Motorreis naar Exmoor, dag 1, A272, Halfway Bridge 

In Dover terechtkomen

Vrijdag 7-9-2001

Naar Oostende rijden is eigenlijk nooit leuk, maar er vlogen Jan van Genten af en aan tijdens de overtocht, en bovendien was daar het prachtige incident met Ernst:

Tijdens het wachten in de rij, voor we naar beneden mochten naar het main car deck waar de motoren stonden, leunde Ernst, moe en slaperig, met zijn volle gewicht tegen mij aan. Ik vond dat een beetje zwaar, en besloot hem tegen de muur waar we naast stonden te parkeren.

Hij hield zich netjes slap en liet zich keurig tegen de muur zetten. Alleen bleek die muur op die plek te bestaan uit de deur naar de wc, en die gaf mee.
Met als gevolg dat Ernst naar binnen lazerde, en languit op de vloer van de wc lag.

Ik barstte in lachen uit uiteraard; sommige mensen om me heen ook, maar anderen werden helemaal ongerust: "Somebody has fallen down, I must help him!". En anderen weer: "Do you drive or does he?" ;-)

Langs de kust

De krijtrotsen van Dover had ik nog nooit gezien, en er werd een zonnetje op gezet, dus ook dat was een goed voorteken.

We hadden het idee om naar Wales te gaan, maar op de kaart had ik gezien dat Exmoor ongeveer net zo ver weg was, en daar was ik al heel erg lang benieuwd naar geweest.

Ik had geen idee hoe ver het was, en geen zin gehad inches en miles in kilometers om te rekenen, dus we gingen gewoon maar rijden.

Ik had wel een Michelinkaart van zuid-west Engeland, maar voor het eerste stuk waren we aangewezen op een Engelse kaart, volslagen onduidelijk en hopeloos om op te rijden.

Langs de kust naar Folkstone , Rye , Hastings , Bexhill , overal door de plaatsjes heen om meteen een Engeland-gevoel te krijgen.

*Red. Werkelijk ongelooflijk hoe dat AtoZ atlasje met een grotere schaal (1:300.000) zoveel slechter en onduidelijker was als de Michelin kaart van 1:400.000, helemaal gefocussed op het in vette rode en groene strepen weergeven van de grotere doorgaande wegen waardoor de leuke witte weggetjes onvindbaar verdwijnen tusen de schreeuwende grotere wegen ;-( ***

Engeland is meteen zo ongelofelijk Engels ;-)
Links rijden is natuurlijk al meteen punt één. Je went er heel erg snel aan; alleen de eerste paar rotondes moet je er even bij nadenken dat rechts voorrang heeft, en de eerste kruisingen waar je links- of rechtsaf wilt slaan doet de processor er ook eventjes over.

Later komen de subtiele moeilijkheden aan bod: als je op een rechtdoorgaande weg rechtsaf wilt slaan kun je het gewoon niet laten om steeds achter je te kijken, waar rechtdoorgaand verkeer op de rechterbaan aan zou kunnen komen; in blinde bochten blijft er zo'n "shit, die rijdt op mijn weghelft"-flits komen bij een plotselinge tegenligger.
En lopend een straat oversteken lukt niet zonder twintig keer de verkeerde kant op te hebben gekeken.

*Red. Wat vooral heel bevreemdend werkt is die geparkeerde auto's ik ben heel erg gewend om daar best wel vlak langs te suizen maar als ze links van de weg staan heb ik steeds weer de vreemde urge om er links langs te suisen, maar daar is de stoep ?

ERROR***
Memory disfunction switching to manual...***

Maar behalve dat links rijden is er nog veel meer super-Engels:
de rode telefooncellen die overal zijn teruggezet (ze waren vervangen door nieuwe, maar dat leidde uiteraard tot een niet-aflatende stroom van protesten, met resultaat),
de geschilderde metalen uithangborden bij alle pubs, waarmee striptekenaars altijd een gevoel voor "vroeger" proberen op te wekken,
de namen van de pubs: "the King's Arms", "the White Horse", "the Black Horse", "the Hunter's Inn",
de eeuwenoude huizen die echt overal nog staan, om maar eens wat te noemen.

Heel mooi vond ik ook de "family butcher" (zat van die ellendige familiediners met Kerstmis? Ga naar de family butcher).

*Red. Delicatessen ? voor wie van de betere franse film houdt >:-) Wat ik alleen niet begreep is waarom er zoveel Pubs "the Dolphin" heetten ? ***

Langs de kust niet alleen veel oude huizen en pubs en fish and chips zaakjes, maar vooral ook van die lekkere "tacky" (wat is "slechte smaak" een hopeloze vertaling) gedoetjes.

Waar elders ter wereld kun je met zicht op de zee waterfietsen in een lullig vijvertje in als witte zwaan vermomde waterfietsen, met als klap op de vuurpijl twee roze zwanen?

De kust doet me verder denken aan de Atlantische kust van Spanje: redelijk druk, af en toe file in stadjes, tussendoor soms bos, soms zicht op de zee, en af en toe via haarspelden omhoog of omlaag.

Veel bochten, ook al is dit een redelijk grote weg. Een op het eerste gezicht doodnormale 90-graden bocht blijkt van een prachtige negatieve verkanting voorzien, en in mijn spiegeltje zie ik hoe Ernst daardoor precies net zo dicht langs de kant komt te rijden als ik.

*Red. En de eerste haarspeld bergop hebben we dan ook al gehad. ***

A272

De wegwijzers waar ik af en toe bij stop in de hoop te kunnen zien waar we naar toe moeten zijn ook alweer minstens honderd jaar oud (vandaar dat je erbij moet stoppen:
het lettertype en de lettergrootte is niet helemaal op motorsnelheden berekend) laten alleen maar onbekende plaatsjes zien, plus erg veel "Narrow Road" aanwijzingen.

Maar tenslotte komen we aan bij de A272, op een geheel andere plek dan de bedoeling was.

Ook deze redelijk grote weg is op veel plaatsen voorzien van heggetjes. Nou ja, heggetjes, het zijn vaak haagbeuken die tot hoog gegroeid zijn, en elkaar boven de daken van de vrachtwagens raken.

Heuvels, bossen, heggetjes, uitzichten, dorpjes, pubs, donkere wolken in de spiegeltjes maar stralend weer. En zo verschrikkelijk veel bochten in alle varianten dat we langzamerhand begrijpen hoe het komt dat Engeland de minste ongelukken per gereden kilometer heeft van heel Europa, terwijl ze het drukst bereden wegennet hebben: hier kom je er niet onder uit om te leren rijden.

Eten in een Pub

Eten in een pub (waarbij we bediend worden door wat later blijkt het prototype Engelse meisje: aan de aardig mollige kant, met veel te strakke heup-spijkerbroek, met daarboven een veel te strak T-shit met een veel te strak en veel te kort truitje daarover. Zo zien ze er allemaal uit! Echt!).

Uitzicht op een prachtige Engelse dame, heel erg mooi, ik had het zo geloofd als ze Greta Garbo had geheten. Maar haar tuttige jurk maakte haar weer helemaal Engels.

Halfway Bridge

Helaas had de pub geen kamers, want we waren erg aan slapen toe, en bovendien heeft de Roadrunner geen licht.

Verder dus maar in het donker, Ernst vlak achter mij rijdend, maar het blijft hopeloos rijden zonder licht: je ziet niet alleen zelf niks, maar je weet ook nog eens dat niemand anders je ziet.

Gelukkig doemde daar al snel, voor Midhurst , de pub bij Halfway Bridge op. Geheel en al zoals een Engelse pub is: in een dertiende eeuws huis (of een paar eeuwen daarvoor of daarna, daar wil ik af wezen), een prachtig in de wind schommelend uithangbord, binnen een aantal ruimtes met de bar in het midden, en een open haard.

Ja, ze hadden een kamer, wist de nicht-achtige man achter de bar me te vertellen. Hij raadde dat ik Nederlands was, vanwege mijn accent maar vooral ook vanwege mijn motorrijdersoutfit, want Nederlandse motorrijders kwamen hier erg veel.

De man aan de andere kant van de bar kwam tussenbeide met de mededeling dat hij dacht dat ik uit Wales kwam, maar dat was natuurlijk om te slijmen.

De kamer bleek in een verbouwde schuur, echt heel mooi met enorme houten balken, en een bad waar wwe gretig gebruik van maakten. Morgen verder...

*Red. Do you care what it costs ? *To be honest: no* zei Syl ;-(