Zuid-west Spanje op de motor dag 10, Feria in Cordoba 

De binnenplaats van de Mezquita

Donderdag 25-5-2000

Het Parador hier heeft een dinerzaal, een lunchzaal, en een ontbijtzaal, allemaal met uitzicht op de tuin, en daarachter Cordoba , net als ons enorme balkon.

Helaas zijn de bomen in de tuin (Blauwe Regen groeit hier als een boom!) zo groot geworden dat van Cordoba niet echt heel erg veel meer is te zien, maar zo ontbijten blijft een feest. Je kunt hier zelfs zelf je plakken ham snijden van een enorme varkensbil. Mmmmmmm

*Red. Lijkt me toch niet de ideale oplossing voor je hammetjes ;-(

Ik heb mijn speciaal voor stadsbezoeken meegenomen rode jurkje aangetrokken, en klim daarin bij Ernst achterop. Dat vinden de Spanjaarden wel bijzonder interessant. We hoeven in ieder geval niet bang te zijn dat mensen ons "niet zien"...

 

Deze keer parkeren we naast de Cordoba, Mezquita, Mosque>"Mezquita" , de moskee van Cordoba, die we gisteravond al ontdekt hadden op onze zwerftocht terug naar de motor.

 

Aan de buitenkant hadden we gezien dat het een enorm groot rechthoekig gebouw is, met aan de kant waar we nu de motor neerzetten een groot aantal hele grote houten deuren, met ronde boog erboven, en helemaal verguld.

De ingang brengt ons naar de binnenplaats, die ongeveer een kwart van de hele moskee in beslag neemt. Een rechthoek dwars bovenin de moskee- rechthoek, zeg maar. In de "bovenzijde" hiervan is een klokketoren ingebouwd. Was ooit een minaret uiteraard.

*Red. Had daar een hele mooie foto van gemaakt, die christenhondenseverkrachting middels een poortje van de echte moskee gereduceerd tot een klein zandlopertje, helaas ontdekte ik even later dat ik vergeten was de foto's van gisteren eraf te donderen ;-( Even later was de foto weg en wij binnen ;-)

Alleen al de binnenplaats is eigenlijk de moeite waard om uren te blijven hangen. Sinaasappelbomen , gewoon in een rechthoekig grid neergezet.

De ondergrond bestaat heel eenvoudig uit kiezelstenen, die netjes zij aan zij in een patroon zijn neergelegd.

Dat zien we overal in Cordoba. Super eenvoudig, kost alleen maar arbeid, en ziet er prachtig uit.

Tussen die stenen ondergrond is een even simpel als ingenieus irrigatiesysteem aangelegd: gewoon kleine kanaaltjes die uitmonden in een rondje rond elke sinaasappelboom. Water werd via een waterrad aangevoerd uit de Guadalquivir, die door Cordoba kronkelt.

Datzelfde irrigatiesysteem wordt nog steeds op heel veel plekken gebruikt, en aan de sinaasappels hier te zien functioneert het inderdaad uitstekend.

*Red. Ook in de prachtige tuin van het parador dient het kikkerbadje middels vier overlopen als bron van zo'n irrigatiesysteem voor de citrusbomen in dezelfde tuin...

Overal staan grote groepen met gidsen, zodat de ingang van de binnenkant van de moskee steeds verstopt zit. Ernst heeft eigenlijk geen zin om naar binnen te gaan, maar gelukkig zet ik door, en we kopen een kaartje als de rij net heel klein is, en kunnen voor een nieuwe horde Duitsers naar binnen glippen.

*Red. Had totaal geen zin om in zo'n zwetende massa deodorantfabrieken in een bedompte ruimte te lopen, wist ik veel...

 

In de Mezquita

Eenmaal binnen in de moskee maakt het geen zak meer uit hoeveel mensen daar zijn. Het is compleet overweldigend.

 

Net zoals de sinaasappelbomen buiten in een rechthoekig grid staan, staan hier marmeren zuilen in zo'n grid. Om en om rood en zwart marmer. Die zuilen zijn onderling verbonden door bogen, die van witte plus rode vierkante stenen zijn gemaakt.

