Zuid-west Spanje op de motor dag 11, Cordoba 

Zwerven door Cordoba

Vrijdag 26-5-2000

Alweer ontbijt aan het raam. Deze keer zijn we niet, zoals gewoonlijk, de allerlaatsten, dus zijn er meer andere ontbijters om te observeren. Altijd weer mooi om te zien hoe sommige mensen hun bord overvol proppen, bij zo'n ontbijtbar, en dan nog geen kwart opeten.

*Red. Vooral onze landgenoten...

Voor we de stad ingaan bekijken we onze hoteltuin, die precies hetzelfde irrigatiesysteem blijkt te hebben voor de sinaasappel- en citroenbomen als de binnenplaats van de moskee.

*Red. Helaas liggen er ongelooflijk scherpe gravelbrokken zodat het wandelen meer een oefening in Fakirisme is...

Vandaag gaan we eerst op klerenjacht, want Ernst mag wel eens een nieuw shirt hebben, en ik kan altijd wel wat gebruiken. Spaanse dames blijken gemiddeld nogal bijzonder erg truttig gekleed, maar ik vind een hemdje en een T-shirt, terwijl Ernst nog meer moeite heeft iets te vinden dat bij hem past, tussen de stijve herenoverhemden.
Maar uiteindelijk is hij helemaal het mannetje in z'n nieuwe zwarte overhemd, klaar voor de Feria.

*Red. Precies *dat* was de reden voor de shirts, want ik had een aantal van die lulletjes in T-shirt eens verteld wat ik er van dacht dat je naar zo'n feest gaat en je meissie alle mogelijke moeite doet om er perfect uit te zien, en dat zij daar te stoer voor waren, dus moest ik dan wel zelf het goede voorbeeld geven...

We zwerven nog een beetje door de stad, en vinden ergens aan de muur een liedje, woorden plus muzieknoten, in tegeltjes, gewoon ergens in een muur, alsof het een straatnaambordje is.

Ook komen we er achter dat vrijwel elke deur van een oud huis hier open is, uitkomt in een halletje (helemaal betegeld natuurlijk), met weer een smeedijzeren deur, waardoorheen je naar de binnenplaats kan kijken. Die binnenplaatsen zijn uiteraard weer betegeld, en staan meestal vol bloemen. En dan woon je hartje binnenstad!!!

De Feria 's middags

We zijn wat vroeger dan 3 uur bij de Feria, dus slenteren we, met een liter Kas Limon per persoon in onze handen, over de "paardenstraat".

Er is een ruiter bij die gewoon in spijkerbroek en shirt is, en echt helemaal niks hoeft te doen (zo lijkt het) om zijn paard op z'n allermooist te laten dansen.

En een man van minstens 60 jaar, die bij de stop, waar iedereen wat drinkt, zijn paard eerst in een kaarsrechte lijn achteruit laat lopen, en dan vanuit stilstand in twee galopsprongen precies laat stoppen naast zijn Amazone die een stukje naar de zijkant was gestapt om effe met een buurvrouw te klessebessen... Zonder zweep of sporen of ander geweld, gewoon met subtiele seintjes.

Het is, door al dat paardengekijk, alweer kwart over drie als we in El Asparragues komen, maar we zien geen bekenden! Om vier uur nog niet, en om vijf uur ook niet. We zijn inmiddels eigenlijk nogal oververhit geraakt hier, en besluiten even weg te gaan, om te kijken of onze vrienden er vanavond zijn.

Sierra Morena

Eenmaal op de motor bedenken we dat we eigenlijk net zo goed, in plaats van naar het hotel rijden, een eindje de bergen in kunnen.

Na wat omzwervingen vinden we een weggetje naar Santa Maria de Trasierra, waarlangs tot dat dorp nog wat huizen liggen van rijke Cordoba-ers, maar dat ons daarna door het niets naar het niets leidt: alleen maar bergen.

We kunnen niet hard rijden, want ik heb geen bril op, en de insecten weten telkens maar weer precies in mijn ogen met me te botsen, maar dat komt goed uit, want we hebben allebei blote armen, dus moeten we het sowieso kalmpjes aan doen.

Het ene prachtuitzicht na het andere, bergen begroeid met brem en andere heerlijk ruikende struiken en planten, hier en daar velden die rood zijn van de klaprozen, omhoog, dan omlaag om een riviertje over te steken, en dan weer omhoog.

Af en toe zie je een boerderij: een aantal witte gebouwen, rond een binnenplaats gebouwd, een beetje zoals ze dat in Limburg doen. Sommigen zijn verlaten: daar kun je zo intrekken als je geen bezwaar hebt tegen water uit de put halen, en zonnecollectoren voor je electriciteit.

*Red. Ook hebben we nog een paar OTR paden gevolgd, maar die eindigden allemaal na een paar kilometer (goh dit moet wel een doorgaande weg zijn) toch weer bij een of andere Hacienda ;-)

Een "rondje" rijden is hier makkelijker gezegd dan gedaan, want zelfs zo vlak bij Cordoba liggen de wegen niet voor het oprapen. We spreken af dat we na 40 kilometer maar weer gewoon terug zullen gaan, maar dan wil Ernst toch nog een stukje verder, en verdomd, na 43 kilometer komen we uit op een T-splitsing. We kiezen voor rechts, en kunnen een eindje verder weer rechtsaf.

Dit weggetje wordt steeds mooier: het asfalt steeds slechter, de bijeneters steeds talrijker, en de bloemen waren er sowieso al. Op een gegeven moment krijgen we een local in een auto achter ons, en we laten ons inhalen, omdat het tempo nog steeds laag ligt. Het begint langzamerhand zelfs koud te worden voor onze blote armen.

En dan, nadat we een kilometer of tien op ons mooie weggetje hebben gereden (met de zoveelste mogelijkheid om gewoon maar in een verlaten boerderijencomplex te gaan wonen), zien we de local het hek openmaken dat aan het eind van de weg verschijnt: dit was gewoon de oprijlaan naar zijn stulpje!

Andalucia wordt nu nog steeds geplaagd door deze erfenis uit de tijd van de conquistadores: in de tijd dat het goud met scheepladingen vol uit Zuid-Amerika kwam. Werd het land (daarvoor in bezit van kleine keuterboertjes die verschrikkelijk hun best deden er iets productiefs van te maken) onder een paar vriendjes van de toen-rijken verdeeld. Die verdienden genoeg als ze er schapen op liepen lopen. Geen werk, en geen eten dus meer voor de keuterboertjes.

Er zijn nog steeds veel van dat soort absurde groot-grondbezitters, en hier zijn we op zo iemand gestuit. Omkeren dus maar weer.

Langzamerhand komen we weer in de bewoonde wereld. In een dorpje zie ik een paar mensen paardrijden, op mooie Andalusische paarden uiteraard, en ze oefenen hogeschoolrijden.

Het mooiste is nog, dat we, zodra we Cordoba binnenrijden, in de straat van ons parador blijken te zitten.

De Feria 's avonds

We eten weer op ons bekende plekje bij de fontein, en rijden dan naar de feria. Als Ernst de motor parkeert en ik mijn haar uitschudt en er een bus voorbijrijdt, staat daarin een Spanjaard op, om naar me te klappen. Het feestgevoel zit er al meteen in ;-)

We blijven het een beetje vreemd vinden dat we onze vrienden vanmiddag niet hebben gevonden, en zijn dus heel blij als ze nu wel in El Asparagues blijken te zijn. Zijn zijn ook heel blij, en we worden voorgesteld aan degene die er gisteren niet bij waren: Carmen (die haar naam echt kan dragen ;-) en haar man, met een prachtig donkergroen jasje aan, dat Ernst later op de avond aan mag passen. Ernst heeft XXL nodig, zo blijkt, vanwege schouders en armen, maar hij heeft wel ter plekke besloten dat er ooit zo'n donkergroen flamencojasje komt.

