Arizona dag 8, Thunderstorm in het San Carlos Reservaat 

Dirtroads tussen de saguaro's

Zondag 6-8-2000

Laatste ontbijt hier aan de pool... Inpakken en wegrijden!

*Red. Vakantie noemen ze dat ;-(

Eerst richting Sonora Desert Museum, weer langs het mooie op-en-neer en heen-en-weer weggetje tussen de Saguaro-cactussen (cacti vind ik belachelijk klinken ;-).

Dan rechtsaf de Golden Gate Road, een dirtroad door de woestijn, dan interstate 10 over, verder via El Camino de Mañana, hoe kan het anders, een dirtroad (Mañana verharden we hem, echt, mañana...). De saguaro's worden langzamerhand "normaal" maar we blijven steeds beseffen tussen wat een oude cactussen we rijden!

*Red. En dan midden in nergens een bord Road maintanance ahaed, SLOW ;-) In geen velden of wegen asfalt te zien, en dan 5 kilometer verder,

jawel sue you sue me een stukkie asfalt waar we verder op moeten...

Dan aan de voet van de Santa Catalina Mountains om een vreselijke nieuwbouwwijk heen (relatief vreselijk dan: alle huizen zijn vrijstaand en zijn in stijl met de omgeving in adobe-stijl gebouwd, maar het is te eenvormig, en te massaal voor hier in de South-West).

Dan de 77, die Ernst en ik twee dagen geleden in veel te hoog tempo in omgekeerde richting hebben gereden. We rijden door tot Globe . Voornamelijk saai en recht,

maar wel met uitzicht op de bergen, en vanaf Hayden zelfs flink bochtig,

en hier en daar een overreden slang.

In Globe rijden we, feest voor Pieter, naar de McDonalds om te eten, met uitzicht op deze auto voor de Dairy Queen. Dan nog eventjes naar het Historic District. Een hele leuke (rechte) straat. Ik wou bijna zeggen "in Western stijl", maar het is natuurlijk gewoon echt oud ;-). Er staat een hotel te koop (ja, dan begin ik meteen weer te denken wat een leuk hotel je daarvan zou kunnen maken, maar daar ben ik veel te lui voor...), een niet meer functionerende hele oude bioscoop, enzovoort.

*Red. Maar gelukkig is het hier heel veel leuker als in Douglas, dat is meer iets voor iemand die het laatste zetje nog nodig heeft.

San Carlos Indian Reservation

Terug over de 70, en dan de 60 op, het San Carlos Indian Reservation in.

Onderweg uiteraard een enorm casino met luxe resort erbij: alle Apaches, behalve die in de Four Corners, leven van de inkomsten van gokhallen.

Eindelijk heb ik dan toch iets positiefs van de Navajo's kunnen bedenken: die weigeren om "gemakkelijk" geld te gaan verdienen met casino's. Het is ook verboden in het hele reservaat.

In San Carlos (een dorpje van niks, het centrum van het reservaat) borden met waar je allemaal een permit voor nodig hebt. Er staat nog net niet op dat je een permit moet kopen om te mogen ademhalen hier. Ze hebben zoveel onder die permits proberen te vangen dat er weer niet duidelijk uit is op te maken of je er ook eentje nodig hebt om over de dirtroads te rijden (ik weet eigenlijk wel zeker dat het de bedoeling is van wel...). Het is ook nog eens volslagen onduidelijk waar je die permits dan moet kopen. Ik vermoed dat de inkomsten van boetes groter zijn dan van die permits.

*Red. gelukkig zijn ze ook te besodemieterd om te controleren...

Wij weigeren permits te kopen, en rijden de dirtroad achter het dorp op. Het is de bedoeling dat we dirtroad 10 te pakken hebben, maar we blijken steeds maar naar het NW te rijden (wat waren we blij met dat kompas dat in die auto zat!!!), en dat klopt niet.

Tenslotte denk ik de situatie op de kaart te herkennen. Er zou een tussendoor weggetje naar de 10 moeten bestaan, en dat nemen we, rechtsaf.

Dit is een hele smalle dirtroad. Bij een wash is meer dan de helft van de weg weggeslagen. Ik ga de auto uit om Ernst er doorheen te leiden. Het is echt een centimeterkwestie!

We kijken bij deze excercitie op de thermometer: 49 graden celsius in de schaduw!!! (en we kwamen net te laat op het idee om dat vast te leggen)

Een poos later rijden we een riviertje over, en we komen maar steeds niet uit op de 10, terwijl die zich nu volgens de kaart toch echt zo langzamerhand zou moeten laten zien.
Het is dus niet voor niks dat we drie liter water per persoon bij ons hebben...

Tenslotte komen we toch op de 10 uit: we hebben blijkbaar een weg te pakken gehad die niet op de kaart stond. We raden dat het wel de 10 is waar we op zitten, want er zijn hier echt helemaal nergens bordjes: deze wegen worden blijkbaar alleen maar gebruikt door de Apachen die hier wonen, en die hebben geen bordjes nodig.

Ik vind dat we terug moeten: het is op deze manier volslagen onmogelijk de (nog minstens 6 keer zo lange) doorsteek te vinden die ik in mijn hoofd had naar een asfaltweg. Bovendien zijn er zwarte wolken te zien boven de bergen: thunderstorms . Met een thunderstorm moet je hier niet zijn, ivm de flash floods ....

We gaan dus rechtsaf de 10 op, in plaats van linksaf wat eigenlijk de bedoeling was.
Dan komen we op een hele brede, goed bijgehouden (hiervoor was het kuilen gaten en hobbels) dirtroad, zeg maar een snelweg onder de dirtroads. Dit is dus pas de 10!

Ernst wil het graag eigenlijk toch proberen: deze weg is echt heel duidelijk te volgen. Linksaf dus...

Na een poosje rijden vinden we Bear Junction (zo heet het volgens de kaart: nog steeds geen bordjes). De keuze is alweer: terug via de 10 (en hopen dat die inderdaad rechtsstreeks naar San Carlos leidt, waar we hem op de één of andere vreemde manier gemist hebben), of via de 5, en de 7, de 4 vinden, naar de 191, ons oorspronkelijke plan, of via de 5 en de 8 terug naar de 70 (maar dan een eind verderop).

Het oorspronkelijke plan valt af: dat is veel te ver, dan zouden we de hele nacht door moeten rijden, en 's nachts kunnen we die wegen al helemaal niet vinden natuurlijk.

Ik wil eigenlijk terug, gezien de thunderstorm, maar dat vind ik weer zo laf. Ernst gelooft uiteraard heilig dat de thunderstorm wel in de bergen zal blijven hangen.

*Red. Ja Duh Jezus liet zich toch ook niet dooer een beetje water tegenhouden, of was dat nu Josef...

Goed, het wordt de derde mogelijkheid dus, maar we spreken af dat we terug gaan als er druppels vallen.

Onderweg komen we er achter dat een paard zich nog angstiger en moeizamer kan gedragen dan een koe op de weg. In plaats van naar opzij te vluchten bleef hij maar voor ons uitrennen, terwijl we heel erg rustig reden, om hem niet nog angstiger te maken.

Thunderstorm in het San Carlos reservaat

De druppels vallen even later uiteraard, een poosje later, maar terug is zo... terug..., en bovendien zal het wel meevallen toch, thunderstorms houden toch van bergen? Bovendien is de terugweg inmiddels ongeveer even lang als de heenweg. Doorrijden dus...

De druppels veranderen in echte regen, de regen verandert in absurd harde regen. De weg wordt spekglad (we komen er nu achter dat we al die tijd op droge klei of leem hebben gereden).

Ernst zit aan het stuur, en op een gegeven moment, bij een afdaling met een bocht, stopt hij: het gaat niet, het is te glad, en hij zou hem niet op de weg kunnen houden.

Wachten. Lang wachten. Lang, lang wachten tot de regen wat is verminderd. Rijden, glibberen. We komen door het probleemstuk, maar het gaat weer harder regenen.

*Red. we rijden nu echt door een waanzinnig landschap stukje: woestijn afgewisseld met bos, en hier en daar een rivier, en dan ging je helemaal tussen de uitlopers van de berg in om over de rivier te komen, soms dus door de rivier.

Ik rij nu (met dat geglibber kan ik er niet naast zitten...). Rode klei, stukken weg onder water, en daar glibbert de auto echt alle kanten op...

Voor ons een dip, met een hele diepe plas. Ik zet de auto stil en loop er naar toe om te checken. Nog ver voor ik maar in de buurt van het water ben zak ik tot mijn enkels weg. Ik loop maar niet verder, want dan moeten ze me er uit komen trekken...

*Red. Mag ik er niet eens volgas doorheen door die rivier terwijl dat zo mooie foto op zou leveren alleen maar omdat ze er niet doorheen durft te lopen, terwijl ik er notabene doorheen moet rijden wat veel gevaarlijker is ;-(

Weer wachten maar, lijkt me. De hele auto en vooral mijn schoenen en broek zitten nu onder die smerige rode klei. Het blijft maar regenen. De thermometer wijst 13 graden aan: in nog geen uur tijd is de temperatuur meer dan 35 graden gezakt!!!

De regen verandert in hagel. De berm verandert in een beek. Maar langzamerhand wordt de regen minder. Als het een poos alleen maar gemiezerd heeft zijn de beekjes verdwenen. Ik ga nog een keer kijken. Het is nog steeds hele dikke bagger, maar ik kan tot bijna aan het water komen voor ik flink begin weg te zakken.

We gaan het maar proberen. Ernst mag het doen: eerst achteruit omhoog, voor extra aanloop & vaart, en dan volgas er doorheen. De auto is, als we er doorheen zijn, bijna niet meer op de weg te houden, maar het lukt!!!

*Red. ja Bilstain was er niks bij ;-) HEEERLIJK !!!!

Verder. Het begint inmiddels te schemeren. We rijden langs een gebouwtje waar "Jail" opstaat, naast een behoorlijk woest stromende rivier (de San Carlos River) waar we doorheen moeten. Hupsakee maar, en ook dat lukt wonderwel. Ik hoop alsjeblieft niet dat die Jail nog in gebruik is, wat een ellende :-(

Op het net is wel informatie te vinden over een oud postkantoortje dat hier ergens verstopt zou zijn, maar niets over een jail...

Op de plek waar we de 7 oprijden rijdt er een auto (met Indianen) voor ons. We beseffen opeens hoe lang het geleden is dat we mensen zijn tegengekomen...

Later zien we voor ons nog een vrachtauto met open laadbak, ook weer vol met Indianen, die omdraait omdat de prut te diep is. Als we ze inhalen kijken ze ons aan. Niet echt van "goh, wat leuk dat die toeristen hier rijden."... Maar er begint niemand over permits te zeuren.

Safford

Tenslotte de 8, asfalt! Het is nu helemaal donker. Ik ben echt doodop. Even later de 70, verschrikkelijk saai, en het duurt nog een uur of anderhalf voor we in Safford zijn.

Eten in een diner (de waitress: "Where are you from?", "Holland? Wow!!! Cool!!! Are you going to stay in Safford tonight?". Wij: "Yes, just for one night". Zij weer: "WOW!!!!! COOL!!!!!"). Wat moet het hier een ongelofelijk saaie bedoeling zijn ;-)))

We puzzelen nog wat over een vreemde tekenares die aan een ander tafeltje lelijke stillevens van glazen tekent. En dan zoeken we een motel. Het wordt de Comfort Inn (en lijkt in niets op onze Arizona Inn, zelfs de pool, die er wel is, is dicht ;-)