 

Doordat de moskee zo immens groot is, levert dat eindeloze doorkijkjes op, die steeds veraanderen, als je een stap doet.

Tussen de bogen in zie je een houten plafond, en er zijn een paar plekken waar de versiering daarvan nog volledig intakt is. Minuscule teksten uit de Koran, waar je maar kijkt.

 

Het enige wat ik nog uit weet te brengen is steeds "Jezus", terwijl die hier niets mee te maken heeft...

 

Het is de combinatie van supereenvoudige middelen, samen met de absurd grote inspanning om zulke enorme oppervlakten te bouwen en versieren. En het effect is groots. Ik heb nog nooit zo'n mooi gebouw gezien.

 

In de moskee is een kathedraal gebouwd.

Als we die binnengaan blinkt het goud je tegemoet. Een prachtige tegenstelling: Rooms-katholiek op zijn allerprotserigst, zodat het bijna weer mooi wordt, versus de Moorse moskee. De kathedraal valt in het niet in de moskee, zodat je op heel veel plekken niet eens in de gaten hebt dat die er in is gebouwd.

 

Als iedereen wordt weggejaagd om half twee, mag Ernst nog even foto's maken, wat erg aardig is. Daardoor hebben we ook nog foto's van een echt lege moskee.

*Red. Echt supergaaf eindelijk effe geen zeikende duitsers dat ik in de weg zit (stel je voor dat ik net zo'n pens als hun had)

 

Spaanse jurken

We lopen naar buiten, kopen Kas Limon en ijsjes bij een stalletje, en gaan in een parkje zitten (alweer, van de Moren), kijken naar de politieagent die het verkeer regelt (bij elk stoplicht staat hier een politieagent, ervoor te zorgen dat ze doorrijden als het groen is en stoppen als het rood is).

Deze agent wordt ook nog geholpen door een zwerver, die het als nobele taak op zich heeft genomen de verkeersstromen te geleiden.

Ik had ze al een paar keer gezien, maar nu zien we steeds grotere aantallen: Spaanse jurken !!!

Ooit, toen ik een jaar of vier was, was ik op vakantie met mijn ouders in Zuid-Spanje. Toen we door Sevilla kwamen, was daar een groot feest aan de gang, en kwamen van heinde en verre mooi aangeklede mannen op paarden naar de stad, met achterop, in amazonezit, dames met van die prachtige gekleurde jurken met stroken, in hun handen klappend of met castagnetten spelend.

Ik was er helemaal van ondersteboven, en kan het me nu nog steeds herinneren. Oh, om zo'n dame te worden, en zo'n jurk aan te hebben, en op zo'n paard te zitten, wat een prinsessegevoel moet dat zijn. Tsja, hier komt dan eindelijk de al veertig jaar gekoesterde wensdroom van Sylvia naar boven...

*Red. Maar als ik voorstel haar dan achterop een van die prachtpaardje rond te rijden zijn er opeens allemaal niet aanwezige B-H's die in de weg zitten ;-(

Als de ijsjes op zijn, veronderstelt Ernst dat de jurken vast ergens de flamenco gaan dansen, en dat wij dus achter ze aan gaan lopen. Ik miemel uiteraard dat ze dat vast ergens in een dansschool of zo gaan doen, en dat het dus geen enkele zin heeft, maar aan dat soort pessimistische tegenwerpingen besteedt Ernst eigenlijk nooit aandacht.

*Red. Dan zouden we nooit wat beleven... Maar dat volgt allemaal zo dadelijk.

Vanuit de Jardines del Alcazar, waar we de ijsjes aten, lopen we terug langs de Mezquita naar de Puente Romano , een Romeinse brug over de Guadalquivir.

Links en rechts van de brug zijn wat eilandjes in de rivier, met bomen, en het stikt er van de Kleine Zilverreigers, Kwakken, en Ralreigers, zomaar midden in de stad.

Hier zien we ook het (gerestaureerde) houten waterrad dat al die tijd de sinaasappelbomen in de moskee, en alle tuinen, van water heeft voorzien.

Ik blijf maar door mijn kijker turen naar de vogels, zodat iedereen op de smalle stoep tegen me opbotst, maar Ernst sleurt me mee: de jurken verdwijnen uit zicht!

 

Paarden op de Feria

Even later een bekend gezicht: de brug met de lampjes, met daarachter de toegangspoort naar de Feria. Het percentage jurken neemt toe, ook heel veel vierjarige meisjes blijken ze aan te hebben.

*Red. Eindelijk begint er een lampje te branden, wat bedoelde die jongen bij de fontein met Feria, de Cordobaanse RAI, nee dus Feria=Feest...

Als we door de poort heen zijn blijkt dat de meeste jurken niet de kermis opgaan, maar de ruimtes in tussen de "biertenten", waarvan er honderden staan (in een rechthoekig grid uiteraard), met straten daartussen.

Als we zo'n "straat" inlopen, zien we niet alleen jurken, maar ook Andalusische paarden met Andalusische berijders er op, met hoeden, prachtige hoog- gesneden broeken met sjerpen, korte, op maat gesneden jasjes, leren laarzen, en soms chaps.

 

Andalusische paarden zijn een stuk kleiner dan wat je hier meestal ziet, waarschijnlijk hebben ze bijna honderd procent Arabisch bloed.

Ze willen allemaal ongelofelijk graag vooruit, dit zijn geen slome manegepaarden! Ze lopen met prachtig gebogen hoofd, en dansen eigenlijk meer dan dat ze lopen. Allemaal flamencodansers, met bijbehorend karakter. Stuk voor stuk precies het soort paard waar ik van hou: stronteigenwijs, vol energie, klein, sierlijk en gespierd.

 

Zelfs de politiepaarden, die hier ook rondlopen (twee stuks), zijn Andalusisch. In Nederland gebruiken ze altijd extra grote paarden om meer indruk te maken, maar hier moet een paard blijkbaar mooi zijn, en ze hebben precies dezelfde smaak als ik ;-)

 

We kijken onze ogen uit, en kunnen geen genoeg krijgen van die paarden. De meeste berijders (meestal mannen; hier en daar een vrouw) zitten er met een enorm gemak op, kennen hun paard door en door, en laten af en toe eventjes zien hoe ze kunne hogeschool rijden (bijvoorbeeld even een stukje diagonaal bijna-op-de-plaats galopperend), zonder dat het enige moeite kost. Hier kunnen we uren naar kijken, en dat doen we ook.

*Red. Om die kleine mannetjes niet te vergeten 6 of 7 jaar en de stijgbeugels ergens midden op de buik, maar dat ene dikke ventje was echt een geboren ruiter, 1 met zijn paard, continu bezig zijn paard netjes geparkeerd te houden ikn het steeds veranderende slagveld. En dat zonder geruk of getrek en gebeuk maar met nagenoeg onzichtbare signaaltjes.

 

Flamenco

Inmiddels hebben we wel in de gaten gekregen dat de "biertenten" plekken zijn waar naast eten en drinken gedanst gaat worden. Elke club, organisatie, en kroeg uit Cordoba heeft zijn tent, onder andere bijvoorbeeld de Anarchistische vakbond, en de concurrent de Communistische vakbond.

Wij strijken ergens neer waar geluidsapparatuur in gereedheid wordt gebracht. In de tussentijd worden er Spaanse muziek gedraaid, en maken mensen uit het publiek af en toe en dansje. Het mooist wordt nog gedanst door de twee Mongooltjes die hier prachtig aangekleed bij mogen zijn. En door de kleine meisjes natuurlijk, die telkens stiekum even kijken of ik nog wel naar ze kijk, want dat vinden ze wel heel interessant, zo'n buitenlandse vrouw. Ik klap dus extra hard.

Na verloop van tijd is de geluidsapparatuur klaar, maar gebeurt er nog steeds niet. We zwerven dus maar een eindje verder langs de "biertenten".

Uit één daarvan horen we gitaren en zingen. Daar wordt life flamenco gezongen, door een vrouw met echt een hele mooie stem daarvoor, en er wordt bij gedanst, door steeds twee personen, op een podium. Dit is het echte flamenco dansen (wat we net hebben gezien, en nog veel zullen zien, is de sevillana , een soort op flamenco-gebaseerde volksdans, die echt iedereen in Andalucia kan dansen, van 4-jarigen tot 90-jarigen). Oh, wat zou ik graag zo kunnen dansen!!!

*Red. Ongelofelijk hoe dat klonk twee meiden een gitarist en iemand die op een houten doos het ritme sloeg, en dan dat gevoel dat er in die stem lag, dat heb ik niet meer gehoord later, ondanks de elekrische versterking vielen ze allemaal in het niet bij die emotie, terwijl ik die taal niet eens versta, ach ja muziek is een universele taal als hij goed gearticuleerd word ;-)

Langzamerhand krijgen we honger, en ik besef dat ik al de hele dag in dat blote jurkje rondloop zonder één keer zonnebrand op te hebben gedaan, terwijl dit de eerste keer dit jaar is dat ik in de zon kom (het is hier tegen de 35 graden in de schaduw). We gaan dus maar even terug naar het hotel...

Vandaaruit (deze keer in spijkerbroek en T-shirt met lange mouwen) (ik ben trouwens niet eens verbrand!!!) op de R3B naar ons inmiddels bekende plekje, waar we als stamgasten worden begroet door de diverse obers. Heerlijk eten, mensen kijken, koffie drinken, en dan op naar de Feria.

*Red. Het voetbalfonteinplein voor de onozelaars...

 

Sevillana op de Feria

Nu wordt overal muziek gedraaid. Op veel plekken samba-achtige Spaanse disco, maar wij zijn op zoek naar flamenco natuurlijk. Het mooie is dat we dat kunnen zien aan het aantal handjes dat boven het tentdoek van de zijwand uitsteekt.

We spotten er een met een groot aantal handjes, plus de juiste muziek, El Asparagues geheten.

We zijn nog nauwelijks binnen, of twee heren, met de Andalusische broeken en jasjes aan, wenken mij: ik moet meedoen van ze! Ik natuurlijk meteen proberen in het Spaans te vertellen dat ik die dans van ze echt helemaal niet ken. Ze snappen het al snel, en zeggen dat ze het voor zullen doen, maar dat ik er dan aan moet geloven. We blijken in een heel gezelschap te zijn beland, van mensen die allemaal fantastisch kunnen dansen.

*Red. En dat terwijl wij ons er juist zo over verwonderden dat alle dames in Dress zijn, maar de venten daar kennelijk allemaal te stoer voor zijn, en uitgerekend de eerste dansende dressers zijn net zo enthousist over ons als ik over hun, grappig hoe je altijd gelijk gezinde geesten vind als je je er voor opensteld ;-)

 

Dan is het mijn beurt. Het is heel moeilijk, want de flamenco heeft een ritme dat lastig is voor ons (het moment waarop iedereen met "olé" in een mooie houding eindigt bijvoorbeeld, valt op een voor onze oren heel onlogisch moment), er is het voetenwerk, het om elkaar heen draaien, de handen en de armen, de houding, en natuurlijk vooral het algehele gevoel.

 

Het ziet er ongelofelijk mooi uit, als mensen die het goed kunnen het doen, want iedereen maakt dezelfde bewegingen, wat zeker met een aantal jurken erbij een mooi totaalbeeld geeft, terwijl iedereen er zijn eigen gevoel en eigen accenten in legt.

 

Het mooie van de sevillana vind ik ook dat eigenlijk oudere mensen het beter doen dan jongere: die hebben het al zo vaak gedaan dat ze helemaal hun eigen stijl ontwikkeld hebben. Is echt een enorm verschil met de disco hier: hier zijn dat alleen maar jonge mensen, en gaat het de meesten er alleen maar om hoe ze er uit zien (ik word in de disco door de meeste meisjes altijd alleen maar vuil aangekeken: die danst opvallender dan ik, shit, hoe kan ik nou de aandacht blijven trekken?).
Hier gaat het om het plezier dat iedereen heeft, oud en jong, en de ouderen zijn de beteren ;-)

 

Ik probeer dus maar mee te doen, krijg van Juan op mijn lazer omdat ik bij het om elkaar heen draaien mijn rug naar hem keer (*nooit* met je rug naar je partner!!!), en vind het prachtig uiteraard.

Ernst moet er ook aan geloven, en zo krijgen we allebei les, hoewel we de meeste tijd de eer aan onze gastheren en- vrouwen laten. Oh, wat kunnen die dansen.

*Red. Is ongelooflijk hoe ander er daar gedanst word, hier wordt er als er een groepje is een handtasje in het midden neergezet en blijven de paartjes strikt gescheiden waggelen, maar daar danst iedereen met iedereen, gewoon als je wilt dansen er is even niemand ach dan dans je even met z'n drieën, en als de heren effe zuipen halen ach dan dansen de dames met elkaar en als de dames even lippenstiiften ach dan dansen de heren met elkaar, stel je voor hoe ze hier kijken al je met een vent gaat dansen...

Eentje vraagt waar wij vandaan komen, en dan blijkt dat een aantal van hen als kind in Nederland heeft gewoond. Communicatie wordt opeens gemakkelijk!!!

Ik probeer te zeggen hoe fantastisch ik het vind hier bij te mogen zijn. Zij willen daar niets van weten: zij zijn juist degenen die dankbaar zijn, dat er buitenlanders zijn die mee durven te doen, en hun dansen weten te waarderen.

We hebben al lang te drinken gekregen natuurlijk. Ernst doet alle mogelijke moeite een rondje te geven, maar dat wordt hem volslagen onmogelijk gemaakt.

Dan worden we aan een tafel ontboden, en moeten we eten van de garbanzos (kikkererwten) en het brood, dat helpt om de effecten van de alcohol (sherry gemengd met Seven-up, in dit geval) tegen te gaan. Overheerlijk natuurlijk.

De Spaanse, Rosaura, die geen Nederlands kent (en een kopielijkt van Michelle Pfeiffer), en fenomenaal kan dansen, knijpt me steeds in mijn wangen om aan te geven dat ze van me schattig vindt. Wat heerlijk, dat je hier gewoon kunt doen wat je voelt en dat iedereen het prachtig vindt.

*Red. Maar een rondje Pale Creme Shandy kopen mag je niet, ik heb met Juan nog een shoot-out met de portomonaie gedaan, maar ondanks dat ie verloor liet ie zich niet vermurwen ;-(

Op een gegeven moment wordt er een Samba tussendoor gespeeld, en stoppen de dansers. Dan treden Ernst en ik maar in actie, op onze eigen individuele swing-manier. We krijgen een staande ovatie van de aanwezige jongens ;-)

Tegen de tijd dat iedereen naar huis wil (zo tussen één en twee uur), beginnen onze vrienden te vragen waar we morgen zijn. "Eigenlijk zijn we van plan om naar de Doñana te rijden". Dat blijkt niet de bedoeling te zijn.

Komen jullie morgen weer, willen jullie dat beloven, alsjeblieft? Om 3 uur, zullen jullie er dan zijn, alsjeblieft?"

Tenslotte beloven we dat, en lopen we met Juan, Rosaura, en de twee anderen van wie ik de namen helaas niet meer weet, richting motor. Juan en zijn vriend duiken nog een volgende tent in, waar ze meteen de show stelen en meteen een paar jonge meisjes om zich heen hebben hangen, maar dan worden ze resoluut meegenomen door hun vrouwen.

Als we door de poort willen, moeten we van Juan allemaal onze arme in elkaar haken, en met de rechtervoet beginnen te lopen, dat brengt geluk. "Morgen, beloofd?", zeggen ze nog als we zwaaien.

Ernst zegt dat hij best nog kan rijden, dus ik klim achterop. Er staat een politieagent het verkeer te regelen, zelfs nu 's nachts. Ernst rijdt er recht op af, en belt met zijn fietsbel, terwijl hij zegt: " Die sukkel blijft ook lang staan".

De politieagent, die onze kant het stopteken stond te geven, stapt verbluft opzij ;-)

*Red. Ja hallo al die mensen staken gewoon door rood over en ik had groen, dus die moeten gewoon oprotten, Toch?

 

Onderschrift

Code voor foto: