Het was voor mij de tweede keer dat ik spreker was bij Autminds. Vorig jaar was Autminds online; deze keer ‘fysiek’, in Amsterdam.
Hoe beviel dat, een Autminds op locatie?
(meer…)Autminds 2022
contact
Asperger en achterdocht
Iemand met Asperger kan ik de ogen van anderen gemakkelijk paranoïde lijken. Omdat er sowieso allerlei zaken in de communicatie `vreemd’ verlopen, krijgen veel mensen dan de neiging om iemand als `gek’, `obsessief’, `gestoord’ af te schrijven. Dat is niet helemaal terecht, als je bedenkt hoe het komt dat zo iemand paranoïde lijkt te zijn. (meer…)
Praten over zelfmoord?
Het aantal geslaagde zelfmoorden neemt de laatste jaren in een angstwekkend tempo toe. Elke zelfmoord is er één te veel. Niet alleen zie je dat bij niet-geslaagde pogingen de betreffenden vaak erg blij zijn dat ze nog leven, maar elke zelfmoord laat een spoor van vernieling om zich heen na.
Ik kan er van meepraten: mijn broer, mijn moeder en mijn zus hebben zelfmoord gepleegd (in 1988, in 1997 en in 2003).
Er wordt erg weinig over zelfmoord gepraat, misschien mede vanuit het idee dat je het, door er over te praten, zou kunnen stimuleren. Is dat zo? Als er over praten wel positief kan zijn, hoe kun je er dan zo over praten dat mensen er daadwerkelijk iets aan hebben? (meer…)
Asperger en context
Er is vaak iets vreemds aan de hand met de context wanneer iemand met Asperger met je praat. Je krijgt soms te weinig context, waardoor je geen flauw benul hebt waar iemand het over heeft, of je krijgt te veel context, waardoor er van alles wordt gezegd of uitgelegd dat je al lang weet, zonder dat je de gelegenheid krijgt om dat te melden.
Dingen en mensen
Mensen met het syndroom van Asperger hebben vaak een speciale relatie met dingen. Met allerlei dingen, maar treinen (zowel miniatuur-treinen als echte) hebben vaak nog een extra grote plek in het hart. Zo groot dat je je soms afvraagt of mensen wel een even grote plek hebben.
Dat laatste is wel degelijk het geval, maar het is intrigerend, die liefde voor dingen. Ik heb geprobeerd te bedenken wat het mechanisme er van zou kunnen zijn, hoe die liefde tot stand komt.
Ten zuiden van de grens
Ten zuiden van de grens is het tweede boek van Haruki Murakami dat ik heb gelezen (After Dark was mijn eerste boek). Het wonderlijkste is misschien wel dat alles zo simpel en terloops geschreven lijkt: geen gezwollen taal, geen moeilijke zinnen; gewoon een verhaal in simpele woorden, in de ik-vorm geschreven. Maar in de eerste plaats wil je bijna dwangmatig doorlezen, en verder blijf je nog lang nadat je het boek uit is denken over wat je hebt gelezen. Dat is misschien wel de meest in het oog springende kwaliteit van Murakami, die tegenstelling.
In dit boek blijven veel vragen onbeantwoord. Jouw taak, als lezer, lijkt het, is er je eigen interpretatie aan geven. Dat ga ik hier proberen.
Dialoog van monologen
Een dialoog voeren is niet vanzelfsprekend, besef je als je een gesprek voert met iemand met autisme. Waarschijnlijk lukt het nog redelijk wanneer het een kort, eenmalig gesprek is, maar wanneer je de partner bent van iemand met het syndroom van Asperger zul je een manier moeten vinden om er mee om te gaan.
Een dialoog voeren met iemand met autisme is eigenlijk een aaneenschakeling van monologen, en het is extreem moeilijk om je daaraan aan te passen, heb ik gemerkt.
De wereld in een spreadsheet
Voor iemand met Asperger bestaat de wereld uit een (enorme) verzameling feiten. Om een beslissing te nemen of een mening te vormen, is er naast die verzameling feiten ook een moraal: een aantal regels over wat goed is en wat kwaad is. Het is dan simpelweg een kwestie van het spreadsheet van feiten doorrekenen, met de gewichten die de regels aan de feiten geven.
De notie ‘subjectief’ bestaat dus in feite niet, voor iemand met Asperger. Er zijn feiten en er zijn regels, en aangezien die regels universeel zijn in de ogen van iemand met Asperger, kun je over allerlei kwesties in feite maar op één conclusie uitkomen. Tenzij je niet goed bent in het rekenen met een spreadsheet natuurlijk, en dat komt nogal eens voor, gezien het grote aantal mensen dat het niet in alle gevallen eens is met degene met Asperger.
Hier hebben we dus een van de problemen te pakken in de communicatie tussen mensen met Asperger en anderen.
After Dark
Ik had al vaak over Haruki Murakami gehoord, in jubelende bewoordingen. Zo jubelend dat ik er zelfs eigenlijk weinig zin in had om iets van hem te lezen. Je krijgt dan al snel het gevoel dat iedereen hijgend achter elkaar aan loopt om te laten zien hoe goed hun smaak is, en dat neemt me, heel onrechtvaardig, in tegen de schrijver.
Maar toen ik een heel dun boekje van hem zag liggen, in een Engelse vertaling, kon ik het toch niet laten: ik wilde toch graag weten wat dat is, een boek van Murakami. En dat weet ik nu, en het is betoverend.
Pesten of niet-pesten, dat is de vraag
Pesten is voor veel mensen, kinderen en volwassenen, een dagelijkse realiteit. Soms duikt er iets op in de media, zoals laatst, toen een moeder het filmpje on-line zette dat de pesters van haar dochter zelf hadden opgenomen, en waar op te zien was hoe ze getrapt werd. De pesters zelf en hun ouders werden toen slachtoffer van pesten, door mensen die zich door dat filmpje gerechtvaardigd voelden. Pesten gebeurt niet alleen op school, maar overal, vooral ook on-line, zowel tussen kinderen als tussen volwassenen (bijvoorbeeld op de werkvloer, of online). (meer…)