Op de motor naar Toscane dag 9, Italiaanse en Franse Alpen 

Bossalosco

Bossolasco

Maandag 5-6-2001

Hier de kerk op het pleintje voor het hotel

Ze kan geen koffie zetten, ons lieve Franssprekende Italiaanse moeke, ook al heeft ze daarvoor een prachtig espressoapparaat, maar er staat wel een echt buffet voor ons tweeën klaar (we zijn de enige gasten). Met prosciutto, zelfs zonder dat we er om hoeven te vragen! En fermaggio, en chocoladebroodjes, en cake, en sinaasappelsap enzovoort.

En dat kun je dan allemaal naar binnen werken met uitzicht op de Alpen...

 

Wanneer we de motoren weer bepakken schijnt de zon, en op het pleintje, voor zijn huis, zit een man een krantje te lezen. Zijn huis met wilde wingerd begroeid, en geraniums aan het balkon. De buurhuizen zijn niet meer gepleisterd, zodat je de oude bakstenen gevel met al zijn geschiedenis ziet, en het kerkje is verschrikkelijk lief. Bomen, waar de motoren onder staan, en dan dat uitzicht op de Alpen. Dit lijkt me wel de meest perfecte plek om je krantje te lezen die je maar kunt verzinnen!

We willen al bijna opstappen als ons moeke naar buiten komt rennen. Ze wilde ons nog een fles wijn geven, die we gisteren zo lekker vonden, want we waren zulke lieve gasten. Italië, je bent geweldig ;-)

 

Stura di Demonte

We rijden Bossolasco uit naar het westen, en de weg gaat naar beneden, en naar beneden, en naar beneden... Naast ons hazelnoot-boomgaarden, nog nooit gezien. Hazelnoten groeien aan struiken, dus het zijn eigenlijk struikgaarden, en we kunnen er overheen kijken, dus de Alpen blijven voortdurend in zicht (net zo ver weg uiteraard).

 

Beneden komen we uiteindelijk in Dogliani , een plaatsje met volgens mij meer kerken dan huizen... Heel vreemd, we hebben langs die ene weg tien kerken geteld, en het plaatsje was niet groot. Zo'n mooie overdekte plaats met water, waar vroeger iedereen z'n was kwam doen, en nu allerlei mensen lekker in de schaduw zitten te kijken naar voorbijkomende motorrijders bijvoorbeeld. En meteen daarachter één van de vele kerkjes, van baksteen.

 

Dit geheel naast een brug over een riviertje dat bijna droog staat, zodat je onder je vooral gras en stenen ziet.

***Red... En als je dan op die brug staat, en je kijkt langs die rivier naar beneden zie je precies boven die droge bedding een piek van de Alpen fel wit getopt door de zon boven alles uit rijzen, terwijl hij toch echt aan de andere kant van de Povlakte ligt nog een paar honder kilometer rijden volgens mij.
Maar ja hij is wel effe 4000 meter hoog...

We rijden onder Cuneo door, over een gele weg, prachtig asfalt met veel bochten en weinig verkeer, wat wil een mens nog meer?

 

In Borgo San Dalmazzo de rode weg op naar het westen, richting Alpen die nog steeds even ver weg lijken. Hier is het drukker, en dat is meteen te merken aan het feit dat een vrachtwagenchauffeur me van de rotonde probeert te rijden, maar langzamerhand ben ik er al aan gewend dat het horken zijn in het verkeer.

De rode weg loopt langs de Stura di Demonte , een rivier die in de Po uitkomt, en in de Alpen ontspringt.
Hij heeft het voor elkaar gekregen hier vrij rechtuit te stromen, en zo rijden wij dus ook. Ik zie twee roofvogels, minder vaart, kijk of Ernst ook vaart minder en stop dan om te kunnen kijken, maar hij rijdt bijna bovenop me ;-) Met die banden kan hij niet meer echt goed remmen, en hij had helemaal niet in de gaten dat ik ging stoppen ;-)

***Red... Ik zat ook naar die roofvogels te kijken en minderde iets vaart om wat meer afstand te creëren tussen Syl en mij zodat ze me niet zou kunnen verassen door haar gas los te laten terwijl ze kijkt, want net als lopen en drinken gaat dat bij haar altijd ehhh... niet samen ?

 

Colle delle Lombarda

We rijden deze S21 niet helemaal door tot de Colle della Maddalena (die vreemd genoeg gesloten is, zal wel vanwege onderhoud zijn of zo), maar slaan linksaf, naar de Colle della Lombarda (of de Col de la Lombarde op z'n Frans).
Een heel smal weggetje rijden we op, eerst nog een stukje door het groene dal, en dan omhoog.

 

Je rijdt hier samen met een wild riviertje op, dat je voortdurend naast je of een stukje onder je ziet, vol stroomversnellingen en watervallen. Het is groen hier, en de rotsen zijn donker. Het schuim van het riviertje is wit, en de sneeuw ook,

 

want voor je het weet zit je hoog, en liggen er hele plakken sneeuw tussen het groen.

 

En dan laten we het riviertje voor wat het is, en klimmen naar boven in een explosie van haarspeld- en andere bochten. Als je naar beneden kijkt zie je een uitzinnig lint dat alle kanten op waait, totaal niet meer te volgen hoe je daaroverheen bent gereden.

 

***Red... Het mooie van deze col is dat ie kennelijk heel weinig door toeristen word gebruikt, want de hufters zijn nog niet vaak genoeg in het ravijn gedonderd om de karateristiek zwart/wit geschilderde open hekjes te vervangen door de walgelijke dubbele vangrails die je bijna overal elders ziet oprukken als een plaag van stalen slangen.

 

Het wordt hoog, en mooi woest en kaal en open. Gentianen, ik zie gentianen!

 

En puinhellingen, en bergmeertjes, en Raven , en gletschers, en uitzichten op bergen en nog meer bergen en nog meer bergen.
Waarom zijn sommige uitzichten zo mooi? Omdat je geen skihellingen tegenkomt? De kleur van de bergen? Die zijn hier donker, met overal enorme strepen witte sneeuw. En de bloemen natuurlijk. Het is hier gewoon waanzinnig mooi, deze Col de la Lombarde, Colle della Lombardea.

 

En dan is er een bordje "France". Op de top. We rijden dus in Frankrijk naar beneden.
En dat is het vreemde, het is aan deze kant minder mooi dan aan de Italiaanse kant. Hier wel een skidorp beneden, met skiliften naar boven. Meer dennen, maar daar kan het hem toch niet in zitten. De toppen aan de Italiaanse kant zijn grilliger, dat is ook een verschil.

Nou ja, de Italiaanse kant is één van de allermooiste stukken pas die ik ken (samen met de Col de la Cayolle).

 

Col de la Bonnette

We komen uit op een gele weg, waarop we rechts afslaan, richting Col de la Bonette.
Zou hij weer dicht zijn?

En verdomd, er staat een bord dat de route is afgesloten, maar trekken wij ons daar iets van aan? Dacht het niet... We zijn weliswaar niet de enige die omhoog rijden, maar het is wel lekker rustig dankzij dat bord.

 

Dat de Roadrunner het moeilijk heeft hoef ik langzamerhand niet meer te zeggen geloof ik, maar hij slaat zich er heel erg dapper doorheen, en ik word er steeds beter in aan te voelen wat hij kan en wat hij niet kan. We rijden de sneeuw in, en komen hoger en hoger, tot we helemaal omringd zijn door sneeuw, alleen maar sneeuw overal.

 

Boven op de top stoppen we even (daar staan meer mensen stil) om wat te eten en tot ons door te laten dringen hoe absurd hoog we hier zitten (iets van 2800 meter dus...). Een Duitse jongen (in een auto naar boven gekomen) is geïnteresseerd in de motoren (vooral in de R3B natuurlijk) en kletst met Ernst (ik ben hopeloos in Duits).

Ik kijk naar de Raven. En die kijken weer naar ons.

Dat is één van de mooie dingen in de Alpen, dat elke pas zo erg zijn eigen karakter heeft. De Col de la Cayolle die zo heel weelderig begint, dan omhoog klimt in alsof je naar het kasteel van de ijskoninging klimt, alsof het een sprookje is, en dan weer helemaal weelderig naar beneden.
De Colle di Lombarda was weer heel anders, met zo'n heel lief riviertje, en alles heel licht, veel opener dan de Cayolle, en het groen veel droger, veel zonniger. En de top mooi wijds en grillig.
En dan deze Col de la Bonette, die je echt naar het dak van de Alpen brengt, je zit hier even hoog als de toppen rondom.

