegen zijn andere manier van denken en handelen volledig opgegeven. ik begrijp dat het denken bij hem anders werkt dan bij mij en kan daar dan ook veel beter mee omgaan. Een stevige knuffel op zijn tijd is dan ook vaak al voldoende om de ergste paniek in te dammen.
Wat ik mij wel afvraag of het zinvol is om toch psychische ondersteuning te vragen omdat ik het gevoel heb vaak te kort te schieten? Adrie wijst dit echter af, ik vermoed omdat hij dan zelf geen controle heeft?
Ik hoop dat ook andere lezers en schrijvers op dit blog kunnen inzien dat naar mijn idee boosheid op de andere manier van denken door mensen binnen het autistisch spectrum zinloos is. Mensen binnen het autistisch spectrum vertonen soms bepaald gedrag of zeggen dingen op een bepaalde manier die kan worden gezien als ongeïnteresseerd, niet luisterend, of als een persoonlijke aanval maar dat is het naar mijn idee niet, het is de angst om de controle (over het leven) te verliezen, een manier om dat overdrukke brein te structureren en het is een manier waarop ze denken zich te moeten aanpassen aan nt-ers.
Nog een fijne zondag,
Marijntje
Het is (bijna) nooit persoonlijk bedoeld.
Erg mooi verwoord Marijntje!
Psychische ondersteuning voor hem heeft inderdaad alleen maar zin als hij dat zelf ziet zitten. Bijkomend probleem is dat het erg moeilijk is om iemand te vinden die echt goed begrijpt wat denken in het autistische spectrum inhoudt!
Hoi Sylvia,
Blij om jouw site gevonden te hebben, vele verhalen zijn pijnlijk herkenbaar.
Enkele jaren geleden ontdekt dat mijn man Asperger is, terwijl ik (over-?) emotioneel ben, garantie voor een ‘geslaagde’relatie.
Al zo’n 10 jaar aan mezelf getwijfeld ‘ wat doe ik toch steeds verkeerd?’ in deze relatie en sinds die vaststelling van Asperger, zonder medische test (wegens niet nodig, hij wist het nu toch), zijn er enkele dingen op zijn plaats aan het vallen.
Helaas gaat dat niet gepaard met begrip van mijn kant: ik verwijt hem zijn afstandelijkheid, terwijl er met de kinderen wél kan geknuffeld worden. Ik verwijt hem het feit dat ik vereenzaamd ben, omdat we gewoon niets doen (tenminste niet samen) waar andere mensen bij betrokken zijn. En bovendien kan hierover absomuut niet gepraat worden. Alle onderwerpen die het puur zakelijke en functionele overschrijden, zijn gewoon monologen, dus dat heb ik na 15 jaar ook opgegeven.
Kortom, ik voel me absoluut waardeloos in deze relatie. Daar komt dan nog bij dat ik wéét dat hij het goed bedoelt, dat ik zowat alles mag doen wat ik wil (als hij maar niet mee hoeft) en dat hij op zijn manier goed voor mij zorgt. Alleen lijkt dat ‘voor mij zorgen’ zo vaak op ‘doe maar hoor, maar val mij hier asjeblief niet mee lastig’.
Na de vaststelling van zijn Asperger-zijn, lijkt onze oudste dezelfde kenmerken te vertonen en ik merk dat ik mijn frustratie soms op hem afreageer, niet zo netjes.
Als ik over samen oud worden nadenk, krijg ik het erg benauwd, en ik weet niet hoeveel langer ik dit nog volhou. Ook steeds alle zorg van ons gezin op mijn schouders dragen, gaat me steeds moeilijker. Soms denk ik dat het makkelijker zou zijn zonder hem, zodat ik nog maar voor 2 kinderen de zorg heb.
Alleen als ik naar de therapeut ga, heb ik eventjes een wat lichter gevoel, maar zodra ik het huis binnenga, overvalt de zwaarte me. Ik werk van thuis, net als mijn man, maar vaak is het de hele dag gewoon stil in huis.
Een hele hoop ongeordende gedachten schrijf ik hier neer, maar ik vind het leven met iemand die zo emotioneel afstandelijk doet, echt moeilijk. Ik mis verbinding met mijn partner en ik merk aan mezelf ook dat ik niet de energie vind om er wat aan te gaan doen.
Ik kan je geen advies geven, maar ik kan je wel heel veel sterkte wensen. Zie je op de een of andere manier hoe je beter voor jezelf kunt zorgen? Dat heb je nodig!
Ja: motorrijden. Maar daar is mijn eeuwige saboteur ‘schuldgevoel’ vaak de spelbreker: ik breng geen geld (of amper) binnen, dus dan veel vrije tijd nemen moeilijk.. Bovendien zijn meerdaagse tripjes uit den boze, of ze duren te lang, of ze zijn misschien te duur, of eventueel gezelschap wordt afgekeurd…Niet eenvoudig om tegen zoveel weerstand op te boksen!
Hai Bambi
Je man lijkt uit zichzelf het probleem niet te zien. Ik herken dat bij mijn partner. Die afstandelijkheid bij periodes nekt mij ook regelmatig. Zo af en toe gooi ik de knuppel in het hoenderhok door te stellen dat ook mijn partner pas een probleem heeft wanneer ik met mijn koffertje bij de uitgang sta. Dan blijkt dat mijn partner ook snakt naar meer kontakt, maar dat de regelmatige miscommunicatie hierin voor beiden een hindernis vormt. Nu de diagnose er wel is (vond ze eerst ook helemaal niet nodig) hebben we ook toegang tot hulpverlening, relatiecoaching en psychoeducatie. Mijn partner lijkt wel vaker geen probleem te hebben, maar snapt uiteindelijk wel, dat ze dat toch heeft, wanneer ik steeds aangeef dat ik er soms geen gat meer in zie.
Ik leer begrijpen dat teveel (emotioneel geladen) tekst van mijn kant niet meer verwerkt wordt en moet dan mijn zinnen korter houden, met meer rustpauzes erin. Zij moet leren luisteren en aangeven dat ze iets niet begrijpt.
We zijn hard bezig, ook al heb ook ik af en toe de energie niet meer, omdat ik er harder voor werk dan dat het iets oplevert. Gelukkig krijgen we daar begeleiding bij en doet het begrip wat ik krijg van de psych wonderen voor me.
Het zal wel altijd hard werken blijven en bewust reageren, als er maar weer kontakt en vertrouwen kan zijn.
Maar dat waarvoor we zoveel ingrijpende beslissingen hebben genomen (verhuizen, samenwonen , een huis kopen en een kind op de wereld zetten) moet toch grond hebben gehad? Wat er jaren is geweest, kan toch weer opnieuw groeien, wanneer we beiden willen?
Hoi Mireille,
En dàt lijkt nu net het probleem te worden (zijn?) bij mij: willen we BEIDEN nog wel? Als motorrijden voor mij de beste uitlaatklep is voor het totale gebrek aan communicatie (oh, en dan gaat het niet over de verbouwingen of over het ene of andere wereldprobleem, hoor. Dat werkt allemaal prima! Maar zodra het naar emoties ruikt, komt er helemaal géén reactie), als ik dus bij het motorrijden de enige langer-durende herademing vind, en ook daarin beknot wordt…. Ik vind ondertussen niet eens meer de energie om therapie te zoeken voor ons beiden. Voor mezelf doe ik het al een jaar, en dat helpt tijdelijk. Maar uiteindelijk is het de communicatie en verbinding met mijn PARTNER die ik zoek en mis. En dat lijkt meer en meer op een totale mislukking af te gaan. Ik denk diep vanbinnen dat ik wel weet wat voor mij de beste oplossing zou zijn, maar er zijn ook nog de kinderen, dus wil ik daaraan niet toegeven. En ik probeer mijzelf vaak moed in te pompen met de gedachte dat hij enkel het beste met me voorheeft. Alleen krijg ik mezelf vaak niet overtuigd.
Hi Bambi, hierboven schreef je juist datgene dat mij uiteindelijk tot mijn scheidingsbeslissing bracht namelijk het vooruitzicht nog decennia in de ‘koelkast’ te moeten leven. De jaren met mijn lief waren beslist de moeite waard en scheiden was niet loodzwaar doordat we geen kinderen hadden. Die fase hadden we beiden al gehad. Maar dat vooruitzicht om in mijn eenzaamheid 2.0 te moeten blijven dat benam mij de adem. Wie zoals ik, pensionado, op een doodstil dorpje met een Aspergirl woont raakt welhaast onvermijdelijk geisoleerd. Vrienden en buren blijven weg en de relatie waarin toch al zo weinig kampvuur brandde duurt voort als vlakke blakke lijn. Dodelijk. Het heeft zeer gedaan maar ik ben blij met de inmiddels voltooide echtscheiding en zelfs mijn lief gaf aan dat apart wonen ons beiden meer gelegenheid geeft om te leven zoals ieder wenst. De relatie was beslist bijzonder maar niet geschikt voor onbeperkte prolongatie.
Hallo, ik ben al lang op zoek naar antwoorden over het gedrag van mijn vriend. Ik zie duidelijk dat er psychologisch iets mis is. Ik ben uitgekomen op het syndroom van Aspergers. Alle kenmerken stemmen perfect overeen. Heb verschillende sites geraadpleegd. Alles op een rijtje gezet. Graag zou ik met hem eens naar een psycholoog gaan maar weet totaal niet hoe ik dit moet aanbrengen en of het wel een goed idee is. Kan iemand mij raad geven?
Heeft je vriend zelf problemen? Zijn er aspecten aan z’n leven waar hij steeds moeilijkheden ondervindt?
Ha Bambi,
Ik herken alles wat je schrijft. Ik ben sinds drie jaar gescheiden van mijn man, geen diagnose maar wel alle kenmerken van Asperger. Wij hebben regelmatig contact met elkaar maar ook ik ben heel erg op zoek naar een modus om mezelf te beschermen. Kennis is macht zegt men toch.Dit is wat ik tot op heden geleerd heb,
1 Hij zal/ kan niet veranderen.
2, het ligt niet aan jou, je bent het zeker waar om van te houden, iedereen is dat,
3, op zijn manier houdt hij van jou.
4, Tijd om behoeften en verwachtingen naar hem toe los te laten, weet dat hij het graag zou willen maar hij kan het echt niet.
5, leer jezelf de liefde te geven die je van hem verwacht, Verwen jezelf een met een uitje met vriendinnen, een mooi jurkje of wat het ook is dat jij belangrijk vindt.
6, Vertel hem expliciet wat jij graag van hem wilt,bv ik wil graag dat jij op mijn verjaardag bloemen voor mij koopt dat word ik blij van, ik wil dat je mij even vasthoud want dat heb ik nodig. Klinkt klinisch vind je niet? Maar hij zal het gegarandeerd doen, het geeft hem zekerheid,
7, Non verbaal is zijn sterkst kant, stuur een appje of leg een briefje neer, pak soms even zijn hand, aai over zijn wang,
een glimlach een complimentje.
Maar het allerbelangrijkst is, hij kan niet anders dan zijn die hij is, kun jij daar mee leven zonder er zelf aan onderdoor te gaan? Of zou een andere vorm van relatie beter bij jullie passen. Ik kan je daar geen raad in geven, ik ken jullie niet.
Ik vind het ook nog steeds moeilijk, wat mij het meeste helpt is kennis over Asperger en het ligt niet aan mij.
En soms moet ik gewoon een time out hebben dan ben ik er helemaal klaar mee.
Sterkte ermee.
Na lang zoeken eindelijk op dit blog gestuit! En veel van wat ik lees is herkenbaar voor mij in relatie tot mijn ex partner met asperger. Na een knipperlichtrelatie van ruim acht maanden, heb ik de relatie uiteindelijk definitief verbroken. Met pijn in mijn hart, maar ook met een zekere mate van opluchting. De constante miscommunicatie en alle spanningen die daaruit voortkwamen, de verwarring, de eenzaamheid, de (wederzijdse) en onbedoelde kwetsuren…het werd me te veel.
Sylvia, ik lees dat je in je reactie vaak met stelligheid beweert dat ‘Aspergers” altijd – eerlijk- betrouwbaar- oprecht, enz zijn, maar daarin vind ik je erg zwart/wit. Ook Aspergers kunnen manipuleren, vreemd gaan en gewoon nare mensen zijn, precies zoals ‘neurotypische’ mensen dat kunnen zijn. De treffendste opmerking die ik ooit gelezen heb over mensen met Asperger, is dat als je één asperger hebt ontmoet, dan heb je één asperger ontmoet. Een generalisatie over da mensen met Asperger * altijd* goede en pure mensen zijn, juist vanwege hun asperger, is niet reëel, en kan partners het gevoel geven dat ze niet genoeg hun best doen om de ‘goedheid’ van hun AS partner te zien. Dat vind ik pijnlijk om te lezen omdat ik vaker wel dan niet, lees hoe de partner van iemand met AS zich in allerlei bochten wringt om de relatie werkbaar te houden en richting te geven.
Ik heb veel respect voor jullie en voor de partners van mensen met asperger die hun relatie kunnen laten werken. Ik kon en wilde het uiteindelijk niet meer. Het offer dat ik zou moeten brengen om de relatie met mijn ex ( een schat van een man) te laten werken kostte me teveel. De constante verwarring, de gekmakende tegenstrijdigheden, de cirkelgesprekken, de chaos, de afstandelijkheid, en de verwijten dat het altijd * mijn* schuld is als er problemen waren, pfew, dat vond ik te zwaar om te dragen.
Mijn ex is een hele lieve man, en dat maakt het des te tragischer dat ik hem los heb moeten laten. Ik weet dat hij er niets van begrijpt en mij ziet als de ‘kwaadaardige’ en ‘labiele’ partner die hem ‘zomaar’ aan de kant heeft gezet. Het doet me nog pijn dat hij nooit zal zien wat ik heb gedaan om de relatie te laten slagen, de moeite en liefde die ik heb gestopt in het overeind houden van onze relatie, hij zal het nooit zien, of begrijpen. Het breekt mijn hart dat ik hem af heb afgewezen en zo zijn zelfbeeld mogelijk heb aangetast, al zal hij met zijn afweersysteem, daar misschien helemaal geen last van hebben. Eigenlijk maakt het niet uit, maar ik heb er wel last van, en ik voel naast liefde, ook veel medelijden voor deze man.
Ik heb me zo vaak schuldig gevoeld in deze relatie, zo vaak niet begrepen en gekend gevoeld…ik word er nog emotioneel van. Ik weet dat hij zich ook onbegrepen en niet gekend heeft gevoeld, maar dat heeft hem nooit zo geraakt als het mij heeft gedaan. Hij miste het niet, hij miste eigenlijk niets in de relatie met mij. Voor hem was alles perfect zolang ik maar helemaal mee ging in zijn geluksgevoel en zijn schema. Ik heb me vaak niet meer dan een poppetje gevoeld, een pop die in het ‘vakje’ relatie stond, en daar gewoon moest blijven staan zonder eigen mening , persoonlijkheid of behoeften. Het belangrijkste was immers dat hij het ‘relatievakje’ aan kon strepen in zijn leven. Als hij een relatie heeft dan zijn zijn levensdoelen grotendeels gehaald. Werk, relatie en kinderen, een rijtje dat voor hem erg belangrijk is om te halen en weg te kunnen strepen. Dat je een relatie moet onderhouden en dat het een ‘levend’ iets is, was onplezierig voor hem, want het kostte moeite en het hield hem af van de talloze andere zaken die hij wilde doen.
In de reacties die je geeft lees ik steeds weer dat je je partner moet accepteren hoe hij is, en dat is een waarheid als een koe. Maar het wordt verdomde lastig om je partner te accepteren voor wie hij is, als het acceptatieproces eenzijdig is. Mijn partner kon er maar niet aan wennen dat ik ook behoeften en wensen had, en de enige manier om een relatie met hem in stand te houden was om mijn eigen persoonlijkheid, wensen en behoeften opzij te zetten. Dat offer is me echt te groot en kost me teveel geluk. Alle respect voor diegene die het wel kunnen!
Het is jammer dat er geen Nederlandstalig forum is voor partners en familieleden van mensen met asperger. Te lezen aan de lange rij reacties op je blog is de nood best groot voor een dergelijk platform. Goed dat je er zo open en helder over schrijft en op die manier mensen die worstelen met asperger een hart onder de riem steekt!
Groet Ervay
Dank je voor je uitgebreide reactie, Ervay, en ik kan me heel goed voorstellen dat je een einde aan de relatie hebt gemaakt, en ook hoeveel pijn het doet geen erkenning gekregen te hebben voor jouw inspanningen.
Wat ik bedoel met “je partner accepteren hoe hij/zij is’, is dat *als* je een relatie wilt, er niks anders op zit dan dat te doen. Dat geldt wederzijds inderdaad. Een partner die jou “te labiel” vindt, accepteert je niet zoals je bent. Het is het hele pakket, of niet. En dat “of niet” kan dus ook heel goed.
Wat manipuleren betreft: dat is voor mensen met autisme extreem moeilijk. Ik sluit niet uit dat het gebeurt, maar de kans dat er van manipulatie sprake is, is bij iemand met autisme simpelweg veel en veel kleiner dan bij anderen.
Ik begrijp wat je bedoeld met je opmerking dat mensen met Asperger moeilijk tot niet kunnen manipuleren, als je overzicht mist ( TOM) kun je niet bewust sturen ( manipulatie). Je hebt gelijk! Toch kan sommig gedrag ( onbedoeld weliswaar) manipulatief lijken.
Asperger is een spectrum stoornis en de ene AS’ser is de andere niet, dat is alles wat ik bedoelde te zeggen. Bedankt voor je reactie.
Hallo Ervay, ik heb al eens eerder gereageerd op dit blog en jou verwoording valt volstrekt samen met hoe ik mijn relatie heb ervaren. Knap genoeg kun jij na 8 maanden al zeggen waar ik 10 jaar over deed en mijn echtscheidingsbeslissing kwam niet vanzelf maar is onwrikbaar. Ik zeg mensen wel eens dat als ik thuis kwam, ik niet alleen mijn jas maar ook de helft van mijn karakter aan de kapstok moest achterlaten. Voor mijn spontaniteit en mijn intuitie was binnen geen plaats en ik werd gaandeweg verantwoordelijk als een loods om de ondieptes die ik wél en mijn lief niet zag te vermijden. Ik geef nog heel veel om haar maar ben toch opgestapt.
Kan een asperger ook tevens een vorm van narcisme hebben?
Narcisme is een reactie op een enorme onzekerheid of je wel de moeite waard bent. Je beslist als het ware “Ik ben de moeite waard”, maar in plaats van dat echt zo te vinden, heb je er voortdurend bevestiging van nodig, eigenlijk op de manier waarop je omgeving steeds eisen aan je stelde waar je niet aan voldeed, zodat je die onzekerheid ontwikkelde.
Bij iemand met autisme is het dus zeker voorstelbaar dat zich een vorm van narcisme kan ontwikkelen: de meeste mensen met autisme worden voortdurend geconfronteerd met een omgeving die eisen aan ze stelt waar ze niet aan kunnen voldoen, en falen dus, volgens de omgeving, voortdurend.
Maar tegelijkertijd moet je beseffen dat heel veel gedrag dat je bij iemand anders kunt verklaren vanuit narcisme, bij mensen met autisme voorkomt zonder dat het iets met narcisme te maken heeft.
Ze kunnen de wereld slechts vanuit één perspectief zien: dat van henzelf. Dat is niet narcistisch, maar een gevolg van hoe hun hersenen zich hebben ontwikkeld.
Het kan dat ze met heel veel jaren oefenen leren om rationeel te bedenken dat er ook andere perspectieven mogelijk zijn, maar nog steeds zullen ze, als het er op aan komt (bijvoorbeeld bij een meningsverschil) in hun gevoelsmatig enig juiste perspectief schieten: dat van hen zelf.
Heb je iets aan dit antwoord?
Op de eerste plaats…dankjewel voor je antwoord Sylvia.
Na een aantal jaren relatie te hebben gehad met een A..merkte ik ook van zijn kant vaak pesterijen en sarcasme naar mij toe.Eigenlijk willen we niet met en niet zonder elkaar erg ingewikkeld allemaal.Wat Ervay hierboven heeft geschreven Heb ik ook zo ervaren en ze verwoord dit erg goed….”De constante verwarring, de gekmakende tegenstrijdigheden, de cirkelgesprekken, de chaos, de afstandelijkheid, en de verwijten dat het altijd * mijn* schuld is als er problemen waren, pfew, dat vond ik te zwaar om te dragen.” Wat vreselijk jammer dit steeds in de relatie te moeten ervaren samen want het zal ongetwijfeld ook heel erg voor A zijn. En idd praten we vaak Turks en Italiaans tegen met elkaar…Dat put ons enorm uit (ons = A en ik).Want dat vroeg A ook steeds onder het gesprek…wie is ons wie is jullie wie is hen enz doodvermoeiend…
Hallo Ervay,
Pas toen ik besefte dat mijn partner was zoals hij is, met alle kenmerken die jij beschrijft kon ik ook de beslissing nemen om te gaan scheiden. Geen hoop op verbetering, geen als we nou….. maar dit is het en zo zal het altijd blijven, wil ik dit? kan ik dit? nee, dan dus de scheiding maar het heeft mij wel geholpen met alle boosheid en gevoel van falen die ik anders zeker zou hebben. Hij accepteerde mijn besluit om te gaan scheiden zonder enige vorm van weerstand. Waardoor ik natuurlijk weer dacht, zie je wel het kan hem ook niks schelen. Na 12 jaar huwelijk ben ik nog steeds aan het opkrabbelen, goed van jou dat je na acht maanden de knoop hebt doorgehakt.
Ik moet wel zeggen mijn man is lief, vriendelijk, behulpzaam, eerlijk en betrouwbaar maar dat heeft ook gemaakt dat ik zo lang aan mezelf getwijfeld heb, dacht dat het aan mij lag. Dit heeft mij heel onzeker gemaakt en dit is waarom ik nog steeds antwoorden zoek.
sterkte met alles,
Beste Ervay,
Zo herkenbaar wat ik hier allemaal lees.
Mijn man is 50 jaar en is er sinds een paar maanden achter dat hij asperger heeft, voor hem een hele opluchting
Ik kwam erachter via een vriendin dit ook asperger heeft
Als ik iets aan haar vertelde kon zij dit gedrag can mijn man vaak begrijpen
Voor mezelf vind ik het net als hoe je je voelt aan het eind van een bokswedstrijd, ik ben zoo anders dan hij we zijn het haast nooit eens met elkaar.
Humor delen wij wel, en ik weet dat hij diep van binnen niet slecht is
Maar vaak denk ik, pffff let it go
Wij volgen nu relatie therapie, en zitten in een cursus met anderen die ook asperger hebben, zo ga je het syndroom beter begrijpen
Vaak mis ik iets in mijn relatie, maar wil ik het opgeven , wel vaak aan gedacht
Ik kom er zelf niet uit, vaak denk ik dat ik iedereen tekort doe ben erg onzeker en kan geen knopen doorhakken mede daardoor
Ik heb nu wel begrepen dat ik meer moet opkomen voor mezelf , tijdig dingen moet aangeven, beter plannen. Als emoties te hoog oplopen zwijgen, morgen is hij het weer vergeten
Het lijkt eenvoudig als je het opschrijft maar in de praktijk is alles zo anders
Ik ben vooral moe van ruzie, mijn doel is ik wil mezelf zijn zonder die spanningen
Hij zal niet meer gaan veranderen zegt hij dit is het
Dus zal het op mij neer gaan komen, we kennen elkaar al 18
jaar dus het zou moeten lukken
En nu weten we steeds meer hij is ook blij dat ik hem die test heb laten doen bij Julius in Dordrecht
Best ver weg en als zelfstandige kost het geld en je moet er wel vijf keer heen, en
nu twaalf keer groepstherapie
Maar wij ervaren het als interressant en nuttig om daar heen te gaan
Ook respekt voor degene die voor zichzelf kiezen op een gegeven moment ik snap dat ook
Ik denk dat je op een gegeven
moment voelt dat je niet verder kunt
Na dit heb ik wel het gevoel dat we er alles aan hebben gedaan
Al die jaren hebben we gevochten voor waar we nu staan, allebei hebben we roofbouw gepleegt
Voor hem ook lastig in een chaotisch gezin, ik denk altijd alle kanten op en trek mijn conclusie, gooi alles eruit, nieuwe dag nieuwe kansen??
Hi Ervay,
Er is een forum voor partners van mensen met ass genaamd ‘AutSider’.
Een heel waardevol forum waarop partners op een serieuze manier over hun
ervaringen met autisme communiceren. Ik heb er heel veel aan.
Hoop echt dat je er ook wat aan hebt.
Hallo
Ben dit zeer aandachtig aan t volgen en ik merk ook dat mijn partner (zij ) denk ik toch aan Asperger lid.Ze praat met haar zonen altijd beschaafd Nederlands en ze is echt wel een Belgisch Limburgse.Vorig jaar men dochter moeten afgeven na een traumatische ervaring waar ze 18 jaar tegen geknokt heeft om het te verwerken maar t is ze niet gelukt.Dit gebeurde dags voor men partner haar verjaardag, dus vanaf dan loopt alles fout.
Zelfs na 2 weken ging ik terug werken en na men werk voelde ik telkens dit verlies en kroop in bed. Niet 1 keer in al die maanden kwam ze naar boven om te vragen hoe het ging. Later volgden gesprekken en discusies over waarom zei geen steun was voor mij. Ze voelde geen medelijden of empathy zei ze. ook als haar kinderen zwaar in de fout gaan mag ik er zelfs niet rustig iets van zeggen. Dat haar kinderen en vooral de oudste na een dag werken niks moet doen in en rond het huishouden is normaal voor haar. Dat hij zijn wil doordramt ook. Zoals 3 auto s binnen het jaar kopen met hopen schulden tot gevolg voor hem. Ook op de stoep parkeren en gehandicapte parkings mag je niets over zeggen.alles wordt in een andere context geplaatst en weg gecijferd. Ook dat men dochter haar dood is egoistisch en gedaan om haar te kwetsen zegt ze. Ook omdat men dochter opgenomen is geweest na haar verkrachting bewijst dat men dochter zot was en als je medicatie inneemt (anti depresiva) bewees volgens haar en de zoon dat men dochter zot was. Ik weet wel dat er verschillende Aspergers zijn in haar familie en ook haar jongste.Maar nu denk ik aan de vele reacties van omstaanders dat zij het ook heeft en de oudste ook.
Dit draait op een breuk want ik geloof nooit dat iedere normale man dit kan blijven slikken.3,5 mooie jaren en 1rot jaar verder wil ik terug alleen gaan wonen maar met het besef dat zij na de regen in de drop komt.Houden van is er maar t gezond verstand zegt loslaten !! en verder gaan maar t doet pijn.
Hallo Sylvia,
Ik reageerde al eens eerder en ben nu toch aangekomen op het punt waar ik het s(cheiding)-woord heb laten vallen. Ik sta welwillend tegenover jouw opvatting over asperger als een normaliteit en heb mij ook lang vastgehouden aan de definitie van Sascha Baron-Cohen die spreekt van “een cognitieve stijl met eigen kenmerken”. Maar een doorslaggevend kenmerk van het begrip normaal is dat telkens in actuele situaties er maar één norm, één maat maatgevend is waardoor gelding van meerdere normalen tegelijk in beginsel uitgesloten wordt. Eigenlijk net als in muziek. En precies zó ervaar ik de situatie met mijn lief. Niet ik maar zíj heeft een blinde vlek en daarmee is helemaal niét gezegd dat ik voor het overige een foutloos wezen ben. Pffffff, allerminst, maar in mijn fouten zit niet een bestendige, repeterende en voorzienbare karakteritieke structuur, een kenmerk.
Ik heb vanaf heel vroeg vanochtend de nieuwe berichten na mijn bijdrage van 2014 (?) gelezen en dat gaat dan veelvuldig gepaard met natte ogen. Omdat aspergers doorgaans loepzuivere oprechte zielen zijn, is boos worden of verwijten concipiëren misplaatst zowel als zinloos want verbetering is niet te verwachten en aanpassing zal voornamelijk van de partner moeten komen. Dat geldt temeer omdat mijn lief, hoewel ze jaren geleden zelf van een googlesessie terug keerde met de aspergerdiagnose, het A-woord liever niet hoort en ik vermijd het dan ook, maar in mijn gedachten kan ik het niet verder wegdenken dan als ‘haar blinde vlek’. Niks rammelt namelijk niet.
Schreef vanochtend nog dat ik in de 10 jaar van ons samenzijn allerlei tooltjes in mijn gedrag heb ingebracht om de aspergermomenten (ik noemde dat toen “popup-ravijnen”) zoveel mogelijk te vermijden en om zoveel mogelijk om alle ribbels en randen die er nu eenmaal zijn heen te schaatsen. Alles om maar rimpelloos de dag door te komen en dat lukt best aardig en ik zou dat nog jaren kunnen volhouden. Maar ik schort daarbij grote delen van mijzelf op en dat moet bij voorkeur allemaal zo vanzelfsprekend mogelijk. Alsof het normaal is. Maar zoals ik ook niet dwars door de grote trap die in het midden van onze kamer staat heen kan lopen, zo ook moet ik de A-momenten vermijden (liefst vermijden en anders te boven komen) en daarbij ook nog doen alsof die momenten er niet zijn want die blinde vlek van mijn liefste is normaal ? Nee, er is telkens maar één normaal en rondom de A-momenten ben ik de normale. Als ik dat los laat, val ik uit elkaar, tenzij ik mijzelf bijvoorbeeld als mantelzorger ga zien. Dan is het mijn functie en hebben we ieder een eigen normaal. Ik zal het niet al te hard roepen maar diep in mijn ziel voel ik de blinde vlek Asperger als een aanzienlijk gebrek in communicatieve vaardigheid en hoe fijn ik ook kan omgaan met mijn lief, diepgevoelde soulmates zullen wij nooit worden. Dansen en overgave zijn hier in huis niet aan de orde. En dat mis ik op momenten ten zeerste.
Het woord maat ligt hier wat lastig. Zo kunnen we “elkaar de maat nemen” en ook “elkaars maten zijn” en dat zit allemaal in de buurt van waar het in mijn relatie rammelt en ja, in bij voorbeeld de openbare ruimte moeten alle waarheden naast elkaar kunnen bestaan en daar moet zo veel mogelijk tolerantie zijn. De openbare ruimte is in die zin bij voorkeur neutraal. Maar thuis ?, binnen de voordeur moet en mag men kleur bekennen, zichzelf zijn, zichzelf en elkaar vieren en dan moet en mag het leven hoogst persoonlijk worden en ik ondervind daar een stelselmatig gemis. Een gemis dat op ander punten compensatie vindt maar dat daarmee niet minder en telkens opnieuw als een gemis te voorschijn komt. Tenzij ik de popup wist te vermijden.
Lees maar wat hier , op deze geweldige website, zoal naar voren komt. Aspergers zijn lieverds, oprecht, mensen “met niets in de mouw”, geen chicaneurs, intelligent, gevoelig en heel erg de moeite waard als medemens. Maar in het dagelijks leven onderga is deze autismevariant toch echt als tic, een milde afwijking. Niet zo normaal als ik. Ik zag het graag anders. Dan tolde op dit moment het s-woord niet rond in mijn hoofd en in mijn huwelijk met die allerliefste schat.
Ger Lagerweij
Hallo Ger,
Allereerst: heel erg veel sterkte gewenst! Zo’n beslissing is niet niks.
Verder: wat dat ‘normaal’ betreft. Dat bedoel ik toch net iets anders.
In mijn ogen geldt in een relatie niet dat er een ‘normaal’ is. Je bent met z’n tweeën, en wanneer de één vindt dat hij/zij normaal is en de ander abnormaal, zal het niet kunnen werken.
Dat betekent dus, dat je moet zien af te wegen of je kunt leven met wat voor jou de afwijkingen van de ander zijn.
Ik kan me bijzonder goed voorstellen wanneer de afweging is dat je dat niet kunt!
Sylvia,
Onvermijdelijk ben ik thuis als de buschauffeur die tijdens de rit met zijn passagiers praat en een dolletje maakt, maar zijn aandacht voor de weg is primair en niet aflatend en zo nu en dan verlaat hij het gesprek om de bus door de verkeersstroom te leiden. Dat mantelzorgergevoel, dat oogje in het zeil houden om niet in rare discussies te verzeilen, dat maakt dat ik als een therapeut in de omgang een tweede spoor moet blijven volgen en dat is vermoeiend. Ik moet daardoor geregeld “boven het gesprek staan” en mijn tooltjes toepassen. De ander merkt dat niet of nauwelijks en dat is ook maar beter want anders dan die buschauffeur gelden mijn manipulaties (die voor de goede zaak zijn) niet zonder meer als legitiem. Maar dat onafgebroken oogje in het zeil is vermoeiend en ik zie dan nog af van het sociale isolement dat ons ten deel valt als gevolg van………. iets heel normaals. ? Het is volgens mij als fictie maar beter om het als normaal te beschouwen omdat er nu eenmaal weinig aan te doen is. Maar dat is een trucje. We gaan zien waar het schip strandt. Mogelijks is apart wonen een optie. Groet.
Hoi Ger,
Misschien kan ik je toch nog iets meegeven.
Je maakt de indruk dat je in feite de volledige verantwoordelijkheid voor de relatie op je schouders hebt genomen. Dat is extreem zwaar. Ondraaglijk zwaar, zou ik zeggen.
Ik denk dat je die verantwoordelijkheid altijd moet kunnen delen. De ander zal de verantwoordelijkheid op een geheel andere manier dan jij dragen, dat natuurlijk wel.
Wanneer je de verantwoordelijkheid deelt, kun je ook aangeven dat je ergens (even) niet meer tegen kan. Je kunt een stopteken afspreken, bijvoorbeeld.
Het is dan niet jouw verantwoordelijkheid hoe de ander daarmee omgaat. Jij beschermt dan jezelf.
Want dat is – uiteraard – ook belangrijk in een relatie: dat je jezelf kunt beschermen, dat je goed voor jezelf kunt zorgen.
Inderdaad, het is heel belangrijk dat je ruimte voor je zelf afbakent, eigenlijk net zoals ASS’ers een ruimte om zich heen bewaken tegen indringing.
Je ziet dat zelfs in reclames mannen die zich terugtrekken in hun werkplaats.
Je bent en blijft als je van iemand houd in wélke relatie dan ook altijd een beetje mantelzorger, je vangt de tekortkomingen van de ander op, ook in gewone mensen relaties zie je dat de een de meeste beslissingen neemt en de ander het daar heel moeilijk mee heeft.
Maat uiteindelijk is het ook daar zo dat als de een alle beslissingen neemt, de ander het helemaal overlaat maar dan zie je dat dat niet beseffen hoe je dan de meelopende partner steeds minder initiatief neemt en wegkwijnt.
Dat je as busschauffeur een oogje op de weg houd is volkomen logisch, echter je angst die ik voel om in een sprookjesbos terecht te komen als je het grillige compas van je partner zou volgen lijkt al je keuzes te overheersen, om maar te vorkomen dat de route heel anders verloopt dan jij geplaveid hebt raak je gestresster en overwerkt…
Terwijl mensen weer geld willen betalen om door theatermakers zoals Herman Finkers in verwarring achter in zijn sprookjesbos vol scheefheid en verkeerdelijk geknoopte jasjes, ervaren ze het als hinderlijk om met iemand om te moeten gaan die steeds weer hij de ”verkeerde’ knoop begint hun jasje dicht te knopen.
Kortom waarom is het zo belangrijk om altijd twee gelijke sokkken aan te hebben?
Laat merken wat jij heel bedrijgend vervelend vind en help je partner om dat niet als verwijt te voelen, dat is ook heel moeilijk om die interne “”ik doe ook alles fout” reflex machine bij een ASS’er dan in werking te zien treden, en het is de kunst om dan die machine als mantelzorger te zien opstarten.
Maar dan kun je ook aangeven dat het geen verwijt is maar iets van je zelf, dat soms niet op te lossen valt. Heeft bij ons ook heel lang geduurt eer ik niet gelijk in de aangeleerde verdedingsreflex schoot, en in leerde zien dat het her aangeven van emotionele grenzen, maar niet een eis om die automatisch te respecteren.
Het zal een hele operatie worden om die controle die je nu, zo lees ik dat tenminste, om alles op rolletjes te laten lopen langzaam maar zeker los te laten. Echter om de relatie een meer evenwichtige te laten worden is het essentieel om vertrouwen uit te stralen en verantwoordelijkheid te delen, en dan ook durven te falen, het hoeft niet allemaal perfect te lopen voor de buitenwereld, die grijze gehaktballen society mag wet eens leren omgaan met kleurrijke excentriekelingen, of zoals ik het leiver noem buitengewoon ontwikkelden.
Dat je als lifhebbende partner zorgzaam om blijft gaan is toch logisch, alleen doe die verhullende mantel van de nare dubbele bodem manipulatie term “mantelzorger” voorzichtig uit, echt we hebben het wel moeilijk met die verantwoordelijkheid dragen, als je ze altijd maar op je neemt, ontneem je je partner ook de mogelijkheid om daar ooit iets in te leren.
En bedenk vooral mislukkingen uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst ?
Het kan ook onverwacht opeens wel lukken, als je niet teveel ervan uit blijft gaan dat het toch weeer fout zal gaan, want dat laatste werkt niet alleen erg vermoeind omdat je ales mogelijke wat er maar fout kan lopen probeert te ondervangen maar ook heel self-fullfillend en daardoor dubbel frustrerend.
Een tip ten les-te, normaal is een gemiddelde waar niemand aan kan voldoen, dus schaf jezelf wat klimmateriaal om daarmee met karabijnhaken en virtuele zekeringskabels te leren “abseilen” in die ravijnen, door ze niet als bodemloos te schilderen, zie het “gewoon” als mysterieuze spelonken waar naast alle stalagmieten en tieten ook onverwachte parels van wijsheid verborgen liggen, en diamanten vol schitterend spiegelende (zelf) inzichten.
Af en toe hoort een mens zich immers over te geven aan de onvermijdelijke valpartij, om dan weer te ervaren dat je vroeger weliwaar met kortjes op de knieen weer op de fiets stapte, zonder er af en toe mee om te vallen leert niemand ooit fietsen dus altijd bezig zijn met dat zadel stiekum beet te houden maakt het de leerling onmogelijk zelfstandig te fietsen, en ook al zal een ASS’ers nooit strak en rechtlijnig netjes binnen de lijntjes van het cultureel knellende sociaal geaccepteerde fietspad leren fietsen, en onverwacht opeens zomaar een bospad zal infietsen, of een stuk over het voetpad, zo erg is dat toch niet als de enigszins stuurloze fietser maar leert de konijntjes en voetgangers niet overhoop te rijden?
Hallo Sylvia
Eigenlijk heb ik een vraagje aan je man, maar die heeft geen knop beantwoorden onder zijn bijdrage.
Ik herken in zijn verhaal bij mijn partner met Asperger de angst om teveel door mij bepaald te worden in dingen die zij niet makkelijk overziet, wanneer ik plannen opper, voorstellen doe. Dat lijdt bij haar maar al te vaak tot een zeer voorbarig nee, inclusief uitputtende redenaties waarom niet. Wat mij het gevoel geeft voor alles wat ik wil enorm te moeten vechten, ook voor de kleinste dingetjes. Ik heb daarin wel voorgesteld om aan te geven dat ze weerstand voelt, en te vragen naar de aspecten die ze niet begrijpt. Ik ben bereid daarover honderd keer uitleg te geven. Maar niet met nee te beginnen. Dat lijkt me de respectvolle manier voor ons beide.
ik weet echter niet of dat hetzelfde is, maar ik heb regelmatig periodes van geen contact met elkaar elkaar kunnen krijgen en alleen functioneel met elkaar om te gaan. Ook zij heeft daar veel last van. Ik voel dan veel teleurstelling en ga andere dingen doen. Zij trekt zich dan weer meer terug in haar eigen belevingswereld, inclusief interpretaties en betekenisgeving van mijn gedrag die ik niet kan herkennen, waardoor ik alleen maar meer afstand voel en opnieuw geïrriteerd raak. Ik voel dat er een hoop onzekerheid en wantrouwen aan ten grondslag ligt. Maar omdat deze periodes soms lang duren, lijkt het alsof ik in een bizarre situatie leef van te houden van iemand waarmee ik geen contact heb.
wanneer het er weer wel is, heb ik geen twijfels over onze relatie. Speelt dit bij jullie ook wel eens, en wat gebeurt er dan bij jou, en hoe komen jullie er dan weer uit?
Ik zal Ernst vragen of hij ook antwoordt!
Ik lees dat de verwijdering komt door een ‘wantrouwige’ interpretatie van je gedrag of woorden, klopt dat?
Dat is bij ons inderdaad ook een probleem af en toe. Het lastige is dat op zo’n moment niets wat ik doe of zeg helpt, omdat alles dan opnieuw ‘wantrouwig’ wordt geïnterpreteerd. Dat is, ;o lijkt het, een houding die bij stress opkomt, waarschijnlijk veroorzaakt door hoe Ernst vroeger werd behandeld.
De enige mogelijkheid om er uit te komen is wachten tot hij tot rust is gekomen. En dan bijvoorbeeld een arm om hem heen slaan, of – omgekeerd – zeggen dat ik behoefte heb aan oxytocine (een arm om iemand heenslaan bevordert het oxytocine-gehalte van de ander, weet hij): dat is een gemakkelijkere manier om een arm om me heen te vragen dan dat direct te doen.
Wanneer er weer op die manier contact is lukt praten ook weer gemakkelijker.
Hallo Sylvia
Dank voor je antwoord. Ik merk bij mijn vriendin niet zozeer wantrouwige interpretaties, alswel pogingen om wat ze ziet te begrijpen, waarin ze zo overdreven haar best doet dat het z’n doel voorbijschiet. En elke reactie van mij, waaronder ook heel geïrriteerde, maakt het vooral erger. Dan gaat ze nog meer haar best doen om weer een soort van controle te krijgen. Alleen levert dat niet op wat ze zou willen. Ik kan dan alleen maar afwachten en ook dat zorgt nou niet bepaald voor meer contact.
Jouw manier heb ik gisteren uitgeprobeerd en dat leverde wel een goed gesprek op. Ik hoop maar dat het vaker zal werken.
Wat bij ons ook heeft gewerkt (maar dat was een lange leerweg), is dat ik Ernst heel langzamerhand duidelijk heb kunnen maken dat menselijk contact altijd misverstanden opleveren. Dat die er bij horen, en dat hij dus niet steeds alle verantwoordelijkheid daarvoor op z’n schouders moet nemen.
Wanneer je instelling is dat je eigenlijk in staat zou moeten zijn alle misverstanden te voorkomen, ga je juist daardoor extra vaak de mist in.
Hoi Mireille,
Wat ik er in lees dat dingen waar JIJ blij van word er niet doorkrijgt, en dat je dan gaat argumenteren waarom het belangrijk voor je is, en dan in een hakken in het zand situatie beland.
Het is heel belangrijk om juist de miscommunicatie op het gebied van Emotionele verlangens niet met argumenten gaat beladen. EN honderd keer uitleggen waarom iets belangrijk is omdat het voor jou goed *voelt* werkt bij sommige aspergers echt niet, omdat het verschillende domeinen zijn, dat van de emotie waar we als Autisten heel anders voelend zijn, en dat van de Rede, wat een analytisch proces is.
Wij doen al veel moeite om Emoties die we niet verstaan (ander taalgebruik) analytisch te begrijpen, wat sowieso al een aanloop naar het stevigere misverstand is.
Het honderd of duizend keer uitleggen is het zelfde als een spijker nog een keer een ram geven, de spijker komt alleen maar vaster te zitten…
En doordat de kop pijn doet van het beuken worden lieve woordjes dan ook als eerste aangevoeld als nog een klap, iets wat je zelf ook signaleert in je stukje “angst om teveel door mij bepaald te worden” leid tot “uitputtende redenaties waarom *niet*…”
Pas op met het zinnetje “te vragen naar aspecten die ze niet begrijpt”, want je vraagt daar een schier onmogelijk iets, zeker als je al in een misverstand bent beland…
Zoals een geinterviewd jongetje in het boek van Martine Delfos zo alleszeggend eruit floept:
“Mamma je vraagt me steeds te kijken waar ik blind ben !”
Het is beter om te kijken waar ze met haar gevoelens in de knoop komt bij zo’n voorstel, dus niet “wat denk je ervan”, maar “voel je daar wat voor?”
Dus ook niet “lijkt het je leuk”, want als ze zich er zoals jij het ziet geen goed beeld van heeft (ik denk eerder een ander beeld) zal op die vraag altijd Njet volgen.
Instinctief zijn Autisten door ervaringen in het verleden immers heel erg wantrouwend geworden, want op school word ook vaak een Autist te grazen genomen doordat bullies een voorstel doen, dat ze als leuk verkopen, en waar de Autist dan zijn best gaat doen om dat leuke plan uit te voeren, zoals een plofkussen onder de stoel van ed leraar…
EN dan blijkt dat het leuk is voor de bullies, maar niet voor de Autist, want die is eerlijk en biecht ook netjes op dat hijhet gedaan heeft, met nog meer lol voor de bullies.
Daarmee wil ik helemaal niet zeggen dat jij een soort bully bent, maar dat er instinctief bij ieder voorstel tot iets “leuks/nieuws” doen, een instinctieve diep ingesleten wantrouwen gewekt word, en het Njet van de boer die niet eet wat hij niet kent volgen zal.
Je verlangen naar Respectvolle omgang, legt voor je partner een hele hoge drempel neer, want wat gewone mensen onder respect verstaan is voor autisten niet te begrijpen, want voor ons is de waarheid zeggen de meest respectvolle manier om met iemand om te gaan…
Maar toen Syl vroeg of ik haar “mooi” vond, en ik mijn persoonlijke waarheid gebaseerd op mijn absurd kritische artistieke meetlat baserend op gulden sneden en perfecte bochten gaf, snap je wel dat dat nogal binnenkwam bij Syl.
Zelfs mijn broer werd echt witheet toen ik lang geleden zei dat ik Syl helemaal het einde vond, alleen die puntbotten erg storend…
Respect is een vreemd communicatief waardeoordeel dat bij uitstek tot ruzie leid als je daarover begint, want de vraag om respect gaat uit van een respectloze houding, een waardeoordeel over de intentie van je partner.
EN ik weet als geen ander omdat ik mijn stem heel lang als enige wapen tegen het psycho/fysieke geweld heb gebruikt, dat onze manier van antwoorden zo direct overtuigd en feitelijk is voor mensen dat neuro typisci alleen al die overtuigde feitelijke toon voor veel wrevel kan zorgen.
Zeker als we onzeker zijn, en dus al wat geagiteerd zijn, zullen we al snel vergeten om die door gewone mensen al snel als taktloos of zelfs “Aanvallend/passief agresief” manier van spreken, die we ons aangeleerd hebben, omdat we anders al helemaal niet geloofd worden als we iets op onze eigen-wijze zouden vertellen, want onze eigen wijze houd in dat we inderdaad alle mogelijke detailquadratuur van de cirkel mee zouden geven, en dan hebben gewone mensen weer het gevoel dat ze “voor dom versleten worden”
Ik snap dat ik hiermee geen oplossing bied, omdat ik ook niet precies weet waar het in de communicatie precies mis gaat, maar ik lees in jouw verzuchting “uitputtende redenaties” wel exact het gevoel dat ik bij veel gewone mensen merk als ik vergeet om mijn argumuntjes in kleinere coupurse aanbied.
Wat heel belangrijk is om tot een werkzame oplossing te komen is dat jullie allebei oefenen in *onbeoordelend* luisteren, waarbij het voor jou inderdaad in het begin erg *uitputtend* zal zijn, om niet te zegegn adt je tong vele gaten zal krijgen van het erop bijten 🙂
Dus niet op ieder van de volgens jouw perspectief niet juiste conclusie uit haar uitputtende argumentatie reageren, maar gewoon even een papiertje pakken en je *vragen om verheldering* over dat punt opschrijven. Waarschijnlijk blijkt verderop in de Monoloog van je partner dan al dat wat je eerst als iets wat niet klopte in de redenatie toch op zijn plaats valt.
Wij zien bladeren en takken, waar jij een boom ziet, wij zien Bomen, waar jij gewoon en bos zien, om over wat er in een indian summer gebeurt in ons hoofd maar te zwijgen, zeker onder de instinctieve calculators die dan gaan tellen hoe de verhoudingen tussen de oranje rode groene gele taupe ultramarijn etc blaadjes.
Terwijl jij alleen maar een heerlijk weldadig gevoel over je krijgt van zulke een herfstachtige kleurenpracht…
Het blijft vechten als je je door dat nee respectloos behandeld voelt, maar als je het voor elkaar krijgt om dat communicatieve waardeoordeel van je af te laten glijden, denk ik dat je een heel eind verder komt.
En vooral natuurlijk heel duidelijk maken dat als je Emotioneel klem zit, dat het om je EMoties gaat, en dat daar over argumenteren uit eindelijk tot veel pijn aan beide kanten lijd, want Emoties komen bij ons toch al heel heftig binnen waardoor we in paniek al snel de “ongepaste” reactie geven.
Wat ook in dit stukje al wel zal opvallen is adt ik veel meer zie in je tekstje en daar uitgebreid op inga dan je ooit had kunnen denken, en dat mijn eveneens uitputtende manier van ingaan op de deelvragen en onzekerheden ook uitputtend *is*.
Want iets dat je heel sterk *voelt* is op dat moment geen gevoel meer, waar je vanop een afstandje naar kuntkijken, maar dat is dan hoe het *is*.
Oftewel door de verschillen in *taal* qua Emotie, kom je dan allebei op een Eiland vol wild schreeuwende emoties te zitten, de enige oplossing, is dan even van Eiland te wisselen, en in andermans (ehhh vrouws) schoenen te gaan staan.
Absoluut de emotioneel zwaartse en moeilijkste, maar in mijn ogen best werkende oplossing is, alle mogelijke moeite blijven doen, om bij ieder gevoel van “aanval op de persoon” of gevoel van “disrespect” te blijven denken, “dat kan ze toch nooit zo bedoelen zoals het nu bij mij binnenkomt?”
En dat dan ook te proberen als het tot knallende ruzie uitmond, en de deuren uit de sponningen vliegen, want als iemand echt kwaad word, is dat meestal machteloze woede, en bij mij in ieder geval ook een intense haat tenopzichte van mezelf dat ik zo incapabel ben ondanks al mijn decennia ethologische studie naar menselijk gedarg, dat ik inog steeds niet in staat ben iets zo te verwoorden dat de inhoud en intentie in 1 keer duidelijk en niet misbegrepen worden…
Dus ook als het uitmond in uit frustratie geboren domme kwetsende opmerkingen beiderzijds, en de intentie misschien zelfs wel gericht is op pijn doen, te blijven beseffen dat dat uit die niet te begrijpen Emotionele Taalbarriere voortkomt.
En als het helemaal misloopt, gewoon iets heel anders voorstellen waarvan je weet dat ze het altijd wel aangenaam vind, “zullen we een ijsje gaan eten” OOK als het helemaal geen tijd of temperatuur is om een ijsje te eten, maar gewoon de vicieuse cirkelredeneringen te onderbreken. Werkt bij bijna ieder (Autistisch) mens, ook als je inde stad vervelende gasten tegenkomt die proberen te provoceren, gewoon iets zeggen wat ze totaal niet verwachten, maar waar iedereen een goed gevoel van krijgt. (en dan niet cynisch bijtend van je af roepen, nee gewoon even diep andemhalen, de woede in het goede laten glijden en heel rustig voorstellen “zo dat was me wat, zullen we nu een ijske gaan eten m’n meisje”
EN als ej nu helemaal zat hebt van mijn observatorische arrogantie (want dat krijg ik wel eens naar mijn hoofd) heb ik er alle begrip voor dat je nu denkt:
“Ja nou weet ik het wel, je weet het weer beter, hou maar op”
Echter bedenk dan wel even dat ik dat allemaal juist zo uitgebreid opschrijf om je te *helpen* ook al heb jij nu wellicht het gevoel dat ik je nog meer taken geef, maar zo is het niet bedoeld, ik denk zelfs dat als je alleen dat gevoel dat je altijd alles moet regelen en wegslikken, en dat zij toch weer nee,nee,neehee roept,eerst even wegslikt, je opeens veel minder hoeft te regelen en uitleggen.
Uitgaan van de goede intentie van mensen en ze *onvoorwaadelijk* vertrouwen schenken en laten *zien* dat je hun vertrouwt, inplaats van dat te zeggen, zal ook bij haar het instinctieve wantrouwen doen slinken. Ook al heeft ze je vertrouwen wel eens geschonden heelt nieuw vertrouwen (bijna) alle intermenselijke wonden…
Dus pas op dat je niet in dezelfde val trapt waar zij in gevangen zit, en dat je de stapeling
van ervaringen uit het verleden meeneemt naar ieder volgend gesprek.
Want Emoties worden heel makkelijk getriggerd als je al van te voren denkt dat ze weer een rol gaan spelen.
Het is net als met Depressies, als je er bang voor bent dat ie eraan komt, help je hem met naar je toekomen, en als je bij jezelf denkt, “ach ja depressies horen er nu eenmaal bij” zul je zien dat ze minder vaak en minder heftig worden.
Ik hoop dat je er iets aan hebt, en dat je de liefde niet laat overschaduwen door stukjes incompatibiliteit op praktische gebieden.
Van gezeur naar Kleur…
Samen-leven is niet makkelijk
Samen-leven met een Autist
Dat lijkt soms godsonmogelijk moeilijk
maar hoe kaal en grauw is die mist
Als die zich terug trekt achter de dijk
en daarmee alle couleur uit je leven grist
Want die eigenwijsheid maakt het leven rijk
Dat is het wel waard, zo af en toe wat redetwist
(waar we duidelijk verschillende talen spreken, ook onder aspergers komt het voor dat de ene Croatisch en de ander Swahili lijkt te spreken, is het met flinke inzet en af en toe fiks gestruikel en gefaal te komen tot een gezamelijk Emotioneel Esperanto als extra taal)
Hai Ernst
Dank je voor je uitgebreide antwoord. Veel daarvan herken ik bij mijn partner, maar niet alles. De uitputtende redenaties komen van haar, niet van mij, bij voorbaat, om mijn plannetje te disqualificeren, (een waardeoordeel, ja) Dat vind ik de moeilijkste kant van haar Asperger. Inderdaad een reflex voor iets wat ze niet begrijpt en waar ze DUS afwerend tegenover staat. Zij is nooit gepest geweest, zegt ze, was eerder zelf de pester, ook weer: zegt ze, maar angst om gepest te worden speelt hier geen rol. Wel wantrouwen over mijn motieven die ze niet begrijpt.
Maar waarom zou het niet goed zijn om even in de afstand-modus te gaan en zeggen; ik voel nog weerstand en dan te kijken hoe we er constructief over kunnen praten?
Ik zeg ook vaak tegen haar dat ik dat wantrouwen niet verdiend heb, ze weet dat ik integer ben en dat is dan ook een van de dingen die ze het meest in mij waardeert.
Ik snap best dat je je reflexen niet zomaar beheerst, maar dat heb ik net zo goed. Dus haar asperger vraagt dat we er allebei moeite voor doen.
Zoals vragen: hoe voelt dit voor je, heeft bij mijn partner nou juist geen zin.Dus dat moet ik dan weer op een andere manier doen.
Wat jij zegt over jouw arrogantie vind ik ook herkenbaar. Mijn partner denkt ook regelmatig dat ze beslist gelijk heeft. Ik zeg haar vaak dat ze zowel aanklager, advocaat en rechter wil zijn. Zij vond dat ze meestal gelijk heeft omdat zij er goed over nadenkt. Ze was ook heel verbaasd toen ik aangaf welke overwegingen dan vaak misten (sociale en emotionele overwegingen) En dat iedereen vindt dat ie er goed over nadenkt. Waarom zij dan denkt daar het uiteindelijke oordeel over te kunnen vellen. Dit gezichtspunt was confronterend voor haar. Maar dat heeft wel geholpen tegen haar zogenaamde arrogantie. Dus nu kunnen we makkelijker de vinger op de zere plek leggen wanneer een simpel gesprek dreigt uit te lopen op ‘welles-niets’.
wat jij schrijft over een concept als respect, geldt dat voor jou hetzelfde als het concept fatsoen? Want zeker in het begin van onze relatie wist mijn partner dat woord vaak te gebruiken, hoewel ik het iets van antiekere tijden vind. Respect is voor mij dat je de ander net zoveel waard vindt als jezelf. Hoe komt het dat dat concept voor jullie dan moeilijker te begrijpen is? Van mijn vriendin begrijp ik dat ze uiteindelijk wel concepten kan begrijpen (ik vond de beeldspraak van dat bos en die bomen van jou heel beeldend) maar dat ze daarop moet oefenen. Wat is er mis mee dat ze dat dan ook doet? We moeten toch beiden iets doen om het te laten werken ? Ander wordt het voor mij teveel waar ik me aan moet aanpassen…
leuk om hierover met jou van gedachten te wisselen. Wat vindt jij daarvan?
Ik ben een pathologisch factotem annex kennisdeler, dus ik vind het geweldig interessante materie in het kader van mijn studie theoretische menskunde 🙂
En wat mijn innerlijke drive vooral is, is de roeping om mensen inzicht te geven in wat een Autist allemaal al doet qua aanpassen…
Helaas is er bijna niemand die dat uit zichzelf opmerkt, immers al vanaf de eerste kleuterklas ervaring krijg je als ASSburger dat je aanpassingsproblemen hebt, meestal hoor je dat als leidend voorwerp tijdens ouderavonden en moeilijke gesprekken totdat je het uitlegt dat we op een hoge uitzondering na nevver nooit niet eens te horen krijgen dat we *goed* zijn.
DAAR komt dat opvallende gebrek aan (zelf)vertrouwen vandaan, dat door de niet aflatende stroom negatieve prikkels, tot gefrustreerd gedrag leid, wat de omgeving nog meer sterkt in hun calvinistische eis aan de Autist om nou es effe niet zo Autistisch te doen, en een beetje gewoon te doen…
Liefst onder dreiging van het verbreken van de reatie en het uit de groep verwijderen als je niet normaal kunt doen.
Zo werd ik in de derde klas lagere school uit huis geplaatst nadat ik al in de eerst van de ene naar de andere school “mocht”, en al twee kleuterscholen van binnen had gezien…
Gelukkig kreeg ik 100 kilometer van huis eindelijk een leraar die me weleiswaar een eigenwijs bullekoppie vond, maar die me wel stimuleerde om de Winkler Prins dan maar te gaan lezen als ik me zat te vervelen.
Sowieso een prachtmens die Meester Buyt, die in Maarn 3 klassen in 1 lokaal les wist te geven, en mij net dat kleine beetje vertrouwen gaf dat ik wel ergens goed in was…
Maar de meeste Autisten hebben dat beetje geluk niet, die worden soms zelfs door de leraar “voor het lapje gehouden” en daardoor vanuit Autistisch perspectief dubbel gepest.
Want wat gebeurt er dan precies als je voor het lapje gehouden word, maar er helemaal nergens een lapje te zien is… (Beeldspraak werkt alleen als begrip EN context van de beeldspraak bekende grootheden zijn, heeeeel belangrijk dus om geen eufemismen, hyperbolen, geen ironie of sarcasme etc.
Iedere stijlvorm die er op berust dat je via het bewust anders verpakken van een boodschap dan je werkelijk bedoeld leid bij Autisten alleen maar tot
Dan raak je wel wantrouwend ten opzichte van alles en iedereen, en dat ze niet gauw toe zal geven dat ze gepest is geweest, of het niet echt door had, is logisch, gewone mensen vnden het al een ramp om toe te geven dat ze ergens niet goed tegen kunnen, en bij meisjes is de sociale druk om je te gedragen en leif te zijn, dat het feit dat ze al durft toe te geven dat ze van gepeste pestkop is geworden is een enorme drempel die ze genomen heeft, en getuigt ook van een waanzinnig vertrouwen in jou, want anders zou ze nooit zover open gaan dat ze durft te vertellen dat ze heel erg fout bezig is geweest, dat is ook een vorm van “respect”
In ieder geval zit je met de impliciete bewering dat zij niet genoeg haar best doet in jow ogen hoe dan ook een fiks eind naast de realiteit te harken.
Wij moeten bij de meest simpele vraag al zoveel moeite doen om en voor gewone mensen begrijpelijke en niet al te direct antwoord te formuleren
Want als we het vertikken om ons aan te passen, heb ik en tijd gedaan, gewoon direct gezegd wat ik dacht, dan blijft er bij de vraagsteller in bijna alle gevallen omdat we er vaak al dagen over nadenken (en daardoor ook weinig slapen) een gevoel achter dat we de vraagsteller maar dom vinden, terwijl wij alleen maar proberen zo volledig mogelijk al onze beweegredenen om tot een bepaalde conclusie te komen geven.
Het is absoluut niet kwetsend bedoeld, maar toen je net beschreef dat je geliefde zo overtuigd is dat zij de enig juiste analyse op basis van de feiten had gemaakt, en jij dat eigenlijk een arrogante houding vond, moest ik toch even gniffelen…
Gebeurt hier ook regelmatig, ik heb dan alle nieuwe wetsvoorstellen in de spreadsheet gestopt, en alle andere zijdelings betrekking hebbende ogenschijnlijk niet ter zake doende externe invloeden meegewogen, en daar word dan een intuitieve gevoelsmatige redenering tegenover gezet.
EN wt krijg je dan, de ene gebruikt het steeds maar geroeptoeterde 600.000 werklozen, en ik kan niet anders dan de werkelijkheid zien en dat zijn er 1,7 miljoen, want je moet ook alle bijstandstrekkers en een grot gedeelte van de in de Wia en WAjong verstopte werkloosheid bijtellen.
En dan ijn er nog de 1,6 miljoen NUgers…maar als ik die erbij noem, *gelooft* niemand het, want “het kan toch niet zo zijn dat Rutte glashard staat te liegen op TV, en dat alle journlisten die leugens ongecontroleerd nablaten…
Zo hebben we eens knallende ruzie gehad omdat ik twee interviews met Els Borst gezien had waar ze er voor pleitte om de Artsen toetsing bij Euthenasie af te chaffen, en dat er snds het aantreden van Rutte 10.000 mensen extra per jaar gesuicideerd worden, en ik haar een sluipmoordenaar noemde.
Dan kun je dus stellen dat mijn opmerking sluipmoordenaar gezien dat het toch zo’n aardige mevrouw was een schijnbaar respectloos kwetsende beschrijving van haar onuitstaanbare gedrag.Of dt het onfatsoenlijk is haar als een moordmchine te kenschetsen, maar het is een puur feitelijke vaststelling.
EN daar zit natuurlijk een enorme communicatie kloof tussen, gewone mensen vinden het heel belangrijk aardig gevonden te worden, iets wat mij niet boeit, ik doe liever aardig dan dat ik een waardeoordeel over me afroep 🙂
Fatsoen si net als Normaal een amorf ongedefinieerd begrip waar je alle kanten mee opkunt, en waar je dus alleen al over de defenitie een misverstand kunt krijgen, nog voor het “gebrek aan fatsoen”an sich voor een misverstand gaat zorgen.
Als je allebei beseft dat je van elkaar houd, is het in principe toch ook niet nodig om te gaan twijfelen of de ander wel genoeg respect toont, ik blijf dat lastig vinden, ik vind o respect vragen een raar iets, Respect is iets wat iemand uitstraalt, en dan toon ik op mijn beurt rspect voor een goee geest.
Het is belangrijk iedereen in zijn waarde te laten, of bij autisten eerder ze leren dat ze waardevo zijn, hoe lastig ze ook lijken in deze gehaaste maatschappij waar nauwelijks nog tijd is voor een gesprek wat bij een beetje hoog functionerende Autist zo een paar uur duurt 🙂
Kortom eis geen respect, maar toon simpelweg wanneer ze over voor jouw welbevinden belangrijke granzen heen gaat,, en jouw ruimte aan tast die je nodig hebt om een gevoel avn veiligheid en webevinden t houden.
n ik vind het prima om elkaar als het begint e vonken meer ruimte te geven, maar een zin zoals je hierboven schrijft, klinkt net alsof ik een therapeut hoor zuchten, en dat is denk ik voor haar juist een reden om nog meer wantrouwen te voelen, want als je zo praat geef je niet alleen ruimte, maar je vergroot de gevoelsmatig afstand dubbel als het ware, eerst de afhoudende (terecht zelfbeschermende) terugtrekking, en daarboven op komt dan de onbewuste irritate aan het typische “ik voel nog weerstand” waar ze tijdens de ongetwijfeld talloze therapiesessies mee doodgegooid werd.
[Maar waarom zou het niet goed zijn om even in de afstand-modus te gaan en zeggen; ik voel nog weerstand en dan te kijken hoe we er constructief over kunnen praten?]
Daar is niks mis mee, behalve de formulering die is mij veel te formeel, alsof het een HR beoordelingsgesprek, alsof het een Baas werknemer gesprek is.
Niks mis met de *intentie* die is prima, maar zo met elkaar praten schept nog meer afstand, dat is ook wat me vaa zo irriteert aan therapeuten, dat ze door het gebruik van die formele taal, en dat maakt echt heel veel uit in de overdracht.
Het verreweg grootste probleem in de intermenselijke communicatie is de TAAL, ze zeggen niet van niks dat het belangrijk is dat het onvermijdelijk is dat je de taal van de autochtone bevolking moet leren om effectief te kunnen integreren wat nodig is om actief te kunnen participeren in de maatschappij.
Echter als je die zin leest zoals ie nu geschreven staat is het voor iedereen een heel afstandelijke formele gebiedende jeukende zin is, alsof degene waar het tegen gezegd word er eigenlijk niet bij is, alsof je *over* iemand heen praat, en voor Autisten is het nog erger want er staat een paar keer een “je moet dit en je moet dat” in de zin.
Terwijl dat niet lleen bij Autisten moeilijk ligt, want die krijgen alle dagen te horen dat ze *anders moeten doen* en daarme eigenlijk continu te horen krijgen dat wat ze, als ze zichzelf zijn, doen hardstikke fout is.
Dat is een onderliggende emotie die altjd getriggerd word door iedere zin waar moeten is zit, en het stomme is dat ik dat gedrag helemaal over genomen had, ik zei ook de hele tijd tegen mensen die ik iets wilde laten zien hoe het makkelijker kan “je moet gewoon effe dit doen”.
Waarbij ik dan helemaal uitging van mijn eigen kennis en vaardigheden, waardoor ik mensen die niet zo handig en slim zijn een ongelooflijk gevoel van minderwaardigheid opdrong, want als ik dan even de kleppen stelde van een motor wat een heel secuur werkje is.
En de klanten van de werkplaats die dan kwamen oefenen en waar ik een bekend nummer van Herman van Veen citerend tegen zei * je moet het met gevoel doen* werden soms helemaal wanhopig als het dan niet lukte omdat het voelermaatje (dun stukje metaal met de juiste maat van de klepspeling) nooit zo mooi licht klevend tussen klepsteel en klepstelboutje doorschoof.
De op zich effectieve opdracht “je moet het met gevoel doen” heeft namelijk ten eerste een niet gestructureerde begrijpelijk opdracht, want wat voor gevoel is dat dan? Maar het impliceert voor degene die toegesproken word en die toch al aan zijn eigen vaardigheid aan het twijfelen is geslagen ook nog twee hele nare boodschapen, want je moet iets doen terwijl je ook nog eens impliciet te horen krijgt dat je ER GEEN GEVOEL VOOR HEBT…
Waarom ik opeens met kleppenstellen kom, terwijl jj jusit je emotionele onthechting die je voelt bij het inbrengen van voorstellen om iets (al dan niet )leuks te gaan doen wilt bespreken vraag je je nu waarschijnlijk af?
Is het niet ?
Kleppenstellen is een uiterst belangrijk en secuur werkje, wat nodig is om de zuiger en de kleppen goed samen et laten werken om de motor mooi te laten lopen. En daar zit een mooie analogie in, want het is ook een relatie van twee heel erg verschillend gemotiveerde partners, de kleppen gaan net als de zuiger alleen maar op en neer, dus de beweging lijkt vor de oppervlakkige toeschouwer hetzelfde…
Maar de Klep is als het ware de labiele emotionele partner, die steeds een klap op zijn kop krijgt en alleen maar netjes open gaat als de speling heel exact staat afgesteld, staat de boe te strak dan gaat de klep niet meer dicht en kan hij verbranden, en is de speling te groot komen de klappen van de tuimelaar nokkenas te hard aan en gaat ie dansen of zweven….
De Zuiger gaat ook de hele tijd op en neer, endie heeft een heel druk leven en lijkt al het werk te moeten doen, altijd maar arbeid leveren en haar best doend de krukas aan het draaien te houden. Maar voor de Zuiger is de wereld heel begrijpelijk, zij hoeft immers alleen maar heen en eer te gaan, en zit met de zuigersteel vast verbonden met de reast van de motor, hoeft nooit na te denken wanneer ze op of neer moet gaan, want dat word bepaald door de vliegwielen van de krukas die alle zuigers met elkaar verbind, en die soms wel 12 zuigers werken zonder ooit afgesteld te hoeven worden door die vaste verbinding via die krukas perfect samen, zelfs als er eentje een beetje lurp word, is dat nauwelijks een probleem hij word via die krukas automatisch harmonisch meegenomen in de groep zuigers die automagisch aangestuurd doorde krukas die ene betrouwbare vaste verbnding tussen de zuigers vormt.
Zie je al e gelijkenis ?
Zuigers zijn als Neuro typisci, ze hoeven nooit na te denken over hoe samen te werken dat zit helemaal vastgebakken in het systeem, gaat er een aan de slag, doen de andere automagisch mee, daar denken ze neit over na, en hoeven ze ook noooit ana te twijfelen, broooeemmm.
Maar de Kleppen, die hebben een heel ander leven, die staan er alleen voor en als ze niet met veel liefde netjes afgesteld worden kunnen ze gaan rammelen of zweven, en afhankelijk van hoe ze afgesteld zijn bewegen ze netjes in de maat met de zuigers, maar als ze dat geluk niet hebben gehad krijgen ze niet alleen steeds klappen van de nokkenas, maar in het ergste geval knallen ze tegen een zuiger aan, en worden ze dubbelgevouwen of kromgeslagen 🙁
En daar hangen ze dan in dat onbegrijpelijke samenstel dat een motor is, met al die zuigers die zo harmonisch samen dansen, terwijl die kleppen maar eens in de zoveel tijd even hun mond open mogen doen, en als ze dan niet het geluk gehad hebben goed afgesteld te zijn en uit de pas dansen vallen ze enorm op, gelijk een enorm geratel…
En terwijl de zuiger precies weet dat ie heel vertrouwenwekkend iedeer rotatie van de krukas op en neer gaat in de zuigerdans, zit zo’n klep vol spanning te wachten tot ie ook mee mag doen, want dat mag is maar 1 op de 4 bewegingen van de zuigers (vandaar de term viertakt.
En een klep mag alleen maar als ie een uitlaatklep is open gedurende de tweede slag, en dan dicht en drie slagen wachten, en als ie als inlaatklep is gediagnosticeerd mag ie alleen in de derde slag open, maar hij moet wel oplettend want hij moet al beginnen aan het einde van de tweede slag, en dan precies op tijd want anders komt e in conflict met de uitlaatklep die dan nog aan het dichtgaan is.
Kortom die kleppen hangen daar allemaal individueel in hun kop te hangen heel gespannen door een enorme klepveer die ze continu onder spanning houd te wachten of het goed gaat, of dat ie omdat ie niet perfect afgesteld staat een klap op zijn kop krijgt waarna ie van schrik gaat dansen en het hele blok het te kwaad krijgt omdat die rotklep niet precies op tijd zijn mond open of dicht deed.
Heel eenzaam en gespannen hangen al di klepjes die niet de zekerheid hebben van de groep Zuigers, die met en betrouwbare innige verbondenheid via een de stevige band die de krukas als basiszekerheid voor de groep vormt
Een klep heeft geen basisveiligheid brengende krukas die ze met elkaar innig verbonden houd, nee ze moeten maar afwachten of ze netjes uitgenodigd worden om hun mondje open te doen, of dat ze door een beroerde therapeut verkeerd afgesteld staan en of steeds weer een klap op hun kop krijgen, of hun mond niet meer helemaal dicht krijgen omdat ze te weinig klepspeling krijgen…
Die speling afstellen is dus een heel belangrijk werkje wat iedere paar maanden weer nagekeken hoort te worden, maar waar vaak op bezuinigd word met alle dissonanten van dien.
Nu probeer ik dus zoals ik eerst mensen leerden kleppen te stellen, de begeleiders goed af te stellen, door ze uit te leggen hoe spannend en overweldigend het leven van Autisten is, altijd die spanning, en dat nerveuse wachten op het goed gaat als ze hun mond open mogen doen…
Daarbij heb ik dus bij het kleppenstellen al geleerd dat zeggen “dat je het met gevoel moet doen” niet werkt, sommigen pikken zo’n korte zakelijke opdracht door hun talent direct op, maar de meesten blijven met zo’n vage opdracht waar zoveel van afhangt een leven lang prutzen.
Dus nu pak ik het heel anders aan, kost hel vel meer tijd (ben nu al bij elkaar 5 uur bezig met dit antwoord redigeren aanpassen en verduidelijken) en kost heel veel meer denkwerk om het engszins begrijpelijk en er een beetje logisch geheel van te maken. De hele tijd allerlei nieuwe gedachtes en mogelijke metaforen en woordgrapjes oderdrukkend die je alleen maar zouden verwarren,en misschien zelfs het gevoel zouden geven dat ik het niet serieus neem.
Goed voor degene die nu wil wete hoe je kleppen wel goed afstelt, en hoe dat gevoel dan aan hoort te voelen, een simpel truukje, pak een roletje plakband doe het rolletje om een vinger, en trek met je andere hand het einde van het plakband los, je voelt nu hele kleine schokjes die als je snel trekt ook hoort als een soort *frrrr* of *krrrchhhh* geluid. Als je nu het voelermaatje tussen klepsteel en tuimelaar of nokkenas duwt zla je als de klepstelsessie goed is gegaan, bij het ertussen duwen je ook van die hele kleine cellotapeschokjes voeen, en als je het voelermaatje er weer tussen uit trekt voelt dat als het lostrekken van plakband een beetje kleverig, maar echt kracht kost het niet.
Voelt het anders, dan heb je bij hevergeten dat je daarbij t aandraaien van het konteroertje van het klepstelboutje waarschijnlijk een beetje vergeten dat je daarmee het boutje weer een beetje “uit de tuimelaarschroefdraad” omhoog trekt. Soms duur het uren voor je er gevoel voor krijgt hoeveel of eigenlijk hoe weinig je het boutje voordat je het contermoertje aandraait voor mag spannen.
Je ziet om een verhaal te vertellen zonder he dinigrerende moeten in elkaar te stellen is een precies en vermoeiend werkje 🙂
Ik ben heel blij dat Sherko me erop wees dat dat zinnetje “je Moet” dat ik te pas en te onpas gebruikte om een lang verhaal kort te houden vor een voren in de zielen van de toehoorder achterliet, om net te zeggen dat het woordje Moet indrukwekkende moeten achterliet bij sommge gevoelige zielen…
Zo en nu na deze hopelijk interessante verhandeling ove het verschil tussen het op en neer bewegen van Zuigers en Kleppen terug naar de neuro typische uitleg.
Als Zuiger denk je dat je alle Arbeid levert en dat die Klep maar en beetje hangt af te wachten tot ie eindelijk zijn mond eens opendoet, maar vergeet nooit dat die heel bang is om op het verkeerde moment te ver of niet ver gnoeg open te gaan, en het lijkt dan alsof die klep nets doet, maar die spanning de hele tijd is alleen al en enorme belasting, heel soms breekt ene klep spontaan omdat ie door die continue spanning en het net niet goed afgesteld staan uiteen scheurt…
Met Autisten si het eigenlijk net zo, we moeten zelfs als we ogenschijnlijk passief aanwezig zijn bij een gesprek tussen zuigers de godganse tijd opletten dat we niet in de verkeerde takt onze mond opendoen, vraag maar eens aan je dinnetje hoevaak ze te horen heeft gekregen in haar even dat je Taktloos is..
Wat ik een heel gemeen en kwetsend verwijt jegens autisten vind, want het word voral gezegd als we zoals we dat het liefste doen gewoon heel koel en zakelijk eerlijk zegegn waar het op staat… Het blijft vreemd dat gewone mensen liever een halve leugen geloven dan een hele waarheid willen horen.
Terwijl het toch de bedoeling is om juist open en eerlijk tot elkaar te komen, en dat lukt volgens mij veel beter als je iemand uitnodigd om mee te komen doen, inplaats van iemand e verplichten eerst aan allerlei eisen te voldoen
Ik had eigenlijk veel liever dat ik wat miner vaak gelijk had en dat de Feiten vrolijker waren, maar helaas is vanuit het perspectief van een Autist maar heel weinig over om nog vrolijk van te worden
E in mijn ogen is het voor vrouwelijke autisten nog een hele slag moeilijker want waar het bij jongens steevast tot Woede en Fysiek “enthousiasme ” leid
door dat continue “over je heen gepraat” dat je als Autist meemaakt, en hun woedeuitbarsting als vervelend maar verder te begrijpen en geaccepteerd gedrag gezien word.
Als een mannelijek Autist uitbarst krijgt ie te horen dat ie zijn woede eens moet zien te controleren, en word ie als druk of lastig opvoedbaar betitteld…
Voor meisjes is het door het nog veel knellender sociaal calvinistisch regime in Nederland een enorm veel frustrerender gebeuren, want meisjes mogen net kwaad en fyiek enthousiast worden…, want dan ze weggezet als ootioneel instabiele Hysterische bitches.
Het zou me zelfs niets verbazen dat het zo moeilijk te verklaren Borderline syndraam nets anders is dan het gevolg van de dubbel stresserende behandeling van vrouwelijke ASSburgers. Want waar een jongen een sociaal geaccepteerde fysiek geweld uitlaatklep heeft, word hetzelfde gedrag van een meisje in het geheel niet als storend maar geaccepteerd gezien.
Een jongen die op het schoolplein een andere uit frustrerend gebre aan zelfvertrouwen in elkaar timmert word als “Stoere Bink” soms zelfs joelend aangemoedigd door de altidj aanwezige meelopertjes….
Maar een Mesje die uit pure frustratie een ander in elkaar timmert word als Hysterische Feeks uitgejouwd en direct naar de scholpsycholoog verwezen als emotioneel labiel individu die behandeld moet worden.
Denk maar eens terug aan de tijd dat Agnes Kant nog in de kamer zat, die deed niets anders dan Joop den Uil als die kwaad werd op de asociale zefzucht van schlapswanzen. Waar de woede uitbarstingen van den Uyl als *legendarisch en ontzagwekkend* de boeken in zijn gegaan, werd Agnes keer op hkeer als Hysterica weggezet door de media, en heeft ze door die Trail by Media nu nog het stempel “Incapabel Debater”…
Kortom ik snap dat dit niet helemaal het antwoord zal zijn wat je verwachtte, ik heb alle begrip voor jouw gevoel er alleen voor te staan en al het werk te moeten doen, maar vergeet niet dat jij via de krukas die het web vormt een hele grote steungroep kunt raadplegen.
Je partner daarentegen heeft het gevoel er nagenoeg helemaal alleen voor te staan, en daar heeft ze helaas ook grotendeels gelijk in…
Nu ik zeer intensief bezig ben met andere ASSburgers kom ik er namelijk steeds weer achter dat de meeste hulpverleners feitelijk *NIETS* snappen van de gevolgen van hun dictatoriaal dwingende houding ten opzichte van Autisten, ze tonen in hun dwangmatig toegepaste gedragstherapietjes om het in de ogen van “gewone mensen” storende gedrag “te genezen”
Zo zag ik laatst een plaatje van een rups waar dan een tekst van een “hulpverlener” overheen stond dat je van iedere Rups een vlinder kunt maken als je de Rups maar aanleert gewoon mee te doen en aanleert zich beter aan te passen.
Zelfs in de hulpverlening zie je dus die destructieve Autistonterende maakbaarheids illusie die volledig voorbij gaat aan het WEZEN van de Autist.
Om een Autist als rups te oschrijven en de gewone mens als vlinder vind ik al bizar, maar de implicatie gaat nog veel verder, want feitelijk vind die hulpverlener een Autist dus *niet volwaardig* maar vor de Autist die geen filters heeft en vaak niet geleerd heeft om de idioot kwetsende uitingen van Neuro T.en te relativeren.
Immers als we ons even verplaatsen naar het perspectief van de Autist (doe het niet te lang, want het is een heel zwaar en intensief vermoeiend perspectief) is het toch uiterst kwetsend om gezien te worden als alle planten aantastende tuinplaag, door iemand die zichzelf als volmaakte vlinder etaleert ?
Ik zou het prachtig vinden als je aan dit verwarred lange eistel wat hebt, en julle er samen toe komen om elkaar met alle leuke en onhebbelijke eigenschappen *onvoorwaardelijk* blijven steunen, want er is duidelijk een hel mooie band die je veel waard is, gezien het feit dat je het aandurft om je twijfels en frustratie zo open en bloot te laten zien.
Ik hoop dat het je lukt om je frustraties los te laten, en het voor elkaar krijgt om te accepteren dat het een vanuit jouw perspectief gezien onevenwictige taakverdeling is binnen jullie relatie, maar dat je aandacht op die onevenwichtige zorglast vast te pine, je de frustratie juist ongewild voedt.
Het is en blijft in een relatie een geven en nemen, en dat gebeurt zelden synchroon en harmonisch, richt je aandacht op de positieve dingen, denk terug aan de tijd dat je haar als een betoverend en uniek wezen op je netvlies kreeg, de bizarre nieuwe kijk op het leven die ze je ook heeft weten te geven 🙂
Veel van de (on)hebbelijkheden van de Autist worden alleen maar versterkt als je ze gaat proberen te verhelpen, net zoals een ondersteek met een grote boodschap erin arder gaat stinken als je erin gaat roeren…
Pak de ondersteek gewoon braaf aan, want ook een Autist met nu eenmaal af en toe een grote boodschap doen om zich te ontlasten van de dagelijke frstratie van alles slikken van die “gewone mensen” die maar van Autisten blijven eisen dat ze “gewoon” gaan doen…
Wij als Autisten moeten ook alle dagen veel wegsteken van het Neuro Linguistisch gePest van gewone mensen, en als ik bij alle pesterijtjes in zou gaan op de onderhuidse kwetsende intenties van deze en gene zou ik nog steeds alle dagen een Nagry Young Man zijn…
Want moet jeje je eens voorstellen dat emand tegen jou zou zeggen dat je project toch gedoemd is te mislukken omdat je Organiseren en Communiceren toch nooit zal leren omdat je een Autist bent, en daarom zoals verwacht aan het verzuipen bent n je alles voor Autogether in je eentje moet zien te sjeffen…
Maar sinds ik voor mezelf bedacht heb dat het geen zin heeft om me druk te maken over het feit dat ik het nooit helemaal zal leren om die vreemde oveemotionele reacties van gewone mensen als ik ze de waarheid vertel te begrijpen, neem ik zulke uiterst perfide op de persoon gerichte steken op als de enige maner waarop zulk en trieste poging van een gewoon mensje dat kennelijk alleen zelf overeind kan blijven door andren de grond in te trappen.
Iets wat ik immers zelf vroeger ook deed als reflexmatig verdedigingsmiddel tegen het aanhoudend frustrerende sarcasme van gewone mensen ten opzichte van mij als Autist.
Pas als je et woord Autsist als scheldwoord ziet doet het pijn, ik heb besloten Autisme niet langer als een diskwalificatie te zien, ik ben namelijk tot de conclusie gekomen dat ik (lekker PÛH, neh neh ne neh neh !!!) een bij gewone mensen grotendeels ontbrekende eigenschap bezit, die me het hele leven veel intensiever laat beleven.
Ik ben helemaal niet beperkt, sterker nog ik ben door mijn buitengewone ontwikkeling juist zo”n uniek om niet te zeggen excentriek waardevol MENS !
Want eigenlijk op de keper beschouwd komen mijn problemen en frustraties tijdens mijn pogingen mijn weg te vinden in de normale mensen wereld waar krijtstreep en grauwe middelmaat de toonbepalen alleen maar voort uit mijn meerwaarden:
Waarom heb ik me eigenlijk decennia aan laten leunen dat IK beperkt ben ?
ik hoor meer,
ik zie meer,
ik voel meer.
ik snoep meer,
ik drink meer,
ik eet meer,
ik ruik meer
Ik boer meer
Ik scheet meer
ik denk meer
ik peins meer
ik weet meer
ik pieker meer
ik mopper meer
ik vergeet meer
Ik teken meer
Ik knutsel meer
Ik poeet meer
Ik lees meer
Ik onderzoek meer
Ik meet meer
ik werk meer
ik beweeg meer
ik zweet meer.
ik verwar meer
Ik verbaas meer
ik vermeed meer
Ik dans meer
ik geniet meer
ik keet meer
ik stuw meer
vol ongekende
mogelijkheden
Wat een eindeloos gezever weer…
Oh en wat ik nog vergeten was…
Ik leef in mheer 🙂
Hallo Ernst
Je hebt me een mail van bijna een meter gestuurd en die heb ik meerdere malen en zorgvuldig gelezen. Ik vind het boeiend om hierover met je van gedachten te wisselen. Toch ben ik het niet overal met je eens. Je lijkt ervan uit te gaan dat mijn partner, omdat ze een diagnose Asperger heeft, precies hetzelfde is en meegemaakt heeft als jij. Maar dat lijkt me toch niet. Zij heeft in jongere jaren beslist frustraties gekend door het zich willen aanpassen en willen meedoen. Maar de eisen zaten vooral in haarzelf . Nu is ze behoorlijk geoefend in aangepast gedrag, als buurvrouw, vriendin, collega zeer gewaardeerd, de meeste mensen geloven niet dat ze een diagnose heeft. Als partner merk ik er het meeste van. Wij zijn op zoek naar een manier van met elkaar omgaan die ons beide niet teveel kost en die ieder van ons recht doet. Ik ga niet zeggen:jij past je al zoveel aan, bij mij hoeft dat niet hoor…want dan kun je mij binnenkort opvegen. Wij moeten toe naar een manier die werkt en daar allebei in investeren.
Ik zie haar als iemand die op sommige punten minder talent heeft dan gemiddeld, dat heb ik dan weer op andere punten. Maar mijn baas gaat ook niet zeggen dat iets niet hoeft omdat dat mijn talent niet is. Ik kan niet geloven in een relatie waarin maar spaarzaam contact is. Dus moeten we daar hard voor werken. Dat willen we allebei en hebben we allebei nodig. En daarbij hoort dan ook dat je je soms kunt terugtrekken om een beetje bij te komen van al het moeite doen. En ook om de dingen te doen die je voor jezelf doet, niet samen bedoel ik.
Ik vind het mooi om te zien hoe strijdbaar je bent, Aspergers wilt emanciperen en dat daagt me uit om daar ook anders over na te denken.
soms zie ik een parallel met de wereld van introverten en extraverten. De extra’s zijn ook in de meerderheid en verwachten ook dingen van mij, introvert, die ik niet kan en wil waarmaken. En vinden me daarom raar, saai of iets anders negatiefs. Gelukkig vind ik dat zelf niet. Ik vind ‘hun’ oppervlakkig, slordig, inhoudsloos. Ach, allemaal scheldwoorden. Boeit niet. De meerderheid ziet zichzelf als norm en jou als een afwijking. Tegen mijn vriendin zeg ik: van mezelf heb ik er al een. Dat je anders bent dan ik boeit me juist.
Maar in het dagelijks leven kost het samen zijn wel enige energie, aan ons beiden, en in de praktijk stel ik eisen en grenzen, waardoor het soepeler gaat.
Vaak breng ik structuur aan in allerlei zaken en dat werkt ontspannend voor beiden. Hoewel je daarover in discussie kunt. Maar ik vraag wel degelijk aanpassing. Ik pas me ook aan. Wat ik niet doe is verwachten dat ze anders wordt, of anders is. Dat zou voor allebei frustrerend zijn.
Dus nu ben ik benieuwd of je nog steeds vind dat ik mijn vriendin tekort doe
Hoi Mireille.
Excuus dat het even geduurd heeft voor ik reageer, maar ik kijk hier niet heel erg vaak omdat ik vind dat ik goed overwogen en enigszins helder dien te reageren, mijn zwijgen is dus zeker geen bevestiging van je vraag.
Dat zij zeker niet hetzelfde heeft meegemaakt lijkt me evident, want dan zou ik haar moeten kennen 🙂
En zij is vrouwelijk dus heeft ene heel andere vorming ondergaan, waar ik zo’n beetje in principe als lastig opvoedbare betweter in de hoek gezet werd in de klas, en daar in mijn schriftjes vooral ontwerpen van fantatstische huizen en telescoop kranen en betere werelden zat te tekenen, zal zij die vrijheid nooit gekend hebben.
Immers mogen meisjes niet boos en afstandelijk zijn, die worden aan steeds meer peer pressure blootgesteld om ze Sociaal Aanvaardbaar Gedrag te gaan laten vertonen, mijn persoonlijke theorie is dan ook dat veel nu als Borderline weggezette meiden buitengewoon ontwikkelde Austisten zijn, die zo hun best zijn gaan doen om zich aan de verschillende groepen waar ze verplicht aan mee moest doen aan te passen dat die voor iedere groep gewenste persona zo ver uit ekaar kwamen te liggen dat de onderliggende “ik” die toch al zo broos ontwikkeld is, uiteen is gevallen, en ze dus uiterst labiel om niet te zeggen MPS beginnen te vertonen, zoals ik een bi-polaire hypochonder was geworden door de druk op de middelbare school waar “wie je verwacht word te zijn” veel belangrijker is dan “wie je denkt te zijn”.
Kortom dat het bij jullie heel anders ligt is duidelijk, mijn metertje reactie was een enigszins gestructureerd “automatisch schrijven” om je inzicht te geven in de chaotische lawine aan gedachte die een gesprek in het hoofd van een Aspi op gang kan brengen.
Ik geef dus niet zozeer het oordeel dat je haar tekort doet, maar dat er dus wel iets meer achter het simpele “ze doet alle dagen haar uiterste best” steekt dan de mensen denken.
EN dat je baas je dingen laat doen waar je niet toe in staat bent vind ik persoonlijk ontzettend onhandig van je baas, want als je iemand tegen zijn zin taken laat doen waar ze incapabel zijn is niet alleen inhumaan maar ook erg inefficient, zeker als je kijkt hoeveel werkloze zeer capabele mensen staan te springen om dat werk waar jij niet goed in bent maar zij wel te mogen doen 🙂
Maar goed nu krijg je misschien toch weer het gevoel dat ik je beoordeel, maar wie ben ik om over een ander te oordelen ?
Wat ik wel zie is een misverstand 🙂
Wat ik bedoel te zeggen is dat ze zich de hele dag rekenschap geeft van wat de veeleisende moderne hetzerige maatschappij van haar verlangt, om zo haar koppie boven water te houden, en dat ze eenmaal THUIS haar met veel moeite bijeen gehouden beeld van aangepaste niet als Asperger herkenbare “vriendelijke buuv” wil loslaten en *zichzelf* wil zijn, en dan vaak ook ongewild de opgebouwde frustraties over de tijdens die “ik speel normaal, en toch nemen ze me niet serieus” excercitie op hun huisgenoten aflaten.
Wat je ook heel duidelijk ziet bij jonge Autistjes, op school worden ze soms zelfs met veel moreel dwangmatig geweld gedwongen zich “normaal” te gedragen, en laten dat over zich heenkomen en doen hun uiterste best hun angsten en buien te onderdrukken, maar als ze dan thuis komen, is het gezin de dupe van de gedurende de dag opgebouwde negatieve energie.
Dus het is niet zozeer dat ik vind dat ze zich thuis op jou af mag reageren, en dat je dat maar hebt te pikken omdat ze Autist is, zeker NIET, Autisme mag nooit een vrijbrief zijn om je af te reageren op je omgeving !
Maar dat is een heel moeilijk leerproces eer het tot een permanente gedragsverandering zietm en dan is het nog goed opletten omdat zulke processen traag gaan, en bij autisten alles nog langzamer lijkt te gaan omdat het programmeren op een veel dieper niveau gebeurt.
Ik zie dat je zielsveel van haar houd, het aangeven van jouw grenzen en het structuur bieden is uitermate succesvol gebleken bij de hulp aan het vormgeven van het leven va Autisten in het algemeen, het eisen stellen daarentegen lijkt mij lastig al heb ik geen idee wat je daaronder verstaat.
Als je er voor waakt om haar als onderzoeksobject te gaan zien dat je moet helpen een beter wezen te worden hè?
Heeft zij deze discussie eigenlijk gevolgd, misschien dat dat een veel slimmere aanpak is, niet langer “over iemand” maar vooral samen met haar verder te discusieren ook al is dat natuurlijk best heel spannend omdat je dan zelf nu al gaat denken hoe ze zal reageren op het al geschrevene, terwijl dat ook een heel bevrijdende stap kan zijn, dat je je heel kwetsbaar eerlijk opstelt door je “mail” te laten lezen…
Dus aangeven waar ze jouw grenzen overschreid, maar ook telkens weer bedenken dat ze op sommige psychosociale vlakken stekeblind zal blijven, ook al lijkt het oppervlakkig zo dat het Autisme lijkt te slijten, zijn dat alleen maar beter ingestudeerde coping mechanismes die pas na vele vele jaren de ingesleten beschadigingen een beetje kunnen plamuren.
Het vreemde is namelijk dat waar we blind zijn, gek genoeg wel heel goed voelen, maar omdat we er blind zijn kunnen we er niet over schrijven, het idioom ontbreekt omdat er nooit aandacht is geweest voor die veel ongrijpbaardere empathie van \autisten, want we zijn juist vaak hypergevoelig voor andermans gevoel, we kunnen er kotsmissleijk van worden of bartsende koppijn van krijgen, ook omdat we iets voelen waar we compleet onmachtig zijn.
Zoals je zelf zo mooi beschrijft weet ze zcih geen raad met de beschrijving van haar gevoel, het zal een fikse klus worden om samen aan het werk te gaan een idioom te vinden voor haar emoties die je zo graag wilt delen, maar die er maar niet uit komen.
Als je er gewoon stukje bij beetje een stap in weet te zetten, kom je steeds verder, niet te ver vooruit kijken en genieten van iedere gezette stap, en niet teveel achterom kijken over de toen niet gelukte sprongen…
Samen afwijken is immers veel leuker dan met zijn alle in de file naar de uitverkoop van de Hema te staan !
Ver dwalen is hetzelfde maar toch heel anders dan verdwalen als je snapt wat ik bedoel.
Zo en nu nog even terug naar die meter Automatische Autobiografische Anecdotes, weet je nog hoeveel inspanning het kostte om dat alleen maar te lezen, en een beetje een beginnetje van inzicht te krijgen in de absurdistische gedachten wereld van de Aspi.
Denk daar nog eens aan terug als je denkt dat je geen echt diep contact lijkt te krijgen met je lief…
Mvg. Ernst “Asperger” Anepool
ik herken dat allemaal maar krijg er geen vat op
Beste Ger en Sylvia,
Ik heb hier zojuist tranen gelaten wat mooi omschreven en wat een schrijnende situatie. Zo ontzettend pijnlijk en verdrietig. Zou ik met jullie samen een keer mogen praten op korte termijn. Gewoon een anderhalf uur ergens waar dan ook. Ik ben zo verdrietig en wil wat steun bij mensen die Asperger echt begrijpen. Willen jullie alstublieft eens praten. Ik zelf heb geen asperger maar mijn partner wel. Ik ben 36 jaar. Vast heel erg bedankt. Met vriendelijke groet, verdrietige.
Hoi Marlous,
Ik zit wel te denken om in de toekomst workshops oid te gaan houden, met partners van mensen met autisme, om te kijken wat we gemeenschappelijk hebben, en wat voor oplossingen iedereen heeft.
Maar op dit moment is mijn leven veel en veel te vol om zoiets te doen.
Ik zal er over denken of ik zoiets een keertje met jou alleen zal doen. Ik woon wel in het uiterste zuid-oosten van Nederland!
Hallo,
Met belangstelling volg ik jullie forum. Mijn partner heeft Asperges en vind het soms heeeeeel erg moeilijk. Maar zolang er liefde is is er hoop denk ik nog steeds maar het wordt wel steeds moeilijker en ik lijdt er erg onder.
Een workshop voor partners van de A’s zou heel fijn zijn.
Met vriendelijke groet
L.
Een workshop is inderdaad een heel goed idee.
Hoi Marlous,
Hier een Asperger, die al 55 jaar me zichzelf leert omgaan, in de toekomst als de basis onder Autogether stabiel genoeg is, willen we ook Partners met en zonder helpen elkaars handleiding te begrijpen, daar heb je nu niet direct veel aan gezien de kenelijke crisis situatie die ik door je vraag heen hoor.
Kunt ook met zeer dringende vragen even mailen als je advies van een Asperger die de handleiding voor een heleboel gewone en buiten gewoon otwikkelden in de kast heeft staan, wellicht dat ik je kan helpen om jouw Asperger beter te begrijpen, en ook helpen om je met minder kans op misvertanden met hem te laten communiceren.
Wij hebben immers alle misverstanden zo langzamerhand overleefd en “hinterfragt” zodat niet alleen Syl heel goed weet wat de DO’s & Don’ts zijn, maar ik ook heel aardig weet waar “het” misgaat, en ook dat het heel belangrijk is om niet over schuld maar over aanleiding c.q. misinterpretatie, of vaker nog vergeten context gaat.
Ernst(at)luiemotorfiets.nl
Persoonlijk gesprek kan ook, maar we wonen wel op een tamelijk etreem leuk punt in Nederland, het op 2 na zuidelijkste plaatsje, Mheer in Nederland, op 800 meter van de Voerstreek.
Dus ik hoop dat Maastricht niet te ver voor je is
Hallo Mireille, Ik “kom” hier maar incidenteel waardoor mijn reactie traag is maar ik wil best gehoor geven aan je oproep. Mogelijk ook is de kwestie inmiddels minder acuut voor je dan op 10 maart j.l. Ik zal hier wat vaker kijken om eventueel contact te maken. Hartelijke groet voor nu.
Hallo!
Een maand geleden heb ik mijn lieve vriend ontmoet via een datingsite.
Afgelopen week vertelde hij me dat hij een diagnose heeft gekregen, zo’n vijf jaar geleden dat hij een lichte vorm van autisme heeft.
Hij vertelde dat de psychiater had gevraagd:’Wat denk jij dat het is?’
Toen heeft hij gezegd:’Doe dan maar Asperger.’
Mijn vriend is acht jaar geleden gescheiden van zijn zwaar gelovige vrouw, de druk die het gaf was voor hem niet te dragen.
Er mocht niets meer, geen televisie, geen vrijetijdskleding, geen eigenheid en leven in een glazen huis waar ook nog kleding (zwart pak) gekocht moest worden in een speciale winkel.
Het verstikte hem dusdanig dat hij na 10 jaar huwelijk heeft besloten om eruit te stappen.
Op dat moment hield hij nog van zijn vrouw maar zijn vrouw zat onder de plak van haar familie en de kerk, hij vond dat zo ongezond dat hij er werkelijk niet meer tegen kon.
Hij kwam in een burn-out en ernstige depressie en heeft therapie gehad en is dus ook getest.
Een korte test weliswaar en daar kwam dan uit dat hij een lichte vorm van autisme zou hebben.
Momenteel heeft hij zijn leven weer opgepakt, werkt weer als timmerman en geniet in zijn vrije tijd van varen, kan prachtig schilderen, leest boeken en kijkt televisie.
Soms gaat hij stappen met vrienden.
Maar hij wilde eerlijk zijn en wel vertellen aan mij wat de psychiater had gezegd, ongeacht het gevaar dat ik dan misschien de relatie zou verbreken.
Hij vertelde dit in tranen en vindt het een vreselijk stempel en hij is het er ook niet mee eens, omdat hij toen zo ernstig overspannen was.
Maar vanaf het moment dat ik dit weet ben ik alert en vraag mij bij alles af of het asperger is of niet.
Hij is ontzettend knap, helderblauwe ogen die mij recht aankijken, hij houdt van hand in hand lopen of arm in arm.
Regelmatig krijg ik lieve berichtjes via What’s App, hij knuffelt en zoent graag en ook qua seks heb ik niets te klagen, hij is zo teder en zorgzaam.
Hij verrast mij door met chinees eten aan te komen en leuke uitstapjes en wandelen, ja echt kilometers!
Maar de wetenschap van asperger werpt een schaduw over de relatie en het maakt mij bang.
Ik wil deze man niet meer kwijt, we hebben zo een klik en ik hoop ergens dat de diagnose (die ook wel heel vaag is) verkeerd gesteld is.
Ik kom uit een huwelijk van 25 jaar zonder gelijkwaardigheid, ik was eenzaam en mijn ex man bleef altijd op afstand en kon ook vreselijk gemeen doen en mij vernederen en ik vermoedde bij hem ook een vorm van autisme (ernstig).
Liever had ik dit niet geweten en hem verder leren kennen met een open vizier.
Ik wil voor deze relatie gaan en toch die 25 jaar die achter mij liggen, die wil ik niet nog eens.
Kan de diagnose fout zijn?
Zijn er mensen die dat ervaren hebben?
Ik zou zelf zeggen: maakt het iets uit wat voor label er op hem is geplakt?
Wanneer je een partner hebt die Asperger heeft, is voor mij het ‘geheim’ om een relatie te kunnen behouden, dat je de ander accepteert zoals ie is. Met alles er op en er aan. Dat je niet eist dat de ander zich volgens een bepaalde norm gedraagt.
Dat hoort uiteraard over en weer zo te zijn.
In mijn ogen maakt een etiket binnen een relatie eigenlijk niet uit: het betekent niet dat degene die het etiket ‘normaal’ heeft de norm bepaalt.
Een etiket kan het hoogstens gemakkelijker maken om gedrag van de ander te begrijpen.
Los daarvan: elke diagnose kan uiteraard verkeerd zijn gemaakt. Om echt een diagnose te stellen hoort iemand eigenlijk een dag of twee/drie allerlei tests te ondergaan en gesprekken te voeren. De diagnose is dan niet een simpel etiket, maar een uitgebreide analyse.
Wat deze psychiater heeft gedaan lijkt me niet meer dan een begin; misschien om aan te geven dat hij zich zou kunnen laten testen.
Waarom bang zijn voor een zekerheid ?
Je weet nu wat je aan hem hebt,een eerlijk recht door zee mens, die je niet snel in de steek zal laten, maar die wel een buitengewoon otwikkeld brein heeft, en waarschijnlijk snel jouw interesses zal her-kenne, en dan er erg veel over zal gaan weten, afhankelijk van zijn zelfmoderatie, zal je er ontzetted moe, of ontzettend blij van worden dat ie zo veel nadenkt over je interesses.
EN je hebt de “zekerheid” dat zijn ij tijd en wijle ontzettend botte en kwetsende opmerkingen niet op de persoon gericht zijn, maar puur analytische vaststellingen vanuit *zijn* perspectief.
Dat maakt het niet minder pijnlijk om zulke grtdroge analyses te moeten aanhoren, maar nu weet je in ieder geval wat je kunt verwachten als je hem vraagt of ie je mooi vind…
Want dat was bij ons een enorm pijnlijk moment, want ik gaf toen nog onverbloemd een directe analyse, ten opzichte van het gangbare schonheidsideaal, je kunt je wel indenken hoe mijn dinnetje zich daarna voelde…
Het is al vaak gezegd, stop met de negatieve benadering, want wat is er nou enger, een partner waarva je NIET weet -welke persoonlijke eigenaardigheid hun primaire karaktereigenschappen vormgeeft ?
Of een Partner waarvan je het “wasvoorschrift” meegeleverd krijgt?
Wij hebben er enorm veel aan gehad om te weten wat de specifieke pluspunten en welke uitstekende risco punten zijn van mijn Apserger brein.
Dit staat of valt wel met een *echte* anamnese onderzoek, dat is een behoorlijk belastend gebeuren want je partner mag zich dan geestelijk weer en keer tot op het bot uitkleden, en dat duurt een dag of drie, met allerlei vragenlijsten en psychologische testen, en het dus ook herleven van alle bepalende levensgebeurtenissen uit zijn (of haar) leven.
Pas dan weet je een beetje uit welke persoonlijkheids trekken je karakter is opgebouwd, en hoe de opvoeding epalde trekken tot uitting heeft gebracht of juist heeft weten te onderdrukken.
Ik was er weer eens weken van de kaart door, maar nu ben ik heel blij dat ik (nagenoeg) exact weet waar mijn zwakke en sterke kanten liggen, en waarom ik op bepaalde vlakken zo’n diepliggende onzekerheid om daaruit voortvloeiende panische angst voor bepaalde sitaties heb.
En pas als je al die angsten kent kun je ze in de ogen kijken en uitstaren.
De Diagnose kan altijd fout zijn, zeker als ie zo snel tot stand is gekomen, maar stel je even de vraag, wat heb je liever een gecertificeerde (maar dat is dus NIET zeker) Asperger, of een niet gecertificeerde Narcistische Psychopaat ?
Ernst “Asperger” Anepool
Beste Sylvia, zo vreselijk veel herkenbaar. Mijn ex-vriend ( net als ik 50, lat relatie 8 jaar) heel veel Asperger kanten. Precies zoals veel door jou beschreven . Ik leek op het laatst vanzelfsprekend aanhangsel.
Echter: ook dol op vrouwen , sprak waar ik bij was veel jongere vrouwen bewonderend aan. Was dol op sex waarin hij veel gaf. Daarna weer gewoon monoloog . Zeer eenzaam. Ik werd achterdochtig. Ook van beroep hele goede internationale Verkoper.
Ik denk er (teveel) nu over na. Mijn vraag: wat is verschil Asperger en narcistische Persoonlijkheidsstoornis?
Ai, dat is een hele lastige.
Een narcistische persoonlijkheidsstoornis betekent, heb ik het idee, dat er een groot verschil is tussen hoe iemand vindt dat ie is, en de werkelijkheid. Het kan zijn dat iemand van jongs af aan het idee heeft meegekregen briljant en fantastisch te zijn, en het kan ook dat iemand van jongs af aan heeft meegekregen dat je het leven niet waard bent wanneer je niet briljant en fantastisch bent. Hoe dan ook, iemand heeft het idee nodig briljant en fantastisch te zijn.
Wanneer de werkelijkheid dat idee dreigt te breken, wordt er van alles in stelling gebracht om het beeld te behouden, ook al gaat dat ten koste van anderen.
Ik kan me voorstellen dat er bij iemand met Asperger ook narcistische trekjes ontstaan. Vaak worden mensen, vooral wanneer de diagnose pas laat komt, hun hele leven van etiketten als ‘lui’, ‘koppig’, ‘klootzak’ voorzien. Om jezelf daarbij staande te houden kan ik me voorstellen dat je als verdedigingsmechanisme een zekere mate van narcisme ontwikkelt.
Dank voor jouw antwoord. Heb ik echt wat aan! Dit kan mogelijk zijn. Je klinkt wijs en ervaren en is eigenlijk ook logisch. Je uitleg geeft power voor het nieuwe jaar. Dank je wel en jij, jullie veel mooie tijden in 2016!!!!
En jij ook een heel fijn jaar toegewenst, en dank je voor je prachtige complimenten!
Lieve lezers,
Ruim anderhalf jaar deel ik mijn leven met een man die ik innig lief heb en ik weet en voel andersom ook. Hij kan mij als geen ander laten lachen, is lief, puur en zorgzaam en op een bepaalde manier kan ik zeker mijzelf zijn bij hem en we kunnen heel open met elkaar praten. Natuurlijk zie ik ook de andere kanten, maar dit is wie hij is en dat maakt hem ook uniek in zijn zijn. Op dit moment ligt de relatie open in die zin dat we onderzoeken waar de relatie heen mag gaan.
De afgelopen maanden ervaar ik steeds meer mijn behoefte aan het delen van intimiteit en dan ook in een seksuele verbinding. We knuffelen, we liggen fijn bij elkaar alleen de liefde samen consumeren dat verloopt anders dan waar ik in mijn hart naar verlang en hierin heb ik mijzelf best wat weg gecijferd, niet alleen in het seksuele aspect maar ook in intimiteit delen op andere manieren. Omdat de liefde er is, ook voor mijzelf, heb ik dit een tijd lang aangekeken alleen wil ik ook trouw zijn aan mijn eigen verlangens. Sensualiteit en seksualiteit delen met iemand die ik lief heb is altijd een essentieel onderdeel van mijn volwassen leven geweest en dit is wat ik op momenten erg kan missen en dat raakt mij en ik weet niet hoe ik dit in ons contact open kan gooien en of we elkaar op zo’n manier kunnen ontmoeten die voor ons allebei fijn en verbindend is.
Als jullie willen delen hoe dit voor jullie is en of er een verandering is ontstaan na bijvoorbeeld therapie dan lees ik het heel graag, dank jullie wel.
Beste Sylvia en andere lezers,
Nadat Sylvia in dit blog attendeerde op dit boek, heb ik ook net het boek “Een vreemde wereld” van Martine Delfos gelezen. Naast dit blog waarin ik alle problemen herkende, heeft het boek me ook ontzettend veel gebracht. Het is duidelijk, heel leerzaam en wederom een eyeopener. Omdat ik het allemaal wat veel vind om als leek juist goede dingen te doen, heb ik via mijn huisarts hulp gezocht bij een Soc.Psych.Verpleegk. (praktijkondersteuner) waar ik voor mijzelf wat handvaten kan krijgen hoe ik met deze vriend van mij kan omgaan zonder dat ikzelf helemaal ondersneeuw. Deze vriend heeft alleen mij. Hij is inmiddels een huisvriend van ons geworden en mijn man vindt hem ook een fijne kerel maar…… Ook al wil mijn man zich niet persoonlijk verdiepen in zijn persoonlijkheid en het syndroom van Asperger, helpt hij hem wel met praktische zaken. De ins en outs van de psychische kant hoort hij wel van mij, zegt hij dus de handvatten die ik aangereikt krijg, geef ik ook aan mijn man door. Alles bij elkaar hoop ik dat het voor ons allemaal inzicht geeft en voor iedereen een win-winsituatie wordt. Want inmiddels kunnen we en willen we hem allang niet meer ‘laten vallen’ want het is gewoon een ontzettend goede man, alleen wat anders in de omgang. Ook ik leer van hem door zijn goede eigenschappen die hij zeker heeft!! Maar dat boek wil ik zeker bij iedereen aanbevelen!!! En dat blog van Sylvia en ook alle reacties erop: ik ben er heel blij mee!!
Dankjewel, en fantastisch dat je op deze manier zo langzamerhand een flink aantal handvatten bij elkaar hebt gesprokkeld.
Tussen mijn partner en mijzelf is alle sexualiteit binnen enkele jaren helemaal uit de relatie verdwenen.
Het is nog een aantal jaar een bijna zakelijk bevredigen geweest van zijn behoeften, maar toen ik er bezwaar tegen maakte dat hij geen enkele moeite deed doofde ook dat kaarsje.
Tot zover mijn ervaringen met sexualiteit en een asperger partner.
Dag Anna,
Onze sexualiteit werd al snel niet veel meer dan het bevredigen van de behoeften van mijn (asperger) man. Toen ik bezwaar maakte tegen het feit dat hij geen moeite deed er iets van te maken doofde ook dat kaarsje. Dat was binnen 2 of 3 jaar gebeurd.
Uiteindelijk zijn we 18 jaar bij elkaar geweest voordat het duidelijk werd dat we met asperger te maken hadden. En de volkomen ontbrekende lichamelijke contacten zijn nu dus verklaarbaar. Maar niet minder pijnlijk. Eerder juist veel erger pijnlijk. Omdat nu duidelijk is dat het nooit anders gaat worden.
Hoi Sylvia,
Via google kwam ik op jou site terecht en wat een feest der herkenning!
Ik heb een vermoeden dat mijn vriend Asperger heeft. Momenteel zit ik in een twijfelfase en weet niet wat ik moet gaan doen. Enerzijds is hij meegaand, momenteel zit ik in een financieel moeilijke situatie en wil alles voor me betalen en is verder een einzelganger. Liefst op zich zelf, aan mij alleen heeft hij genoeg. Ik heb wel mijn vriendinnen om leuke dingen mee te gaan ondernemen.
Intimiteit is er nooit geweest (een knuffel nog wel) en kan zich niet openstellen voor mijn intresses. Het is alleen maar wat hij leuk vind en dat vind ik lastig. Voor hem is het ook zo: gaan we een keer uiteten, dan vind ik dat we een gezellige avond hebben. Maar omdat het eten wat minder lekker was is de avond voor hem verpest. Hij lijkt die dingen niet los te kunnen zien.
Volgende week ga ik zelf naar een therapeut om ermee te leren om te gaan en te kijken wat ik nou wil en zoek in een relatie. We latten, samen wonen gaat niet, en dat lijkt goed te gaan.
Als er nog tips zijn dan hou ik me zeker aanbevolen!
En zijn er forums? Ik zou graag met andere mensen hier over willen praten.
Groetjes Sophie
Hoi Sophie,
Ik ken geen forum voor partners. Het is ook behoorlijk lastig om tips in het algemeen te geven, want elk individu is anders, elke relatie is anders.
Op deze site heb ik geprobeerd op te schrijven wat ik heb geleerd in mijn relatie.
Hoi Sylvia,
ook ik heb een partner met Asperger.
Ik ken mijn man van 1978, en wij zijn nu 35 jaar getrouwd. Mijn eerste reactie, toen ik destijds mijn man ontmoette, was: wat een rare!. Hij 19 en ik 18. Mijn ouders hadden een zaak overgenomen, waar hij hielp bij de vorige eigenaren. Na overname van deze zaak, bleef mijn man deze dingen gewoon, ongevraagd, doen. Hij trok er zich niets van aan dat er andere eigenaren waren.
Na een half jaar kreeg ik een relatie met deze vreemde jongen, die me toch erg aantrok ondanks zijn vreemde trekjes. Hij was lang, blond haar, blauwe ogen en zeer intelligent.
Na twee jaar zijn we getrouwd, geen kus na de huwelijksinzegening en niet over de drempel gedragen…
Door de depressie van onze jongste (hoogbegaafde zoon van bijna 29), nu 6 jaar geleden, is bij mijn zoon Asperger vastgesteld.
De psycholoog vroeg me destijds of ik nooit iets gemerkt had.
Dat had ik zeker wel, maar herkende gedrag in mijn man, zijn broer, diens zoon en mijn schoonvader. Samen met mijn schoonzusje al vele jaren opgemerkt dat het allemaal ‘aparten’ waren en iedere familie heeft immers zo zijn karaktertrekken. Nou dit bleek dus Asperger te zijn. Ik heb een ‘normale’ zoon (30), die me wel eens afvroeg of hij toch ook wel een … (familienaam) was.
Ik heb zelf, na diagnose van mijn jongste, drie jaar hulp gehad van een psycholoog. Hierbij was de rode draad begrip en handvatten te leren om met zowel man als zoon om te kunnen gaan. Tevens herleef je alle huwelijksjaren. Alle ‘vreemde’ situaties en uitspraken analyseer je en bekijk je anders.
Mijn vreemde man… heeft sinds een jaar of twee geaccepteerd een Asperger te zijn.
En ja, het is niet altijd makkelijk (geweest), weinig keren dat ik iets voor mijn verjaardag, kerst, moeder- of huwelijksdag kreeg. Hij vindt het onzin dus doet er niks mee, terwijl ik hem vaak gezegd het het wel leuk te vinden. Heel zeldzaam komt hij dan wel ineens met iets aan, soms een week later.
Alles letterlijk en stap voor stap zeggen wat je gedaan wilt hebben. Briefjes op volgorde van plaats in de winkel meegeven anders is hij uren weg. Zeker niet naar een vreemde winkel sturen. Zeker voor een buitenstaander vreemd om te horen maar zo werkt het voor ons allebei.
Vakanties vindt hij leuk als we maar geen contact hoeven maken met anderen, alleen met zijn tweeën geniet hij erg.
Maar een Asperger man hebben, heeft zeker ook voordelen;
wil ik eens een brief schrijven maar ben ik te emotioneel, dan vraag ik mijn man de brief te schrijven. Ik zeg hem wat ik erin wil hebben en dan voeg ik later nog iets toe. Werkt perfect.
Hij is zeer intelligent, erg betrouwbaar en eerlijk, vraag ik hem iets voor me te doen, dan doet hij dat zonder te klagen of te vragen waarom. Hij houdt altijd de deur voor me open. Gaat hij mee om boodschappen dan mag ik niks dragen.
Hij is erg nuchter en dat maakt dat dat hij voor mij in bepaalde situaties toch een enorme steun kan zijn.
Ik lees zo af en toe eens de reacties hier, het valt me op dat vooral de negatieve kanten van een partner met Asperger beschreven worden. Vandaar dat ik ook eens wilde reageren.
Groetjes Adriana
Dankjewel Adriana!
Ik ben het met je eens: we moeten zeker de positieve kanten benadrukken.
Dat hier vooral veel negatieve kanten aan bod komen komt misschien omdat de meeste reacties gaan van mensen die er mee worstelen, die er net achter zijn gekomen, of die vermoeden, dat hun partner Asperger heeft.
Maar juist de blik op de positieve kanten zou daarbij goed kunnen helpen.
Sophie er is een yahoo groep voor partners van autisme. Misschien heb je het inmiddels gevonden.
Hallo ik ben saf ik heb ook een vriend leren kennen aal meer dan een jaar maar als ik bij hem 1 dag ben gaat het mis alles wat hij wil en hoe hij het wil doen moet op zijn manier ik moet maar alleen maar ja en amen zeggen dan gaat het goed
ik lees hier ook dat sommige van jullie ook uiteten gaan nou ik ben meer als een jaar met hem maar nooit uit eten geweest en niks leuk want hij vindt niks leuk alleen thuis koken biertje drinken en om 8 uur naar bed .
Maar de ander kant kan hij wel lief zijn en zorgzaam maar moet op zijn manier gebeuren maar ik vind dat niet leuk als hij mij commandeer en als ik wat van zegt dan wordt hij boos dan is alles opeens ander dan kan ik liever naar huis .
Alleen zijn werk doet hij goed 1 keer per jaar gaat hij met zijn vrienden club uiteten maar dan hoor je alleen maar geklaagd daarna . Ik heb over dit ziekte gehoord toen ben ik gaan kijken en ja ik zie wel sommige dingens wat ik bij hen ziet .
Maar we hebben een knipper relatie maar ik ben het wel zat nu mis hem wel maar kan niet met hem opgaan .
Op oud jaarsdag dacht ik dat het leuk zou zijn maar hij begon al om 9 uur te schelden dat hij naar bed wil . En ik heb lekker gekookt en dacht dat het een gezellig avond zou worden maar nee volgende dag ben ik naar huis gegaan en heb gezegd dat ik er klaar mee bent maar hij blijf maar bellen en zeggen dat hij mij mis .
Maar ik heb gezegd dat jij hulp moet gaan zoeken anders gaat het niet werken hij gaf wel toe dat hij dat zou kunnen hebben . Maar waar kan ik mee weten hoe ik met hem moet omgaan en hebben jullie tips voor mij wat ik kan doen . Ik hoor het graag gr fijne avond
Het enige dat ik je kan meegeven is dat je niet de hoop zou moeten hebben dat het anders wordt wanneer hij hulp zoekt.
Als je met iemand een relatie wilt, lukt dat alleen als je hem accepteert zoals ie is.
Wanneer je dat niet kunt, heeft het in mijn ogen geen zin.
Hoi Sophie,
Er is een forum voor partners genaamd ‘AutSider’.
Het is een forum waarop gecommuniceerd word op een zeer serieuze manier
over alles wat partners bezighoudt in hun relatie met een autistische/ass partner.
Ik kan het je aanbevelen !
Ja er is wel een forum voor partners met ASS. Het heet Autsider,net. Ik heb erop gekeken maar vind deze toegankelijker.
Hoi Sylvia,
Wij kennen elkaar van lang geleden.
Heb geen mailadres dan maar zo.
Laat ik nou een leuke man hebben ontmoet een paar jaar geleden
waarmee ik snel ben gaan samenwonen.
Na een tijdje liep de communicatie niet zo goed.
Ik ben al een jaar op zoek naar de oorzaak.
Ik vind dat ikzelf ook autistische trekjes heb.
Maar dat is niets vergeleken met wat ik hoor van mijn vriend die blij is
wanneer wat meer rust in zijn hoofd heeft.
Sinds dat Asperger op het spoor ben kan ik zijn reacties beter relativeren.
Of er een diagnose komt weet ik niet.
Maar ik wil er meer van weten om te kunnen begrijpen wat er in zijn hoofd gaat.
Ik hoop dat je me een boek kan adviseren.
Maar misschien heb ik al wel genoeg aan jouw informatie,
Groetjes, Karoline
Hoi Karoline,
Het eerste boek dat ik gelezen heb, en dat me heel erg heeft geholpen, is “Een vreemde wereld” van Martine Delfos.
M’n mailadres is sylviastuurman@gmail.com dus je kunt me ook altijd mailen.
In mijn idee maakt het eigenlijk weinig uit of er wel of niet een diagnose komt: wanneer zo’n boek helpt om hem beter te begrijpen ben je een stap verder. En dat geldt natuurlijk ook voor hemzelf.
Hoop dat je er iets aan hebt!!!
Ongeveer 2 jaar geleden heb ik iemand op een werk bijeenkomst ontmoet. We zitten allebei in de creatieve industrie en reizen vaak. Hierdoor zijn we erg vertrouwd met het werk onderwerp en hebben hetzelfde netwerk. Via social media zijn we eigenlijk erg in elkaar op gegaan.Het contsctnis zowel intens als oppervlakig. Mijn verklaringen hiervoor waren dat ik een vriend heb en dat de desbetreffende persoon erg hoogaangeschreven staat in het vakgebied. Echter deze mysterieuze relatie is nu al 2 jaar aan de gang en inmiddels werken we fysiek samen in een voor ons nieuw bedrijf, hij is 6m na mij begonnen. Ik vermoed Asperger vanwege de stroeve communicatie! De manier van interactie met anderen (heel veel of helemaal niets)! De onterechte boosheid die hij naar mij toe uit.(gelukkig bezit hij zelfreflectie en kan hij grenzen aangeven en zich hiervoor verklaren en verontschuldigen). Nu het probleem is dat ik deze omgang erg facinerend vind, hij vraagt me vaak uit (binnen een gedefineerd kader) maar als we samen zijn lijkt er geen echte interesse van hem uit te zijn, ik ben eerder moe dan opgeladen na die 2 uur samen. (Spiegelen, terug getrokken, over galant gedrag, weinig zeggen). Ik ben de kluts kwijt, op het werk denk ik aan hem en zijn behoefte om op op de hoogte te worden gehouden echter als ik dat doe, krijg ik het verwijt dat hij ruimte nodig heeft. Prive hebben we aangegeven dat we elkaar via beelden op de hoogte houden over waar we mee bezig zijn, dit is 2x goed gegaan en nu is er stilte, niets meer. Ik wil me niet opdringen maar ik wil ook niet dst de band stil zwijgend stopt.omdat ik hem juist. Wel wil leren kennen en me erg fysiek tot hem aangetrokken voel en omdat hij om de maand samen met mij aan projecten werkt. Hoe onderhoud ik een relatie met een asperger hoogbegaafde man- ik voel me soms niet gewenst en tegekijkertijd juist wel heel erg gewenst
Ik vind het heel moeilijk om daar advies in te geven!
In de eerste plaats zou ik denk ik proberen hem te vragen wat hij wel en wat hij niet wil: gewoon, als expliciete vraag. Als hij inderdaad Asperger heeft kan dat heel goed werken.
Een Aspergerman is ook een gewone man alleen met bepaalde gedragingen die anders kunnen zijn maar dit is per persoon verschillend natuurlijk,mijn zoon en man hebben beide Asperger,zijn slim en hebben gewoon een gezond verstand waarmee ze dingen die anders gaan gewoon kunnen overdenken en zelf inzien …soms is het wel ingewikkeld en komen wij er samen ook niet uit,zeker met miscommunicaties…poeh!
Heb nu 9 jaar relatie met man met 200% asperger(niet getest wat hij ook niet wil) en wat 3x uit geweest is. Ik kan er op dit moment niet mee omgaan. Voel me behoorlijk depri. Als ik iets zeg wat hij beter niet kan doen dan doet hij het juist.
Vertel ik iets tegen hem begint hij over iets anders, Hij luister gewoon niet. Hij is hele dag aan het denken . Of hij zegt iets ….Het is een goed idee van je………zeg ik wat bedoel je? ik moet alles maar ruiken waar hij het over heeft. Intieme tijd is er niet meer. Heeft me al 2 jaar niet aangeraakt. Schrikt al ik hem aanraak en reageert als of ik hem wat aan wil doen.Gesprek kan hij niet beginnen of in stand houden. Springt met gesprek van hak op de tak.Maar hij lijkt wel een wandelende encyclopedie. Maakt ook hele ongepaste opmerkingen en moet er zelf vreselijk om lachen,terwijl ik me dood schaam.Op dit moment hebben we elke dag ruzie. Ik begrijp hem niet en hij mij niet.Ik heb eerder mee lijden met hem dan dat ik van hem hou……Hij wil zich niet laten testen. Is toch niets aan te doen zegt hij. Maar dan heb ik een bevestiging dat het geen luiigheid of geen interesse hebben is. Dan kan ik proberen en er over lezen hoe of wat.Nu denk ik vaak dat hij idd een hork is.(sorry) Kan er gewoon niet meer tegen….
Volgens mij maakt het in feite niet uit of iemand officieel het etiket heeft of niet.
Je moet uiteindelijk toch kiezen of het een kwestie is van luiigheid of geen interesse, of van een niet kunnen. Beslis je voor het eerste, dan beslis je in feite dat je geen relatie meer met hem wilt. Beslis je voor het laatste, dan is er een lange weg te gaan, van kijken hoe er mee om te gaan.
Ik denk dat hij zelf ook alleen in staat zal zijn om te bekijken wat hij in z’n gedrag kan veranderen (en dat zal heel erg veel moeite kosten), als jij die beslissing neemt.
Volgens mij maakt het wel degelijk uit of iemand wel of niet gediagnosticeerd is.
Het zorgt ervoor dat je weet in welke richting je niet meer hoeft te zoeken, en welke opties er over blijven.
Dat is heel belangrijk voor iemand die al bergen en bergen energie heeft gestoken een een relatie waarvan de emotionele verbinding maar niet wil opbloeien. En waar het contact alleen maar moeizamer en stroever wordt.
Maar goed, dat is mijn mening. Ik ga er ook niet vanuit dat je bij elkaar moet blijven en er samen uit moet komen.
Wat ik er mee bedoel is dit: uiteindelijk kun je alleen verder komen als je de situatie accepteert als die is: als je je partner accepteert zoals hij of zij is.
Dat geldt voor beide kanten: de een zou niet moeten vinden dat de ander “minder labiel” zou moeten worden, en de ander niet dat de partner “meer empathisch” zou moeten worden, enzovoort.
Het stellen van een diagnose is een hulpmiddel voor wanneer iemand graag hulp wil bij hoe je jezelf staande houdt in het leven. Een diagnose is dus geen hulpmiddel om vast te stellen wat iemand zou moeten veranderen.
De ander accepteren zoals ie is kun je met of zonder diagnose doen. Dat is wat ik bedoel. Dat een diagnose daarnaast heel nuttig kan zijn staat buiten kijf, zolang het maar niet gebruikt wordt als argument dat de ander zou moeten veranderen.
Die “bergen energie” moet je dus niet steken in te proberen de ander te veranderen, naar mijn idee, maar in jezelf, om te kijken of je met de ander kunt leven zoals hij of zij is.
Zou zeggen je hebt hierbij echt begeleiding nodig als ik en mijn aspergerman er niet uit komen is het fijn om er iemand met verstand v asperger/autisme bij te hebben anders ga je er mss niet samen uitkomen,
Wij hebben al een hele lange relatie dus ik ken de hobbels wel voortaan met ook een Asperger puberzoon.
Zie mijn blog…
Advies zoek hulp al is het voor jezelf kan ook via de huisarts
Die heeft zoiezo beroepsgeheim dus…doe er iets mee dan kan dit jullie relatie weer beter krijgen…
Beter laat dan nooit reactie…
Je geeft heel mooi aan dat je een bevestiging wilt dat het geen luiïgheid is, dus die diagnose heb je helemaal niet meer nodig, want intuïtief weet je al hoe het zit.
Ga daar dan gewoon van uit, en lees Martine Delfos “een vreemde wereld” e laat het op de pagina open liggen waarin ze een prachtig vraaggesprek heeft met een moeder en haar zoon, en hij zegt “je vraagt me om te kijken waar ik blind ben”, die catch 22 situatie is precies waar Aspergers gevangen in komen te zitten, want mensen vinden ze in het begin intrigerend en wonderbaarlijk, maar na een tijdje komen ze erachter dat Aspi’s zo snel en divers denken dat het bijhouden van een gesprek doodvermoeiend is voor een normaal mens….
Het aanraak schrikken is de overgevoeligheid in combinatie met de angst van autisten dat hun veilige omgeving word binnengedrongen, heeft mij ook lang gekost om dat toe te laten.
Zo te horen zit hij nog helemaal in de angry young man fase, waarin hij zijn associaties gebruikt om mensen zichzelf dom te laten voelen met zijn veel te gevatte “grappen”, want spelen met taal is bij sommige Aspi’s een geliefd tijdverdrijf, vooral ook omdat sommige woorden zo absurd zijn als je ze letterlijk interpreteert zoals ons asperger brein dat altijd in eerste instantie doet…
Je hoeft elkaar niet perse te begrijpen, als je elkaar maar vertrouwt en liefhebt, eigenlijk zou je het heel simpel voor jezelf kunnen maken, Aspergers zijn veelal beeld/concept denkers in tegenstelling tot tekst/abstractie denkers zoals gewone mensen zijn, hij denkt chinees en jij nederlands, hoe je ook je best doet, dat verschil blijft bestaan, en zal ook nooit overgaan, wij denken heel anders, en dat is niet te begrijpen, alleen als je er al je tijd in zou stoppen zou je een begin van een begrip krijgen, maar da kun je nergens anders meer van genieten omdat al je energie daarin in gaat zitten.
Dat heeft dus geen zin, ook al wil je omdat je een vrouw bent alles eerst goed begrijpen, en is het uit de zaak der dingen verveend dat een Aspi letterlijk niet te (be)grijpen is, bedenk ‘gewoon’ waarom je ooit op hem viel, en blijf die aspecten de aandacht geven, iedereen heeft immers ook negatieve kanten, en hoe mer aandacht je aan de “stinkvoeten” besteed hoe meer je ze blijft ruiken, zelfs als ze er niet zijn…
En schaam je nooit voor wat hij doet, jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag, dat is hij zelf, en ls mensen daar problemen mee hebben is dat HUN probleem, niet het jouwe…
Ik heb deze site lange tijd niet gevonden, maar nu is het een “feest” van herkenning. Mijn partner is gediagnosticeerd met PDD-NOS. Ik weet niet of dat wat uitmaakt, want het lijkt op ASS, voor mij is het “gewoon” een autisme spectrum stoornis. Ik weet nog precies waarom ik verliefd op hem ben geworden: een grote man, type knuffelbeer, betrouwbaar, eerlijk, intelligent, prater, zou mij nooit in de steek laten. Was overduidelijk gek op mij en ik mocht hem nooit verlaten. Attent, nam kadootjes mee, we gingen vaak uit eten, hij vroeg altijd wat ik wilde. Dat moest ik dan ook zeggen, want anders wist hij het niet, leek wel een beetje in paniek te raken.
Dat ging zo enkele jaren door. Ik zou alles tegen hem kunnen zeggen, maar in praktijk begreep hij mij vaak niet, raakte steeds sneller geïrriteerd , reageerde minder vaak en trok zich terug uit de relatie. Enige kritiek op zijn gedrag viel totaal verkeerd. Ik voelde mij steeds eenzamer en angstiger. Verdween helemaal. Herkende hem niet meer terug van het begin waar ik zo goede herinneringen aan had. We konden heerlijk vrijen, er was vaak een broeierige sfeer. Hij voelde niet goed aan of het wel of niet de bedoeling was dat er sexuele intimiteit was, het was altijd: ja, doen we het of nee, we doen het niet. Maar dat vond ik niet erg, het was wel duidelijk.
Ik merkte wel dat het vaak niet “liep” tussen ons, het voelde niet natuurlijk aan. Het leek alsof hij soms geen clou had hoe het met mij ging en dan keek hij mij wanhopig vragend aan. Maar dat mocht ik ook niet zeggen, hij had er een hekel aan als ik tegen hem zei dat ik dacht dat hij iets voelde. “Jij zit te zoeken naar iets dat er niet is bij mij”, was het dan. Ik werd daar onzeker van en voelde mij op mijn plaats gezet. Het leek of hij op mij neer keek, mijn huis, mijn woonomgeving, de dingen die ik deed, het feit dat ik niet zo intelligent was als hij. Het verbaasde hem als ik een intelligente opmerking plaatste, dat hij dan echt niet verwacht.
Enige tijd geleden maakte hij op een avond abrupt een einde aan onze relatie. Dat waar hij in het begin bij mij op gevallen was, sprak hem niet meer aan. Hij had toch iets anders nodig in een vrouw. Ik was verbijsterd. Nu denk ik: welke vrouw je ook vindt en ook als ze beter bij je past: autisme zal er altijd tussenstaan. Ik had er graag met hem aan willen werken en nog steeds, maar dan wel onder begeleiding van een relatietherapeut. Gevoelsmatig kwam ik zwaar te kort, ik was in mijn hoofd al bezig met hoe ik dat zou kunnen oplossen. Nu ik mijn leven weer oppak, merk ik dat ik veel meer praat, veel meer mijn gevoel uit bij vrienden. Dat heb ik echt nodig. Contact in een ASS-relatie is niet vanzelfsprekend, van beide kanten moet erover nagedacht worden en ik vind het fijn dat dat bij andere mensen niet hoeft.
Ik twijfel, hij heeft na dit gesprek niets meer van zich laten horen. Zou ik nog eens contact opnemen? Ik ben bang voor de afwijzing, maar ben alle goeds niet vergeten in onze relatie. Ik heb het heel fijn gevonden, maar het is moelijk om afgewezen te worden op wie je zelf bent. Terwijl hij altijd riep “wees maar jezelf”. Het verbreken van de relatie kwam in een tijd waarin hij leek over te lopen van de prikkels. Ergens hoop ik op nog een kans, maar ergens denk ik ook dat het beter voor mij is om verder te gaan zonder hem.
Lieve Sylvia, lieve lezers,
Ook ik waardeer het erg deze site ontdekt te hebben en hier veel herkenbaars te lezen.
Mijn verhaal is dat ik ruim een jaar geleden een hele mooie, verstandige en oprechte dame heb leren kennen, waar ik sterke gevoelens voor ontwikkeld heb. Ik ben er nu achter dat ze asperger heeft. Hoewel zij me ook echt graag ziet en eveneens aantrekkelijk vindt, heeft ze zich nooit kunnen geven op de manier waarop ik echt verlangde. Ik dacht altijd dat ze gewoon ergens emotioneel geblokkeerd moest zitten, waardoor ik erg geduldig en begripvol wilde blijven, want zo ben ik nu eenmaal tov mensen die ik echt graag zie. Maar we raakten echt niet verder dan een innige knuffel en dat deed me echt pijn. Nu dat ik haar duidelijk gemaakt heb dat ik dit éénrichtingsverkeer niet meer wil en we beter vrienden kunnen blijven, kunnen we makkelijker praten over de reden waarom het maar niet lukte en ik kan haar zelfs, welliswaar in beperkte mate, aangeven dat ik ze beter begrijp nu ik er achter gekomen ben dat ze aspreger heeft, zonder dat we daardoor ruzie hoeven te maken.
Wat ik me momenteel afvraag: zou er überhaupt nog een relatie of toch op z’n minst verdere toenadering mogelijk zijn tussen ons? Ik ben echt geneigd om die kleine kans van me af te zetten, omdat ik weet hoe moeilijk dat zou zijn en ik me echt veel te lang te kort gedaan heb gevoeld door dit (wat ik ervaar als) éénrichtingsverkeer. Maar anderzijds schakel ik mijn gevoel voor deze persoon toch niet zomaar uit.
