Arizona dag 7, Arizona State Museum 

Arizona State Museum

Zaterdag 5-8-2000

Ontbijten bij de pool.

(Foto van de website van het Arizona State Museum .

Dan gaan Ernst en ik naar het Arizona State Museum, want ook Karin vindt de pool toch aantrekkelijker. Het is vandaag de laatste dag hier!!!

Het Arizona State Museum is van de universiteit van Arizona, en op het terrein van de universiteit blijk je een permit nodig te hebben om te mogen parkeren. Moeten we de auto dus op wel 50 meter van het museum vandaan neerzetten! Het lijkt Nederland verdomme wel...

*Red. achter de plaatselijke winkelstraat (nou ja van het wijkje dan) met wel honderd hoofdschakelaars en elektrameters in de buitenlucht, dat zou hier dus niet kunnen...

Paths of Life

(Foto van de website van het museum ).
In het noordelijke gebouw (het bestaat uit twee gebouwen) van het museum "Paths of Life" exhibition, over 10 indianenstammen. Van elke stam wordt met video's, foto's, informatieborden, en natuurlijk vooral ook allerlei gebruiksvoorwerpen, iets verteld over hun "Origin" (hun eigen verhalen over waar ze vandaan komen), hun "History" (geschreven, dus vanaf de komst van de Spanjaarden), en hun huidige leven.

(Ernst is inmiddels al ver in "Pages from Hopi History", dat ik in Chaco heb gekocht, (de inhoud daarvan komt later ook nog wel ter sprake...), en daar zijn we beide nogal van onder de indruk. Foto van de site van het boek ).

Op deze tentoonstelling komen ook weer de Hopi, en de Apaches en Navajo ter sprake, plus nog 7 andere Indianenstammen van hier in de buurt.

De Tarahumara

Sommige Indianenstammen zijn in hun geheel bekeerd tot het Christendom, maar het prachtige vind ik dat ze daar een geheel eigen draai aan hebben gegeven (alleen ik vind dat prachtig; Ernst vind het alleen maar afschuwelijk, wat ik, gezien de inhoud van de Hopi History, wel kan begrijpen):

(Foto van The Tarahumara In The Copper Canyon, een pagina uit de People's guide to Mexico.

Kijk, bij de Tarahumaras uit Mexico (ze noemen zichzelf liever Raramuri) zit het zo:
God is de Vader, dat weten we allemaal. Maria is de moeder, dat klinkt ook wel aardig bekend. Jezus is het kind, en alle Indianen zijn broers en zussen van Jezus: kinderen van God en Maria dus. Dan hebben we nog de broer van God: de Duivel. Ook de Duivel heeft kinderen: alle niet-Indianen zijn kinderen van de Duivel.

De kinderen van God hebben het geluk dat hun vader over het algemeen het sterkst is; alleen zo rond Pasen heeft hij een zwak moment. Dan zijn er ook hele uitgebreide rituelen waarmee zijn Kinderen hem extra kracht geven, en altijd weer verliest de Duivel (en met hem alle blanken).

De Hopi

(Foto van de officiële Hopi site ). De Hopi komen heel uitgebreid aan bod. Bij de Hopi komen hun eigen verhalen over hun Origin heel mooi overeen met wat archeologen hebben gevonden. De Hopi zijn ooit op een bepaalde plek uit de onderwereld gekropen (via een ladder, net als in hun pueblo's), en in vier richtingen uiteen gegaan. Ze hebben in die verschillende streken van alles geleerd, en zijn tenslotte weer "thuis" gekomen, waarna ze allemaal hun eigen bijdrage konden leveren aan de rituelen en de landbouw en het dagelijks leven (dat bij de Hopi onlosmakelijk met elkaar verbonden is).

Dat klopt met het verhaal van de "oude" pueblo Indianen, die overal pueblo's bouwden, steeds groter, die in de steek lieten, en in sommige gevallen zijn verdwenen, en voor een deel in de huidige pueblo's zijn gaan wonen. In de tijd dat de "grote" pueblo's niet meer te handhaven waren waren de huidige Hopi-pueblo's al bewoond, en families/stammen die iets nuttigs hadden mochten zich daar vestigen, en werden Hopi.

De Hopi blijven altijd van de stam van hun moeder, en krijgen de naam van hun vader. De "dagelijkse" opvoeding wordt gedaan door een broer van de moeder (vandaar dat de Hopi met wie wij spraken een zwerm "nichtjes" om zich heen had); de vader brengt zijn kinderen van alles op het gebied van religie bij.

Hopi zijn heel weinig hiërarchisch ingesteld; voor de voortgang van het leven zijn de rituelen van alle stammen/familielijnen nodig.

Een heel kort overzicht van de geschiedenis van de Hopi (dus niet de Origin), is te vinden op deze webpagina van de Hopi Tribe .

Black Mesa Coal Mine

Bij de Navajo en Apachen staat dat "raiden" tot hun levensstijl behoorde. In "Pages of Hopi History" is te lezen hoe erg dat raiden is geweest. Niet alleen de hele oogst werd gekaapt; er werden ook Hopi gekaapt om te worden verkocht als slaven, aan de Spanjaarden. De Hopi zijn bijna uitgestorven door die raids, en nu zitten ze in een reservaat, omringd door diezelfde Navajo', die bovendien vinden dat ze ook binnen de Hopi-grenzen mogen wonen, en die door hun land aan koolmijn-exploitanten te verkopen het water van de Hopi laten gebruiken om kool te winnen.

*Red. en de hele Black Mesa vekwanseld hebben aan die Mijnbouwcorporatie, terwijl ze oorspronkelijk alleen grond in Alaska hun eigen zouden mogen noemen, het zijn eigenlijk gewoon moderne varianten van de Hunnen...
Platvloerse dieven dat zijn het, meer niet, te lui om te werken en te trots om toe te geven dat je dan ook geen luxe kunt hebben...

