Biskaia op de motor dag 11, Gorliz 

Tegen de hitte schuilen in de bar

Vrijdag 8 augustus 2003

Ontbijten in de bar, waar het kleine Franse meisje met rode krulletjes helemaal tevreden voor de grote kaart met ijsjes zit, terwijl ze met haar vinger het ijsje van haar keuze aait.
Het is vandaag extreem heet. Het record van een paar honderd jaar geleden wordt gebroken.

Pablo komt voor de tweede keer sinds dit onze vaste hangplek is langs op het terras.
Hij is Senegalees (vermoed ik), en sjouwt in deze bloedhitte met twee enorme tassen zonder natte plekken onder zijn oksels of zweetdruppels op zijn gezicht.

Zijn tassen zitten vol met kleren.
Waar hij bij ons aan een willekeurig terras weggewuifd zou worden ontmoet hij hier grote belangstelling.
De vorige keer ging een Spaanse moeke speciaal terug naar haar caravan om een broek van haar man op te halen, voor de maat. Helaas gingen Pablo's broeken niet tot die grootte, en Pablo vond het dan ook een beter en gezonder idee om zijn grootste maat te kopen en af te vallen, maar daar trapte ze niet in. Geen probleem: hij zou de volgende keer een perfect passende broek bij zich hebben.

Deze keer kopen de Fransen een grote stapel kleding.
Het is spotgoedkoop, maar er wordt desondanks flink afgedongen. Eén van de Franse vrouwen spreekt dan ook vloeiend Spaans. Wat ben ik daar jaloers op: wat zou dat Spanje voor ons verder ontsluiten!

Tot teleurstelling van Pieter willen we het heetst van de dag hier in de schaduw doorbrengen in plaats van in de vollle zon op het strand.
Dat betekent wel weer een superlekkere bocadillo.

Voor ons met een enorm glas bier erbij. Het glas komt direct uit de vriezer zodat het bier er hier en daar in bevriest.Heerlijk om de binnenkant van je polsen tegenaan te houden. Zo is ver in de 40 graden nog prima uit te houden.

Ernst houdt zich onledig met foto's maken. IK heb m'n haar in een knotje gedraaid vanwege de warmte, en wil uiteraard niet met mijn oma-haarop de foto.

Naar het strand

Dan eindelijk naar het strand.
In het barbecuepark liggen hier en daar mensen in de schaduw van de bomen. Veel slimmer dan het strand natuurlijk.

Van het stukje lopen ben ik helemaal oververhit. Wanneer ik de zee inloop word ik duizelig van het temperatuurverschil.
Dat is één van de vreemdste herinneringen aan die warmte: dat het zeewater van 27 graden zo afschuwelijk koud aanvoelde voor je er aan gewend was.

Aan het strand word je binnen de kortste keren weer veel te warm, en dan zit er niets anders op dan je weer in het "ijskoude" water te begeven.
Je kunt naar een plateau met duikplank zwemmen, waar Ernst af en toe lekker zit te kijken naar de kunsten die de Basken uitvoeren. Ik zwem na een paar duiken van het plateau steeds weer terug.

Aan het einde van de dag zijn er weer waterscooters achter het gedeelte dat voor zwemmers is gereserveerd.
Ernst zwemt er samen met Pieter naar toe, en vraagt of Pieter achterop mag, door middel van de blijkbaar magische wooorden: "tour por el niño?".
Pieter krijgt een zwemvest aan, en mag achterop bij iemand die ook nog eens een vrouwelijke waterscooteraar blijkt te zijn.

Ernst stapt door het water terug naar het strand, rent naar mij en pakt zijn fototoestel.

"Heeft Pieter weer voetballers gevonden?", vraag ik, want ik heb van dit alles niets gezien.
"Nee, nog veel mooier, hij heeft z'n eerste date".
En weg is hij, en ik snap er niets van.

Hij is net op tijd om foto's te maken waar Pieter weer het water inspringt en bijna vergeet het zwemvest terug te geven.
Pieter vond het geweldig, zijn mooiste belevenis van deze vakantie.

De avond valt

We gaan pas weg als het hele strand in de schaduw van de kustrotsen ligt.

Zelfs nu nog zijn er mensen aan het strand: het is nog steeds erg warm.

Het is het zo ongeveer Spaanse etenstijd.
We hebben al besloten om weer op de boulevard te gaan eten, waar ik de vorige keer voor het eerst pimientos verdes heb gegeten.

Ik heb me er op verheugd om Pieters voorbeeld te volgen en een hamburgueresa te bestellen.
Pieter neemt altijd een hamburgueresa hollandesa, wat een hamburgueresa allemagna met tomaten en sla is, terwijl een hamburgueresa allemagna in feite een Spaanse term voor cheeseburger is, maar dan met lekker brood en zelfgemaakte hamburger natuurlijk.
Hollands staat dus voor groente, hebben we op basis van deze observatie besloten.

Als we eenmaal op het terras zitten zie ik dat ze ook hamburgueresa hebben met de naam van de bar. Geen idee meer wat die naam was, aangezien Baskische namen niet te onthouden zijn, maar er zat in ieder geval minstens 1 x in, zoals in alle Baskische barnamen.

Ik kan het niet laten. Hoe kun je tenslotte met minder risico iets onbekends bestellen dan in de vorm van een hamburger?
Hij smaakt, ehh, vreemd. Pieter en Ernst vinden hem ook vreemd en vies.

Ik weet niet of ik een hamburgueresa met stiereballen heb gegeten, of met vissewangetjes, of met varkensoren, of kalfsmaag, of geiteblindedarm, of misschien met schapehersenen. Basken eten alles, nog meer alles dan Fransen, en volgens de kenners is het allemaal bijzonder lekker, maar ik ben helaas iemand die, als het er op aankomt, toch voornamelijk van aardappelen en bruine bonen houdt.

Pieter en Ernst smullen uiteraard van hun bestellingen, en eigenlijk vind ik het brood en de patat al een supermaaltijd, en als troost krijg ik nog een manzanilla toe.

Terug via een omweg, dwalen door Plentzia dat nu echt slaapt.
Stille traptraatjes met geelachtige straatverlichting, het pleintje voor de kerk bovenop de heuvel met verlaten terrassen.

Einde van de dag.