Op de motor naar Toscane dag 5, Vrije tijd in San Miniato 

Toscaanse Weggetjes

Maandag 28-5-2001 tot en met Donderdag 1-6-2001

Wat er aan exploratie van de omgeving gebeurt, wordt natuurlijk voornamelijk door Ernst uitgevoerd. Maar dinsdag proberen we samen, met de 1:400.000 Michelinkaart, alvast een kijkje te nemen in San Gimignano , waar de excursie woensdag naar toe gaat.

Ik zit achterop en probeer de kaart te lezen, maar dat valt niet mee. Het idee is natuurlijk om niet die ene rode weg te nemen, maar binnendoor te rijden, via witte weggetjes, maar daar bestaan er veel meer van dan op de kaart staan, en hetzelfde geldt voor de plaatsjes. Ernst is vandaag op deze manier al totaal ergens anders uitgekomen dan wat hij van plan was.

 

***Red... Echt een ramp, dool je een beetje op de kaart, kom je op de bordjes als je de richting op rijdt die je wilt, zo vaak een plaatsnaam tegen dat je denkt dat die plaats dan wel verder op de route zal liggen, en kom je er in Pontadero achter dat je opeens op weg bent naar Pisa, inplaats van Sienna ???

 

***Red... Maar goed alle kleine weggetjes zijn erg leuk dus na ontelbare verdwalingen kom ik opeens over een heel nauw bolderkarweggetje een dal binnen dat helemaal vol zit met ouwe huissies, een soort verscholen stadje, Buti. Ik ben er een beetje doorheen ge-sightseed, en toen via een iets grotere weg het dal weer uit, en was de hele illusie aan flinters ;-)

 

***Red... Tja en toen was de dag alweer om, want ik moet om 5 uur aantreden voor het ophalen van moeders zodat ze nog even kan ontspannen voor het zakdoekjesleggen-diner dat heel ongewoon voor Italië stipt om 8 uur begint..

 

Dat doet mij er weer aan denken dat Vincenso het tijdstip voor het avondeten heel democratisch had vastgesteld: er mocht geroepen worden hoe laat.
De algemene stemmen wezen zo'n half 7 tot 7 uit (veel Duitsers, die wel weer snapten dat je hier in Italië niet met 6 uur moet aankomen), waarop Vincenso riep: "Goed, dan zijn we het dus eens: 1/2 8". Vijf minuten later kwam hij met de mededeling dat het eten om 8 uur zou beginnen ;-)

***Red...encore 5 uur we hebben de kostbare vracht achterop gespind en gaan een stukkie rijden, moeders leest de kaart...

 

Tijdens het dwalen krijg ik wel uitstekend de gelegenheid om te zien wat de Toscane nou eigenlijk is: een heel kleinschalig gebied, één en al heuvels, met olijfbomen, druiven, en allerhande groente-akkers, afgewisseld met bos, en vooral overal, overal dorpjes.

De stadjes zijn eigenlijk allemaal bovenop zo'n heuvel gebouwd. Je kunt aan alles zien dat het een heel oud door mensen gevormd landschap is.

 

***Red... Veel van de stadjes zijn ook duidelijk te herkennen uit de woelige middeleeuwen toen de aarde hier regelmatig schudde van de langs daverende legers. Bijna allemaal hebben ze een centrum met een vette vestingmuur eromheen. Zelfs de Duitsers hebben hier toen al huisgehouden, dus dat gedonder met Mussolini kwam niet van niks...

 

Het is ook echt wel mooi, maar ik heb al zo vaak gehoord hoe geweldig de Toscane is, dat ik het een beetje tegen vind vallen. Als je op zoek bent naar leuke winkeltjes en restaurantjes, op een vakantie, dan is het helemaal je-van-het uiteraard, want daar struikel je hier over. Het *is* natuurlijk ongelofelijk hoeveel mooie stadjes en steden je hier bij elkaar hebt, en wat daar allemaal aan kunstschatten is te vinden, dat geef ik onmiddellijk toe, en je kunt overal superlekker eten en superlekker wijn drinken, maar het is mij te druk allemaal, veel te druk. Zelfs al rij je helemaal binnendoor, het is onmogelijk om aan de file te ontkomen af en toe.

Oftewel, het is allemaal heel schilderachtig en schattig enzo, de dorpjes in fresco-kleuren, maar veel te dichtbevolkt voor mij als vakantiebestemming (de foto's laten uiteraard alleen maar het schilderachtige Toscane zien...).

***Red... Je bent hier om te werken, dus niet zo zeuren, wees blij dat je er nog wat van ziet, die anderen zitten nu opgesloten in San Miniato... En dat is drie straten en dan niks meer ;-)

 

San Gimignano

Op de één of andere manier slagen we er toch uiteindelijk bij San Gimignano uit te komen. Een heel vreemd gezicht uit de verte: de torens die het stadje beheersen (bovenop de berg uiteraard) zijn vrijwel helemaal dicht, en lijken daardoor eigenlijk vooral op graansilo's. Het beleefde zijn glorietijd toen het op een pelgrimsroute naar Rome lag, maar verviel door de pest, halverwege de veertiende eeuw, en toen werd ook nog eens die pelgrimsroute verplaatst.

 

Nu toeristen Toscane overspoelen beleeft San Gimignano een nieuwe glorietijd. Alles is gerestaureerd, en de hoofdstraat is een aaneenschakeling van "leuke" winkeltjes , met de ene origineelste etenswaar na de andere te koop. En dure schoenen natuurlijk...

We zetten de motor neer naast het park bij de toegangspoort, lopen heel even die ene straat in (het centrum is gesloten voor motorvoertuigen), wijken snel uit naar de straat er achter, en moeten dan eigenlijk al weer terug voor het diner om 8 uur. Morgen gaan we het uitgebreider bekijken. Terug via de rode weg, maar dat blijkt eigenlijk net zo lang te duren als binnendoor, vanwege de stoplichten enzo.

***Red... Echt ongelooflijk hoe snel zo'n stadje verneukt word door de commercie, flesje water 3000 lires... En dan wil ik natuurlijk een paar Foto's maken die weergeven wat er nou zo leuk is aan zo'n stadje, maar dan dus niet die winkels en al die wandelende portomonaies!
Maar uiteindelijk lukt het me toch redelijk om het stadje te pakken, is wel leuk puzzelen om mensen te verstoppen in een overvolle straat...

Woensdag heeft Ernst, na er achter gekomen te zijn dat weggetjes die niet van een bord voorzien zijn altijd doodlopen, en weggetjes die wel van een bord voorzien zijn ook vaak, een kaart gekocht met een betere schaal voor deze omgeving, van 1:200.000. Echt alles staat er op, maar hij is hopeloos om te lezen. Het blijft dus een beetje puzzelen om de namen die op de bordjes staan op de kaart te vinden, maar uiteindelijk lukt dat altijd. Vanmiddag heb ik eerst nog even (nou ja, even...) mijn presentatie veranderd en geoefend, en zo rijden we, veel en veel later dan de rest (die per bus vertrokken is, naar San Gimigniano, en deze keer vinden we het meteen (dankzij Ernst, die de kaart leest).

 

Ik ben op mijn eigen motor, in de hoop me een klein beetje te ontspannen van de zenuwen voor het praatje, en het rijden is heerlijk. Onderweg niet alleen bos en wijngaarden enzo, maar vooral ook veel klaprozen, "poppies" overal. Ja, Toscane is heel schilderachtig.

***Red... En als je een beetje zoekt kun je ook flinke einden rijden zonder in de drukte terecht te komen, moet je alleen wel een goede kaart hebben, ik heb er nu drie, het kostte wat moeite want eerst vond ik losse provinciekaarten van Pisa en Florence, ieder boerenpad stond erop, maar ondanks de verse drukgang, kwam het niet helemaal overeen met de huidige werkelijkheid ;-)
Later een echt goede kaart gevonden, waarop de wegen ook a la Michelin perfect getekend waren, waardoor je kon zien waar je zat op de weg, errug belangrijk, hij was weliswaar maar in 1:200.000, en de rode wegen zijn er ook gewoon geel op, maar voor de rest goed te doen, en nu staan tenminste de plaatsjes op de borden ook op de kaart, en staat het plaatsje er niet op, tja dan loopt de weg niet door, buiten af en toe een karrespoor... servizio cartografico del touringclub italiano, zeg maar AIWB...

