Ronda op de motor, dag 2, door tot Bayonne 

Vertrek uit Senlis

Woensdag 27-12-2000

Al om acht uur op! (Ernst z'n horloge is kapot).

Het ontbijt is echt Frans: vers stokbrood, een croissantje, boter en jam.

Ik vind het heerlijk, maar voor Ernst is het veel te weinig, en die lust niet eens boter.

Achter de bar staan niet meer de opa en zijn kleindochter, maar een meisje dat veel en veel te veel eau de toilette heeft opgedaan. Op Ernst's vraag of hij een plak ham kan krijgen antwoordt ze dat de keuken niet open is, dus "Je suis désolée". Jaja...

Terwijl ik van het stokbrood geniet maakt ze de bar schoon met een halve fles Ajax, wat geen perfecte combinatie vormt met haar eau de toilette, helaas.

We hebben gelukkig nog wel afleiding in de vorm van een erg stijf ouder echtpaar, met dochter van een jaar of dertig, die behandeld wordt alsof ze twaalf is. Wel een beetje erg triest...

We vertrekken. Onze motor mocht op de binnenplaats staan vannacht, achter slot en grendel.

Het regent. Ik heb het verschrikkelijk, achterop, want regen en remmen is voor mij langzamerhand een moeizame combinatie, en Ernst rijdt natuurlijk zo dat hij overal flink in de remmen moet, want dat is nou eenmaal zijn gewoonte.

Parijs en Orléans

De périférique.

File, maar veel minder dan ik me altijd voorstel bij Parijs. Veel minder dan Amsterdam om deze tijd. Ze gaan hier echt perfect voor je opzij (zijn alleen duidelijk geen dikke motor met koffers gewend).

Bij de Porte d'Orléans de N20 op. Regen.

Eerst door de buitenwijken van Parijs, met veel stoplichten, en dan door een klein stadje, Montlhéry , waar echt overal wel weer een vrachtwagen dwars op de weg staat met een enorme kudde wachtende auto's ervoor. Het duurt erg lang voor we er doorheen zijn.

Buiten het stadje, vlak voor we onder de N20 doorrijden om die weer op te kunnen draaien, zie ik een bordje naar rechts met het bekende N20 in het rood er op. Ik roep naar Ernst dat we naar rechts moeten, hij gehoorzaamt braaf, en dan zitten we verdomme op de N20 naar Parijs, en we kunnen er pas weer af vóór (vanuit Parijs gezien) dat stadje...

Naar Parijs toe kun je dus gewoon op de N20 blijven, maar de andere kant op moet je door dat stadje.

*Red. Ik wilde verdomme gewoon rechtdoor naar Orléans, maar nee ik werd naar rechts geduwd want ze had haar N20 Bordje eindelijk gevonden...

Dat die twee kanten opgaat, ach dat is natuurlijk volstrekt onbelangrijk, moeten we godeverdegodverdegodver weer door dat klote dorp waar we eerst weer helemaal omheen rijden, en dan krijg ik te horen dat ik te snel reed door dat dorp en dat ze *daarom* dat bordje niet op tijd zag, terwijl we nota bene stapvoets in de file stonden in dat dorp...

Jaja als ze haast heeft is ze blind als de koe van de rode lap, in dit geval een rood bordje...

De stemming is tot een dieptepunt gedaald. Ik probeer wanhopig een reden te vinden waarom het eigenlijk Ernst z'n schuld is, maar dat hij te hard reed om die borden goed te kunnen lezen, daar trapt hij niet in.

Maar goed, deze keer staan er nergens meer vrachtwagens dwars op de weg, dus de tweede keer is een eitje.

*Red. Ja ja maar dan wel een heel erg hard en groen gekookt eitje...
Want ik sta braaf voor het stoplicht naar rechts links naast een auto, die zijn richtingaanwijzer weliswaar niet uit heeft staan, maar ook naar rechts wil, en in haar angst te laat in Ronda te komen, gilt ze dat ik op moet letten, alsof ik dat ooit niet doe...

Dus ik maar stapvoets rijden, zodat ik niet te snel langs de borden zou razen, maar toen werd ze helemaal razend...

Afijn gelukkig had ik een auto gezien die achter me reed in het dorp, en opeens voor me reed, dus er moest een afkorting door dat klote dorp zijn, op goed geluk een straat gekozen waarvan ik dacht dat dat de enige mogelijkheid was, en floep zaten we aan de andere kant...

McDonalds in Orléans (een hele drukke, met veel krijsende kinderen, in mijn herinnering, een paar van die klotekinderen hadden alle rollen wcpapier in de wcpot gegooid. Nou ja, het paste wel bij de stemming die ik op dat moment had).

Sologne

Ernst rijdt door op de N20 tot la Ferté-St Aubin , daar tanken we, en dan ga ik voorop.

Zoals gewoonlijk heb ik weer eens geluk,want hier gaan we van de N20 af, de D922 op, richting Romorantin-Lanthenay.

De zon schijnt, en we rijden door een streek die "Sologne" heet.

Borden met "Attention. La traversée des grandes animeaux" voorspellen al hoe het hier is. Bossen, met veel meertjes, hier en daar een hele mooie oude boerderij, in dat beige-achtige zandsteen, in carré rond een binnenplaats, net als in Limburg, maar dan dus in zandkleurige steen.

De weg is vooral recht, wat op en neer, soms zelfs een bocht, maar het blijft een heerlijke omgeving om door te rijden.

Sologne is een enorm gebied, en vrijwel helemaal woest. Het was altijd het jachtgebied voor de rijken van Parijs, en die hebben het altijd zo weten te houden als het is, weet ik uit vogelgidsen.

Het stikt hier vooral in de winter van de eenden, maar die weten ook wel dat er hier nogal wat jagers ronddwalen, dus ze laten zich niet zien.

Het gaat maar door, die boosen en meren, hier en daar een akker of een weiland ertussen. We komen door La Brenne, een enorm natuurgebied in Sologne.

Bij St Aignan linksaf, de Bison Futé richting Limoges.

Vanaf de weg naar St Aignan toe een fantastisch uitzicht op een heel mooi kasteel, aan de overkant van de rivier.

Dan rijden we de brug over, en even later komen we vlak langs het kasteel.

Dan opeens heel veel bochten, en daarna weer vooral op en neer over alweer een smalle weg.

*Red. en hoe dat prachtige kasteel dan boven dat dorp uittorende, letterlijk dus, dat was eigenlijk nog wel het mooiste.

De bordjes met Bis maken het heel gemakkelijk om de weg te vinden.

Bordeaux

Langzamerhand komen we in de Bordeaux streek : St Emilion...

We rijden door hele mooie dorpen, vakwerkhuizen, kerkjes, kastelen. Veel gerestaureerd, maar op een mooie manier.

Als Ernst weer rijdt, 300 km verder, wordt de weg bochtig. Ik heb altijd gedacht dat de streek rond Bordeaux saai en vlak was, maar dat is dus beslist niet het geval.

Op een gegeven moment ruiken we wijn. Geen verschraalde wijn, geen kurk, maar echt een overheerlijke wijnlucht. Hier kun je jezelf gratis dronken ruiken!

Mmmmmm.... Honger!

We komen wel door allerlei plaatsjes met dorpsplein, prachtige mairie en kerk, verlicht voor Kerstmis, kasteel op een heuvel, maar geen restaurants.

Tenslotte toch eentje! We worden in snel tempo geholpen, wat heel welkom is. Heerlijk eten, met kaas toe, mmmm.

*Red. Echt heel mooi we rijden op de benzinepomp af en kijken zo een erg sjofel wegrestaurant in, eindelijk eten, het lijkt wel niet veel, maar ja ***honger***, we stappen naar binnen, en worden helemaal naar achter geleid naar een oud restaurantgedeelte !

Wat een heerlijke verrassing, het Menu omvat ook het buffet en we moeten dus zelf even naar dat plastictafelkleedjeswegrestaurantgedeelte om de Soep en salades samen te stellen.

Tussen de salade liggen ook hele forellen en baarzen (voor een salade Nicoise?) en de pan met Vissoep was ook rijk gevuld (eigenlijk doodzonde dat Syl geen vis blieft ;-)

Ik heb lekker gedronken van de wijn die inclusief was (heel erg lekkere Bordeaux uiteraard), dus kruip ik weer achterop.

Bayonne

Verder, op naar Bayonne .

De weg blijft bochtig. We moeten zorgen dat we hier ooit ook een keer bij daglicht doorheen rijden!.

De Bison Futé naar de kust toe (onder Bordeaux, waar we omheen gereden zijn), die ik had willen nemen, is afgesloten, zodat we via Mont de Marsan moeten, welbekend van de tocht naar Bilbao vorig jaar.

We rijden over dezelfde weg als toen, en ook nu is het mistig, maar veel minder dik als toen, en bovendien is het gewoon warm, in plaats van zo koud dat de mist vastvriest op je vizier, zoals we toen hadden.

*Red. Waar we toen ruim anderhalf uur over deden was het nu na 20 minuten al Mont de Marsan, en het wegwijs bord stond ook weer overeind ;-)

Bij Mont de Marsan even een moeilijke beslissing: hier slapen (in hetzelfde hotel van vorig jaar natuurlijk) of doorrijden naar Bayonne?

Ik had het plan om vlak onder Bordeaux aan de kust iets te zoeken om te slapen, zodat we morgen langs de Atlantische Oceaan konden rijden. We rijden door naar Bayonne, besluiten we, bij de zee.

Een stuk verderop lijken de (afwezige) streepjes van de benzinemeter te vertellen dat we Bayonne niet met deze benzine zullen halen. Het is al 23.40 uur. Laten we hier maar een hotel zoeken, in Dax , besluiten we.

Daar vinden we gelukkig meteen een benzinepomp die open is, maar na een rondrit door de stad komen we tot de conclusie dat er alleen maar zo'n onbemand hotel is waar je met credit-card binnen moet komen.

Ik sta daar, met pen en papier in de aanslag, want je krijgt een code voor de deur, en die ben ik natuurlijk meteen kwijt, maar geen enkele van de pasjes doet het. De credit-cards kan ik niet proberen, want daar weet ik de pincode niet van...

Shit, we zijn MOE!

*Red. Jij dan wel hè? Ik reed dus kon niet moe worden ;-;

Op naar Bayonne dus. Bordjes centrum volgen, en daar, aan de overkant van de rivier, zie ik een hotel, Loustau.

Met een echte meneer, die erg aardig is. Ik spreek Frans tegen hem en hij spreekt Engels terug. Hij zoekt speciaal voor ons ("You will be tired"), een rustige kamer, met un grand lit.

Spullen van de motor halen (ehhh, eerlijk gezegd doet voornamelijk Ernst dat), uitkleden, en zo'n beetje tijdens het in bed stappen al in slaap vallen...

*Red. Je was moe hè, van dat achteropzitten zeker (of was het toch die halve fles overheerlijke Bordeaux? ;-)

Living the room will lock the door...

De foto bovenaan dit verhaal is het uitzicht aan de voorkant van dit hotel, maar die foto is de volgende dag gemaakt...