En wat blijkt? Vanmiddag waren ze er wel, precies om drie uur. Dat is de tijd dat ze met elkaar afspreken, om dan met z'n allen ergens te gaan eten, en daar hadden wij bij moeten zijn!!! Dat was natuurlijk helemaal fantastisch geweest, maar aan de andere kant vind ik nu alles al zo overweldigend...

*Red. "Ah joh die Spanjaarden zijn nooit op tijd", hoor ik haar nog zeggen als ik om 2:45 zeg dat we maar naar de feesttent moeten... Maar inderdaad dat Cordobaanse eten had ze nooit overleefd, dan was ze uit elkaar gespat... Zo lekker als dat is ;-)

Er is weer het zo langzamerhand gebruikelijke over-en-weer geven van dankbetuigingen en complimenten. Carmen zegt dat ik een mooi gezichtje heb, en ik dat juist Carmen zo verschrikkelijk mooi is. Waar vind je dat in Nederland ;-)

Ik probeer aan één van de Nederlandssprekende vrouwen uit te leggen waarom dit voor mij zo bijzonder is, en vertel mijn vier-jarige-Sylvia verhaal, en hoe ik toen droomde over zo'n jurk. Dan roept ze uit: "Oh, waarom heb je dat gisteren niet verteld! Ik heb thuis in de kast nog zo'n jurk, die had ik voor je mee kunnen nemen!". Maar ik vind dat je zo'n jurk alleen aan mag als je de sevillana kunt dansen. En daarop krijgen we natuurlijk weer dansles.

Ernst krijgt van de man van Carmen te horen dat hij zijn bovenlijf stil moet houden (is volslagen onmogelijk, weet iedereen die Ernst wel eens heeft zien swingen), en ik krijg, als ik probeer en het voetenwerk en de armbewegingen te leren, te horen dat het om de handen gaat. Strenge leermeesters hebben we...

*Red. Ach op een gegeven moment dans je heel aardig de Sylviana...

Op een gegeven moment gaat de hele groep verhuizen. We dwalen een beetje doelloos langs de danstenten. Carmen en Juan blijken zo'n beetje de leiding te hebben, maar zijn zich daar zelf weer niet helemaal van bewust, zodat iedereen veelvuldig op elkaar staat te wachten. Maar tenslotte komen we in een tent waar veel samba-achtige muziek wordt gedraaid. Dat doen ze speciaal voor ons, dringt tot me door!

Er valt een mooi cultuurverschil te zien: Ernst en ik dansen als altijd individueel, geheel en al geïmproviseerd, zoals je dat bij ons in de disco doet; de Spanjaarden hebben op heel veel liedjes speciale dansjes, en kunnen met improvisatie niet echt uit de voeten.

We vinden een mooi compromis: wij leren een aantal van hun dansjes, en zij vormen af en toe een kring waarbinnen Ernst of ik in ons eentje onze gang mogen gaan.

Deze keer krijgt Ernst het dan eindelijk voor elkaar een grote kan met sherry gemengd met Seven-Up te kopen. Als Juan er met zijn glas aankomt, wil ik dat voor hem inschenken, maar nee, dat mag natuurlijk niet. De kan wordt uit mijn handen gehaald en neergezet. Ik krijg een handkus, want dat is waar vrouwenhanden voor gemaakt zijn. Mannenhanden daarentegen zijn juist uitstekend geschikt voor het inschenken van drank, zo laat hij zien, en hij doet het op de sherrymanier, de kan meer dan een meter boven zijn glas houdend...

Tsja, en dan is het een uur of twee, en begint iedereen naar huis te gaan, en wordt het echt tijd om afscheid te nemen, want morgen gaan we verder. "Tot volgend jaar" hebben we beloofd, en dat moeten we verdomme doen ook!!!

*Red. Eh... je hebt ook beloofd dat je dan en Spaans en de Flamenco geleerd hebt ;-(