Ardeche op de motor dag 1, Saint Dizier 

Rotterdam

Zondag 20-5-2001

Pas om drie uur 's middags zijn we klaar voor vertrek. Is niet ongewoon, maar zoals altijd denk ik, bij het opstaan en langzaam op gang komen, en dan heel langzamerhand inpakken, eerst dat dit toch echt de perfecte manier is om een vakantie te beginnen: geen haast maken, en van alles genieten; om vervolgens de kriebels te krijgen, en weg te willen.

Uiteraard hebben we niet echt uitgebreid ontbeten, dus is het de hoogste tijd voor een hapje eten als we vertrekken, maar daarvoor blijven we niet thuis gelukkig: onze eerste vakantiestop zal zijn de McDonalds in Rotterdam.
Gewoontegetrouw doen we het eerste stuk, door België en Nederland, over de snelweg, maar we rijden daarbij dan altijd eerst dwars door Rotterdam. Op zondag schiet dat altijd lekker op, behalve nu: de stad is bomvol met mensen die op zoek zijn naar de KoopGoot: het is een koopzondag, blijkbaar.
En wanneer we ons door die koopjesjagersmassa geworsteld hebben blijkt er ook een voetbalwedstrijd in de Kuip te beginnen, met alweer enorme files tot gevolg. Hele wijken zijn afgezet door de politie, omdat mensen anders elkaars auto's klemparkeren, maar als we uitleggen dat we op weg naar Frankrijk zijn mogen wij er gewoon doorheen. Soms zijn ze echt aardig.

***Red... Ik zeg tegen de alles versperrende agente (niet dat ze zo dik was hoor) ik wil graag naar de McDonalds, "die is daar meneer..." ja maar heeft u al die voetbal fans gezien... "oh, nou okee dan is het goed" en dan mogen we over een van de weinige boerendijkjes die nog intakt in die rampstad liggen over een stukkie fietspad naar het mekka van motorwannahaves...

McDonalds heeft het perfecte reisvoedsel, daar kan geen Camelback tegenop. Bovendien kun je ook nog eens naar dat stelletje kijken die ook op de motor zijn, een Kawasaki-sportachtig dingetje. Ik kon het niet laten me er over te verwonderen hoe die twee dikke lijven daar samen op zouden passen, en inderdaad, van de motor zag je niet veel meer. En bovendien moest hij ook nog eens heel uitgebreid keren voordat ze achterop mocht stappen, waarvoor ze de halve parkeerplaats over moest lopen, echt galant was hij niet.

Zoals gewoonlijk had Ernst mijn winterjack en -broek willen inpakken, en zoals gewoonlijk had ik dat resoluut van de hand gewezen: het is prachtweer verdomme, en we gaan naar Frankrijk en Italië! Hij heeft het nog net voor elkaar gekregen dat het een of andere regenjasje dat hij ooit heeft gekocht maar niet mooi vond, mee mocht. En een wollen trui heb ik ingepakt, tot zover wilde ik nog wel gaan.

Ik rij dus lekker in leren broek en leren jack, en het gaat *niet* regenen.

***Red... Tuurlijk niet Syl...

Langs de Maas

De snelweg is een kwestie van doorbijten, en dan mis ik ook nog de plek waarop we verder kunnen via de N4 naar Namen . Hoewel, dat eerste stukje van de N4 is echt geen reet aan, weet ik van vorige keren, en nu rijden we een stukje verder, naar Gembloux , meteen over een weggetje door glooiiend landschap, en af en toe door het bos.

De route gaat vanaf Namen naar Dinant (foto van de website), en verder naar Bouillon , een motorrijdersparadijs, en dat weten erg veel motorrijders. Het is stervensdruk met motorrijders (en automobilisten ook).

***Red... het verschil tussen de soorten is ook op een enkele uitzondering na niet herkenbaar aan het weggedrag... ;-(

Sommigen komen nauwelijks vooruit, een enkele sjopperaar doet zijn uiterste best om er niemand langs te laten, maar de GSsen wringen zich uiteraard overal tussendoor. Op een gegeven moment krijgen we gezelschap van een TL1000 en een TDR350, die samen met ons op wringen. Op een rotondetje met twee stroken, waar in Nederland al niemand iets van snapt laat staan de Belgen, zie ik hoe de TDR vlak voor mijn ogen bijna wordt geschept: hij rijdt, net als ik, op de binnenste strook, en gaat er, net als ik, geheel ten onrechte van uit dat de auto naast hem ook rechtdoor wil. De auto naast hem heeft echter de rechterstrook uitgekozen om de rotonde driekwart rond te nemen, en rijdt dus vrijwel tegen hem aan. Hij moet gigantisch in de remmen, net als ik, en kan er dan net achterlangs sturen.

Niemand is echt fout natuurlijk, want het is niet verboden de rechterstrook te gebruiken om linksaf te slaan, maar ik bedenk nog maar weer eens extra dat ik in België ben, en dat automobilisten dus nog vreemdere dingen doen dan ik toch altijd al verwacht.

Als er even geen verkeer is spuit ons gezelschap er vandoor. We zien ze nog een paar keer, en tenslotte rijden ze terug, en zwaaien we.

Tot en met Bouillon is het echt stervensdruk. Dan rijden we Frankrijk binnen, richtin Charleville, en is het opeens helemaal leeg.

Frankrijk

Ik heb een route getekend helemaal binnen door, beginnend bij de D977, tot aan St Dizier . Al snel zitten we op een extreem smal weggetje, door golvend landschap, met mooie lange bochten, of korte bochtjes om een heuvel heen. Het klopt niet met de route, vind ik later uit als we een iets groter weggetje tegenkomen, maar het is zo'n beetje de juiste richting, en smaakte perfect na de snelweg en de drukte van België.

***Red... Frankrijk is inderdaad zo'n enorme verademing bij het getrut der nederlandstaligen, en besluiteloostaligen...

Een colaatje drinken op een terasje bij een bar in Varennes en Argonne , en dan vraag ik naar de dichtstbijzijnde benzinepomp, want de GSsen beginnen ook erge dorst te krijgen. Alle klanten van het café gaan zich er dan mee bemoeien: er worden afstanden van diverse benzinepompen besproken, iemand komt op het lumineuze idee dat wij een pomp zonder carte bleu nodig hebben, en tenslotte komen ze er uit, unaniem: de enige mogelijkheid is Verdun .

De goeierds leggen ook nog eens uit hoe we daar moeten komen, ook al staat het netjes op de borden. We zitten weer in Frankrijk: hier helpen ze graag!

***Red... Dat moet wel aan je blonde haren liggen als ik anderen zo hoor ;-)

Verdun ligt niet echt op de route, maar dat maakt niet uit. Bij het binnenrijden vinden we een benzinepomp die bezig is te sluiten, maar de mevrouw vindt het geen probleem ons nog even te helpen zodat we niet naar de andere kant van de stad hoeven te rijden. We rijden nu over een grotere weg naar St Dizier, met vooral voor Bar le Duc heerlijke bochten.

Bar le Duc ziet er niet echt aantrekkelijk uit om te overnachten: een soort bejaarden-stadje. Maar ze hebben wel een McDonalds, die vreemd genoeg erg onvindbaar is. Ernst weet opeens waar hij is, zegt hij, rijdt vreemde richtingen uit, om en achter en over spoorwegen heen enzo, en verdomd, daar is de McDonald. We hebben hier twee jaar geleden ook met Pieter gegeten, die heeft toen nog geposeerd naast de McDonalds clown op het bankje, en ook toen hebben we half Bar le Duc doorgecrosst voor we hem hadden gevonden.

***Red... "Nee, hier is helemaal geen McDonalds, we zijn hier nooit geweest" ik hoor het haar nog zeggen...
Maar gek genoeg heb ik geen geheugen voor plaatsnamen, maar wel voor wegen, en ik was al vaker in dat rare samenraapsel van uit hun krachten gegroeide doprpskernen met spoorweg emplacementen geweest, en wist zelfs nog waar dat enen mtotorzaakje zat waar ik in 91 een folder vond met mooie spulletjes voor de SR van meneer Yamaha zelf... Waar ze toen in Nederland van zeiden dat het niet bestond de sukkels...

St Dizier

In St Dizier dat ik vrij goed ken omdat ik daar ooit een keer met mijn broer heb afgesproken die uit Basel kwam rijden (hij uiteraard op tijd; ik een paar uurtjes te laat) om in Montier en Der te verblijven om de Kraanvogels te bekijken die in de herfst met duizenden tegelijk neerstrijken rond het Lac du Der de Chantecoq , vinden we een hotel boven een groot café met terras op het plein (fotootje van de St Dizier website).

Het stadje heeft echt prachtige vakwerkhuizen, waarvan sommige gewoon als garage gebruikt worden, ontdekken we als we er rondwandelen (foto van de St Dizier website). Heel vreemd is ook het enorme kasteel-achtige gebouw dat het poortgebouw blijkt te zijn voor het gerechtsgebouw, terwijl het gerechtsgebouw zelf in een soort poortwachtershuisje is gehuisvest. En dan is er de overdekte markt, niet meer in gebruik, maar ook nog niet gerestaureerd. Een Pizzeria in het allermooiste huis van het stadje, allemaal vakwerk, helemaal intact, maar wel schever dan de toren van Pisa.

Dat was het voor dag 1...