Motorreis naar Catalunya, dag 7, Motorrijden in de buurt van Barcelona 

Barcelona uit

Maandag 30 april 2012

We ontbijten in de bar tegenover de bakker waar we gisteren ontbeten, om het uit te proberen. Het lijkt op een Amerikaanse diner, en het is niks: alles is volledig ingesteld op toeristen, met zogenaamd Engelse ontbijten die nergens naar smaken. Morgen gaan we weer ontbijten bij de bakker!

Dan rijden we naar Ernst. Daar drinken we koffie en overleggen ondertussen wat we zullen doen.

Eigenlijk heeft hij een ritje in z'n hoofd naar het noorden, naar Montseny, ten noorden van Terrassa en Sabadell, maar er hangen heel erg donkere wolken boven dat gebied. De veelvuldig geraadpleegde buienradar geeft een niet al te optimistisch beeld, en blijft het beeld natter bijstellen, elke keer dat Ernst even kijkt: het plan wordt veranderd.

Ernst gaat de weg wijzen, en moet eerst z'n motor ophalen; onze motor staat op het pleintje voor z'n huis. We kunnen al van ver z'n rode helm zien.

 

Bij Ernst kun je alleen maar naar omhoog wegrijden: links of rechts is geen weg, en naar omlaag is alleen de combinatie van steile trappen en een lift.

Als je naar omhoog rijdt, rij je onderlangs het Parc del Guinardo, waar we gisteren gelopen hebben, en van de uitzichten op de stad hebben genoten.

Je ziet hier net twee mannen het paadje inlopen dat we gisteravond hebben gebruikt om omhoog te klimmen.

 

Onderlangs dat park kom je weer langs bebouwing, en op het eerste gezicht is het vreemd dat die huizen zo van het park af zijn gericht: nergens wordt er gebruik van gemaakt dat er een prachtig park direct voor het huis ligt.

Maar als je je voorstelt dat aan de andere kant een grandioos uitzicht over Barcelona te zien is, kun je je beter voorstellen dat daar de voorkant van de huizen ligt.

 

We komen dan bij de Repsol die gisteravond zo prominent aanwezig was in de aanwijzingen die we kregen om bij het huis van Ernst te komen (we begrepen steeds "Sol", bij de zon naar rechts, en het kwartje viel toen we het benzinestation in het oog kregen).

Ernst krikt z'n bandenspanning op, en dan kunnen we echt gaan.

 

Het weggetje langs Tibidabo

We rijden Barcelona uit via de BP-1417, de Carretera de San Cugat (die loopt naar Sant Cugat del Valles, een van de plaatsen die alweer bijna is opgeslokt door Barcelona).

We rijden hier op een splitsing af, waarbij je rechtsaf door kunt naar Sant Cugat del Valles, en linksaf in de richting kunt van Tibidabo, een attractiepark uit lang vervlogen tijden dat het nog steeds doet (ideaal voor iedereen die ook maar een klein beetje nostalgische gevoelens heeft), en dat naast attracties ook geweldige uitzichten over Barcelona biedt.

We zijn er lang geleden geweest; bijzonder aan te raden.

Als ik het goed heb, horen de gebouwen die je bovenop de heuvel ziet bij Tibidabo; met name die torentjes.

We zullen niet dat park gaan bezoeken, maar we slaan hier wel linksaf, de BV-1418 op: de Carretera de Vallvidrera al Tibidabo.

 

In de buurt van Tibidabo slaat er een weg rechtsaf naar het attractiepark, en gaan wij linksaf, de BV-1418 volgend. We zijn hier veel medeverkeer kwijt.

Het is direct al een heel mooi weggetje, smal, met heel veel bochten. Ernst (de mijne) heeft z'n handen vol aan het volgen van (andere) Ernst op z'n Suzuki SV, op de SuperTenere met mij achterop. Bovendien heeft hij beloofd extra te letten op de rijstijl van Ernst. Er zijn dan ook weinig foto's (hij maakt ze rijdend).

In het begin zie je Barcelona aan je linkerkant liggen: je kijkt er vanuit de hoogte over uit.

Vervolgens rij je de bebouwing binnen van Vallvidrera, en als je die plaats uit bent kom je uiteindelijk terecht op de BV-1468.

Dat weggetje kronkelt omhoog, met de ene bocht na de andere, het ene vergezicht na het andere.

Het is wel zaak hier goed op te letten op tegemoetkomende automobilisten die de bocht veel te ruim nemen, zich er niet van bewust dat er ook verkeer van de andere kant kan komen. We maken een paar keer een situatie mee die, als Ernst in een auto had gereden in plaats van op een motor, vrijwel zeker een klapper zou hebben opgeleverd, en dat lag niet aan Ernst...

Onderweg zien we veel mensen die wandelen. Daar is het een ideaal gebied voor: overal wandelpaden, en het ligt vlakbij Barcelona.

 

Onderweg zien we nog een crossterreintje dat druk wordt gebruikt. Hier hoeft zoiets niet te worden aangelegd: het ligt er al gewoon van nature.

Dit prachtige weggetje eindigt tenslotte in Molins de Rei, waar we even stoppen, en waar Ernst bespreekt hoe we verder zullen rijden.

We trekken daar ook de conclusie dat het heel goed is dat we het oorspronkelijke plan niet hebben uitgevoerd: op dit weggetje waren sommige bochten nog nat, en dat is op dit soort weggetjes heel vermoeiend rijden; als we naar MontSeny gegaan zouden zijn, zouden we voortdurend over natte wegen hebben gereden.

Vanuit Molins de Rei moeten we een poos via minder aangename wegen rijden: we steken daar de snelweg en de A-2 over, en rijden naar het zuiden via de BV-2002, en dan komen we terecht op de C-32, een snelweg die parallel langs de kust naar het zuidwesten voert.

Het is nog ingewikkeld om te beslissen waar je precies van die snelweg af moet; Ernst neemt één afslag te laat, maar via industriegebieden en nieuwbouwwijken komen we tenslotte om de weg waar het om gaat.

 

De BV-2041

Dat weggetje waar het om gaat is de BV-2041.

In de buurt van Bruguers wordt het landschap indrukwekkend mooi: tussen het groen van de bomen steken roodgekleurde rotsen uit.

Op deze foto is het rood helaas erg donker. Dit zijn huizen van Bruguers.

De weg is echt ongelofelijk mooi, met bochten die je ver door kunt kijken, in allerlei vormen: haarspelden en ruim, knijpend en wijd uitlopend.

En dan heb je daarbij voortdurend die rotsen in het zicht: hele vreemde afgeronde vormen, in donkerrood. Prachtig!

 

Ernst heeft ons voorgelaten. Zoals je ziet zijn dit echt heel erg mooie bochten.

 

Heel af en toe is er, zoals hier, een zijweggetje (middenin een bocht).

Het is niet echt druk op de weg: we kunnen hier heerlijk rijden.

Dit is vlak voor Begues.

Het bordje wijst trouwens naar Mas de les Planes, een "Mas", oftewel herenhuis/grote boerderij. Volgens de site van Begues zat hier in de jaren 60 een restaurant: "Mi Burrito y Yo". Mijn ezeltje en ik. Wat natuurlijk een erg romantische naam is ;-)

 

Even later kondigen huizen langs de weg Begues aan.

Begues heeft een opsomming van bezienswaardigheden op de site, maar dit huis staat er niet bij ;-)

 

Na Begues wordt de weg nog mooier: de bochten zijn hier verslavend (we kunnen Ernst L dan ook niet bijhouden op de hier toch wel enigszins logge Supertenere).

Je rijdt hier door droog bos, en langs witte rotsen. We zien nog een enorme steengroeve (marmer?).

Er is vrijwel geen bebouwing (we rijden nog één keer langs een dorp, Olesa de Bonesvalls): er is alleen een lekker eindeloos lange weg, de bomen, de rotsen, en vooral de bochten, helemaal voor ons alleen.

Langzamerhand wordt het landschap opener: er zijn akkers met druiven. We rijden tussen wat later wijn uit de Penedes zal worden.

 

Tenslotte rijden we de bebouwing in van Avinyo Nou (Nieuw Avinyo).

Je ziet links en rechts trouwens de wijngaarden: wijn van de Penedes.

 

In Avinyo Nou komen we uit bij de N-340, en die overgang naar de bewoonde wereld presenteert zich al direct in een verkeersdrempel.

Alles rond Barcelona dat zich meer voelt dan een verzameling huizen, is voorzien van die drempels, vaak heel steil en hoog (deze valt nog erg mee; je kunt hier op de meeste plaatsen met een Ferrari beslist niet uit de voeten). Je wordt er voor gewaarschuwd met borden die niets aan de fantasie overlaten ;-)

 

Parc Natural del Garraf

We rijden een klein stukje over de N-340 (kaarsrecht), en slaan dan af, de BV-2415 op.

Je rijdt dan tussen de wijngaarden; hier rijden we op het kerkje van Sant Pere Molanta af, met daarnaast de gebouwen van de Aula de la Vina i el Vin, waar je wijn kunt proeven.

 

Die BV-2415 is een heel mooi smal weggetje; we draaien aan het einde daarvan de BV-2111 op, ook zo'n mooi smal weggetje.

En dan, vlak voor Olivella, slaan we linksaf, een nog smaller weggetje in. Via dat weggetje kom je in het Parc Natural del Garraf.

Waarom het is weet ik niet, maar hoe smaller het weggetje waar je over rijdt, hoe meer je je deel voelt van het landschap waar je in rijdt.

Dit is een erg mooi woest leeg landschap, met witte en grijze rots die steeds meer tussen de vegetatie uit schemert.

 

Het is leeg en woest, maar er is hier en daar bebouwing.

Hier kun je bijvoorbeeld linksaf naar Les Piques, de ruïnes van een klooster. Je ziet het recht voor je tegen de heuvel aan geplakt.

Het weggetje daalt en stijgt sterk, met hele blinde bochtjes, op veel plaatsen van beton. Je hebt er je handen vol aan, zelfs achterop!

Onderweg zien we Alpengierzwaluwen: hele grote Gierzwaluwen met een witte buik.

 

Op zoek naar eten

Tenslotte eindigt het weggetje op een T-splitsing. We kijken even aan de linkerkant: daar begint een onverhard pad, waarmee je terug zou kunnen komen op de BV-2401. Dat doen we niet.

Als je rechtsaf gaat kom je in een "Urbanizacion" terecht, een nieuwgebouwd plaatsje ( Plana Novella Olivella), van vakantiehuizen voor buitenlanders.

Ernst (onze) gelooft dat er een restaurant moet zijn bij de kerk die we van hier denken te kunnen zien. Ik twijfel: Zo'n vakantiedorp lijkt me niet een plek waar je er van op aan kunt dat er een restaurant bij een kerk moet zijn. Maar we gaan kijken.

We vinden de "kerk" uiteindelijk, en het blijkt een Tibetaans boeddhistisch klooster, het Monasterio del Garraf! Het is gevestigd in het Palau Novella, het nieuwe paleis (uit 1890: modernista).

In de folder lees ik trouwens dat je hier wel degelijk kunt eten, maar ik denk dat het goed is dat we dat niet hebben gedaan: "The everyday act of eating becomes a fountain of health and energy thanks to the benediction of foods and the calm dinners in silence accompanied by readings." Niet zo handig als je elkaar een aantal jaar niet hebt gezien ;-)

 

Maar we hebben borden naar een restaurant gezien. Als we die volgen komen we op een onverhard pad naar Sitges.

We proberen dat pad een eindje te volgen, maar het ziet er naar uit dat we daar niets zullen tegenkomen waar je kunt eten, en het ziet er ook niet uit alsof je via dat pad snel bij Sitges bent (ik heb later via Google maps gezien dat het inderdaad een onverhard pad is dat erg lang is: we hadden gelijk).

Het bord geeft aan dat het een natuurreservaat is voor dieren.

 

We draaien om, en hebben dan nog even mooi uitzicht op dat klooster.

 

En dan zien we langs dezelfde weg als waar we op de heenweg door het dorp zijn gereden, een restaurant: onopvallend langs de weg. Casa Desu.

We kunnen buiten eten, en omdat we nog zo weinig zon hebben gehad lijkt ons dat ideaal. Een tegenvaller is dat de uitbaters Nederlanders zijn: het is duidelijk niet zo'n gezellig Spaans wegrestaurant, maar gericht op de vakantiegangers hier.

Maar het eten is erg lekker. Beide Ernsten hebben Konijn gekozen.

 

Zoals je ziet zijn we volop aan het kletsen.

Terwijl we eten drijft er een dikke zwarte wolk over: die hebben we mooi gemist; het weer daarna is weer stralend blauw.

Het waait wel erg hard.

 

Terug

We rijden terug langs precies dezelfde weg, wat geen enkele straf is.

Je kunt hier in principe doorrijden naar de kust, maar dan kom je terecht in Castelldefels, en dan mis je het hele rondje terug door het Parc del Garraf.

Het ziet er trouwens wel uit als een mooi weggetje, dat laatste stukje naar de kust. Je zou er een nog veel groter rondje van kunnen maken: naar de kust, daar via de C-31 naar het zuiden, dan in Sitges naar Sant Pere de Ribes via de B-211, daar naar het noorden via de BV-2111, en dan linksaf de BV-2415 volgen, waarmee je op de route komt waar we nu veel directer op terecht komen.

Maar dan mis je weer het hele smalle weggetje terug door het Parc del Garraf, en dat is prachtig (evenals die BV-2415, die je op de foto ziet)!

 

We genieten opnieuw van de bochten.

Deze foto is op precies deze;fde plek genomen als een aantal foto's hierboven, op de heenweg.

 

Het mooist zijn de rode rotsen op de terugweg: die zie je nu klimmend in plaats van dalend, zodat ze imposanter zijn, en je ziet vooral de groenblauwe Middellandse Zee op de achtergrond.

Ongelofelijk mooi! (de foto doet de werkelijkheid hier geen recht)

 

Met dat soort uitzichten dreig je bijna te vergeten dat de weg zelf ook nog eens een droomweg is voor motorrijders.

Dit was echt een erg mooi rondje!

Daarna volgt de snelweg, en volgen we Ernst L op biijna onnavolgbare wijze door Barcelona: hij is duidelijk een van de "Mosquitos" geworden, de scooters en motoren die je in Barcelona overal voorbij stuiven.

 

Tapas eten in Gracia

Hij en Marga gaan twee flats bekijken (ze willen, ondanks het fantastische uitzicht, verhuizen vanwege lawaai en de ruimte; ze hebben nu een nieuwe plek: we zullen nog een keer langs moeten komen ;-)

Wij gaan terug naar ons hostal, en we spreken om ½ 9 af bij metrostation Fontana, in de wijk Gracia.

We zijn er veel te vroeg. Geen probleem: we slenteren eerst door de wijk.

Ernst en Marga zullen via de Carrer d'Asturies komen. We hoeven er alleen maar voor te zorgen dat we daar weer op tijd zijn.

Onderweg spreekt een jongen ons aan: mijn jack, een leren Dainese jack, vindt hij prachtig, wil hij even zeggen. Hij blijkt pas begonnen te zijn met motorrijden, en schaamt zich bijna als we vragen wat voor motor hij rijdt: een CB250. Hij knapt helemaal op als we, naar waarheid, zeggen dat dat echt de perfecte motor is om op te beginnen. Hij is er al mee langs de Cote d'Azur gereden; dat wordt een hele goeie motorrijder!

Dit is een pleintje langs de Carrer d'Asturies.

 

We lopen een rondje, en Ernst ziet tot z'n plezier een Yamaha SRX in één van de straten.

Wat ik hier trouwens opvallend aan vind, is dat de motor niet met een slot ergens aan vast staat; er is zelfs geen remschijfslot te bekennen.

Wij zetten onze motoren altijd vast, en zijn desondanks al eens een motor kwijtgeraakt aan een dief, in Nederland. In een grote stad is het in Nederland ondenkbaar om je motor zo neer te zetten! Barcelona is wat motordiefstal dus blijkbaar heel veel veiliger dan Nederland.

 

Gracia is de kunstenaarswijk, de bohemienwijk van Barcelona. Veel prachtig gedetailleerde grafity dus, onderweg.

 

Een erg mooi detail vind ik deze hinkelbaan, op een van de pleintjes.

De stoeptegels die hinkelaars anders zelf met krijt markeren, is hier gemarkeerd in de vorm van geglazuurde tegels (met zo te zien een tafereel van een huwelijk met een draak er achter; de heilige van de stad, Jordi, is dezelfde als Joris de Drakendoder, maar ik moet toegeven dat ik dan nog steeds niet helemaal begrijp waar alles op slaat ;-)

Wat ik er extra leuk aan vind, is dat die spelletjes die ik me van vroeger op het schoolplein herinner zo universeel zijn.

Er is blijkbaar een Europese kindercultuur (en ik denk dat sommige spelletjes zelfs wereldwijd bekend zijn). Dat geldt ook voor liedjes. Zouden we daar niet eens moeten beginnen, met laten zien hoe verbonden we met z'n allen zijn?

 

We vinden Ernst en Marga, en lopen, via een ommetje, naar de plek waar ze met ons tapas willen gaan eten.

Onderweg komen we langs deze mooie mercado, de Mercado de la Abaceria Central, gebouwd aan het einde van de negentiende eeuw.

Ik vind 'm erg mooi.

 

De bar die Ernst en Marga op het oog hebben ligt aan een plein, Plaça de Rius i Taulet.

Midden op dat plein staat deze toren, de Torre del Rellotge (klokkentoren), oftewel de Campanar de Gràcia, het symbool van Gràcia.

Toen de toren werd gebouwd, in 1870, was er nergens in de wijk een hoge kerktoren, zodat mensen die niet zelf thuis een klok hadden moeite hadden om te weten hoe laat het was. Daarom is deze toren er neergezet, met klokken aan alle vier de zijden.

De architect was Antoni Rovira i Trias, uit Barcelona.

Hij was de winnaar van de wedstrijd die in 1859 was uitgeschreven voor een plan voor de stadsuitbreiding van Barcelona. Het ministerie heeft er een stokje voor gestoken dat zijn plan zou worden uitgevoerd, en heeft het aan een andere architect gegund. Het resultaat is de Eixample.

Als Antoni Rovira i Trias zijn winnende plan had mogen uitvoeren, was de Eixample nu halfcirkelvormig rondom de oude stad gegroeid, (zie deze tekening).

Op die tekening kun je trouwens mooi zien dat Gràcia een bestaand dorp is, dat is ingelijfd in Barcelona. Dat verklaart waarom het niet past in de omringende Eixample, met z'n smallere stegen.

 

De bar die Ernst en Marga op het oog hebben is Nou Candanchu.

Die bar is geliefd, en dat betekent dat er geen plek meer is. Je kunt in zo'n geval je naam opgeven, en aan de bar gaan wachten tot je wordt geroepen.

Terwijl we met z'n drieën staan te overleggen of we dat zullen doen heeft (mijn) Ernst het initiatief al genomen: hij vraagt aan een ober of we ook op het terras mogen wachten in plaats van binnen aan de drukke bar, en dat mag: de ober zal ons daar op komen halen. Ideaal dus.

Als we, halverwege onze drankjes al, geroepen worden, blijken twee Engelse (of Amerikaanse) meisjes snel op de vrijgekomen plek te zijn gaan zitten. Ze doen net alsof ze niets begrijpen van wat de obers ze proberen duidelijk te maken, namelijk dat iedereen hier netjes op z'n beurt wacht.

Tenslotte wordt het maar zo gelaten, en wachten wij op de volgende vrijgekomen tafel.

Je ziet de meisjes rechts achter Marga. Ze voelden zich de rest van de tijd bepaald niet plezierig: voordringen voelt niet fijn als je de enige bent die dat doet. Niet zo slim van ze dus...

 

De tapas zijn er heerlijk (ik proef nog bijna weer de Pimientos de Padron), en de wijn ook.

Het gesprek is bijzonder geanimeerd zoals je ziet ;-)

 

Na afloop zwerven we nog wat door de wijk.

In de Carrer de Mozart zijn boekenstalletjes buiten, met tweedehands boeken (nog open, tegen een uur of twaalf 's avonds; dat is misschien wel een van de plezierigste kanten van Spanje).

Ik denk ook dat het daar is dat we dit mozaiek zien, bij wat - neem ik aan - openbare kranen zijn of waren.

 

Dan nemen we afscheid, en ook dit is weer zo'n vreemd afscheid, net als eerder van m'n broer: je weet dat je elkaar lange tijd niet fysiek meer zult zien (leve Facebook trouwens), terwijl je een paar dagen zo volkomen vanzelfsprekend met elkaar bent opgetrokken.

We voelen ons dan ook bijzonder melancholisch als we naar huis gaan.

En alsof hij dat wist, zit in de metro waar we uitstappen vlak bij "huis", op de Avinguda del Paral-lel, een man die heel mooie, heel subtiele Japanse muziek speelt. Precies het soort muziek om tegelijkertijd verdrietig en berustend te worden, en ontroerd.

 

Onderschrift

Code voor foto: