Ronda op de motor, dag 8, van Barcelona naar huis 

Opstaan in Barcelona

Dinsdag 2-1-2001

Ook hier weer een ontbijtbuffet, al haalt het natuurlijk niet bij dat van Ronda.

Een semikunstenaarsechtpaar met twee zoontjes van een jaar of vijftien, die met z'n tweeën aan een apart tafeltje zitten, naast dat van ons. Pa en moe komen tot drie keer toe langs, om te vragen of alles goed gaat, tot grote ergernis van de zoontjes ;-)

Verder een spreekwoordelijk dikke en luide Amerikaan, die inderdaad meteen naar de warmhoudbak met roerei en worstjes toe loopt.

En het allerleukste: een vrouw van een eind in de vijftig, lang en mager, in het zwart, met zwart haar en zwaar zwart opgemaakte ogen, die zich niets aantrekt van wat iedereen van haar denkt, maar lekker genietend van haar ontbijt haar krantje zit te lezen. Laat mij zo maar oud worden.

*Red. Vivid, heet haar krant, hoe toepasselijk.

Beneden ga ik in de rij staan om af te rekenen, met de helmen en de tanktas naast me; de koffers en de Ortlieb zijn hier beneden ergens voor ons opgeborgen.

De man die met de bagage hoort te helpen loopt boos op me af, pakt de helmen op (aan de vizieren) en smijt ze letterlijk in een hoek, en doet dan tot mijn verbijstering hetzelfde met de tanktas: die smerige spullen mogen hier niet staan.

Ernst vraagt hem de koffers op te halen. Hij zegt dat hij ze niet kan vinden: Ernst moet ze zelf maar halen. Als Ernst ze gevonden heeft zegt hij nog dat Ernst had moeten zeggen dat we hier geslapen hebben.

Wat een ongelofelijke zak. Als ik buiten sta word ik alsnog zo woedend dat ik naar binnen wil lopen om hem uit te leggen hoe rude hij was, maar dan is hij niet meer te vinden. Eenmaal op de motor, door Barcelona crossend, verzin ik allerlei brieven die tot zijn ontslag zullen leiden (en die ik eigenlijk nog moet schrijven).

Als mensen op dit moment lief tegen me doen barst ik ter plekke in tranen uit van ontroering, en als ze zakkig doen word ik echt razend.

*Red. Echt absurd, hij zegt dat ze er niet zijn, want als ze er waren zouden ze hier in het gangetje tegen de muur opgestapeld liggen...

Maar ik wist dat ze er lagen, tenminste ik had het meisje er gisteren mee door die deur zien vertrekken, ik werd heel rustig en gedecideerd boos op de koelie (tenminste zo stel ik me dat dan voor) En vroeg of dan zelf mocht kijken...

"No that's not allowed"
"Okay, but than *you* find them; it's hard luggage for on a motorbike"

"I have looked, I am not blind..."
"Well sorry but they must be there..."

"well I have another look"
"well you looked allready, so that will be to no avail"

Loopt geagiteerd weer door de deur...
"they are not there"
"They must be, now i'm going to look for them..."

Ik loop door de deur heen, de Manuel from Barcelona achter me aan hobbelend, en inderdaad, er liggen geen BMW koffers in de gang. Ik word heel even gek, want daar zitten alle foto's in !

Maar er staat een deur open... Ik stier overtuigend naar binnen, en de mensen daar schrikken zich dood, dat er zo'n kwaad iemand hun kantoortje binnen STAPT. (Stappar/Strider was mijn lievelingsfiguur uit In de Ban van de Ring...)

"What's wrong?" vraagt, wat volgens mij de manager is.
"You've misplaced our luggage" zeg ik zeer gedecideerd, ik ben erg emotioneel, en nu dus *echt heel kwaad*, het zal toch niet waar zijn dat die prachtige foto's van onze reis pleite zijn, dat zou ik echt niet aankunnen.

De man kijkt heel angstig hoe ie dit nu op moet lossen, en dan komt Manuel binnen, en ontstaat er een echt Fawlty Towers discussietje tussen de Manager en Manuel, ik maak eruit op dat *ik* daar nooit had mogen komen, en dat hij maar eens moet gaan *zoeken*

Twee tellen later trekt hij zijn sleutelbos en komen de Koffers uit het boilerhok...

"You should have told me you were staying here..."
"why in godsname should i have to tell you *that* >:-("

"butttt..."
"Yes! that's what you are !"

En vorig jaar hebben we hier zo heerlijk verbleven met Pieter, grapjes makend met het personeel? Vreemd heel vreemd allemaal, maar goed het zal wel aan Best Western liggen, we zullen wel iets verkeerd gedaan hebben, want in Chelley Canyon was het ook al raak...

Moto Slick in Barcelona

De Roadrunner heeft olie nodig om heelhuids thuis te komen, weten we, en dan spotten we een motorzaakje: Moto Slick, Taller i Servei de Neumatic.

We zetten de motor aan de kant van de straat en lopen naar binnen: heeft hij soms een blikje olie voor ons?

Binnen is een monteur aan het werk aan een scootertje, in een kleine werkplaats, met overal gereedschap, blikken, en foto's van racers. Hij heeft alleen maar een enorm blik met olie, maar daarvan wil hij graag de Roadrunner bijvullen. Ernst rijdt hem naar binnen; hij past er nog net bij.

We kletsen een beetje terwijl we wachten tot de Roadrunner een beetje is afgekoeld. De monteur vindt het maar heel erg ver, Ronda in Andalucia. We krijgen Putoline olie, uit Nederland. En hij wil er helemaal niks voor hebben.

Wat ontmoet je toch gemakkelijk verschrikkelijk lieve mensen, op de motor. De perfecte manier om die portier te vergeten...

*Red. Ik vertel hem nog dat ie binnenkort op het web te zien zal zijn, "Well I ride bike, don't need internet", maar als ik het over het adres waar ie te zien zal zijn heb wil ie het toch wel hebben, want hij heeft wel vrienden, alleen dat het in het Nederlands was vond ie een probleempje, dat toch wel overkomelijk bleek.

Grappig detail, hij heet Frank Visa, maar wilde niks van geld weten ;-)

En al snel zitten we weer op de snelweg, voor de lange, lange reis naar huis.

Paris-Dakar

Het is een eindje voorbij Girona , dat Ernst zegt: "Zag je die Paris-Dakar motor? Het zal wel iemand zijn die er graag zo uit wil zien."

Ik was juist naar rechts aan het kijken, dus had niks gezien. Maar even later zien we een tweede, een gele KTM (is een aantal keer goed te zien geweest op Eurosport: een privérijder, die nu al een aantal keer heeft meegedaan, met zijn vader in de taxi als ondersteuning).

Wij natuurlijk uitgebreid zwaaien en duim omhoog steken, en we krijgen een zwaai terug. Het is echt de Paris-Dakar!

We zien nu ook dat alle viaducten vol staan met kijkers, en ik herinner me dat de tweede dag van Narbonne naar Castellon liep. Ze rijden dus over de snelweg!

We zien nu ook af en toe auto's, de rode Nissan kan ik me herinneren, en van die hele mooie vrachtwagens, en de volgauto van KTM komt voorbij. En motoren!

Precies als er nogal wat begroeiing op de middenberm is, zie ik een groot aantal blauwe motoren voorbij komen. De BMW's, bij elkaar!!!

En dan zien we ook nog de sneeuw van de Pyreneeën liggen, schitteren in de zon.

Het is toch wel weer ongelofelijk allemaal. Precies hier, waar het zo mooi is, komen we de Paris-Dakar tegen, terwijl we hadden gehoopt die op de derde dag ergens te vinden. Dat heeft Ernst z'n vader toch maar weer mooi geregeld voor ons. Dit is echt een ongelofelijke reis.

*Red. Ik was nog wel zo teleurgesteld dat we ze nu niet zouden zien door de haastige terugtocht, en nu, nu hebben we de hele terugtocht van Barcelona naar Narbonne, steeds maar weer een stukkie P-D gevoel meegekregen, zelfs de 4x4 rijders groeten terug !

Gewoon geweldig zo'n gelukkig mens als ik ben.

Bij de grensovergang staan heel veel mensen met fototoestel en video in de aanslag. We denken er nog even over om ertussen te gaan staan, maar we willen door, en zijn er niet echt voor in de stemming. Van de P-D dus geen foto's voor jullie.

*Red. Ik heb nooit echte haast en neem meestal gewoon de tijd voor dingen, maar nu, nu Kunnen we niet te laat komen, het kan echt niet...

We blijven steeds uitkijken naar de tegenovergestelde richting van de snelweg, helaas nogal eens niet te zien door dichte begroeiing. Aan de mensen op de viaducten kunnen we zien dat de route nog steeds hier loopt, en we blijven auto's en motoren tegenkomen, tot vlak voor Narbonne (die moeten dan wel erg laat vertrokken zijn). Door al dat uitkijken is dit heerlijk snel gegaan.

Achterop

Vlak voor Narbonne nemen we de snelweg naar Toulouse, langs Carcassonne , onder de Pyreneeën langs.

Daar kunnen we niets van zien, er hangt een beetje mist hier, en langzamerhand begin ik te voelen hoe ongelofelijk pijn mijn kont doet na absurd veel kilometers achterop, en de onderkant van mijn rug kan langzamerhand niet meer tegen de Ortlieb waar ik steeds tegen aan wordt gedrukt: het voelt alsof ik aan het doorliggen ben.

Bij een tankstop klaag ik over mijn ellende tegen Ernst, die voorstelt om mij naar de TGV te brengen.

Eenmaal weer aan het rijden begint het in mij te broeien: de TGV, wat denkt die lul wel? Bied ik hem aan dat ik achterop zal zitten, op mijn eigen motor, en dan mag ik zeker met de TGV? Dat is verdomme wel de omgekeerde wereld!

De eerlijkheid gebiedt helaas te zeggen dat hij heeft aangeboden dat ik een stuk voorop ging, maar dat heb ik natuurlijk afgeslagen, omdat ik me nou eenmaal had voorgenomen dat hij het hele stuk naar huis zou rijden.

Een stuk verder stopt hij bij een benzinestation, om even wat te drinken enzo. Sinds Narbonne zijn we om de 150 km of zo gestopt, want Ernst had al eerder in de gaten dat ik het langzamerhand niet meer uithou.

"Ik breng je wel naar de TGV..."
"Verdomme, ik breng *jou* Wel naar de TGV! Jij houdt het verdomme nog geen driehonderd kilometer achter elkaar uit achterop!", barst ik los.
Heerlijk, we zijn weer eventjes gewoon Ernst en Sylvia ;-)

En zo rijd ik, eventjes voor Montauban , toch voorop, loser die ik ben.

*Red. Watje, sneer ik haar nog toe, maar ze zit al veel harder op zichzelf te foeteren dan ik ooit zou kunnen...

Ik bof wel weer natuurlijk, want al snel blijkt dan het stuk snelweg dat op de kaart gestippeld was, inderdaad nog niet bestaat. We draaien de N20 op. We hebben weer bochten!

Het is wel een erg drukke weg, met vaak enorm oponthoud (vooral voor de auto's natuurlijk) in de plaatsjes waar hij doorheen komt. Het valt me trouwens op dat deze weg ook verbeterd wordt: hij blijft echt een alternatief voor als de Péage klaar is.

*Red. Zeker nu ik achterop zit dwalen die gedachten af, wat straks in Nederland? Nee niet doen, dat komt wel, denk aan de leuke dingen, hoe het hier wel een heel klein beetje op Engeland lijkt waar ik 20 jaar geleden met mijn Pa drie weken doorheen ben getrokken, ook zo'n enorme reis om heel het eiland te verkennen, en zo droom ik weg over al die reizen en reisjes die ik met mijn pa heb gemaakt, en hoe hij me geleerd heeft dat het beter is voor een mens om de grotere doorgaande wegen te nemen inplaats van de snelweg...

Maar achterop komen ook andere gedachten en zo is het een zware zit, en kom ik steeds dichter en vaker bij het afscheid...

Het schiet niet op, maar is een heerlijke afwisseling van het snelweg rijden.

De lange reis

Inmiddels zit Ernst weer voorop, hebben we een geldautomaat gevonden en een McDonalds, en zitten we weer op de snelweg.

We hadden eigenlijk het plan om vanaf Limoges de Bison futé naar Parijs te nemen, maar het lange stuk N20 heeft zo verschrikkelijk veel tijd gekost (het is al lang weer donker) dat we maar voor de Péage kiezen.

Voorlopig is Senlis het doel, het leuke hotelletje waar we op de heenweg beland zijn. Maar als we voorbij Parijs tanken, en bespreken hoe en wat, besef ik dat we dan eigenlijk de hele woensdag ook zo'n beetje weer aan het rijden zijn. We rijden gewoon door, tot diep in de nacht, en dan kunnen we woensdag uitslapen, bijkomen, en naar Utrecht gaan.

Maar dan wel omstebeurten, want ik red het niet meer verder achterop.

En zo rijden we, ik steeds honderd kilometer, en dan Ernst tweehonderd, in de nacht door.

Zelfs in België weten we de weg te vinden, ook al zetten die Walen nergens Anvers op de borden, en is zelfs het kleine bordje met Gand duidelijk later bijgeplaatst.

We hebben een beetje regen nu en dan, maar later horen we dat er een enorme hoosbui over Frankrijk is getrokken toen wij daar reden, maar precies ten oosten van waar wij waren.

Pas in Nederland begint het, traditiegetrouw, echt te regenen, en zo komen we, uitgeput, om drie uur 's nachts aan in Delft.

En eigenlijk was dit de grootste reis die we ooit hebben gemaakt...