Ten zuiden van de grens is het tweede boek van Haruki Murakami dat ik heb gelezen (After Dark was mijn eerste boek). Het wonderlijkste is misschien wel dat alles zo simpel en terloops geschreven lijkt: geen gezwollen taal, geen moeilijke zinnen; gewoon een verhaal in simpele woorden, in de ik-vorm geschreven. Maar in de eerste plaats wil je bijna dwangmatig doorlezen, en verder blijf je nog lang nadat je het boek uit is denken over wat je hebt gelezen. Dat is misschien wel de meest in het oog springende kwaliteit van Murakami, die tegenstelling.
In dit boek blijven veel vragen onbeantwoord. Jouw taak, als lezer, lijkt het, is er je eigen interpretatie aan geven. Dat ga ik hier proberen.