 

In San Gimignano lopen we deze keer de winkelstraat helemaal uit, tot op de Piazza del Duomo. Daar komen we Uwe tegen, als eerste. Hij heeft zichzelf vrij gegeven van wat voor culturele uitspattingen dan ook, en eet een ijsje. Heel mooi dat we juist hem tegenkomen: in San Antonio was hij ook op de conferentie, en daar kwamen we hem een paar dagen later tegen in een cañyon in de Big Bend , vele honderden kilometers verderop...

Hij legt ons uit dat de anderen de Duomo aan het bekijken zijn, of de Rocca, de burcht op zijn geklommen. Dat laatste doen wij ook: het is een soort stukje ommuurd park (net zo iets als de Burcht in Leiden, voor wie die kent), van waaruit je over de omgeving van San Gimignano uit kunt kijken.

 

Dan lekker mensen kijken op de trappen van de Duomo,

 

en dan teruglopen via een achterafstraatje, waar de was aan de lijnen hangt, en de Oleander groeit.

 

We komen tenslotte uit op het Piazza della Cisterna. Overal oude huizen natuurlijk, hele oude huizen. Heel mooi is het om de gevels te bekijken: bijna overal kun je een hele geschiedenis zien van vervangen en weer vervangen ramen: dichtgemetseld, een kleiner raam ingezet, een ronde boog er uit, en soms is er zelfs duidelijk een verdieping verplaatst. Dat is heel leuk, als de bepleistering er af is. In San Gimignano zijn alle opgeknapte huizen niet meer bepleisterd: blijkbaar is het op dit moment de opvatting dat dat origineel is.

Voor we vertrekken eet Ernst nog even een ijsje op een bankje tegenover de motoren. Altijd weer leuk om te zien wie er allemaal naar je motor staan te kijken ;-)
Deze keer staan er een jongen en een meisje erg lang bij te dralen, dat is heel zeldzaam, dat het meisje de jongen niet meetrekt, van "Nou is het wel weer genoeg geweest". Ze heeft grote belangstelling voor de Roadrunner. Je ziet ze bijna plannen maken, met z'n tweeën...

Via het hostal (jack aantrekken want het is koud 's avonds; overdag rijden gewoon heerlijk in een spijkerbroek en hemdje, en de Roadrunner stallen en achterop bij Ernst, dan kan ik lekker wijn drinken) rijden we door naar Vinci .
Behalve de aanduiding dat het dan en dan de zoveelhonderste verjaardag van Leonardo is zie ik eigenlijk geen aanwijzingen dat hij hier heeft gewoond; later zullen we nog een klein bordje zien dat naar zijn geboortehuis wijst.

Ik was gelukkig zo slim geweest om aan Vincenso te vragen waar het restaurant zich bevindt waar we vanavond eten, want die bus volgen, dat zat er niet in ;-)

 

***Red... We rijden een beetje verkeerd waardoor we gelijk een mooie binnendoorroute vinden naar Vinci, want de grote weg die we hadden moeten nemen, bleek door een industriegebiedje te gaan, stoppen optrekken stoppen ging het terug naar huis...

 

***Red... Maar daarvoor heel erg lekker eten, no pesce no fermaggio ? "Si Si..." En inderdaad hij had niet gelogen, want het waren hele lieve kleine octopusjes van 1,5 centimeter. En dan nog wat Sepia tussendoor, Syl kiest toch maar voor een kaasplankje, nou ja ??? Daarna komt er een enorme baars langs helemaal prachig opgemaakt, en dat is het hoofdgerecht, krijgen we dus allemaal een lekker stuk van met een bergje overheerlijk gekruide Pasta, tja Ommelette voor mevrouw, con fermaggio, ja Carlo liep het uur uit zijn sloffen voor ons tafeltje, want ik was de enige die shellfish lustte ;-)

 

***Red... Voor ik Syl ophaalde om naar San Gimignano te gaan had ik al de hele dag op zoek naar Sienna door de bossen en bergen daaromheen geprutzt, wat is het daar mooi, nog een leuk stukkie met een Duitse R1100S opgescheurd, maar hij was alleen maar op weg naar de grote weg, die ik direct overstak, einde van de lol...

 

***Red... De heuvels tussen San Gimignano, Volterra, Massa en Sienna kan ik iedereen aanraden die van lekker prutzen houd, veel kleine weggetjes, met steeds weer andere gedoetjes uitzichten enzovoort,

 

net of je in een snoepwinkel rondrijd, overal velden vol bloeiende bloempies droge rode akkers donkere bomenbossen olijfolierampen enzovoorts, en heel veel vogelbeestjes, waaronde de zo prachtige Bonte Kraaien, die we hier niet kennen.

 

De toren van San Miniato

Donderdag heb ik dan eindelijk vakantie, dankzij het feit dat ik van dat praatje af ben. Ik geloof dat ik zelfs te uitgeput was voor motorrijden, was dat niet zo? We hebben San Miniato bekeken, en zijn naar de toren geklommen, om daar in de zon, in het gras te gaan liggen, en te zien hoe mensen hun hondje fotograferen op het muurtje.

 

En wat te eten en te drinken, waarvoor we inkopen hadden gedaan in een klein groenteboer-kruidenierachtig winkeltje, niet zo eentje uit San Gimigniano voor toeristen, maar eentje waar de moekes hun avondeten komen uitzoeken. En dan zie je toch wel hoe heerlijk het gewone eten in Italië is. Al die lekkere kaas!!!

 

***Red... En alles op de pof, waar zie je dat nog, al was het wel net de slager uit de Noorderlingen ;-)

 

Onverhard in Toscane

***Red... Vandaag had ik me tot doel gesteld in ieder geval toch maar een foto te maken van de toren van Pisa , nu ik zeker wist dat er geen toeristen op zouden staan want hij ging binnenkort weer open, ook al is het natuurlijk een speciaal voor het toerisme gebouwde toren, hij is helemaal niet scheefgezakt, maar met opzet scheef gebouwd namelijk...
Maar ja om er nou niet naar te kijken omdat het elitair niet verantwoord is, vind ik wel zulk een dom gelul ;-)

 

***Red...Dus op naar Pisa, waar ligt dat ? Hmmm, helemaal geen leuke weggetjes ;-(

 

***Red... Nou ja dan maar eerst een stuk omhoog naar Altopascio , en daar over de akkerweggetjes gestruind op weg naar Buti om vandaaruit de hoogte in te frutten omdat ik daar hele mooie OTRpaadjes had gezien,

 

eerst effe bij de RAI kijken, en dat is heel vreemd zoveel masten bij elkaar op 1 bergje; klim je een ander bergje op, verrek, nog meer masten ;-)

 

***Red... Kwam daar ook nog een paar nieuwe studioos tegen die niet helemaal af waren gekomen... Toen over allerhande dirtroads heen en weer gekrost,

 

om tegen 4ren te bedenken dat ik die scheve toren nog zou fotograferen, dus vlug naar beneden, ja dat gaat dus niet vlug naar beneden, djeezus wat was ik verdwaald, heerlijk ;-)

 

***Red...Uiteindelijk na een pad met honderduizend haarspelden weer terug in de bewoonde wereld bij Calci, op de kaart ligt dat nog geen 3 cm uit elkaar, en toch heb ik daar drie uur over gedaan, ik lijk wel gek, en dat terwijl ze daar beneden zitten te palaveren over een efficiënte software ontwikkeling ;-)

 

Pisa

***Red... Vlug even naar Pisa, nou ja links en rechts inhalend naar Pisa, want eenmaal in de buurt van een grotere woonkern is Italië een heksenketel.
Via een stuk oude stadsmuur de stad in

 

en langs een prachtige rivier, de Arno

 

op weg naar de Torre de Pisa, tenminste dat vroeg ik, en werd goed geholpen, terwijl ik toch naar de poort vroeg geloof ik ;-0

 

Zelfs twee oude vrouwtjes wilden zo'n beetje meelopen om me de weg te wijzen,

 

aardige mensen die Italianen, uit eindelijk aanbeland in het parkje waar dat prutserige torentje in en hoekje gedrukt staat,

 

terwijl er een veel mooiere koepeldinges met half om half dak centraal staat.

 

***Red... Effe gekeken of ik die toren recht kon zetten, en zowaar het was een werkje van niks, dus gaat er maar heen hij is nu weer

 

Onderschrift

Code voor foto: