Deze foto heeft mijn vader gemaakt, heel lang geleden. Hij heeft het Visdiefje precies zo op de foto weten te krijgen als hij hem altijd tekende: het was zo ongeveer z’n handtekening.

Vlak voor het huis verkocht werd waar hij is opgegroeid hebben we de slaapkamer gezien waar hij, een jaar of 15, één van de muren had beschilderd met dit Visdiefje: toen al tekende hij hem op deze manier.

 Ik snap heel goed waarom dit de vogel was die hij zo graag tekende. De lijnen zijn in de eerste plaats natuurlijk prachtig.

Maar het Visdiefje zelf is vooral zo bijzonder. Hij scheert als een mes door de lucht, heeft een stem Kieeeeerrrah, die het beeld oproept van een kleine vogel boven een enorme oceaan , en dan kan hij ook nog eens, wanneer hij, met z’n kop naar beneden vliegend, een visje heeft ontwaard, loodrecht naar beneden duiken en met een visje in z’n snavel naar boven komen.

Mijn vader leeft al meer dan 15 jaar niet meer. Maar elke keer als ik een Visdiefje zie is hij er even: “Hoi Aris!” 

 

 

 Dit was het Visdiefje dat we nog net hebben gezien in z’n ouderlijk huis, voordat z’n zus, die daar nog woonde, vertrok naar een “plek voor oude mensen”, zoals ze dat noemt. De muurschildering besloeg bijna de hele muur: twee meter hoog, is dit Visdiefje!