Zuid-west Spanje op de motor dag 8, Trujillo 

De zon komt op

Dinsdag 23-5-2000

Hoe het komt weet ik niet, maar ik word vlak voor de zon opkomt wakker, en ben kwaad op Ernst. Gisteren heeft hij, uiteraard, een paar keer gezegd dat ik beter zus kon stoppen, of beter zo kon rijden, en normaal gesproken doet me dat niets, maar ik voel me nu helemaal woedend.

Ik ga naar buiten, denk er nog even over naar de motoren te lopen, maar die staan achter een muur.

Ik ga tegen die muur zitten, aan de andere kant, en heb uitzicht op de vlakte rond Trujillo, en de bergen in de verte (dit oude gedeelte van de stad ligt hoog).

Ik zie een rode gloed achter de blauwe bergen, en dan verschijnt de zon, helemaal rood. Hij groeit hier absurd snel van piepklein stukje tot volledige bol: we zitten heel veel zuidelijker dan thuis!

Het is heel erg mooi, maar als ik terugloop merk ik dat ik nog steeds die irrationele kwaadheidsgevoelens heb.

Als ik weer in bed kruip, en Ernst zegt: "Ga maar lekker even onder de douche, dan voel je je veel beter", barst het los: "Je weet helemaal niet hoe ik me voel, lul". Dit is echt heel klote. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik kan er niks aan doen.

*Red. Tja twee kapiteins op een zinkend schip is ook een vet probleem als je geen vis lust...

Het wordt echt serieus RUZIE, en dat nog voor het ontbijt. Op een gegeven moment, als Ernst zichzelf te boos vindt worden (jaja, hij *kan* echt boos worden, maar ik denk niet dat er behalve ik veel mensen zijn die dat voor elkaar kunnen krijgen), gaat hij in bad liggen, en kijk ik uit het raam.

*Red. Ga mijn woede niet op zo'n klein meisje koelen dat niet eens eem motor netjes naast de weg kan zetten ik verzuip nog liever mezelf ;-þ

Er vliegen Ooievaars rond, en heel veel Kleine Torenvalken . Ik zie Rode en Zwarte Wouwen , en op een gegeven moment zelfs een Hop : een isabelkleurige vogel met ronde zwart-witte vleugels, een lange dunne naar beneden gebogen snavel en een zwart-witte kuif. Prachtig. En dat midden in de stad!

Ik bedenk dat mijn vader dat allemaal zo vanuit zijn raam had kunnen zien, toen hij ziek was, en langzamerhand word ik rustiger.

Ernst ligt inmiddels al enige uren in bad, en ik ga maar even kijken of hij niet verdronken is. Gelukkig niet! Ik word natuurlijk natgespetterd, en ik was zijn haren, en alles is weer goed, maar we zijn wel mooi te laat voor het ontbijt.

We besluiten allebei dat het vandaag maar eens een rustdag moet worden, in Trujillo.

*Red. Ja die bezoeken aan plekken waar heel veel oude herrineringen bevatten zijn altijd bijzonder emotioneel, daar verander je niks aan, als je nog een beetje gevoel in je lijf hebt, gelukkig hebben we heel af en toe ook nog eens ruzie ;-)

Oud Trujillo

Ik raadpleeg mijn Lonely Planet.

Behalve het nieuwe gedeelte, en de oude stad waar wij nu zitten, is er ook nog de "upper town", nog hoger gelegen dus.

Daar is Trujillo begonnen, alweer in de tijd van de Moren. Die hebben 900 meter muur op een heuvel gezet, en daarbinnen een castillo, kasteel gebouwd.

We komen bij de hoge stad door achter de kerk langs te lopen, met de 6 Ooievaarsnesten. Terwijl we omhoog lopen denk ik een uil te horen, maar op een open plek zie ik wie het geluid maakt: de Hop.

Die zegt volgens mijn Engelse vogelboekje hoopoopoo, en dat klopt precies. Terwijl hij het geluid maakt beweegt hij z'n kop naar beneden, en z'n kuif omhoog. Uiteraard komt hij op de foto.

*Red. Helaas had de flamenco danseres donders goed door dat ik haar wilde fotograferen dus iedere keer als ik dacht nu kan ik die kuif er mooi opkrijgen keek ze me strak aan waardoor het niet meer dan een streep boven haar koppie was ;-(

Nog vol van alle vogel-ontmoetingen lopen we bijna tegen een man en vrouw aan, die met een geweer lopen te zeulen. Niet iedereen is hier dus op dezelfde manier vogelliefhebber als wij. Als Ernst ze op de foto zet, proberen ze ook onmiddellijk het geweer te verbergen (de kolf steekt nog uit), dus echt legaal was het vast niet, wat ze van plan waren.

El Castillo de Trujillo

Het Castillo wordt gerestaureerd. Helaas met gloednieuwe machinaal gemaakt stenen, wat het er niet echt mooier op maakt, maar je kunt daardoor nog wel weer goed zien hoe ongelofelijk veel er eigenlijk nog overeind staat van iets dat duizend jaar geleden is gebouwd.

Het kasteel ligt op de enige heuvel in de verre omtrek. De Moren hadden een fantastisch uitzicht hier vandaan: de vijand was tientallen kilometers van alle kanten op te merken, als ze uit de bergen tevoorschijn kwamen.

De rest van de dag brengen we in bed door; ik geloof dat we niet eens hebben gegeten.

*Red. De Sultana's en de Kas limonnetjes zullen altijd ondergeschoven kindjes blijven op deze reis, maar zonder deze wakkere kameraden hadden we het nooit overleefd, en al die prachtige vlinders en kleine groenpaars metallick kevertjes en die prachtige bloemenzee in het oude kasteel vergeet ze weer, hoe moet dit nou ooit een lekker boek worden als allen de hoofdlijnen uitgezet worden en de details in een overdaad aan gebeurtenissen ondergesneeuwd raken ???