Trouwen of niet trouwen, dat is de vraag…

Het instituut huwelijk is een mistig soort combinatie van allerlei niet perse gerelateerde zaken: een zakelijk contract, een feest, een ritueel, een belofte van eeuwige trouw, een romantische gebeurtenis. En of ik bij die opsomming uitputtend ben kan ik niet eens zeggen.

Ernst was er altijd tegen vanuit een soort bijgeloof: iedereen die in zijn directe omgeving officieel getrouwd was, was binnen een jaar uit elkaar, terwijl die mensen daarvoor jarenlang tot volle tevredenheid hadden samengewoond. Trouwen, dat zouden wij niet doen.

Maar dan koop je samen een huis, en dan blijkt het erg ingewikkeld om alles netjes te regelen: het contract dat bij een huwelijk komt, is een erg handig contract, en ook nog eens goedkoop…

We waren dan ook blij dat er een rationele vorm van een huwelijk bleek te bestaan, dat niets meer is dan dat contract: het geregistreerd partnerschap. Ernst had geen last van bijgeloof bij zo’n contract, we zouden geen feest hoeven te organiseren, waar we beiden buitengewoon slecht in zijn, en romantisch, dat doen we wel gewoon als het ons uitkomt. Mijn weerzin tegen een huwelijk is dat ik er een enorme hekel aan heb om in het middelpunt van de belangstelling te staan, en een huwelijk is bij uitstek de gelegenheid waarbij dat aan de hand is.

Goed, rationeel, simpel,  op naar het geregistreerde partnerschap dus!

Een rationeel contract, toch?

We maakten een afspraak, en reden op een woensdagochtend in februari naar het gemeentehuis in Margraten. In onze “werk”-kleren: beiden zouden we na deze formaliteit doorrijden naar ons werk. Het was ’s morgens vroeg, de tijd waarop het voor Ernst nog moeilijker dan anders is om op tijd te komen. Dat lukte dan ook niet: we kwamen een kwartier te laat.

We hadden bij de afspraak ook besproken dat er gewoon twee ambtenaren van het gemeentehuis als getuigen zouden fungeren: geen gedoe met vrienden of familie: dit zou een rationeel contract worden!

We waren dan ook enigszins beduusd dat deze twee getuigen er op hun Paasbest uitzagen. Paasbester zelfs dan wij aan kleren in onze kledingkast hebben hangen. Ons werkkloffie van spijkerboek met T-shirt stak daar enigszins armoedig bij af.

Ook de getuigen waren verbaasd over de twee partners die ze tegenover zich zagen… Het was bovendien de allereerste keer in de geschiedenis van het gemeentehuis van Margraten dat twee mensen voor een dergelijke gebeurtenis te laat kwamen: we kunnen in het Guiness Book of Records!

De dame van het gemeentehuis die het contract afsloot liet zich niet van haar apropos brengen: ze gaf ons een toespraakje, en we mochten de pen waarmee we ondertekenden houden (hij kwam in een mooi doosje). 

Toen ze hoorden dat we direct door wilden naar ons werk vonden ze dat niet kunnen. Overal in het gemeentehuis hingen nog rode, groene en gele ballonnen vanwege het carnaval dat de dag daarvoor had plaatsgevonden. We werden op een bankje gezet onder een paar van die ballonnen, om het een beetje feestelijk te maken, en kregen koffie met vlaai (waar ze die vandaan wisten te halen begrijp ik niet; dat is een talent van Zuid-Limburgers waarvan ik het geheim nog niet heb kunnen ontdekken).

Wij zaten ons daar deels te schamen dat we er zelf helemaal niets van hadden gemaakt, en deels zaten we te genieten van zoveel zorg voor ons, om er een feestelijke gelegenheid van te maken.

Rituelen

De moraal van dit verhaal is eigenlijk dat een mens niet zonder rituelen kan. Zeker in Zuid-LImburg ontkom je er niet aan, hoe weinig talent je er ook voor hebt.

En het allervreemdste is: je gaat er van houden;-)