Ronda op de motor, dag 6, naar Gibraltar 

Ontbijt met uitzich op de kloof

Zondag 31-12-2000

Bij het ontbijt is het deze keer erg leuk vooral veel mannen aan te zien komen die naar het gekoelde water lopen, daar een glas van inschenken, het al teruglopend leegdrinken, dan maar weer naar het water lopen, en daar ter plekke een glas of vijf leegdrinken. De wijn gisteren was erg lekker, en je werd voortdurend bijgeschonken.

*Red. Eerst een overheerlijke sherryachtige, daarna een nog lekkerdere droge witte. Nee we hebben daarna niet meer gereden, het lopen ging al erg tragerig ;-)

Wij eten met uitzicht op de kloof, en we vinden het al bijna de normaalste zaak van de wereld ;-)

*Red. Jij misschien; ik heb eerlijk gezegd de hele tijd met verdwazing naar die prachtige bergen zitten kijken en me zitten afvragen waarom die rivier uitgerekend hier door de berg heenloopt, terwijl hij er ook om het oude gedeelte van de stad heen kan. Je zou haast gaan denken dat ze de kloof gemaakt hebben...

 

Voor na het eten hebben we het plan om te proberen Afrika te gaan bekijken, vanaf Gibraltar.

Bovendien wil ik graag de apen daar zien, want ik ben er geweest toen ik een jaar of vijf was, en die apen , die herinner ik me nog.

Op de kaart zet ik een mooi rondje uit, wat niet moeilijk is, want hier in de buurt lopen alleen maar kronkelweggetjes.

 

Sierra de Ronda en beyond

Het wordt dus de A369 naar beneden.

We rijden eerst door het oude Ronda, tanken daar bij een pomp van waaruit je echt een fantastisch gezicht op (wit) Ronda hebt), en dan zitten we buiten.

 

Het begint heel wijds: hele groene bergen, met echt supergroen gras (op deze foto niet goed te zien helaas). Zo groen heb ik het hier in Nederland nog nooit gezien!
Heel raar, want al in mei is het hier zo warm dat alles een bruinige waas heeft, en in de zomer is alles natuurlijk helemaal verdord. Maar nu is het echt het sappigste groen dat je je maar voor kunt stellen.

*Red. Ja eerst rijden we Ronda helemaal uit op zoek naar een benzinepomp, maar daar is niks, nou ja een mooei kronkelweg, dus bij de Camping omgekeerd:

"gaat dat"
"ja dat gaat"

En weer terug naar Ronda om het daar beneden te zien liggen. Echt mooi is dat zeg, bij de kerk naar Rechts en een andere uitvalsweg geprobeerd, daar gelijk een prachtige benzinepomp helemaal in de oude Spaanse stijl, zelfs het afdak van de pompen is op de typisch Spaanse stijl voorzien van een puntdakje.
Van de parkeerplaats uit een heel mooi Panorama van Ronda vastgelegd, ja sommige van die steden, die zijn net zo mooi als die prachtig doorleefde ouwe mannetjes die hier overal rondhangen...

Na het tanken scheurt Syl er vandoor, U raad het al...
"Schat, zullen we de andere kant op gaan ?"
"Huh???"

 

Het lijkt bijna saai als ik het opschrijf, want het is weer de ene superbocht na de andere.

 

Hier en daar een wit dorpje tegen een berg aan, met altijd een kasteel daar boven uit torenend.

Eén keer kijk ik achterom naar zo'n dorpje, prcies op het moment dat de zon de witte huizen en het kasteel beschijnt, echt onwaarschijnlijk mooi.

 

*Red. Maar ja ze heeft weer een "doel", dus effe stoppen is er niet bij...

 

Op een gegeven moment stoppen we, voor het uitzicht, en dan zien we, heel erg in de verte, voorbij de bergen waar we nu tussen zitten, de enorme bult van Gibraltar opdoemen (de foto is van wat later, want wat we op ditmoment zagen wilde niet op de foto tevoorschijn komen). En de Zee natuurlijk...

*Red. We zitten dan nog op 40 kilometer van Gibraltar ! Maar ook al lijkt dit veel, het bleek later helemaal niet zo bijzonder...

Al bij het eerste hotel, in Senlis, had ik gemerkt dat Ernst z'n paspoort niet bij de papieren zat: dat had die sukkel natuurlijk vergeten. Geheel tegen de gewoonte in is hij degene die opmerkt dat we daarom misschien Gibraltar helemaal niet binnen kunnen komen. Onzin natuurlijk, want het hoort allemaal bij de EEG, verzeker ik hem.

*Red. Nee het is E n g e l a n d . . .

 

Ook aan deze bocht na bocht na bocht na uitzicht na uitzicht-weg komt een einde. Deze keer niet abrubt: we rijden via een serie prachtige haarspelden de vlakte in, en dan rijden we tussen sinaasappelbomen, eucalyptusbomen, olijven, en weilanden.

Overal hele mooie gele bloemetjes. Een sinaasappelboomgaard met die bloemen als ondergrond knalt helemaal qua kleur.

 

Op een gegeven moment wijst Ernst naar twee Ooievaars, op een hoogspanningskabel.

Dan zien we overal, op echt elke mast, twee Ooievaars. Die overwinteren hier dus lekker, in plaats van helemaal naar Afrika te vliegen.

*Red. Veel te laat bedenk ik me dat ik dat voor de kijkbuiskindertjes thuis ook moet vastleggen, dus slechts een eenzaam paartje, terwijl even daarvoor er echt een stuk of 50 paar op alles wat uitstak zaten.

Dat vind ik echt geweldig van dit absurde land, ze jagen op alles wat beweegt, maar nemen ook de moeite om overel ooievaarsplateau's aan en op te lassen...

 

In de buurt van Gibraltar

Langzamerhand wordt de weg minder interessant. Tenslotte moeten we de snelweg opdraaien, maar ik zie op de kaart dat het mogelijk moet zijn daar onder door te gaan, en dan tot bij de kust uit te komen.

We kunnen inderdaad onder de weg door, maar komen dan terecht in een afgrijselijk industriegebied, met overal dikke rook in de smerigste kleuren die er maar voor rook beschikbaar zijn.

Bovendien kunnen we alleen maar terreinen op overal, maar nergens kun je bij de zee komen. Die hebben ze natuurlijk nodig om alles wat vloeibaar en vast is op te lozen...

*Red. Bweeurk, Wallonie uit de jaren zestig is er niks bij ;-(

Terug naar de snelweg dan maar, en van daaruit op Gibraltar af rijden.

Echt heel absurd: je zit hier volkomen in een vlakte, aan alle kanten, en dan zie je die gigantische rots daar zo maar uit het niets oprijzen.

De snelweg wordt een gewone weg, langs La Linea, een fantasieloos plaatsje, en dan zijn we bij de grens.

 

Er staan een aantal politieagenten met SLRren, in het blauw. Eén van beiden is een vrouw.

Ernst vraagt of hij een foto mag maken, en zoals altijd vinden ze het prachtig, en bieden bovendien aan dat hij of ik op de motoren mogen poseren. Nou, nee, laat maar ;-)

 

De Grens

Dan naar de douane. Eerst de Spaanse. Die staat met zijn hand uitgestekt, in de zin van "Schiet eens op met die papieren".
Ik vraag wat hij wil zien, de paspoorten?

Hij wuift ongeduldiger met zijn hand.
Ik stop hem een groene kaart toe, maar de hand blijft wuiven.

Dan maar mijn paspoort, maar de hand blijft wuiven.

"His pasport is in Holland", meld ik, "But it's Europe, you know?".

Dat weet hij blijkbaar niet, want we komen godverdegodver Spanje niet uit!

Twintig meter verder staat de Engelse douane, daar had ik tenminste nog mee kunnen praten en misschien waren die met een beetje humor nog wel te vermurwen geweest, maar dit is echt hopeloos.

