Motorreis naar Exmoor, dag 2, Exmoor, Porlock Weir 

Cooked breakfast

Zaterdag 8-9-2001

Breakfast was included in de absurd hoge prijs, maar dat bleek alleen continental breakfast te zijn. Voor een "cooked" breakfast moesten we extra betalen, maar ja, je bent in Engeland dus cooked it will be...

Naast ons zat een wat ouder Engels echtpaar, die voor het continental breakfast hadden gekozen.

Tijdens het wachten op onze bestelling hadden we de pub bewonderd, een niet meer gebruikte Aga in een enorme schouw, hele dikke balken, plavuizen van minstens honderd jaar oud, de bar in het midden, de flessen sterke drank (altijd Teachers en Bells whisky, nooit dat smerige Ballantines ofzo), en natuurlijk bloemen overal.

Toen we onze scrambled eggs en bacon en toast voor onze neus hadden begon de vrouw van het echtpaar naast ons te lachen. Eerst denk je dan, ik ga me niet met dat gesprek bemoeien, maar ze bleef maar lachen, steeds erger, net zo lang tot we haar kant op keken.

"They gave him salt in the sugarbowl", wees ze proestend naar haar man, die beteuterd naar zijn thee keek.

De serveerster (yep, beetje dik, veel te strakke spijkerbroek, veel te kort en te strak truitje, inderdaad) zei netjes sorry en bracht echte suiker, maar kwam niet zelf op het idee dat hij misschien ook wel een nieuw kopje thee wilde.

Serveersters moeten eigenlijk allemaal op stage in Amerika gestuurd worden.

*Red. vroeg het domme wicht ook nog "You didn't put it in your tea errr?" voor ze het om ging ruilen ;-)

Maar nu was het ijs gebroken, en mochten we vertellen waar we naar toe wilden enzo, op onze motorcycles. En de rest van het ontbijt werden er natuurlijk over en weer grappen gemaakt over wat er wel niet in de pepermolen zou zitten. ***

 

New Forest

Ok, we volgen de A272 helemaal tot Winchester , en komen in Midhurst nog helemaal vast te zitten in files van automobilisten die naar de één of andere beurs willen. Een soort RAI veronderstellen we, en wat blijkt, het gaat om een modelbouwbeurs. Heel Engeland komt daar zo'n beetje naar toe. Rare jongens, die Engelsen.

Maar vanaf Winchester kan ik eindelijk overgaan op de Michelinkaart waar kleine weggetjes *wel* op te zien zijn.

Via de A3090 naar Romsey , via een weg die groen is getekend en het ook is, dalend en stijgend door het bos.

Dan een stukje tweebaansweg, en bij Cadham eindelijk een B-weg: van daaruit wil ik helemaal binnendoor naar Yeovil .

Ik had al gezien dat we vlak langs het New Forest zouden komen, maar tot mijn grote verrassing blijkt dat onze route nog een heel stuk *door* New Forest loopt.

Ik heb vroeger ooit een pony gehad, en mijn droom was altijd een New Forest pony .

Nooit uitgekomen, die droom, maar dat beroemde bos waar ponies in het wild rondlopen en één keer per jaar gevangen worden om verkocht te worden of weer te worden losgelaten, dat vind ik wel heel erg leuk om te zien.

Het begint als oeroud bos: van die enorme eiken, helemaal groen door het mos, baardmossen die van de takken naar beneden hangen, mos en varens die de bodem bedekken, je kent het wel, zo'n bos dat er voor zorgt dat je iedereen die zegt dat hobbits en kabouters niet bestaan totaal geschift vindt.

Overal borden dat je hier day and night animals tegen kan komen, met getekende herten, koeien en paarden erbij. Maar ja, die zie je natuurlijk niet...

*Red. Blijf me steeds vergissen in die borden 40 is toch geen snelheid ??? ***

Dan rijden we het bos uit, de heide op. De Hoge Veluwe slaat helemaal nergens op, dit is veel groter. Bovendien zijn het hier heuvels, en dan heb je ook nog eens die eikenbossen. En de ponies!

Ik wijs Ernst enthousiast de eerste aan: "Kijk, zie je, die bedoelde ik, je kunt wel zien dat je daar goed mee kunt springen he?". En dan komen we hele groepen tegen, en tenslotte staan ze gewoon op de weg en moet je er omheen slalommen. Volslagen gewend aan het verkeer.

Ernst zou hier de rest van de tijd wel willen doorbrengen, maar dat zegt hij pas veel later omdat hij weet dat ik Exmoor in mijn hoofd heb, maar het was geen gek plan geweest: het is iets heel bijzonders hier.

 

Doorsteken naar Exmoor

We rijden het New Forest uit en komen op echt supersmalle weggetjes terecht. Wegwijzers uit het jaar nul, die me gevoel voor richting geven; de weggetjes zelf staan niet meer op de kaart. Meestal zijn dat soort weggetjes helemaal voorzien van manshoge heggen.

In Engeland wordt gewoon alles bewaard: wegwijzers, huizen (het is hier gewoon heel normaal om in een Middeleeuws huis te wonen), maar ook heggen. Hier zijn het Haagbeuken .
Hier in Nederland zijn er een paar kastelen die een oprijlaan van haagbeuken hebben. Het duurt vele tientallen jaren voor ze boven de anderhalve meter uitkomen. Hier zijn ze soms meer dan drie meter hoog.

Het heeft z'n voordelen, zo'n reteconservatieve houding...

 

Van Yeovil naar Chard , en daarna weer een aaneenschakeling van smalle weggetjes met heggetjes, waar je bij elke wegwijzer moet stoppen om te kijken wat er op staat.

Dan naar Tiverton , en dan rijden we naar het noorden, Exmoor in.

 

Exmoor

Precies op de rotonde waar je kiest volgens welke weg je dat doet een pub (twaalfde-eeuws deze keer geloof ik ;-), waar we even uitrusten. We zijn moe, heel erg moe, en het was ver, erg ver, belachelijk ver.

We kunnen buiten zitten, koffie drinken, temidden van een overvloed aan geraniums, petunia's en blauwe regen. Elk huis in Engeland is voorzien van een enorme hoeveelheid bloemen, in bakken aan de muren, in de tuin, op de muurtjes die de tuin afscheiden, overal. En keurig verzorgd: je zult het hier moeilijk krijgen als je niet van tuinieren houdt!

 

Het is anders dan de geraniums uit het Zwarte Woud die keurig in het gelid in kleur waren opgesteld. Het is ook iets anders dan de geraniums in de Vogezen, die lekker anarchistisch door elkaar van de huizen hingen.

Hier is de Geranium tot Kunst verheven. Gecombineerd met Fuchsia's, hangende planten met bloemen, omhoog groeiende planten met bloemen, alles wat je maar kunt bedenken, draagt de Geranium hier bij tot de bloemenorgie van Engeland.

Hier zie je ook nog echte borders: een enorm prachtig grasveld (geen gazon zo groen als een Engels gazon) omzoomd door een brede border van planten. Precies zo uitgekiend dat er elk jaargetijde van alles bloeit, bij elkaar passend van kleur en textuur uiteraard, lage planten vooraan en hoge achterin. Het zou me niks verbazen als Border Knowledge hier een wetenschap was.

 

Maar goed, ik heb inmiddels op de kaart gekeken en besloten dat ons doel Porlock Weir is, een vissersplaatsje aan de kust.

En daar rijden we naar toe via witte weggetjes, niet via de groen omzoomde gele weg.

Vanuit Tiverton rijd je al omhoog en zie je af en toe rotsen naast je, maar voornamelijk bos (ja ja, natuurlijk, onvervalst hobbit-bos), en sappig weiland, met altijd-bochtige wegen er doorheen (ik geloof niet dat er in heel Engeland een weg te vinden is die voor meer dan 100 meter geen bochten bevat, daar moet je echt de motorway voor opzoeken).

Nu rijden we nog verder omhoog, en staan dan voor een, jawel, een ford! Oftewel, een plek waar de weg een riviertje oversteekt, zonder brug.

Ik probeer aan de overkant te komen zonder natte voeten, dus doe dat op de fiets-manier, benen uitsteken, maar het helpt geen zak: klets- en kletsnat, schoenen vol water ;-)

De rest van de weg omhoog wordt ons hele uitzicht weggenomen door die verdomde rotheggen die die Engelsen eeuwenlang laten groeien ;-)

 

*Red. En niet te vergeten de minstens dertig jaar oude Landrover met dood paard erin, de hele entourage ademt *sfeergevoel* England...

 

Maar dan steken we de gele weg over, naar de Dunkery Beacon , een top van wel 519 meter, één van de hoogste van Exmoor.

De heggen verdwijnen, en we rijden over de heide. Die staat zelfs nog in bloei hier en daar, en er groeien knalgele bloemen tussen dat paars.
Dat alleen al was al de moeite waard geweest natuurlijk, maar achter je zie je dan een wirwar van weilanden omzoomd door donkergroene heggetjes, als lappendeken, en voor je de zee!!!!

 

Porlock Weir

Afdalen met meer dan 25% is ook wel leuk, en dan rij je weer zo'n superbos in, en dan kom je uit in Porlock , bijna kitsch met al z'n eeuwenoude huizen en pubs en bloemen, en dan daal je verder, en dan kom je aan bij een handjevol huizen aan een soort strandje van grote keien, met een haventje met schilderachtige zeilboten, dat droog ligt.

Achter je lijkt Exmoor haast loodrecht, bebost en al, boven je uit te rijzen, maar je bent toch echt ergens naar beneden gekomen al is nauwelijks meer te zien hoe. Porlock Weir...

The Anchor Hotel heeft een kamer, in het gebouw ernaast, boven de Pub, the Ship Inn , elfde-eeuws deze keer geloof ik ;-) Een witgekalkt vakwerkhuis met rieten dak, en geraniums natuurlijk, en uithangbord.

We hebben enorm geluk: ik had al naar een kamer gevraagd in een hotel waar ze paarden verhuurden, dat leek ons wel wat, maar daar zeiden ze dat het heel moeilijk zou worden. Volgens de waard was er geen kamer meer met "view on the sea", maar we kunnen *wel* de zee zien, blijkt...

 

Er loopt een lange-afstand wandelpad langs Porlock Weir: je kunt hier de hele zuid-west kust belopen, en het hotel is dan ook vol wandelaars. Wij doen ook een stukje van dat pad.

 

Door weilanden, waar je het hek zelf weer dicht moet doen, een stukje over de asfaltweg, langs huizen met bloemen bloemen bloemen.

 

Een tolhuisje, daar gaan we morgen langs. Een huis met een vrouw van minstens 75 die in de tuin werkt. Wat een plek om te wonen!!!

 

Onverhard door het bos, door een soort tunnels die haast deel van oude verdedigingswerken lijken, en dan is het pad afgesloten: land-slide.

 

We gaan kijken, en inderdaad: een soort gletscher van rode aarde zien we voor ons. De bijna loodrechte wanden die uit de zee oprijzen zijn nogal in beweging dus, bij hevige regenval.

Het omgeleide pad blijft klimmen, en tenslotte beslissen we maar terug te gaan en niet helemaal tot aan het kleinste kerkje van Engeland te gaan lopen.

Op de terugweg worden we nog aangesproken door een Engels echtpaar (Engelse echtparen houden heel erg van een praatje maken) die geregeld naar Nederland op vakantie gaan (Brabant, gaan ze naar toe, en eten en slapen doen ze bij van der Valk; beide prachtig uitgesproken).

*Red. Sjiertoegenboesj, we allways sleep in Sjiertoegenboesj, I believe you call it thenbosch, but i like to call it Sjiertoegenboesj...

De zon zien ondergaan in de zee voor Porlock Weir, vanaf een keienstrand, met uitzicht op zuid-west Wales, heeft ook wel wat.

 

The Ship Inn

De pub is echt helemaal pub, met een prachtige barkeeper die net een heel mime-spel aan het opvoeren is door met flessen en dergelijke zogenaamd te telefoneren, omdat het mobieltje van een klant naast ons afging (en de klant uitgebreid ging telefoneren), als de telefoon achter de bar afgaat. Hij ging bijna van zijn stokje van schrik ;-)

Superlekker pub-eten, en dan is het heerlijk om te gaan slapen, helemaal rozig van dat Engelse lauwe bier (Exmoor ale, nauwelijks smaak, maar het smaakt heerlijk ;-)

 

Onderschrift

Code voor foto: