Op de motor naar Toscane dag 3, Gevangenis in San Miniato 

Varese Ligure

Zondag 27-5-2001

We zijn om twaalf uur in bed gerold, en doen onze ogen precies twaalf uur later weer open. Jezus, wat waren we moe gisteren.

***Red... Wat een Godslasterlijke taal, we zitten wel in Italië, de bakermat van het Catholicisme !!!

We beginnen maar meteen met de kamer leeg te maken en de motoren te bepakken (wat de Italianen in het café een bijzonder interessant gezicht vinden, althans, als ik met bagage aan kom zeulen; naar Ernst kijken vinden ze minder aantrekkelijk), maar het is geen enkel probleem dat het zo laat is geworden. We krijgen zelfs nog ontbijt, in het zonnetje, buiten op het plein, in de vorm van croissantjes met koffie, en een bord prosciutto voor Ernst.

***Red... Ik hou niet van Fermaggio, het klinkt ook al zo gefermenteerd, maar Italianen weten wel wat lekker eten is !

De huizen aan het pleintje zijn voorzien van, hoe noem je dat, muurschilderingen die bedoeld zijn om net echt te lijken: je ziet pilaartjes waar ze niet zitten, grote stenen, met schaduwrandjes en al, die er niet zijn, stenen raamkozijnen, ook al van schaduwrandjes voorzien, die helemaal niet bestaan, enzovoort. Van sommige dingen moeten we dichterbij lopen om te zien dat ze echt nep zijn.

***Red... Trompe l'Oeil is de prachtige naam, duur bouwen met verf, en je ogen laten struikelen, leuk bijverschijnsel van de late renaissance ;-)

Heel mooi is ook het oude omaatje dat het pleintje afloopt, en bij zo'n beetje elke winkel even buiten een kletspraatje maakt met de winkeliers (wat me, nu ik dit opschrijf, doet beseffen dat die winkels dus allemaal op zondag open waren). Hele geanimeerde gesprekken: iedereen is overduidelijk blij haar te zien, ook de twee giebelende meisjes uit de damesmodewinkel. Als ze ze allemaal gehad heeft loopt ze met glimmende oogjes weer terug.

***Red... Ja mooi is dat dat ondanks het overduidelijk aanwezige toerisme het stadje gewoon zichzelf gebleven is ;-)

Hier en daar loopt een toerist met een Guide Bleue of Beadecker, maar het merendeel van de mensen zijn gewone locals, die met hun auto aan komen scheuren, hem zo asociaal mogelijk parkeren, vlakbij waar ze moeten zijn, en dan, na de nodige sociale contacten natuurlijk, weer terugscheuren.

***Red... Wat heel leuk was, was het feit dat ik dacht dat het geen vakantie was omdat er helemaal geen kip op straat te bekennen was voor zo'n pleisterplaatsje, en dat er nog geen 20 minuten later zo'n hele buslading toeristen druk rebbelend langskwam, zouden het duitsers zijn, of Spanjaarden ?
Italians dus ;-)

De mannelijke klandizie van het café komt in zijn geheel naar buiten lopen als we wegrijden, om ons na te staren.

***Red... Yeah, right...
Ons...
Geloof je het zelf?

Vandaag moeten we dus om 1/2 8 in San Miniato zijn, tussen Florence en Pisa. De kustweg gaat vanaf La Spezia door een aaneenschakeling van steden, zonder groen ertussen. Dat wordt dus binnendoor, ook al betekent dat dat ik waarschijnlijk te laat zal komen.

Passo di Cento Croci

Vanuit Varese Ligure nemen we eerst de S523 richting Parma, over de Passo di Cento Croci, met een enorm aantal bochten. We halen een paar keer een stelletje Harleyrijders in (we zijn een aantal keer gestopt, onder andere om een huis te fotograferen dat daar gebouwd was in de vorm van een boot), en komen dan vast te zitten achter een grote groep snelle jongens, met achteropzitters (wat lijkt me dat een ramp, achteropzitter zijn op zo'n motor...). Maar dat is tegen de tijd dat we op het vlakke stukje zijn aangekomen vlak voor Borgo Val di Taro , dus dat geeft niet.

***Red... Als we daar twee tellen stil staan om te kijken waar we heen moeten, zijn de *Virago* tijders er weer ;-)

Passo del Bratello

Daar slaan we rechtsaf, de Passo del Bratello op, weer één en al bochtjes, door groen land, met veel bos. Het is gelukkig behoorlijk rustig, maar de weinige auto's die we tegenkomen gedragen zich niet zoals de Fransen, die altijd zo lief meehielpen zodat je er langs kwam: Italianen willen eigenlijk standaard laten zien dat ze heus ook wel hard kunnen, wat meestal betekent dat je in elke bocht weer achter ze hangt. Ik word een expert in in-de-bocht-inhalen.

***Red... Verpletterende indrukken laat ze na op de Egootjes, maar moet ik nou geloven dat er wat mis is met die BMW als je zo hard door de bochten gaat ?

Af en toe is de weg hier weg, en moet je via een paardje door het bos omrijden...

We hebben ons nu een eind naar het noordoosten verplaatst, en buigen nu naar het zuidoosten af, en moeten een heel stuk lang een rode weg (de S62 en dan de S63) volgen die, uiteraard, druk is, en door erg veel plaatsjes komt.

Dat is een ongelofelijk verschil met Spanje: daar staan op de 1:400.000 Michelinkaart niet alleen echt alle wegen die je vindt (we zijn er maar een paar tegengekomen die er niet op staan), maar ook nog eens heel erg veel van de plaatsen. Hier staat nog geen 5% van de dorpen die je tegenkomt op de kaart met dezelfde schaal, bij lange na niet, en datzelfde geldt voor de wegen.

***Red... Maar dat ligt niet aan Michelin ;-)

De route volgen die ik heb ingetekend is dan ook een enorm gepuzzel: op de wegwijzers staan eigenlijk altijd alleen maar de dorpjes die vlakbij zijn, en die staan nooit op de kaart. Heel soms staat er ook nog een grote stad op, die een paar honderd kilometer verder ligt, maar dan weet je weer niet via wat voor route ze je naar die stad willen sturen, dus dat zegt ook niks. Het is dus een kwestie van veel stilstaan en puzzelen...

Alpi Apuane

Ik ben dan ook erg trots als ik de S445, een klein zijweggetje van de S63, gevonden heb. Dit is weer Italiaans binnenland, bochten, bocht*jes* eigenlijk altijd, en passo's. Rechts doemen enorme gekartelde bergen op, de Alpi Apuane . De toppen zijn zo'n 2000 meter hoog, een stuk hoger dan waar wij doorheen rijden. We rijden zo'n beetje om de grootste bergen heen, zodat we hem met verschillende soorten lichtinval kunnen bekijken.

***Red... Photographers delight, heerlijk om zo'n braaf landschap te doorkruisen waar dan opeen de afgebroken verbinding tussen de aarde en de maan blijkt te zitten.

We aarzelen dan ook niet lang als we een Café Panoramico oid aangekondigd zien staan. Helaas blijkt boven dat de enorme dennen, die aan de overkant geplant zijn (ongetwijfeld door de concurrent, die zo slim is geweest daar een stukje grond te kopen), het zicht op onze Alpi vrijwel volledig ontnemen.

Bij het naar binnen lopen van het gebouw (het blijkt behalve café ook een hotel te zijn , en de wc vind ik pas na een lange zwerftocht door zalen en gangetjes) hoor ik een bekend geluid: o ja, zondag, de Grand Prix! Op drie verschillende plaatsen staan TV's aan, en overal zitten er mensen te kijken. Ik zie een oranje auto in beeld, met een witte er achter (blijkt later die ploeggenoot van Verstappen te zijn die Coultard dwars zit dacht ik), dus ik vraag: "Verstappen primo?".
Nee, natuurlijk niet, "Míkael Sjoemáker" is primo. En Hakkinen is Out, wordt mij er meteen bijverteld.

Het groepje Nederlandse motorrijders dat een stukje verder op het terras zit vertrekt (altijd maar weer die brommerhandjes bij die jongetjes bij het starten ;-), en wij blijven nog lekker even van ons imaginaire uitzicht genieten, en van het geluid van de Formule-1 auto's.

***Red... Tot aan Castelnuovo di Garfagnana rijden we halverwege langs de zuidwesthelling van een bergruggetje, zodat we de hele tijd (behalve dan op die plek van die dennen) uitzicht op de Alpi Apuane houden. Het zijn bergen van marmer: aan de andere kant ervan ligt Carrara .

Na Castelnuovo di Garfagnana (ja, ik heb een zwak voor mooie namen) loopt de route langs een riviertje, wat zorgt voor langere, snellere bochten. Vanaf Barga kunnen we kiezen voor het witte weggetje aan de andere kant, zodat we tussen relatief weinig auto's rijden hier.

Het witte weggetje komt uit in Bagni di Lucca (echt een prachtige link, met veel foto's, waaronder ook die van zo'n beetje alle winkeliers daar ;-), waar het volgens de kaart aan de overkant van de rode weg die naast Bagni di Lucca loopt, gewoon verder zou gaan. Probleem is dat het witte weggetje in het echt gewoon op die rode weg uitkomt in de vorm van een T-splitsing. Zowel links als rechts is, een eindje verderop, een zijweggetje, waar alleen maar namen op staan die niet op de kaart staan.

We kiezen op goed geluk voor het weggetje rechts.

***Red... We zien de prachtige hangbruggetjes van Bagni di Lucca nu ook van de andere kant waar we ze eerst alleen maar net tussen de huizen door konden zien, kunnen we ze nu prachtig zien liggen.

Het is een mooi asfalt weggetje door het bos. We halen drie Landrovers in, en dan klimt het weggetje langzamerhand omhoog, en dan rijden we een dorpje binnen. Het straatje wordt errug smal, en het kloterige is dat de Roadrunner een verschrikkelijk lawaai maakt, want het straatje wordt steiler, en steiler, en steiler.

Ernst rijdt voorop, en stopt dan vlak na een haakse bocht in de weg. SHIT!!!! Hier kom ik niet meer vooruit, want dat trekt hij niet, en het straatje is zo ongelijk dat ik hem maar net overeind kan houden. Ik kan niet afstappen, en achteruit peddelen lukt ook niet. Ik zit helemaal gevangen :-(((

Ernst inspecteert het vervolg, en na de volgende bocht loopt het straatje het dorp uit, in de vorm van een onverhard karrespoor. Nee, dit is dus niet het weggetje van de kaart. Tot overmaat van ramp verschijnt er ook nog eens een Landrover die er langs wil, maar ik kan echt niet bewegen :-(

De Roadrunner en de R3B worden door Ernst achteruit gepeddeld en gekeerd, en dan moet ik weer met knallende uitlaat door dit stille dorpje heen.

***Red... Was inderdaad ongelooflijk steil, alleen in de Picos ben ik het steiler tegen gekomen, steeds het gevoel dat de twee ortliebs me achterover zullen trekken, niet echt lekker rijden, maar wel oh zo Mooi.
Het grappige was wel dat de landrover na onze mislukte beklimming ook weer terug kwam, kennelijk is het weggetje alleen bedoeld voor Fiat Panda's die je daar overal in de dorpjes ziet ;-)

Ergens onderweg, geen idee meer waar precies, ontdekten we deze stoomtrein.

Het linkerweggetje biedt meer soelaas, en zo rijden we ons laatste stukje in de bergen, langs schilderachtige dorpjes met okerkleurige huizen met verweerde gekleurde luiken.

***Red... De hele tijd maar bordjes Villa Basilica , het leek een heerlijk vooruitzicht, maar helaas voerde onze weg er toch niet heen, weer een plek op het lijstje van verlangen.

Na Collodi , het stadje waar Carlo Collodi Pinokkio schreef, zijn we aangewezen op rode wegen, via Montecatini waar we doorheen moeten (nog steeds is het me een raadsel hoe ik daar de weg heb gevonden), de S436 op, die de vlakte van de Arno oversteekt, de grote vlakte die bij Firenze begint, en breed doorloopt tot aan de kust.

Het is hier één en al bedrijvigheid: stinkende industrie, overal dorpen en steden. In Fuccechio raak ik de weg kwijt, en merk pas een heel eind later dat we over een verschrikkelijk saaie weg naar Pisa aan het rijden zijn. Terug dus :-(

San Miniato

Onderweg hangt in elk straatje minstens één Ferrarivlag.

Tenslotte zien we bordjes met San Miniato er op.

***Red... En rijden we eindeloos door een soort Italiaans Lage Weide ??? Nee als dit de Toscane moet zijn, dan weet ik het niet meer, wat is dat volgebouwd de laatste 10 jaar zeg ;-(

De informatie die ik heb over de conferentie is: "There are two convents in San Miniato. Our convent is called "Convento di San Francesco" and is located in Via S. Minzoni, 4 San Miniato" en dat is het. Bij de aanwijzingen voor de treinreizigers heb ik gezien dat ze tegen de buschauffeur iets over "San Miniato Alto" moeten zeggen, en als ik een bordje die kant op zie lijkt me dat dus de juiste richting.

San Miniato Alto blijkt een erg oud stadje, bovenop een heuvel. Dat zie je in heel Toscane, en die gewoonte van stadjes bovenop heuvels stamt uit de tijd van de Etrusken die hier woonden.

En opeens, terwijl ik dit opschrijf, snap ik waarom de ene helft van de Italianen zo verschrikkelijk leuk en aardig en levensgenieterig en anderen-een-plezier-willende-doen is, zeg maar Valentino Rossi-achtig, terwijl de andere helft van die opschepperige machootjes zijn die het geen zak kan schelen hoe de rest van de wereld zich voelt (zeg maar de Max Biaggi's):

net als Asterix en Obelix heb ik altijd de pest aan de Romeinen gehad, alleen al omdat ze alleen maar supersaaie teksten konden schrijven: de enige die leuk schreef, Ovidius, had zowel de verhalen als de manier van schrijven van de Grieken gejat. Rossi is natuurlijk Etruskisch, en Biaggi Romein. Klopt precies, want in San Miniato woonden veel Rossi-achtigen. (maar neem mijn analyse alsjeblieft niet te serieus ;-)

Het gebouw rechts van de toren, met die paar auto's ervoor geparkeerd, is het Convento di San Francesco.

We zijn boven aangekomen, en kunnen daar het stadje binnenrijden, linksaf, ware het niet dat daar een hek met een bord staat met "verboden in te rijden". Ik sla dus netjes rechtsaf, de enige andere mogelijkheid, maar zie al snel dat we dan weer de heuvel af rijden. Zo kom ik nooit in dat klooster. Omkeren dus, en dan maar door die versperring heen.

We rijden door een smal straatje, en komen uit op een pleintje waar een paar oude mannetjes zitten. Ik vraag de weg naar dat klooster, en ze komen er bij staan. Er wordt wat heen en weer gekletst, over het eenrichtingsverkeer, en dat het onmogelijk is om het uit te leggen als ze het "netjes" zouden doen. We krijgen dus een route die werkelijk op alle punten tegen het verkeer in liep ;-)

Het klooster ligt dicht bij de top van de berg (waar een toren bovenop staat), een zandstenen gebouw (zo noem ik dat eigenlijk altijd, als het zandsteenkleurig is, geen idee of het ook zo is) in L-vorm, met hier en daar vrijwel niet leesbare inscripties.

Wij blijken te slapen in een oude gevangenis (sommigen kunnen hier in het klooster slapen, maar niet iedereen; alle maaltijden vinden hier plaats, en verder zit ik de komende week hier 8 uur per dag binnen naar presentaties te luisteren en te discussiëren).

***Red... Tja, en ik moet me maar zien te vermaken in dit van vervelend onoverzichtelijke bochten vergeven druk klotelandje ;-(

Er is een auto die de anderen vervoert die in de gevangenis slapen, en wij mogen achter hem aan rijden. Zodra we geïnstalleerd zijn worden we hier terug verwacht voor onze eerste gezamenlijke maaltijd. De chauffeur zet er een lekkere vaart in: hij probeert er duidelijk voor te zorgen dat we ons niet vervelen achter hem aan. Hij doet het helemaal volgens de officiële manier, wat eenrichtingsverkeer betreft, en dat houdt in dat hij de berg afrijdt, de vlakte in, een kilometer of vijftien verder afslaat om via een andere weg weer naar San Miniato Alto te rijden, en ons dan naar het hostal dirigeert. We hebben veertig kilometer gereden om hemelsbreed een afstand van driehonderd meter af te leggen. Nou snap ik waarom het zo druk is in Italië, op de weg ;-)

***Red... Ja, je was nog niet in Rome geweest met de motor hè? Als je daar zonder kaart gaat rijden (ik vertrouw nogal op mijn richtingsgevoel) kom je steeds weer bij dat ene collossale gebouw uit, nee niet dat, maar dat met die enorme witmarmeren trap ervoor ;-)

(Plattegrond van http://www.sanminiatotartufo.it).

De gevangenis heeft een riante kamer voor ons; één raam heeft nog de tralies ervoor zitten (in een heel ingewikkeld vlechtwerk van stangen die door een gat in andere stangen lopen, waar Ernst de volgende dag van heeft uitgepuzzeld hoe ze dat in elkaar zetten; je kunt hier nooit een tralie er uit trekken). Waarschijnlijk beslaat onze kamer twee cellen, en de badkamer ook nog eens een cel, en in de dertiende eeuw was het vast niet netjes één man per cel, dus we nemen met z'n tweeën de ruimte in van een enorm aantal gevangenen.
Het uitzicht is grandioos, doordat je hier over de Arno-vlakte uitkijkt, en de bergen aan de overkant kunt zien, waar we vandaan kwamen.

We lopen naar het klooster voor het diner, waar Ernst zichzelf voorstelt als de lady van Sylvia. Het is geloof ik de eerste keer in de geschiedenis van deze working group dat er een mannelijke lady bij is.
Het is een internationaal gezelschap, van een man of veertig, voertaal Engels, en nadat iedereen van wijn is voorzien kiezen we één van de vele ronde tafels uit, waar je met z'n zessen aan zit. Zo zitten we elke dag in een ander gezelschap.

Deze eerste avond is een beetje onwennig, maar we maken alvast kennis met de Italiaanse obers die ons de rest van de week zullen verwennen (en die het prachtig vinden dat Ernst geen fermaggio lust (volkomen geschift, in hun ogen), en ik geen pesce (toch ook wel een beetje geschift)).

***Red... Wat ze wel weer goed vonden is dat we samen die combinatie hadden, want wat absoluut Not done was Pesce con Fermaggio, ze lagen met z'n allen zowat dubbel van de dubbelzinnigheid ;-)

Heerlijke wijn er natuurlijk bij: Vincenso, die alles georganiseerd heeft, had als absoluut eerste eis voor de plek waar deze week zich zou afspelen, dat de prijs inclusief een ongelimiteerde hoeveelheid wijn zou zijn , zowel voor de lunch als voor het avondeten. De obers zouden niet meer bijschenken als iemand echt volslagen dronken was, vertelde hij, maar verder zouden de flessen op tafel aangevuld worden wanneer we maar wilden.

Een Italiaanse maaltijd, met Italiaanse wijn, opgediend door twee verschrikkelijk innemende Italiaanse obers, mannetjes van een jaar of vijfenvijftig, een beetje krom lopend, maar verder doet alles het nog, die helemaal blij worden als ze zien dat je het naar je zin hebt, en dat aan een tafel met gesprekspartners die alles over onze motortocht willen weten, en die stuk voor stuk zo'n lekker gevoel voor humor hebben, in een grote, hoge stenen ruimte in een klooster, waaraan je op alle mogelijke manieren kunt zien dat hier al eeuwenlang monniken hebben gegeten. En dat maken wij mee! En dan kunnen we ook nog naar bed in een gevangenis!

***Red... Met vloerverwarming in een bloedheet land, ze weten wel hoe ze gevangenen moet kwellen ;-)