Er zijn kaartjes, waarop staat ingetekend hoeveel land de verschillende stammen hebben gekregen, en het vreemde is dat de Navajo's en Apaches (die hier dus nog maar een paar honderd jaar wonen) veel en veel genereuzer behandeld zijn dan alle andere Indianenstammen. Heel erg vreemd...

Dit kaartje komt van The Black Mesa Syndrome: Indian Lands, Black Gold

***Red...Tja de blanken hadden de meeste last van de bandieten, dus hebben ze die omgekocht, de vredelievenden hebben ze met een kluitje de Mesa opgestuurd...(terwijl ze ze daar juist af wilden trappen).

Het is een heel goed opgezette tentoonstelling, waar heel veel te leren is.

Als we er doorheen zijn blijkt het al weer kwart voor 5 te zijn! De winkel bij het museum is dicht, hoewel hij volgens de openingstijden nog open zou moeten zijn. Heel erg jammer, want er is een boek (plaatje van die site) bij de tentoonstelling, dat ik heel erg graag zou willen hebben. (ik heb het later uit Nederland besteld, wat prima gelukt is, en het boek is inderdaad bijzonder de moeite waard).

Naar de kinderen, die de hele dag naar volle tevredenheid in de pool en in de room hebben doorgebracht.

Casa Molina

Vandaag willen we weer echt uit eten: onze laatste dag in Tucson. We zoeken een restaurant uit in de gids, Molina's Place .
Het adres staat op geen van onze kaarten, maar vragen blijkt heel moeilijk: er is hier vlakbij een nieuwe, grotere dependance van Molina's Place, en iedereen veronderstelt dat we daar veel liever naar toe willen. Tenslotte vinden we iemand die begrijpt dat we echt naar de ouwe Molina's Place willen ;-)

Rijden door de thunderstorm, die inmiddels is losgebarsten. Enorme bliksems, als één vertikale streep. Soms juist helemaal horizontaal. Gigantische veel regen, in hele dikke druppels. Donder die je in de auto met je voeten voelt. Overstromende dips, waar we natuurlijk doorheen scheuren om van de boeggolf te genieten.

De foto hiernaast komt van Tucson, Arizona, The best place to view lightning in the world een site, geheel gewijd aan de bliksem in Tucson.

Het eten is niet echt veel bijzonders. Het is wel leuk: een soort mexicaanse diner, met goedkoop goed mexicaans eten, waar echt iedereen komt eten. Maar wat wel jammer is: ze hebben geen Mexicaanse chocoladetaart!!!

Als we buiten staan is de regen vrijwel afgelopen, maar je kunt het in de bergen nog steeds zien bliksemen, en het water stroomt nog overal. Brandweerwagens rijden af en aan.

We rijden naar El Charro , hebben we besloten, om daar chocoladetaart te gaan eten.
Prachtige echt heel diepe flash floods onderweg, waar we doorheen rijden. Stoplichten die zijn uitgevallen, politie met zwaailichten die de boel regelt, hier gebeurt tenminste wat als het eens een keertje regent ;-)

De waiter bij El Charro durft het bijna niet te zeggen: de chocoladetaart is alweer op! Hij wil ons graag in plaats daarvan gratis ijs aanbieden, maar dat vinden we een beetje te gek, want we hebben er niet eens iets gegeten vandaag ;-)

Cup Cafe

Hij geeft ons het adres van een restaurant hier in de stad waar ze weliswaar geen Mexicaanse, maar wel erg lekkere "gewone" chocoladetaart hebben. Het Cup Café bij Congress Hotel .

Alleen de C van Congres in neon doet het nog, wat er voor zorgt dat we twee rondjes moeten rijden voor we het zien.

Bij het parkeren de volgende scene: iedereen is al uitgestapt (om geen natte voeten te krijgen), en ik zet de auto neer. Ik wil hem net anders hebben dan ik ervoor sta, omdat ik dan waarschijnlijk net droog uit kan stappen. Ik moet dus een stukje achteruit, maar daar staat Ernst. Ik een klein stukje achteruit; hij verzet geen stap. Ik toeteren; hij verzet geen stap. Dan rij ik maar langzaam tegen hem aan, tot grote hilariteit van de kinderen: die zien een stomverbaasde Ernst bijna omvergereden worden, uitroepend: "Ze rijdt me aan!!!". ;-)

*Red. Staat ze helemaal prima geparkeerd, moet ze opeens toch ergens anders staan (waar ze nota bene een motor zowat klem zet) ... Vrouwen... Tis dat ze zo lekker knuffel beest is, maar anders...

(Foto van een prachtige pagina van twee mensen die restaurants van Tucson beoordelen ). Het is een prachtcafé. Aan de muur zo'n honderd uitspraken als: "Children are very cruel", "You must be happy with yourself because you can't change who you are anyway", enzovoort.

De chocoladetaart is inderdaad overheerlijk, alleen heb ik nou verdomme nog steeds nooit Mexicaanse chocola geproefd!!!

Terug naar het hotel, zwemmen tot laat in de avond, dit is de laatste keer morgen gaan we weer verder.

En dat terwijl we de rest van het Arizona State Museum nog niet hebben gezien, en downtown nog niet hebben verkend, en het Tucson's childrens Museum (met allerlei science proefjes) en het Arizona Historical Society Museum (met een kopermijnschacht waar je in mag), en het 100 jaar oude postkantoortje, en het Pharmacy Museum (met oude "cure-all" drankjes enzo), nog niet hebben gezien, enzovoort enzovoort. In Tucson moet je eigenlijk gewoon wonen...

*Red. Met een hele grote airco op je dak en een portable in je rugzak...