Arizona dag 11, Unpaved naar Bagdad 

San Francisco Peaks

Woensdag 9-8-2000

Opstaan en ontbijt zoeken. De eerste diner uit het boekje blijkt niet meer te bestaan, maar verderop in de straat is een café. Hopeloze New Age muziek, een bijpassende slome waitress. Maar gelukkig staat er, behalve allerlei health food, ook gewoon eggs any style, hashbrowns and toast op het menu.

Dan proberen we hoog in de San Francisco Peaks (ruim 4000 meter!) terecht te komen, vlak ten noorden van Flagstaff. Natuurlijk niet via de asfaltweg, maar unpaved.
Ernst wijst de weg, en al snel rijden we door het bos (op hoogtes die bij ons al lang boven de boomgrens zitten, dat blijft vreemd hier) over een brede unpaved road.

Op het pad waar we linksaf moeten staat een slagboom. Afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. En of de mountainbikers en de wandelaars alsjeblieft veel rekening met elkaar willen houden. Tsja, de new-agers hebben toegeslagen hier. Alle zijwegen zijn dicht.

Ernst krijgt er een beetje een pesthumeur van, van die groenige figuren.

Maar ter compensatie staan er verderop een verzameling prachtige stoom-landbouw machines.

En daarnaast deze locomotief (op stoom, met twee set aangedreven wielen). Flagstaff is een Treinenstadje...

Een hele echte treinenstad...

Museum of Northern Arizona

Terug, naar het Museum of Northern Arizona. Van buiten lijkt het een prachtig landhuis in een beboste tuin; van binnen is het een erg mooi ingericht museum.

Ernst moet z'n rugzak afgeven, maar na zijn weigering vindt de jongen achter de kassa het ook goed als hij de rugzak mag inspecteren voor we naar buiten gaan.

Het museum is heel uitgebreid, en vertelt vooral weer veel over de geschiedenis van de Indianen hier, vanaf de eerste pueblo-indianen tot en met nu. De Navajo's verschijnen er plotseling tussen, en hier wordt niets over de raids gezegd.

Veel potten, zilver, manden en dergelijke. Je kunt zien dat de Hopi en de Zuni een heel eigen stijl hebben voor zilver :

overlay voor de Hopi (twee laagjes zilver over elkaar; in de bovenste de figuren uitgesneden; de onderste laag zwart geoxideerd), met strakke geometrische figuren (foto van de link hierboven);

inlegwerk met gekleurde stenen voor de Zuni, ook weer met strakke geometrische figuren, en veel afbeeldingen van dieren.

Een aantal winkels. Ik ben blij dat ik mijn ketting bij de zilversmid zelf heb gekocht, dat is toch echt wel veel leuker. We kopen wel weer een stapel boeken , dat kunnen we steeds niet laten.

Via de 89 naar Sedona en Jerome

En dan echt weg uit Flagstaff. De 89 naar het zuiden. Het begint saai: vrij recht, door de dennebossen.

Dan opent het landschap zich, en rijden we in een canyon.

Tussen de bomen door wonderbaarlijk mooie rode rotsformaties, en ondertussen de meest heerlijke Mantrabochten die je je maar kunt voorstellen.

Je raakt er hier nooit echt aangewend, hoe onverwacht die witte en rode rotsen opduiken wanneer je dacht in een saai bos te rijden.

Helaas beleven we alles in de file, maar hier moet je toch kiezen tussen oh-en-ah roepend cruisen of door de bochten scheuren....

Na Sedona (toeristenplek in de bergen) (met een aantal interactieve webcams !) blijven we de 89 aanhouden. Even door een saaie vlakte.

Dan omhoog,

waar we Jerome aan de berg zien hangen. De hippiesfeer van Bisbee, met houten huizen op een berg. Veel "gedoetjes", iedereen een groot erf met van alles en nog wat. Een heerlijke plek om te wonen.

En ooit was het een echte ghosttown .

Yolo Road

Dan kronkelen we door de bergen.

Af en toe uitzicht over de vlakte er achter.

Superwegen door superlandschap.

Voor Prescott de Simmons Highway,

en dan linksaf naar Camp Wood,

en de Yolo Road naar de Yolo Ranch, unpaved.

De weg is tot Camp Wood een soort unpaved highway,

maar wordt daarna smaller, hobbeliger en

bochtiger. Heel soms een huis (no tresspassers) met mailbox (Ernst wil hier postbode worden).

We rijden inmiddels door het bos, met hier en dar enorme afgeronde stenen tussen de bomen (wat aan Zweden doet denken).

Bij de Yolo ranch weten we niet meer hoe we verder moeten. Er staat een cowboy met paard, aan wie we de weg vragen. ("This is a fantastic place to live", "Yeah, it's really quiet out here").

We rijden de bergen in, nog steeds unpaved uiteraard,

en schieten maar heel langzaam op, dankzij de vele stenen, kuilen, en hobbels.

We zien nog een wild Turkey oversteken, met 12 jongen, en een aantal Quails.

De antilopes rennen voor ons weg.

We komen hier helemaal niemand tegen.

De zon staat laag.

Prickly Pears langs de weg.

De zon gaat onder, wat een prachtig gouden licht geeft op de bergen.

Een nieuwsgierige haas die bijna niet meer te zien is.

En zo maken we het einde van de dag mee in een verlaten wildernis.

Einde van de unpaved road: Bagdad! Doet helaas zijn naam geen eer aan.

De 96, en dan de 97. Bochten, bochten, bochten, een fantastisch mooie scheurweg, inclusief op- en neer bochten.

De 93 moeten we in volslagen duisternis rijden.

Een uur of twee later draaien we de 40 op. Bij een truck-stop kunnen we nog een maaltijd krijgen.

Doorrijden naar Kingman De Comfort Inn is vol, en verwijst ons naar de Quality Inn. Terwijl ik incheck leest Ernst in de gids dat er in Kingman ook een historisch hotel is. Helaas...

Karin en Pieter maken nog even van de pool gebruik. En morgen is Ernst jarig...