Op de motor naar Toscane dag 8, Bergen, bergen, bergen 

Mito's

Zondag 4-6-2001

Uiteraard wordt er prosciutto gebracht bij het ontbijt, als Ernst daarom vraagt, en ik krijg zijn croissantjes, met boter...

Onze hoteleigenaar wijst ons nog even in zijn prachtige Engels de weg naar de Passo di Montevacca, hij zwaait ons uit wanneer we de garage met de Mito van zijn zoontje uitkomen, en dan rijden we weer.

Er is een kleine onderbreking, wanneer we zo ongeveer een halve minuut onderweg zijn:
Ernst rijdt voorop, er zit een hele flauwe linkerbocht aan te komen. Als hij daar doorheen is komt hij een Mitootje tegen, die hij groet. Ik zit nog net voor die bocht, als het Mitootje mij ziet. Ik zie hem zijn ogen opensperren: door dat groeten heeft hij die (echt absurd flauwe) bocht niet zien aankomen, en hij weet niks anders meer te doen dan rechtuit te rijden, naar mij!!! Hij staart ook naar mij, ik ben godverdomme veranderd in de target-fixation van het één of andere jochie dat niet kan rijden maar perse een sportdingetje wil hebben!!!

Godverdegodverdegodver, ik kan geen gas geven want dan rem ik juist af, en dat is het enige dat in deze situatie kan helpen!!!!!
Godverdegodverdegodver, het enige wat ik kan doen is remmen remmen remmen, en hopen dat dat joch zijn ogen niet op mij blijft richten.... Op een paar millimeter scheurt hij voor mij langs, hij heeft totaal niet afgeremd, en is compleet rechtdoor gereden!

Het kloterige is ook nog dat daar een lullig weggetje loopt, waar hij zo inrijdt, en pas daar remt hij een beetje om een heel eind verder tot stilstand te komen.

Wat heb ik toch een godsgruwelijke hekel aan die jongetjes die iets rijden wat boven hun macht is, van mij mogen ze allemaal worden afgemaakt, die jongetjes, zo langzaam mogelijk!!!

(maar verder was het een heerlijke dag, kijk maar:)

Apennijnen

Ja, wat moet ik zeggen over vandaag? We rijden de hele dag door de Apennijnen , en aan het einde van de dag is er nog een verrassing, maar die komt pas aan het eind. De hele dag over witte weggetjes, Passo na Passo, de kleinste weggetjes, je snapt niet dat ze op de Michelinkaart staan.

Die Apenijnen lopen dus, voor degenen die dat willen weten, zo'n beetje door heel Italië: een horizontale veeg onder de Povlakte (waar we nu doorrijden), en dan vertikaal naar beneden, tot een stuk onder Rome.

***Red... Parken in de Apennijnen , rijden we steeds door, toch kan ik maar niet aan die kaart wennen, ik kan niet eens meer de plaatsjes vinden waar we toen naar Griekenland doorheen kwamen ;-(
Al schiet het wel lekker op, en rijden we nu minder vaak van de wegen op de kaart af, al doen die wegen hun best om ons er af te laten vallen, eigenlijk een wonder dat Syl dat met die klotekaart lukte...

Overal die bewegende bergen die de weg voortdurend bevechten, met veel succes. Op veel plekken zie je iets wat lijkt op de resten van een gletscher of zo, die zijn verwoestende werking heeft gedaan en alles heeft meegesleurd, inclusief de wegbedekking. Maar zouden het echt gletschers zijn? Of enorme regenval? Of zouden de bergen zelf leven?
Zouden de Apennijnen iets vulkanisch hebben en bewegen?

***Red... Wat ik denk is dat gewoon Afrika, dat zachtjes doch aanhoudend aanklopt bij het Eurazische continent, en de Apennijnen liggen als een soort deur de Middellandse Zee in, en die deur wordt nu langzaam dichtgeduwd, met dat gigantische brok Alpen als stevig verankerd scharnier.

En dan rijden we weer langs een rivier, ver beneden, met naast ons hoge wanden. En heel af en toe zie ik zelfs een roofvogel, wat heel bijzonder is voor Italië.

Het is een heerlijke dag, ook al rijden we voor Ernst-en-Sylvia-gewoonte extreem langzaam, want de Roadrunner kruipt omhoog (3000 toeren minimaal, accelereren nauwelijks mogelijk, boven de 4000 toeren lukt niks meer, dus dat is veel schakelen, en als het steil wordt moet er zelfs veel in zijn 1), en de R3B glijdt zelfs voor Ernst z'n gevoel wel heel erg veel, dus ook die kan niet echt snel meer.

Maar het maakt niks uit, over die kleine kutweggetjes waar elk moment de weg weer een paar meter naar beneden kan zijn gezakt kun je toch niet hard.

We komen een ingewikkeld punt tegen, waar we een snelweg en een rode weg moeten kruisen, die alle witte weggetjes op de kaart overstemmen zodat je niet meer kunt zien hoe het loopt. Tot mijn grote vreugde kom ik in één keer (nou ja, niet zonder dat een Fiat Panda vlak voor mijn wiel vanuit een uitrit mijn voorrangsweg op reed, maar vooruit) aan de overkant van de snelweg terecht in Serravalle (denk aan de laange èèè en aaa: dubbele medeklinkers erachter!), maar in dat stadje raak ik de weg een beetje kwijt, wat betekent dat we precies als we het nodig hebben een benzinepomp vinden, en bovendien weer langs die gezellig keuvelende oude mannetjes terug kunnen rijden.

Weer een stuk door de bergen.
Op een gegeven moment rijden we op Ovada aan, en zie ik overal forten bovenop de heuvels, minstens tien!

En weer verder door de bergen, en dan wordt de weg breder, en van Azrifalt voorzien, en dan rijden er allemaal racemotoren, die natuurlijk allemaal enorm kunnen optrekken in en uit de bochten, en dan komt er zo'n fantastisch stuk weg waar geen recht stuk meer te vinden is, waar je omhoogrijdt in een orgie van steunschraapbochten, allemaal op perfect asfalt, en dan rijden we samen met een paar van die racers, en kan ik ze eindelijk bijhoudenn omdat ze toch nergens kunnen optrekken.

Als je hier elke dag kunt oefenen kan ik me voorstellen dat er Valentino Rossi's uit voorkomen...
De motoren die we zien keren dan ook om, om de weg weer te rijden, en nog eens, en nog eens... Dit was de S456, voor de liefhebbers!

Alpen in de verte

Acqui Terme , van waaruit we een stukje rode weg moeten nemen (met alweer veel sportmotoren, en ze hebben gelijk), en dan worden het weer witte weggetjes, en dan zien we iets raar vaags, in de verte. Zijn het nou wolken, of zou het echt...?

We gaan er speciaal voor in een stoppelveldje zitten, op een plek waar het altijd waait, en verdomd, ja hoor. Van hier uit kijk je over de hele vlakte van Turijn (we zitten nog net in de heuvels achter ons, dus wij zitten hier nog boven die vlakte), en zie je, een paar honderd kilometer verder, het wit van de sneeuw van de Alpen!!!

Wat zijn die Alpen absurd hoog, en wat kun je ze hier waanzinnig goed zien!!!

***Red... Van al dat indrukwekkende gedoe de hele tijd zijn we echter wel kapot, want eigenlijk stopten we niet omdat het uitzicht zo mooi was, maar omdat we al de hele tijd op zoek waren naar een leuk plekje, maar we reden steeds aan de verkeerde kant van de heuvelrug, en om nu met zulk mooi weer in de schaduw te gaan liggen ?
En nu lagen we in een bulderende wind die over de Povlakte kwam aangewaaid, de bomen hadden het al jaren geleden opgegeven en waren maar scheef gaan groeien, wij gingen toch maar effe achter die bomenpartij liggen, leve de Sultana's !

We besluiten meteen dat we hier ergens willen gaan eten en slapen, met dat uitzicht op wat nog komen gaat.

In Bossolasco is een hotel "La Panoramica", wat wil je nog meer?

Het hotel ligt, hoe kan het ook anders, tegen de heuvel aan geplakt waar het hele plaatsje aan hangt, aan een pleintje waar ook de kerk staat, en een paar hele mooie huizen. Bomen op het pleintje voor de schaduw (maar dat zien we morgen pas goed, want nu is het donker).

De mevrouw binnen spreekt Frans met Italiaans accent ;-) Heel mooi, en supermakkelijk verstaanbaar. Ze geeft ons een kamer met uitzicht, en het is een "tres jolie" chambre, met een soort half verdiepinkje met ligstoelen, en een deur naar het balkon op volle breedte, ook weer met ligstoelen.

En een enorme den ervoor ;-)

Maar ondanks die den kunnen we nog steeds onze Alpen bekijken! Niet vanuit de ligstoelen, maar staand, met jassen aan, want het is koud, maar dat hoort tenslotte ook bij sneeuw.

We zijn de enige gasten in het restaurant, en het eten is niet geweldig, maar wordt met erg veel liefde door onze Frans sprekende mevrouw gebracht. Ze is weer echt zo'n moedertype die ons zo veel ze maar kan verzorgt en in de watten legt.

En het heeft ook wel wat, Italiaans eten dat niet echt smaakt, dan besef je weer eens wat een ongelofelijk genoegen het was om die verse gnocchi met roomsaus met truffels gesmaakt te mogen hebben. En de wijn smaakt heerlijk...

***Red... En de Douche is ook heerlijk om alle vermoeienissen door het putje weg te spoelen en helemaal fris en verkwikt op reis te gaan naar dromenland, op naar de Bonnette...