Wat denk je? Een reactie zou ik erg waarderen. Alvast bedankt!
Dat is een niet te beantwoorden vraag helaas.
In het algemeen is het zeker zo dat mensen met Asperger een relatie *kunnen* krijgen en houden.
Maar of dat in dit geval inderdaad zo is, dat kan alleen de toekomst leren.
Dag Steef,
Momenteel maak ik ongeveer hetzelfde mee als jij en ben dan ook hier beland. Ik ervaar ook heel sterk het éénrichtingsverkeer en ben ook aan het wachten to mijn mooie, lieve en intelligente geliefde emotioneel terug loskomt. Ze is met vanalles en nog wat bezig en ik heb het gevoel gans onderaan haar prioriteitenlijstje te bengelen. Net zoals jij kan ik mijn gevoelens voor haar niet meer opzijzetten, zij is mijn grote liefde maar het is verdomd moeilijk en frustrerend en soms verlies ik mijn geduld of begint mijn eenzaamheid te knagen, iets waar zij blijkbaar helemaal geen last van heeft.
Wat je moet doen Steef hangt van zoveel zaken af die hier onbekend zijn. Hoe oud ben je? Wil je kinderen met haar? Aanvaard je de kans dat asperger erfelijk is? Ik lees dat sexualiteit dikwijls problematisch is met soms lange perioden van onthouding, dit geldt blijkbaar ook in jou geval en een man raakt daar ernstig van gefrustreerd, is dit leefbaar voor jou?
Ikzelf ben al iets ouder en ik heb het voornamelijk moeilijk met het gebrek aan intimiteit, het gevoel te worden afgewezen, steeds het vijfde wiel aan de wagen te zijn en tot slot de eenzaamheid. Maar zij heeft ook heel vele mooie kanten: ze kan heel lief zijn, heeft veel geduld en begrip, eerlijkheid, en noem maar op.
Voor mijzelf heb ik beslist, ik hou van haar en ik ga ervoor. Het is ongetwijfeld een beslissing die niet voor iedereen draagbaar is.
Hopelijk heb je hier wat aan,
Hendrik
Hallo Hendrik,
Bedankt voor je reactie.
Helaas is het contact tussen mij en haar intussen grondig verstoord en vervolgens uitgedoofd.
Ik had ze namelijk geconfronteerd met haar asperger en de ‘gevolgen’ voor mij, wat bij haar enorm is aangekomen. Zodanig, dat het contact voorbij lijkt nu. Pijnlijk is dat, na alles wat er geweest is, na alle goede intenties en het vele geduld dat ik heb opgebracht. Maar ik kan gelukkig ook relativeren en besef dat dit beter is voor mij en mijn gemoedsrust.
Ik kan alleen maar hopen voor jou Hendrik dat jouw vriendin toch iets verder staat in de acceptatie van haar asperger en dat je er toch enigszins met haar kan over praten. Want ja, zo’n extra ballast is in de 1e plaats erg moeilijk voor haar om mee te leven, maar ook zeker voor jou. Als je kan aanvaarden dat je jouw verwachtingspatroon van een relatie met haar fors moet bijstellen en zij eveneens wilt begrijpen dat jij het van jouw kant moeilijk hebt daarmee, lijkt een relatie me niet onmogelijk. Maar makkelijk zal het volgens mij nooit echt zijn. Een lastige keuze. Ik wens je veel goede moed en gezond inzicht in wat voor jou kan en wat niet. Weet waar voor jou de grens is…
Dag Steef,
Zelfde verhaal hier: ze heeft zelf alle contact laten uitdoven en net zoals bij jou zonder expliciet einde. Ik wou nochtans doorgaan maar de liefde kwam niet meer van twee kanten en ik voelde me gewoon ballast voor haar.
Moeilijke periode dus, ben er een tijdje kapot van geweest, maar voor haar is het waarschijnlijk nog erger. Alleen weet ik dat niet, misschien voelde ze zich bedreigd door iemand die te dicht kwam, misschien iets anders, heel onduidelijk voor mij.
Nu goed, ik ben realistisch genoeg om mij erdoor te slaan en hoop op een nieuwe, minder problematische relatie.
Steef, onze relaties zijn misschien stukgelopen doordat de asperger zich gaat afschermen als hij met zichzelf wordt geconfronteerd, inderdaad mogelijks een onvoltooid acceptatieproces. Zo brengen ze natuurlijk zichzelf in eenzaamheid, zelfs als men hen accepteert zoals ze zijn keren ze zich af van jou.
Mijn verhaal eindigt hier, ik hou de site wel nog in de gaten…
Zoals voor iedereen is een met jezelf geconfronteerd te worden, lastig, maar voor iemand met Asperger, die toch alleen ingewikkeld zelfbeeld heeft, misschien nog moeilijker
Ik snap dat je voor jezelf gekozen hebt, maar het laatste stukje wat je schrijft vind ik tegenstrijdig, immers als je haar Asperger *zijn* (het is geen keuze, eerder een lot) werkelijk geacepteerd zou hebben, zou je haar NOOIT met haar Asperger ZIJN *geconfronteerd hebben, immers kan ze daar niets aan doen !
Ik snap heel goed dat er allemaal emoties opborrelen na de scheiding die een heel naar gevoel in je buik geven, maar reageer dat alsjeblieft niet af met pseudopsychologische prietpraat om je keuze te rechtvaardige, het is niet alleen kwetsend, maar ook nergens voor nodig, een keuze hoef je immers niet te rechtvaardigen, hoogstens aan HAAR uit te leggen.
Aspergers schermen zich alleen af als ze zich (wat erg makkleijk gebeurt, dat zal ik als eerste beamen) aangevalen voelen, en zoals je schrijft heb je de confrontatie gezocht, en in een confrontatie zijn er bijna alleen maar verliezers, bezin je nog eens waarom je zo reageert als je nu doet, en bedenk ook eens hoe jij het zou vindn als jij zo geconfronteerd zou worden met je gedrag (waar jij wel veel makkelijker iets in kan veranderen).
Ze heeft zich niet in eenzaamheid gebracht, dat is gebeurd doordat jullie er SAMEN niet uitkwamen, en dat is zonde en onnodig, want als je werkelijk de typische Apsergertrekken zou kunnen accepteren (en dat kunnen er maar heel weinig, dus dat je dat niet lukte heb ik alle begrip voor) was er wellicht wel een leefbare en verrassende relatie ontstaan die bestendig is.
Lees een andere wereld van Martine Delfos eens, en denk dan eens na waar ook jij nog veel had kunnen beteenen door net iets anders te reageren op de soms zeer ontnuchterende beperkingen van Autisten op het lichamelijke gebied, wat in tijden van stress zomaar weer de kop op kan steken, dat si namelijk HET frustrerendste kenmerk van Autisme, het terugvallen in oude patronen, en dus inderdaad ook problemen bij aanraking, omdat dan juist alle aangeleerde filtering wegvalt en het “primitieve vlucht of vecht gedrag” de overhand neemt.
Het is zeker niet bedoeld om je een standje te geven over die mij pijn doende opmerking over “onvoltooid acceptatie proces”, maar om je juist inzicht te geven in hoeveel pijn je daarmee autisten doet…
Bedenk eens dat je zelf zulke bizarre eigenschappen bij je geboorte in je rugzak had gevonden, zou jij die rugzak zomaar kunnen accepteren ?
Probeer die vraag gewoon eens voor jezelfte beantwoorden ?
Ik heb er vrede mee gekregen omdat ik geleerd heb dat ik bizar correlatief denk, en dat mensen er dodmoe van worden hoe snel en van de hak op de tak ik een heel complex geheel ineenvelcht c.q ontrafel, en vroeger heel kwaad werd dat mensen dat dan niet snapten.
EN dat ik allerlei vreemde gevoelens in mijn lijf heb waar ik nauwelijks tot geen sturing over heb, en dat het 26 jaar duurde voor ik voor het eerst zelf het initiatief durfde te nemen om iemand te kussen, en dat ik pas op mijn 35ste een soulmate vond…
Maar gelukkig heb ik iemand gevonden die me voor zover als mogelijk neemt zoals ik ben met alle voor en alle nadelen, en samen werken we heel hard om elkaar stukje bij beetje beter te leren begrijpen, en hoe met elkaar te communiceren, wat nu behoorlijk goed gaat, omdat ik steeds beter heb geleerd om mijn emoties te uitten en voora zelf ook te begrijpen wat ik nou eigenlijk voel, tussen al die andere dingen die ik in mijn lijf voel…
Maar dat heeft wel 18 jaargekost om zover te komen, 18 JAAR, dat is voor mij nog steeds meilijk om te accepteren, dat we zo langzaam leren om met Neurotypischi te communiceren !
Zou jij dat wel kunnen accepteren, als het 18 jaar duurt voor je eindelijk zonder boos worden, frustraties om net begrepen te worden, irritatie dat de ander je niet lijkt te willen snappen (en dat is echt lijkt, want de partner van een Aperger doet meestal ook zijn stinkende best, maar ja chinees leren gaat verdomde lastig als je niet doorhebt dat je partner chinees denkt…) en moedeloosheid omdat het steeds weer misgaat in die communicatie?
Zeg eens eerlijk, zou jij dat zo makkelijk kunnen accepteren, en hoe zou je het vinden als een ander je verwijt dat je chinees denkt ?
Ik hoop dat je er over een tijdje met minder onderliggende wrok op terug kuntkijken, en zoals anderen hier al schreven in ieder geval een vriendschappelijke band zou kunnne opbouwen, want als je nu zo bozig bent, dan zit er diep onder die boosheid duidelijk nog een hoop onverwerkte liefde 🙂
Waarom zou je iemand niet mogen confronteren hiermee? Waarom altijd rekening houden met degene met asperger, ik vind dat de ander ook zijn of haar grens mag aangeven, heel goed juist. Dat de ander er niks aan kan doen snap ik, maar dat betekent nog niet dat je alles maar moet accepteren. Stel dat slaan bij asperger zou horen accepteren we dit toch ook niet?
Sorry voor mijn ietwat ongenuanceerde opmerking, maar ik vind het vaak zo oneerlijk. Zelf heb ik iets anders en mij wordt altijd gezegd, je moet dit of dat niet meer doen. Maar mijn ex met autisme, nee dat moest ik maar accepteren.
Je doet in je reactie alsof Asperger-zijn een keuze is.
Maar zo zit het natuurlijk niet.
Van iemand die blind is zeg je ook niet dat ie maar eens wat meer z’n best moet doen om iets te zien.
Dat betekent natuurlijk ook niet dat je alles maar moet accepteren. Wanneer iemand je slaat, verlaat je hem. Zo simpel is dat.
Je maakt dus de keuze: ik wil met deze man leven, maar dan accepteer ik hem zoals hij is. Of je wilt niet met deze man leven.
Eigenlijk zou je dat, in mijn ogen, in iedere relatie zo moeten doen, want eisen dat de ander zich zo verandert dat ie beter past in wat jij ideaal vindt werkt nou eenmaal niet. Jouw verongelijktheid toont dat ook duidelijk aan: mensen accepteren jou kennelijk niet voor wie je bent, en je merkt wat een pijn dat doet. Dat werkt niet.
Maar bij mensen met Asperger is het extra duidelijk dat dit de enige weg is.
Ja mag hem best confronteren ,ik kan je niet eens tegenhouden….
Maar je hebt denk ik genoeg ervaring nu om te beseffen dat je als je voir de confrontatie kiest het gegarandeerd de spuigaten uit klettert, en dan kom je verder uit ekaar te liggen.
Wij schrijven er hier misschien ogenschijnlijk over alsof het voor ons inmiddels door de vele gesprekkenen analyses makkelijk is en koeken ei.
Maar ook voor ons is het elke dag een opgaaf om elkaars eigenaardigheden te respecteren.
Je kunt je grenzen ook aangeven door bij jezelf te blijven, geef aan dat je stuk zit.
Niet omdat hij zo is als hij is, want dat is niet zijn schuld, maar omdat jij er op dat moment niet meer tegen kunt.
Geef je eigen emotie/pijn aan, gewoon als feitelijkheid, zonder er een oorzaak voor aan te wijzen, zonder er een schuldige voor aan te wijzen, maar gewoon omdat je hetveven niet meer trekt.
Een ASSburger kan ook geen oorzaak aanwijzen voor zijn of haar onredelijke driftbuien als zhij vastloopt…
De schuldige zoeken en confronteren, zal niets oplossen, hogstens tot escalatie Leiden .
Geef aan waar je grenzen liggen, dat is al confronteend genoeg denk ik zo…
Hallo Sylvia,
Mijn hele leven voelde ik mij al een buitenbeentje..Kon niet goed meekomen met anderen, snapte de interactie tussen mensen veelal niet, kon geen betekenisvolle relaties opbouwen, in gesprekken moest het altijd over iets gaan anders wist ik het gewoon niet en ga zo maar door.
Intieme relaties liepen telkens stuk omdat ik niet begreep wat er van mij verwacht werd, terwijl ik juist zo mijn best deed om mijn liefde te tonen, maar kon hen het niet laten voelen. Veel ruzies en onbegrip.
Nu ben ik 47 en heb sinds 3 jaar een stoplicht relatie met een vrouw waar ik echt zielsveel van hou. Ook hier weer hetzelfde verhaal en zij vermoedde asperges, waar ik in eerste instantie niets van wilde weten; Het lag allemaal aan haar, zij was lomp, zij was ongeïnteresseerd, zij zocht de ruzies en het was zij die zich niet emotioneel aan mij wilde binden, zij snapte het allemaal niet, maar dat was natuurlijk niet zo, dus uiteindelijk hulp gezocht.
De uitslag van de onderzoeken moeten nog volgen, maar de kans dat het Asperges is loopt tegen de 90%. Ik vind het zo erg voor mijn vriendin, ik put haar emotioneel helemaal uit, terwijl ik juist haar in alles wil steunen en bijstaan, maar het is niet met gevoel, het lijkt telkens een toneelstukje, iets wat ik aangeleerd heb, zo hoort het dus doe je het zo, maar het gevoel van liefde en aandacht kan ik niet overbrengen en dat voelt zij en is daardoor erg ongelukkig en dat maakt mij zo verdrietig, want ik wil haar zo graag gelukkig maken….met mij…We zijn op het moment uit elkaar, zij trok het echt niet meer, na mijn laatste uitbarsting in, wat een leuk weekeindje weg zou moeten worden.
Ik communiceer niet met haar en ook niet met anderen wat dat betreft, prietpraat is mij vreemd en moet mijzelf er telkens aan herinneren dat te doen, maar ik kan daar niet de hele tijd aan denken, dus verval ik weer in stilte en keer in in mijn eigen wereldje. Het is allemaal erg oppervlakkig, geen diepgang.
Veel overprikkeling van buitenaf en ook van mijzelf omdat ik continu moet nadenken ”normaal” te functioneren en toch voel niet geaccepteerd te worden. Ik moet er constant aan herinnerd worden om ” mee te doen”, in gesprekken met mensen, dingen in en rond het huis, de interactie welke bij anderen als vanzelfsprekend is tussen man en vrouw..
Mijn gedrag wordt vaak gezien als luiheid of onwelwillend, terwijl daar echt geen sprake van is..
Donderdag as heeft zij een gesprek bij het GGZ over wat mij zou mankeren en zij was ondanks al de toestanden bereidt dat te doen…Wat een prachtvrouw.. Ik hoop dat als de diagnose bekend is zij kan accepteren dat ik Asperges heb en daar mee kan omgaan, als is dat naar mijn inzien wishfull thinking..
Ik schrijf dit verhaal hier omdat ik wil vertellen hoeveel respect en waardering heb voor de partners die met Asperges van doen hebben, ik kan het haar niet laten voelen dat ik dat echt doe. Elke keer de spreekwoordelijke strontkar over hen heen krijgen terwijl zij juist zich zo begripvol en meegaand opstellen, hoe kan het nu dat ik haar dan respecteer…het vertrouwen ebt weg en het geloven erin verandert in wanhoop…
Een diagnose kan inderdaad de partner heel goed helpen.
Alleen al door er veel over te lezen krijg je iets meer begrip van wat er zich binnen dat hoofd afspeelt, en kun je leren te zien op wat voor manier iemand liefde probeert te geven.
Hallo,
Ik ben de vriendin van een man met Asperger ( pas te weten gekomen) en alles wat Richard verteld zou mijn vriend kunnen zijn! Alleen weet ik niet hoe ik moet reageren op al die onterechte beschuldigingen? Nu zeg ik steeds , Ga weg ,ik wil op deze manier geen ruzie met je maken, dit kan omdat we niet samen wonen . Maar dan zijn er dagen van stilte en hoor ik niets meer van hem! En zelf ben ik te trots of te leeg om hem iets te laten horen.
In het verleden ben ik er idd bijna aan kapot gegaan omdat hij mij wist te kwetsen keer op keer en daarna zei ( het was maar om te lachen) gek werd ik ervan.
Ik zou zo graag hebben dat hij zich liet testen en behandelen maar ja hoe breng ik dat aan zijn verstand zonder ruzie , want ik wil zeker er voor hem zijn en hem begrijpen, onlangs zei ik langs mijn neus weg ( weet je schat ik denk dat jij het syndroom van Asperger hebt net zoals je neefje want alles klopt als een bus ) hij zei er niet veel op ,maar in onze recente ruzie had ik het gevoel dat hij Asperger in het belachelijke trok en het telkens gebruikte als een belachelijkexcuus voor zijn daden . Ik schrijf dit omdat ik aan het eind van mijn latijn ben , ik ween als 5 jaar zit in de meno pauze, heb fibomyalgie maar doe alles zelf ik ga zwemmen en wil vooruit maar nu zie ik het allemaal effe niet meer zitten! Voor Richard die er alle moeite van de wereld voor doet om voor zijn lieve vriendin te vechten ,veel geluk mvg C
Bedenk goed dat testen alleen oplevert dat je zeker weet dat het om Asperger gaat (of niet).
Een “behandeling” betekent niet dat er iets verandert!
Het enige dat kan gebeuren is dat hij er zelf minder onder lijdt. En het inzicht kan jou helpen er beter mee om te gaan.
Maar verwacht dus alsjeblieft niet dat er iets in z’n gedrag zal gaan veranderen.
Hulp gezocht is al heel goed…zie ons blog mijn leven met aspergers
Mijn vriend was 39 toen hij erachter kwam…wij dus
Wij zijn al erg lang samen,ook onze zoon heeft Asperger..
Het is mss nog een lange weg maar door veel inzicht en duidelijkheid hierin te krijgen kan dit een goede wending geven..
Succes van ons
:’-(
Richard, je schrijft met zo veel begrip dat ik het moeilijk vind te geloven dat jij autistisch zou zijn. Maar je beschrijving is wel zoals mijn man is, en die is gediagnosticeerd asperger. Waar jij meent 90% kans op te hebben.
Het is te tragisch als ik jouw verhaal lees. Ik weet ook geen andere oplossing meer dan uit elkaar te gaan. Want het is wat je zegt; je raakt emotioneel totaal leeg getrokken van het schakelen tussen teleurstellingen en weten dat het onvermogen is.
Man at heb je dat prachtig geschreven, want ik merk dat ook bij Syl, hoe ongelooflijk vermoeiend ik kan zijn, zeker als er iets niet lukt en ik bizar kwaad op mezelf word, en ze me graag zou willen helpen, maar donders goed weet dat dat al helemaal niet helpt,omdat ik dan met gaan uitleggen wat er misgaat, maar dat is dan net het probleem dat ik het al niet kan bedenken wat er misgaat, en dan snappen gewone mensen al helemaal nie dat ik überhaupt probeer dat wat ik aan het doen ben doe, omdat dat in de ogen van gewone mensen toch nooit gaat lukken…
En dat het bedenken van de oplossing van het probleem zoveel denkkracht kost dat er soms niks uit je handne lijkt te komen, en mensen dat als “lui” zien, omdat ze geen flauwe notie hebben van de bizarre hoeveelheid data die we ondertussen aan het kraken zijn om de oplossing te vinden voor het probleem…
Gelukkig heeft Syl me de tijd gegund om mijn grootste probleem te helpen leren kraken, en kan ik nu op mijn 56ste eindelijk zo met gewone mensen communiceren dat ze me A begrijpen, B net meer helemaal doodmoe van me worden, en C dat ik het nu zo kan dat ik het toch in mijn eigen “taalvrijheid” kan gieten, en ik me niet meer opgesloten voel in de dwangmatige obsessie “normaal te communiceren”…
Jaren was ik in mijn obsessieve studie Theoretische Menskunde mijn Dichterlijke natuur kwijt, en lukte het wel stukje bij beetje begrijpelijker te communiceren, maar dat was niet ontspanne, laat staan leuk om zo te communiceren, ook al scheelde het een hoop msverstanden.
Maar nu na 18 Studeren en heeeeel veel prakkedenken en breinpeuteren met Syl kunnen we ieder op onze eigen manier (maar wel gemodereerd dus) met elkaar praten, en veel beter luisteren naar elkaar (zonder al te snel een voorbarige conclusie te trekken p basis van aannames…) over de moeilijkste dingen praten, en begrijpen we elkaar voor 98%, al vergt dat net alleen van mij heel veel inzet en inspanning, maar juist ook van Syl, zonder Syl zou ik nu niet andere Aspergers kunnen helpen te overleven en te leren genieten van die vreemde mensen die ze Neuro Typisch noemen 🙂
2016 hoeraatjes voor onze Partners !
PS.. En weet je wat in nou eigenlijk het alerbizartse vind, dat Aspergers voor gek versleten worden, en Nero TYPISCH… als “gewoon” word gezien, snapt u het, snap ik het, NOT !
Wat een herkenning!
Bedankt allemaal!!……
Tranen………. verdriet…………… pijn…………….. onbegrepen voelen…………. etc.etc.etc.etc.etc. het is allemaal zo herkenbaar.
Mijn man heeft (ongediagnostiseerd) Asperger. Onze zoon van 8 ws. ook. Beide zijn (gediagnostiseerd) hoogbegaafd. Onze dochter van 5 zeker niet (net als ik). Zij is wel hb, dat ben ik niet. ‘Slechts’ meerbegaafd 🙂
Hubbie en ik zijn onlangs gestart met relatietherapie bij een gespecialiseerde peut in Leeuwarden. Een gouden mens!
Maar ‘de boel’ gaat wel helemaal op z’n kop nu.
Moest ook wel.
Ik zit nu met een burn-out door ‘alles’.
Dingen krijgen eindelijk een eigen plek.
Eindelijk ga ik goed voor mezelf zorgen.
Maar dat heeft wel gevolgen voor onze relatie 😉
Of die stand kan houden? De tijd zal het leren. Met hulp van onze peut zouden we een heel eind moeten kunnen komen.
Kan ik dat? Wil ik dat (nog)? Hoe? enz.enz.enz.enz.
Gewoon ff wat woorden op papier.
We staan aan het begin van vele grote en kleine veranderingen.
Momenteel zitten we in een patstelling. Hubbie verlangt meer van mij dan ik geven wil. Ik kan het wel geven, heb dat 19 jaar gedaan maar ben daar uiteindelijk bijna helemaal aan onderdoorgegaan. Dat wil ik niet meer.
Naja, jullie snappen vast wel wat ik bedoel 🙂
Ja, ik snap het heel goed. En goed voor jezelf zorgen hoort inderdaad aan de basis te staan: goeie therapeut!
helemaal herkenbaar! ik zit op het moment ook met een burn out en een partner die er niets van snapt. wij wonen dichtbij leeuwarden. mag ik zo vrij zijn om te vragen welke therapeut jullie hebben?
Hallo Sylvia,
Wat een fijne website met veel info en herkenning.
Ikzelf heb nu bijna 3 jaar een relatie met een lieve, attente, slimme man.
Vanaf het begin heb ik regelmatig gedacht dat bepaalde gedragingen van hem, “anders” waren dan ik kende.
Zowel positief als negatief. Hij heeft me verbaasd met zijn attente, liefdevolle momenten. En prees/prijs mezelf gelukkig dat hij zo kan doen/zijn.
Helaas op zijn werk, waar hij verplicht is om zich veel te begeven in sociale situaties, is het een tikkende tijdbom thuis, en die bom gaat regelmatig af. Hij kan benoemen dat zijn stress door het werk komt, maar de volle laag krijg ik.
Het is alsof hij een vergrootglas legt op ALLES wat ik doe en of zeg. Ik ervaar dat als kritiek en het voelt dan ook alsof ik niks goed kan doen in zijn ogen. Ik kan dit tegen hem zeggen, maar het wordt nooit erkend, want hij ervaart dit niet zo. Ik heb begrip voor de situaties waar hij mee te maken krijgt en dat dat zwaar voor hem is, maar
Ik vind het zooo vermoeiend. Mijn/zijn familie en vrienden zeggen regelmatig tegen mij dat ik voor mezelf moet kiezen. Mijn grenzen moet aangeven en bij m’n gevoel moet blijven. Maar eerlijk gezegd vind ik dat steeds moeilijker worden. Het is een negatieve spiraal aan het worden. Ik ben zijn negatieve prikkel. Op dit moment is hij me al bijna 3 weken aan het negeren en is hij boos op me. Hij heeft al weer geroepen dat ik maar moet gaan, want ik maak hem ongelukkig zegt hij, doordat ik me niet fijn voel. Ik begrijp hem wel, want ik ben niet meer mezelf, ik loop op eieren en durf vaak niet mezelf te zijn, want voor alles is een handleiding. En als ik me daar niet aanhoud dan is hij weer boos/gefrustreerd. In zijn goede momenten zegt hij dat ik moet proberen te negeren wat hij ‘eist’. Ik probeer van alles, maar niets lijkt te werken. ik wil onze relatie niet opgeven, maar hoe lang kan je doorgaan met iets wat niet werkt? Hij is boos en teleurgesteld in de hele wereld, en ik kan hem geen betere geven 🙁 We kunnen niet alles wijten aan het etiketje asperger, het is natuurlijk ook hoe de partner erin staat. Ik ben enorm verdrietig, en teleurgesteld en te moe. sorry voor mijn warrige ervaringen, maar ik ben ten einde raad op het moment.
Het kan beslist niet allemaal van één kant komen, en je moet inderdaad goed je eigen grenzen bewaken!
Ik kan je – uiteraard – geen advies geven. Wat ik in de eerste plaats zou doen is hulp vragen. Hulp bij een relatie met iemand die Asperger heeft is heel moeilijk, omdat er zo weinig mensen zijn die daarin zijn gespecialiseerd, maar het lijkt me een heel goed idee als je hulp zoekt voor jezelf. Om bij te komen, om te kijken hoe je jezelf beter kunt beschermen.
Ik wens je heel veel sterkte!
Dank je wel voor je reactie, erg fijn en aardig.
Ik heb momenteel hulp gelukkig, en ik hoop dat het zal werken, ten eerste voor mezelf en daarna voor hem en ons.
Gelukkig!
Wat fijn om herkenning te vinden op deze blog! Maar ter zelfdertijd ook confronterend.Wat Douwe schrijft: “ik ben zijn negatieve prikkel” , dat is zo moeilijk. Zelf ben ik een energieke en optimistische vrouw met een hoge fijngevoeligheid (wat wellicht de reden is waarom ik iemand met asperger aantrek), maar in relatie tot mijn partner word ik vaak gezien als degene die te veel nadenkt, het te complex maak,…Ik heb me ondertussen ook suf gelezen en ben ook in begeleiding om mezelf steeds terug te vinden, opnieuw in mijn kracht te staan. Ik zie Alex zeer graag, maar het is een continu werken aan grenzen stellen. wat het in een ‘normale’ relatie wellicht ook is, maar hier is het toch op een bijzondere manier. Ik wil graag verder, maar stel me ook de vraag of het niet lichter kan in mijn leven, minder zwaar. Alex en ik wonen niet samen, nog niet. HIj wil zeer graag kinderen en gezien mijn leeftijd (35j) en kinderwens overwegen we om die stap te nemen. Maar…ik twijfel. Heeft iemand ervaring in de twijfel rond kinderen met een asperger-man? Alex herkent de diagnose niet. Ik sprak er met hem over, ik probeer altijd transparant en niet beschuldigend te zijn. Hij wil zich niet laten testen en wenst ook geen verder onderzoek. Ik begrijp hem enerzijds wel, hij is in eerste plaats mens en valt niet te reduceren tot een label. Mij helpt het wel enorm om er veel over te lezen en me zo telkens in herinnering te brengen dat hij er in wezen niet aan kan doen. De verstoring in de emotionele wederkerigheid vind ik het moeilijkst. Hij is wel betrokken maar steeds op afstand. Ik ben vaak zoekend om toch met hem ook gevoelens te delen, ook moeilijke gevoelens (zoals boosheid of twijfel) maar net dat kan hij niet aan. Ik weet dit ondertussen. Dit maakt me onzeker en toch zie ik die man graag. Wat met mijn kinderwens en Alex die zo graag kinderen wil? Kan hij een goede vader zijn?
Ik hoop dat anderen je iets kunnen vertellen over iemand met Asperger als ouder. Ik kan me voorstellen dat zoiets een *nog* zwaardere wissel op je trekt.
Hallo estelle,
Heel herkenbaar jouw verhaal. Ik ben al 35 jaar samen met een man waarbij ik heel veel zaken herken van asperger, niet gedagnostiseerd.Heel lang een knipperlicht relatie waarbij zaken op een vaste manier moeten gaan, maar helaas dat doet het leven niet. Ik had een kinderwens en heb uiteindelijk besloten hier niet aan toe te geven omdat ik een kind het niet aan wilde doen en hij het niet aan kon. Hij zei altijd dat hij kinderen wilde, maar als ik zag hoe hij reageerde op de kinderen van mijn zus snapte ik het niet. Er was totaal geen interactie. En hij vond het vreemd dat zij geen contact zochten met hem (jongetje van 2). Hij kon ook niet mee in spelletjes en de kinderlijke grilligheid en benoemde dat als de manier van onze familie (verwijtend).
Wanneer er te veel spanning is ontploft hij (soms ook fysiek) en is alles mijn schuld. In de loop der jaren heb ik geleerd hoe ik hiermee kan omgaan, maar het vreet energie. De beslissing heeft me veel verdriet gedaan en heb ik alleen moeten verwerken, want als je een keus hebt gemaakt is de zaak emotioneel afgedaan voor hem (hij heeft het nooit gezegd, maar ik merkte opluchting bij.hem er na). Geen kinderen heeft het grote voordeel dat er meer rust is en dat komt onze relatie ten goede. Ik wens je veel wijsheid en liefde.
Hoi Estelle,
Ik weet niet of je ondertussen al kinderen hebt gekregen met je A-man, maar ik heb ze wel.
Als vader is hij geweldig. De rol van zijn leven!
Als man een absolute hork. Na kind nummer twee, werd het pas echt heel vervelend. Ik kan hier wel over uitweiden, maar al met al, wordt hij om alles snel boos.
Begint op narcistisch machtsmisbruik te lijken, maar er zijn een aantal tells die me vertellen dat hij het niet ‘expres’ doet. Erg zwaar. Maar, ik zou het zo weer doen, want mijn kinderen zijn mijn alles en ze hebben toch maar een geweldige vader.
Volg je gevoel, maar als je er voor kiest, het is geen walk in the park.
Mooi beschreven, het is inderdaad heel vreemd dat sommige Aspergers allerlei narcistische trekjes gaan vertonen uit een soor zelfbescherming, “ik ben niet gestoord, de wereld die is achterlijk”.
Was ze;f ooit ook bijna verdwaald op die weg, en schepte er genoegen in om mensen met mijn intellect in gesprekken helemaal tot op het bot te fileren, alleen maar om mezelf te laten zien dat ik niet slechter maar juist veel beter dan die “domme” mensen om me heen, zoals ik dat toen ook echt voelde.
Nu weet ik beter, veeel beter, domme mensen bestaan niet, wel slecht opgeleide, en heel veel die de kansen niet kregen om zich te ontwikkelen, of er door omstandigheden van afgeleid werden om aan hun zelf te werken, en te leren hoe met “de anderen” om te leren gaan.
Het is natuurlijk ook veel makkelijker om alles wat anders is, ver van je vandaan te houden, dat zie je aan het succes van ene GW te DH…
Maar daar word niemand gelukkig van, het is veel gezonder om elkaars brein uit te dagen en elkaar af te vragen of je het zo goed doet voor de ander, voor de ander de kans krijgt om te zeggen dat je het fout doet. het is A Walk in Epping Forrest, maar als je dan op de Druid Field aankomt, ohoooo what a Joy.
Ook ik heb ondertussen me helemaal suf gelezen over ASS. Na de diagnose bij onze zoon kwam ik in een depressie terecht. Ik ben daarvoor naar de huisarts gegaan en daar werd voorzichtig geopperd of mijn man niet ook autistisch zou kunnen zijn. Ook mijn psycholoog en de psycholoog van onze zoon brachten dit ter sprake na het horen van mijn verhaal.
Mijn man ziet het ook niet, denkt ook dat het bij mij zit. We doen nu allebei een test, hij is al helemaal zeker van de uitslag. Ik krijg soms bijna medelijden met hem omdat hij zo zeker is van zijn zaak en totaal geen rekening houdt met een uitslag die nog wel eens iets anders uit kan gaan wijzen. Zijn zekerheid is nergens op gebaseerd, hij weet nagenoeg niks van autisme.
Onze relatie is altijd erg aan de oppervlakte gebleven, er was altijd “iets” niet tussen ons. In het begin was ikzelf natuurlijk ook jonger en viel het me niet zo op, of kon ik geen vinger op leggen op wat er nou precies aan de hand was. Maar nu merk ik onder andere dat er bij mijn man bepaalde ontwikkelingen nauwelijks hebben plaatsgevonden. Hij is in bepaalde opzichten niet volwassener geworden. Herkent iemand dit? Vooral in de manier van communiceren is hij soms erg puberaal. Gesprekken met hem over onze relatie gaan altijd hetzelfde, we zitten in een kringetje. Hij vind dat het goed gaat. Er staat eten op tafel, de was wordt gedaan er is geld om van te leven….wat zeur ik nou?
Ook mijn man vind vanalles, maar kan niet tot actie komen. Dat betekent dat ik degene ben die knopen doorhakt en de opvoeding van onze 4 kinderen op me ben gaan nemen. En dat wordt me vervolgens weer verweten, dat ik teveel overneem en dat ik degene ben die hem buiten sluit. Dat hij op deze manier tegenover me komt te staan, terwijl zijn plek eigenlijk naast me zou moeten zijn, ziet hij niet.
Ondanks alles wat ik er ondertussen van weet, vind ik het erg moeilijk om balans te vinden in onze relatie. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik hem gelukkig maak (hou), zonder mezelf niet constant opzij te blijven zetten? Wil ik dat wel?
Erover praten helpt niet. Ik raak alleen maar meer in de war van onze gesprekken. Hij weet dat ik niet gelukkig ben, dat ik eigenlijk snak naar wat afstand. Maar hij doet echt helemaal niets waaruit blijkt dat ie dat erg vindt. Hij zegt van wel en ik geloof dat ook wel. Maar er zit altijd zo’n verschil tussen wat hij weet/ vindt en wat hij (eigenlijk juist niet) doet dat hij niet erg geloofwaardig meer overkomt.
Ik heb gewoon het gevoel dat het voor hem niet uitmaakt WIE er voor hem zorgt, maar DAT er voor hem gezorgd wordt. Zorgen voor, meer is onze relatie eigenlijk niet. Stel dat we uit elkaar zouden gaan dan blijf ik dat tot op zekere hoogte ook zeker doen, daarvoor is me weer te dierbaar en ook nog altijd de vader van onze kinderen!
Ik ben erg benieuwd wat de diagnose met hem zal doen.Verandering zal het niet brengen, maar kan het hem en mij wel inzicht geven?
Het niet-volwassen geworden lijkt op zich al in de richting van Asperger te wijzen. Martine Delfos legt uit dat je bij autisme ziet dat er een heel vreemd patroon zit in de ontwikkelingen: op sommige gebieden lopen mensen met autisme heel erg voor, en op andere enorm achter. Denk dus niet dat zijn ontwikkeling stopt omdat hij de volwassen leeftijd heeft: het gaat nog heel lang door.
Het niet tot iets kunnen komen wijst daar ook op.
Het zal zeker een enorme schok zijn voor hem. Ik hoop dat hij een manier vindt om er mee om te gaan, en dat het hem uiteindelijk zal helpen bij z’n verdere ontwikkeling. Die kans bestaat zeker!
Ik heb het boek van Martine Delfos nu in huis liggen, een van de weinige die ik nog niet gelezen heb. Ook het boek “Als je partner Asprger-syndroom heeft” is een erg verhelderend boek.
Ik hoop ook dat hij een manier kan vinden. Ik zal er altijd voor hem zijn, zal hem nooit volledig in de steek laten. Maar het vergt te veel van me om zijn partner te blijven. Soms denk ik dat afstand tussen ons ook hem kan helpen, meer rust zal geven. We hebben vier kinderen, die enorm veel energie van hem vragen.
Nou ja, de tijd zal het leren. Eerst maar eens de testen afwachten en ondertussen heel veel stuen ondervinden op sites zoals deze! Bedankt daarvoor!!
Ik ben erg benieuwd hoe het zich ontwikkelt!
Beste Sylvia, ik was erg blij met jouw blog, omdat je hier een realistisch beeld geeft van wat Asperger inhoudt voor diegene die het heeft en zijn naaste medemensen. Verleden week dinsdag heeft mijn tweede zoon (14 jaar) de diagnose Asperger gekregen van een kinderpsychiater.
We hebben drie kinderen, onze oudste zoon (16 jaar) die na de herfstvakantie 2014, zonder duidelijke reden, niet meer naar school wou en nu huisonderwijs volgt en een dochter van 12 jaar, met een nogal eigenzinnig karakter. Ik voelde al vele jaren dat er iets anders was in onze familie, maar door al die berichten te lezen begin ik te vermoeden dat niet alleen mijn zoon, maar ook mijn echtgenoot Asperger heeft.
Het lastige is dat, als er snel belangrijke beslissingen genomen moeten worden, ik nooit op hem kan rekenen. Hij is wel altijd akkoord, maar van zijn kant komt nooit initiatief. Het vreemde is echter, dat hij, nu na de diagnose van onze zoon, denkt, dat ik Asperger heb en hij helemaal normaal is. Alhoewel de kinderpsychiater al iets in zijn richting wegens erfelijkheid had aangeduid, maar hij dit blijkbaar zo niet had begrepen.
Maakt eigenlijk ook niet uit, want hoe moet ik nu verder met een man, die het wel allemaal goed bedoeld, maar niet in staat is om een familie te “sturen”? Mijn dochter heeft het daarmee erg moeilijk, maar dat ziet hij ook niet. Kan ik dit wel geregeld krijgen?
Momenteel zit ik al drie weken met een burn-out, die wel degelijk niet door mijn werk veroorzaakt is. Daardoor heb ik de tijd om te observeren en na te denken en pas nu valt mij op hoeveel ik hem al de jaren uit handen heb genomen. Mijn twee beste vriendinnen denken, dat ik best een eigen woning zoek met de kinderen, maar momenteel moet ik eerst zien, dat ik er zelf weer bovenop geraak.
Hij is wel een erg lieve man, maar kan moelijk genieten van familieactiviteiten en gaat het liefst zijn eigen activiteiten na, hij is namelijk gespecialiseerd in kunst, waar hij professioneel ook niets mee doet. Hij geeft enkel tekenles en heeft nooit een poging gedaan om een beter job te vinden. En sociaal functioneert hij ook niet. Ik hoop dat het nog allemaal op een of ander manier goed komt, want de goede bedoeling zijn er van alle kanten, maar is het wel realistisch?
Een diagnose, denk ik, zou voor hem rampzalig zijn, want zijn zelfbeeld is niet echt heel groot.
Claudia, dank je voor je eerlijke reactie!
Wat je vertelt over je echtgenoot klinkt inderdaad zeker als passend bij Asperger.
Een diagnose is, denk ik, in principe niet nodig, maar, zoals in elke relatie, zelfinzicht wel. Dat maakt het natuurlijk erg lastig in dit geval.
Voor jou maakt het idee dat hij wel eens Asperger zou kunnen hebben het gemakkelijker om realistisch te kunnen bekijken wat je wel en wat je niet van hem kunt verwachten.
Ik zou heel graag advies kunnen geven, maar dat kan ik niet!
Sylvia, ik vind het erg fijn dat je zo snel een antwoord schrijft. Hebben jullie kinderen? Ik zal zo snel mogelijk iemand opzoeken die mij en mijn familie professionele hulp kan bieden. Voor kinderen is het niet gemakkelijk als ze merken, dat hun vader niet altijd het goede voorbeeld is. En mijn echtgenoot denkt dat hij alles onder controle heeft. Ik weet niet in hoe ver hij meer verantwoordelijkheid wil en kan overnemen, ik heb alles praktische altijd graag zelf in handen genomen, enkel dat het mij in deze situatie momenteel echt te veel is en ik graag een partner had gehad die ook beslissingen kan nemen. Maar hij voelt de dingen niet aankomen, en ik heb juist het tegenovergestelde. Ik kan met hem er ook niet over dit onderwerp praten. Mijn dochter zei eergisteren tegen hem, dat hij Asperger heeft en mijn twee andere zonen vinden dit ook waarschijnlijk. Maar hij neemt het niet serieus. Vreemd toch niet? In elk geval is het belangrijkste dat mijn tweede zoon nu met de diagnose hopelijk goed kan worden geholpen op school. Dan zou hij al heel blij zijn. Veel groeten en de allerbeste wensen voor 2015!
Ik heb kinderen met mijn ex-echtgenoot: Ernst en ik hebben er destijds voor gekozen samen geen kinderen te krijgen. We wisten toen nog niet van de diagnose. Ik denk dat dat alles nog eens heel veel gecompliceerder zou hebben gemaakt!
Professionele hulp lijkt me inderdaad heel erg goed.
Verder wwens ik jou en de jouwen ook het allerbeste voor dit jaar!
Zoveel herkenning op deze pagina. Ik ben zes maanden geleden een relatie aangegaan met iemand die Asperger heeft. Mijn zoon heeft het ook en dat gaat prima. Ik werd hopeloos verliefd en dat syndroom zag ik niet echt als een probleem. We zijn zes maanden verder en na de zoveelste ruzie zijn we even (2 weken) uit elkaar. Ik ben kapot, moe en voel me zo onbegrepen en verdrietig. Heb het gevoel dat het altijd van mijn kant moet komen. Alles wat ik doe is in functie van hem, ik vergeet daarbij mijn eigen dingen en heb er ook niet zo veel energie meer voor. Het is niet dat hij nooit knuffelt (integendeel) en de seks, daar heb ik zeker ook geen klagen over, maar een gesprek ligt zo moeilijk. Bijna alles wordt verkeerd begrepen en dat leidt bij mij en bij hem tot spanningen. Hij heeft erg rigide denkpatronen, 1 hobby (World of Warcraft) waar hij bijna 12u per dag mee bezig is ipv werk te zoeken, want een hoger diploma heeft hij wel, dus hij heeft veel potentieel, het komt er gewoon niet uit.
Bij de laatste ruzie zei hij me erg duidelijk: “Ik kan niet voor mezelf zorgen, ik heb begeleiding nodig en zorg.” We zijn nu twee dagen later en nu begin ik toch erg te twijfelen of ik een partner wil waar ik voor moet ‘zorgen’. Ik wil geen moederfiguur zijn of begeleidster, ik wil een evenwaardige relatie. Toch mis ik hem en zie ik hem graag en ik zou me erg schuldig voelen als ik hem liet vallen. Van zijn kant komt er amper een sms’je noch telefoontje, alsof hij me wel kan missen. Het is zo dubbel allemaal. Ik ben zelf niet perfect en mijn partner hoeft dat ook niet te zijn, maar er moet toch dat kleine lichtje zijn waarbij je het gevoel hebt dat het wel goed komt en je samen vooruit gaat? Ik heb nu eerder het gevoel dat we samen achteruit aan het gaan zijn: hij nestelt zich bij mij om zich te kunnen bezig houden met de weinige hobby’s (obsessies) die hij heeft, en ik ben tot ’s avonds bezig met zorgen, ook voor mijn zoon die nu veel minder aandacht krijgt. Pfff het is niet gemakkelijk, maar ben blij dat ik hier jullie ervaringen kan lezen, dat ik niet alleen ben. 🙂
Het lijkt me in ieder geval heel belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt, dat je weet waar je grenzen liggen, dat je toe kunt komen aan wat voor jou belangrijk is!
hallo annemie!
in feite hoef ik niets toe te voegen aan jou verhaal.
het lijkt wel alsof ik het geschreven hebt!
ik zit namelijk met het zelfde probleem.
ook ik ken hem een half jaar, en er zijn sommige dingen die behoorlijk kwetsend zijn en hij zich niet kan in leven.
ook als we samen in gezelschap zijn ziet hij me niet ik ben dan onzichtbaar.
hij kan zich moeilijk in mij verplaatsen en dat zorgt voor onbegrip.
ik heb de relatie gestopt, we houden nog van elkaar en ben momenteel bevriend met nog te veel gevoelens. we willen nu praten in fases om toch weer in een relatie te stappen.
als ik hem laat zijn wie hij is met mijn ongenoegen over dingen die ik als onprettig afvaar, betekent het dat ik me zelf te kort doe.
ik hoorde het onlangs een paar dagen geleden. weet nog niet wat ik moet doen???? wil ik me in alle opzichten wel aanpassen, wil ik mijn behoefte aan de kant zetten, wil ik wel blijven zorgen, wil ik wel steeds rekening houden,??? ik voel me dat te veel naar buiten gericht. en soms kan mijn spontaniteit daardoor verdwijnen. ik weet hoe het voelt en wat er met mijzelf gebeurd het is alleen de vraag wat geef ik zelf op als ik door ga met deze relatie, ik ben er nog niet uit, ik besta, ik ben ook belangrijk mijn behoeftes mag ik niet in de steek laten.
Annemie, Sylvia,
jullie verhaal heeft mij erg doen nadenken. Ik zit ongeveer in een zelfde situatie, alleen heb ik enkel vermoedens van het syndroom bij mijn partner. Er is niks vastgesteld en ik heb er ook niet met hem over gepraat. We zijn nu tijdelijk uit elkaar omdat we niks meer van elkaar konden verdragen. Alles wat ik zeg vat hij op als een verwijt, wat soms ook verwijtend bedoelt is, omdat hij na 3 jaar nog steeds geen constante in zijn leven heeft, maar natuurlijk bedoel ik dit niet altijd zo.
Ik heb de indruk dat ik heel weinig aan hem kan overlaten omdat het dan op een of andere vreemde manier opgelost wordt die niet echt logisch lijkt. Hij bedenkt vaak vreemde oplossingen die wij (mijn ouders, sommige vrienden en ik) niet echt “normaal” vinden en waar hij dan boos om wordt omdat hij denkt dat het correct is.
Hij heeft moeite met werk te vinden en wil niet meer verder studeren. Hij heeft reeds een diploma maar de ervaring ontbreekt hem.
Ik heb ook altijd het gevoel dat ik alleen sta in beslissingen en dat ik dit ook beter zelf kan doen, wil ik dat het op mijn (de normale??) manier gedaan wordt.
Ik denk vaak dat ik overdrijf maar lees nu veel over dit syndroom en vraag me af of dit bij hem ook het geval zou kunnen zijn?
Het kan heel goed zo zijn, maar op deze manier kan natuurlijk zelfs een psychiater geen diagnose geven.
Wat wel kan helpen is om te bedenken dat er mensen zijn van wie de hersenen echt anders werken dan wat ‘normaal’ is. Dat lijkt bij hem inderdaad wel het geval.
Heel herkenbaar allemaal en prettig om nu vanavond te lezen. Ik was namelijk weer boos (teleurgesteld in:)) op mijn exgenoot, alhoewel hij werkelijk niet zou begrijpen waarom ik boos zou zijn. Hij is namelijk een betrouwbare en goede man.
Ik begrijp het nu allemaal veel beter. Echter ik heb het pas goed kunnen begrijppen & analyseren nadat ik bij hem weg ben gegaan. Ik had het gevoel dat mijn gezin me aan het opeten was….. dat mijn tijd (dus aandacht voor me) wel een keer zou komen. Die kwam niet, ook niet nadat mijn moeder en vader kort na elkaar waren overleden en ik huilend (huil eigenlijk nooit) op het bed zat en hij zei dat ik niet zo moeilijk moest doen en gewoon door liep. En zo heb ik nog tig voorbeelden..
Uiteindelijk wil(de) ik een empatische man, die voor me zorgt en op me let. Die heb ik nu en de wereld gaat voor me open. Wel laat ik mijn exgenoot nooit vallen, ik vind het allemaal heel vervelend voor hem. Alleen ermee leven dag en nacht gaat niet meer. Dat is trouwens moeilijk uit te leggen aan de omgeving, die vonden ons zo’n mooi koppel
Succes met de site (eerste keer trouwens dat ik een reactie op internet aan het schrijven ben, dus doet me veel)
Dank voor je uitgebreide en eerlijke reactie!
En ik ben heel erg blij voor je dat je iemand hebt gevonden die wel voor je kan zorgen en op je let, en begrijpt wat je meemaakt.
meestal lees ik op het internet reacties van vrouwen die een man of partner hebben met Asperger
maar is dat dan VOORAL bij mannen??
Mijn vrouw -die ik niet wil loslaten- is een pure Asperger en ik bewonder haar dat ze er zelf is achtergekomen en daarna ik, en dan samen..
Eerlijkheid, energie,creativiteit zijn de dingen die ik in haar zo bewonder, maar communicatie en sex is een drama.
soms denk ik dat ik eraan kapot ga, maar dan probeer ik overeind te blijven door kracht uit mezelf, mijn werk, mijn vrienden en familie, nu en dan een Xanax of eens weggaan..
Als ik haar zou verlaten zou ze niet weten zelf te overleven denk ik dan , misschien ten onrechte.
Ik hou van haar en ben bang van haar tegelijk.
Het zou me deugd doen mensen te vinden met dezelfde problemen om extra kracht te vinden.
Jan
Asperger komt inderdaad vaker bij mannen voor dan bij vrouwen, maar het komt zeker ook bij vrouwen voor.
Het zou heel mooi zijn wanneer er meer mannelijke partners van vrouwen met Asperger zouden reageren!
Inderdaad, soms zou ik ook wel mijn verhaal met anderen willen delen om zo mensen te leren kennen in dezelfde situatie en ervaringen uitwisselen. Weet jij Sylvia of er een goed online forum bestaat hiervoor ?
Groetjes
Hilde
Voor zo ver ik weet bestaat zoiets niet; zeker niet Nederlandstalig.
Ik ben al 2x bij mn partner weggegaan omdat ik het niet meer trok. De laatste keer zijn we 3 jaar uit elkaar geweest. Hij was 25 kilo afgevallen. Huis was zeer sterk vervuild en hij was compleet de weg kwijt. mn hart liep over van medelijden omdat ik vond dat het mijn schuld was……ik was tenslotte diegene die hem verlaten had. Ben 2 maanden bezig geweest om zijn huis schoon te krijgen. Geschilderd , behangen . Bleef af en toe eten. En toch weer “een relatie”. Verstandsrelatie want van man/vrouw/liefde is geen sprake. Ben eerder zijn moeder dan zn partner.Hij zegt dat hij van me houd en zegt dat hij gelukkig is. Klinkt krom…….als hij maar gelukkig is, ontbreekt het mij aan niets. Materieel dan. Want intimiteit is er niet bij. En daar verlang ik best wel eens naar. Gewoon samen er op uit, hand in hand of een arm om me heen. Zal ook nooit iets liefs zeggen. Kan het niet over mijn hart verkrijgen om voor de 3e keer weg te gaan maar dan zou het voor goed wezen en dat kan ik niet.
ik begrijp u helemaal ik man heb het zelfde probleem met mijn vrouw.nu liggen we in scheiding om dat zij het niet kan ervaren dat ze dit heeft . en dit na een huwelijk van 43j
Dag,
Ik kom net uit een relatie met een vrouw met asperger. Deze diagnose is nooit officieel gesteld overigens. Ik ben werkende in de zorg en zie nu achteraf nog duidelijker dat het textbook asperger is. Het zit ook in haar directe familie.
Ik durf trouwens niet te stellen dat er minder vrouwen met Asperger zijn dan mannen. Vrouwen kunnen dit genetisch en door hun meer sociale omgeving compenseren door kopiëren en leren. Waardoor een diagnose soms moeilijk is vast te stellen en dikwijls een misdiagnose plaatsvind zoals borderline of een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Beiden hebben trekken zoals een gebrekkige empathie, egoisme, impulsiviteit die raakvlakken hebben met autisme.
Ik ben mijzelf compleet verloren in de relatie, depressief en voelde me niks meer waard, Oxazepam. Een diagnose had denk ik veel geholpen dit had de dialoog open gelegd en begrip gekweekt. Moedig en sterk dat jullie dit wel konden Jan. Ik heb het eens voorzichtig geopperd maar dit werd mij erg kwalijk genomen, denk ik, het werd niet uitgesproken maar heb het gevoel dat ze me veel verwijt.
Ik weet echter niet of ik dit als emotioneel persoon had volgehouden. Toekomstgericht zag ik mij ook alleen staan in de opvoeding van een kind, en wellicht wordt het kind ook autistisch. Ik hield en hou misschien ook nog van haar maar ben inderdaad ook erg bang voor haar. Waar ben jij bang voor Jan?
Zo verliefd en intens het begin was zo voelde ik mij steeds meer een figurant in haar leven. Ze wilde altijd in mijn nabijheid zijn maar ik was tevens vaak teveel. Zij kon zichzelf prima redden en had weinig hulp nodig. Eigenlijk had ze nooit hulp of bescherming nodig, er was nooit twijfel (zelf niet als de hele wereld haar keuze bot en kil vond,), waardoor ik ook dat deel van mijn mannelijkheid niet kon aanspreken en ook niet meer zag wat recht of krom was. Ze was zo overtuigd en resoluut in haar keuzes dat ik erg aan mezelf begon te twijfelen. Voelde me een softie, en begon steeds meer te twijfelen aan waarom ik twijfelde en wel verdriet had over sommige zaken.
Ik heb veel gelezen over vrouwen met asperger en wat je vaak ziet is dat deze in de hulpverlening komen doordat ze depressief raken omdat het in relaties en het sociale verkeer niet wil. Dit schept wel een opening voor je relatie denk ik. Het milieu van mijn ex lijkt die vragen echter niet te stellen bij haar, ook uit angst voor haar zwart witte manier van handelen. Ook is ze enigst kind en erg verwend. Ik las dat in tegenstelling tot somberheid iemand met nog niet herkend autisme zich superieur kan voelen over anderen. Dit herkende ik erg bij mijn ex. Ze kon vrienden zeer negatief neerzetten en een dag later weer vrolijk met ze op de bank zitten. Winkelpersoneel werd afgesnauwd. En zelf haar ouders moesten het ontgelden. Daarnaast had ze woedeaanvallen en was ook fysiek agressief. Ze zag achteraf niet dat het niet door de beugel kon. manipulatie, projectie, promiscuïteit, slecht roddelen, isoleren.
Ik ben benieuwd of er meer mannelijke exen zijn met een autistische partner die zulke antisociale trekken laat zien? En hoe die hier mee om zijn gegaan.
Dag R,
Ik herken je verhaal wel. Ik heb onlangs een relatie van 7 maanden gehad met een vrouw waarvan ik er later achter kwam dat ze wellicht wel iets van asperger zou kunnen hebben. Haar vader is autistisch, haar zoon ook en haar dochter heeft wellicht asperger. Nadat ik het aardige en leuk geschreven boekje, (22 dingen waarvan een vrouw met Asperger wil dat haar partner ze weet). had gelezen, wist ik het bijna zeker. Ik heb haar voorgesteld (zonder het etiket) het boekje samen door te nemen om te zoeken naar oplossingen voor onze conflicten maar dat was niet nodig want ze had geen asperger!
Vanaf het begin af aan (eerste telefoongesprek) was er gelijk een competitie met mijn dochter (8) om de aandacht. Mijn spelling en taalgebruik werd heel vaak gecorrigeerd. Als we in de auto reden, reed ik te hard, dan weer te zacht. Na enkele weken begon ze mij te testen en vroeg ze of ik dingen voor haar wilde doen. Ze liet mij veelvuldig de boodschappen en etentjes en drankjes betalen. Tegelijkertijd begon het kleineren en afzeiken om alles wat ik deed. Ik ben zelfs in die 7 maanden 4 x opgestapt en weer naar huis gereden omdat ik zo kwaad was vanwege dat kleineren en afzeiken. Dat wegrijden was dan weer een reden om mij een schuldgevoel aan te praten. Mij proberen een schuldgevoel aan te praten kwam erg vaak voor, tot aan het einde toe. Het klopt dat dit soort manipulatie ervoor zorgt dat je in de war raakt.
Ik ben benieuwd of iemand die manipulatie herkent.
Als ik tegen haar zei dat het toch wel wonderlijk was dat de oorzaak van alle ruzies en conflicten bij mij lijken te liggen, zei ze dat ik het omdraaide. Zij was het slachtoffer van mijn gedrag..Mijn boosheid als reactie op het kleineren en afzeiken waren stemmingswisselingen waarvoor ik hulp moest gaan zoeken.
Manipulatie herken ik niet. In mijn ervaring bedoelen mensen met autisme echt altijd precies wat ze zeggen, terwijl je bij manipulatie A zegt om daarmee B te bereiken.
Dat kleineren en afzeiken, dat kan heel goed passen, alleen is dat voor haar geen kleineren en afzeiken, maar vertellen wat er “niet goed” is. Voor mensen met autisme is de wereld één objectief geheel van feiten (zie bv http://www.sylviastuurman.nl/blog/2012/09/de-wereld-in-een-spreadsheet/). In haar beleving corrigeert ze de wereld, door jou er op te wijzen dat je iets anders zou moeten doen.
Op jou komt dat – uiteraard – volkomen anders over.
Ik ben benieuwd hoe dat precies in z’n werk ging, dat schuldgevoel aanpraten?
Beste,
Ik begrijp volledig wat je wil zeggen. Het is voortdurend rekening houden en zorgen dat je niet teveel je eigen mening wil zeggen. Ik heb ook een vriendin waarvan ik sterk het vermoeden heeft dat ze Asperger heeft. Zo heeft ze bv heel veel nood aan iemand met veel empathie. Ze heeft er zelf ook problemen mee om deze te geven. Voelt ook sociaal niet veel aan en alles moet uit reactie komen die ik aan haar geef. Alles staat of valt door mijn reacties. Opzich begrijp ik wel een heel deel zaken maar toch is het keer op keer moeilijk om er achter te komen dat je het weer mis hebt gedaan.
Het viel mij ook op dat er veelal uitgegaan wordt van mannen die asperger hebben. Ik ben nu hulp gaan zoeken omdat ik na 25 jaar vast loop. 80% van de verhalen lijken over ons te zijn geschreven.
Ik ben hulp gaan zoeken, omdat ik merkte dat ik op een crematie de overledene benijdde dat zij ‘overal van af was’. Ik wil namelijk niet vrijwillig van mijn partner af. Dus dan komt onvrijwillig om de hoek. Het is een scheet van een vrouw, maar met twee kanten.
Ik heb haar al vertelt wat mij bezig hield (behalve de crematie gevoelens). Ik vond dat het moest, omdat ook de psycholoog een gesprek met haar wil hebben. Ik vond het vreselijk om het te vertellen. Wat mij nog meer verbaasde was de koele reactie en dat er de dagen erna niet meer over gesproken wordt. Ik heb het gevoel een emotionele bom te worden. Ik denk niet meer na, energie is verdwenen. We zijn samen terecht gekomen in een neerwaartse spiraal. Ik zie de oplossing om eerst zelf weer sterk te worden en we dan met hulp weer 25 jaar verder kunnen.
Sterkte!
Het is inderdaad belangrijk om eerst je eigen energie weer te krijgen.
Hallo Jan,
Op dit blog zou je zo maar kunnen gaan vermoeden dat Aspergers doorgaans mannen zijn maar ik (62) stel je gerust. Ben 10 jaar getrouwd (2e huwelijk) met rasechte Asperger met dito moeder, tenminste één van haar twee zusters en tenminste twee van haar drie dochters. Ik wil maar zeggen dat wie om mij heen kijkt zou kunnen denken dat Het juist een vrouwendingetje is. Maf is dat ik terugkijkend in mijn leven een voorkeur voor Aspergers lijk te hebben. Vanaf mijn jeugd was de helft van mijn wat vastere vrienden er één ja dat waren weer allemaal jongens. Zo nu en dan ben ik echter doodziek van de popup ravijnen die er tussen ons openspringen, want zo noem ik dat, en zo zit ik ook nu sinds 0400 vanochtend wat te schrijven en te zelfbeklagen en kijk ik weer eens op dit blog waar ik al eerder in stilte schouderklopjes kwam halen op de momenten dat het A-woord door mijn leven gierde. Ik maak mijn reactie niet te lang, want ik heb geen idee of dit bericht je gaat bereiken. Groet voor nu.
Ik ben wel benieuwd naar een langere reactie, want je verwoordt wat je wilt zeggen prachtig 🙂
Net als in de aanloop naar het einde van mijn vorige huwelijk was ik de nachtelijke ontmoetingen met mijzelf al weer begonnen. Met tussenpozen van maanden of weken. Het diende zichzelf aan. Tegen 0400 word ik wakker met een hoofd vol relatie-ongein. Ik verwoordde mijn twijfels en overwegingen dan om nadien houvast, een totempaal, een ankerplaats te hebben, een innerlijke houding ook waar ik naar terug kon keren. Een eigen waarheidscommissie waarin mijn coördinaten gelden. Zoiets. Om niet gek te worden. Een helende eredienst voor mijzelf. Maar ook een bijeenkomst zoals gevangenen die hebben voorafgaand aan een uitbraak, of aan eigen ordemaatregelen. Al zo lang en intens samen en dan toch telkens blijken een partner te hebben die niets van mij lijkt te begrijpen en door wie je je op geen enkele moment behoorlijk vertegenwoordigd voelt. Heel vastberaden over alles maar geen idee wie ik ben en kennelijk ook geen nieuwsgierigheid naar mij. Wat gaat zij namens mij doen wanneer ik in coma raak ? Ik houd mijn hart vast. Met intuïtie vanuit de vefrkeerde hersenhelft. Drogredenaars.
Dank zij professor Google kwam mijn echtgenote aarzelend maar toch met de zelfdiagnose dat zij echt wel ‘een Asperger’ was, of leek. God lof. De verbinding met planeet Logica was hersteld en er spoelde semantisch gereedschap aan. Een intersubjectieve toolbox. De wereld bleef dezelfde maar ik voelde mij nu ontvangen, begrepen en enigszins geheeld. Als bij toverslag en juist op tijd. Want ik wilde beslist niet weg bij het wonder van opgewektheid, verfijning en stabiliteit waarmee ik op mijn 55e verjaardag in het huwelijk was getreden. Aan een leessprint hield ik “cognitieve stijl met eigen kenmerken over”. Een zalvend eufemisme dat de zaak hanteerbaar maakte en dat je zelfs in ruimere kring kon debiteren. Al verhult het dat ik Asperger uiteindelijk als een gebrek ervaar. Een gebrek zoals ieder mens er talloze heeft, maar toch. Communicatie kan plotseling verkreupelen en manier waarop dat verloopt is telkens dezelfde. Op de lange duur wordt het voorspelbaar.
Dat eufemisme verhult al te veel de pathologie van de knalharde weigering om zichzelf te verlaten en om te con-verseren. Dat wil zeggen ‘naar elkaar toe te praten’. De eigen voorstelling van zaken op te schorten. Luisteren zonder af te wijzen. Springen in het onbekende troebele water dat de ander is. Link maar noodzakelijk om te komen tot minnelijke schikking. Oefening in pragmatiek met jezelf in de vrije val. Jezelf te brabbel gooien voor een groter, een socialer doel. Nooit, nee nooit zal mijn lief dat doen. Eerder nog brandt de wereld af en wordt ze door alles en iedereen geëxcomuniceerd dan dat ze haar schelp zal verlaten of verraden. Het harnas blijft aan. De helm op. Geen overgave. Zoals ook liederlijkheid, overgave, polonaise, platte lol een volstrekte no-go vormt. Alles verloopt via de eigen behoedzaamheid. Niet swingen en never ever een salsa dansen. Slave to the rhytm ? no way. Het eigen sensorium blijft een heiligdom met onverzettelijke sacramenten. We gaan niet en nooit echt uit ons dak. Al het bestaan gaat door het filter van de linker hersenhelft en anders bestaat het niet. “Professortjes” noemt iemand ze. Liever naakt dan namaak. Hun redeneringen over wat andere mensen beweegt zijn telkens opnieuw een deerniswekkend exposé van de eigen blinde vlekken. Jules de Korte vertelt over schilderijen. Brrrrrr.
Als ik de krant lees en daar wat uit op pik dat mij frappeert of ik in de auto rijdend iets zeg over wat mij opvalt of aanspreekt dan is dat vaak luchtig bedoeld, als een elevatorpitch. No big thing. Veel meer geschikt en bedoeld als eenvoudige voorzet die zij dan in kopt om zo ons samenzijn te vieren dan om te zeggen wat ik zei en om daar grondig bij stil te gaan staan en mij daar langdurig over door te zagen, maar juist dát wordt dan telkens weer mijn lot. Pas na jaren heb ik dit communicatietooltje uit mijn gedrag weten te bannen. Het was steevast de opmaat naar een blooper. Naar weer een awkward instant. Liever niet meer. Dan maar wat minder sjeuig doen.
Converseren, naar elkaar toe praten is polderen, pragmatiek, vergt zelfrelativering, afscheid van de eigen denkbeelden en begrippen en vraagt vertrouwen zoals een parachutesprong. Vergeet het maar. Eeder is het tegendeel te verwachten. Ook als het niet om een pitch gaat maar ik om het even welk onderwerp ter sprake breng moet ik er op bedacht zijn dat het in mijn eigen gezicht gaat ontploffen. Genadeloos. Niet alleen veelvuldig maar zelfs stelselmatig bestaat de reactie van mijn lief er in om ofwel als het ware het kleed van tafel te trekken met alles wat daar op staat dan wel om in een fractie van een seconde een totaal andere betekenis te geven aan hetgeen besproken wordt. Ik noem dat semantisch haken slaan zoals hazen dat doen. Ragfijn pijlsnel en het vergt grote intelligentie. Zo’n betekenis-twist brengt het onderwerp listig weer onder hun eigen soevereiniteit. Binnen dat wat ze wél begrijpen. Maar voor wie dat uiteindelijk, en dat kan vele jaren duren, door heeft is het gesprek gekaapt en verpest. Tegemoetkoming wordt geweigerd. Er wordt niet gedanst. Alles is mogelijk maar de eigen schelp, de tabernakel van het zelf, wordt niet en nooit verlaten. Er is maar één kerk en dat zijzelf. Basta. Hoe lief ze er ook bij lacht. Het doet mij wel eens denken aan de omgang met ambtenaren die ook zo vaak en zo verbeten vasthouden aan een eigen parallele werkelijkheid.
Pas nadat mijn echtgenote voor haarzelf de Aspergerdiagnose had geopperd kwam gaandeweg bij mij het inzicht boven dat de Aspergers als stepping stones door mijn bestaan heen verspreid liggen. Het leven wordt vooruit geleefd en achteruit begrepen. Op de ULO Kees.Toen ik hem leerde kennen had hij al een kamerwand vol recorderbanden, geen cassetes, grote tapes alle in eigen kartonnen dozen, Genummerd en voorzien van inlegvel met index en dat weer gecatalogiseerd in een overkoepelend schrift. Direct uit school nam hij plaats aan zijn bureau, zijn cockpit en zette de radio en de grote stereotaperecorder aan. De radiogids was leidraad. Verse banden stonden klaar. Een pak blanco schriften bij de hand. Alle nieuwe top-40 nummers werden opgenomen en de wekelijkse hitlijst werd handmatig vastgelegd in schriften.Volle tapes, volle schriften, En liefst van songs zo veel mogelijk verschillende uitvoeringen, want ieder optreden is anders. Kees legde zich niet neer bij studioversies. Een eigen burcht. Van eigen hand. Veilig en van vreemde smetten vrij. Strikt eigen soliditeit. Dure grap die tapes maar het moest en het gebeurde. In een jaar of zes heb ik de kamerwanden vol zien groeien. Er bestond voor hem weinig anders. Het was een lieve knul, intelligent en oh zo gevoelig. 2 meter groot maar zichtbaar kwetsbaar. Schuw welhaast. Er waren wat broers en een zuster maar ik was zijn vrijwel enige vriend en mocht er altijd bij komen zitten als hij ‘aan het werk was’. Dat werk hield nooit op. Tot ’s avonds laat: ” Super Clean Dream Machine, productie Ad Visserblahbla……….” en zo voort op de bekende sonore toon dat het toenmalige radioprogramma. Door Kees zal ik dat stukje en zijn kamertje aan de Slinge in Rotterdam Zuid nooit vergeten. Rond ons 18e jaar verloren we elkaar uit het oog. Ik verhuisde en door daverend toeval kwam ik hem rond mijn 50e tegen op een festivalletje nabij de Slinge. Hij zat moederziel alleen op het gras en zijn haar was kapelaansgewijs uitgetreden. Nog altijd diezelfde zachte ogen en de zachte stem. Recht aankijken was er nooit bij geweest. Alleen, maar tegelijk op zijn hoede en volslagen soeverein. Lang niet zo aantastbaar als hij leek. Een mens met een grote binnenwereld. Tenminste dáár wist hij de weg. Trouw aan zichzelf.
Op de HAVO werd het Arie. Was zo wat tekenend geboren in Schiedam. We waren direct vrienden en kregen vrijstelling van gym. Net als later van militaire dienst. Zoiets doe je niet. Wij worden niet gedresseerd. In de gewonnen tijd hielden we een denkbeeldige fabriek gaande. De grondstof kwam van achter het sportveld waar zo vlak bij het Rotterdamse CS vele treinsporen naast elkaar liepen. Ook de tijd van handvaardigheid ging op aan de werkzaamheden in de fabriek. Leraar Vegter vond dat goed. Arie was zijn oogappel. Zo hadden we vele projecten, acts, flauwe kul. Ook buiten school. De cijfers van alle vakken konden niet veel beter dus de onderwijskant had over ons geen klagen en we konden alles toelichten, althans overal een draai aan geven. Het had humor en bracht vrijstelling. En passant en ieder op zijn eigen manier scheurden we door de literatuur. Arie ging in A’dam naar de ‘Rijks’ en ik naar Boskoop. Tot mijn 28e waren we zeer dikke vrienden. Hij deed weinig anders dan tekenen en schilderen. Dagen dagenlang. Vermoedelijk heeft hij in zijn leven slechts één keer een baantje gehad en dat eindigde met een woedende chef, die hem ten einde raad om zijn volstrekte gebrek aan volgzaamheid briesend en naar de uitgang wijzend toeschreeuwde “Ik ben de deur en dáár is de baas, wegwezen jij !”. Leuke verspreking. Echt gebeurd. Onmogelijk dat je hem er toe over haalde om te doen wat jij wilde.Tegen leraren altijd vriendelijk maar hardnekkig ongezeggelijk en als ze hem eens iets toebeten dan schudde hij kort en hevig zijn hoofd en viel zijn lange steile haar in de rondte om zijn hoofd als een gordijntje. Zoals een botje zich onder het zand kan schudden bij gevaar. Hij rende veel door de school en gaf soms grote kreten. Verbazing maar acceptatie alom. Nog maar een jaar of zes geleden kwam ik een veel jonger evenbeeld tegen. Een bekende van dochters van mijn vrouw. Hyperdruk, moest door de tuin rénnen. Cellist, speelde gitaar als een god terwijl hij gewoon doorsprak. Noemde bij binnenkomst zijn naam en plakte daar meteen aan vast dat hij was gediagnostiseerd voor Asperger. Hyperheldere geest maar door zijn snelheid of jouw eigen traagheid gaan de beelden wel eens bewegen. “are you with me ?”. Terugkijkend werd me zonneklaar dat ook Arie een Asperger was. Is nu een gewaardeerd beeldend kunstenaar.
In Boskoop woonden we als gedoogde krakers in het voormalige schoolgebouw van het instituut dat ik daar bezocht. Edwin op de parterre. Zijn ogen gingen tijdens gesprekken almaar heen en weer. Nystagmus. Even wennen, maar een fijne huisgenoot. Ik beschouwde hem toen als een ware romanticus die met nooit meer dan één been in onze gesprekken stond. Fijngevoelig. Kon flink doorzakken als eenzame drinker en dan de school verzaken. Niks roosters en plichten. Ging moeizaam met vrouwen om. Vrijwel altijd hartelijk maar met de kaarten tegen de borst. Tegelijk leek hij vaak gelukkig met of goed bestand tegen de onverhoedse en overextraverte inbraken die ik zo maar in hem kon plegen. Mijn wat grote mond en volksbuurtjeugd waarin je leert om te beledigen en toch weer samen verder te gaan konden de lucht ook aangenaam klaren en hij wist wie het zei. Voor mij is een mening een wegwerpartikel en niet iets om voor te sterven. Maar Edwin was alles behalve zo losjes. Zat vast in een kleine eigen vocabulaire, gaf soms breedwoordig zijn mening om aan het slot in lichte zelfspot de onhoudbaarheid ervan in te zien. Laat maar. Het hing om hem heen als een blues. Laat mij mijn eigen gang maar gaan. Een hoefjeskind. De wereld was voor hem een wespennest en was hem niet werkelijk welgezind. Ik verhuisde naar Zeeland en werkte ’s zomers naast een studie in een discotheek. Hij kwam ook die kant op en hield dat werk twee seizoenen vol. Na een huisuitzetting was een kleine tent zijn onderdak en toen ik hem daar een keer onverwacht opzocht lag de vloer vol met vellen met daarop berekeningen. Hij wilde winnen van het casino en ging daar mee door tot hij begreep wat de rol van de nul en van de inzetlimiet was. Kan niet. Zijn fatalisme op de gokkasten en ook dat van anderen die ik opgewekt dagelijks zag afzinken leerde mij dat verslaafde gokkers telkens opnieuw hun lage zelfbeeld bevestigd willen zien en dat lukt beter naarmate je langer, liefst jaren voort speelt tegen het onverslaanbare algoritme van kasten en de casino’s. Het is bedoeld als kostbaar vermaak. Edwin at een tijdlang van het land. Geen cent te makken. Hij bleef rondhangen en ging pieren steken. Zwaar louterend werk en hij houdt dat intussen al decennia vol. Raapt ook oesters. Gespierd en kerngezond. Vriendelijk maar onherbergzaam als karakter. Black box. Hersens zat maar zijn redeneringen hebben hem op afstand van de samenleving gezet. Niet anders dan bij mijn lief en bij Arie.
Haperende verbondenheid. Geclausuleerde intimiteit. Loyaal maar laten zich niet verlijmen, laten zich niet aansluiten, opnemen in een groep. Synchronisatieprobleem. Hebben een eigen bedrading met enkele niet genormeerde stekkers en stopcontacten. Missen pijnlijk het inzicht in de eigen inadequaatheid. Blijven proberen maar scoren hoogstens in een eigen universum. Zijn handelend beter te benaderen dan pratend. Wars van spotlights. Zijn het best te benaderen door wie hun jargon overneemt maar als partner voel je je dan hoogstens als een therapeut of een bewonderaar. Komen nooit over de brug.
Prachtig geschreven!
Maar ik heb altijd het idee dat het wederkerig is:Zoals “zij” in onze ogen iets missen, en weigeren hun blinde vlekken te zien, doen wij dat andersom ook in “hun” ogen.
Het is echt *anders*, en niet minder.
Mijn hemel, wat een taalvirtuoos ben jij, prachtig beeld- en woordgebruik! Ik hoop dat je de ruimte neemt om daar iets mee te doen! Een partner met Asperger of niet (herkenbaar verhaal en prachtige beelden), doe iets met je talent!
Lieve allemaal,
Ik heb hier een jaartje of zo geleden mijn verhaal al eens verteld en af en toe kom ik nog eens piepen op de site. Telkens weer valt het me op hoe herkenbaar de verhalen zijn. Vooral het verhaal van Anneke en Jolanda…. Mijn vriend heeft zich uiteindelijk toch opgeschreven voor een diagnosestelling in een centrum voor ontwikkelingsstoornissen. Volgende week zijn de eerste testen, dan volgen er nog een paar en midden december hebben we de uitslag.
Om heel eerlijk te zijn, ik hoop dat het niet te laat is voor onze relatie….. Ik ben op, moe, één blok stress, enz. Maar ik moet dit nog een kans geven en zien wat de diagnose is en of één of andere therapie ons kan helpen. Ik heb zelf ook al een gesprek gehad met een psycholoog van het centrum en die heeft me eigenlijk niet veel hoop gegeven. Maar ergens wil ik er blijven in geloven want het is zoals je zegt : de bedoelingen zijn goed. Alleen kunnen de opmerkingen, commentaar, ruzies zo kwetsend zijn! Mijn vriend is echt verbaal agressief en ik heb een limiet bereikt wat dat betreft.
Ik hoop zo dat we hier (sterker) uitkomen….
Liefs
Hilde
Hoi Hilde,
Heel veel sterkte!
Er is inderdaad een grens aan wat je kunt dragen. Eigenlijk zou jij vooral ook steun moeten krijgen van een therapeut!
Hallo Hilde,
Hopelijk komen jullie er samen uit. Ik heb beslist om momenteel niets te veranderen aan mijn leefomgeving. Ik ga hem – voorlopig althans – niet verlaten. Wel heb ik besloten om wat meer dingen zelf te doen, zonder verdere verwachtingen van zijn kant. Als ik ergens heen wil, staat het hem vrij om mee te gaan zoniet ga ik alleen. Intussen is de logeerkamer volledig opgeknapt, er staat opnieuw een bed, en als het te gortig wordt, neem ik m’n boeltje en ga ik gewoon daar slapen. Stilaan bouw ik mijn beschermmuur om me heen, kwestie om te overleven. 2 weken geleden was ik zo op van vermoeidheid dat ik op een familiefeestje met 20 man eff bewusteloos geweest ben. Zeer creepy gevoel en nog kon er geen gevoel van onrust of medeleven af. Hij kan het gewoonweg niet opbrengen. De dag nadien moest ik wel van hem naar de huisarts op controle en heeft hij ervoor gezorgd dat ik niets tekort kwam. Maar op het moment zelf, geen kik!
Hallo,
Een tweetal weken geleden ben ik op consultatie gegaan bij een psycholoog. Ik zat er volledig door. Huilbuien, stress, alles erop en eraan. Erg drukke baan, moeilijke relatie, enz.
Na een heeeeel lang gesprek met die persoon blijkt dat het probleem niet echt bij mij ligt maar bij mijn man. Volgens mijn beschrijvingen zou dit een heel duidelijk geval van Asperger zijn. Wij zijn al 30 jaar samen, hebben een zoon van 25.
Vele verhalen op de blog zijn zo herkenbaar. Onvoorstelbaar gewoon. Ik voel mij intussen al wat gesterkt maar blijf met de vraag zitten: wil ik dit Voorde rest van mijn leven. Wij hebben al meer dan 8 jaar geen seks meer (als ik mijn vrienden mag geloven, zie ik er toch niet zo onaardig uit …), continu afgesnauwd, geen aandacht krijgen, amper conversatie, geen knuffels, geen oogcontact, continu kritiek op alles en nog wat. Mr. Perfect vs Mrs. Nobody. Psychologische oorlogsvoering, zo voel ik het soms aan. Anderzijds, als ik dan eens ziek ben, zorgt hij er wel voor dat alles in orde is en dat ik niets tekort kom. Zeer tegenstrijdig. Materieel heb ik niets tekort. Maar daarmee is ook alles gezegd…
Ik kan met mijn verhaal nog niet naar buiten komen. Onze vrienden vermelden wel iets, vinden ook dat hij erg verandert is met ouder worden. Eigenlijk houden ze vooral contact met mij. Ik kan hem toch nog niet verder afbreken?
Ik weet het soms niet zo goed meer. Gelukkig heb ik mijn werkzekerheid
Anneke
Erg lastig om hier op te reageren!
Mijn insteek is altijd geweest (ook al voor we een diagnose hadden) dat ik op de een of andere manier wist/voelde dat Ernst in principe alleen echt goede bedoelingen heeft, maar dat hij zich extreem onhandig (en daardoor pijnlijk/kwetsend) gedroeg.
Dan is het nog steeds moeilijk om daarmee om te gaan, maar je hebt ook bij elke ruzie of bij elk gedrag waardoor je je gekwetst voelt iets om je op te richten: uitzoeken hoe het in elkaar zit, hoe het komt dat hij zo doet ondanks het feit dat hij het goede voorheeft.
Als ik dat gevoel niet van het begin af aan zou hebben gehad zou ik het nooit hebben uitgehouden: dat is waardoor onze relatie bestaat (en, is mijn overtuiging, zal blijven bestaan).
Desondanks moet ik er ook voor zorgen dat ik voldoende ontspanning vind, en dat mijn grenzen niet worden overschreden.
Ik weet niet hoe dit bij anderen met een partner met Asperger zit, maar dit is mijn insteek.
Tja als je zoon 25 is en je hebt werkzekerheid? Wat denkt jullie zoon er allemaal van? Was het op het begin wél goed? Ga voor een tijd uit elkaar of ga samen naar een parenclub. Vooral geen aandacht krijgen stoort me. Een zin beginnen en iemand anders onderbreekt je. Telkens weer. Om de meest onnozele dingen.
Hallo,
zo herkenbaar…..
heb ook een partner waarvan ik 200% zeker weet dat hij Asperger heeft.Alle symptonen heeft hij. Zelf denkt hij het ook maar wil zich niet laten testen. Is 64 dus waarom zou hij?!? Elke dag hoor ik als ik hem wat vraag : dat kan ik niet of dat weet ik niet! Doet niets in huis en de tuin. Als hij vrij is kijkt hij languit op de bank hele dag TV. Luiheid? Als ik iets zeg waar ik het niet mee eens ben hoor ik : ik doe ook nooit iets goed. Gaat s,avonds naar bed, krijg ik kus op mn wang. Nooit arm of knuffel en seks is er al 2 jaar niet meer bij. Springt met gesprek van hak op de tak. Kan ook heel ontaktvolle opmerkingen maken . Die kwetsend overkomen. Denkt gewoon niet na voor hij iets zegt. Maar kent wel ondertussen encyclopedie uit zn hoofd……Vrienden hebben we niet. Wel kinderen en kleinkinderen uit eerdere relatie. Neemt ook alles letterlijk als ik iets met een grapje zeg. Bv hij liep vreselijk te mopperen en toen zei ik ach joh ga toch weg. Heeft zn weekendtas gepakt en ging……….later zei hij: maar je zei toch ga toch weg????Word er soms zo vreselijk moe van en voel me verdrietig. Weet ook dat hij dit allemaal niet kwaad bedoeld. Kan alles van hem krijgen maar wil gewoon een klein beetje liefde…..
Hoi,
Het lijkt me inderdaad belangrijk dat je wel die liefde van hem kunt voelen, en ook dat hij z’n best doet. Dat laatste lijkt me toch wel het geval: hij ging “netjes” weg toen je dat van hem vroeg (in zijn ogen). Dat tonnt, lijkt me, aan dat hij erg z’n best doet om het je naar de zin te maken.
Ik denk dat het belangrijk is om dit soort dingen ter sprake te brengen. En dan niet op de manier van “volgens mij heb je Asperger”, maar op de manier van”ik heb een probleem. Is er een manier waarop je af en toe aan mij kunt laten merken dat je van me houdt?”.
Gesprekken waarin ik het niet eens ben met Ernst blijven bij ons ook problematisch; ik heb er geen oplossing voor.
Voor veel problemen is geen oplossing, maar ik denk dat het belangrijk is voor je om te weten dat ook hij zich er van bewust is, en dat ook hij z’n best doet om aan oplossingen te werken.
Lieve allemaal, ik wil jullie bedanken voor het delen van de ervaringen. Heeft mijn partner waarmee ik een LATrelatie heb Asperger? Die vraag is een tijd belangrijk geweest. Nu, na het al langere tijd lezen hierover en gedeeld worden in de ervaringen van anderen maakt het antwoord me minder uit. Hij heeft zijn persoonlijkheidskenemerken en ik ook. Ik deel met velen de ervaringen dat weinig of geen inlevingsvermogen van je partner moeilijk is op momenten. Als ik iets uitleg dan zie ik aan mijn lief dat hij soms maar moeilijk begrijpt waar ik het over heb. Zijn binnenwereld is zo heel anders. En wat hij oppikt uit een gesprek, uitleg van mij is vaak ook nou net niet waar het over ging. Grrrrrrrr (moeilijk om dan niet weer te gaan uitleggen en nog meer woorden te gebruiken en te kiezen voor ……nu even niet, ander moment, andere manier)
Het goede is:
– ik leer beter en beter om duidelijk te zijn
– het is nodig om goed mijn eigen behoefte uit te zoeken voordat ik kan vragen wat ik wil (voor mij heel leerzaam)
– hij is vaak ongevoelig voor mijn stemmingen, dat heeft ook voordelen …….hoef me alleen druk te maken over mijzelf en veel minder over of mijn partner er last van heeft
Voor mij is het meest waardevolle advies geweest (en het klopt): ga er van uit dat hij het positief en goed bedoelt, later zal dat altijd weer blijken.
Ik leer om veel minder te snel te oordelen, iets te vinden, iets te willen en te vertrouwen in het goede (ook van mijzelf)
En nog veel meer.
Hopeloos soms ……ja zeker
Blij, vervuld, gevoel van rijkdom, gevoel van ruimte ……dat veel vaker.
Eerlijk gezegd, van al mijn inspanningen en moeite in deze relatie word ik een completer mens. Oftewel ……ik doe het voor mijzelf en uiteindelijk is dat degene met wie ik 24 uur per dag leef. Mijn wens is om nog vele jaren met deze bijzondere en mooie man samen te zijn.
Wat heb je dat prachtig gezegd!
Hey,
Dank je wel voor je feedback. Probleem is, dat we eigenlijk zelden/ nooit ruzie hebben! Ik heb hier de pest aan en zal al eerder zwijgen dan in een heftige discussie te gaan. Dit is bij hem absoluut zinloos. Als hij gezegd heeft wat hij wilde zeggen, is het punt gesloten en moet daar niet verder over gediscussieerd worden.
Ik voel me stilaan wegzinken in een groot gat en vrees dat ik hier alles ga moeten opblazen. Alles wat ik 30 jaar lang opgebouwd heb, zomaar achterlaten? Is dat de enige optie?
Ik las het verhaal van Jolanda en vond dit zoooo herkenbaar, behalve dan het aanhankelijke. Anderzijds heeft hij de pest aan iets alleen te moeten doen, ondanks het feit dat hij veel meer vrije tijd heeft dan ik.
Klusjes in huis doet hij niet, werken in de tuin ook niet (behalve gras maaien). Dit alles interesseert hem hoegenaamd niet. Zelfs als hij een ganse dag thuis is geweest, moet ik nog opdraaien voor boodschappen en avondeten.
Toch blijft hij de vader van mijn zoon, ik ben geen opgever, wil hier uit geraken…
Oeps, dit staat verkeerd !!!
Hoi Sylvia, sinds een kleine maand lees ik je blog en heb ik in eerste instantie gereageerd onder het stukje “Asperger en boosheid”. Nu heb ik het ‘partner’ blog gelezen en o, wat is alles mij duidelijk geworden. Al denk ik, dat hij er niets van wil weten wat hij mogelijk zou kunnen hebben; dat hoeft ook niet natuurlijk en je reactie daarop was duidelijk: dat het voor mij goed is om te weten om met hem te kunnen omgaan en hem te begrijpen. Ik moet je zeggen, dat hij niet mijn partner is (al ben ik wel getrouwd) maar door omstandigheden zijn we wel bevriend geraakt. Mijn man vindt hem ook moeilijk maar laat alles aan mij over omdat hij nu eenmaal in 1e instantie mijn vriend is en hij de vriendschap accepteert en ook weleens mee gaat met ons. Ik vind dat geen probleem. Ik kan zelf nu beter met hem omgaan nu ik dit allemaal weet en gelezen heb. Hij is dol op mij en ziet mij ook als uitlaadklep. Hij is dol op mijn man omdat hij het ‘goed vindt’ dat hij en ik bevriend ‘mogen’ zijn. Maar het kan allang niet meer anders, want als ik hem laat vallen, dan gaat hij kapot. Hij heeft n.l. verder niemand, ook geen familie. Dus blijf ik zijn vriendin, ook al is dat soms moeilijk.
Dit even ter info.
Echter, mijn vriend heeft grote problemen op zijn werk. Mensen hebben moeite met zijn karakter en klagen bij de teamleider. Hij maakt elke dag enorm veel overuren omdat hij eindverantwoordelijk is en vind dat niets goed gaat en dat hij het werk van anderen moet corrigeren of afmaken. Hij is heel gedetailleerd en precies en heeft groot verantwoordelijkheidsgevoel en een ander doet niets goed. Nu heeft hij te horen gekregen dat hij binnen zijn uren moet blijven omdat hij anders 3 maanden geschorst wordt.
Niemand daar begrijpt hem of weet dat hij mogelijk Asperger heeft. Al denk ik dat dat ook niemand zal interesseren. Hij vindt dat er op het werk een hetze tegen hem gaande is. Hij is boos, depressief, verontwaardigd, vol onbegrip en alles wat je maar kunt bedenken.
Omdat hij geen overuren meer mag maken, werkt hij nu nog harder en stopt het werk van zijn overuren in zijn ‘normale’ werkuren en is ‘savonds hartstikke doodmoe. Dat was tijdens zijn overuren ookal zo, maar nu gaat het de andere kant op. Hij kan niet slordiger werken, of alles op zijn beloop laten, omdat hij ook nog eens een eindverantwoordelijke is.
Soms denk ik weleens: wat zou ik graag met die teamleider/collega’s willen praten om dingen uit te leggen hoe hij is. Maar ja, dat mag ik natuurlijk niet en kan ik ook niet ‘stiekem’ doen. Want ik denk dat hij ontzettend kwaad gaat worden als dat uitlekt (en dat zal het zeker doen), terwijl hij zelf ook nog niet eens weet en wil weten dat hij mogelijk Asperger heeft.
Privé is één: geen probleem om er te zijn voor hem, maar wat doe ik voor zijn werk??? Heb jij een idee?
Dat is een heel moeilijk op te lossen probleem!
Er zijn eigenlijk twee mogelijkheden, en die zijn allebei buiten jouw invloed:
– Hij ziet in dat hij een probleem heeft, en vraagt daar hulp bij, en leert “omgaan met de rest van de wereld”. Het lastige daarvan is dat het lange tijd duurt, en vooral ook dat het erg moeilijk is om een goede therapeut/coach te vinden die dat echt voor elkaar kan krijgen.
