Goed, autisme heeft dus te maken met het feit dat de wereld voor autistische breinen inherent onvoorspelbaar is (zie deel 1 van deze serie). Helaas blijkt dat een bron van misverstanden, die je onder andere ziet bij degene die deze nieuwe theorie onder de aandacht brengt: Peter Vermeulen.
Een aantal van die misverstanden zal ik hier onder de loep nemen, in de hoop dat we er dan af zijn!
Misverstand 1: Prikkelarm is niet nodig
Het gaat niet om prikkelarm, maar om voorspelbaarheid, meldt Peter Vermeulen (zie het interview met hem in Trouw). Op zich zit daar iets in. Wanneer je zelf muziek opzet die je kent en waar je van houdt, zijn dat weliswaar prikkels, maar ze dragen eerder bij om je tot rust te laten komen dan dat ze stress veroorzaken.
Het probleem is dat Peter Vermeulen in de voorbeelden die hij geeft er van uit gaat dat alles wat hij ziet als voorspelbaar, voor iedereen voorspelbaar is. Zo vindt hij een prikkelarm uurtje in de supermarkt, zonder muziek, onzin, want die muziek is, denkt hij, voorspelbaar. Waar wat je koopt in de winkel ligt moet hetzelfde blijven; alleen dat is belangrijk, zegt hij.
Dat klopt natuurlijk niet. Die muziek is wel degelijk onvoorspelbaar. Autistische hersenen kunnen onmogelijk precies voorspellen wat voor muziek het is. Ze zullen je bewustzijn dus steeds doorgeven: “hier klopt iets niet”. Voor de hersenen van Peter Vermeulen is die muziek prima voorspelbaar. Zijn brein zal zeggen: “Oh, muzak, ja, dat klopt wel ongeveer”, en hij heeft er dan zelf geen last van.
Kortom: wat wel of niet voorspelbaar is voor je hersenen, verschilt van persoon tot persoon. Wanneer je algemene maatregelen neemt, ontkom je dus niet aan “prikkelarm”.
Misverstand 2: Je kunt je brein leren niet te reageren op onvoorspelbaarheid
Misschien nog erger is het misverstand dat Peter Vermeulen gelooft dat je een autistisch brein kunt leren wennen aan onvoorspelbaarheid. Hij gelooft dat het een kwestie is van leren. In feite denkt hij dus dat autistische breinen gewoon niet goed hebben geleerd hoe onvoorspelbaar de wereld is.
Zo neemt hij ze mee naar allerlei verschillende café’s, waar je bediend wordt of juist zelf je drankje moet halen. Hij zegt daarover:
“Ik kan geen script bedenken of er is wel een uitzondering voor. Dat is ongemakkelijk, dat is onzekerheid, dus in het begin doen mensen met autisme dat niet graag. Maar het feit dat ze weten dat er meerdere scenario’s zijn, maakt dat ze beter voorbereid zijn op variaties. Daardoor krijgen ze minder voorspellingsfouten. “
Impliciet zegt hij eigenlijk dat autisten gewoon te weinig de wereld in zijn gegaan, en dat ze daardoor niet afleren autistisch waar te nemen. Maar zo zit het natuurlijk niet in elkaar.
De essentie van autisme is nou juist dat je brein precies werkt, en dat daardoor afwijkingen van de (precieze) verwachtingen aan je bewustzijn worden doorgegeven.
Voor Peter Vermeulen zelf werkt zijn brein zo dat als hij weet dat de procedure in elk café net weer een beetje anders is, zijn brein niet van alles aan zijn bewustzijn doorgeeft wanneer hij een café binnenkomt. Autistische breinen zitten zo in elkaar dat ze alle afwijkingen van de precieze verwachtingen naar het bewustzijn doorsluizen, in hoeveel verschillende café’s ze ook zijn geweest.
Kortom: een autistisch brein blijft reageren op iets dat afwijkt van de voorspelling, op iets dat ‘niet klopt’, hoe vaak iemand ook ervaren heeft dat de wereld inherent onvoorspelbaar is.
Dit is echt een erg naar misverstand, want het suggereert dat wie autistisch is, gewoon niet voldoende “de wereld” in is gegaan. Het misverstand zegt in feite twee dingen: autisme is verkeerd (want je moet er iets aan doen om het minder te maken), en ouders en/of autisten zelf hebben niet voldoende gedaan om hun autisme te verminderen.
Misverstand 3: Wie autistisch is kan niet goed omgaan met onzekerheid
“Wie autistisch is, kan niet omgaan met onzekerheid”, lijkt een nieuwe mythe over autisme te worden. Die mythe wordt beslist ook gevoed door de theorie van het voorspellende brein. Die zegt tenslotte dat je bewustzijn door het onbewuste deel van je hersenen steeds wordt belast met meldingen dat er iets niet klopt, dat er iets in de wereld niet is zoals je brein dat voorspeld had. Dan lijkt het alsof autisme een kwestie is van niet kunnen omgaan met die onzekere wereld.
“Het trefwoord is onzekerheid” stelt Peter Vermeulen. Dat roept het beeld op dat wie autistisch is, niet met onzekerheid om kan gaan.
Het lastige is dat “onzekerheid” meestal in een heel andere betekenis wordt gebruikt.
De ‘onzekerheid’ in de theorie van het voorspellende brein gaat over het feit dat de wereld zich aan wie autistisch is, steeds anders voordoet dan het brein had voorspeld. Het gaat hier om het onbewuste deel van de hersenen.
“Onzekerheid” in het normale spraakgebruik is een gevoel van het bewuste deel van je hersenen. Je bewuste deel beseft dat het zich geen voorstelling kan maken van hoe iets zal verlopen, of hoe je je in een bepaalde situatie zou moeten gedragen. Daar voel je je onzeker door.
Het is duidelijk dat autisme en onzekerheid veel met elkaar te maken hebben. Het verband tussen autisme en onzekerheid is dat je, als je autistisch bent, per definitie in veel gevallen onzeker bent: onzeker over wat er van je wordt verwacht, onzeker hoe het zal zijn in een situatie. Jouw brein maakt zich precieze voorstellingen van hoe je je zou moeten gedragen, of hoe het er – bijvoorbeeld – op een feestje aan toe zal gaan. Dat zorgt er voor dat voor jou veel meer situaties onzeker zijn dan voor andere mensen.
Het betekent dus dat wie autistisch is, veel meer onzekerheid ervaart dan neurotypici.
Het is niet zo dat autisme betekent dat je niet goed met onzekerheid kunt omgaan, maar dat je veel meer onzekerheid ervaart. Waarschijnlijk kun je er dus veel beter mee omgaan dan neurotypici: die ervaren veel minder vaak onzekerheid.
Er zijn nog meer misverstanden, zoals dat de theorie van het voorspellende brein alles zou kunnen verklaren. Daarover een volgende keer meer.
Het eerste deel van deze serie: Autisme en voorspellende hersenen.
Als eerste een woord van dank voor dit mooie artikel. Zelf ben ik al langer bewust dat de soort prikkel bepaalt hoe dit op mij doorwerkt. Een vervelende situatie met onvoorspelde prikkels zijn even belastend dan plezierige prikkels die eveneens onvoorspelbaar waren. Wel heb ik het idee dat naarmate ik ouder word, dat ook het belastende aspect groter wordt. Dit maakt dat het leven steeds zwaarder wordt moet ik constateren.
Dat idee heb ik helaas ook, dat je, naarmate je ouder wordt, er meer last van hebt.
Hoi Hans,
Ik snap dat je nu niet in staat bent even afstand te nemen, en niet vanuit je eigen persoonlijke perspectief te kijken hoe ik Autistisch uit de bocht vlieg, en waarom ik dat :opzettelijk: doe.
Er zit namelijk een doel dat ik ook aangeef in het stuk.
Iedereen heeft een voorspellend brein, juist om het mogelijk te maken om in situaties niet steeds het wiel uit te vinden.
Zie de kritische punten die Sylvia aanstipt, waar vooral punt 2 eigenlijk het meest pregnante is.
Onvoorspelbaarheid valt niet te negeren, dat is nu juist waarom mensen, vooral de Neuro-T’en, zo afwerend en vooral denigrerend op de holistische manier van communiceren reageren.
Ze raken overvraagd bij het lezen maar vooral luisteren naar de vrij associeerende ASS-burger.
Ze hebben domweg geen zin zich langer dan 3 minuten op een heel holistisch betoog, en luisteren of lezen niet verder, en weigeren eens even na te denken over wat de ASS-burger (geuzen-naam) wel kan bedoelen, inplaats daarvan beginnen ze te roepen dat de Autist idioot doet en beperkt is.
Vandaar mijn case-study, en polemiekje, in 1.
Het blijft altijd weer (ver)wonderlijk hoe men op een Autist die zich even niet aan de korte aandachtsspanne van de sapiens sapiens houd.
Telkens word er verlangd dat de Autist zich moet aanpassen of zwijgen, en aan de andere kant zeggen ze dat de Autisten zich niet kunnen aanpassen…
De keuze is reuze 💡
Zo kort, helder en inzichtelijk genoeg m’neer, ik heb me naar beste weten van aangepast gedrag gekweten.
Ik heb sites genoeg, maar wat heeft een reactie op een andere site nu voor zin, dat kan ik niet zo goed volgen, waar schiet mijn verstand teckort, danwel een bok?
Hallo Meneer Ernst,
Van die afstand nemen nu, dat zal wel kloppen. Ik ben inderdaad al helemaal into the next Autminds. Dus mocht ik een grens over gegaan zijn, dan wil ik zeker mijn excuus aanbieden (ja ja, auties kunnen dat echt wel en gemeend ook). Zonder lichaamstaal is communicatie voor mij erg lastig. Met woorden alleen ga ik het altijd van je verliezen (als dit al een machtspelletje zou zijn, want dat is totaal niet mijn bedoeling).
En om maar gelijk het einde van je betoog te verhelderen: Ik was hier gekomen omdat jij hier een reactie had gezet en bij mij vloeien dan de 8 sporen soms samen tot 1 spoor. Dus inderdaad zinnen gebruikt die niet logisch zijn vanaf de buitenkant. Het was ook een eerste reactie vanuit mijn gevoel, de logisch beredeneerde reactie staat in de andere blog (van ‘een partner met autisme).
Jij zal het vast wel goed gezien of gevoeld hebben van dichtbij van die jongetjes en die onbetrouwbare sujet en zo. Maar door dit soort termen te gebruiken kreeg ik een unheimisch gevoel (ook weer zo’n woord waarvan ik denk: oei oei, kan ik dat wel typen.).
Na nog een keer lezen komt je verhaal veel beter binnen. Ik ging stuk op Asscher en de vergelijking met as verbrander. Lodewijk was een van de weinige politici waar ik nog een beetje vertrouwen in had (mijn roots of heritage, liggen in een PvdA gezin. Vergelijk maar met Joods voor jou), dus je verhaal deed in eerste instantie pijn. Maar ook ik heb gezien dat het niet meer sociaal verliep binnen die partij.
Dus om een misverstand uit de weg te halen. Niet aanpassen aan mij.
We moeten dit gewoon niet via een blog van een ander uitpraten.
Of anderen moeten dit weer een geweldige case-study vinden. Bij dat soort woorden (zo ook polemiekje) raak je me altijd even kwijt. En dat heeft niets met de NT tijdspanne van drie minuten te maken.
Om niet af te sluiten met een Haje To, kies ik voor “Live long and prosper”. Of zullen we die maar verbasteren naar “Live long and Asper”.
Daar ben ik weer. Ik vind dit zo’n mooie serie over de voorspellende hersenen, dat ik de behoefte kreeg om bij elk onderdeel iets te typen. Gezien je reacties Sylvia, denk ik dat je het niet vervelend vind wat ik er bij typ.
Ik vermoed zomaar dat onze plaats in het spectrum aardig dicht bij elkaar ligt. Alhoewel er ook wel duidelijke verschillen zijn. Sorry dat ik het zeg, maar ik vind het geluid van motoren verschrikkelijk. Dat dendert veel te hard naar binnen bij mij.
Wel een mooi bruggetje naar de misverstanden.
Misverstand1: Ik hou heel erg van de muziek van de jaren tachtig. De meeste nummers herken ik wel vrij snel (vaak binnen een paar tonen) en waarschijnlijk door die herkenbaarheid vind ik het zeker niet erg om jaren tachtig muziek te horen in een supermarkt. Maar uberhaupt geeft die muziek mij een boost, ik krijg daar echt energie van. Helpt misschien nog wel beter dan rust, in ieder geval sneller.
Misverstand 2: Zit wel iets in. De eerste keer naar bijvoorbeeld de NWD (Nationale Wiskunde Dagen), daar moest ik echt wel over een drempel heen. Maar door er vaker naar toe te gaan en waarschijnlijk ook door succes ervaringen (leuke ervaringen die het de moeite waard maken om je over de overprikkeling heen te zetten) wordt het wel makkelijker.
En eigenlijk is dat ook wel een beetje mijn gevoel bij misverstand 3. Die onzekerheid kan op sommige gebieden wel minder worden door training en ervaringen. Maar misschien zit daar wel een verschil in mannen en vrouwen.
In ieder geval is het lezen van teksten voor mij veel lastiger om daar de nuances van woorden gelijk te pakken te hebben. Onzekerheid ‘ervaren’ en met onzekerheid ‘omgaan’ is zo’n subtiel verschil wat ik wel vier keer moet lezen.
Dat is ons verschil, ik ben meer een beelddenker.
Het lastige met die misverstanden is dat er een verschil is tussen bewust en onbewust.
Bewust onvoorspelbaar zijn gebeurtenissen waarvan je je bewust een voorstelling maakt.
Onbewust onvoorspelbaar is van alles dat met waarnemen te maken heeft. Geluiden van anderen bijvoorbeeld: die zijn onvoorspelbaar op het waarnemingsniveau (dus onbewust), en dus dringen ze tot je bewustzijn door.
Aan *dat* soort onvoorspelbaarheid kun je niet wennen. Dat is als het ware ingebouwd.
Bedankt weer voor de aanvulling. Ik had natuurlijk bij het begin moeten beginnen, de bespreking van het boek van Peter Vermeulen.
Ik denk dat ik dat boek ook moet gaan lezen. Leven in je hallucinatie vind ik wel weer een fascinerend inzicht. Ik verbaas me elke keer weer als ik dingen op de automatische piloot doe. En dan opeens eruit schiet, wat ging ik hier ook alweer doen.
Ik heb zelfs een keer voorgelezen voor 1 van mijn kinderen, waarbij ik me afvroeg wat ik nu eigenlijk had voorgelezen. Ik was in mijn hoofd met een heel ander verhaal bezig. Maar aan de reactie van mijn kind kwam niet naar voren dat ik verhaal niet correct had voorgelezen. Dat vinden ze altijd heel leuk als je net een detail anders verteld. Dus blijkbaar kon ik twee dingen tegelijk. En dat voor en man 😉
Hey hoi ik ben een beginnende motorrijder met lichte pdd nos verschijnselen.
Na jouw stukjegelezen te hebben over onzekerheid ben ik eindelijk verlost van je hebt geen zelfvertrouwen alsof het iets is wat je eigen schuld is sociale situaties schat ik verkeerd in en dat heeft niks met zelfvertrouwen te maken. Ik ga mezelf nooit meer schuldig voelen dat ik voel wat ik voel. Bedankt daarvoor groetjes Max eigenaar deauvillent650v geweldige autistische motor
Geweldig Max! En natuurlijk heel veel plezi~er met je Deauville!
Hoi Max,
“Sociale situaties schat ik verkeerd in” is wat je denkt, de werkelijkheid is dat Sociale Situaties niet te beredeneren vallen, en wij denken alles *voor*, waar ‘gewone mensen’ *na*denken…
Dat is het vreemde aan die Sapiens-sapiens (dubbel ja-ja ==NEE 🙂 )
Die hebben een heel repertoire aan toneelstukjes om in iedere situatie de gewenste Sociale Persoonlijkheid te *acteren*, waarbij ze in iedere groep een groot gedeelte van hun eigen gedachten en gevoelens, wegcijferen/maskeren/ontkennen, en net doen alsof alles ‘goed’ gaat.
Totdat je, als je eenmaal je ‘gène’ hebt laten varen, en in zo’n groep als vreemde snoeshaan waar wat mis mee is (of vanuit ons persectief, je *zelf* durft te tonen) geaccepteerd raakt omdat het wegpesten wat ze normaal benutten om van zelf denkende kritische filosofen af te komen, gewoon echt niet meer lukt… (en ze hebben het tot drie maal toe bij de SP geprobeerd tot aan twee non-valide Royementen aan toe…) Want als je dan doorzet en je rode met teflon geimpregneerde jas als Geuzen-mantel benut, kom je erachter, hoe villeine ze over hun eerst nog als Kameraden (goede vriend dus) begroette vrijwilligers *roddelen*.
Een van onze Vrijwilligsters, die helaas als laatste in de rij stond toen het ggeluk werd uitgedeeld, maar die wel dat kleine beetje wat ze nog kon, helemaal ten dienst stelde van de Campagne, werd ook door een paar nu gelukkig ‘voor zichzelf begonnen’ kaderleden geklaagd over hoe weinig die arme vrouw ondanks al haar lichamelijke en ook geestelijke achtergesteldheid deed, en dat ze maar 7 flats wist ‘af te werken’.
Dan zie je opeens dat die zogenaamd ‘sociaal vaardigen’ “Socialisten” absoluut gezien kompleet *falen* waar het op Sociale Empathie aankomt.
Ze walsen *willens en wetende*, nog *kwetsender* dan welke Autist ooit ongewild uit de hoek kan komen, over minderbedeelden heen, en toen ik daar wat van zei, zag j opeens dat de rest van de groep me bijviel, dat je toch echt niet zo met *vrijwilligers* mag omgaan.
Conclusie: Als ik niks had gezegd, had niemand het voor haar opgenomen, gewone mensen zijn in groepsverband zo *bang* er uit gezet te worden, dat ze Bullies en Pestkoppen zwijgend toestaan hun schrikbewind te volvoeren ten koste van alles en iedereen 🙁
Gewone mensen zijn gewoon erg geoefende zelfontkenners (en sommigen proffessioneel leugenaars zaols Rutte die 1,5 ton met liegen verdient, ofwel PLF heeft ) waardoor het lijkt alsof ze sociaal vaardiger zijn, maar eigenlijk zijn ze gewoon zichzelf en ons een ‘geslaagde’ sociale gewenste persoonlijkheid aan het voor goochelen, maar moeten ze op een gegevenmoment een Psychiater zoeken, omdat ze niet meer weten hoe ze alle leugens nog van elkaar gescheiden kunnen houden, omdat sommige netwerken (vooral in de Politiek) oversnijdingen en intriganten kennen, waardoor ze opeens de standaard leugens niet kunnen uitten, omdat dat voor groep A de juiste manier is om in de smaak te vallen, maar bij de Coalitiepartner tot grote commotie lijd en leid…
EN zo kan John niet anders dan de klup verlaten, en liet toen *iedereen* zijn *ware aard* zien, want nam zijn raadszetel uit Inkomenszekerheid… mee, oftewel stal een raadszetel van de partij.
Opeens kwam een aantal mensen mijn even terzijden nemend vragen hoe ik dat al zo vroeg had gesignaleerd had, dat het een onbetrouwbaar sujet was…
(Tsja ik was met de ‘mannen’ (overjarige pre-puberale hormoon bommetjes, ook wel bekend onder de titulatuur ”Jongetjes”) en zo zaten we na de Campagne voor Sharon iplaats van Ron, op een terrasje tegenover het station, en kwam ik erachter wat een enge jongetjes dat groepje om John was, die alsof ze 19de eeuwse fabriekeigenaren waren, over vrouwen en Sharon in het bijzonder praten, het was echt schrikbarend dat zulke a-socialen zo lang hun onoirbare gif konden blijven verspreiden, puur omdat ze zich zo goed als ‘Aardige Jongens’ konden voordoen, maar binnen eigen groep kwam de ware aard van de beesten naar voren 🙁
Kortom, het zou me niks verbazen als je dus de situatie wel degelijk goed (als in eerlijk en oprecht) inschat, maar wat je dan ‘minder handig’ aanpakt, is dat je die ‘jongetjes’ (m/v/i) aanspreekt vanuit je eerlijke observaties, waarbij je dus vaak de door hun gevijnsde of achtergehouden boodschap, en daarmee hun ware aard, blootgeeft, wat in een groep het voor zulke ‘jongetjes’ ergst denkbare scenario betekend, namelijk hun onafwendbare gezichtsverlies…
Waarom vertil ik deze hele case-study op het gebied van de theoretische (on)menskunde, wel ik ging er toen in eerste instantie vol tegenin, en plein publiek (in de groep op de zeepkist…) wat om het heel voorzichtig uit te drukken ‘een beetje dom was’ en de ‘jongetjes’ motiveerde om gezamelijk een anti-campagne tegen Sharon, en nog veel heftiger tegen mij opzetten, door de ongeloofwaardigste nonsens mogelijk te gaan verkondigen, zeker toen ik met een jas uit gordijnstof aan een demonstratie deelnam, en ze mij als “gore anti-semiet” wilden laten Royeren, waar in eerste instantie door goedgelovige top-kader bestuursleden van Landelijk, direct actie werd ondernomen.
Helaas gingen ze toen natter dan NAT, want mijn moeder was (RIP helaas) Joodse, achternaam Geitel, wat van Jentl (Hebreeuws voor aardige, zachtmoedige) en ik had een jas uit gordijnstof met een ROOD-gele ster, dus Links-Joods aangetrokken om de toenmalige a-sociale mini-ster van ‘sociale zaken’ genaamd Asscher (hebreeuws voor (lijken-)verbrander) te wijzen op de *gelijkenis* tussen de Participatie wet, en de *Arbeitseinsatz c.q. 18de eeuwse salevernij). Je voelt het al aankomen, als je echt met open vizer strijd, leveren de shijnheiligen je een enorme berg narigheid, maar zoals het Boek (Grieks: Biblos verstoethaspeld tot Bijbel) al zegt: *EERLIJK duurt het LANGST. (en de aanhouder overleeft de aanval).
Je hebt dus gelijk, niet jij schat die sociale situaties niet zozeer verkeerd in, die hele (a) sociale omgang met elkaar in het Calvinistische Westen, is a-priori (in de eerste plaats) per definitie *verkeerd*
Pas wel op, dit geeft een hoop zelfvertrouwen, waarvanuit ik in eerste instatie dus juist de ‘jongetjes’ dubbel en dwars blootstelde aan de non-validiteit van hun ‘eigenheid’ waarmee ik me dus feitelijk verlaagde tot een zelfde soort Bullying!
Nu weet ik door al mijn studie naar het compleet onlogische en grotendeels compleet a-morele gedrag van de bange ‘jongetjes’ voortkomt uit een ernstig gebrek aan eigenwaarde, wat ze opvullen met veel gebral en met hete lucht opgepompte Ego’tjes, en dat je ze als je niet oppast *onherstelbaar beschadigd* als je met een piepklein speldeprikje, hun opgeblazen Ego lek prikt.
Ik wist eigenlijk allang beter, dat hun gedrag voortkam uit panische angst voor eenzaamheid, en het onvermogen van hun in hokjesdenken vastgelegde ongebruikte grote hersenen eht hun onmogelijk heeft gemaakt om zichzelf te overstijgen, en vanuit die prime-evil fear geindoctrineerde gedrag kunnen ze gewoon niet eens omgaan met Anders Denkenden, laat staan met VRIJE geesten, en Autisten in het bijzonder.
Ze zijn al in een collectieve verstndsverbijstering gevangen geraakt dat middelbare school meiden hen ver overstijgen qua intellect, en vooral schoolresultaten 🙂
Want jde Jongetjes, die nu hun bescherming van het 18de eeuwse Old-Boys (not so Proud Boy’s) netwerk uiteen zien vallen, hebben het echt nog veel moeilijker dan wij.
Want wij denken dan wel dat wij het heel moeilijk hebben met hun, maar als je er eerlijk naar kijkt, zitten zijn helemaal vast in een hopeloze situatie, want zij hebben het nog veel moeilijker met zichzelf, alle dagen zijn ze druk met hun *zelf* te maskeren, onderdrukken en tegen te spreken…
Wij kunnen over onze problemen nu gelukkig gewoon openlijk en eerlijk van gedachten wisselen…
En die arme in hokjes geperste ‘Jongetjes’ ?
Die hebben zichzelf helemaal gevangen gezet in de groepsverdwazing dat ze enorme watjes zouden zijn als ze hulp zouden gaan zoeken…
Moet je je voorstellen, je komt als jongetje in de voorgeprogrammeerde Mi-Life Crisis… En er geen gek te vinden die daarover met je wil praten, hoe triest is dat wel/niet?
Kortom succes met je *zelf* ontplooien, maar houd wel veel rekening met die arme onderontwikkelde jongetjes die nog minder dan `10%’ van hun hersenen durven te gebruiken, heb medelij met hun zelfgekozen groepsisolement…
Haje To, und Glück Auf !
Hey Ernst,
Ik heb in een andere blog gezegd dat ik het zo mooi vond dat jij ook reageerd op de site van Sylvia.
Maar probeer wel een beetje bij het thema te blijven waar dat past. Over partners met autisme. Nu vind ik je een beetje doordraven, misschien kun je dan beter je eigen site openen.
Sorry, ik zit al helemaal in het thema van de komende “Autminds”. Over grenzen.
Ik snap je verwarring, het heeft een doel, dat ik me niet strikt aan voorgeschreven hokjes houd.
Ik kan ook heel braaf in NT taal alle details weglaten hoor, maar in dit geval waar we als utminds onder elkaar zijn, denk ik dat we (grenzen van het betamelijke WEL in acht nemend) ons echte Zelf kunnen laten zien, toch?
Was een erg mooie ervaring dit Autminds Congres, de 7 minuten legde wel een erg strakke grens neer 🙂
Helemaal mee eens, Ernst. Ik bedoelde ook niet dat je jouw stijl van vertellen moet aanpassen. Blijf heerlijk je eigen zelf.
Uit je 7 minuten begrijp ik dat je een flitsverhaal hebt verteld. Daar had ik wel bij willen zijn. Ik zat bij een gespreksgroep waar de inleider van het gesprek niet kwam opdagen, maar toch hadden we een mooi gesprek als autminds onder elkaar. Blijft lastig om keuzes te maken op een congres.
Die 7 minuten leek me ook veel te kort. Die zou ik al nodig hebben om mijn laptop aan (en af) te koppelen. Ik heb plaatjes nodig om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Leuk trouwens om jullie te ontmoeten, maar er waren zoveel leuke mensen om mee te praten, dat ik eigenlijk niet toe kwam aan het delen van mijn ervaring met Sylvia t.a.v. onderwijs (ik geef wiskunde les aan ICT studenten op het MBO). Dat probeer ik later wel via mail te doen.
Graag!, dat praten via de mail 🙂
Ik leer veel van je stukken Sylvia, geweldig, bedankt!
Dank je 🙂