Ronda op de motor, dag 7, van Ronda naar Barcelona 

Inpakken

Maandag 1-1-2001

Als we wakker worden vraagt Ernst: "Het was een nare droom, he Syl?". Maar het kan niet meer gekeerd.

We hebben nog nooit zo weinig zin in inpakken gehad.

Eerst maar ontbijten, en dan ga ik afrekenen en uitleggen waarom we eerder weg moeten.

Terwijl ik sta te wachten zie ik nog dat Madonna hier geslapen heeft. Vast in room number one.

*Red. Ja, ik wou gewoon zoooo ontzettend graag dat ik het gedroomd had (en alweer lopen mijn ogen nu vol) maar helaas Hij is niet meer, hij kijkt nu toe hoe wij verder prutsen met ons leven, en geeft geen sturing meer, geen houvast, eindelijk moet ik het echt helemaal alleen redden, nou ja helemaal alleen sta ik er natuurlijk niet voor gelukkig...

Ernst heeft, geheel tegen de gewoonte in, moeite met het bijvullen van de remvloeistof.
De buddy werkt niet mee, wil er eerst niet af, en dan breekt het slotje ervan. Er loopt remvloeistof over de tank (maar de RoadRunner is nog helemaal intact).

*Red. Tja dan merk je wat het allemaal met je doet je staat te tollen op je benen, je hebt geen controle meer over hele normale zaken, het slotje wil het zadel niet vrijgeven, ik geef met mijn andere hand een ruk aan het zadel, en trek de metalen bevestiging van het zadel zo *uit* het zadel ???

Nee dat is niet gecoordineert sleutelen, dat is woede, rauwe dubbelzoute woede, waarom luisteren de dingen vandaag niet, waarom ?

Ach ik weet het wel, ik ben het effe kwijt, alles, helemaal, sta ik daar, zo'n stom klein karweitje, maar ik kom niet eens bij het gereedschap onder de buddy dat ik er voor nodig heb.

Als ik het remresevoir open heb en giet, gaat alles goed, maar het normale denken gaat niet, ik vul het reservoir zonder er bij na te denken dat er ook nog weer dat rubber in moet, en let bij het plaatsen helemaal niet op, en guts daar stroomt de remvloeistof over de rand, en loopt over de roadrunner (het schilderij van Klaartje), en inplaats van dat ik direct een doek ga scoren en iets om het te neutraliseren, blijf ik gewoon door schroeven ??? Ik zie het mezelf nog doen, totaal machteloos de simpele handeling te onderbreken, 1 taak, meer kan nu niet...

Dan als ie dicht is komt het besef dat ik wat tegen die bijtzooi moet doen, en ren ik voor de derde keer weer naar tweehoog (was eerst het sleuteltje vergeten) neem de shampo, de aftershave en een handdoek mee, en dan maar poetsen, eerst de shampoo dan de aftershave, een paar flinke rochels en maar poetsen, en dat drie keer, want ik weet ook niet of het wel genoeg is enzo, de roadrunner glimt weer, en mijn ogen ook, want ja als je niks staat de doen, een beetje te poetsen, dwalen die gedachten weer af ;-(

Heel vreemd, om dezelfde handelingen als anders te moeten uitvoeren, inpakken, route uitstippelen, die anders een belofte van genieten inhouden, en te merken dat die handelingen nu bergen lijken waar je niet doorheen komt.

*Red. Ja het wil allemaal niet, we hebben nauwelijks bagage, maar ik doe er uren over, al heb ik opeens wel het besef dat ik de zeefdruk van Ronda mee moet nemen, die we kregen vanwege nieuweeuw...

Wel een glas moeten jatten om te voorkomen dat ie zou kreukelen, en twee sokken in de lege stukken kartonkoker geperst, ja de hersenen doen het weer een heel klein beetje, en alles raakt toch ingepakt, terwijl het nu meer is, al die warme kleren, de liter anijsjenever, het moet opeens allemaal in de koffers en de Ortlieb passen, maar dat lukt gelukkig.

Het plan is als volgt: we rijden via de A367 naar de grote weg richting Antequera, de A382.
Dan verder de snelweg op richting Granada, de A92.
Die helemaal volgen tot aan Murcia en verder, langs de kust, richting Valencia , en daarna Barcelona.
Het idee is om door te rijden tot Perpignan .