– Mensen op z’n werk accepteren dat er verschillende soorten mensen bestaan, en houden rekening met hoe hij in elkaar zit. Daarbij is het lastige natuurlijk dat hij anderen het gevoel geeft dat ze niets goed doen.
In beide gevallen komt het er op neer dat er iemand zou moeten zijn die hem begrijpt, en die hem kan helpen effectiever te worden in z’n omgang met andere mensen en met z’n perfectionisme.
Het is wel *de* ingang voor therapie bij iemand met Asperger: samen kijken hoe iemand effectiever kan worden met anderen. Want mensen met Asperger hebben echt wel in de gaten dat ze daar steeds op stuk lopen.
Als je kijkt hoe iemand effectiever kan worden leg je de “schuld” niet bij degene met Asperger (want dat is het grote probleem bij het zoeken van hulp: het is dan alsof je daarmee aangeeft dat de anderen gelijk hebben en jij fout zit; zo is het natuurlijk niet).
Ik ben bang dat ik je hiermee niet echt help… 🙁
PS. En sorry dat ik er van uitging dat het om je partner ging!
Dank je wel Sylvia. Het geeft weer stof tot nadenken. En je gaf me niet het gevoel dat het om mijn partner ging hoor en dan nog maakt dat niets uit. Een partner kan hooguit makkelijker naar zijn werk stappen om te overleggen dan ‘een’ vriendin, vandaar ook even mijn uitleg. Toch bedankt en ook bedankt voor je blog: ik leer er ontzettend veel van!!
Dank je!
Ik heb mijn neiging om te gaan bemiddelen onderdrukt. Mijn ervaring is dat het nooit lukt (integendeel: jij krijgt dan van beide kanten de opgekropte woede te verduren 🙂 ).
Daarom denk ik dat het uiteindelijk alleen op die twee alternatieven die ik schetste neerkomt. Maar het jeukt wel vaak: ik kan me goed voorstellen dat je dat het liefst zou willen.
Hallo,
Ik ben Krisje, 44 jaar, mama van een aspergirl en echtgenote van een aspergerman, al 20 jaar lang.
Fijn om hier zo veel herkenning te vinden.
Dat mijn dochter asperger is, wisten we al een tijdje : een hoogbegaafd meisje, zeer uniek, humoristisch, maar ook zeer alleen in deze wereld. Zelf ervaart ze het zo niet, gelukkig. Ze kan best leven met deze situatie. Als mama vond ik het verschrikkelijk dat ze geen vriendinnetjes had, dat ze niet meespeelde op de speelplaats. Liever verzamelde ze stenen of las ze een boek. Maar mettertijd had ik me verzoend met de situatie en zag ik dat ze op haar manier toch gelukkig is. En na de nodige boeken gelezen te hebben over aspergirls ben ik al heel blij dat ze niet gepest werd op school. Ze is nu 17 en ik vraag me soms af hoe haar toekomst er zal uitzien.
Nooit heb ik de link gelegd naar mijn echtgenoot. Twee weken geleden ben ik echter helemaal geflipt, voelde me doodmoe. Ik freakte. Een paniekaanval, helemaal geblokkeerd na maanden van emotionele stress.
Helemaal over mijn toeren nam ik nog dezelfde dag contact op met de psychologe, die me enkele jaren terug al eens had behandeld voor een burn-out. Ik mocht haar altijd bellen. Tijdens het latere gesprek met haar was ik met verstomming geslagen … je moet er wel rekening mee houden dat je echtgenoot ook asperger heeft…. Wat ? Asperger, natuurlijk, dat ik daar zelf nooit aan gedacht had.
Mijn lieve mooie man. Hij heeft een topfunctie. Hij is gezegend met een stel hersenen om u tegen te zeggen. Heel mijn leven keek ik op naar zijn kunnen, zijn analytische denken … Over algemene kennis weet hij echt alles. Mijn man draagt me op handen. Hij ziet me graag. Is heel aanhankelijk. Buitenstaanders zijn jaloers op zo veel devotie. Hij geeft me de vrijheid om mijn eigen leven waar te maken. Allemaal wondermooi.
En toch … laat er nu één ding zijn waar ik knettergek van word. De relatie met de kinderen is er één van roepen, van weinig empathie, van dingen respectloos afdwingen. Ik ben ervan overtuigd dat hij ze graag ziet, maar kinderen zijn vaak de stoorzender in het rustige leven van mijn asperger.
Zelf ben ik hoogsensitief en vermijd conflicten. Elke keer hij de verbale aanval inzet, onbewust soms, op de kinderen, spring ik als een leeuwin op mijn twee tieners om ze te beschermen en kan de ruzie met hem beginnen. Ik ben haast bang om samen aan tafel te zitten en samen gezellig te eten.
Het is alsof hij me zo veel meer liever ziet, dan zijn eigen kroost. Mijn hart breekt, want ik had het liever anders gezien voor de kinderen. Om nog maar te zwijgen van de liefde die hij heeft voor onze twee poezen … niet normaal.
Al de andere aspecten zijn al zo vaak hier neergeschreven : de genante situaties waar ik vaak in terecht kom, vaak moet ik verontschuldigen bij de dame aan de kassa voor zijn brute gedrag. Daarom ook hebben we niet veel vrienden. Als er mensen over de vloer komen, gaat hij ongemakkelijk in een zetel zitten, de armen gekruist, weinig oogcontact, zodat iedereen er ongemakkelijk van wordt. Met de jaren merk ik dat ik zelf mensen begin buiten te sluiten.
Ik heb me er bij neergelegd dat ik niet in een leven zit, dat voldoet aan mijn ideale normen. Mijn leven bestaat uit mijn gezin. Ik ben voor hem en voor de dochter de vaste baken, de deur naar de maatschappij. Zo vermoeiend.
De dag dat de kinderen uit huis zullen gaan, zal de rust hier terug keren. Los van alles, heb ik een geweldige man, die me aanbidt en steunt en goed voor me zorgt. Vele vrouwen zouden hier voor tekenen.
Maar toch …
Toen ik Ernst leerde kennen leefden de kinderen ook nog (deels) bij me; dat gaf inderdaad problemen. Het lijkt me erg lastig voor je.
Heeft je man buiten jullie gezin ook problemen met mensen? In dat geval zou hij misschien gemotiveerd kunnen zijn om een therapeut te zoeken die hem kan helpen effectiever met mensen om te gaan, en dan zou het heel goed kunnen dat ook jij en je kinderen daar van profiteren.
Dag Sylvia en Ernst,
Ik leef al 4 jaar samen met een Asperger, al zijn we er pas na het eerste jaar achter gekomen. Voor beiden was het een opluchting en vielen er inderdaad veel puzzelstukjes ineen. Hij heeft veel vrijheid nodig en ik zie hem enkel in het weekend, ondanks het feit dat we samen wonen … hij heeft een eigen zaak en kan vooral ’s avonds en ’s nachts goed werken. Op zich lukt dit wel, ideaal is natuurlijk anders. Maar hij heeft zeker zijn kwaliteiten en ik zie hem graag. Er is alleen 1 groot struikelblok: we willen graag een kind maar we hebben al sinds het begin van de relatie ook problemen met intimiteit en seks. Vorig jaar heb ik een miskraam gehad en we hebben het daar allebei moeilijk mee gehad. Maar het half jaar nadien, stond hij altijd ‘paraat’ tijdens mijn vruchtbare periode. Maar dan is het fout beginnen lopen, en lukte het voor hem met de beste wil van de wereld niet meer. Ik heb er een tijdje overheen laten gaan en dan geopperd om het via IVF te proberen maar daar heb ik blijkbaar meer kwaad dan goed mee gedaan. Mijn bedoeling was vooral om daarmee ‘de druk van de ketel te halen’ maar voor hem maakte ik net de situatie nog erger. Ik ben dit jaar 40 geworden, dus we kunnen niet blijven aanmodderen. Het heel hard bezig zijn met de juiste datum berekenen, het juiste te eten, e.d. heb ik achter me kunnen laten, maar als ik geconfronteerd wordt met vriendinnen of collega’s die zwanger of bevallen zijn, heb ik het wel moeilijk. Kunnen jullie me advies geven? En misschien ook niet slecht om een inschatting te krijgen hoe groot de kans is dat een kind van ons ook Asperger zou kunnen hebben, en hoe moeilijk dat is? Het heeft misschien ook een reden waarom het niet lukt… maar zelfs als er toch geen kindje zou komen, zou ik toch graag tips krijgen, hoe ik hem terug op zijn gemak kan krijgen als het over seks gaat. ‘k Ga proberen hem eens mee te krijgen naar de sauna, en zou net initiatief willen nemen op de momenten dat ik niet vruchtbaar ben.
Asperger heeft een grote mate van erfelijkheid. Dat is iets waar je rekening mee moet houden.
Verder zijn er natuurlijk ook moeilijke zaken bij het vaderschap van iemand met Asperger.
Ik kan je verder moeilijk raad geven. Wat de seks betreft denk ik dat er in de eerste plaats geen druk zou moeten zijn, maar die is er natuurlijk automatisch als je graag een kind wil.
Hallo Sylvia,
Wat een duidelijke site.Ik heb 4,5 jaar een relatie gehad met wsl een Asperger, hij is ict er, programeert veel.Een paar maanden geleden heb ik de relatie gestopt omdat ik t niet meer trok.Hij bepaalde alles, ik vond dat dominant, bij zgn kritiek werd hij boos, kon dagen opgesloten zitten in zn eigen wereld.Gelukkig hebben we de laatste weken weer contact, na maanden van stilte.Het liefst zou ik weer een relatie met hem hebben aangezien ik erg van hem hou.Hij zegt zelf dat nu nog niet te willen, miss in de toekomst wel.
Heb jij nog tips voor mij
gr
Hoi Nerdie,
Dat is lastig 😉
Je moet in de eerste plaats zorgen dat je je grenzen bewaakt.
Je zou misschien samen kunnen bekijken hoe het komt dat hij alles bepaalt. Heeft hij dingen nodig, en is hij bang dat dat niet lukt als hij de controle aan een ander overlaat?
Heeft hij het idee dat hij beter dan anderen weet hoe je zaken moet aanpakken?
Op de een of andere manier moet je duidelijk zien te maken dat jij ook nodig hebt dat je iets kunt bepalen. Dat je rekening wilt houden met hem, en dat je daar graag samen uit zou willen zien te komen.
Hallo allemaal,
Ik weet niet waar ik moet beginnen maar alle puzzelstukjes vallen ineens op zn plaats.
Ik ben 22 jaar getrouwd en we hebben samen 2 kinderen 15 en 18 jaar.
Twee jaar geleden heeft mijn man een burnout gehad, hij raakte depressief en vanaf die tijd zijn de relatieproblemen begonnen, er was geen richt met hem te schieten…
We hebben relatietherapie gehad, werkte niet, andere therapie…werkte niet…tot voor kort heb ik hem gevraagd naar een psycholoog te gaan omdat ik dacht dat hij nog steeds last had van depressie…diagnose geen depressie…maar was is t dan? Dat hij niet “normaal” is had ik al lang in de gaten. Daarom maar zelf hulp gezocht bij een maatschappelijk werkster met de hulpvraag: ” Mijn man is heel moeilijk in de omgang en ik heb hulp nodig om met hem om te gaan, ik trek t niet meer op deze manier en hij veranderd toch niet”.
Na een aantal gesprekken waarin ik alle vreemde dingen vertelde die ik met hem meemaakte zei ze…ik heb een vermoeden dat jou man Asperger heeft….Huh??? Asperger? Echt???
Even voor de duidelijkheid, waarschijnlijk heeft hij het al die jaren al gehad maar ik heb t niet gezien, was zelf onbevangen, meegaand en naief misschien? Maar mn ogen zijn opengegaan nadat ik echt heel veel heb moeten ondergaan tijdens die burn out/depressie…de laatste 2 jaar dus…
Zijn kenmerken:
• Kan niet tegen kritiek, ziet alles als een aanval, schiet meteen in de verdediging.
• Mag zelf alles zeggen maar wanneer ik zeg dat het mij kwetst of niet leuk is moet ik dat zo niet voelen en niet zo zwaar opnemen. (Hij zegt alleen maar de waarheid)
• Als ik hem aanspreek op zijn gedrag is hij meteen geïrriteerd, overgevoelige reactie.
• Zijn mening is de waarheid, als ik vraag probeer het eens van mij/onze kant te bekijken…nee kan hij absoluut niet…geen inlevingsvermogen
• Als de kinderen iets met hem willen delen reageert hij rationeel, ongevoelig geen belangstelling. Hij krijgt informatie en reageert daar op zonder emotie.
• Vraagt steevast elke keer als ik snachts naar t toilet ben geweest: Waar ben je geweest? Ik heb al 100x gezegd naar de wc vraag t nou niet meer oke? Maar toch elke keer weer…waar ben je geweest? Als ik geen antwoord geef is hij weer geirriteerd, “Ik mag toch wel vragen waar je bent geweest??!!” (zucht)
• Maakt me zonder reden snachts wakker om vervolgens zelf weer verder te slapen en ik lig dan wakker tot t ochtendgloren.
• Praat urenlang met steeds dezelfde persoon over zn werk, tot vervelends toe. Dat doet hij alleen bij zijn neef als hij m ziet. Die is ook timmerman.
• Maakt ruzie met mij bij vrienden, resultaat we hebben geen vrienden meer over.
• Als ik m tot reden wil brengen en zeg dat hij op moet houden dat doet hij niet hij trekt zich er niks van aan.
• Moppert over van alles en nog wat, t is nooit goed er is altijd wel wat. Vrienden, t weer, politiek, wegwerkzaamheden, de kinderen, familie, klanten, geld, etc etc
• Praat heel negatief over mensen die echt wel heel aardig zijn en laat zich door mij niet op andere gedachten brengen, doet hij ook waar andere mensen bij zijn..heel genant..
• Is soms in gezelschap heel druk en aanwezig, maakt grappen ten koste van mensen die ook in dat gezelschap zitten ik schaam me kapot, ik zie die persoon boos worden..ik vraag hem te stoppen…doet ie niet…
• Als ik verdrietig ben komt hij me niet troosten
• Als ik uit wil leggen hoe ik me voel begrijp hij dat niet.
• Na een ruzie/discussie kan hij gewoon ineens weer helemaal in een tv programma zitten terwijl ik nog kook van binnen.
• Hij heeft geen humor, is doodserieus, als ik naar hem glimlach, glimlacht hij nooit terug
• Als hij iets verteld moet ik daarop reageren, wil ik er verder nog iets over zeggen reageert hij al niet meer. Hij heeft gezegd wat hij kwijt wil, wat ik daarna nog zeg komt al niet meer binnen, geen reactie meer.
• Mijn verhalen moeten kort zijn anders duurt t te lang, kan hij zich niet meer concentreren. Hou t kort aub, kom to the point…ja…fijn..
Moet ik doorgaan?
Ben benieuwd wat jullie ervan vinden…We gaan volgende week op vakantie..na de vakantie wil ik voorzichtig vragen of hij zich wil laten testen, ik wil hem niet met deze informatie op vakantie laten gaan.
Groetjes Jolanda
Hoi Jolanda,
Het klinkt voor mij als iemand met Asperger *en* een depressie. Dat een “gewone” therapeut vindt dat het geen depressie is komt – denk ik – omdat die niet aan de mogelijkheid Asperger heeft gedacht. Een depressie van iemand met Asperger komt anders naar buiten dan bij andere mensen: autisme is een “stoornis” die op alle aspecten van een mens invloed heeft, dus ook op depressies.
Dat een relatietherapeut niet bedacht is op Asperger vind ik overigens een brevet van onvermogen 🙁
Dat ’s nachts wakker maken en dergelijke komt op mij over als dat jij heel belangrijk voor hem bent. En ik denk dat je gelijk hebt om niet vlak voor z’n vakantie te zeggen wat je vermoedt.
Belangrijk is dat hij tegen die tijd leert beseffen dat zo’n diagnose niet betekent dat hij opeens “de schuld” heeft van alle problemen, maar dat het voor jullie allebei een aanknopingspunt is om verder te kunnen.
Ik wens je heel veel sterkte!
Hoi Jolanda,
Ik zit met exact hetzelfde probleem en werkelijk alles is herkenbaar!! echt alles.!!
Ik ben bijna 25 jaar getrouwd en heb 1 dochter van 21 , die ADHD heeft.
Ik heb vanaf bijna het allereerste begin gedacht , hij is anders maar dat verandert wel,helaas, het blijft me slapeloze nachten geven. Zo’n 2 jaar geleden moest mijn dochter nogmaals een test invullen(autisme). We hebben hem samen doorgelopen en bij elk punt zeiden wij…, dit is pappa. Toen viel dus eindelijk het kwartje bij mij. Ik ben gaan goochelen en eigenlijk direct kwam ik bij asperger uit. Ik denk dat ik geloof ik alle sites over asperger gelezen heb om toch maar zeker te zijn.
Mijn man wilde na van mijn kant lang vragen, de test wel invullen en… meer dan 90% kwam overeen.
Ik heb gevraagd of hij zich wil laten testen, hij heeft ja gezegd maar doet het niet helaas. Hij zegt telkens “jullie hebben toch bepaald dat ik asperger heb “Ik zou hem zooo graag een test (officieel) willen laten doen, voor hem maar ook voor mij zodat ik weet dat niet alles verkeerd zie.!
Ik ben ten einde raad en hij heeft eigenlijk dus nergens last van!
Ik ben zeer benieuwd hoe het jou vergaat en of het gaat lukken met de test.
Sterkte!! een lotgenoot, Annemieke
Hoi Annemieke,
Bedenk wel dat het voor jou eigenlijk niet uitmaakt of hij wel of geen diagnose heeft.
Als je met iemand een relatie hebt, zul je de ander sowieso moeten nemen zoals hij/zij is. Je kunt een ander nooit dwingen te veranderen.
Een diagnose kan helpen om te plaatsen wat de ander zegt, om te beseffen dat hij je niet wil kwetsen als dat zo lijkt. Maar eigenlijk heb je daar die diagnose niet voor nodig.
Nee, absoluut niet doorgaan! Probeer er op je gemak vanaf te geraken. En er vooral geen compassie mee hebben of denken dat hij gaat veranderen. Tenminste zou hij je aan het lachen moeten proberen te maken. En jij hem ook.
ZOMAAR. Je kunt dan beter een hond kopen. Met een hond kun je tenminste wat aanvangen.
Het getuigt van een extreem gebrek aan inlevingsvermogen als je zo’n advies geeft aan iemand die je niet kent, en zo praat over iemand die je niet kent.
Het enige waar je gelijk in hebt, is dat je niet het idee moet hebben dat iemand gaat veranderen. Elke relatie wordt er beter op wanneer je dat idee achterwege laat, zo ook een relatie met iemand met Asperger. En vreemd genoeg, op een Zen-achtige manier, geef je mensen juist dan de gelegenheid om zich te ontwikkelen, en daarbij dus te veranderen.
Moest eigenlijk wel beetje lachen dat je man vraagt waar ben je geweest als je naar toilet bent geweest. Dat vraag die man van mij ook. Als we in de kamer zitten en ik moet en zit op toilet dan komt hij de gang in en roept Maup waar ben je?? Net zoals ik altijd diegeen ben die auto moet rijden. We gingen naar Oostenrijk en op weg naar huis ik was doodmoe en hij wilde absoluut niet rijden. Mijn ogen vielen dicht en dus ik wilde even op parkeerplaats stoppen en even uurtje mijn ogen dicht. Was erg warm dus stoel naar achter en even raampje open. Hij liep buiten om even sigaretje te roken…….Denk dat hij wel 10 x zijn hoofd naar binnen heeft gestoken door het raampje om te vragen :slaap je al?? Toen kookte ik maar nu moet ik er eigenlijk wel om lachen. herken alles wat jij schrijft. Ongepaste opmerkingen over personen waar ze bij zijn. Niet kunnen troosten en als ik iets vertel dan luistert hij niet maar kijkt gewoon door naar de TV( die zet ik nu voortaan uit als ik wat wil zeggen) Maar herken alles wat je schrijft……..
Hallo Sylvia,
Onze relatie, ( inmiddels 25 jaar ) is eigenlijk altijd moeizaam geweest. Vooral op het emotionele en seksuele vlak hebben we niet goed kunnen verbinden. Als ik mijn emoties uit, komt hij in de onmacht en dus in de angst. Als ik mijn grenzen aangaf, ervaart mijn partner dit meestal als een verwijt. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld en gedacht dat ik iets fout deed want mijn partner stelde mij verantwoordelijk voor van alles en nog wat als er iets misging. Hij is een leidinggevende, dominante, technische en intelligente man die controle wil houden over alles……..Hij laat niets aan het toeval over. Daarnaast is het een zeer betrouwbare solide en eerlijke man, die goed de grote lijnen in de gaten houdt en staat voor hetgeen hij heeft te brengen. Hij heeft wel humor en slaat zo nu en dan behoorlijk de plank mis. Als hij echter in goede doen is, dan kan hij in gezelschap de gangmaker zijn. Verslapt de aandacht van de ander, dan denkt hij dat anderen egoïstisch zijn en met zichzelf bezig zijn. Qua uiterlijk is het een imponerende verschijning. Ik was en ben nog steeds onder de indruk van het zelfvertrouwen en de uiterlijke verschijning van deze man.
Pas sinds kort zijn wij erachter dat hij toch wel heel veel kenmerken van Asperger heeft en dat was zo’n eyeopener voor mij. toen ik het benoemde leek het erop dat hij het zelfs fijn vond en ik verdenk hem ervan dat hij stiekum toch ook wel weet dat er iets niet klopt. Toch voel ik, wil ik onze relatie laten voortduren, en dat wil ik graag…..heel goed voor mezelf moet zorgen, grenzen moet stellen en duidelijk moet zijn. Met mijn gevoelsleven kan hij zo moeilijk dealen. Ook daarin zoek ik nu wegen waarin ik wel aan mijn trekken kom. Wat ik als positief ervaar in mijn relatie en dat vind ik grote winst, is dat ik door de jaren heen illusies heb kunnen loslaten en op eigen benen ben gaan staan ook al is dit een lastige voor mijn partner want nu heeft hij minder controle over mij en dat maakt hem zo nu en dan razend….
Het patroon in deze 25 jaren was namelijk dat ik altijd bakzeil haalde want energetisch straalde hij zoveel spanning uit waar ik niet tegen kon. Vooral in vakantietijd voegde ik teveel……om de sfeer goed te houden maar ik kan het nu niet meer opbrengen. Het voelt dan als zelfverlies. In de relatie met hem heb ik wel allemachtig veel geleerd….in die zin is het mijn grootste leraar. hoe verder? Ik denk dat het goed is om hulpverlening op te starten en eigenlijk voor beiden. Heb je een goede tip?
Hallo Tineke,
Mijn idee is dat het nu vooral belangrijk is om zelf ondersteuning te krijgen. Ik heb ook een keer therapie gekregen met dat doel, en dat heeft me enorm geholpen.
Het is dan mooi als je een therapeut treft die iets van Asperger weet, maar perse noodzakelijk is dat niet.
Pas als je zelf wat sterker in je schoenen staat, en hebt geleerd goed voor jezelf te zorgen, zou je dan kunnen kijken of het zinvol is om iemand te zoeken die echt gespecialiseerd is in Asperger en jullie tweeën in therapie zou kunnen nemen.
Maar er is een kans dat dat niet eens nodig is.
Hallo,
Ik ben Esther en ik vermoed dat mijn partner Asperger heeft. Ik heb het boek van Aston gelezen, en herkende mijn man in de Asperger trekken.
Maar ik voel me er heel erg alleen in. Mijn partner is heel erg krenkbaar en kan agressief reageren.. We zien de realiteit met totaal verschillende ogen. Ik ben er natuurlijk niet helemaal zeker van.
Ik heb me altijd emotioneel alleen gevoeld. Ik zag ook weinig tot geen emotie bij hem. Onlangs is zijn vader plotseling overleden en nu zie ik wel veel verdriet bij hem. Is dat mogelijk bij iemand met Asperger? Mijn man pakt gesprekken helemaal verkeerd op, Hij rukt dingen die ik zeg uit zijn verband en gaat aan de haal met iets wat ik heb gezegd wat helemaal niet zo belangrijk is. De rode draad ziet hij niet. Ook met plannen en organiseren gaat het mis. Er is ook weinig tot geen initiatief tot dingen die moeten gebeuren. Hij vergeet belangrijke afspraken van mij, waar ik hem al zo vaak heb op gewezen. Hij ziet me als egoistisch als ik iets niet wil of iets totaal tegen mijn gevoelens indruist. Hij is overgevoelig voor teveel prikkels in huis. Hij wil regels stellen over zitplaatsen aan tafel, hoe en wat te eten en in welke volgorde. Een obsessie (wat mij betreft) met eten en kleurstoffen wat er in zit en met seks. Het lijkt wel of dit de enige manier is voor hem om intimiteit te beleven. Hij kan niet gezellig zijn, heb niet het gevoel dat hij graag bij me is (terwijl hij dat wel zegt). Hij zegt van me te houden, maar kan niet tegen mijn gevoelens, wensen en zeker niet tegen grenzen, die hem in de weg staan. Hij kan verbaal agressief worden en me voor alles en nog wat uitmaken. Ik heb hem ooit gevraagd of mijn gedrag belangrijker voor hem is dan hoe ik ben (en me voel en wat ik wil) dat heeft hij bevestigt. Hij vind me overgevoelig en egoistisch en ik voel me zo alleen en in de kou staan. Ik heb me jarenlang aangepast om hem gelukkig te maken, maar nu ik dat niet meer kan en mezelf doodongelukkig ga voelen is hier geen begrip hiervoor. Hij denkt dat hij sociaal is, maar heeft geen hechte vrienden. Ik zie dat hij de plank mis slaat in sociale interpretaties, maar hij ziet dat niet in. Hij vind dat ik sociaal gestoord ben en vooral moeilijk doe..
Ik ben gewoon wanhopig, Ik heb 2 kinderen met hem, maar zie het niet zitten. Ik ben alleen zo bang voor de gevolgen. Herkent iemand bij hem autistische trekken of zit het alleen in mijn hoofd? Komt het wel voor bij Asperger dat je verdrietig kan zijn over de dood van je ouders en dat ook zelf kan voelen of is het dan géén ASS?
Alvast dank dat jullie dit bericht hebben willen lezen en erop reageren.
Esther
Ik herken heel veel Asperger in wat je vertelt.
Dat iemand Asperger heeft betekent beslist niet dat iemand geen gevoelens heeft. Bijna integendeel, zou ik bijna zeggen.
Het probleem zit hem er in dat hij zich niet in iemand anders kan verplaatsen. Hij heeft het idee dat iedereen zich hetzelfde voelt als hij. Dat is de reden dat hij zo eisend kan zijn in allerlei zaken. Hij heeft niet het idee dat *hij* dat wil, maar dat het zo *moet* omdat iedereen zich dan beter voelt, dat hij dat beter ziet dan anderen.
Als hij zelf niet weet wat er met hem aan de hand is, wordt het heel moeilijk, want je hebt ruimte nodig, je moet je grenzen kunnen stellen.
Tegelijkertijd moet je ook beseffen dat er veel is dat hij gewoon echt niet kan. Er zal geen initiatief van hem uitgaan, omdat hij duizenden dingen tegelijkertijd ziet die zouden moeten gebeuren, en daarom niet kan beginnen. Hij zal nooit leren organiseren of plannen.
Het kan heel erg helpen als hij een goede therapeut zou kunnen vinden die hem kan helpen beter te functioneren, met name met jou, maar dan moet hij dat wel zelf willen. En dan nog blijft het schipperen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
Bedankt Sylvia voor je oprechte reaktie. Ik heb er wat aan!
Ik zal hem terugkijken: heb hem niet gezien. Dank!
Hallo,
Ik heb nu 13 jaar een relatie met een partner met Asperger. Het is nooit officieel getest maar dit hoeft voor ons ook niet. Het is zo duidelijk als wat. Nu heeft vorige week mijn zoontje van 8 jaar wel de diagnose gekregen. Dit is ook niet bepaald een verrassing te noemen. Ik ben blij met mijn gezin. Tot voor kort zag ik dat iedereen hier in het gezin mag en kan zijn wie hij/zij is. Nu is het zo dat mijn zoon 6 weken geleden van school is gestuurd. En ik fulltime aan het zorgen ben. Ik ben op. Mijn zoon heb ik te logeren naar mijn ouders gebracht om zelf op adem te komen. En nu merk ik dat ik zie hoe mijn gezinsleden een plek hebben te zijn. Maar dat ik door de jaren heen mezelf zo heb aangepast dat mijn plek binnen het gezin alleen maar ten dienste te zijn van mijn gezin.
Ik was heel spontaan, begaf me graag onder de mensen. Ik ben niet echt een prater in een grote groep dan luister ik vooral naar gesprekken. Maar als ik op mijn gemak ben praat ik gezellig mee. Ik ben een teamspeler. Neem niet het voortouw maar doe wel leuk mee. Ik mis het plezier in mijn leven. En ben zoekende hoe ik dit weer terug kan halen voor mij.
En zo kom ik ook op deze site. Ik kom graag nog terug als ik wat meer tijd heb. (Mijn dochter, 10 jaar, komt bijna thuis van school.)
Overigens wil ik nog wel even schrijven dat juist de asperger kwaliteiten mij tot mijn man hebben getrokken. Eerlijkheid, duidelijkheid en zijn zorgzaamheid. Hij is betrouwbaar. Oke, soms komt hij als een hork over, maar dan weet ik ook precies wat ik aan hem heb.
Warme groet,
Marisca
Hoi Marsica,
Het is inderdaad heel belangrijk dat je ook voldoende aandacht voor je zelf hebt!
Het wordt steeds erger met scholen, dat ze kinderen van school sturen als het ze te lastig wordt 🙁 Ik hoop dat hij een plek vindt waar hij *wel* zichzelf kan zijn, en dat jij een manier vindt om ook zelf aan je trekken te komen!
Beste Sylvia en Ernst,
Allereerst dank voor jullie heldere en leerzame website.
Ik heb een aantal jaar een relatie met iemand die asperger heeft en de diagonose asperger is bij mijn vriend vastgesteld toen hij jong was.
Wat me op dit moment het meeste bezighoudt is of aspergers flirten? Mijn vriend flirt namelijk ontzettend. In een moeizaam gesprek om daar duidelijkheid over te krijgen zei hij dat het geen flirten is omdat hij niet als doel heeft om iemand te verleiden maar om op een leuke uitdagende manier met iemand te communiceren.
We zitten op dit moment in een vertrouwens crisis omdat tot nu toe alle vrouwen de aandacht leuk vonden maar er verder niets mee deden. Nu is er een vrouw die interesse in hem heeft door zijn geflirt en hij blijf contact met haar zoeken. Ik ervaar het als bedreigend voor onze relatie maar hij zegt dat hij contact blijft zoeken omdat ze zo aardig is. Wat moet ik hiervan denken en vooral hoe moet ik hiermee omgaan?
Dank voor julie antwoord
Dit is niet zo gemakkelijk te beantwoorden.
Het lijkt me duidelijk dat iemand met Asperger niet direct in de gaten zal hebben dat wat in zijn ogen “een plezierig gesprek” is, in de ogen van anderen flirten is.
Maar ik kan me van jou ook heel goed voorstellen dat je het niet vertrouwt, en die gevoelens kun je ook niet opzij zetten.
Raad geven kan ik je dus helaas niet…
Hallo,
ik wilde hier toch ook even reageren als een man met asperger die het pas op zijn 48ste te horen kreeg
doordat zijn dochter deze diagnose kreeg. En ook omdat de aspergers zelf niet vaak reageren.
Ik weet wel dat ik al jaren raar / lees onhandig kon reageren op emotionele zaken. De laatste tijd is het in mijn relatie( nu 28 jaar)een steeds moeizamer verhaal aan het worden. Mijn vrouw loopt tegen een muur op, zeker nu er 2 van die autisten in huis
rondlopen, en onze relatie ligt zwaar onder vuur. Als je wat opzoekt over relaties met asperger partners, lees je alleen maar negatieve berichten en vooral dat ze veel eerder uit elkaar hadden moeten gaan.
Daarom ben ik zo blij met de verhalen hier , die zoveel positiever zijn. Ik ga niet ontkennen dat met mij samenleven niet moeilijk is. Bepaalde dingen herken ik niet zoals intimiteit en sex. Ik raak mijn vrouw graag aan( ook zonder bijbedoelingen hoor)
en ik hou van uitgebreid vrijen maar veel dingen zijn ook bij mij moeilijk zoals het niet begrijpen of verkeerd opvatten van dingen die mijn vrouw me verteld of vraagt. Het diep in hobbies duiken en alles zelf willen kunnen doen herken ik ook en het soms maf of boos reageren op mijn 3 kinderen herken ik.Wat ik ook las van Ernst is de spanning in je lichaam en de enorme krachten die wij kunnen hebben.Ik liep inderdaad met 2 versnellingsbakken in mijn handen en ik sloeg als 18 jarige puber dwars door deuren maar….. ik heb nooit een van mijn kinderen of mijn vrouw geslagen.Je weet wel wat wel en niet kan.Als ik boos ben is dat 10 minuten later weer over en weet ik bij wijze van spreken al niet eens meer waarom ik boos was.
Helaas is het nu bij ons ook goed fout met de relatie en stelde mijn vrouw voor om in therapie te gaan. Ik hoop echt dat het werkt want onze relatie betekent wel veel voor me.
Groetjes Peter
Peter, dank je voor je reactie!
Bij een therapie is het heel belangrijk om iemand te zoeken die ervaring heeft met therapieën waarbij een van beiden Asperger heeft (maar dat hadden jullie waarschijnlijk zelf ook al bedacht).
Volgens mij is er in elke regio wel iemand die daarin is gespecialiseerd, en als het goed is zou elke therapeut je kunnen vertellen wie dat is of wie dat zijn.
Ik wens jullie heel veel succes!
Hey Sylvia!
Ben ik blij dat ik je site ben tegengekomen.
Ik heb namelijk ook een relatie met mijn Aspergerken.
Bij gaan volgende maand trouwen, en met veel plezier.
Maar het is verdorie moeilijk soms om hem te begrijpen.
Af en toe zegt hij eens waar ik me echt niet in kan vinden. Ik probeer dat dan verder uit te spitten, waardoor ik het vaak erger maak en moeilijker voor hem.
Ook de vraag: waarom wil je eigenlijk trouwen met mij? Da’s iets heel moeilijks.
En soms heb ik het daar moeilijk mee, want welke vrouw wil nu niet eens een liefdesverklaring horen? Die zal ik niet moeten verwachten.
Maar al bij al begin ik stilletjes aan de Asperger-expert te worden. Ik kan zijn rare uitspraken al veel beter van me afzetten of niet persoonlijk opnemen. En ik voel hem veel beter aan dan vroeger, vooral tegenover andere mensen. Ik weet waar hij mee om kan en waarmee niet. Ik ken hem als de beste.
‘T is mijn klein Aspergerken, en soms doet hij mss een beetje raar,
maar het is lekker mijn raar ventje.
Bedankt voor de steun!
Doe zo verder!!!
Groetjes
Hoi Muisje,
Ik wens jullie heel veel geluk toe, en een mooie trouwdag.
En heel erg bedankt voor je reactie!
Hallo Sylvia,
Ik ben Hilke uit België, 43 jaar, en heb sinds enkele weken je website ontdekt….. Het is alsof sindsdien de puzzelstukjes in mekaar passen.
Ik heb sinds enkele jaren een relatie met een leuke lieve jongen van 39 jaar en we zijn ook vrij snel gaan samenwonen. Hoe langer we samen waren, hoe minder ik begreep van sommige reacties, handelingen en manier van denken van mijn partner. Sommige zaken leken we gewoon te gek voor woorden, andere reacties maakte me immens triest. Enkele voorbeelden : het geluid van de TV mag niet gezet worden op een oneven nummertje, idem wat de temperatuur van de verwarmingsthermostaat betreft, elke woord van de zowat 2000 songtitels die in zijn iTunes staan moet met een hoofdletter beginnen, je mag je mes niet zomaar in het midden van het potje krabsla van bij de slager steken om je boterham te smeren, je moet netjes langs de kant beginnen, je doet geen fles fruitsap open als er nog een open fles cola in de ijskast staat, je verzet ook zomaar geen plantje in de woonkamer, dat wordt ten eerste opgemerkt, ten tweede een opmerking over gegeven en ten derde terug gezet hoe het stond, ook het afwasmachine moet je op een bepaalde manier in- en uitladen,…. Eerlijk gezegd, heb ik van in het begin geen rekening gehouden met bovenstaande zaken, ze leken me te dwaas voor woorden…..
Maar waar ik het steeds moeilijker en moeilijker mee heb is het feit dat hij op ALLES wat ik doe of zeg opmerkingen geef. Het is net alsof hij luidop denkt en het onbelangrijk niet van het belangrijke kan onderscheiden, niks van relativeren. Het is zo erg geworden dat bij zowat 90% van wat ik doe (professioneel, huishoudelijk,…) direct de bedenking maak “kan ik hier geen opmerkingen over krijgen, doe ik dit volgens zijn manier?” Als ik daarover een opmerking geef, is het sowieso weer mijn schuld : ik ben labiel, overgevoelig, ik begrijp hem altijd verkeerd want hij bedoelt het nooit zoals ik het opneem,….
Ik weet dat hij me heel graag ziet en zegt me dat ook te pas en te onpas. Maar desondanks, slapen we al ongeveer een jaar niet meer samen. De reden hiervan is simpel : Hij kan niet “zomaar” in bed kruipen om te slapen. De enige manier waarop hij kan inslapen (zegt/denkt hij) is als hij TV kijkt. Hij valt dus meestal in slaap in de zetel en als hij dan midden in de nacht wakker wordt, komt bij mij me in bed slapen. Dat heeft zo enkele maanden geduurd, tot ik eenvoudig weg oververmoeid raakte en totaal niet meer functioneerde omdat ik telkens midden in de nacht wakker werd en heel vaak de slaap niet meer kon vatten…. Als ik hier iets over zei, was het uiteraard weer ik die een probleem had en maar eens naar de dokter moest omdat ik zo “licht” slaap! Het is net alsof hij de dingen omdraait en op mij projecteert…. Dit is nu uiteindelijk geëvolueerd naar het totaal apart slapen. Seks is totaal onbestaande. In het begin van onze relatie was sex ook wel moeizaam, ik kreeg de indruk dat ik hem pijn deed… Heel raar vond ik dat want met mijn 60 kg leek het me raar iemand van 98 kg pijn te doen…. Mede daardoor ben ik steeds minder initiatief gaan tonen en ik denk dat het onderhand een jaar geleden is dat we nog seks hebben gehad…. Ik geef toe dat ik ook geen moeite meer doe, maar ik vraag me af waarom hij het zo laat, erover praten doen we niet omdat ik bang ben ook daar dan weer de schuld van te krijgen.
Het is ook iemand die moeilijk aanvaard dat ik hem vraag om iets te doen. Tegenwoordig gaat dat iets beter al is het wel nog met het nodige gezucht en opmerkingen, maar tot een jaar geleden kreeg ik soms letterlijk te horen dat hij dat wel zou doen “op zijn tijd”…
Wat ik vooral geleerd heb de laatste jaren is om te zwijgen, want van zodra ik reageer barst de bom: roepen, mij de schuld geven, ik begrijp hem altijd verkeerd,….. Ik heb al wel ondervonden dat communiceren véél vlotter en rustiger gaat via mail. Vandaar dat ik bewust bepaalde zaken per mail met hem bespreek. Face-to-face gaat hij meestal van de eerste keer tegen me in en niet akkoord met mijn voorstel. Per mail is dat veel milder, “gewoon” zeg maar al zal die woordkeuze wel verkeerd zijn.
Enkele weken geleden was mijn schoonbroer op bezoek en het gesprek ging over mijn schoonouders en hun nakende verhuis naar een andere woning. Het gesprek eindigde met een opmerking van mijn schoonbroer die zei dat dit verhuisproject heel moeilijk is voor mijn schoonvader owv zijn ietwat autistische aard. Ik wist niet wat ik hoorde, want ik had mezelf ook al de bedenking gemaakt dat er bij mijn partner zoiets aan de hand zou kunnen zijn….. Toen ben ik beginnen zoeken en heb veel info gevonden op verschillende sites, ook de jouwe. Sommige verhalen klinken me zo vertrouwd…..!!
Dat blijven zwijgen lukt me minder en minder, ik word er zelf ziek van…. Ik ben deze ochtend naar de huisarts geweest en heb daar mijn verhaal gedaan (is niet de huisarts van mijn partner). Ook hij opperde Asperger en raadde me aan, hoe moeilijk ook, het bespreekbaar te maken binnen onze relatie. Uiteraard ben ik daar bang voor, want hoe doe je dat zonder zelf de labiele en overgevoelige persoon te zijn ? Maar toch vind ik dat ik het bespreekbaar moet maken, dat ben ik mezelf en mijn partner verplicht. Ik wil zeker een oplossing voor dit alles en een manier vinden om ermee om te gaan. Maar alleen kan ik dat niet, we moeten er met twee aan werken. Ik ben alleen bang voor zijn reactie en dat hij er niks van wil weten of horen….
Ik zie hem graag en hij is ergens een lieve jongen met gevoel voor humor. Ik wil dit niet zomaar opgeven….
Ik ben blij dat ik jullie site ontdekt heb, het heeft me veel geleerd en me iets gesterkt. Ik ben ook al blij mijn verhaal eens te kunnen doen en het allemaal wat van me afschrijven….
Liefs,
Hilke
Sorry dat ik je reactie nu pas toelaat: hij was door alle mazen heen geglipt.
Je verhaal klinkt heel herkenbaar (ook het alleen in kunnen slapen bij de tv; dat heeft Ernst ook, terwijl ik echt stilte nodig heb).
Het blijft lastig, maar als jullie beiden weten wat er aan de hand is kun je beginnen te kijken of en hoe je een manier kunt vinden om samen te leven…
Dank je Sylvia. Ik heb het ondertussen nog steeds niet aangedurfd om mijn partner erover te spreken. Ik ben erg bang voor zijn reactie en verwacht me aan een totale ontkenning. En ja, ik ben natuurlijk ook geen expert ter zake, wat als ik het volledig bij het verkeerde eind heb ?
Ik vraag me af of hij zichzelf ook wel eens vragen stelt als hij de reactie van anderen ziet. Tegenover mij zegt hij altijd dat de fout bij mij ligt, het plaatje wordt steeds omgekeerd en op mij geprojecteerd, maar hij moet toch af en toe stilstaan bij die zaken en het is toch des mensen om jezelf eens in vraag te stellen ?
Voorlopig lukt het wel, maar ik weet dat dit maar tijdelijk is en er wel weer een moment komt dat we mekaar niet begrijpen en vol onbegrip zitten……
Hilde
Hallo Hilde,
Wat je je goed moet bedenken is dat de fout bij niemand ligt. Niet bij jou maar *ook* niet bij hem.
In elke relatie moet je een manier vinden om samen te leven. Dat betekent dat je rekening met elkaars mogelijkheden en onmogelijkheden moet zien te houden.
In een relatie waarbij een van beiden Asperger heeft (al dan niet met officiële diagnose) is dat niet anders.
Een diagnose zou voor jou hoogstens betekenen dat je je wat gemakkelijker kunt verdiepen in de (on)mogelijkheden van je partner.
Voor je partner zou het misschien kunnen betekenen, met de hulp van een goede therapeut (maar die zijn zeldzaam, op dit gebied) dat hij meer leert begrijpen van zijn eigen mogelijkheden en onmogelijkheden en van die van jou.
Want jij bent voor hem net zo “moeilijk” als hij dat voor jou is.
Het is dus hoe dan ook een moeizaam en lastig proces.
Beste Hilde,
ik herken veel van jouw vragen / opmerkingen en zou graag weten hoe het het afgelopen jaar met jullie gegaan is…
Mvg
Hallo allemaal
Ik zit in hetzelfde schuitje als jullie ‘een man met asperger’. We hebben nu al 13 jaar een relatie en we hebben al erg veel moeilijke momenten gekend. Het eerste jaar met hem verliep vrij goed, maar na een jaar begon hij via internet op zoek te gaan naar het contact met ex-vriendinnetjes. Toen ik onverwacht zwanger bleek te zijn, was hij helemaal overstuur. Hij wilde dat ik een abortus pleegde en zei dat hij helemaal niet klaar was om vader te worden. Ik wilde ons kindje niet afstaan en uiteindelijk heeft hij er zich bij neergelegd. We hebben in die periode erg veel ruzie gemaakt. Hij had totaal geen aandacht meer voor me en hoe dikker mijn buik werd, hoe minder aantrekkelijk ik voor hem werd. Hij ging steeds op zoek naar andere vrouwen via het internet of sprak met exen af.
Na de geboorte van ons kindje begon hij steeds meer uit te gaan tot in de vroege uurtjes. Ik stond helemaal alleen voor de opvoeding en de zorg van ons kindje en werd op een duur oververmoeid. Deze situatie heeft uiteindelijk geleid tot een breuk van enkele maanden. Doordat ik mijn kindje niet zonder vader wilde laten opgroeien, besloot ik onze relatie terug een kans te geven. We bleven apart wonen en ik ging hem vaak met ons kindje opzoeken en in ’t weekend bleef ik bij hem logeren. In die periode ben ik erachter gekomen dat hij me bedroog met andere vrouwen wat opnieuw tot een breuk heeft geleid. Hij beloofde me nadien geen pijn meer te doen en trouw te blijven en heb hem terug een kans gegeven, maar het vertrouwen in hem was erg wankel.
Na de geboorte van ons 3de kindje ontdekte ik dat hij weer vreemd was geweest met verschillende vrouwen. Het meeste pijn deed me dat dit in de periode is geweest dat ik zwanger was. Hij begreep niet goed dat ik er zoveel pijn van had en zei dat hij het verborgen had gehouden om mij te beschermen. Een verschrikkelijke, pijnlijke periode was weer aangebroken, maar uit liefde voor mijn kinderen heb ik hem niet verlaten. Hij is een goede papa, speelt met de kinderen en de kinderen zijn dol op hem. Ik heb de pijn een plaats kunnen geven door zelf een keer vreemd te gaan en het hem te vertellen. Het verwonderde mij dat het hem geraakt had en hij vertelde me hoeveel pijn het hem deed. Ik hoopte dat hij door de pijn te voelen, zou inzien hoe verschrikkelijk het is om bedrogen te worden en het nooit meer zou doen. Ik was erg verbaasd toen hij me vertelde dat hij eigenlijk had genoten van de pijn en dat ik gerust nog een keer mocht vreemdgaan. Ik was helemaal ondersteboven van zijn reactie. Helemaal gestoord en onnatuurlijk vond ik dat!! Een ‘normale’ man zou nooit willen dat zijn vrouw nog een keer zou vreemdgaan, maar hij wel.
Onlangs kwamen we op een feestje een van zijn ex-minnaresjes tegen. Ik wist niet goed wat ik moest doen en hoe ik me moest gedragen. Ze begon een gesprek met me en ik probeerde me zo goed mogelijk en normaal te gedragen. Toen we terug naar huis reden, was hij boos op me dat ik mee was geweest naar het feestje. Hij had niet kunnen flirten door mijn aanwezigheid en zijn kans om terug met die vrouw sex te hebben had ik ook afgenomen. Ik was razend op dat moment, maar heb er niet veel aandacht aan willen schenken omdat hij dronken was en agressief kan reageren in dronken toestand. Hij heeft me al eens geslagen en een deur stuk gestampt in dronken toestand… Ik voel me op dit moment zo slecht door heel deze situatie en ik weet dat ik hem nooit zal kunnen vertrouwen. Ik weet niet of ik nog verder wil/ kan gaan met een ontrouwe man. Ik wil geen pijn meer voelen…. Zijn er nog vrouwen die met een ontrouwe aspergerpartner zitten?
Vraagje: hoe weet je dat je man het syndroom van Asperger heeft?
Het gedrag dat je beschrijft klopt er namelijk op geen enkele manier mee. Een van de positieve aspecten van een man met Asperger is nou juist dat je volkomen zeker weet dat hij je nooit zal bedriegen.
Hallo Sylvia, hij is onderzocht geweest en heeft het aspergersyndroom net als mijn tweede zoon. Niet alle mannen met asperger zijn trouw. Heb er al veel over gelezen en een minderheid kan het niet laten om ontrouw te zijn. Het is een soort obsessie. Ik heb in mijn verhaal alleen zijn ontrouw naar voren gehaald, omdat dat op dit moment mijn grootste zorg is. Hij heeft natuurlijk ook nog andere symptomen van een asperger zoals egoïstisch, obsessief gedrag, erg weinig gevoelens tonen tav mij en de kinderen, geen initiatief nemen, nonchalant. Hij is ook vaak alleen op zijn kamertje in zijn eigen wereldje en bezig met één van zijn obsessies. groetjes
Hallo Loor,
Als hij onderzocht is zal het inderdaad zo zijn. Ik kan het niet plaatsen.
Ook het egoïstische gedrag niet. het gedrag *lijkt* misschien egocentrisch, maar ik heb juist eerder het idee dat iemand met Asperger helemaal geen ego *heeft*.
En ook die ontrouw kan ik op geen enkele manier rijmen…
Hoe dan ook, ik zou die ontrouw los zien van het eventuele feit dat hij het syndroom van Asperger heeft: dat syndroom maakt niet dat iemand ontrouw is; integendeel. Tel daarbij het feit op dat je mishandeld wordt: dat moet je nooit accepteren!
Deze dingen hebben niets te maken met dat eventuele Asperger-zijn. Ik zou dan ook niet hier, op deze plek, zoeken naar adviezen over wat te doen, maar bij mensen die te maken hebben gehad met mishandelende mannen.
Mijn opvattingen daarover zijn duidelijk: zero-tolerance wat dat betreft.
Hoi Loor,
Als ik je zo lees vraag ik me af of die diagnose wel klopt, als je nou ‘Egocentrisch’ had geschreven had ik er nog iets van begrepen, maar dat promisque gedrag daar snap ik niets van, lichamelijke intimiteit heb ik altijd lastig gevonden, zeker met mensen di ik niet heeeel erg goed ken, dus zomaar flirten en vreemdgaan, klopt imho niet met ASS, hier lijkt me iets anders aan ten grondslag te liggen, en ik zou me echt vreselijk schuldig gaan voelen als ik mijn vriendin zou bedriegen, en het lijkt me dat iedere Asperger daarbij kompleet in de knoop komt te liggen met het bij Aspi’s obsessieve rechtsvaardigheids gevoel.
Kortom heb jij de diagnose gelezen of heeft hij je dat alleen verteld, het klinkt mij zo absurd in de oren ik ging zo’n beetje dood toen mijn ex vreemd bleek te gaan met de vriend van haar beste vriendin, wat ik achteraf niet zo vreemd vind gezien de lage interesse in platte sex die ik heb, heb toen wel het dakbeschot en mijn hand kapot geslagen, maar een mens slaan, nee dat zou ik niet makkelijk over mijn hart verkrijgen, heb me heel wat laten slaan, maar maar 1 keer wist iemand me zo kwaad te krijgen dat ik terug ging slaan en dat was 3de klas lagere school…
Dat heeft hij wel geweten door de interne hoogspanning staan bij veel ASS de spieren continu onder tonus en ze kunnen dus ondanks hun ogenschijnlijke schlemielige uiterlijk gevaarlijk sterk zijn, kortom, als hij Aspi *is* zorg dat je wegkomt, want het lijkt erop dat je al dan niet ongewild oop alle knopjes bij hem drukt om hem over de zijk te krijgen, als hij je slaat, en dat gaat een keer echt fout…
Al heb ik sterk het gevoel dat hij je bij de neus neemt, en geen ASS is hoogstens HB, maar eerder gewoon psychosociaal uit het lood, en zo te horen uiterst manipulatief, iets wat ook niet echt des Aspi’s is, het gaat (maar ik ken maar een stuk of 12 Aspi’s) niet om onszelf, maar juist om de anderen, al benaderen we dat in de argumentatie wel vanuit een doordachte zekerheid die arrogant en egocentrisch over kan komen, “jedenkt echt dat je de enige bent die slim genoeg is om alles te kunnen bedenken he?” zei ooit een kennis eens tegen me “wat ben je toch een nare man…”. En als ik daar op terug keek kan ik nog steeds niet anders concluderen dat ik inderdaad veel verder in de toekomst had geextrapoleert wat de gevolgen van zijn ego*istische* gedrag zou zijn, de kromme versnellingsbak assen om dat te bewijzen liggen ergens in de schuur…
Hallo Hilke,
Ik vond je bericht hier zo herkenbaar! Zelf vermoedde ik ook al een tijdje dat mijn vriend Asperger heeft – ik durfde er ook niet goed over te beginnen tegen hem. Uiteindelijk heb ik het toch aangedurfd, en daar ben ik zo blij mee! Wat ik nu eindelijk begrijp, is dat mijn vriend het helemaal niet besefte dat ik voortdurend op de toppen van mijn tenen moest lopen in huis, dat ik bang was om weer iets verkeerds te zeggen of te doen. Nu we samen zijn beginnen lezen over Asperger, vallen alle puzzelstukken op zijn plaats. We hebben met elkaar afgesproken dat ik het vanaf nu gewoon tegen hem zal zeggen als ik het gevoel heb dat er spanning is in huis, of dat ik bang ben om iets verkeerds te doen dat hem kan ergeren. Anderzijds zal hij mij nu eerlijk aangeven wanneer hij een emotie of uitspraak van mij niet begrijpt.
Ik zou het heel fijn vinden als mijn vriend zich zou willen laten diagnosticeren. Helaas vindt hij dat nu (nog) veel te moeilijk. Hij is bang om gestigmatiseerd te worden, om beschouwd te worden als ‘gehandicapt’. Dat begrijp ik uiteraard, ik wil hem absoluut niet onder druk zetten. Maar mij helpt het heel erg om mij te informeren over Asperger, en om te lezen hoe andere koppels omgaan met / reageren op vergelijkbare situaties. Wat ik het liefst zou willen is in zijn hoofd kruipen, om echt te kunnen begrijpen hoe hij denkt, voelt en redeneert. Helaas kan dat niet…
Ik vermoed dat leven met een partner met Asperger een levenslange zoektocht is. Maar dat maakt het ook juist boeiend. Ik zie mijn vriend graag, hij is intelligent, zorgzaam en gewoon uniek. Dus probeer ik om hem zo goed mogelijk te begrijpen, en om mij aan te passen aan hem. Al ben ik realistisch genoeg om in te zien dat we nog moeilijke momenten zullen meemaken samen, voor mij is dat de moeite waard!
Hopelijk kunnen jullie er samen ook over praten.
Veel succes!
Sofie
Hallo Sylvia,
Je schrijft ergens dat mensen met asperger wel empathie hebben. Ik weet het toch niet hoor. Ik zie geen enkel greintje empathie bij mijn partner. Gisteren heb ik denk ik het toppunt van gebrek aan empathie meegemaakt. Volgende week ga ik bevallen van ons 4de kindje. We vinden geen opvang voor onze kleinste (11 maanden). Mijn partner vind er niets beter op dan die dag, ik word ingeleid, thuis te blijven om voor de baby te zorgen en mij alleen laten te bevallen. Het zegt hem toch niets om de bevalling mee te maken. Hij vindt het belangrijker dat hij er is voor ons zoontje dan voor mij. Ik heb al dikwijls gemerkt dat de kinderen voor hem superbelangrijk zijn en ik veel minder. Hij vindt ze wel belangrijk, maar echt knuffelen of een kusje geven zit er ook niet echt in. Soms wijs ik hem er op dat kinderen dit nodig hebben en doet hij het wel.
Ik ben momenteel (weer eens) echt verdrietig door deze reactie. Wat moet ik hiermee? Hem dwingen om aanwezig te zijn terwijl ik weet dat hij daar niet wil zijn en liever thuis bij ons zoontje zit? Ik hou van hem, hij zou alles voor zijn gezin doen, maar dit maakt me toch weer zo verdrietig….
Nadia
Hoi Nadia,
Empathie betekent dat iemand voelt wanneer jij boos of verdrietig bent. Dat kan hij, waarschijnlijk, uitstekend.
Alleen wat daarmee te doen is een andere vraag. Dat is voor mensen met Asperger heel veel lastiger te bepalen dan voor ons.
Het lijkt zo vanzelfsprekend dat hij zich kan indenken wat een bevalling voor jou betekent, en dat jij hem daar bij wilt hebben. Hij kan zich niet in die situatie inleven, en zal dus nooit “vanzelf” bedenken dat het belangrijk is dat hij daarbij is.
Hij redeneert verder rationeel: er is geen opvang voor jullie kleinste, dus moet hij thuisblijven. Voor hem is dat logisch.
Als jij je daardoor ellendig voelt zal hij dat voelen (dat is z’n empathie), maar hij zal geen flauw idee hebben hoe dat komt.
Je zult dus inderdaad moeten beslissen of je aan hem wilt vertellen hoe belangrijk het voor je is dat hij bij de bevalling is (wat is dan de oplossing voor jullie kleinste? dat begreep ik niet goed). Hij kan zich echt niet vanzelf inleven, dus zit er niets anders op dan het hem te vertellen.
Dat is eenzaam: je zou zo graag willen dat hij dat soort dingen zelf zou bedenken. Maar voor hem is dat een onmogelijkheid.
Hallo Sylvia,
bedankt voor je antwoord. Ik heb het daarnet met hem erover gehad. Het grote probleem voor de opvang is vertrouwen. Hij vertrouwt niemand. Niemand is volgens hem capabel (slim) genoeg om voor een baby te zorgen. Ik heb hem toch kunnen overtuigen van de kinderen naar mijn moeder te doen. Dat werkt voor hem alleen als onze oudste van bijna 11 meegaat. Als ze daar dan een dag school voor moet missen, dan is het maar zo. Dus eigenlijk moet onze dochter mee om mijn moeder in het oog te houden. Hij vindt onze dochter dan ook veel slimmer dan mijn moeder, alleen is zij te jong om met een baby alleen thuis te blijven.
En ik wil nog even kwijt dat hij zeker geen onmens is. We komen voor de rest goed overeen, zeker sinds ik weet dat hij asperger heeft. Ervoor kon ik mij enorm frustreren in dingen die hij deed of zei. Door zijn rare sociale gedrag tegenover onze dorpsgenoten noemde ik hem wel eens de dorpsgek.
Nu kan ik alles veel beter plaatsen. Alleen het gevoel van eenzaamheid is soms moeilijk om dragen. Ik mis niet zo zeer het kunnen inleven, maar eerder het intieme, eens door mijn haren strelen, mijn hand aanraken, zo’n dingen, die mis ik enorm. Zeker omdat ik kunnen vergelijken heb. Ik was ervoor getrouwd met iemand die wel heel lief en intiem was. Hij is overleden. De intimiteit in de 2 relaties is dag en nacht verschil. Gek eigenlijk dat ik dat intiem zijn pas na 2 jaar echt begon te missen en dat ik dan erop begon te letten. Maar ja, ondertussen zoveel jaar verder en eigenlijk een zeer goede relatie. Ik hou van hem en ik weet dat hij ook van mij houdt, we komen er dus wel uit zeker.
Groetjes,
Nadia
Hoi Nadia,
Ik ben heel blij om te horen dat er een oplossing is gevonden.
En de eenzaamheid, daar kan ik me heel veel bij voorstellen. Het gebrek aan intimiteit ook.
Ernst heeft het geleerd, om te knuffelen, en daar ben ik erg blij mee. Maar zelfs dan zijn er momenten waarop ik heel hard een arm om me heen nodig heb, en hij dat niet begrijpt. Ik heb geleerd er dan gewoon om te vragen, en dat werkt.
Dag Silvia,
Fijn te lezen dat ik niet de enige ben met een soms ‘onbegrijpelijke, dwarse, ontzettende lieve Asperger-man’ #herkenbaar ThnX Fran
Voor mij geldt dat ook: bedankt voor je reactie dus! 🙂
Hoho, we zijn niet “dwars” maar juist veel te recht door zee, wat door de steeds van positie veranderende “gewone” mensen nogal eens als dwars gezien word, maar wij zijn gewoon buiten-gewoon eigen-wijs 🙂
En zoals ik het vanfdaag op de Scroll van de Mediastudenten schre:
Laat je door niemand iets wijs maken, zorg dat je eigenwijs word, en vooral blaf dat ook…
Dat is wel een typische Asperger gedachte natuurlijk, waarbij eigenwijs alleen betekent dat je ZELF je eigen kennis bij elkaar zoekt, en dus zelf WIJS word, inplaats van anderen na te praten, check, check dubbel check (en vergeet ook niet aan je eigen waarheid te twijfelen), maar goed, je mag me best dwarsligger noemen hoor, ik denk dan bij mezelf gewoon, zonder dwarsliggers rijd er geen enkele trein 🙂
(dit is geen kritiek ofzo, gewwon een buitengewone beschouwing vanuit mijn perspectief… :-))
Al snel nadat ik mijn vriend leerde kennen, merkte en voelde ik dat hij anders is dan ik. Zo anders. En dat is een van de dingen die me in hem aanspreekt. Daar waar ik vaak denk bijna te bestaan uit emoties, geeft hij aan dat hij ze niet kent en ze al zeker niet begrijpt. Juist op de momenten dat ik praat vanuit emotie of onzekerheid snapt hij er geen bal, maar tegelijkertijd snap ik soms geen bal van wat hij zegt of hoe hij reageert.
Door het werk dat ik doe en de fijngevoeligheid die ik heb, zag ik hem al snel voor de bijzondere jongen die hij is. Goudeerlijk, volkomen trouw en toegewijd, zachtaardig, zorgzaam en recht voor zijn raap. Maar ook sociaal onhandig, niet altijd even taktisch, terug getrokken en eigengereid. En vanaf het begin was het voor mij duidelijk, dat we heel wat uitdagingen te gaan zouden hebben, maar ook dat we er allebei voor zullen gaan.
En dan kun je zo goed denken te weten waar je voor kiest en waar je aan begint, maar vanzelf komt het moment, dat je beseft dat je geen idee had of hebt. Nu na een half jaar relatie, ben ik al in een veel valkuilen gestapt en toch ook op het punt dat ik me besef, dat we zo niet door kunnen blijven gaan. Want het voelt iedere dag weer een beetje meer, dat we geen snars van elkaar begrijpen. We willen heel graag, maar hebben geen idee hoe het bij de ander werkt. Mijn vriend wordt er steeds onzekerder van, krijgt het gevoel weer terug dat hij het niet goed kan doen, ondanks dat hij zo zijn best doet en gewoon echt niet ziet wat hij verkeerd doet. En ik ben me ondertussen zo aan het aanpassen en wegcijferen, dat ik mezelf kwijt raak en mijn zelfbeeld er niet beter van wordt, waardoor ik steeds minder de benodigde afstand kan nemen om zonder emotie het gesprek met hem aan te gaan. Dit is niet hoe liefde bedoelt is.
En dus ga ik het anders aanpakken. Ik ben begonnen met op internet informatie te gaan lezen over ‘Asperger’ en over partners van mensen met kenmerken van Asperger. En ik kan niet anders zeggen, dan een en al herkenning, tot aan de valkuilen aan toe. Daar waar ik een half jaar geleden niet meteen ‘een stempel wilde zetten’ en hem wilde leren kennen gewoon zoals hij is, merk ik dat het me nu helpt om mijn onzekerheid te verminderen. Het is niet iets dat ik verkeerd doe, ik faal niet, nee het is iets dat we samen verkeerd aanpakken. Terug naar elkaar willen leren kennen zoals we zijn en dit de rest van ons leven blijven doen. Stoppen met invullen en in onze eigen denkwereld blijven hangen, maar vragen stellen en kijken of het klopt wat we denken. Zoals jij ook zo goed beschreef.
Wat ik wel lastig vind als ik met hem in gesprek ben en hem vragen stel, is dat hij vaak aangeeft dat hij het niet weet. Dat hij eigenlijk ook niet goed weet hoe het bij hem werkt en waarom hij de dingen zo doet.
Dit maakt dat er toch nog wel een aantal dingen zijn die ik simpelweg niet begrijp, niet begrijp hoe dat bij hem werkt of waarom ze zijn zoals ze zijn.
Ik hoop dat jullie daarin willen meedenken en kijken of jullie iets van duidelijkheid kunnen of willen geven. Ik hoop namelijk dat dat me helpt om de oorzaak niet bij mezelf te zoeken en onzeker over mezelf te worden, maar juist samen met hem te kijken of we elkaar beter kunnen begrijpen.
* We hebben veel fysiek contact als we alleen zijn, daarmee bedoel ik dat we veel knuffelen of tegen elkaar aan zitten of liggen. Ook kussen we elkaar. Maar daar houdt het meestal op. We hebben weinig sexueel contact. Mijn vriend geeft aan zich wel tot me aangetrokken te voelen, maar geeft aan dat er zoveel in zijn hoofd speelt, dat hij er niet toe komt. Ook gebeurt het dat als we wel ‘op weg zijn’ dat hij ineens stopt en ‘afhaakt’. Dit gebeurd voor mij dan zo uit het niets, dan ik het niet begrijp, en hij kan het me later ook niet uitleggen.
* Hij sluit me geregeld buiten, wat ik nog wel kan begrijpen, maar hij laat me niet toe in ‘zijn wereld’. We zijn nu een half jaar samen en van zijn familie en (beperkte) vrienden weet niemand van mijn bestaan af. Ze weten niet eens dat hij een vriendin heeft. Hij heeft mij gevraagd om hem hierin de tijd te geven, maar ik loop nu wel vast in mijn behoefte. Op het moment dat hij nu zou overlijden, is er niemand die mij op de hoogte zal brengen en als dat via via toch gebeurd, moet ik op zijn begrafenis uit gaan leggen wie ik ben. Dat zou mij dubbel zoveel verdriet geven.
Ik weet dat hierin druk leggen geen zin heeft, en dat is ook niet wat ik wil, maar hoe kan ik zorgen dat mijn eigen behoefte hierin gezien wordt?
Ook ben ik nog nooit in zijn appartement geweest, hij houdt me hier vandaan, maar kan tegelijk niet goed uitleggen waarom hij dit nodig heeft. Voor mij is het iets onbegrijpelijks, want ik ben juist tegenovergesteld, wat voor hem weer lastig is. Hoe kan ik hem beter leren begrijpen, waardoor ik hem de ruimte kan geven die hij nodig heeft?
En Silvia, herken jij het dat ik een (in mijn eigen ogen) nieuwe vraag stel over hetzelfde onderwerp omdat hij op de andere vraag antwoordde dat hij het niet wist, en hij aangeeft het idee te hebben dat ik steeds dezelfde vraag stel, wat hem dan weer frustreert, omdat hij al gezegd heeft dat hij het niet weet en zich niet begrepen voelt?
Groetjes Judith
Hoi Judith.
Lastig om te beantwoorden!
Wat het fysieke contact betreft: dat is inderdaad “normaal” bij iemand met Asperger. Ik denk ook dat het hoofd van iemand met Asperger extreem vol gedachten is, veel meer dan wij ons kunnen voorstellen (ik vind m’n eigen hoofd al zo vol gedachten).
Hij heeft geen “filter” op wat hij waarneemt, en moet alles wat binnenkomt dus “processen”. Dat is erg veel werk.
Wat die vragen betreft: dat lijkt me typisch een geval waarbij jij iets anders bedoelt dan hij het opvat. Dat gebeurt erg gemakkelijk, en als er een zekere spanning is (en ik kan me voorstellen dat die spanning al ontstaat op het moment dat jij iets vraagt waar hij geen antwoord op weet) is dat helemaal het geval.
Iemand met Asperger krijgt veel later dan anderen in z’n leven een idee over gevoelens. Als je alles waarneemt, zonder enige filtering, kun je dingen vrijwel niet in categorieën indelen. Alles voelt dan dus anders, en je kunt je gevoelens niet in woorden uitdrukken. Dat kan pas wanneer je grote lijnen kunt zien in je gevoelens: “ik voel me verdrietig”, ” ik voel me boos”. Vragen naar hoe hij zich voelt betekent voor hem dat je naar iets vraagt waar hij geen idee van heeft, terwijl dat voor jou niet voorstelbaar is. Ik kan me voorstellen dat in zo’n geval een tweede vraag van jou voor hem snel zal betekenen dat je weer naar hetzelfde vraagt.
Wat het afsluiten betreft: daar kan ik geen antwoord op geven. Ernst heeft dat bij mij nooit gedaan. Wat misschien een rol kan spelen is dat de wereld voor iemand met Asperger extreem onveilig is. Letterlijk ook: vrijwel allemaal zijn ze gepest en getreiterd. Maar ook doordat anderen altijd onverwachts kunnen reageren, door de blinde vlek die ze hebben.
Het kan zijn dat hij je pas toe durft te laten tot z’n “veilige schil” als hij zich ook helemaal veilig bij jou voelt, en dat is lastig, doordat een relatie sowieso lastig kan zijn (voor iedereen), maar zeker tussen iemand met en iemand zonder Asperger.
Hoi Sylvia,
dank je wel voor je reactie. Ik merk dat ik het fijn vind om contact te hebben met iemand die weet waar ik het over heb en waar ik van kan leren door de ervaring die jij al opgedaan hebt. Ik vind dat je goed kan verwoorden wat je mee maakt en hoe jij het ervaart. Ik heb er in ieder geval veel aan, dank je wel daarvoor.
Steeds meer ontdek ik dat Mark me al zoveel meer antwoorden gegeven heeft, dan ik door heb, maar nu pas begrijp ik ze en versta ik ze. Hij is inderdaad gepest vroeger en heeft eigenlijk zijn leven lang ervaren dat de ander voor hem ‘raar’ en afwijzend reageert, ondanks dat hij in zijn beleving niets verkeerd doet. Wat hij uiteraard ook niet deed, maar wat wel maatschappelijk gemiddeld afwijkend gedrag was. Dat maakt de wereld heel onveilig voor hem en hij heeft aangegeven dat hij zijn thuis nog even voor zichzelf nodig heeft. Nu pas begrijp ik wat hij toen gezegd heeft.
Het is een ontdekkingstocht, inderdaad.
Ik denk niet dat er ooit een moment komt dat je elkaar echt begrijpt, maar het gaat wel steeds beter, en je hebt sneller in de gaten wanneer miscommunicatie je in de weg zit. En dat is inderdaad vaak in de vorm die je beschrijft: de ander (en dit geldt voor beiden) geeft je wel antwoord maar je begrijpt de strekking van het antwoord niet.
Hij zal ook steeds meer leren wat jouw woorden betekenen, wat het voor je betekent als je over gevoelens praat, ook al leert hij op veel hogere leeftijd dan anderen iets over z’n eigen gevoelens.
Hoi Sylvia,
Een kennis attendeerde me op jouw site omdat ik getrouwd ben met een man met het syndroom van Asperger.
Hartelijk bedankt voor je duidelijke uitleg. Ik heb de site doorgelezen en ondanks dat ik er al veel over gelezen heb,
en relatietherapie heb gevolgd met mijn man, zijn me veel dingen duidelijker geworden door jou.
Ik heb zitten huilen bij je uitleg over asperger en boosheid. Zo herkenbaar, zo confronterend en heb soms (gelukkig) ook gelachen bij sommige stukjes. Nu heb ik nog een vraag en misschien weet jij het antwoord hier op, of iemand anders? Je leest vaak dat mensen niet van fysiek contact houden, ook mijn man houdt daar niet van.
Hij schrikt van onverwachts fysiek contact, zo erg dat hij echt uit kan halen, hij slaat iemand echt van zich af.
Net of je een vlieg wegjaagt of zo. Het gaat niet alleen om het onverwacht aangeraakt worden maar ook om het aanraken op zich. Zelf kan hij het niet verklaren, dan alleen “ïk vind dat nou eenmaal niet prettig”
Ik heb het gevoel dat er meer achter zit, het lijkt wel of dat het hem een soort van pijn doet.
Heb jij hier een verklaring voor?
Nogmaals bedankt voor je duidelijke uitleg over Asperger en wat er mee kan samen hangen,
Groetjes,
Vlinder
Hoi Vlinder,
Ik hoop dat Ernst hier antwoord op gaat geven, ook al omdat hij er op de een of andere manier overheen is gekomen.
De basis van het er niet tegen kunnen lijkt me dat indrukken bij autisten heel “hard” en hevig binnenkomen, doordat ze niets kunnen filteren.
Daarbij komt misschien dat de wereld (vooral mensen) zo onvoorspelbaar is, doordat ze een blinde vlek hebben voor allerlei zaken op sociaal gebied, zodat ze in feite altijd in een erg onveilige wereld leven. Elk moment kunnen mensen volkomen onverwacht boos worden, ze kunnen volkomen onverwacht hatelijk bejegend worden, enzovoort.
Aangeraakt worden gaat dan gelijk staan aan onveilig. Als je geen flauw benul hebt van wat mensen om je heen het volgende moment zullen doen, is aangeraakt worden erg gevaarlijk.
Dat wil niet zeggen dat hij zich nu onveilig voelt bij jou; het is meer dat dat zijn basale gevoel is.
Zoals gezegd is Ernst hier behoorlijk overheen gekomen. Ik hoop dat hij daar iets over gaat uitleggen!
Afgelopen anderhalf jaar regelmatig het internet afgespeurd naar informatie over Asperger. Op deze site kwam ik om welke reden nooit terecht. Hoe toevallig kan het zijn dat ik op zoek naar antwoorden en misschien wel meer bevestiging hier vandaag terecht mocht komen. Net nu ik mijn “mooie man ” met Asperger moet gaan loslaten.
De punten waarmee Elly haar stukje begon omschrijven mijn lieve partner precies. Doordat zij zo open durfde te zijn heb ik besloten om ook een reactie te plaatsen. Omdat ik het idee heb dat ik hier mijn verdriet, pijn en frustratie wel kwijt mag want in mijn privé situatie denkt iedereen gelukkig het is voorbij met die rare egoïstisch man van haar …..
Twee jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn mooie man na 3 maanden kreeg hij na jaren voor zijn gevoel anders te zijn geweest dan andere de diagnose u heeft het syndroom van Asperger voor hem stukje bevestiging maar ook heel erg veel verzet en het niet accepteren ervan ( logisch als je al 43 jaar je zo voelt ). ook omdat zijn familie het niet wil en kunnen begrijpen, hoewel het duidelijk in zijn familie voorkomt weet ik nu. Ik zelf besloot dat ik toch verder wilde met hem wel begrijpend na veel informatie verslonden te hebben dit wordt een moeilijke weg.
En toen boem na 6 maanden kwam er een email (die dag gewoon gezellig samen geweest ) hij maakte een einde aan onze relatie. Hij vroeg zich af of hij niet meer zou moeten voelen voor mij, hij vond het moeilijk om te bepalen wat nou hoort en wat of wat zou moeten zijn om te weten dat het goed zit. Hij werd er onzeker door en voelde zich te kort schieten en het kosten hem heel veel energie. Deze mail kwam in een periode dat ik merkte dat hij vol liep met gedachtes en vooral heel veel prikkels, werk zat niet mee, puberende zoon etc. Zelf kon ik niet geloven dat het zomaar over was en liet de deur voor hem op een kier staan. Ik had een gevoel van alle ander prikkels zoals werk en zijn kinderen en familie kan hij niet afstoten voor minder prikkels en mij wel …..en dat gaf rust. Langzaam aan groeide wij weer naar elkaar. Hadden volgens vele een hele bijzonder lat relatie omdat wij elkaar wel heel weinig zagen. Na een jaar kwamen we zelfs op het punt aan dat ik zijn kinderen en familie mocht ontmoeten. kortom we hadden het fijn en gezellig in onze speciale relatie. Ik kwam er achter dat elkaar spaarzaam zien ( nooit langer dan twee dagen achter elkaar) meer opwoog tegen het niet zien en geen relatie.
De afgelopen 2 maand merkte ik aan hem dat hij weer vol begon te lopen met prikkels (nieuwe baan met wisselende diensten, natuurgenezer op aanraden van familie en puberende kids ) hij was vaak weer moe, sneller geprikkelden reactie op mij, zijn kinderen of familie. Langzaam aan zag ik hem weer in zijn eigen wereld vertrekken en begon te vrezen voor…..
En ja hoor mijn grootste angst werd waarheid: boem daar was het bericht ik wil niet meer verder zoals de afgelopen anderhalf jaar. Bijna letterlijk de zelfde tekst.
Hij kwam nog gedag zeggen en voor het eerst in twee jaar kwam daar ineens een zichtbare emoties van zijn kant hij barsten in tranen uit. En daar zit je dan vol met liefde voor hem maar ook pijn en frustratie omdat je zijn verdriet machteloosheid, tekortkomingen ziet en hem niet kan bereiken.
En nu een paar dagen weet ik het even niet meer. Moet ik deze mooie meneer echt loslaten of de deur toch weer open laten staan en wachten tot hij weer uit zijn over geprikkelde situatie is en weer wat meer rust heeft gevonden!!!!
Wat ik wel weet is dat mijn liefde voor deze mooie bijzonder man zo groot is.
Mijn excuus voor dit lange verhaal
Jacqueline
Voor een lang verhaal hoef je nooit excuses te maken!
En je vraag is onmogelijk te beantwoorden. Wat een lastig probleem!
Je weet niet wat er in zijn hoofd speelt, en hoe je hem daarmee zou kunnen helpen. Een relatie onderhouden kost inderdaad heel erg veel energie voor iemand met Asperger, maar levert ook heel erg veel op.
En voor jou geldt hetzelfde.
Even een korte reactie, zal later proberen dieper te gaan, maar ben nu druk met de voorberedingen voor Zaterdag in Amsterdam (die Demo is ook van belang voor alle Aspergers en anderszins bijzonder bijndere mensen :-))
Wat sowieso bij mij altijd gebeurt bij nieuw werk is dat je je op heel veel nieuwe en weer totaal onvoorspelbare mensen moet zien in te regelen, en als daar niemand tussen zit die je gewoon accepteert zoals ej bent, sta je dan alleen, dat is echt monniken werk om te voorkomen dat je weer gepest gaat worden, dat geeft overbelasting, hoe dan ook.
En soms kom je daar doorheen en werk je zomaar 2-3 jaar ergens, maar ook dan is hoe dan ook de Accu leeg, en zak je weer weg in een al dan niet echte (klinische) Depressie, gewoon omdat je hoofd vol loopt.
Het feit dat hij nu bij een kwakzalver (sorry maar ik kan het niet anders zien) loopt is denk ik alleen maar een extra belasting, want kwakzalvers hebben wel een positief effect als Placebo, maar een Asperger is veel te analytisch om in Placebo effect te kunnen geloven…
Laat de deur maar op een kier staan, en “geniet” even van ej vakantie, blijf niet verder broeden op waar het door komt en hoe jij dat kan oplossen, zo werkt het niet, hij moet er zelf uit willen komen, dan pas zal ie hulp aanvaarden, en tot die tijd heb je eerder kans dat ie als een Ezel juist zich terugtrekt als je aan de leidsels gaat frunniken.
Het belangrijkste is, dat je er *bent* als ie je nodig heeft, en niet zozeer dat je “helpt”, want zeker als ie overbelast is zal ie alle hulp wantrouwen, want hij zal nooit willen toegeven dat ie het gewoon niet aankan,
“ik ben slim zat dat red ik wel”
De hele site doorgelezen en veel wat al duidelijk was valt op zijn plaats. 23 jaar zijn mijn partner en ik samen geweest. Wat hele mooie en hele zware momenten heeft gekend. Ook hij had Asperger en
narcistische trekken.
-kon niet genieten
-zwaar depressieve periodes en het leven niet aan kunnen
-altijd in zijn eigen wereld zitten en om aandacht te krijgen, vragen moeten of hij even wou luisteren
-ondanks alles toch een geweldige man, zachtaardig, vriendelijk en betrouwbaar
-een willy wortel, die alles kon en alles zelf wilde doen
-een super intelligente, techneut
-nooit iets uit zichzelf doen en niets afmaken
Zo kan ik het lijstje nog wel verder volmaken met alles wat ik hierboven ook gelezen heb.
Jaren geleden had ik deze site ook al bezocht, op zoek naar dingen over Amerika. Wij hebben nl. in oktober 3 weken een rondreis met auto door Zuid-West Amerika gemaakt. Prachtige dingen gezien, maar hij kon er niet van genieten en was van slag door alle verschillende hotels en wisselende omgeving. Ik had van te voren alles geregeld, de reis uitgezet, dingen die we gingen bekijken.
De maanden ervoor riep hij alleen maar, dat komt allemaal wel, ik ben er geweest en weet het allemaal. Dit was 36 jaar geleden, maar hij was in dit beeld blijven hangen. Hij liep als een robot in het rond en thuis gekomen had hij er last van dat hij niet had genoten en dit niet kon.
Dit was mede een reden om helemaal maar te stoppen met dit leven, de gedachten dat zelfs deze mooie reis geen enkele reactie bij hem op riep.
Ik heb hem altijd in zijn waarde gelaten en dat heeft hij ook altijd gewaardeerd, we hadden een hele fijne relatie, maar zwaar voor ons allebei.
De laatste maanden kwam hij steeds meer tot het besef dat het alleen maar berg afwaarts ging ook met de depressies. Toen hij al zijn machines en gereedschap ging verkopen omdat hij niet meer in de schuur wilde werken, wist ik dat het einde nabij was. Want die schuur dat was zijn leven, hierin kon hij altijd terecht als hij het leven niet aankon.
We hebben de laatste weken heel veel gepraat en ik heb er ook begrip voor gehad, omdat ik al jaren zie dat hij, buiten ons en het veilige huis, zich doodongelukkig voelt. Hij was niet van deze planeet en de gebruiken en regels snapte hij niet. Doordat ik een gevoelsmens ben, is hij heel veel gaan snappen en is dingen van mij gaan kopiëren. Maar hij is veel ongelukkiger geweest dan ik ooit heb gedacht.
Hij is naar de huisarts gegaan voor euthanasie, maar die mag dat niet doen, daarna naar de psychiater waar hij jaren geleden was. Die zei, we gaan weer in therapie, dus niet zei mijn partner.
5 dagen voor zijn daad, is hier een psychiater geweest van GGZ en binnen 10 minuten zei hij, u heeft het syndroom van Asperger, waarop ik zei dat hebben we altijd al gedacht.
Alleen niemand wilde dat geloven, omdat hij niet het gedrag had, (voor een buitenstaander) en door zijn intelligentie iedereen om de tuin leidde.
Ook deze psychiater mocht hem niet helpen. Hij zag wel hoe of mijn partner leed en hoe zwaar of het leven hem viel, ondanks onze goede band. Inmiddels waren we allebei aan het einde van ons latijn. Hij had nl. al een heel scenario met mij doorgenomen hoe en waar en waar ik allemaal later aan moest denken. En alles heel koel en weloverwogen. Deze psychiater zei, ik ben verplicht om u op te nemen, dit is gelukkig niet gebeurd, want hij zou het tóch gedaan hebben.
Na nog een gesprek met de 3e psychiater per telefoon, die niet kon beloven of hij het er mee eens was en hem binnen korte tijd kon helpen. Toen was het voor mijn man duidelijk, de volgende dag ging hij het doen. Hij was op en kon niet meer.
Deze weloverwogen zelfdoding was iets wat ze weinig meemaken ook bij de uitvaartverzorging. Mijn man heeft nl. de uitvaartverzorging de sleutel van de schuur gegeven en gevraagd of zij de schuur pas wou openen als het gebeurd was. En ik weg zou zijn, zodat ik er niets van mee kreeg.
Hoe ik me daarna zou voelen, dát kon hij zich niet inleven, alleen dat ik dan verder kon met mijn leven.
Het is nu 3 maanden geleden en ik ben er nog steeds niet uit, en lees alles over Asperger en had ik maar dit en had ik maar dat.
Maar de psychiater die hier thuis geweest is zei, zonder u was hij al veel eerder uitgestapt, u bent zijn redding geweest. Omdat hij zichzelf mocht zijn.
Een heel verhaal, ik lijk zelf wel een Asperger die zijn ook zo lang van stof en gedetailleerd.
Bedankt Sylvia en Ernst voor alle informatie die ik gelezen heb.
Elly, wat een indrukwekkend verhaal! En wat moet dat ongelofelijk zwaar zijn!
Ik kan niets anders doen dan je heel erg veel sterkte wensen!
Door dit soort dingen te lezen, o.a. op deze site, snap ik zoveel meer en weet ik ook dat ik me niet schuldig moet voelen. Ik begrijp dat er heel veel Aspergers zijn die wel gelijkmatig waren en niet overal boos over werden. Dus echt over alles, de maatschappij, gezondheidszorg enz. al die ontzettend domme mensen die niets oplossen.
De laatste dag zei hij, ik ben er gelukkig straks van af, heerlijk !!
Ik ben blij dat ik je site weer ontdekt hebt. Alleen al voor erkenning, dat ze niet gek zijn. Want dat kom ik nu ook tegen en dat doet pijn.
Ja, dat moet afschuwelijk zijn, als mensen je op die manier denken te “troosten”.
Dat boze, dat herken in wel. Ernst ziet, net zoals hij bij – bijvoorbeeld – een motor die kapot is onmiddellijk ziet hoe die gerepareerd kan worden, en hoe dat zo kan gebeuren dat die motor nooit meer op die manier kapot kan gaan, ook aan de maatschappij van alles dat niet goed is geregeld.
Hij ziet dat dat niet gebeurt doordat zoveel mensen alleen aan hun eigenbelang denken, en dat maakt hem kwaad. Rechtvaardigheid is enorm belangrijk, en dat is er niet veel, in deze wereld…
Hij doet erg zijn best om tegelijkertijd ook te beseffen hoe goed hij het heeft, hoe mooi de wereld om hem heen is, en dat lukt gelukkig ook. Maar dat die kwaadheid vanwege ontbrekende rechtvaardigheid (en de onwil van mensen met macht om daar iets aan te doen) de overhand kan nemen, dat kan ik wel begrijpen.
Hoi Elly,
Ik heb er lang op zitten broeden hoe ik hier nou op moest reageren, want ook al is het allemaal weloverwogen en analytisch beredeneerd als de beste weg voor jullie beiden uit de bus gekomen blijft het suicideren van wie dan ook doodzonde 🙁
Al kan ik het me heel goed voorstellen dat hij na die crisis helemaal stuk zat, ikzelf werd eerst lichamelijk ziek in Amerika (WNF) en voelde me heel ziek, maar die koppijn was niets vergeleken met de geestelijke buikpijn die ik kreeg van de situatie van de Navajo en Apaches, ooit trotse volken, nu gedegradeerd tot dwangarbeiders in (uranium) mijnen en casinos, anderen puissant rijk maken, en zelf als zoals Europese Amerikanen zeggen Trailer Trash door het leven gaan.
Ben daar erg lang van onderste boven geweest, ik was al in Texas geweest en was toen juist heel gelukkig dat er ook een ander Amerika bleek te bestaan, maar in the four corners werd ik zo onmachtig kwaad dat het fiks naar binnen sloeg en in Santa Fé weer lichamelijk ziek werd, en daarna overal de Ellende achter de mooie facade zag, gelukkig heb ik dan mijn fotografie om me te herinneren dat die facade toch wel echt heel mooi is, en heeft Syl me meegesleurd naar de Hopi, waar ik een glimp van een mooie toekomst voor de indianen zag, want zij hebben zich juist min of meer teruggetrokken uit het “moderne leven” en zijn weer terug naar desert farming gegaan, en het tourisme afgebouwd en weer tot zichzelf gekomen.
Nu word ik helaas in mijn eigen land, en zelfs in mijn eigen partij met baatzuchtig eigenbelang geconfronteerd, en baal er verschrikkelijk van hoe ons land naar de galemiezen gaat doordat politici te schijterig zijn hun nek uit te steken “nee dat kan niet, we willen de verhoudingen niet verstoren” krijg je dan te horen, woest word ik daarvan, al heb afgeleerd om met dingen te gaan smijten, en eindigt het dan in en huilbui (van onmachtige woede dus) en de laatste paar jaar volgt de ene dip op de andere depressie, en ben ik het ook regelmatig spugend zat 🙁
Maar ik heb het geluk dat ooit een ouder meiske me in de Kargadoor in mijn oor fluisterde toen ik door een stel pummels van de dansvloer geduwd was “hee niet zo miemelen, als jij zo “debiel” (vonden die dakhazen) uit je dak gaat laat je mij genieten, en dat is best belangrijk”
Daar ontstond een heeeeel lang gesprek uit over laag zelfbeeld, incompetentie om iets af te maken etc, en zij zei aan het eind, met een kus op mijn oor, “jij bent mooi van *binnen* en daar zijn zij jaloers op, en bedenk altijd, hoe dieper je in het dal zakt hoe langer het bergop gaat!, en nu dansen gespierde panharing…”
En dat houdt ik mezelf en ook anderen altijd weer voor, hoe erg je er ook doorheen zit, het gaat (bijna) altijd weer over, en dan kom je sterker en wijzer terug 🙂
(ook al heb ik toch al hel vak zitten bedenken hoe ik aan de lange reis zou kunnen beginnen zonder iemand daarmee te laten zitten)
Kortom heel veel sterkte, en verwijt jezelf niet teveel dat je het anders of beter had kunnen doen, het is de verziekte maatschappij waar hij niet meer tegenkon, en hij heeft niet het geluk gekend om op het juiste moment de juiste filosofische steun te hebben gekregen, en ik weet zeker dat ie je ondanks alle (knallende?) ruzies dankbaar is dat je hem zoveel langer hebt laten leven, en hem dat toch maar mooi hebt gegeven…
Beetje lang ?
Ach wat geeft dat nou, dat getwitter is voor mensen met chronisch aandachtstekort >:-)
Succes met de Aspergerstudie, en wees gewoon eens lekker kwaad op die malloot die die eigenzinnigheid heeft uitgevonden, en bij zoveel jongetjes en meisjes tussen de oren heeft geplakt !
Het is heel apart Ernst hoeveel of ik herken in je woorden, of ik Bauke hoor praten. Hij liep ook kapot aan de onrechtvaardigheid van de mensen en de steeds meer Veramerikanisering van de samenleving.
Ook hij was gefascineerd door het boek van Robert Pirsig “Zen en de kunst van het motoronderhoud”. Wat zo sterk verwoordde dat mensen nooit iets oplossen, als er mee mensen zoals hij waren werd er veel meer opgelost, zo zag hij het. Het irriteerde hem mateloos dat er dan geroepen werd, ik snap het niet dat het het niet doet en vervolgens geen oplossing zoeken. Zelf zag of hoorde hij meteen het probleem en kon dat moeiteloos analyseren.
En vaak van frustratie met dingen smijten, waar ik dan weer helemaal van streek door raakte, dat lees ik ook bij jou.
Maar jij kan denk ik wel genieten van dingen, je zit toch ook op een koor samen met Silvia en dat zijn sociale dingen die er bij Bauke niet in kwamen. Zelf zing ik ook al jaren in wat mijn schoonfamilie een ouwelullen koor noemt, met een zelfde soort repertoire als jullie koor, en geniet daar van. Ook de onderlinge saamhorigheid.
Het was wel zo dat Bauke als een van de enigen al onze optredens en uitvoeringen bezocht. Ook van het fluitgroepje waar ik in zit, en dan met goeie kritiek kon komen, als muziekliefhebber was hij heel kritisch.
Omdat ik hem vaak geestelijk niet kon bereiken omdat hij in zijn eigen wereld zat heb ik nu ook nog het idee dat het niet echt is en dat hij terug komt. Dat het ooit over gaat dit gevoel van verlating, wij waren zo een eenheid en nu ben ik alleen en alles komt op mezelf neer. Ook alles waar altijd oplossingen voor gezocht werden en gerepareerd.
Zoals ze tegen jou zeiden je bent “mooi” van binnen, puur, eerlijk, betrouwbaar en vriendelijk. En zo was hij ook en heel vaak kunnen mensen hier niets mee.
En dat soort eigenschappen daardoor kun je als partner van een ass, voort, want daardoor weet je dat je een goede relatie hebt. Ook al klopt er vaak iets niet en wordt aangegeven dat ze niet kunnen liefhebben. Ik begrijp nu dat dat niet wordt herkend.
Toch weer een heel relaas, het kan niet korter vind ik.
Weet je waar ik eigenlijk zo van baal, is dat je je verontschuldigd dat je een heel verhaal te vertellen hebt.
Hoe anders dan in een lang verhaal kun je zo iets ingrijpends vertellen?
Ik vind het ook zo jammer dat mensen tegenwoordig zelden nog de tijd nemen voor een goed gesprek, want hoe kun je nu je gedachten verwoorden in 140 tekens ?
Kortom schrijf het lekker van je af, dat is beter dan je schuldig voelen, want dat is echt nergens voor nodig, ik heb net een Longread aan Elly zitten schrijven, maar die werd oor een inlog probleem gewist, vroeger werd ik daar enorm woest van (nu nog maar een beetje) maar ik vind juist dat mensen eens de tijd mogen nemen om een uitgesponnen verhaal te doen.
Het is toch hoe dan ook een heel traject om die rouw te verwerken, ik ben tot nu toe alleen maar Moeders en vaders kwijt geraakt en wat motorvienden een schoonzus, dus heb eigenlijk niet goed het idee hoe het moet zijn ej maatje te verliezen, vooral als dat dan ook nog eens zoveel *praktische* nadelen blijkt te geven.
En ik vind het juist zo mooi dat je na zo’n heel stuk toch nog even positief eindigt, dat het juist die soms kwetsend kil-harde eerlijkheid was, die je zoveel vertrouwen gaf, en hoe dat de moed gaf om die “ongevoelige” zak toch te willen troosten als ie weer helemaal in zichzelf verstrikt zat.
En ik kan inderdaad mateloos genieten van hele kleine dingen, gewoon als de Bakker hier in Tebannet toch de veel te grote poster tegen de bezuinigingen (zo zei hij…) in zijn winkeltje hing, omdat ie begreep dat ik ook zomaar een van zijn knechten had kunnen zijn…
Maar daartegenover staat dat ik ook geregeld in een klinische depressie vastloop, en dan niet eens meer kan genieten van altijd weer heel contemplatief knabbelende Groenlingen op de vogelvoederplaats, en zelfs chagerijig word als iemand me in zo’n episode probeert “op te vrolijken”.
Kortom ik kan er als ik antwoord geef heel nuchter en met een kwinkslag over filosoferen, maar ik reageer maar heel af en toe zoals je ook zult zien, want ik heb het echt zwaar in een wereld waar zoveel Geld is waarmee alle problemen voor iedereen in ieder geval op dat vlak opgelost zouden kunnen worden, en dat dat dan zonder inspraak aan Miljarden kostende Doodseskaders word besteed, terwijl de Graaiers alle steun en begeleiding, vooral voor ASS, weg gaan snijden :-(((
Kortom kun je zelf niet , roep dan in ieder geval iedereen in je omgeving op aanstaande Zaterdag (21 september 2013) naar Amsterdam te trekken om die PLF graaiers een halt toe te roepen !
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=232157896940317
Dit is een heel goed inititiatief. Ik wil graag mee doen op de hoogte blijven.
Mijn man en ik wij zitten in dezelfde situatie.
Beste Sylvia en Ernst, ik ben inmiddels 12 jaar samen met mijn (inmiddels) man en steeds meer krjig ik het vermoeden dat hij mogelijk een aan autisme verwante stoornis heeft. Waarom? Hij houdt niet van drukke sociale dingen, zit het liefst thuis ipv erop uit te trekken (snel bang dat ie een ander tot last is, houdt niet zo van spontane acties), kan zichzelf uuuuuren vermaken achter de computer (muziek downloaden, moet dan ook op zijn manier en is daar erg precies in.. ik krijg dan moeilijk contact met hem), gek op feitjes (voetbal, muziek, wil hier graag in uitblinken).
Ik heb het idee dat ik hem niet altijd begrijp en andersom hij mij ook niet. Ik voel de behoefte om vaak te zeggen “Lieverd, het is een grapje” of om uit te leggen wat ik ergens mee bedoel. Hij lijkt snel onzeker te worden als ie me niet kan peilen, wil ook vaak bevestiging van mijn liefde voor hem.
In de dagelijkse praktijk loop ik tegen dingen aan… Hij ziet werk niet liggen, alles moet op zijn tempo (terwijl ik dan denk: dat en dat had je allang kunnen doen, dat geeft mij weer ergernis), hoe meer ik vraag, hoe meer hij in de weerstand schiet. Hij vindt het ook lastig als ik hem ergens op aanspreek. Dialogen zijn er weinig, dat moet vaak vanuit mij komen. Zo is het ook met ons netwerk: bezoekjes etc., daarvoor geef ik de aanzet.
Een gesprek stopt al snel. Het valt me op dat hij mij en ook anderen niet altijd aankijkt tijdens een gesprek.
Ik ben zeer empatisch en vind het dan ook lastig om mijn gevoelens niet zo met hem te kunnen delen. Ik voel me soms wel eens eenzaam en dat maakt me verdrietig, leg hem dat uit maar zie vervolgens geen vernadering. Waardoor ik dan denk: hij WIL het niet begrijpen.
Ik weet het niet, het is een gevoel, een aanname. Herkenbaarheid van wat ik hier lees en op andere sites. Ik ben inmiddels over de helft van onze eerste zwangerschap en ik maak me dus ook wel wat zorgen over de toekomst. Over wat voor een vader hij zal zijn enzo.. Maar ik hou ook van hem! Hij is wie hij is en we hebben al veel meegemaakt samen. Ik wil m’n man (nog) niet confronteren met m’n gedachtes, omdat ik niet kan inschatten hoe dat voor hem zal zijn (falen? angst? boosheid?). Wat ik wel wil, is hem begrijpen. Wat moet ik wel en niet doen? Hem wel of geen opdrachten geven, hem wel of niet achter de broek aanzitten als ik iets van hem gedaan wil krijgen, of moet ik het dan zelf opknappen, moet ik hem uitleggen hoe ik me voel en waarom of juist niet…. Ik weet het niet!
Misschien zit ik er naast, maar ik hoop dat mijn verhaal jullie bekend in de oren klinkt en dat jullie (jij, Ernst) me wat tips kunt geven.
Groeten, Nienke
Ik vind het heel herkenbaar! En ik zal Ernst vragen te reageren.
Wat voor jou sowieso zou kunnen helpen is een boek over Asperger lezen, om meer te begrijpen over hoe het in elkaar zit. Ik vind “Een vreemde wereld” van Martine Delfos erg goed.
Ik ben het met je eens dat het niet veel zin heeft om hem van je ideeën te vertellen, tenzij hij zelf ook echt last heeft van hoe hij in elkaar zit.
En wat opdrachten geven en dergelijke betreft: ik heb me er bij neergelegd dat Ernst niet uit zichzelf dingen oppakt. Opdrachten geven heeft geen enkele zin: dat zorgt alleen maar voor ellende. Het is lastig, maar het is zoals het is.
Bedankt voor je reactie!
Dat je je er bij Ernst bij neer hebt gelegd (dat ie niet uit zichzelf veel dingen doet), betekent dat je dan meer taken zelf oppakt, of..? Wat je zegt is eigenlijk.. ga uit van z’n goede bedoelingen en let it go? Daar ben ik wel benieuwd naar! En complimenten, helpen die? Ook daarover twijfel ik. Ik kan me voorstellen dat iedereen complimenten fijn vindt, maar m’n man wuift het weg door te zeggen: is toch logisch? Alsof hij een compliment niet eens wil horen of dat vervelend vindt.
Alles wat ik wil is gelukkig met hem zijn. Over het algemeen zijn we dat eigenlijk ook. We hebben gezamenlijke interesses en zitten op veel vlakken op één lijn. M’n man komt op hetzelfde uit, alleen door andere inzchten ofzo (best grappig, daarin leer ik ook weer van hem).
Alles wat ik wil zijn geen conflicten (of: in ieder geval zo min mogelijk!!). Ze ontstaan snel door misverstanden in de communicatie. Iets wat ik hem niet heb verteld of wat hij mij niet heeft gezegd, dingen waar ik elke keer naar vraag (omdat ik dan zelf graag duidelijkheid wil) etc. etc. Legio voorbeelden.
Ik zal ‘ns kijken naar dat boek. Martine Delfos ken ik ook van andere literatuur.
Benieuwd naar Ernst z’n ervaringen!
Groeten, Nienke
Ik neem inderdaad meer taken op me: dat is het enige dat er op zit. En complimenten, daar geloof ik beslist in, al zal het niet tot gevolg hebben dat hij er méér door gaat doen 😉
Het is inderdaad een kwestie van vertrouwen op z’n goede bedoelingen, en dat ik soms heel moeilijk. Maar achteraf is het altijd weer te begrijpen.
En je kunt daarin inderdaad veel leren van *elkaar*.
Hij zal het ongetwijfeld ook erg vervelend vinden als dingen niet goed lopen. Misschien heeft hij ook ideeën over hoe dat is op te lossen. Die ideeën komen dan uit een heel andere invalshoek.
Hoi Sylvia, ik heb het toch met m’n partner gedeeld vandaag. Ik kon niet anders. Sinds ik ermee rondloop (en die gedachte bouwt zich op gedurende een periode) slaap ik er slecht van en ben ik vaak verdrietig. Ik moet dan huilen en hij wil weten waarom. Vanmorgen had ik dat ook weer en ik heb echt nagedacht of ik het er eerst met een ander (in de omgeving) over kon hebben, maar dat durfde ik ook niet. Het gaat dan over jezelf en dan sta je in je nakie, zeg maar. En ik niet alleen, mijn partner ook!
Er waren in de afgelopen dagen weer situaties voorgevallen waarvan ik dacht: “Hoe kun je dat nou niet zien, niet begrijpen hoe dat voor mij is?” Ik heb hem gezegd dat ik me zorgen maak over ons en dat ik kenmerken zie van Asperger bij hem. Dat dat niet wil zeggen dat dat ook zo is, maar dat ik wel last heb van dingen zoals hij die doet (of juist niet doet). Dat ik ook zou denken dat als ik iets drie keer heb uitgelegd, hij het wel gaat snappen maar dat er geen verandering komt. Het was een emotioneel gesprek. Hij was eerst ook verdrietig (bang dat ik bij hem wegga, dat gevoel van onzekerheid heeft hij voortdurend, dat ie tekort schiet), vervolgens wilde hij graag weten wat ik dan bij hem zag en hij eindigde met sarcastische grappen (wat ook erg bij hem past, grappen die eigenlijk niet gepast zijn…. ik moest er wel om lachen, het luchtte wat op).
Ik ben geen psycholoog of psychiater, dus nee, ik kan geen diagnose stellen. Maar het feit dat m’n partner zo vaak zegt als we elkaar niet begrijpen: “Denk je dat ik dat express doe” en omdat ik weet dat hij echt het beste met me voorheeft, maakt dat ik niet kan geloven dat hij met opzet de “luie flikker” uithangt of geen diepgang heeft in gesprekken. Als het over gevoel gaat, komt het niet verder dan “oh leuk” en “wel mooi”.
Mijn partner laat in ieder geval gedrag zien waar ik als zijn vrouw last van heb en wat van ons beiden wat vraagt om aan te werken… We zjn het waard.
Ik heb ‘m beloofd dat ik dingen op papier zou zetten die ik zie, zodat hij daar op kan reageren. Ook heb ik voorgesteld dat we er misschien eerst samen wat meer over lezen….
Groeten, Nienke
Heel dapper, en het lijkt me heel goed dat je dit hebt gedaan: zoiets kun je niet voortdurend alleen dragen. Ik hoop dat er iets moois uit komt!
Hoi, ben al tien jaar samen met mijn man die ook het syndroom van Asperger heeft in combinatie met een obsessieve neiging tot bewegen.
Hij is niet getest omdat hij niet in een hokje geplaatst wilt worden en ik respecteer dat. Het komt overigens wel veelvuldig in zijn familie voor samen met anorexia. Nadeel is dat er van zijn kant ook niet aan gewerkt wordt om inzicht te krijgen in zijn stoornis en de valkuilen die deze stoornis met zich meebrengt. Ik hou van mijn man maar soms word ik tot wanhoop gedreven. Als hij op zijn ‘eiland’ zit als we samen zijn dan ben je beter af als je alleen bent. Bij elkaar zijn brengt een verwachting met zich mee waar hij niet aan kan voldoen.
Het rare is dat als er vrienden langskomen hij de entertainer is en bijzonder spraakzaam, ik kan dat niet rijmen met de stoornis asperger behalve dan dat hij dit zichzelf heeft aangeleerd en door zich hierop te concentreren sociaal voor de dag kan komen.
Ik ben er van overtuigd dat mijn man de beste wil heeft om het ‘goed’ te willen doen maar hij kan het niet, zijn hersenen werken inderdaad anders en natuurlijk breng ik ook mezelf mee in deze relatie met mijn eigen gebreken. De verbetering zit hem in de wil gedrag aan te leren die bijdraagt aan de warmte en gezelligheid binnen een relatie. Het is nu vaak een eenrichtingsverkeer van mijn kant uit totdat ik het doorkrijg en er prompt mee stop want je wordt er doodmoe van. Herkent iemand dit verhaal? Ik heb nog wel meer issues maar dan wordt het te lang!
In januari dit jaar maakte ik, op aanraden van mijn zoontje een profiel aan op een datingsite.
Ik was tot dan al 6 jaar single en het leek me niet evident dat ik nog een man zou vinden die me wou zoals ik ben… niet dat ik een monster ben (integendeel naar ’t schijnt) maar ik heb wel al 11 jaar MS (multiple sclerose) en zit daardoor in een rolstoel waar ik vrolijk mee door het leven rol.
Diezelfde avond sprak er me via die datingsite een man aan, na wat over en weer gechat was het me duidelijk dat dit een héél interessant iemand was, ik was geprikkeld!
Na 200 mails spraken we af om iets te gaan eten, het werd een diner van 6 uren, we verdronken in elkaars ogen, ik vooral in zijn boeiende levensverhalen, zijn wijsheid en mysterieuze blik!
Na ons zalige diner bood hij aan nog even te stoppen bij een vriend van hem om mijn banden op te blazen vd rolstoel *zwijmel* ik was verkocht!
Nog een week later was ons eerste weekend samen… na een gezellig verjaardagsfeestje bood hij aan nog eens mee te komen bij hem naar huis en ik wist maar al te goed wat zou volgen…
Het was een verrijking voor mijn leven op dat moment! Hij liet me de sterren vd hemel zien de halve nacht lang en eindelijk voelde ik me terug vrouw…
Tot we ’s anderendaags aan de ontbijttafel zaten en bij mij de eerste alarmbellen al klonken (hier klopt iets niet)
Terwijl ik blozend en nagenietend met zijn kamerjas aan nog een koffie nam zat hij met een uitgestreken gezicht, op 10 cm van zijn bord geplakt, zwijgend, nors, starend zijn boterham op te eten… ik probeerde zijn blik te vangen maar hij keek zelfs nog niet op. Ik dacht dat ik iets fout had gedaan en begon direct aan mezelf te twijfelen!
Het volledige ontbijt is in ijzige stilte verlopen en het enige wat hij zei was dat de Leffe’s hem waren misvallen, ik wist niet wat ik hoorde…
Maar na een sigaretje zou hij me nog eens alle hoeken vd kamer laten zien en ik dacht er niet meer aan… wat wil je, na dit 6 jaar te moeten missen 😉
De 2de alarmbellen hoorde ik bij de ontmoeting met zijn zoon, het was mij duidelijk dat er iets was met die jongen en ik vond de reacties van de papa heel vreemd… je kind negeren omdat het een knuffel wil???
Maar ik negeerde die alarmbelletjes, de man was té interessant om te laten gaan en ik had terug een boeiend leven met heel veel entertainment. Hij ging elk weekend wel ergens naartoe met mij, stelde me al zijn ‘vrienden’ voor en ik had de tijd van mn leven… Hij maakte plannen om met me op reis te gaan, om een groot feest te geven bij hem, ik zou de communiekaartjes regelen voor zijn zoon, ik moest mijn stempel op het huis drukken om me er ook thuis te voelen, ik ontmoette zijn ouders al na 2 weken, hij stelde me zelfs voor aan zijn ex! Mijn rolstoel was geen probleem en ik dacht dat dit een droom moest zijn…
dat bleek het uiteindelijk ook!!
Dit alles duurde 2 maanden…
Hij moest sindsdien steeds vaker langer werken, klantenbezoek ’s avonds en meetings op zaterdag, mij werd opgedragen te wachten op zijn telefoontje en als hij dan belde moest ik direct in de auto springen… de vele mails en sms’en bleven uit en ik hunkerde naar die spontaniteit van de eerste 2 mnd.Ik vond het meer dan vreemd dat de man moeite bleek te hebben met innig en intens kussen…
Zijn kussen waren vluchtig en meer dan getuite lippen en een korte knuffel kon er gedurende de dag niet af, maar in bed daarentegen… daar werd hij meer en meer een beest, beangstigend!
We kregen onze eerste ruzies en meningsverschillen en als ik wou praten bleef hij zwijgen… Ik heb liggen huilen naast hem op bed omdat ik niet kon plaatsen wat hij net had gedaan, ik wou praten en om me te troosten ging hij een koffie halen?!?!
Ik werd ook genegeerd als er hem iets niet aanstond en ik wist dikwijls niet wàt hem niet aanstond want hij zei niets, zo frustrerend!
De dagelijkse wilde dagen en nachten in bed werden korter en minder vaak, maar steeds heviger, woester… eens een tik op de billen ok, maar een slag in het gezicht en keel dichtknijpen??? Nog nooit meegemaakt, ik was in shock en lag nog steeds te wachten tot alles zou weggekust worden, ik heb die innige kus nooit gekregen.
Vorige zaterdag ben ik vertrokken met slaande deuren in de hoop eens een reactie uit te lokken, maar zoals altijd bleef hij zwijgen, tot vandaag…
hij heeft me gedumpt via mail wegens karakterverschillen, zonder meer, zonder een woord van spijt, ik mag hem niet meer bellen en hij wil me niet meer zien en ondanks ik al een tijdje wist dat dit nooit zou werken doet het verdomd veel pijn… ik kan zijn gedaanteswitch niet begrijpen en ben daardoor al bijna een week opzoekingswerk aan het doen om antwoorden te vinden en die denk ik nu gevonden te hebben…
Herkent iemand asperger in mijn verhaal van ‘de man’?
Ik herken er geen Asperger in.
Iemand met Asperger zou van het begin af aan hetzelfde zijn.
Niet eerst heel voorkomend en vervolgens, als je je gebonden hebt, afwijzend. Dat klopt niet.
Nou vanaf het begin hetzelfde, wellicht van binnen, maar mijn ervaring is dat ze na verloop van tijd hun masker afdoen (of minder opzetten) en ze hun ware aard laten zien (dat klinkt dreigender dan het bedoeld is overigens.)
In mijn ogen kunnen (als ze vroeger veel gepest zijn en manipulatie hebben gekopieerd) wel degelijk zich anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. het zijn net mensen wat dat betreft.
Sorry, maar dan heb je ervaring met iets anders dan autisme (waar Asperger een vorm van is).
Het gaat bij autisme om de onmogelijkheid om je zo aan te passen dat andere mensen je plezierig vinden.
Hier gaat het om iemand die dat heel goed kan, maar dat na verloop van tijd – als hij heeft wat hij wilde krijgen – niet meer doet.
Dat mensen (ook met Asperger) die veel gepest zijn zichzelf kunnen proberen te `verbergen’, uiteraard. Maar dat kunnen ze niet met behulp van een masker van `sociale intelligentie’.
Nee, een vriendin van mij heeft Asperger (gediagnosticeerd). Ze beaamde dat ze in sociale situaties (noem het verbergen of een masker opzetten, ik vind dat hetzelfde, je bent jezelf niet) zich verschuilt. Zij is vroeger veel gepest en heeft later om haar zin te krijgen ook mensen gemanipuleerd (doordat ze dat gedrag gekopieerd heeft). Zij heeft best een zware vorm van Asperger, maar is pas rond haar 24ste (nu 30) gediagnosticeerd.
Wat je bedoelt met zich niet kunnen aanpassen, is dat dan ook met kleding bv? Zij vraagt aan mij wat mooi is en doet dat dan aan. Alle initiatief komt ook bij mij te liggen, ze kaatst de bal vaak terug.
Gedrag kopiëren om een ander te manipuleren vind ik een erg vreemde vorm van manipuleren 😉
Om iemand te manipuleren moet je weten wat er in de ander omgaat. Manipulerend gedrag kopiëren werkt dus alleen maar als er – toevallig – precies hetzelfde in degene die je wilt manipuleren omgaat als in het geval van de manipulator die je kopieert.
En ja, ook wat kleding betreft is het erg moeilijk voor iemand met autisme om aan te voelen wat je aan moet doen om sociaal geaccepteerd te worden.
Het is bijvoorbeeld extreem moeilijk om zaken in categorieën in te delen: elk “ding” is een uniek ding, voor iemand met autisme.
Overigens ik heb momenteel een beetje ruzie met haar. Ik ken haar nu een jaar, in het begin was het allemaal heel ok, deden leuke dingen samen, ook veel praktische (klussen enzo).
De laatste tijd zijn we wat naar elkaar gegroeid (zonder verliefdheid ofzo), maar we hebben beide moeite met mensen dichtbij te laten komen (zij doordat ze gepest is, gescheiden ouders bv) en ik vanuit een verlatingsangst (ook gescheiden ouders tevens heb ik moeite met haar lage vermogen tot inleven > wil dan bevestiging, krijg ik niet, zij wordt daar wantrouwend van (dat was niet mijn bedoeling) en ik raak gefrusteerd en voel me dan gekwetst. Dat is alleen iets van de laatste weken/maanden overigens. Maar dat is het circeltje.
Ik zou graag die vriendschap terug hebben, maar ik heb haar voorgesteld om elkaar een tijdje met rust te laten. Nu ben ik bang dat dat eeuwig gaat duren (heb haar het initiatief tot terug contact gegeven) en ik vraag me af of iemand met Asperger nu ook over dit soort zaken aan het nadenken is? Lijkt vaak dat ze dit doort dingen makkelijker loslaten of dat het ze onverschillig is?
We hebben beide een muur om ons heen en het dichterbij laten komen geeft nu stress, boosheid en onbegrip. Heel jammer, want ze voelde als een maatje.
Nog tips?
Ik denk dat ze geen idee heeft wanneer ze geacht wordt weer contact met je op te nemen.
Bevestiging krijgen van iemand met (een vorm van) autisme is inderdaad bijna onmogelijk!
Nu woont ze wel naast me, dus we komen elkaar nog wel eens tegen, dus hopelijk scheelt dat wel.
Anders zal ik over een tijdje het initiatief moeten nemen.
Hoi Nats,
Ik vind het gedrag wat jij beschrijft heel erg lijken op narcistisch gedrag waar ik inmiddels veel over heb gelezen, want ik denk dat mijn partner gedrag vertoont wat niet klopt. En omdat er volgens hem hij alles goed doet is het niet mogelijk om daarover in gesprek te gaan. Daardoor heb ik al veel gelezen op het internet over o.a. narcisme, borderline en asperger. In alle 3 heb ik herkenningspunten gevonden, maar ik heb dus geen flauw idee wat het zou kunnen zijn. Onze dochter heeft wel asperger, dus misschien is dat het wel.
De kenmerken waar ik heel lastig mee kan omgaan zijn:
– als ik iets ergs heb meegemaakt (ontslag bijvoorbeeld), dan wordt hij boos op mij (zegt dat het mijn schuld is ipv begrip
– hij heeft geen vrienden, gaat het liefst buiten zijn werk met niemand om.
– Hij heeft sterke interesse in de wereldoorlogen. Hij zit of te lezen over de wereldoorlogen of films over dit onderwerp te kijken. Tegenwoordig wordt dit afgewisseld met motorbladen lezen en kijken naar motoren op het internet (omdat hij sinds een paar jaar een motor heeft)
– hij stelt nooit voor om iets te doen. Het liefst zit hij achter zijn computer.
– Hij houdt geen rekening met mij en doet wat hij wil.
– In het huishouden doet hij alleen wat hem gevraagd wordt.
– Als hij boodschappen doet komt hij vaak terug met dezelfde boodschappen.
– Na een ruzie trekt hij zich terug en is niet bereikbaar. Verbaal is hij heel goed en weet alles zodanig te beargumenteren dat het lijkt alsof het allemaal aan mij ligt.
– Hij zegt dat als ik iets wil vertellen dat ik eerst moet ik zorgen dat ik zijn aandacht trek, want anders hoort hij me niet (zit dan in zijn eigen gedachten).
En zo kan ik nog wel meer opnoemen. In ieder geval ben ik na 25 jaar ‘samen’ op een punt gekomen om een eind te maken aan deze relatie Herkent iemand dit als aspergerkenmerken?
Groeten, Sylvana
Ik zie inderdaad veel herkenbare punten: de interesses, het terugtrekken. Maar dat boos worden als je iets ergs hebt meegemaakt kan ik niet plaatsen.
Sowieso: een diagnose (etiket dus) kan je helpen te begrijpen wat er aan de hand is, je kunt beter begrijpen dat z’n bedoeling een hele andere is dan lijkt. Maar hij moet zelf ook last hebben van zichzelf, en willen weten wat er aan de hand is voor iemand een diagnose kan stellen.
Nu blijft het gissen. Voor jou is het misschien in ieder geval wel een plezierige gedachte dat er geen kwade wil achter zit.
zo herkenbaar wat ik hier allemaal lees. Ook ik heb een zeer groot vermoeden dat mijn man Asperger heeft. hij zet ook de hakken in het zand, met hem is niks mis, ik ben emotioneel labiel volgens hem en wil teveel aandacht.
Wat mij echt het meeste pijn doet is het negeren. Op dit moment zit ik ook erg in twijfel, blijven of weggaan. Ik hou van hem maar voel me op en leeggezogen..
Het lijkt er op dat jullie in dat geval beiden de ander een etiket op willen plakken en daarbij zelf “volgens de norm”, of “normaal” willen zijn. Dat lijkt me een hopeloze aanpak!
Wat als je tegen je man zegt: “Stel dat ik inderdaad emotioneel labiel ben. Hoe wil je daar dan mee omgaan? Wil je daar dan rekening mee houden of vind je dat ik maar een tovermiddel moet vinden om “normaal” te worden?”
Je bent zoals je bent. Dat geldt voor beiden. Een relatie werkt alleen als de ander je ook accepteert zoals je bent, inclusief alles wat in de ogen van een ander een “onvolkomenheid” is. Jouw partner zal dus een manier moeten vinden om rekening te houden met wat hij jouw “emotionele labiliteit” noemt. Wil hij dat niet, dan heeft een relatie inderdaad geen zin.
Dat geldt andersom ook.
Dit geldt natuurlijk in feite in elke relatie, maar in een relatie met iemand die (misschien) Asperger heeft geldt het in sterkere mate: het is – voor beide partijen – heel veel moeilijker om de ander te accepteren inclusief alles!
Beste Johanna,
jouw reactie is treffend! Zo reageert mijn man ook, hij is overigens niet getest, ik ben labiel en de hoofdoorzaak van alle problemen. Moeilijk dat er nooit spontaniteit is, alles is zo zwaar! Misschien kunnen we elkaar via mail steunen? Geloof in jezelf en Let je niet gek maken, wat lastig is want wordt er zelf depressief van altijd die negativiteit.
groetjes Mo
Ik heb sinds 3 jaar een vriend en ben tot de ontdekking gekomen dat hij asperger heeft. Het verhaal van sylvia is mijn verhaal. Ik heb hem ermee geconfronteerd maar hij steigerde natuurlijk alle kanten op. Omdat hij uit een burnout komt en bij een psycholoog heeft gelopen zegt hij dat hij weet dat hij dit niet heeft (alsof hij daarop getest zou zijn) dat iedereen voor hem weg rent, inclusief zijn kinderen die ouder worden en aan mij aangeven dat hun vader niet spoort, ziet hij als dat niemand hem begrijpt, dat hij altijd leuk en aardig is maar als hij ze dus een spiegel voorhoud ze hem opeens niet meer leuk vinden.
Hij word gezien als iemand die altijd zijn zin wil hebben, hij toont weinig tot geen emotie, ik weet dat hij van me houd, hij zegt het ook maar soms denk ik, mmmh…hij speelt ook altijd het slachtoffer als je tegen hem ingaat, want hij bedoeld het altijd goed dus waarom luister ik dan niet, hij geeft me om de twee weken de bons als ik iets verkeerd zeg in zijn ogen of doe om vervolgens met waterige oogjes weer contact te zoeken.
We wonen niet samen en daar heeft hij moeite mee. Ik hou van hem maar vind het steeds moeilijker worden om bij hem te blijven want ik wil niet uit medelijden bij hem blijven. Hoe krijg ik hem zover om zich te laten testen want hij vertikt het gewoon, terwijl ik denk dat er een last van hem zal afvallen.
Hij heeft werkelijk niemandmeer die contact met hem wil, hij is echt alleen en ongelukkig, hij heeft wel een baan waar iedereen hem op handen draagt, hij weet zich daar goed aan te passen en is goe in zijn werk..help wat moet ik doen, ik weet het niet meer, wil hem zo graag helpen maar hij weigert mee te werken, hij vind dat ik een stempel op hem wil drukken en dat hij zich zelf heel goed kent om te weten dat hij dat niet heeft. Ik weet het niet meer en eigenlijk trek ik het ook niet meer. Soms heb ik namelijk ook moeite begrip te tonen, je wil toch ook af en toe begrip krijgen waarvan je weet dat het niet gaat komen…
Lastig om te antwoorden!
Of iemand een etiket heeft of niet maakt natuurlijk in feite niets uit: iedereen is een individu met eigenaardigheden, en je moet op de een of andere manier met jezelf zien om te gaan (in de eerste plaats) en met anderen.
Het etiket “Asperger” helpt omdat je dan van een aantal zaken begrijpt waarom het zo lastig is: er zijn als het ware blinde vlekken, en als je het syndroom van Asperger hebt moet je daar omheen zien te werken.
Voor de partner, jou dus in dit geval, is het bijzonder behulpzaam als dat etiket er is: je kunt er van alles over gaan lezen, en dan meer begrijpen hoe het in elkaar zit.
Voor jou partner lijkt me dus niet in de eerste plaats belangrijk dat hij zich laat testen, maar wel dat hij een therapeut zoekt die hem kan helpen *als hij dat wil*. Hij is gelukkig in zijn werk, maar het lukt kennelijk niet in jullie relatie en tussen hem en zijn kinderen. Het zou natuurlijk mooi zijn als hij *daar* hulp voor zou zoeken. Of daar dan uitkomt of hij wel of geen Asperger heeft doet dan in feite niet ter zake. Er zal in kaart gebracht worden waar de problemen zitten, en hij zal leren daar iets mee te doen. Gezien het feit dat hij op zijn werk wordt gewaardeerd, heeft hij in ieder geval capaciteiten op het gebied van sociale interactie.
Wat wel belangrijk is: iemand met Asperger zal *nooit* “gewoon” worden. Er zullen altijd enorme problemen in de communicatie blijven bestaan, hoeveel begrip jij er ook voor hebt en hoeveel begrip hij ook voor zijn situatie heeft. Het blijft moeilijk, en de tolerantie daarvoor moet van twee kanten komen.
Je voelt je zoekende in een woestijn. Zoeken naar een goede manier om met je partner om te gaan. Eindelijk kwam bij mij het inzicht van Asperger, alles valt op zijn plaats. Maar hoe vertel ik het aan mijn partner, die dan de hakken in het zand zet. Die altijd de discussies wint omdat hij nu eenmaal alles in zijn hoofd al 10 x op een rijtje heeft gezet. Er gaat zoveel om in zijn hoofd, hij onthoudt alles en voor discussies over bepaalde simpele dingen komt het hele verleden weer om de hoek. Alles wat ik ooit heb gezegd komt dan weer op mijn bordje. Ik geef hem vaak gelijk , ook al vind ik van niet. Het is vechten tegen de bierkaai. Geef ik tegengas aan hem over een item, dan heeft hij 20 argumenten waarom hij dat gedaan heeft en dat maakt voor hem dat hij altijd gelijk heeft. Als ik er dan tegenin ga, dan kruipt hij in zijn slachtoffer rol, dat hij ook nooit iets goed doet en hem overal de schuld van geef. Ik probeer veel te lezen en zal dan met goede argumenten moeten komen waarom ik denk dat hij anders functioneert als de meeste anderen. Ik heb begrip voor hem , maar ik hoop dat hij ook begrip heeft voor mij en zijn omgeving die het erg moeilijk vind om met hem om te gaan. Hoe krijg ik begrip van hem ?
Als iemand als diagnose Asperger krijgt hoort daar een therapie bij: zodra iemand het een beetje aanvaard heeft (en dat is lastig!) moet je op zoek naar een in Asperger gespecialiseerde therapeut.
Die kan dan helpen bij het omgaan met mensen, en de belangrijkste persoon daarbij is natuurlijk de partner van de persoon met Asperger.
Het is een langdurig proces, maar stukje voor stukje zal er meer wederzijds begrip komen.
Veel trager dan je zou willen, en met veel meer vallen en opstaan dan je voor mogelijk houdt.
Door te wachten…
Ik weet dat is niet het antwoord wat je graag zou willen hebben, maar op het momentdat je van een ASS iets gaat verlangen of eisen, zullen ze vaak als eerste reactie hebben:
“maar ik weet niet goed hoe dat moet, dus kan ik het niet goed,
en als ik het niet goed doe word het hommeles…”
Vaak heeft iemand met Asperger en welke andere ASS variant dan ook een leven achter zich van gepest worden, en de ene word er timide en teruggetrokken van en de ander, vooral Aspergers met een hoog functioneerend brein zullen zich leren verweren door hun debatvaardigheden en schier eindeloze kaartenbak van schijnbaar nutteloze feiten en gebeurtenissen uit het verleden benutten om de strijd aan te gaan met alles en iedereen, ook als ze niet aangevallen worden. Want dat is het grootste probleem, want op school werd je gepest en dan op zo’n manier dat je als Aspi *kwaad* werd, en dan kon jij als Aspi je weer gaan melden, dat levert een chronisch traumatisch gevoel op dat je het nooit goed kan doen.
Terwijl je van jezelf weet dat je slim genoeg bent om het goed te doen, dat levert een interne kortsluiting op, die bij iedere keer dat je denkt dat iemand vind dat je iets niet goed doet, gelijk in de verdedigende aanval schiet. Zo te lezen zit jou partner nog gevangen in die knellende gevangenis van zelfverwijten, die er als verbale agressie uitkomt.
Voor ik Sylvia leerde kennen had ik al wel de soefies ontdenkt en vooral Zen en the Art of Motorcycle maintenance gelezen, wat me al iets meer begrip voor de schijnbare “domheid” van gewone mensen geleerd, maar ik zag ze nog steeds als Dom. EN dat is nou net het probleem, wij zijn wel veel slimmer qua IQ, maar qua EQ halen we maar net de middelmaat, waardoor we al snel denken “doe es niet zo dom joh, dat weet je toch nog wel?”
Helaas vergeten gewone mensen bijna alles wat ze niet volgende week misschien nodig hebben, dat is geen domheid, maar gewoon “filtering”, bijkomend nadeel is dan ook nog dat “gewone mensen” niet alles uitzoeken om te begrijpen hoe het zit, het is dus niet domheid, maar gebrek aan *kennis* ook hele slimme gewone mensen kunne ontzettend “dom” overkomen omdat ze blind geloven in wat anderen hun wijsmaken en het niet zelf uitzoeken. Maar Syl heeft me geleerd begrip te hebben voor gewone mensen die domweg niet de turbohersens hebben om alles te begrijpen en vooral alles af te vragen.
En dat Afvragen, dat is de truuk die in ieder geval bij ons goed werkt, niet aannemen datde ander wel dit of dat zal bedoelen, en op die aanname het gesprek ingaan, maar eerst de tijd nemen (rust dus en geduld…) om je partner te laten uitleggen waarom iets zo zij dat jij er door geirriteerd raakte, en dan proberen daar *begrip* voor op te brengen. Als je dat volhoudt zal hij vanzelf je goede voorbeeld volgen, en ontaard het dan toch nog in gebekvecht bedenk dan dat het debat winnen geen zin heeft als de ander daarna zijn oren dicht gaat houden.
Koop gewoon het boek van Martine Delfos “Een Vreemde Wereld” en laat het overal slingeren, liefst ook op de WC 🙂 Dan word hij vanzelf nieuwsgierig, en als een Aspi eenmaal nieuwsgierig is geworden, willen ze er alles van weten, dus als ie vraag wat is dat zeg je, “oh niks, gewoon een boek over hoe anders sommigen de wereld bekijken”.
Gewoon laten slingeren dus, en niet vertellen waarom je het leest en ook niet zeggen dat hij het eens moet lezen..
MOET
Aaargh wat hebben Aspi’s een hekel aan dat woord, dus probeer dat als eerste af te leren, want dan gaan de hakken sowieso in het zand, en zie ze er dan maar weer eens uit te krijgen.
Oh en dat het een wat lang betoog is, tsja, dat is gewoon des Aspergers, Lang en Draderig, net als die andere dingen die hun kop in het zand gestoken krijgen, maar o wee als het de asperge lukt zijn kop boven het zand uit te steken, dan kunnen ze toch mooi tot bloei komen…
http://www.youtube.com/watch?v=xVYWWgvQPbE
Sylvia en Ernst,
Ik begin een aantal dingen uit het verleden een plekje te geven na het lezen van bovenstaande……. (-;
Tom “Ooit de man met de stok achter de deur” Storm
Hoi Tom,
Je was perfect voor hem inderdaad 😉
Daar ben ik je nog steeds dankbaar voor, en mis het bijna dagelijks wel eens, want die Executief van mij is voor mijn eerste stap ervandoor gegaan, en nou zit ik ermee dat ik teveel bij dingen stilsta…
Hoi Sylvia,
Ik ben heel blij met je site. Ik leef nu 8 jaar samen met mijn partner waarvan ik al die jaren hem probeer uit te vogelen. Heel vaak klopt het gewoon niet. Ik zelf heb 2 jaar geleden de diagnose autisme gekregen en het blijkt steeds meer dat mijn vriend best wel overeenkomsten met mij heeft, maar wel anders in elkaar zit. Ik heb klassiek autisme en ik begin te denken dat hij Asperger heeft. Als autist zijnde heb ik absolute duidelijkheid nodig anders blijft het me bezig houden; ik moet het kunnen verklaren en dat maakt het dus extra moeilijk.
Tot nu toe ben ik ook al zo ver dat ik inderdaad weet dat alles vanuit goede bedoelingen zijn en er niets kwaadaardigs achter schuilt of onwil. Hij ziet en interpreteerd de dingen nou eenmaal anders. Dus nu heb ik hierin wel rust gevonden.
Op dit moment ben ik aan het rondneuzen op internet of ik duidelijke informatie kan vinden over hoe ik het zeker weet of hij Asperger heeft of niet. Ik herken hem in de kenmerken, maar ik wil echte levensverhalen en het liefst van een (vrouwelijke) partner. Ik ben dus heel erg blij dat ik dat hier vind. Tot nu toe is het veel herkenning; dus ga zo door!
Dat van het mailen om met elkaar te praten als er echt wat speelt in je relatie dat doen wij ook. Dat werkt echt. Want ook ik kan beter schrijven dan praten.
Hoi Carla, bedankt voor je reactie!
Het is heel plezierig om te horen dat mijn stukjes zinvol zijn voor anderen.
Voor een “echte” diagnose is het uiteindelijk toch nodig om dat door een gespecialiseerde psychotherapeut te laten doen. Misschien is het dus een idee om dat aan te vragen. Het kan heel veel duidelijkheid scheppen, voor beide partijen.
Hoi Sylvia,
Lief wat je schijft..
Ben zelf moeder van een zoon van 9. Hij heeft pdd-nos. Maar dat heeft mijn gevoel voor hem niet veranderd.
Mij is verteld dat ik in zijn autisme gegroeit ben. En me onbewust heb aangepast aan hem. Maar ik ben eerder geneigd andersom tedenken en buitenstaanders enorme rand debielen tevinden in de omgang met mijn zoon.
Vooral het ongeduld steekt me.
Fijn om tehoren dat jullie het zo goed met elkaar hebben
Sinds een aantal jaren weten wij dat onze jongste dochter ook pdd-nos heeft, met veel kenmerken van klassiek autisme. De manier waarop anderen (ook mensen waarvan je het niet verwacht) met haar omgaan is soms inderdaad weleens tenenkrommend. Dat varieert van doen alsof ze achterlijk is tot botweg eisen dat ze zich maar moet aanpassen.
Ja, het is weleens moeilijk, en ik vind ook dat autisme (in welke vorm dan ook) geen excuus is om je achter te verschuilen. Maar het is ook goed om je te realiseren dat ze gewoon niet anders kan, en dat dingen vanuit haar gezichtspunt volkomen logisch zijn. Wat onze normale wereld helaas vaak niet is.
Aan Sylvia; bedankt voor je blog!
Tsja ik lees duidelijk niet altijd door 🙂
Het is inderdaad tenenkrommend om te zien hoe neuro tipisci met ASS behepten omgaan (en dan zeker PDD-NOS) wel eisen dat zo’n kind zich aanpast maar zelf een beetje moeite doen om je in te leven (terwijl Neuro-typisci dat wel goed kunnen…) HO-MAAR.
Terwijl iedereen het toch verdient om de tijd te krijgen uit te praten, ook al zijn sommige mensen lang van stof, zelfs zoooo lang dat ik het met moeite volhoud, terwijl ik mijn geduld echt tot in het extreme geoefend heb als coping mechanism…
Wat met welke vorm van ASS belangrijk is, is dat je het als Stotteren moet zien, dus niet proberen alvast dingen in te gaan vullen, want een ASS doet vaak van te voren enorme moeite om het zo te formuleren dat “gewone mensen” (neuro typisci) het mogelijk begrijpen, en als je dan zo’n goed voorbereid betoog onderbreekt met *nieuwe input* waar op gereageerd moet worden, dan valt een ASS al snel terug in vande hak op de tak springen omdat alles meetelt, en *dan is er geen chocola meer van et maken*…
En als je er effe helemaal doorheen zit, bedenk dan wat een heerlijke afwisseling het is, iemand waarvan je weet dat wat ze zeggen gewoon is wat ze denken, inplaats van een of ander lulverhaal over niks.
Want over Koeitjes en Kalfjes OHen, dat zul je een Asperger niet snel horen doen, als er word gepraat, dan weet je zeker dat het ook echt ergens over gaat…
(wat dus ook de gesprekken met een Asperger in het bijzonder zo *zwaar op de maag* maakt, je word er niet snel vrolijk van zeg maar. Totdat je beseft dat zo iemand heel analytisch kijkt, en als je die slag weet te maken, en de rust neemt om af te wachten, dan hebben Aspergers vaak wel hele nieuwe inzichten hoe iets op te lossen, ook al zijn ze dan zo onverwacht dat je als eerste reactie “dat werkt nooit” zult hebben.
Echter heeft een al wat oudere Asperegr zoveel meer meegemaakt qua menselijk gedrag analyseren dat ze vanaf hun 40ste (als ze zo oud worden) vaak wel precies door hoe de mesen in hun omgeving tikken, en dus hele vreemde oplossingen aandragen die soms (nee niet altijd…) verbazingwekkend goed werken.
Wat vooral belangrijk is, is inderdaad GEDULD, want ga je ene ASS/PDD-NOS/Asperger opjagen, dan weet je zeker dat het een drama word…
Hoi Sylvia,
Als enthousiast motorrijder kijk ik vaak op je site.
Maar ook motorrijders hebben natuurlijk een ‘prive-leven’. In mijn geval houdt dat in dat ik de vader ben van 2 fantastische dochters, waarvan 1 ook asperger heeft (zoals we sinds kort weten).
In sommige gevallen kan je je haren wel uit je kop trekken, omdat ze dan weer eens sociaal erg onhandig bezig is geweest. Of je bent (samen met haar) erg verdrietig omdat er weer een vriendinnetje heeft aangegeven verder geen contact meer te wensen.
En op andere momenten val je bijna van je stoel van het lachen, omdat ze (net 12 jaar oud !) weer zo’n briljant woordgrapje heeft bedacht.
Bedankt voor je stukje; het is herkenbaar.
Dank je!
🙂
Je bent veel te lief voor deze wereld…
Dus schrijf ik je maar een berichtje, want pratend neem ik woorden nogal eens te letterlijk, wat voor die misverstanden zorgt, voor een Asperger is “wil je nog een kopje” immers een hele rare vraag, als je al een leeg kopje hebt…