En volslagen onterecht ook nog eens, want het slaat natuurlijk nergens op dat je Spanje niet uitkomt zonder paspoort. Ernst heeft zijn rijbewijs nog laten zien, maar daar wil hij niks van weten.

*Red. En ik dacht nog wel, altijd gezeik met die Engelse dwarscopperige douanes, maar nee hier nog zo'n ouwerwetse Spaanse hufter met apenpakkie die zich heel wat voelt terwijl hij volgens de letter van de EEG volstrekt overbodig is...

So long, Gibraltar...

 

La Linea de la Concepcion

We rijden La Linea de la Concepcion in om een terrasje te zoeken, maar vinden niks: het is echt een hopeloos plaatsje.

Langs de hoofdweg is een bar, met stoeltjes buiten. Daar drinken we een Kas Limon, en komen vervolgens tot de ontdekking dat de remvloeistof voor, waarvan we een poos geleden al hadden gezien dat die lekte, maar waarvan toen nog niks verdwenen was, vrijwel helemaal is weggelekt.

Ai, geen remmen meer.

Ernst vraagt binnen of ze een garage in de buurt weten, maar het is zondag, dus alles is dicht, melden ze. Shit ja, ook nog.

Dan maar zonder voorrem op pad. Hij remt nog wel iets waarschijnlijk, maar dat moeten we voor noodgevallen gebruiken. Een stukje verder stop ik bij een benzinepomp (Repsol), en verdomd, ze hebben Dot-4!

Het bijvullen doen we wel in de garage van het hotel.

 

Parque natural de los Alcornocales

Het rijden zonder voorrem is heel erg wennen in het begin voor mij, wat nergens op slaat, want ik gebruik normaal eigenlijk vrijwel nooit de rem: ik vind het altijd veel leuker om hoogstens iets gas terug te nemen voor een bocht. En na een poos rijdt het weer als vanouds.

*Red. Ik met mijn stomme kop meld het effe voor de zekerheid, en wat krijg ik terug, onzekerheid, terwijl ze altijd zegt dat ze noooooit remt.

Voor de terugweg hebben we de A381 uitgekozen, die als semisnelweg begint, maar al snel verandert in een lieflijk buigend en kronkelend weggetje door een groots heuvellandschap.

Hier zien we eerst een weiland vol Koereigers (een soort Kleine Zilverreigers , wit dus, maar wat gedrongener en met wat bruinig hier en daar), en dan een weiland vol van die zwarte varkens uit Asterix, met daarbovenop balancerend Koereigertjes! En er tussendoor natuurlijk.

*Red. Stooop dan ! "de rem doet het niet" AAARRRGH...

Bij Alcala de los Gazules naar rechts.

De weg wordt smaller, de bochtjes kleiner. We rijden hier van het ene Parc Natural naar het andere, en allemaal even terecht.

Van kaal en wijds wordt het donker en rijden we tussen de bomen. Helemaal vergeten trouwens (besef ik nu ik naar de foto's kijk): op heel veel plekken stikt het ook van de cactussen. Een heel raar gezicht tussen al dat sappige groen.

*Red. We zien ook nog als we omkijken een heel vreemde lollievormige knotsrots die helemaal een soort raatstructuur heeft, net of het een soort versteende zeepbellentoestand is, we moeten *nog* een keer terug ben ik bang...

 

Sierra Ubrique

Dan komen we door Ubrique , dat we nog van mei kennen.

In mei hebben we hier moeten kiezen tussen twee wegen om een bergmassief. Vandaag kunnen we dus de andere route proberen, ten oosten van het massief (het Parc natural de la Sierra).

Deze kant is qua weg heel erg lekker, na alle korte bochtjes: het begint met een aantal haarspeldbochten, en dan zijn het lange wijde bochten.

En qua uitzicht is het echt fantastisch: links van ons een enorm kaal grijs woest bergmassief.

Onderweg twee dorpen, met als enige bestaansrecht het onderbrengen van bergwandelaars en bergbeklimmers, want voor beide groepen is het hier een paradijs.