 

Wanneer we naar beneden rijden herken ik de plek waar we ruim een week geleden niet meer door konden rijden. De sneeuwwanden zijn vrijwel helemaal weg! Onze namen zijn gesmolten! Jezus, wat maakt een weekje ongelofelijk veel uit...

 

We kunnen dus overal doorrijden, zijn alleen hier en daar stukken sneeuw op de weg tegengekomen, zodat er maar één voertuig tegelijkertijd door kan. Ik denk dat dat bord "gesloten" daar hangt tot echt alles sneeuwvrij is...

 

***Red... Gelukkig maar, lekker rustig geen sjonnies waar je voor moet remmen omdat ze de bochten verpesten, heeerlijk...
Huh wat hoor ik nou knetteren? Hoor ik dat goed? Dat geluid ken ik dat heb ik zelf ook gehad, ja echt waar daar komt een CB250 uit langvervlogen tijden de berg op geknetterd, ja wat zijn dat eigenlijk wonderbaarlijke dingen 250 CC maar wel 165 km/h en dat in 74 al voor deze, de mijne was uit 72...
Gaas, of eigenlijk vooral Toeren maken... 11.500 in de jaren zeventig. Nooit heeft Honda meer van die opwindende motoren gemaakt.

 

De weg naar beneden is weer op een hele andere manier mooi, het is hier woest, en kaal, vrijwel helemaal tot beneden aan toe,

 

hoewel het gras steeds sappiger wordt.

 

Col de Vars

Wanneer we nu in Jausiers aankomen moeten we rechtsaf, richting Italië, en niet weer naar Barcelonette waar we toen vandaan kwamen. We hebben dorst en honger, maar het ene café dat we tegenkomen ziet er niet echt aantrekkelijk uit.

Linksaf, de Col de Vars op. We zien al snel een lief hotelletje, met terras buiten, waar we op neerstrijken.

Er komt maar niemand naar buiten, zodat ik dan maar naar binnen stap.
Nee, ze zijn gesloten helaas. De bar verderop in het dorp is vast wel open, en als ik naar de WC wil dan kan dat, die is boven.

Daar maak ik gebruik van, en zie dan dat de helft boven in beslag is genomen door hun eigen huis (met overal speelgoed, alle kamers staan open), en dat de hotelkamers heel lief zijn, met heel veel kleuren, en alles met niet-truttige bloemen versierd.

 

***Red... We proberen nog twee andere gedoetjes in het dorp maar die zijn ook dicht, we vinden nog wel allemaal leuke voertuigen, een puntgave RD 250 uit 76 in dat vieze oranje van Yamaha uit die tijd, een elektrieke Timberwoolf voor de peuter van de een of ander,

 

en een Dangel, wat een indrukwekkend gezicht zo'n 4x4 505 met giga-imperiaal, daar zou ik nou wel mee willen rijden, misschien zelfs wel mee door Afrika ;-)

De bar blijkt ook dicht te zijn, dus we stappen weer op de motor, en gelukkig stuiten we op de top van de Col de Vars op een "gedoetje" waar we buiten kunnen zitten. Ik bestel een croque monsieur (een tosti dus), en krijg een enorm bord met geroosterd stokbrood en gesmolten kaas en ham. Dit is een complete avondmaaltijd!

***Red... Echt zo'n heerlijk gedoetje, het was duidelijk een paar jaar geleden nieuw gebouwd, maar nog steeds niet af de betonnen trap aar de nog te bouwen kamers werd als keukenkast gebruikt met alle schoonmaakmiddelen er op, zo ook het wc-papier wat inclusief kartonnetje weg was, gejat door een kampeerder dus ;-( (tuig, wat kost dat nou?)
Het meisje dat de toko runde was de hartelijkheid zelve en brak zowat der nek om het wc-papier tussen al die troep uit te pakken, en ook de omelet die ik kreeg was overheerlijk, we konden weer goed gevuld op weg, een eenvoudige maar uiterst voedzame maaltijd.

