Afgelopen zaterdag kreeg ik een SMSje van m’n buurvrouw Loes: “Funs is dood. Hij is vanochtend gevallen en er was iets met z’n hart.”
Als ik mensen over ons dorp vertelde (Mheer, het mooiste dorp ter wereld, vanwege de mensen die er wonen), kwam Funs daar altijd in voor. De kwajongen van het dorp, met altijd ondeugend glinsterende ogen, 87 jaar. Hij heette eigenlijk Alfons, en dat wordt in Limburg Fons, maar omdat hij altijd zo’n lol had is het Funs geworden. Zo kende iedereen hem. (meer…)
Ik weet het nog goed, de eerste keer dat we de harmonie van Mheer zagen en hoorden. Onze buren hadden ons verteld dat “de processie” langs zou komen en dat we daar zeker naar moesten kijken. Die processie op zich was al een verrassing: een soort optocht zoals we in Spanje wel eens hadden gezien, met een relikwie dat werd meegedragen en heel veel mensen die meeliepen, terwijl er plechtig werd gekeken. De processie eindigde op de binnenplaats van het kasteel van Mheer, waar de pastoor een openlucht-mis voordroeg.
Er liep ook wat wij een “fanfareband” noemden mee, de harmonie. Toen ze begonnen te spelen besefte ik dat dit niets met een “fanfareband” te maken had… (meer…)
Als iemand me twintig jaar geleden zou hebben verteld dat ik over twintig jaar in een kerkkoor zou zingen zou ik hem of haar gek verklaard hebben. Maar ik zing in een kerkkoor, en met heel veel plezier (maar om eerlijk te zijn: toen we bij het koor gingen wisten we niet eens dat het een kerkkoor was).
Vroeger heb ik altijd een muziekinstrument gespeeld: blokfluit, piano, hobo. Dat had ik al heel lang laten liggen, en vanaf het moment dat ik ging zingen besefte ik hoe ik muziek maken gemist heb. Je eigen stem vind ik bovendien misschien wel het mooiste instrument om te spelen.
