Er hangt een minibieb aan ons huis!
Een van die huis-aan-huis-blaadjes die ik nooit inkijk bladerde ik, een maand of drie geleden, toevallig toch een keer door, en ik zag een oproep om plaatsen aan te wijzen waar een minibieb opgehangen zou kunnen worden. Ik mailde dat er vlakbij ons huis een bankje is, waar wandelaars vaak even uitrusten, en dat de gevel van ons huis me dus een uitstekende plek lijkt en nu, niet eens lang daarna, hangt er werkelijk een minibieb aan ons huis. (meer…)
Voor wie Andreas Burnier niet kent: zij (niet hij) was een intellectueel zeer begaafde, zeer breed geïnteresseerde, zeer eigenzinnige vrouw, wetenschapper, romanschrijver, essayist. Ik heb destijds veel van haar boeken gelezen, en was altijd blij wanneer ze haar commentaar gaf op maatschappelijke ontwikkelingen in de vorm van ingezonden brieven, interviews of essays.
Met veel plezier heb ik haar biografie gelezen, die niet alleen een erg mooie ingang geeft voor haar werk, in context, maar die ook tot denken aanzet (zoals Andreas zelf ook altijd deed). (meer…)
De ik-figuur van beide boeken, Don Tilman, is professor in de genetica, en heeft overduidelijk een vorm van autisme. Hij beseft dat zelf niet. Je ziet de wereld volledig door zijn ogen, en dat geeft een verhelderende blik op zijn vorm van autisme.
Als lezer begrijp je wat er mis gaat in z’n communicatie; zelf merkt hij dat af en toe. Hij wordt er altijd volledig door verrast, en weet, doordat het toch wel behoorlijk geregeld voorkomt, dat hij sociaal niet bijster handig is. (meer…)
Mensen zijn niet ‘kwaad’ van zichzelf; ze hebben zowel de neiging om goed te willen doen, als de neiging om alleen in het eigenbelang te handelen. Bij de opvoeding (en eigenlijk bij alles) zou je die neiging om het goede te willen doen moeten stimuleren. Dat is niet zo eenvoudig, omdat we gewend zijn om te denken vanuit een ander mensbeeld.
Wanneer je het idee hebt dat de mens ‘van nature slecht’ is, wanneer je gelooft dat beschaving slechts een laagje vernis is, zul je opvoeden vanuit het idee dat beschaving iets is dat je kinderen door middel van straffen en belonen bij moet brengen, en alles moet controleren en in de gaten moet houden. Kinderen moeten als het ware ‘gedresseerd’ worden.
Het probleem is, dat dat idee niet klopt. Wanneer mensen dus opvoeden vanuit dat idee, werkt dat contraproductief. (meer…)
Hoe het feit dat depressie zich als een afvoerputje gedraagt, consequenties heeft voor beleid.
Gelukkig heb ik geen aanleg voor depressie. Mijn moeder had dat wel; in hoge mate. Daardoor heb ik altijd al ideeën gehad over wat depressie is, hoe het ontstaat.
Tot mijn grote verbazing las ik in een artikel in de Guardian de theorie van een neurowetenschapper die exact overeenkomt met wat ik altijd heb gedacht. En die ideeën hebben consequenties voor beleid. (meer…)
Het beeld dat we met z’n allen hebben van een vrouwenlichaam, het ideaalbeeld van een vrouwenlichaam, is onrealistisch slank. Dat is -neem ik aan – bij iedereen bekend. Voor een deel ligt dat natuurlijk aan de vaak ongezond slanke modellen op de catwalks en in modebladen (in dat laatste geval wordt er bovendien nog eens flink gephotoshop’t).
Maar de confectie-industrie heeft misschien nog wel een grotere invloed op het negatieve zelfbeeld dat veel vrouwen hebben, op een manier die minder direct duidelijk is. Het ideaalbeeld van vrouwen is ook ongeveer tegelijkertijd met de opkomst van de confectie-industrie magerder geworden: Marilyn Monroe wordt nu dik gevonden. (meer…)
Iemand met Asperger kan ik de ogen van anderen gemakkelijk paranoïde lijken. Omdat er sowieso allerlei zaken in de communicatie `vreemd’ verlopen, krijgen veel mensen dan de neiging om iemand als `gek’, `obsessief’, `gestoord’ af te schrijven. Dat is niet helemaal terecht, als je bedenkt hoe het komt dat zo iemand paranoïde lijkt te zijn. (meer…)
Het aantal geslaagde zelfmoorden neemt de laatste jaren in een angstwekkend tempo toe. Elke zelfmoord is er één te veel. Niet alleen zie je dat bij niet-geslaagde pogingen de betreffenden vaak erg blij zijn dat ze nog leven, maar elke zelfmoord laat een spoor van vernieling om zich heen na.
Ik kan er van meepraten: mijn broer, mijn moeder en mijn zus hebben zelfmoord gepleegd (in 1988, in 1997 en in 2003).
Er wordt erg weinig over zelfmoord gepraat, misschien mede vanuit het idee dat je het, door er over te praten, zou kunnen stimuleren. Is dat zo? Als er over praten wel positief kan zijn, hoe kun je er dan zo over praten dat mensen er daadwerkelijk iets aan hebben? (meer…)
Via de NRC zag ik een link naar een schrijfwedstrijd. Het ging om fictie, non-fictie of poezie, en er was een publieksprijs (die me niet interesseert: dat is meer een wedstrijd inzetten van netwerken) en een juryprijs. De juryprijs bestaat uit manuscriptbegeleiding. Het lijkt er dus op alsof het de bedoeling is dat je iets instuurt dat uit een boek komt waar je aan bezig bent. (meer…)
Procrastinatie heet het, met een prachtig woord: uitstelgedrag. Ernst leidt daar in enorme mate aan. Zijn therapeut (die er helaas mee is gestopt; hij heeft nu niemand meer die hem goed kan coachen) zei het zo: Je executief doet het niet.
Dat houdt in dat hij heel veel moeite heeft om aan allerlei taken te beginnen (bijvoorbeeld alleen al bij de elke dag terugkerende taak van uit bed komen), en heel veel moeite heeft om iets af te maken.
Het hoort bij z’n Asperger-stoornis (en zit ‘m enorm in de weg), maar ik begreep nooit goed hoe dat kwam. Tot ik (opnieuw) hoorde over de ideeën van Roy Baumeister over wilskracht (hij heeft er een boek aan gewijd: Wilskracht). (meer…)
