Met de Bimota naar Rimini 

Vertrek

Natuurlijk niet al te vroeg opstaan, want we moeten goed uitgerust aan de reis beginnen. Eerst even nieuwsen, dan inpakken, dan weg.
Ik weet nooit wat ik mee moet nemen, paspoort en credit-card lijkt me eigenlijk wel zat. O ja, en wat kaarten natuurlijk.
Ernst is ondertussen wanhopig aan het proberen de zorgvuldig uitgezette route via, wat was het nou ook alweer, EasyTravel?, met zo weinig mogelijk snelweg, geprint te krijgen via onze kleurenprinter.

Het idee is dat die printer zo'n slordige 36 velletjes uit moet spugen, wat niet lukt, en waar ik het nut ook niet helemaal van inzie, want er staat vrijwel niks op die kaartjes.

***red. Ach het waren er maar 7 alleen moest er zo nodig weer een klote kind ook opeens printen (doen ze 1 keer per week ofzo)***

Ik trek dus maar ouderwets een viltstiften lijntje op een gewone niet- digitale kaart, terwijl Ernst de weinige spulletjes in een tanktas en een rugzak propt, want onze twee Ortliebs blijken in Utrecht te liggen.

***red. Had je twee Ortliebs willen meenemen voor die toilettas van je ??? ***

 

Okee, 1 uur dus, als we vertrekken ;-)

Ergens in de Betuwe raken we de weg alweer kwijt, wat we als teken zien van nodig een uitsmijter moeten eten. De aanwezige stamgasten in het cafeetje vinden het uiterst interessant, dat we met twee motoren, die allebei van mij blijken te zijn, voor een paar daagjes naar Italië gaan. Die hebben de rest van de maand alvast iets om over te praten.

***red. Was je nog vergeten te vertellen dat we er zo hongerig uitzagen dat we uitsmijters met 4 eieren kregen in dat Biljart zaaltje.***

 

Door Duitsland

In Duitsland, op een doorgaande weg door een stadje, staat het stoplicht op groen, en komt er een bestelbusje van de tegenovergestelde kant aan scheuren, met z'n richtingaanwijzer naar links. Hij kijkt mij aan, en ik interpreteer hem van het type "effe stoer tot aan de streep doorscheuren en dan op de remmen staan".
Verkeerd dus: hij rijdt met dezelfde snelheid door!

***red. Hmm... het heeft echt niet veel indruk gemaakt Hé het was een openbak vrachtwagen met dubbellucht achter, waar ik je zo op af zag stormen... ***

Op het moment dat ik zie dat hij de draai gaat maken rem ik uit alle macht. Alles piept, en godzijdank remt hij niet: ik rij net achter hem langs. Wat ben ik blij dat ik mijn zomerhandschoenen aan heb, want met die winterhandschoenen kan ik veel minder goed bij de rem!

Ernst rijdt achter me, en ziet me al onder de auto glijden. Hij weet bovendien zeker dat de auto me bij m'n spiegeltje heeft geraakt. Hij is nog meer shaky dan ik, geloof ik.

***red Vind je het gek jij hebt niet eens door wat er nou voor je langs zoeft. ***

 

Hiernaast staat trouwens de ontwerper van de Bimota Drako...

De rest van de dag gebeurt er weinig opzienbarends, behalve dat het maar niet opschiet, zodat we op een gegeven moment maar flinke stukken snelweg nemen. Het is inmiddels begonnen te regenen, en het is donker, zodat ik geen steek zie. Blèèh.

Ergens bij Ulm in de buurt, om een uur of 1 's nachts, vinden we een hotel. Slapen!

*** red. Waar we een kamer kregen precies boven de plek waar we de motoren op het terras mochten zetten, je snapt toch niet dat mensen specifiek op zoek zijn naar motorvriendelijke hotels, want ik kom nooit andere hotels tegen... En nog een heerlijk Engels ontbijt ! ***

 

Oostenrijk

Het idee is dat we vandaag voor 6 uur bij de fabriek zijn. Het grote voordeel is dat het me zo absoluut onmogelijk lijkt dat ik me niet eens meer zenuwachtig maak of we het wel halen.

Eerst nog een stuk snelweg, dan richting Garmisch Partenkirchen over een mooie rode weg met groen randje. Het is zowaar nog even mooi weer! Maar terwijl we een pfannkuchensuppe eten/drinken begint het al weer te regenen.

***red. Maar nog voor we het op hebben scheen de zon alweer en hebben we heerlijk gereden. ***

Deze keer bezorgt Ernst mij de schrik van m'n leven, door vlak achter een vrachtwagen naar links te zwaaien, al gasgevend, om in te halen, terwijl daar net een tegenligger aankomt. Hij kan net op tijd weer terugzwaaien....

***red. Daarom moet je ook een eindje achter de vrachtwagen langs, niet zowat tegen zijn laadklep ! ***

 

Inmiddels zijn we in Oostenrijk, op weg naar de Stelvio (webcams op de link).

Het weer is mooi, de wegen bochtig, en we kunnen af en toe de sneeuw van de Alpen al zien. Het leven is fantastisch.

***red. Ja zelfs in dat landschappelijk zo oersaaie vormgegeven Oostenrijk. ***

Oeps, een hele rij stilstaande auto's. Als we er langsrijden, zien we vooraan dat de boel is afgezet omdat er bomen naar beneden worden gegooid, die weer worden opgeruimd. We staan meer dan en uur te wachten voor we er door mogen! Maar gelukkig is het weer aangenaam...

***red. Ja en dan komt er zo'n stinkbus voorstaan, en die mag na 5 minuten wel door... En die aardige wegwerker die ons voor de rij probeerde te krijgen waar een Muts dat niet kon uitstaan en hem zo wat van zijn sokken reed, en jou hardstikke klem... ***

 

Ik had gehoopt om 3 uur aan de Stelvio te kunnen beginnen, maar dat wordt dus een uur of 4. Dacht ik. Want hij is gesloten!

We rijden er nog wel naar toe, in de hoop op een paar haarspeldbochten, maar al na de eerste is de boel afgesloten: er liggen enorme stenen op de weg, en er valt nog meer naar beneden. Ze zijn de boel dus nog aan het open maken...

 

Italie

Tsja, dan zit er niks anders op dan via Merano , en Bolzano , naar beneden te rijden. Deze wegen blijken verschrikkelijk druk, vol langzame vrachtwagens, en vaak lastig inhalen.

Mede door een verdwaalactie in Merano (de Italianen hebben zeker les gehad van de Belgen, bij het bewegwijzeren), is het al lang en breed donker als we in Bolzano komen.

We hebben ook alweer veel te lang niet gegeten, en mijn hekel aan Italianen is tot astronomische proporties gestegen. Ik straf elke, in mijn ogen, kloterige actie van ze af door hard aan het gas te brullen en woest in te halen, en volgens Ernst maak ik zelfs stoppies uit kwaadheid, maar dat is zwaar overdreven.

***red. Nou ja BMWstoppies dan, niet meer dan 5 centimeter... ***

We vinden een Burger King (wat hebben die een smerige broodjes), waar Ernst tot de ontdekking komt dat hij z'n portomonnee bij het benzinestation heeft laten liggen, maar wonder boven wonder, de Italiaan achter de kassa blijkt hem niet te hebben ingepikt. Nu moet alles goed komen.

***red. Vonden we maar een burger-king met vieze broodjes, het was een of andere italiaanse pastiche op de burgerking, met stukken bordkartonnen pizza... ***

We rijden verder, over een weg die af en toe snelwegachtig is. Het regent pijpestelen. Er doemt een bordje "wegwerkzaamheden" op, tijdens zo'n snelwegstukje.

Plotseling duikt de RoadRunner een centimeter of 30 naar beneden, en rijden we op een stuk sterk gefreesd asfalt. Ernst weet de Mantra maar net overeind te houden, want die springt echt alle kanten op, en er zit ook nog een bocht in!

***red. Was inderdaad een minder leuke verrassing, maar gelukkig wist de Mantra toch wat hij moest doen, vraag me nog steeds af of daar nou nog asfalt lag of niet... ***

 

Het is al half 12 als we in Padua aankomen, waar Ernst een McDonalds bord ontdekt, waar hij een zesde zintuig voor heeft. Na wat omzwervingen langs Bankomats tot we een werkende hebben gevonden, vullen we onze magen voor we aan de laatste 250 km beginnen.

Bij een stoplicht vraag ik een medemotorrijder naar de weg naar Chioggia , wat ik volslagen verkeerd blijk uit te spreken. Hij brengt ons wel even!

Helaas zie ik onderweg, achter hem aanrijdend, een wegwijzer met de goeie naam er op, en weet ik niet zeker of hij bedoelt dat hij ons al gebracht heeft of niet, dus sla ik af. hebben we hem niet eens uitvoerig kunnen bedanken!

***red. Moeten we eigenlijk even in rec.motorcycles roepen, was wel leuk want ik had de witte dominator al een tijdje naast me toen je vroeg waar we heen moesten, en hij reed met zijn dinnetje lekker glijdend over dat klote asfalt (dan is een Mantra *niet* leuk...) ***

 

Vanaf Chioggia rijden we langs de kust, één lange rechte weg. Af en toe komen we een kolonne vrachtwagens tegen, zowel aan onze kant (helaas ook precies in de drie mooie bochten die de weg telt) als aan de overkant. Verder is er hier en daar een stoplicht, maar wat wel weer leuk is, is dat we voortdurend in een zware bloemengeur rijden: bloeiende acacia's.

Rimini bereiken we om een uur of 2, en op aanwijzingen van een paar jongens (de hotels zitten allemaal bij de zee), vinden we een hotel dat nog open is, en waar we de motoren achter een hek mogen neerzetten.

***red. Midden voor het Bordes tussen de Rozen en het Terras... Hoezo motorvriendelijk ? **

Slapen, en ons de volgende ochtend om 8 uur laten wekken :-(

 

Bimota

Jezus, wat kostte dat een moeite, om op te staan.
De receptioniste heeft me op de plattegrond laten zien waar het adres van Bimota is, en we rijden er in één keer goed naar toe!!!

Als we aan het zoeken zijn naar het nummer, zie ik een groot aantal mensen in rode overalls naar ons kijken. daar is het dus ;-)

De enige Engelssprekende werknemer van Bimota wordt erbij gehaald, het poibleem nog eens uitgelegd, en dan vragen ze of we om een uur of 4 weer terug willen komen.

De tijd daar tussen in proberen we te slapen, en wandelen we aan het strand.

Het resultaat is: de Mantra remt niet alleen perfect (we hebben een nieuw wiel, en twee nieuwe remschijven gekregen), maar hij gedraagt zich ook nog eens ongelofelijk veel plezieriger op de weg (geen gespring meer bij elk hobbeltje, geen opeens recht overeind komen bij een kuiltje in een bocht, bijvoorbeeld)!!!

We hebben namelijk ook een nieuwe instelbare demping gekregen, en iemand bij Bimota heeft de vering en demping perfect ingesteld, en uiteraard is hij tot in de puntjes gepoetst, en omdat ze het voorspatbord niet zo mooi vonden hebben we daar ook een nieuwe (carbon) voor gekregen.

En natuurlijk een rondleiding in de fabriek (fabriekje) (iedereen maakt zijn eigen motor, van begin tot eind).

En, de opvolger van de Mantra gezien, de Drako!!!!

Als aller- allereerste. De Mantra is natuurlijk veel mooier ;-)

De ontwerper was nog met gips in de weer om het kuipje rond te koplamp vorm te geven.

's Avonds lopen we rond in Rimini, wat niet echt een fantastisch mooie stad blijkt te zijn, maar een beetje rondhangen in een Italiaanse stad is altijd leuk. We zijn te moe om echt te eten, dus nemen we een McDonalds maaltijd, en vallen in ons bed.

 

Doorsteken naar La Spezia

Lekker uitslapen, en om een uur of 12 vertrekken.

Na enige omzwervingen zitten we op de weg naar San Marino ("Ferrari museum", alle reclame borden hebben iets met motoren of auto's of Formule 1 te maken), wat niet de bedoeling was, maar wel een echte Mantraweg blijkt te zijn: strak asfalt, vierbaans, de ene bocht na de andere, steil omhoog.

Bij het benzinestation (alle motoren die daar aankomen hebben banden die aan de zijkanten meer gesleten zijn als in het midden: gewoon alleen maar San Marino-Rimini op en neer rijden) kopen we een kaart waar op te rijden valt, want Italianen zetten alleen maar de allerkleinste plaatsjes die ze hebben op de borden, zo blijkt.

Het plan is om door te steken, via kleine wqeggetjes, naar de kustweg naar Genua .

Het is mooi weer, en de weggetjes blijken echt ongelofelijk. De ene bocht na de andere, vrijwel geen rechte stukken er tussen. Haarspelden, bijna-haarspelden, knijpende bochten, goed te overziene bochten, lange bochten, korte bochten, zelfs een heel stuk met kombochten.

 

We rijden de hele dag (tot 1 uur 's nachts), met echt alleen maar bochten! Nu merk ik pas echt goed hoe ongelofelijk veel beter de Mantra zich gedraagt, want het is over het algemeen klote-asfalt, maar de Mantra gedraagt zich perfect.

We proberen een hotel te zoeken in La Spezia , maar dat blijkt helemaal vol te zitten, het een of andere feest is daar aan de gang of zo. Een eind verder, langs de weg naar Genua, is een hotel met een hele aardige meneer die ons de suite geeft, en erbij zegt dat we natuurlijk alleen maar voor een gewone kamer hoeven te betalen.

O ja, was ik helemaal vergeten:

Twee keer moesten we stoppen voor de carabinieri. het ging beide keren precies hetzelfde: Ernst rijdt voorop, ik er achter. Als ik stop beginnen ze net Ernst boos toe te spreken in het Italiaans. Dan zien ze mij, breken het gesprek met Ernst af om aan mij te vragen waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan, en dan zeggen ze dat alles goed is en dat we door mogen rijden.

Ik vraag me nog steeds af hoe het zit: of ze vertederd raken, of hun machismo ze verbiedt een stoere boete wegens te hard rijden uit te delen aan een vrouw, of dat ze denken dat er wel een vergissing in het spel moet zijn omdat het toch niet kan dat zo'n mens te hard rijdt ;-)

***red. Wat denk je zelf? ***

 

Naar Franrijk

De weg naar Genua blijft bochtig, en op een gegeven moment rijden we met de zee in zicht, tussen de sinaasappelbomen en de bougainvillea en de parasoldennen

Maar dan begint het weer te regenen, en wordt het heel erg druk. We besluiten de snelweg te nemen. Het mooie is, dat die bij Genua in de buurt nog steeds een en al bochten is ;-) Bochten en tunnels.

Maar op een gegeven moment is het alleen nog maar recht en vlak. Jezus wat saai. Uren rijden we zo.

Als we gaan lunchen begint net de Formule 1 race op de tv die daar staat opgesteld. Die kijken we helemaal uit, maar helaas wint Hakkinen en gaat Michael volkomen de mist in :-(

Veder over de snelweg, en ook de col du Mont Cenis , die we hadden willen nemen, is dicht. Nou ja, maakt niet uit, want het regent weer, en de Mantra doet het helemaal niet lekker in de kou. We nemen dus de tunnel van Fréjus .

 

Regen in Frankrijk

Als we uit die tunnel komen hebben we een hele mooie snelle weg, met uitzicht op de bergen van de Haute Savoie .

Hier worden we tot twee keer toe door echt vrijwel alle tegenliggers gewaarschuwd voor de gendarmes, die zich inderdaad een beetje staan te vervelen. Heel veel motoren, en de jonetjes bij de stoplichten maken vragend het wheelie-gebaar.

**red. Jammer dat je dat pas ver voorbij de jongetjes doorhad... ***

Na de zoveelste McDonalds heb ik een geel weggetje op het oog. Ik vind het, het blijkt prachtig, maar het begint ongelofelijk te onweren en te regenen. Dwars over het gele weggetje ontstaan modderige rivieren, en waar ze er niet dwars op staan verandert het gele weggetje zelf in een rivier. Zwaar werk voor Ernst op de Mantra (als het regent vindt hij dat hij er op hoort, want anders word ik te snel moe. Volgens mij heeft hij verschrikkelijk z'n best gedaan om al die regen uit de lucht te krijgen).

***red. Nou ik vraag me af of dat gele weggetje niet om een andere reden geel was, gewoon omdat die weg altijd geel van de modder is. Die bomen waren ook al verdacht groen...***

 

Hiernaast trouwens een stukje van de Drako!!!

Het schiet niet op, en het duurt maar, en er is geen andere mogelijkheid dan door te rijden, want er zijn geen verbindingen met grotere wegen. Geen enkel benzinestation onderweg, en wel heel soms een dorpje met hotel, maar dat is allemaal potdicht. Inmiddels is alles natgeregend: via mijn colletje heeft de regen zich een weg naar binnen weten te banen, en ook bij mijn schoenveters is iets dergelijks gebeurd.

***red. Je regenbroek is gewoon te kort voor je kort pootjes.. ***

Eindelijk, eindelijk komen we op een rode weg uit, waar nog plakken sneeuw langs de kant liggen hier en daar. Het blijft maar regenen, en we zijn hard toe aan een hotel, die hier godzijdank zijn, en de tweede al heeft plek.

 

Naar huis

Nogmaals de Drako...

Een prachtige weg, die een stukje voor Epinal in een mooie snelweg verandert (veel bochten), zodat we heel lekker opschieten. vanaf Metz nemen we gele weggetjes, en via Luxemburg-stad, Spa, Luik, Tongeren en Hasselt belanden we bij Breda op de snelweg, waarna het nog maar een kippeeindje naar Delft is. Al om 1/2 1 's nachts thuis!

***red. Waar je nog even liet zien dat de remmen van de BMW klote zijn als je ze vergelijkt met die van de Mantra...***

 

SB8K Race Bike

Stefano Zacche, de ingenieur die verantwoordelijk was voor de ontwikkeling van de SB8K race bike bij Bimota, heeft me geschreven, naar aanleiding van deze pagina.
Hij was bezig met de SB8K race bike te testen toen wij bij Bimota op bezoek waren.

Hij heeft me een aantal foto's gestuurd, en vond het goed dat ze op deze pagina zouden komen te staan.

Deze foto is genomen tijdens de allereerste start van de allereerste race van de Bimota SB8K. Degene die de motor start is Franco Farne.

 

Ook deze foto van Stefano Zacche is genomen tijdens de allereerste start van de allereerste race van de Bimota SB8K. De mensen zijn (van links naar rechts): Virginio Ferrari (Team Manager), Matthew Casey (Chief electronic engineer), Franco Farne (Chief SBK project).

 

Foto van Stefano Zacche: de eerste testrit van de Bimota SB8K. op het Misano circuit.

 

Ook hier de eerste testrit van de Bimota SB8K op het Misano circuit. The mensen zijn Anthony Gobert (driver) en Fabio Ronconi (chief experience dept.)

 

De overwinning van Anthony Gobert, met de Bimota SB8K op Philip Island, 2000.

 

Het hele team rond de Bimota SB8K, na de overwinning op Philip Island, 2000. De foto is genomen op het Sugo circuit. Op de tweede rij, onder het bord met "501", zie je Stefano Szacche.

 

Onderschrift

Code voor foto: