Wanneer je een relatie hebt met iemand die in het autistische spectrum zit, of van wie je dat vermoedt, of wanneer je zelf autistisch bent en een relatie hebt, is het lastig om hulp te vinden wanneer je het gevoel hebt vast te lopen. Er zijn niet veel mensen die echt iets weten over hoe dat werkt, zo’n relatie.
Daarom ben ik begonnen individuele coaching te geven, in de vorm van on-line gesprekken. Meer informatie daarover is te vinden op http://www.neurodiverserelaties.nl/.
Beste Sylvia,
Ik heb je stukjes over autisme gelezen en ik herken hier veel elementen in van mijn relatie met mijn vriend. Heb je ook een e-mail adres waar ik je evt op zou kunnen bereiken? Ik zou graag je mening willen weten over hoe ik het beste met hem om zou kunnen gaan als we een conflict krijgen (erg vaak), of dat het misschien beter is de relatie af te breken.
Met vriendelijke groet,
Kristen
Beste Sylvia
Fijn dat je mensen helpt die n partner hebben met autisme en ik aan je mag schrijven.
Ik had n relatie met n man met asperger en die is kortgeleden afgebroken. Dat was erg verdrietig voor me. Hij maakte t 2 x zeer abrupt uit per telefoon en per email. Ik heb n klacht die ik bij andere vrouwen ook hoor nl; niet kunnen bereiken.
Ik wilde graag in therapie met hem of begeleidende gesprekken, maar hij kwam steeds met uitvluchten’ was niet nodig of zal t wel werken of het is te duur. En als ik dan vroeg ; hoeveel heb je ervoor over kreeg ik geen antwoord en begon hij over zn eigen relaas met instanties en n woede uitbarsting over geld. Dit heeft zich in herhalende factor afgespeeld.Ik werd er doodmoe van. Geen beweging in te krijgen. Al de verhalen over kwetsende dingen zeggen en t niet beseffen ken ik ook. Ik zei dan wel wat het met me deed,maar dan werd i meestal kwaad.
Eigenlijk ook mijn goede bedoelingen om hulp te zoeken bij de relatie of andere goed bedoelende opmerkingen werden negatief uitgelegd, Hij zei vaak dat hij t gevoel had alles fout te doen; ik zei dan ; nee het gaat niet om fout, ik wil gewoon iets met je delen of iets vragen.. enz. Maar hij bleef daar hardnekkig aan vasthouden. Ik kwam na n breuk weer terug want dat wilde hij diep van binnen toch ook; ik was de liefde van zn leven, maar terwijl ik mijn gedrag veranderde en hem liet zoals hij was, begon hij ineens heel bot te doen en alsmaar sex af te dwingen, ook terwijl ik ziek was enz. Ik zei nog wel; wil je dat ajb niet doen want dan voel ik me onder druk gezet. Ja, dat begreep hij wel, maar meteen daarna begon hij eigenlijk dreinend en met kritiek over t onderwerp sex tegen me te praten. Ik kon er niet meer tegen werd erg kwaad mbt zijn gedram, (ik had meteen bij zijn aanvang van kritiek gezegd ;nee , op deze manier wil ik er niet over praten)en ging naar huis.
Daarna kreeg ik n email dat het definitief uit was en dat ik hem tekort deed met sex (wat juist helemaal niet t geval was, zo’n goede sex had i in zn leven nog niet gehad zei hij vaak ) en hij moest zn hoogtepunten hebben en nu had hij n vrouw die ipv 3 x per week, slechts 1 x per week met hem wilde vrijen (dat was ook niet waar, maar t was net weer n week aan en ik had mijn aandacht ook bij andere dingen, dat kan natuurlijk wel s he ). Nou, ik vond de mail en tekst zo idioot en onbeschoft en dat laatste liet ik ook weten en dat t op n andere manier wel had gekund. Maar echt-in heel de relatie en op t eind weer-het dringt niet tot hem door, dat ik er ook nog ben zo lijkt t wel en dat ik mijn eigen grenzen heb enz.
Ik besloot dat het genoeg was en dat ik niet op zo’n manier benaderd en gezien wil worden. Hij wilde prompt daarop weer verder met me. Maar ik wilde niet meer. Ik kan er geen touw aan vast knopen, want hij heeft veel gehuild bv nadat het uit was en plaatste me de hemel in bij iedereen die hij sprak. Maar van de andere kant is hij zo keihard, dat ik er niet meer mee over weg kan. Ik heb hem maanden later nog laten weten erg verdrietig te zijn dat ik niet tot hem door kon dringen. Hij belde me toen-ik deed nog een poging naar therapie te vragen , maar met hetzelfde resultaat; geen concreet antwoord.
Ik dacht toen; nu is de pap op , dit zal wel nooit veranderen en zonder begeleiding trek ik het niet , want de communicatie gaat veelal langs elkaar heen, hij legt de dingen die ik zeg of doe ook ‘verkeerd’ uit vaak en deelt dan verbale klappen uit. Waar ik dan geen kant meer mee op kan. En ja alles 100 x moeten zeggen hoe het dan wel zit, maar toch kan hij dan stellig vasthouden aan zijn gelijk. Ik heb je eerdere tekst gelezen, die uit 2014 en was aangedaan hoe je erover vertelde; de zen-manier.
Alleen zou ik wel graag van je willen weten of het zin heeft in de relatie met deze man. ? Hij heeft recent een nieuwe vriendin, dus dat maakt het ook nogal moeilijk, Hij zegt dat zij heel anders tov hem staat. En ik zei; nou mooi, ik heb jou heel wat sociale vaardigheden bij geleerd zoals; troost bieden of op de ander reageren ipv in de lucht te praten en ook op sexueel gebied, ik heb hem bij gestaan bij n rechtszaak die n jaar sleepte en hem van zelfmoord afgepraat enz. Het komt voor mij hard aan dat al die goede inzet naar n ander gaat (hij is nu in rustiger vaarwater wat zijn eigen leven betreft)..en dat hij maar in zn eigen riedel blijft hangen ; dat er onbalans was tussen ons en dat therapie binen n jaar van n relatie wel erg raar is.
Recent heb ik hem nog gezien en binnen no time (het was ook n paar uur heel fijn) kreeg ik weer geluiden over me heen van ; onbalans hier en onbalans daar, terwijl hij er dan feitelijk gewoon naast zit te interpreteren. Ik krijg hem dat verv, niet aan zn verstand gebracht. Heus ik zit er wel mee, omdat er ook hele mooie aspecten waren binnen de relatie met hem. Ik vroeg nog om n gesprek,maar hij zegt alles al te weten, wat ik verv. in n mail dan schrijf, komt niet binnen-dat wat ik niet heb kunnen zeggen destijds of dat wat toen ook niet aankwam. Dat ik zo mn best heb gedaan in de relatie voor de communicatie en dat het me niet ging om dat hij t fout deed. maar ja. , ik meen nu wel dat t een verloren zaak is, nu hij n nieuwe vriendin heeft, waarvan hij t idee heeft dat zij hem wel zal begrijpen enz..
Ik heb na jouw eerdere artikel begrepen, dat ik wellicht de begeleidende gesprekken zelf had moeten regelen en niet afwachten tot hij tot rede kwam, want soms gaf hij aan wel te willen. En daarna weer niet. En ik werd destijds daar zo narrig van dat ik t maar heb laten zitten. Anway heel pijnlijk allemaal. Ook schrik ik van zijn focus op sex en of ik er daarvoor slechts ben zonder rekening met mij te houden. Ik had dat allemaal met hem willen bespreken in n begeleidend gesprek want zelf kwam ik er niet door. Toch enige vrees daarover had ik ook; stel dat hij daar weer zo gaat doen….?en dat t steeds water bij de wijn doen is, zonder ook gehoord te worden.. Ergens zou ik nog wel willen; er was ook n hele grote aantrekkingskracht tussen ons, maar ik vermoed dat hij niet meer zal willen nu hij de ‘perfecte’ vriendin heeft gevonden..en dat ik hem maar gewoon moet laten gaan. Graag zou ik jouw mening hierover willen horen. Hartelijk dank alvast. Andrea
Ik kan me voorstellen dat je je hier heel erg naar over voelt, en onrechtvaardig behandeld!
Advies kan ik je hierin natuurlijk niet geven. Het lijkt er inderdaad op alsof hij iemand gevonden heeft met wie de relatie goed loopt.
Ik heb het idee dat relatietherapie met iemand die autistisch is (je schrijft niet of hij een officiële diagnose heeft?) erg lastig is. Veel beter werkt het wanneer iemand die autistisch is zelf begeleiding krijgt (wanneer hij of zij dat wil). En de niet-autistische partner zou ik altijd adviseren om in eerste instantie individueel coaching te vragen.
Een relatie die niet goed loopt zit vol misverstanden. In een relatietherapie is het heel moeilijk om die misverstanden op te helderen. Dat lukt vaak beter individueel. Bovendien heb je echt alle steun nodig wanneer je in een relatie zit vol misverstanden, en, in jouw geval, vol onredelijke eisen aan je.
Ik kan je hier alleen maar heel veel sterkte wensen. En denk er aan dat niemand ooit seks van je mag eisen!