We zitten hier heerlijk in het zonnetje, af en toe komen er wat motorrijders aan, onder andere een groepje van vier Zwitsers (twee mannen en twee vrouwen op twee motoren). Het is hier heerlijk, we willen hier niet meer weg....

Helaas kun je er niet slapen, en zo vertrekken we om te kijken of we iets kunnen vinden in Guillestre , want het wordt al laat.

De Zwitsers vertrekken ook, en ik ben al bang dat ze ons inhalen en dan de bochten gaan verknallen. Ze komen er inderdaad aan, maar gelukkig beginnen de bochten voordat ze ons voorbij zijn, en daarna zijn ze zo lief om er achter te blijven, want op de rechts stukken hadden ze er steeds makkelijk langs gekund omdat ik niet kan optrekken.

***Red... We rijden een oneinig lijkend stuk samen op, een heel vreemd clubje bestaande uit twee vieze GSsen en een Fireblade 2001 en een CBR1000F waarvan zoals gewoonlijk het oudste beestje het hardst liep ;-)
Helaas raken we ze in een klein dorpje waar alles opgebroken ligt en het een Gravelpit is kwijt, om pas heel veel later weer ingelopen te worden op de dalwegen. We krijgen bij een Rotonde een ThumbsUp, en ik groet ook zo, altijd weer lekker als je samen met onbekenden effe lekker door kunt rijden.

 

Guillestre

Guillestre. Oude, vervallen huizen.

 

Een pleintje. Ik kijk om me heen, of ik een hotel zie, en hoor geroep achter me. Huh, wat? Oh, shit, die stoep is wel erg dichtbij, en dan knal ik er tegenaan... Al hotelzoekend een stukje uit de stoep gereden ;-)

We vinden een hotel met uitzicht op de Alpen, maar het is zo;'n echt oudevandagenhotel (als we terugkomen van het eten is er een hele groep Nederlandse Harleyrijders aangekomen, dus het klopt precies), dus we lopen naar beneden, het stadje in, om iets te eten te zoeken.

***Red... Maar het was wel een aardige kok die ons in zijn garage liet stallen, zodat we niet alle bagage eraf hoefden te halen.
Ik snap eigenlijk nooit die vragen om motorvriendelijke hotels want we komen nooit andere tegen volgens mij...

 

Het stadje is echt prachtig: het ligt blijkbaar te laag om echt wintersportgasten te kunnen trekken, maar er zijn wel wat hotels, dus wel wat inkomsten.

 

Er zijn huizen die gerestaureerd zijn, maar er zijn er ook die op instorten staan.

 

Het zijn allemaal echt boerenhuizen, met bovenin de nok (op de derde verdieping) een open ruimte waar het hooi doorheen kan. En allemaal kelders, en perfecte sleutelruimtes enzo ;-)

 

De kerk is van deze perfecte deur voorzien.

Het leukste restaurant blijkt de pizzeria te zijn, en rara wie zitten daar ook, buiten? Onze Zwitsers ;-)

 

Ik heb genoeg aan tomaten met mozzarella (een gigantisch bord) en Ernst bezondigt zich aan een forel (dat heet bezondigen omdat ik niet van vis hou), en we drinken er heerlijke wijn bij, en het meisje dat ons bedient is heel erg aardig.

We zijn er getuige van hoe de Zwitsers de rekening apart willen betalen: Swiss treat ;-)

***Red... Met verschillende creditcards, maar het meisje zegt kennelijk dat ze maar met 1 kaart moeten betalen, want de andere wordt weer uit het mandje gepakt ;-)

We leren van het meisje dat "capuccino" altijd met slagroom wordt geleverd in Frankrijk (wat we al wisten), en dat je "café noisette" moet bestellen om Italiaanse capuccino te krijgen (wat we niet wisten).

Alle tafels zijn al leeg buiten, en het meisje is alles aan het schoonmaken, dus ik zeg haar dat we wel zullen betalen en weggaan zodat ze ook onze tafel schoon kan maken, maar dat is helemaal nergens voor nodig: we zitten hier nog zo gezellig te kletsen vindt ze, en binnen heeft ze ook nog zat werk te doen, dus "blijf maar lekker zitten , dat vind ik leuk" ;-)

Dus als je ooit in Guillestre komt, eten in de pizzeria!!!

 

Onderschrift

Code voor foto: