Motorreis naar Valencia, dag 13, Calatrava in Valencia 

Langs de Turia

Zaterdag 15 september 2007

We ontbijten weer in de bar naast ons hotel.

Bestelwagens voor de restaurants verderop kunnen niet langs een tegenover de motoren geparkeerde auto. Er zijn geen boze blikken en we hoeven de motoren niet weg te halen: de bestellingen worden gewoon lopend weggebracht. De afwezigheid van het "druk druk druk"-gevoel in Spanje is erg verfrissend.

Vandaag gaan we naar de Ciudad de las Artes y Ciencias. Dat is een futuristisch gebouwencomplex (voor "de kunsten en de wetenschappen") van Calatrava.

We lopen via de Colon (de straat die de Eixample scheidt van de oude binnenstad) naar de bedding van de Turia. Die loopt in een halve boog om de oude stad, en van daaruit recht naar de zee.

Als alles klaar is kun je door die hele drooggelegde bedding, langs parken en bijzondere projecten, naar het strand lopen.

We zijn hier bij de Pont del Mar, die over een vijver loopt (hier kun je nog even de illusie hebben dat de brug de Turia oversteekt). Dit was de brug over de Turia. Hij is van 1591 (en vervangt een veel oudere brug die tijdens een springvloed verwoest was).

 

Als je aan de bovenkant, als het ware langs de oever van de Turia loopt, kom je niet onder de Pont del Regne door, maar kun je de bobenkant zien.

Die is aan beide kanten voorzien van "wachters", in de vorm van gevleugelde figuren.

Bovendien kun je hier al een glimp (meer dan een glimp zelfs) opvangen van een van de gebouwen van de Ciudad de las Artes y Ciencias.

Vanuit dit gezichtspunt lijkt het alsof er een enorme Romeinse helm achter de struiken ligt.

 

In die bedding van de Turia komen we een plein tegen dat, net als het plein in Sienna, een beetje hellend ligt, met het laagste punt in het midden van een van de zijkanten.

Er wordt druk gebruik van gemaakt, door skaters.

Er is veel water, er zijn sinaasappelbomen en olijven, en er is een enorme Gulliver die vastgebonden op de grond ligt, als klauterobject voor kinderen.

Wat je hier ziet zijn z'n benen. Het geheel heet Un Riu de Xiquets, Een rivier van kinderen.

 

Hier zie je onder andere een van z'n handen.

In Google maps kun je mooi zien dat het Gulliver is die daar ligt.

Kinderen uit de verre omgeving kunnen hier spelen, volwassenen kunnen (in de rest van het gebied) joggen en fietsen.

 

Terwijl Ernst heen en weer rent om alles op de foto te krijgen zit ik op een bankje ops te chrijven wat we gisteren hebben beleefd.

Je hoeft niet perse te joggen of te fietsen hier, of foto's te maken ;-)

 

Aan een van de oevers van de Turia (dus bovenop) staat dit metalen beeld van een fluitspeler.

Op de achtergrond - denk ik - twee voormalige fabrieks schoorsteenpijpen.

 

We komen dichterbij de Ciudad de las Artes y Ciencias.

Het eerste gebouw ziet er nu uit als een ruimteschip.

Je ziet een grote boog, vrijwel geheel van glas, dat helemaal los lijkt te zweven boven de rest van het gebouw, als een los dak.

 

We zien nu ook de vreemde wachters van de brug van dichterbij. Ze zijn enorm.

 

Dit beeld staat op een van de rotonde op de verkeersader op een van de oevers van de Turia (aan de andere kant van de oude stad).

Het is wel een toepasselijk beeld voor een rotonde.

 

Niet alleen bij Gy=ulliver kunnen kinderen spelen: op allerlei plekken is er iets voor ze toe doen.

 

Een eind van de fluitspeler vandaan staat z'n broer: een man met een hooivork, die door het water waadt.

Het zou natuurlijk ook Neptunus kunnen zijn, met z'n drietand, maar daar doet hij niet echt aan denken.

 

Naast die twee mannen staat er ook nog een roos in metaal.

 

La Ciudad de las Artes y Ciencias

En dan zijn we vlakbij dat gebogen gebouw gekomen, het Palau de les Arts Reina Victoria, het "paleis" van de schone kunsten.

Als je er omheen loopt zie je dat de boog die er los overheen lijkt te zweven aan één zijde vast zit, en als je heel goed kijkt zie je dat hij in het midden gesteund wordt.

Bij elke stap die je neemt ziet het gebouw er anders uit. Echt heel erg mooi.

 

Dit is een ander gebogen gebouw, dat de Hemisferic heet.

Je kunt er naar films kijken op waanzinnig grote schermen zodat je geheel wordt ondergedompeld in de film.

 

Na die twee gebogen gebouwen zijn er twee glazen gebouwen die uit de verte vooral doen denken aan een vliegveld of een enorm station: een zich herhalend patroon van gebogen steunpilaren.

Als je dichterbij bent, zie je een enorme waterpartij tussen die twee gebouwen, in zwembadkleur.

Er zijn stenen banken met wit mozaiek om op te zitten, en het vreemde is, dat die gebouwen als je daar eenmaal zit juist erg mooi zijn. Ook daar weer verandert alles met elke stap.

Het is het Museo de las Ciencias, het museum van de wetenschappen (zeg maar het Evoluon van Valencia).

Nog weer een eind verder is het Oceanografico, een soort heel uitgebreid Dolfinarium.

We gaan in de rij voor de kaartjes staan. Het is een enorme rij, in de brandende zon, zonder de mogelijkheid om te gaan zitten.

Er zit bovendien nauwelijks schot in: als iemand bij de kassa aankomt duurt het heel erg lang voordat dat kaartje betaald is.

Ik loop tenslotte naar voren, en zie dat je pas bij de kassa kunt zien wat de prijs is, en dat er bovendien een stuk of 12 combinaties van kaartjes is (met de andere gebouwen hier), en dan ook nog de mogelijkheid van maandkaarten en jaarkaarten enzo: vandaar dat iedereen zo lang bezig is.

Dat is op de een of andere manier weer erg Spaans: niet op het idee komen om al die mogelijkheden op grote borden te zetten die je uitgebreid kunt bestuderen als je in de rij staat, zodat de afhandeling aan de kassa zo is gebeurd.

 

Aangezien een kaartje voor alleen dat Oceanograficum 23 euro pp is, en het met deze voortgang aan de kassa nog letterlijk uren duurt voor we aan de beurt zijn, besluiten we dat dat Oceanograficum maar moet wachten.

Dat was dan de Ciutad de las Ares y Ciencias, voor vandaag (maar absoluut de moeite waard om naar toe te lopen!).

Vlakbij de Ciudad de las Artes y Ciencias is een grote mall met een Carrefour en airconditioning. Binnen is een grote Wii-demonstratie, er zijn trampolines waarop de kinderen in tuigjes aan elastieken hoog kunnen veren, en er zijn erg veel restaurantjes (waar veel Spanjaarden zijn is ook veel te eten).

We eten in een Mexicaanse cantina.

 

Dit is binnen in die Spaanse Carrefour, en dat is toch iets anders dan de gemiddelde Albert Heijn bij ons...

Een hele ham kopen is volkomen normaal, in Spanje, en het zijn uiteraard geen blaashammen, maar echte, goeie!

 

Bruiloft met paarden

We gaan weer terug, en dan niet via de Turia (die een bocht maakt), maar rechtstreeks.

Op de terugweg gluren we om de deur van een kerk, en worden dan door de pastoor uitgenodigd om binnen te komen kijken.

Er is een erg lieve Christofoor, een aantal Nuestra Signora's, en een niet al te bloederige Jezus aan het kruis.

 

Jesu es ayudado por el cireneo staat hier onder: Jezus wordt geholpen door Simon van Cirene.

Dit soort dingen zie je in een "gewone" kerk in Spanje, een kerk zonder kunstwerken die in gidsen staan, een kerk waar elke dag nog steeds mensen komen bidden of naar de pastoor luisteren.

Katholieke kerken zijn een soort stripverhaal in een gebouw, en dat is in Spaanse kerken nog geprononceerder.

Ik houd daarvan (ik had in Spanje al een zwak voor het katholicisme gekregen en dat is heel erg versterkt nu ik in Zuid-Limburg woon, ook al heb ik echt wel oog voor de negatieve uitwassen er van; de positieve uitwassen zijn gewoon erg aangenaam).

 

Als we weer buiten zijn horen we schoten, of, waarschijnlijker, vuurwerk.

OP de Avenida de Valencia gaan we zitten op een bankje in de schaduw van de bomen in de strook groen in het midden, wat water drinken.

En dan komen er officieren op paarden.

De paarden zijn echt onwaarschijnlijk mooi. De voorste met lange golvende manen, en allemaal met gekamde staarten met golfjes er in (met een permanentje zeg maar), met oranje zadeldekens met een wapen.

Het zijn, voor zover mijn kennis reikt, erg mooie Andalusische paarden (en die paarden zijn weer voor een groot deel Arabisch; Arabische paarden zijn veruit mijn favoriete paarden).

 

Even later zien we dat ze een koets begeleiden, uiteraard getrokken door paarden (een ander ras paarden; geen idee welk), met daarin een bruid met haar vader.

Hij is kennelijk op weg om haar "weg te geven".

Zowel voor als achter de koets rijden officieren op Andalusische paarden.

 

De koets rijdt (door druk verkeer; de auto's gaan keurig aan de kant staan om ze er door te laten) tot bij een kerk.

Daar stappen de bruid en haar vader uit.

 

Vervolgens rijdt de lege koets samen met de begeleiders in onze richting.

.

 

De officieren rijden met hun paarden tot precies tegenover ons, en blijven daar staan.

De koets is uit ons zicht verdwenen.

Weer even later is er een enorm vuurwerk. Het lijkt me een klus om die paarden rustig te houden (ook vanwege het verkeer dat natuurlijk doorgaat, en dat vaak toeterende automobilisten bevat).

 

De officieren stappen af.

We zijn niet de enigen die met belangstelling naar dit geheel kijken: veel mensen maken even een praatje.

Dit jongetje mag zelfs op een van de paarden zitten.

Het blauwe bord dat je nog net links op de foto ziet is heel toepasselijk een bord voor een taxistandplaats.

 

Het wachten duurt lang: in die kerk wordt een hele mis gegeven, en dat duurt meer dan een uur./p>

Deze mannen staan, in hun warme uniforms, in de schaduw van de bomen.

 

Tenslotte is de mis dan afgelopen, en stromen de mensen uit de kerk.

Er zijn veel erg chique dames en heren bij het publiek, in het lang.

Een groot deel van de mensen die je hier op straat ziet zijn dan ook geen bruiloftsgasten, maar mensen die naar de bruiloftsgasten kijken.

 

De koets wordt weer voorgereden, begeleid door de paarden.

De bruiloftsgasten maken dit duiidelijk niet al te vaak mee: een groot deel van hen staat met een mobieltje of een fotocamera foto's te maken van die paarden.

 

Dan komt de bruid uit de kerk en stapt in.

De bruidegom stapt na haar in, en ze rijden weg onder begeleiding van de paarden.

Ondertussen is er een groot publiek voor deze gebeurtenis (waaronder wij), dat begint te klappen als ze wegrijden.

 

Hoe ze in Valencia in de rij staan

Als de stoet verdwenen is zien we een groep reigers overvliegen.

Ik denk dat het Puperreigers zijn (de kop en hals waren roodbruin en niet licht, dus het waren geen Blauwe Reigers), maar dat is lastig uit te maken omdat ze erg donker afsteken tegen de lucht.

In de buurt van Valencia zijn veel moerasachtige gebieden (behalve sinaasappelen komt er ook veel rijst uit deze streek: vandaar de paella), dus heel erg vreemd is het niet om Puperreigers over deze drukke stad te zien vliegen, maar het is wel een bijzonder gezicht.

 

Een eind verder stuiten we op een rij mensen die onafzienbaar lang is.

Het meest opvallend is eigenlijk dat het zo'n keurige rij is, waar aan twee kanten mensen langs kunnen lopen.

Nergens wordt gedrongen, geduwd of getrokken, en we zien ook niemand die angstvallen in de gaten houdt of niet iemand anders voor dringt. Dat lijkt hier simpelweg niet te gebeuren.

Iedereen staat daardoor ontspannen in die rij, en maakt van de gelegenheid gebruik om te kletsen (misschien wordt er wel nergens ter wereld zo veel gepraat als in Spanje, denk ik wel eens).

 

Een heel eind verderop zien we dat al die mensen in de rij staan om binnen te kunnen in de Plaza de Toros.

We zijn nieuwsgierig: staan al die mensen in de rij om een stierengevecht te zien?

We vragen het aan mensen die in de rij staan, en het antwoord is ontkennend: een zekere Alejandro treedt hier op.

Ik heb zelfs kunnen achterhalen wie dat is: Alejandro Sanz, een singer-songwriter.

 

Je ziet hier mensen (nog steeds niet bij de ingang) op de stoep zitten: er wordt echt heel lang gewacht, en ook hier kun je mooi zien dat echt niemand probeert voor te dringen.

De Plaza de Toros ligt net buiten de oude binnenstad, tegenover het station, het Estacion del Norte, dat is gebouwd in 1917.

 

Dit is de gelev van het Estacion del Norte in detail

Je kunt goed zien dat het een Modernista gebouw is, rijkelijk versierd.

Wat je ook kunt zien is dat Modernista hier in Valencia veel meer wegheeft van Art-Deco dan het in Barcelona daar op lijkt: Gaudi heeft hier duidelijk minder invloed gehad.

 

Hier zie je het station nog eens bijna in z'n geheel.

Ik vind het een soort kruising tussen een Andalusisch gebouw (in wit met donkerrrood en oker) en art deco.

 

Onze laatste avond in Valencia

's Avonds eten we bij een Baskisch restaurantje, Lizarran.

De bediening is tamelijk hopeloos, maar het eten is erg lekker, en ze hebben er zelfs Txakoli (een Baskische witte wijn)!.

Het is onze laatste avond in Valencia: morgen gaan we weer on the road.

 

Onderschrift

Code voor foto: