Sinds het allereerste beginnetje van het World Wide Web heb ik een site gehad, waarop ik mijn reisverhalen (op de motor) heb neergezet. Die site is na een aantal omzwervingen terechtgekomen op www.sylviastuurman.nl.
Na verloop van tijd zijn de tips voor motorrijders die ik daar ben gaan opschrijven verhuisd naar hun eigen site, www.luiemotorfiets.nl, waar ik een Engelstalige variant van heb bij gecreëerd, www.lazymotorbike.eu.
Je zou dus zeggen dat ik ruimte genoeg heb om kwijt te kunnen wat ik kwijt wil…
Maar ik houd dan wel heel erg van reizen en motorrijden; er is veel meer waar ik van houd en waar ik over nadenk. Vandaar dit blog.
Beste Sylvia,
Ik zou graag iets delen en voor mezelf op een rij zetten. Ook ben ik benieuwd of jij mij eenjart onder de riem kunt steken…
Ik ben getrouwd met E en samen hebben we 3 kinderen: 2 uit E’s eerdere huwelijk (in co-ouderschap bij ons) en 1 van ons samen. E’s oudste zoon (15 jaar) is op de basisschool gediagnosticeerd met Asperger. E noemt het Asperger-light (omdat hij moeite heeft met het accepteren van het label?) – hij betwijfelt of zijn zoon niet tot een narcist is gekweekt door zijn ex – en vermoed dat de diagnose alleen ingezet wordt om voordeeltjes te behalen.
Sinds de geboorte van onze zoon – 5 jaar geleden – bekroop me af en toe wel het gevoel dat er iets niet klopte in onze relatie en lange tijd heb ik gedacht dat dat het aan mij en het leven in een samengesteld gezin lag. E is 10 jaar ouder dan ik, heeft een studie Sociale Wetenschappen als achtergrond, en verklaarde het als volgt: ik zou iets gemist hebben in mijn jeugd, waardoor ik bovengemiddeld veel behoefte heb aan bevestiging en me snel afgewezen voel. Best aannemelijk; mijn ouders waren niet heel complimenteus of veel bezig met gevoelens. Bovendien ben ik ook altijd zoekend geweest naar zingeving (hoe verhoud ik mij tot de wereld), religie (een persoonlijke band met God) en ben ook vrij kritisch en heb een perfectionistische inslag.
Zo heb ik – nog voor mijn relatie met E -voor het omgaan en uiten van mijn gevoelens veel aan emotioneel lichaamswerk gedaan, maar ook cognitieve groepstherapie gevolgd (ruim een jaar) en bij een vrouwengroep gezeten. Later – tijdens ons huwelijk – heb ik deelgenomen aan een zogenaamde stiefmoederkring en gesprekken gehad met een therapeut over het stiefmoederschap. Dit alles omdat ik een probleem zou hebben – E had hier geen deel aan – was er zelfs wat huiverig voor; dat ik kwaad zou spreken met andere stiefmoeders – me dingen liet aanpraten.
Eigenlijk heb ik in vriendschappen geen problemen met het uiten van mijn gevoelens en denk ik mezelf aardig te kennen inmiddels. Dit zeg ik om aan te geven dat het kwartje is gevallen: IK BEN NIET GEK – of wat meer genuanceerd: ik ben net de enige met een probleem.
Mijn vader is 2 maanden geleden plotseling overleden en de schellen zijn definitief van mijn ogen gevallen:
de muur van onbegrip waar ik constant tegen aan knal…. is E’s Asperger!!!
Oeverloze banale discussie – zonder toegeven – feiten aandragen – niet openstaan voor meer waarheden – zwart/wit – geen sorry kunnen zeggen – naïviteit – gewoon niet ZIEN – 0 empathie/inlevingsvermogen : ASPERGER!!!
Nu zal ik dubbel moeten rouwen – mijn vader verloren en mijn man – althans, wie ik dacht dat hij was, verloren… bizar.
Je hebt een lange en zware weg afgelegd!
In de eerste plaats zou ik je graag willen meegeven dat E. niet verandert door zo’n label (het klinkt alsof je heel goed gelijk zou kunnen hebben). Het kan je wel handvatten geven om hem beter te begrijpen.
In de tweede plaats zou ik willen meegeven dat een ander als `psychisch onvolkomen’ beschouwen, zoals E. met jou lijkt te doen, onacceptabel is.
Je accepteert elkaar met alles er op en er aan, en het is aan elke persoon zelf om te beslissen dat je in een therapie iets zou willen aanpakken. Dat doe je voor jezelf, en niet omdat de ander je `onvolkomen’ vindt!
Op dezelfde manier heeft het ook geen zin om E. te gaan vertellen dat hij in het autistisch spectrum zit, volgens jou. Je kunt die wetenschap gebruiken om hem beter te begrijpen, om hem meer te accepteren zoals hij is, en waarschijnlijk ook zelf sterker in je schoenen te staan.
Ik hoop dat je iets hebt aan dit korte antwoord!
Beste Sylvia,
Bedankt voor je reactie en de insteek. Ik denk dat E het echt zo analyseert vanuit zijn visie op de wereld – niet om mij in een kwaad daglicht te zetten. Hij ziet zijn aandeel écht niet want hij ervaart geen probleem dus moet het wel bij mij ligge?
Hoe dan ook het wederzijds respect is ver te zoeken geweest de laatste tijd en dat is killing in elke relatie. Ik ga me proberen te richten op acceptatie en ‘zen’ – dat zal hopelijk al veel schelen en zal E zich ook minder bekritiseerd voelen waardoor hopelijk de rust wederkeert.
Hartelijke groeten
Ik begrijp dat hij dat zo analyseert, maar desondanks moet hij leren dat dat onacceptabel is. `Het probleem’ ligt per definitie in de combinatie van jullie beiden; dat zal hij ook moeten kunnen analyseren. Dat betekent dat de oplossing dus ook kan liggen in op een andere manier met elkaar omgaan.
Hem accepteren vanuit jouw kant lijkt me een heel goed idee, maar ik denk dat je rustig kunt melden dat je zou willen dat dat het uitgangspunt wordt, voor *beiden*!
Hoi Sylvia
meet veel plezier heb ik je reisverslagen gelezen
heb je toevallig de routebeschrijving van “Oberpfalz” nog ergens liggen
ik zou die graag volgend jaar rijden
Mvg
Piet
Hoi Piet,
Hier Ernst, ik wil je niet teleurstellen, maar die routes werden op briefjes geschreven en dan op de kaart ingetekend, ik heb toen we de Becker hadden wel een aantal routes op de PC gemaakt, maar het was zo’n gedoe om dat in het juiste formaat om te zetten, en dan stond er altijd wel 1 punt naast de weg, en dan wilde ie perse daar langs en moest je stoppen en dat handmatig weghalen, dat ik toen besloot om het direct op de Crocodile in te voeren op het scherm, dus daar zijn helaas geen gpx files van alleen maar iGo tracks als ik die nog heb van de routes die we daarmee gedaan hebben, ik weet niet meer precies wanneer de oberpfalz was en of we toen de Becker al hadden.
Het enige wat je wel kan doen is de plaatsen invoeren die beschreven worden en dan als ie op een rechte weg routeert, een extra punt zetten op de leuke kronkels, zo heb ik het aan de hand van eht briefje van Syl ook ingevoerd, lekker ouderwets priegelwerk, maar je weet zeker dat de GPS je niet de rimboe instuurt, wat met omgezetet GPX files regelmatig gebeurde…
Hoi Sylvia.
wij maken ieder jaar een motor uitstapje van een weekje per motor
nu was ik op zoek naar een mooie route voor volgend jaar. en liet mijn oog vallen op je verslag
over Oberpfalz. Mooi verhaal pfffffffffff je maakt er echt werk van. super. compliment
maar nu mijn vraag. Je hebt niet toevallig een routebeschrijving of GPS bestand van deze route nog ergens liggen ?
Mvg
Piet
hey lezers,
ik heb 5 dagen geleden een jongen leren kennen , hij heeft me gisteren gezegd dat hij ASS had iets met asperger en stoornisse
maar wat ik wel al een tijdje opmerkte was dat hij alleen maar geïnteresseerd is in mijn lichaam en seks is dat zo of beeld ik het me in??
is er een manier dat hij er vanaf raakt??
ik hoop dat jullie kunnen helpen 😉 🙁
ps ik ben sinds hij me dat gezegd heeft een beetje bang van hem zou hij als hij een woedde aanval krijgt mij slaan of verkrachten??
ben heel bezorgt om hem als jullie weten hoe hij er vanaf raakt van die ASS kunnen jullie het zeggen 🙂 🙁
Van ASS kun je niet af raken, maar je kunt er wel steeds beter mee om leren gaan.
Woedeaanvallen kunnen voorkomen; verkrachten, dat kan ik me niet voorstellen.
Wat je kunt doen is dit gewoon aan hem vertellen, en vragen of hij denkt dat dat zou kunnen gebeuren. Iemand met ASS kan namelijk heel “feitelijk” omgaan met vragen.
Leuk je weer eens te zien! Nou ja, zo voelt het als ik de verhalen weer doorlees 🙂
Hé, Azrifel! Dat is wederzijds 🙂
Wat herken ik mijzelf in deze verhalen,de puzzelstukjes zijn bij mij sinds vorig jaar november in elkaar gevallen.
Ik ben nu 30 jaar getrouwd met ups en downs,ik vond ook dat mijn man vaak boos reageerde op dingen van niets heel terug getrokken leeft en communicatie problemen had met de mensen in de omgeving,ik heb lang gedacht ; ohhh dat komt omdat hij van boven de rivieren komt die reageren anders maar werd er soms dan ook wel boos om hoe hij tegen andere iets kon zeggen ( de manier waarop) hij is heel intelligent betrouwbaar en aardig, emoties kan hij niet tonen, hij kon wel heel veel liefde aan onze hond geven maar niet aan mij en als ik daar iets van zei dan zei hij, daar moet je mij aan herrineren, nou ik snapte daar helemaal niets van.
Maar nu heeft onze zoon precies hetzelfde gedrag en heb dat altijd al gezien en dacht dan ,die lijkt op zijn vader maar verder niet over nagedacht totdat onze dochter zei; mijn broer heeft volgens mij een autistiche afwijking dus wij gaan zoeken op internet en idd wij herkende vele symptomen hiervan in mijn man en zoon.
Onze zoon erop aangesproken en die erkende het nadat hij hetzelf gelezen had en zei toen, dat heb ik van papa en toen vielen voor mij alle puzzelstukjes in elkaar.
Maar nu het volgende probleem ,mijn zoon wil zich niet laten testen en mijn man erkent het niet van zich zelf,wat nu te doen????
Ik voel mij vaak zo eenzaam in huis met mijn 2 mannen dochter is inmiddels al gaan samen wonen,hoe ga ik hier mee om….????
Ik kan me de weerstand tegen testen wel voorstellen: je krijgt een etiket opgeplakt, en daarmee is het alsof jij niets meer dan dat etiket bent.
Testen heeft alleen een meerwaarde als het je iets oplevert. Wanneer je zoon of echtgenoot bijvoorbeeld op zoek zou willen gaan naar een therapeut die hem kan helpen om beter te functioneren, dan zal zo’n therapeut willen testen, om goed te kunnen bekijken waar de problemen zitten, en waar de mogelijkheden. Zo’n test is dan niet “wel of geen etiket”, maar een uitgebreid beeld van iemand.
Verder zijn er (en ik vind dat een heel slechte zaak) allerlei voorzieningen afhankelijk van zo’n etiket. Maar die voorzieningen worden wel in snel tempo afgebroken.
Ik dacht dat therapie in verband met autisme nog wel deels wordt vergoed, maar zeker weet ik dat niet.
Voor jezelf heb je zo’n test eigenlijk niet nodig. Zoals je al zegt: alle puzzelstukjes vallen op hun plaats. Je kunt gaan lezen over het onderwerp (je man en zoon ook), en dat zal al erg veel inzicht geven en dat scheelt veel.
Kortom: als je man en/of zoon graag willen leren effectiever met de buitenwereld om te gaan (en jij behoort dan ook tot die buitenwereld), dan loont het de moeite om op zoek te gaan naar een goede therapeut (die zijn helaas zeldzaaam). Er zal dan vanzelf een test komen. Maar in alle gevallen wel eerst even overleggen met de ziektekostenverzekering.
Hoi, vandaag werd ik op jou blog gewezen,( indirect) ik ben een 57 jarige ASSer.
Maar ook fanatiek motoguzzi rijder/fan. nic naam scheurschuimpje (afgeleide van mn zijspan) En in het bezit van een V7-850 gt uit 1974. 🙂
Ik ga zeker ook jou reisverhalen lezen.
Groeten Cor.
Prachtig 🙂
Jij hebt een “echte” Guzzi; ik een nieuwe 😉
Hallo Sylvia en Ernst ,
Bij deze wil ik jullie bedanken voor de mooie motorreisverslagen , heb ze denk ik allemaal
van a-z gelezen , super .Ga zo door .
Hopelijk komt het voor ons hier ook ooit nog zover om zo te reizen ;de intentie is er wel en door
dit leesvoer wil je “eigenlijk morgen al op pad ” …….
grtn Roelof .
Dank je!