Sierra Nevada

Dan is echt het moment van vertrek aangebroken, om één uur, en Ernst rijdt. De zon schijnt, uiteraard, want dat heeft hij sinds we hier zijn steeds gedaan (gisteren zaten we in La Linea met 24 graden te zweten op dat terrasje).

*Red. Ondanks dat het een heel ander nieuwjaar is dan ik ooit had kunnen dromen, ben ik toch gelukkig, het had niet mooier kunnen gebeuren, het komt *nooit* uit, maar ik heb een fantastisch oudjaar gehad, echt een heerlijke Top in mijn leven, tja en hoogmoed, tja...

Dus is het mooi weer, heerlijk weer als we gaan, die lange weg, uren staren in de verte om steeds dichterbij te komen, gelukkig op de motor en niet in een stink vliegtuig...

Deze weg hebben we nog niet gehad, en het blijkt, hoe kan het ook anders, een fantastische scheurweg te zijn. Echt superlekkere bochten: hier in Spanje zijn heel veel bochten komvormig, en daar ga je zo vanzelfsprekend steuntjesschrapend doorheen dat je je terug in Nederland afvraagt hoe je dat daar toch in godsnaam deed.

*Red. Heeerlijk, om zo de frustraties uit je kop te waaien, lekker zwieren en zwaaien, de ene na de andere bocht doordraaien, links rechts enzoverder enzovoorts, fijn wat te doen, waar ik van geniet, en dat opperste concentratie vergt...

De zon, die voor Spaanse begrippen natuurlijk laag staat, geeft alles een fantastische gouden gloed, en zo rijden we door het mooiste groen, bruin, geel en grijs, met hier en daar een stukje rode rots, over een Mantra/GS weg (sommige stukken AzriAsfalt; verder veel stukken al dan niet gerepareerde gaten plus grind), met elke bocht goed te overzien, en zo scherp dat je de motor er superlekker doorheen kunt sleuren.

*Red. Zelfs het feit dat de GS nu zwaar beladen is (erg zwaar) mag de pret niet drukken, heerlijk zo'n motor uit de kelder te horen klimmen, iedere bocht weer.

Het lijkt misschien heel raar, maar op zo'n moment geniet je daar nog veel en veel meer van dan je normaal al doet: het is net of al je zintuigen op scherp staan, en je niet alleen de ellende messcherp voelt, maar je ook bijna fysiek getroost voelt door alles wat mooi is. Een afscheidskado voor Ernst.

*Red. Heeerlijk, dat ik zo in deze prachtige omgeving mag wennen aan het idee, de zon tempert de zwarte wolken in mijn brein, het is heerlijk het is fijn, zelfs met al die harte pijn.

Uiteraard is de rode weg naar Antequera ook van het zinnenstrelende soort.

Ik zie bordjes naar de Laguna de la Fuente de Piedra, het Flamingomeer, en ter compensatie voor het feit dat we dat links laten liggen deze keer zitten er overal Koereigers schattig te wezen, en vliegen de Vale Gieren en de Rode Wouwen en de Torenvalken af en aan.

*Red. Kijk daar gaat Aris, en goh ik wist helamaal niet dat ie een Slechtvalk wilde wezen die ouwe van me ;-)

Links en rechts bergen in de verte. Spanje is gewoon waanzinnig mooi. Dan licht Antequera wit op, met de burcht er boven, en de vreemd gevormde rots er deze keer voor, en dan draaien we de snelweg naar Granada op.

*Red. Gaaas, nu is het feest voorbij en moet ik in bezinning mijn heil zoeken, stiekem dwalen mijn gedachten af, nee eigenlijk zou dit niet mogen, maar gelukkig weet ik van mezelf dat de jarenlange training in wijdkijken me zal behoeden, ook voor met 40 de snelweg opdraaiende gelukzaligen.

En denk ik terug aan al die keren dat ik met mijn vader naar Hamburg scheurde, over Hannover door de Lüneburgerheide, het is hier anders, maar het doet me er aan denken, fijne herineringen, aan een geweldige tijd, toen ik als enige nog bij mijn Pa woonde als vuile onderbroek.

We hadden ingeschat dat het vanaf dat moment afgelopen zou zijn met genieten, maar in Spanje zijn snelwegen natuurlijk heel iets anders als in Nederland: de bochten worden dan wel wat flauwer, maar er blijven bochten komen, en steeds weer nieuwe bergen, die er steeds anders uitzien, en witte stadjes als variaties.

*Red. En wat voor een bergen...

Als we vijftig kilometer van Granada vandaan zijn, zien we voor het eerst, torenhoog boven de bergen ervoor uittorenend, de volledig witte Sierra Nevada .
Zo wit dat je drie keer moet kijken of het geen wolken zijn. Echt onvoorstelbaar hoog, en zo indrukwekkend dat je er helemaal stil van wordt.

*Red. Zelfs zo stil dat ik het niet kan laten ervoor te stoppen om dit waanzinnige gezicht van 50 kilometer afstand (van Granada, de Sierra ligt daar hiervandaan nog een stukkie achter) vast te leggen.

Ik maak een foto, en zoom dan in omdat ik denk dat het dan nog overweldigender zal worden, maar alleen het verkeersbord lijkt ietsie dichterbij te komen, de Sierra's geven geen sjoege, die blijven onverstoord in winterslaap gehuld een overweldigend massief dat uit het niets lijkt op te rijzen.

Als we verder rijden (we zijn ervoor gestopt) blijven ze - steeds vaker - tevoorschijn komen, en de komende paar honderd kilometer worden we telkens en telkens weer verrast door een blik op hun besneeuwde toppen die rechts boven de bergen (steeds weer nieuwe) waar we langs rijden, uitsteken.

*Red. Ongelooflijk eigenlijk dat hier zo helemaal aan de zuidrand van Spanje een Rimpel in moeder aarde zit, en niet zo maar eentje, maar één die 3 kilometer uit de laagvlakte oprijst, overweldigend.

We reden er van het voorjaar doorheen, en toen leken ze al zo groot, maar toen waren we er via Granada naar toe geklauterd. Nu komen we door de vlakte boven de Sierra's te rijden, en ervaar je pas goed welk een wereldwonder hier ligt te pitten onder een wit dekbed...

Spanje vanaf de snelweg

(ik ben helemaal vergeten te zeggen dat we gisteren overal amandelbloesem zagen, verspreid aan een kale boom zittende teerwite bloemetjes, echt de allermooiste bloesem denkbaar.)

Het is niet te geloven wat Spanje alleemaal voor ons in petto heeft op deze ongeplande terugreis.

We rijden naar Guadix toe, waar we in mei de grotwoningen zagen, en deze keer rijden we er op af vanuit de hoogte. We zien voor ons een landschap van canyons, waar we van boven op inkijken. Een waanzinnig mooi gezicht.

Op zo'n moment voel je je zo intens dankbaar dat de wereld zo mooi. is. Het is niet alleen zo dat ik zelf extra open sta voor alles, maar ik ben bovendien zo dankbaar dat Spanje Ernst op deze manier een op echt alle manieren onvergetelijke terugreis geeft. Jammer dat ik niet in god geloof, anders had ik hem op mijn blote knietjes bedankt dat hij Spanje gemaakt heeft.

We blijven Sierra's tegenkomen, steeds weer anders, sommige met besneeuwde bergen ertussen, maar natuurlijk nooit zo enorm als de Sierra Nevada. Het is een ongelofelijk mooi afscheid van Spanje.

*Red. De afstand die we moeten overbruggen om aan de andere kant van de Pyreneën uit te komen omdat het in MiddenSpanje en de Pyreneeën noodweer is, is veel langer dan we dachten, en ik kan het niet erg vinden, nee helemaal niet, het vertraagt de confrontatie met het onvermijdelijke en geeft me tijd allemaal goeie herinneringen op te halen.

Tanken. Er staan hier op de snelweg keurig bordjes met een benzinepompje, maar die wijzen, anders dan we gewend zijn, naar oude benzinestations, in een dorpje dat opeens zo'n beetje aan de snelweg ligt.

De eerste die we proberen is "non functionada" (of zoiets), omdat de electriciteit (electricidad) is uitgevallen.

De tweede wordt beheerd door een prachtig oud mannetje. Hij heeft één blikje cola in de koeling, en is zelf helemaal verbaasd als Ernst nog een blikje cola in de schappen ontdekt.
Daarbij kopen we chips die dan eindelijk met die beroemde "spijsolie" gemaakt zijn: ik vroeg me altijd af hoe dat zat, in het land van de olijfolie, maar het wordt dus inderdaad gebruikt.

We eten en drinken daar in het zonnetje, 140 kilometer van Murcia.

*Red. Achter ons staat een bord van Firestone waar vroeger de kaart van Spanje op te zien was, nu is er alleen nog te zien dat hij 1:weetikveelduizend is, maar eigenlijk is het een rode rand met een blauwe (van de zee) eromheen (maar de Pyreneeën zijn toch geen zee, nou ja een zee van genot zullen we maar denken).

Ik vertel Ernst dat ik bedacht heb dat dit zijn reis is, dus dat hij moet bepalen of hij voor- of achterop wil. Nou ja, dat is wel duidelijk dus ;-)

Het lijkt me voor hem zo mooi, om dat hele godsonmogelijke eind naar huis te rijden zo, naar zijn vader, en langzamerhand van de Spaanse zon in de Nederlandse regen terecht te komen.

Murcia, en heel veel voorsteden, liggen in een dal, tussen fantastische bergen in. Het is één stinkend industriegebied, en zelfs de prachtige bergen worden hier en daar opgevreten.

De Kust

En zo komen we langzamerhand bij de kust terecht.

Alicante . Een enorme hoeveelheid bebouwing, en de bergen van het achterland helemaal verwoest.

Barcelona is nog een godsonmogelijk eind weg.

*Red. Ik ga harder en harder rijden op deze brede stinkweg en op een gegeven moment word ik nog maar eens in het kwartier ingehaald, de maximum snelheid is 120, maar toen ik 140 reed werd ik continu ingehaald, nu ik dik 160 rijd houdt dat op ;-)

Verbazingwekkend dat die suffige Spanjaarden hier opeens wel hard gaan (allemaal minmaal 130 140) en verbazingwekkend goed opletten, ik hoef bijna nooit af te remmen, als ze je van ver aan zien komen gaan ze naar rechts, toen ik nog 140 reed was dat niet zo, en werd Syl wel eens kwaad "Je hoeft ze hier niet op te voeden, zo vaak kom je hier toch niet."
"Ja Duh, ik ga hier nog heeel vaak komen !"

We rijden en rijden, zien ook nog Benidorm liggen. Alicante en Benidorm zijn echt precies de allerlelijkste plekken langs de kust van Spanje, terwijl deze kust sowieso niet echt Spanje op zijn mooist is.

Om Valencia heen, jezus wat een enorme stad, langs Castellon , het vertrekpunt van de derde dag van de Paris-Dakar 2001. Vandaar zouden ze naar Almeria gaan, en zouden wij proberen of we ze ergens konden zien.

*Red. En dat gaan we nou missen godverdomme, godverdomme waarom nu, waarom niet over tien of twintig jaar ???
Ach ik weet het wel, het was hoogste tijd, nu was ie nog gelukkig...

Het is inmiddels al lang donker. We kunnen niet eens meer zien wat lelijk is en wat niet. Het lijkt er toch op dat de kust hier en daar nog wel mooie plekjes heeft...

Barcelona

Om half tien rijden we Barcelona binnen. We hebben besloten om niet door te rijden naar Perpignan. Meer dan 1200 km in acht en een half uur is tenslotte wel genoeg.

*Red. En toen ik de laatste keer van Barcelona naar Utrecht reed in mijn eentje, op mijn SRretje deed ik er 24 uur over, ja hard rijden, da's makkleijk, maar ik was toch liever binnendoor getokkeld, door al die prachtige dorpjes en steden in het binnenland.

Ernst verdwaalt, wat ook al weer totaal niet klopt: hij is hier al twee keer een flinke tijd geweest.

Maar tenslotte vinden we het centrum, en het hotel waar we met Pieter zijn geweest, Hotel Turin . Ernst gaat eten halen bij de McDonalds, en dan gaan we slapen, allebei totaal uitgeput, op alle mogelijke manieren.

*Red. Alles is op, zelfs mijn tranen, wel fijn dat je als stoere vent de wind de schuld kunt geven...