Als we stil staan voor een foto zie ik in de gauwigheid ook overal hele mooie blauwe bloemen. We rijden hier eigenlijk steeds langs plekken waar je zo een week kunt blijven zonder je een moment te vervelen.

*Red. Voor ons ligt een heerlijk lint te kronkelen, dat we zo gaan opvreten !

Via een heel smal weggetje (met weer uitzicht op één van die vele spierwitte dorpjes die hier overal opduiken) rijden we naar de rode weg richting Ronda, de A376. Uiteraard ook hier weer bochtenwerk: een Mantraweg in optima forma (shit, wat verlang ik ernaar terug...).

 

Oudejaarsavonddiner

Dan komt het oudejaarsavond-diner aan de beurt.

Deze keer staan we in de rij met dames die hun bontjas mee hebben genomen (er is een garderobejuffrouw voor ze, die ze voor ze bewaken). De meeste dames hebben weer een ander toiletje (nou ja, toilet) aan als gisteren. Ik heb weer mijn drakenbroek an, en Ernst deze keer een shirt zonder gat.

*Red. Pfftt, ik was de mooiste van het bal, zwarte broek en rood blousend kreukeloverhemd, ja dat reizen per motor geeft een bepaald cachet. Tenminste niet in zo'n begrafenispak...

We worden zo neergezet dat ik rechts voor me uitzicht heb op een dame met een jurk die tot hoog in haar hals aansluit, maar waar een enorm gat in zit ter hoogte van haar decolletee. Op de één of andere manier worden haar tieten blijkbaar nogal plat gedrukt of zo, dus in dat gat schittert één grote streep. Een erg vreemd gezicht...

Links voor me een vrouw die blonde krullen heeft, en een typisch geplastisch chirurgeerd gezicht: sommige gedeelten helemaal zonder rimpels, sommige gedeelten te strak, en haar hals en armen weer één en al rimpel.
Ze heeft een zijden strapless jurk aan met petticoat er onder, tot kniehoogte. En superhoge hakken natuurlijk.

Ze heeft haar man en twee kleinkinderen bij zich. Elke keer als die iets te zeuren hebben gaat ze achter ze staan, buigt zich naar voren (zodat ik of haar onderbroek zie, of haar decolletee), en snijdt dan het vlees in nog weer kleinere stukjes: ze is een erg lieve oma.

Ja ho effe, ik vind het leuk om naar rare mensen te kijken, maar dit wordt langzamerhand een beetje teveel van het goeie...

*Red. Pfftt... van mij krijg je ook nooit genoeg.

Het eten is ongelofelijk. Voor alle (heel veel) gerechten die achter elkaar worden opgediend is er voor mij iets anders gemaakt, en allemaal even lekker. En dan de wijn. Jezus, dit is pas wijn...

We zijn met sherry begonnen, daarna overheerlijke witte wijn, en bij mijn boterzachte Tournedos krijgen we rode wijn.

De anderen eten kreeft en zalm en kaviaar enzo... En al die zwarte kraaloogjes mij maar aankijken: "Syl, had je daar nou niks aan kunnen doen? Had je ons niet kunnen redden?"

*Red. Lekker joh, twee soorten Gamba's en Langoustines als derde smaakmaker, want een heerlijk gepeuter, al is het me nog steeds niet duidelijk hoe je die laatste nou hoort te eten, dat werd echt stukkie bij beetje peuteren, en dan de hapjes wegspoelen met een overheerlijke Chardonay...
Daarna een overheelijke salade van gerookt en licht gebakken spek, met tuinboontjes op een bedje van iets witlofsachtigs met geroosterde uien en paprika's die verzopen waren in een zoetzurige witte wijn.
Als pauze een citroensorbet.
Dan wordt er een hele zware Rode wijn met Vanille-aroma geschonken om de hoofdgang, een heerlijk vissie dat ik nog nooit had gegeten, te begeleiden. En nou weet ik dus niet welke vis de allerlekkerste is...
Als toetje een mandje van Bittere Chocola, bijna net zo lekker als in Las Vegas, gevuld met overheerlijk vanille ijs.
En Koffie, hmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm

Wat een afsluiter van deze Eeuw!!!!

Dan worden overal de TV's aangezet, zodat we kunnen zien wanneer het twaalf uur slaat, en begint iedereen de druiven die op de tafels staan naar binnen te schrokken. Blijkbaar brengt het geluk of zo, als je net op een druif zit te kauwen als het twaalf uur wordt, of zo. Wij doen uiteraard driftig mee.

Heel mooi is ook om te zien hoe iedereen z'n champagne achteoverslaat, en snel om een refill vraagt.

Twaalf uur. We zoenen elkaar, maar worden meteen daarna door alle Spanjaarden besprongen en bezoend en "felis año" gewenst.

 

Wij kussen iedereen terug, en waden zo'n beetje door de mensen heen naar de koks en de mensen die ons bediend hebben, om die heel erg te bedanken, en natuurlijk vooral ook naar de Major Domus die ervoor gezorgd heeft dat ik vanavond zo superlekker heb gegeten.

*Red. Terwijl ik na het zien van de kaart nog probeerde voor te stellen dat we zelf wel iets zochten om onze problematische eetgewoonten weg te werken, maar daar wou hij echt niks van weten, nee we moesten blijven of we wilden of niet...

Een absurde en fantastisch avond was dit...

 

Telefoon

We lopen naar buiten, om te kijken naar het vuurwerk. Dat blijkt er nauwelijks te zijn: hier en daar een enkele vuurpijl, maar in de verste verte niet zoals dat bij ons is.

Dan maar de kinderen gelukkig nieuwjaar wensen. Telefoontje aan. Er staan xx berichten voor u klaar. Oh, dat zijn natuurlijk Thomas en Ukkie weer, die allemaal gelukkig nieuwjaar berichtjes hebben gestuurd.

Ik probeer verbinding te krijgen, maar dat is blijkbaar de rest van de wereld ook aan het proberen. Dat lukt dus niet.

We lopen maar terug naar onze kamer, af en toe proberend te bellen. Binnen bekijk ik maar eens een berichtje, want bellen lukt toch niet.

 Dringend! Naar huis bellen.  Shit!!! Er is iets mis thuis met de kinderen!!! Nog meer pogingen, maar geen verbinding. Verdomme.

Nog meer berichtjes bekijken:  Ernst, dringend naar huis bellen! , met telefoonnummers en alles erbij. Shit, Ernst z'n vader dus. Die zal wel in het ziekenhuis beland zijn!

*Red. Ik haat die debiele telefoons, ik HAAT ze, waarom doen die krengen het niet, alleen maar 1 kant op, alle ellende komt naar je toe en je kan niet reageren !!!

Pas na een half uur krijgen we eindelijk verbinding. Ik hoor en zie aan Ernst wat er gebeurd is. Zijn vader ligt niet in het ziekenhuis. Zijn vader is dood.

 

Ernst aan het woord

*Red. Daar zit je dan, even tevoren dacht je nog, wat prachtig wat heeeerlijk, ik zit hier in Ronda aan het eind van de eeuw, aan de rand van afgrond van de eeuwigheid, wie pakt me dit nog af, boehoehoehoe, wat kost dit een moeite om nog op te schrijven.

Je probeert je Vader te bellen om hem gelukkig nieuwjaar en een gelukkige tweede eeuw te wensen, en dan krijg je eindelijk de zus van je broer aan de lijn,die zegt: Ik geef je broer wel even... EN DAN WEET JE HET AL !!! < WHEEEEEEEEE!!! IK WIL DIT HELEMAAL NIEET !!!>

Ernst je vader is dood. Daar ga je dan, 259 meter naar beneden, klabamm, weg is de grond onder je voeten, niks doet het meer..., weg ik wil weg, maar waarheen ???.

Na een kwartier jangken bel ik mijn zus, nog meer gehuil, wat is het dan klote om zo ver weg te zitten, met zo'n kil lulijzer aan je oor dat gloeiend heet wordt....

(ik moet dit opschrijven, ik weet dat het goed is, maar het toetsenbord, kan die het werk aan ???) Hij is dood, (hij is nu zelfs al begraven als ik dit schrijf)

Dan mijn nichtje Mischa die hem als laatste verzorgd heeft, ERNST DOE JE VOORZICHTIG DOE JE ALSJEBLIEFT VOORZICHTIG !!! een hartverscheurend gehuil aan de andere kant...

( nu hier thuis op de radio, terwijl ik dit opschrijf De Beatles, met Help, tig Januarie 2001 om 1:30, direct gevolgd door Just a perfect Day... Ja toeval, nee het heeft zo moeten zijn, het was een perfecte dag vandaag, met mijn moppie, zo mooi zo geweldig IK LEEF, 100% !!!)

Wat blijkt, ze zijn al sinds Donderdag vertwijfeld op zoek naar ons, iedereen heeft meegeholpen, de schoonfamilie die een reisbureau hebben er alles aan gedaan, de Anwb, de anver weet ik veel wat allemaal, jullie hier van nl.motorfiets die ik altijd op mijn eigen beestachtige manier verrotscheld om nu eens te denken, hebben gedacht ! Jullie wisten het zelfs, maar dachten, nee we kunnen het toch nooit goed hebben ? JAWEL jullie, met al jullie inzet, wisten eigenlijk waar we zaten !

Maar goed het ging zoal als het ging, en heeft moeten gaan, het had nooit mooier kunnen gaan, ik heb de perfecte adagio naar een knallend afscheid van vele jaren met mijn geliefde vader, TACHTIG jaar geluk, verdriet, bergen en dalen, Toppen en afgronden, HIJ, HIJ heeft me geleerd te leven, te genieten, niet bang te zijn voor ellende, om te weten dat het erbij hoort.
Mijn moeder heeft er een einde aan gemaakt omdat ze geen zilver meer aan de wolken zag toen ik zestien was, toen heb ik het opgekropt, toen dacht ik (this boy has cracked up, this boy has broken down draait nu (geweldig Arrow, Joost den Draaier bedankt hoe je het doet ik weet het niet ? ik weet het echt niet... You'r not around in this old town, Van wie is dit eigenlijk ??? ik weet het niet maar zo tijdens het tiepen over het bericht der berichten dat ik hoorde in Ronda een hele ouwe stad, het klopt perfect !)

Verveel ik jullie niet teveel met mijn gejank ?

Boeie, ik moet dit schrijven, doe ermee wat je wilt klik het weg desnoods, maar bedenk, dit gaat iedereen gebeuren, wees er niet bang voor, het is niet easy, echt niet maar het gebeurt, het hoort er bij, en (blijf van mijn snot af, dat kan ik zelf wel, maar ik hou van je Syl!

Bedenk dat je tot die tijd moet leven, leeeeven, Some rock and roll, the household seems to fade (Bowie) there is a star man waiting in the sky he told me its all worthhwhile, he told us not to blow it (ik snap dit echt nie, maar ach whatever). Ik weet het al, het is die starman, die goeie ouwe van me, die daar stiekum in de ether plaatjes zit te draaien, stiekum lezend wat ik hier zit te typeren ;-)

Wat had, en eigenlijk heb, ik toch een geweldige PA !

En nou leeft ie alleen nog maar in ons, en zelfs een beetje in jullie, hij moest niks van computers hebben, maar dit, zoals jullie hebben geholpen (en de familie natuurlijk ook) had ie geweldig gevonden !

DANKJULLIWEL

>Breathe it in breathe it out (rare radio ook ;-)

Mischa was helemaal overstuur, ze was zo ontzettend blij dat we eindelijk gevonden waren, en zo boos dat we die klote mobieltjes niet aan hadden gezet, want nu leek het of ze nog in Nederland lagen...

>En nu was ze ook weer verschrikkelijk bang dat ik net als vroeger op de motor zou springen en gewoon volgas naar huis zou scheuren (dat deed ik als ik kwaad was, hup naar buiten, en gewoon volgas scheuren, gewoon totaal onmogelijk, altijd ging dat goed, maar ja...) maar gelukkig kon ik haar overtuigen dat ik iemand anders ben geworden, ontwaakt ofzo...

Allemaal verhalen over hoe zij hem de laatste wassing hebben gegeven en in zijn eigen beddegoed in de Kist hebben gelegd, en dat ie nog de deur voor de verzorgster had opengezet, en dat die hem vredig slapend met de handen gevouwen op zijn rijzige buikje aantrof. En dat hij donderdag 's morgens tussen 6 en 7 dus zijn laatste adem uitblies, net voor ie een traplift, een rolstoel, een verhoogde WC enz. allemaal zou hebben...

Hij was ook zo gelukkig en tevreden 1e Kerstdag, ik had het moeten weten, stiekum er tussen uit piepen op een hoogtepunt !

Maar goed niet teveel details maar hè?

Ik hing op en ging eens kijken wat het absorptievermogen van het hotelbeddegoed was...

En nu weer terug naar het verhaal na dit intermezzo oveer een eindejaarsklap van ongekende proporties.

 

En wat doe je dan?

Donderdag, drie dagen geleden dus. Aanstaande donderdag wordt hij begraven. Als we maandag en dinsdag gebruiken om terug te reizen kan hij hem nog zien.

Meteen weggaan heeft geen zin. Ten eerste zitten we te vol met wijn, en bovendien heeft het geen enkele zin als we ons vanwege deze begrafenis overhoop rijden. We moeten gewoon, nou ja, gewoon?, gaan slapen, en morgen en overmorgen terugrijden, en niks idioots gaan doen.

Als alle telefoontjes achter de rug zijn ziten we daar, bijna drieduizend kilometer verwijderd van huis, op ons hotelbed. Het is niet voor te stellen, totaal niet.

Ik leg nog even een briefje met "Remmen" in één van de helmen, want dat is echt iets om te vergeten morgen, en dan gaan we naar bed. Met de TV aan, want dat vindt Ernst heerlijk. Ik niet, maar vandaag maakt me dat even helemaal niks uit.

En zo vallen we in slaap, met, toeval bestaat niet, waanzinnig mooie, hartverscheurende flamenco (gitaar, zang, en af en toe nog wat instrumenten) op de TV.

*Red. Nee toeval bestaat niet, nu op de Radio when you wake up it's a new morning a shiney morning... Youre going home !?! Hoe het kan, ach als je echt leeft past alles perfect in elkaar zal ik maar zeggen, dat heb je ook wel eens op de motor, dan past alles, gaat het in een ongebroken "flow".

Zo ook nu, Flamenco op de TV, een Jongen van zeg 26 ofzo zit met nog wat begeleiding op een donker podium met alleen steeds een andere kleur lamp op het zwarte doek achetre hem, en hij speelt, zo'n Emotie in !1! gitaar, alsof hij er drie op schoot heeft.

Niks geen toeters en bellen, en af en toe een of twee zangers erbij, de één dik en gezellig met een rondborstige zang, de ander zoals ik vaak ben helemaal in het zwart, vettig lang haar en een tanig gezicht, en een STEM, zo waanzinnig MOOI en hartverscheurend (dat was niet nodig, maar maakte het allemaal zooooo MOOI, hij leek er wel ter plekke aan kapot te gaan (souffleert Syl) Ja Spanje, ik heb er mijn hart aan verloren !

Wat een land, wat een mensen, en wat een LEVEN, alleen al in die Flamenco, droevig, opzwepend, maar altijd barstens vol gevoel !!!

En zo val ik schreiend, hortend en stotend gek genoeg gelukkig in slaap, ik bedoel dus dat ik gelukkig was, zielsgelukkig, dat het zo mooi, zo onvergetelijk, zo groots zo meeslepend allemaal was, en morgen, ja morgen gaan we naar huis, rijden rijden rijden, nee zus ik ga niet met het vliegtuig, NEEHEEE...

 

Onderschrift

Code voor foto: