New York dag 7, het Vliegtuig 

Vertrek stress

Zaterdag 15-7-2000

Voor het eerst sinds ie ziek is geworden voelt Ernst niet raar heet of koud aan. Bovendien heeft hij de bouillon van gisteren binnengehouden. We moeten het vliegen er maar op wagen!

Eerst inpakken, wat niet eenvoudig is, want ik moet het doen, en alles is op de Ernst-manier ingepakt: heel hard proppen dus (Ernst is kampioen veel spullen in een onmogelijk klein tasje proppen; ik ben kampioen onmogelijk veel en grote tassen nodig hebben voor weinig spullen). Dan nog even naar een ATM. Die zijn hier heel erg veelvuldig aanwezig, maar niet op straat: vrijwel elke winkel heeft er eentje, waar je lekker veilig kunt pinnen, en dan betaal je een klein bedrag aan die winkel. Perfect systeem.

Het regent alweer pijpestelen, het komt echt bij bakken naar beneden. Ik ga er toch maar doorheen. Voor de stoep van de supermarkt is zo'n brede stroom ontstaan dat ik er niet eens overheen kan springen. Broekspijpen kleddernat :-(

Gelukkig doet de ATM het, maar ik vergeet in de consternatie een lekker broodje voor mezelf te kopen. De kinderen heb ik beneden afgezet in het restaurant. Die ontbijten daar. Dat kan ik niet, door de zenuwen...

In de lift zegt een van de twee heren opeens "Goedemorgen", op een manier waaruit blijkt dat hij niet echt Nederlander is. Hij komt uit Uitgeest, maar is op z'n vijfde naar de States verhuisd. Doordat hij de kinderen heeft horen kletsen ("Those are your kids, right?", blijkbaar lijk ik op ze ;-) weet hij dat we Nederlands zijn.

Ik betaal alvast het hotel, en krijg meteen de fax mee van de dokter die ik vanochtend heb gebeld, om te vragen of we mijn indocid op Ernst kunnen uitproberen, en of hij een briefje wil schrijven voor Delta, en om te melden dat het stukken beter gaat met hem.

Eén van de bagagemannen zegt dat hij om één uur naar boven zal komen voor de bagage, en dat hij voor een taxi zal zorgen. Hoef ik dat ook niet meer te regelen. Wachten, wachten, zenuwen bedwingen, hopeloos.

Een dronken taxichauffeur

Om één uur is hij er, en hij regelt alles. De taxichauffeur is Chinees, en zegt dat Pieter moet duiken bij de toll boot, want er mogen er maar drie tegelijk achterin.

Hij rijdt extreem langzaam, en wisselt steeds met het gas: inhouden, gasgeven, inhouden, gasgeven. Een soort vlinderende rechtervoet. Ik word er al misselijk van, shit, hoe moet dat voor Ernst zijn, daar voorin?
Hij rijdt ook zo onzeker. Hij zit met z'n hoofd vlak tegen de voorruit, maar ziet alles veel en veel te laat. Iedereen dringt voor ons, en als we een afslag moeten hebben ziet hij dat steevast pas op het verdrijvingsvlak (waar hij standaard rijdt). Echt een ramp voor Ernst!

*Red. me alsjeblieft

Maar uiteindelijk komen we bij het vliegveld, ik ben blij dat ik zo ruim de tijd genomen heb. Wij moeten wel voor hem op de borden kijken waar Delta staat, want dat kan hij zo snel niet lezen (hij was gewoon stomdronken, dat kan niet anders), maar we worden dankzij onze eigen aanwijzingen op de juiste plek afgezet.

Wachten wachten wachten

De man die ons helpt met de bagage meldt dat bijna alle vluchten van Delta gecanceled zijn vanwege het slechte weer. Ik ga met Pieter in een enorme rij staan, Karin en Wouter bewaken de bagage, en Ernst gaat zitten.

In de rij een vrouw met een mobieltje: "Can you imagine this? They canceled my flight! Here I am with all these kids and they canceled my flight!" Dan een pauze en vervolgens, verontschuldigend: "Well, I hoped telling someone might give some relief"...

Na lang, lang, lang wachten ben ik aan de beurt, om te horen dat onze vlucht inderdaad gecanceled is. De dame aan de balie schrijft tickets uit voor American Airlines, naar Dallas. Vandaar zouden we weer met Delta naar Las Vegas kunnen. De bagage moeten we zelf naar terminal A zien te krijgen, waar American Airlines zit, en waar we moeten inchecken.

Bagage op een kar, kar in de lift, naar beneden, tien meter lopen, kar in lift, naar boven, tien meter lopen naar de monorail. Hoe verzinnen ze het. Bij terminal A alles in omgekeerde volgorde, behalve dat de lift om ons weer omhoog te brengen ontbreekt.

Weer in een enorme queue, terwijl van de lange balie van American Airlines maar twee desks bezet zijn. Tenslotte komen we toch nog aan de beurt, en kunnen we het wachten voortzetten bij gate 32. Het vliegtuig vertrekt veel te laat, en als we er eindelijk in zitten, en een kwartier lang hebben stilgestaan, meldt de piloot dat er op onze baan nog 7 à 8 vliegtuigen voor ons zijn, en dat er een tussentijd van 7 à 8 minuten is, zodat we hier nog ongeveer een uur stil zullen blijven staan!

Hopeloos, als Ernst ziek is gaat alles mis :-(

De aankomst in New York kon niet mooier; het vertrek kon niet ellendiger.
Ernst heeft veel en veel te weinig gezien, maar de kinderen en ik hebben, vreemd genoeg, juist dankzij het feit dat Ernst daar ziek lag te wezen en wij in de buurt hebben rondgezworven en elke pharmacy van binnen hebben leren kennen, het gevoel gekregen dat we een beetje hebben gewoond in Manhattan.

Het is gewoon *de* stad van de wereld...

Dit reisverhaal gaat verder in Las Vegas, waar we meteen weer uit vertrekken om een aantal national parks in Utah bezoeken, en de Grand Canyon, en de Four Corners area, en New Mexico, en Arizona.

Deze dag wordt vervolgd in de eerste dag van Utah .

Natuurlijk is en ook van Utah een overzicht.