Op de motor naar Toscane dag 6, Siena 

Bochtjes in Toscane

Vrijdag 2-6-2001

Tot aan de lunch ben ik nog in onze monnikenzaal gevangen (en kan Ernst in zijn eentje Toscane onveilig maken), maar na de lunch is het afgelopen met mijn werk. We zwaaien iedereen uit en wensen iedereen een goeie reis enzo, en worden zelf uitgezwaaid en een goeie reis toegewenst, en dat was het dan.

***Red... Duhuh, de kunst van het weglaten heet dat zeker...De gesprekken tijdens de luch waren een dagje rec.motorcycles en rec.cars in Real life, met iedereen zijn frustraties en oplossingen voor het huidige verkeer, waarbij de Peteriaanse oplossing die hij in Brazilië geleerd had mij zeer aansprak ;-)

***Red... François werd rood tot achter de oren van alle complimenten, en de Denen werden weggestemd uit Europa ;-)

 

***Red... Enne ik was natuurlijk eerst nog een paar tanken leeg aan het rijden, want wat moet je anders met die bochten doen nietwaar, jammer dat ik al eens rond Firenze had geplokketieplokt waardoor ik maar drie windstreken kon doen, na zuid en west was het noorden nu aan de beurt, nou kwamen we daar al vandaan, maar dat was het noordwesten en dat is weer heel iets anders ;-)

***Red... De onbewoonde bergen in, was het doel, nou dan moet je een godskolere eind rijden zeg, het is gewoon niet gelukt, nog slaapdronken de verkeerde route gepakt, en vanuit Vinci de verkeerde weg gepakt, door het dal inplaats van door de bergen.

***Red... Dus door Pistoia (erg toepaselijke naam) op zoek naar het begin van een weg over de bergrug, en na ernstig verdwaald te zijn eindelijk ontsnapt aan de bedwelmende omklemming van Pistoia.

 

***Red... Oh ja voordat ik in Pistoia kwam nog iets heel vreemds meegemaakt, ik dacht dat ik wel van de westkant op de bergrug kon komen, en reed wat niet geheel willekeurige paadjes op zoek naar een ruggetje dat mij naar de moederrug zou brengen om haar eens lekker af te rossen naar beneden, maar welk prachtig pad ik ook probeerde ik kwam niet verder. Uiteindelijk reed ik maar verder noordoostwaarts, tot er een wat grotere weg was, en die gevonden hebbend draaide ik het gas flink open, want ik wilde helemaal niet over een tweebaansweg ;-(

***Red... BROOOAAAAHHHH !!!! zwier zwaai waai, de boel koelt weer heerlijk af, om dan, je gelooft het niet, te eindigen bij, jawel, het is niet voor te stellen, een Hek, dat net langzaam dichtglijdt vlak voor mijn snufferd, wel heb ik ooit die bergen pesten me gewoon ;-(

 

***Red... Weer terugkeren op mijn schreden, wat is dat, mag ik niet naar die weg, nou dat zullemn we wel eens effe zien ! Duhuh, op naar Pistoia en het vanuit het noordoosten proberen, nou zal ie er van lusten. Eindelijk ontsnapt, op naar Casa Luigi, waar de groengerande vette kringel ontspringt, scheuren, in wijde zwiepers dat de noppen aftoppen, maar ja dan is het daar zo mooi en verassend veelvuldig verbazend dat je al gauw weer stom zit te genieten van al die boomgaardjes, bossen, prutsakkertjes en priegeldorpjes, eigenlijk alleen bestaande uit een ouwe vervallen kerkje.

 

***Red... En dan die bloemenweelde, je neus word zowat beurs van al die geurbombardementen; helaas heb ik geen Syl bij me om verheldering te verschaffen in de vorm van uitroepen als O ! Leander...

***Red... Dus ik moet het doen met wat ik voel merk en ervaar, ja reizen op de motor is al je zintuigen prikkelen tot aan het zesde aan toe, mijn ogen beginnen te tranen, maar het is niet van de wind, noch van de uitlaatgassen, ach de reiziger kent het gevoel wel, je schiet gewoon vol van al dat onverholen moois.

 

***Red... Zeiken niet rijden Anepool, huh ? Rijden niet zeiken, eh, nou ja niet nadenken maar gaan met die brommer, en weer stoppen omdat het zo mooooi is, bah waarom houd ik nou van fotograferen, zo schiet het niet op, ook al hoeft dat nooit, maar ik heb helaas de deadline van de lunch; ik voel nu al om 11 uur dat dat niet gaat lukken, want deze weg is gewoon al zo mooi dat smaakt naar meer ;-)

***Red... Dus aan het einde (weet ik gelijk waar ik in Vinci nu wel naar toe moet ook al is dat niet echt nodig) weer omgekeerd en omhoog, want gek genoeg is een weg dan totaal anders: je hebt andere bochten, maar vooral je kunt dingen zien die je andersom domweg niet ziet !

***Red... Broaa...aa...pppp, lekker rustig weer omhoog (dat moet tenslotte meer energie kosten zo tegen de wereldbol opklimmen, en de R3B word ook al wat ouder tenslotte).

 

***Red... Weer op naar Pistoia, je snapt niet dat je ernaar terug wilt rijden, tot je deze weg hebt gereden ;-) Vooral het laatste stukkie bestaat uit een paar wereldbochten.

***Red...Onderlangs Pistoia gekropen tot aan MonteCatini en daar op naar Montecatini Alto dat moet wel goed zijn, Alto, hoog...

***Red... En inderdaad hele leuke haarspelden, en zoveel dat het wel lijkt of Medusa heeft geprobeerd haar warboel vast te leggen hier, en het toen maar opgegaf en de hele doos heeft weggefikkerd; helaas bleken ze magnetisch ofzo, want het houdt niet meer op die bochtjes, en bochten, en maar door en door.

 

***Red... Verder en verder dwaal ik de rimboe in, de dorpjes worden kleiner en kleiner en liggen vaak op losse bergrichels one way in one way out, het is stil, heerlijk, ik alleen met de brommer, af een toe stoppend om vakantie op te slaan in het doosje voor latere consumptie, en voor het digitaal verhaal.

 

***Red... Sta ik daar een beetje te kijken hoe ik dat bochtje nou vast moet leggen, komt er precies dan een Local op een F650 de bocht door zeilen, heel sierlijk en totaal rielekst, heerlijk, ook iemand die bochten lust zonder ze af te reffelen en naar binnen te proppen ;-)

 

***Red... Stukkie verder een heerlijk doorkijkje met een stapel van die maagdelijk geschaafde stammetjes, daar gaan we piknikken met de echte belgische chocolade kokosmakroon toefjes die ik hier in een supermercado vond, en de Orangina... DE ORANGINA !!! Godverdomme ik heb DORST !!!
Is die klotefles uit zijn omklemmende spinnenarmen geglipt tijdens al die heerlijke bochtjes, hij zal wel afgestapt zijn om effe te kotsen, maar waar ? Ach zoeken is zinloos, ik droom me wel even een fles.

***Red... Prunetta, klein weggetje naar links waar gaat het heen ? effe maar weer eens kijken op de kaart, het is al een uur of twaalf, altijd weer die tijdsdruk HAHAHAHAHA, kan me niet rotten te laat ben ik nu al...door naar San Marcello , Syl weet toch wel dat ik niet kapot kan, Toch?
Mag best wel nog effe door naar Marcello als ik beloof dan snel terug te rijden, Toch?

 

***Red... Wat een weggetje (okee ik val in herhaling) wat een bochten, wat een bloemen, wat een bomen en wat ben ik toch een mazzelaar dat ik hier nu ben, genietend met volle teugen, van dorp naar dorp peddelend, waar straks al die andere peddelaars langs komen, alleen zij moeten ploeteren, en ik niet, lekker Puh !

***Red... Naar Pontepetri is het opeens een groter verbindingsweggetje, en we kunnen nu samen met de opgefokte ik-moet-lunchen-Italiaantjes mee stuiven; gelukkig, als ze honger hebben rijden ze weer als vanouds.
Op naar Le Piastre, wat klinken sommige namen toch Prachtig, doet u mij nog maar een paar delen Asterixen...
Vandaar met motor uit afdalen naar Jawel we zijn er bijna weer Pistoia, dat zich als een vieze doek over het hele godganse dal uitstrekt, wat een vreselijk gezicht, je zal er maar wonen, terwijl het nog geen 10 kilometer verderop zo prachtig is...

***Red... Nog net voor het stuk snelweg dat komen gaat een raceje gedaan met een Scootertje, hij met de motor aan en ik zonder, kon hem net bijhouden, en hij vond het net zo leuk, altijd weer mooi van die woordeloze gesprekken tussen twee motorrijders.
Zoef stuk snelweg, en weer naar Castelguidi, en voor de derde keer de Weg naar Vinci, erg inspirerend, ik snap die Leonardo wel, en zijn Mona ;-) Ronde vormen, ach we lachen erom...

***Red... Nog effe het dal oversteken en ik zit om halftwee nog net aan de lunch, maar gelukkig loopt die door de geanimeerde discussie weer heerlijk uit, zelfs Vincenzo zegt niks meer over mijn te laatkomen ;-)

(Sylvia weer:)
Ik wil graag Siena zien. Ik heb dan wel niks gelezen enzo van te voren (nou ja, bijna niks), maar Siena klinkt als iets wat ik graag wil zien.
We hebben dan ook gevraagd of we onze gevangeniscel nog één nachtje extra mogen bezetten, en dat was geen enkel probleem.

 

We rijden op twee motoren, Ernst heeft de kaart, en ik rij blindelings achter hem aan. Mooi-Toscane: okergele plus bruine huizen tegen heuvels aan geplakt, de klaprozen natuurlijk, de cypressen, de olijven, de druiven, heuvels, bochtjes, hele kleine korte bochtjes. Naarmate we dichter bij Siena in de buurt komen is er meer bos: tenslotte rijden we bocht na bocht door een donker woud.

***Red... Een auto ? Hier... Tijden zie je niemand kom je opeens een ouwe mercedes tegen vol met zigeunerachtige levensgenieters die onwijs aan het discudingessen zijn. Ook de weg kwijt ? Nog geen tel later stopt er uit een ander bosweggetje nog een oude peugeot, en daar stappen twee mannen uit en lopen op de Mercedes af...
Iederen stapt uit ...
Waar zijn we nu weer in terecht gekomen ik zie al een derde Lock Stock en Two smoking barrels voor me, maar... ze vallen elkaar in de armen en nemen afscheid alsof ze elkaar nooit meer zullen zien, klein sprookje in een diep donker bos ;-)

Tenslotte komen we aan op de grote weg naar Siena, en zien we vanuit de verte al de zeven heuvelen waarop Siena (net als Rome, en was het niet in Athene ook zo?) is gebouwd. We rijden om het Fortezza Medicea heen, het enorme fort, dat één van de heuvels bezet. Hier zijn ook de parkeerplaatsen voor de toeringcars, en een Litouwse buschauffeur is zo vriendelijk om te laten zien dat Italianen niet het alleenrecht hebben op schofterig gedrag.

***Red... Maar hij durfde mij toch weer niet overhoop te rijden de lafaard, allen een meissie pakken durf je wel, maar goed hij heeft zijn bus weer eens stapvoets een steile heuvel op leren rijden de hufter ;-)

 

de San Domenico in Siena

We zetten de motor neer op een motorparkeerplaats bij de San Domenico, een Gotische kerk, die we meteen maar even van binnen bekijken.

Daar hangt een vreemde sfeer, waar ik niet goed mijn vinger op kan leggen. Komt het doordat er een kapel is waar het hoofd van de heilige Catharina wordt bewaard? Is het vanwege die heilige Catharina zelf , één van die vrouwelijke heiligen die vizioenen kregen door zichzelf te verminken? Of komt het gewoon doordat het binnen zo ongewoon licht is voor een kerk, waardoor je die beelden en schilderijen van die afschuwelijke Catharina extra goed ziet? Of zou het gewoon komen doordat al het glas in lood er uitziet alsof het in de zeventiger jaren is ontworpen, in het kader van een stadsvernieuwingsproject?

Een rare kerk, en dat is het...

***Red... Onwerkelijk doods, de kerk door nieuwerwetse fratsen net zo verminkt als die Catherina ;-( Naar, heel naar sfeertje, gaf niet de rust die een kerk normaal uitstraalt, waar je tot bezinning komt, ik wil er weg. Ontzinning dat biedt deze kerk...

Wat ik van Siena wil zien is de Duomo (een webcam!), dus daar gaan we naar op zoek. Het mooie is dat we hem vanaf hier kunnen zien, rechts op een andere heuvel dan waar we nu op staan, maar dat we daar niet naar toe kunnen lopen, omdat de verbinding tussen de ene en de andere heuvel op een hele andere plaats ligt. Recht vooruit moeten we, volgens de bordjes.

 

Ook hier overal winkeltjes, maar Siena is een levende stad: de winkels hier zijn er niet alleen voor de toeristen, maar ook voor de mensen uit Siena zelf en voor alle dorpen waarvoor Siena het centrum is. Hier zie je overal slagers die *geen* bordjes hebben met de mededeling dat ze de allerorigineelste salami verkopen, maar ze verkopen hem gewoon ;-) En behalve pizzeria's in de hoofdstraat, zie je in de zijstraatjes ook van die restaurantjes waar gewoon één lange tafel staat, waar je aan mag schuiven.

Alle huizen zijn prachtig, en er zijn niet eens zo heel erg veel gevels aan de commercie ten prooi gevallen. Ja, dit is een aangenaam stadje...

 

het Piazza del Campo in Siena

We lopen een steegje door, en komen dan, volkomen onverwachts, op een enorm plein uit, het Piazza del Campo. Een enorm groot rond plein, met daaromheen grote huizen, Palazzo's, met overdekte galerijen er onder, nu overal bezet met terrasstoelen. Dit is het plein van de palio

Aan één kant, de overkant van waar wij het plein op liepen, het Palazzo Publico , nog steeds in gebruik als stadhuis. Daarnaast een klokkentoren, de Torre del Mangia, van 102 meter hoog (erg hoog dus), een hele mooie slanke vierkante bakstenen toren, met bovenaan een wit-marmeren, simpel versierd, verbreed, vierkant open gedeelte voor de klokken.

Het plein lijkt naar het midden toe naar beneden te lopen. Het voelt in ieder geval daardoor alsof al die prachtige palazzi je op een hele prettige manier behoeden, als je over dat plein loopt. Vlak bij ons is ook nog eens een hele mooie fontein, ook al vroeg-Middeleeuws, de Fonte Gaia , een rechthoekig ding met water dat via een aquaduct wordt aangevoerd. Ongelofelijk hoe mooi alles bewaard is hier, en toch is ook dit plein geen museum. Het is een heerlijk plein, een superplein, ik wou dat er in Nederland zo'n plein was, dan verhuisde ik onmiddellijk naar de stad van dat plein, en ging daar elke dag een ijsje eten...

***Red... Mooi detail van het plein dat daar als een gigantisch halfdoopvont ligt te schitteren is het waterafvoerputje een gigantische andreasschelp waar je letterlijk volwassen kinderen door kunt wegspoelen ;-) Een prachtig groots Amphiteater met een souffleursputje der gorgonen.

We slenteren verder, af en toe door de winkelstraat, dan weer door een steegje. We kijken een open deur in van zo'n fantastisch mooi Middeleeuws huis, en dan blijkt de hele begane grond in gebruik als garage. Tussen de auto's staat nog ergens een beeld...

 

de Duomo van Siena

Dan is er een bordje rechtsaf naar de Duomo, lamgs het politiebureau. We lopen onder een poort door, en daar is de Duomo, aan de andere kant van de parkeerplaats voor de politieauto's.

Aan de andere kant? Hé, de muren van die parkeerplaats lijken precies op de muren van de Duomo, met dat witte en donkere marmer. En als we achterom kijken, dan lijkt de muur waar die poort in zit waar we doorheen liepen er ook precies op! En op de grond zien we resten van pilaren, precies dezelfde pilaren als bij de Duomo in de buurt.

De parkeerplaats van de politie, waar we lopen, is in de nooit afgebouwde zijbeuk van de Duomo. Als die vleugel was afgebouwd, was het de grootste kerk geweest van allemaal. Het dak is er nooit opgekomen. De pest heeft er een stokje voor gestoken...

 

Wat kun je over de Duomo zeggen? Het is een waanzinnig mooie kerk, helemaal gebouwd in wit en donker marmer (in horizontale banden). De voorgevel dateert van later, en is mij veel te suikertaartachtig (wordt door verschrikkelijk veel mensen gefotografeerd, en er zijn natuurlijk dankzij dat suikertaartgehalte absurd veel details in te ontdekken).

 

Er is een toren, vierkant, die per verdieping een raam heeft met pilaren. Hoe hoger de verdieping, hoe breder het raam en hoe meer pilaren (maar wel weer zo dat ze steeds een stukje dichter tegen elkaar staan).

We gaan zitten op de trappen, met zicht op de fotografen (en de rest van de mensen natuurlijk, babietjes die over de trappen kruipen, kindertjes die achter duiven aan rennen, Italiaansen op onmogelijke hakken wankelend, enzovoort) en op de zijkant van de Duomo, met de toren. Echt ongelofelijk aangenaam voor je ogen, is die zijkant, Mmmmmmmm ;-)

Nadat Ernst wat fotografen gepest heeft door henzelf te nemen als onderwerp voor zijn foto's, besluiten we dat we eigenlijk ook wel binnen een kijkje willen nemen. Ik voel me een beetje bezwaard in mijn motorkleren, maar dat is altijd nog beter dan al die korte broeken die we naar binnen hebben zien gaan, ook al staat er een bordje waarop je gevraagd wordt respect te tonen, met zelfs een korte broek met een rood kruis er doorheen.

 

***Red... Echt reuze grappig twee fotografen met een fotografen-vriendinnetje, ze heeft ook een fototoestel, maar dient voornamelijk als lenzenaangeefmachine, de ene fotograaf doet nog zijn best om leuke composities te zoeken, de ander loopt voornamlijk het kennelijk erg dure statief heen en weer te dragen zonder het ook maar ooit te benutten onderwijl supercool uit een hand trillend van het zware gewicht van zijn protserige telelens te doen alsof...

 

En dan zijn we binnen, en dan zijn we stil. Je ogen moeten wennen aan het donker: eerst zie je alleen de enorme zwart-witte pilaren, en het ongelofelijk mooie glas-in-loodwerk natuurlijk, maar later zie je hoog boven je hoofd de gebeeldhouwde hoofden van alle pausen.

Overal beelden. Een pilaar waarin de koppen van geiten zijn gebeeldhouwd, met ogen waarin de pupil gewoon een gat is, maar dat marmer is zo bewerkt dat het, vanuit welke kant je die kop ook bekijkt, gewoon precies een echt oog van een geit is, dat je aankijkt. En dat is maar één piepklein detail!

De Duomo is nog helemaal in gebruik als kerk: overal zitten mensen stil te bidden, of branden kaarsjes.

 

Er is een hoekje met biddende mensen onder een verzameling helmen: dode motorrijders. Dat doet me er trouwens aan denken op hoe afschuwelijk veel plaatsen ik hier in Italië bloemen heb gezien bij een plek waar alleen maar een motorrijder of scooteraar dood kan zijn gegaan: een automobilist sterft niet zo gauw aan een lullig paaltje...

De vloer is een mozaiek van graven, met hier en daar hele "schilderingen" in marmer op de grond, onder andere heel Siena kun je daar bekijken.

 

Je blijft kijken, en ziet overal iets nieuws, en ondertussen merk je dat je je heel plezierig voelt in deze kerk.

Het vreemde is, dat me nu eigenlijk pas opviel dat alles, werkelijk alles wat je hier ziet met de dood te maken heeft. De dood is ook iets wat je nooit zult kunnen begrijpen. Het is iets volkomen raadselachtigs, waartegen je hele wezen zich verzet: dat iemand niet meer bestaat is gewoon niet te bevatten. Iemand die je liefhad blijft gewoon altijd bestaan.

Het is hier dan ook opeens helemaal niet zo vreemd dat er zo iets als een geloof is ontstaan. En zo gek zou ik het niet vinden als de doden onder mijn geliefden hier begraven lagen, in plaats van op een kerkhof. Het is geen gekke plek hier, om naar toe te komen om aan ze te denken. Je ziet hier pas goed hoe enorm de raadelachtigheid van de dood is, die niet alleen niet te begrijpen is, maar ook juist weer alles zin geeft.

Als we naar buiten komen, moeten we op alle mogelijke manieren knipperen om weer aan het licht te wennen...

 

Dwalen in Siena

Terug lopen we door een steegje,

 

vanwaaruit we opeens ver naar beneden kunnen kijken, naar een straatje dat daar dwars onderdoor loopt. Het is een soort scooterparkeerplaats daaronder, en het af en aan gaan van scooteraartjes is een prachtgezicht natuurlijk. Pas daarna zien we dat we ook recht tegen de San Domenico aan kijken, de kerk waar de motoren staan.

 

We lopen langzamerhand richting motoren (dwars op de richting van de kerk dus, want we zitten met die heuvel ;-), en komen dan op een pleintje met, jawel, een McDonalds ;-)
Dat komt goed uit, want ik ben moe, erg moe, en heb dus geen zin om urenlang in een restaurant te zitten, en bovendien wil ik zo direct na het afscheid van onze lieve obers even geen ander Italiaans eten: eventjes alleen mijn lieve obers als herinnering.

Het is prachtig mensen kijken, op dat pleintje: allemaal hun best gedaan op hun kleren. De vrouwen allemaal op superhoge hakken (vrijwel geen eentje kan er op lopen), en net als in Spanje, ontevreden kijkend, tenzij er mannelijke belangstelling is. Behalve één moeder met kindertjes die volgens iedereen als ADHD gediagnostiseerd zouden worden, maar waar ze enorme lol mee heeft ;-)

Naast ons nog een vreemd fenomeen, mensen van heel verschillende pluimage die allemaal uit een huis komen, één voor één, met een raar tasje in hun handen, met bloemenmotief. Later zien we dat het huis een verborgen kerk is. We moeten op de één of andere manier aan Rosemary's baby denken, getver....

 

Wanneer we terug zijn bij de San Domenico, lopen we nog even naar de rand van de heuvel, om naar de overkant te kijken. We zien de plek waar we net naar de scootertjes stonden te kijken. Maar wat we vooral zien, zijn al die huizen, over elkaar heen tegen die heuvel aangeplakt lijkt het, met de Duomo er boven uit torenend.

 

Sommige huizen nog in oker gepleisterd, de meeste in baksteen. De rest van de heuvel is groen, en zo zien we daar voor ons een sprookje in oker, allerlei tinten bruin (gebrande siena natuurlijk ;-), groen, en het wit en donker van de Duomo.

Ja, Italië is mooi, waanzinnig mooi, niet te beschrijven mooi, zo mooi dat het bijna pijn gaat doen...

 

Onderschrift

Code voor foto: