De laatste hype onder weldenkende mensen, blijkt te zijn dat je vooral naar PVV-stemmers zou moeten luisteren. Dat houdt in dat je ze niet tegenspreekt, dat je niet doorvraagt, en dat je veel empathie opbrengt voor hun ideeën, bijvoorbeeld voor het idee dat sommige Nederlanders Nederland uitgezet zouden moeten worden.

Ook De Correspondent gaat mee in die hype, met als voorlopige dieptepunt dat een PVV-stemster anoniem haar mening mag verkondigen, zonder enige tegenspraak. Niet in de vorm van een bijdrage (dat kon altijd al, zij het niet anoniem), maar in de vorm van een artikel. Eenzelfde podium krijgt ook deze `Islamcriticus’.

Daarmee geeft De Correspondent een PVV-stemster alle ruimte om dezelfde riedeltjes te herhalen die ik al voortdurend overal tegen kom, op de televisie, in kranten, in commentaren op vrijwel alle online fora, in social media.

De variatie is deze keer dat de PVV-stemster de schuld niet aan de Islam geeft. Ze geeft de schuld vooral aan Marokkanen die zich niet, zoals zij, zouden aanpassen. Ze wil geen belasting betalen voor mensen die geen werk hebben, en wil ook geen asielzoekers opnemen omdat er Nederlanders zonder werk bestaan. Dat ze op kosten van de belasting die ik betaal kan studeren ontgaat haar kennelijk.

Ik heb hier op twee manieren grote bezwaren tegen.

PVV-stemmers hoor je overal

In de eerste plaats geeft Joris Luyendijk hoog op van het feit dat hij “de bubbel” zou doorbreken. Hij geeft niet alleen een podium aan de anonieme PVV-aanhangster, maar heeft het ook mogelijk gemaakt dat iedereen met een fake naam en een fake e-mail adres gratis een maand lid van De Correspondent kan worden.

Joris Luyendijk heeft kennelijk nog nooit een kijkje genomen op joop.nl, geenstijl, facebook, of gewoon op de markt, het café, op straat. PVV-stemmers zijn namelijk mensen, en je komt ze werkelijk overal tegen.

Je kunt met ze praten, en dan hoor je riedeltjes. Ik ken alle riedeltjes nu uit m’n hoofd. De anonieme PVV-aanhangster kan de riedeltjes uitstekend napapegaaien. Echt heel knap.

Het heeft, kortom, geen enkel positief effect om die riedeltjes groots op De Correspondent te zetten. Zonder tegenspraak.

Als ik Geert Wilders was, zou ik een link naar dat artikel (en volgende in de serie) zetten en aan de rest van de wereld laten zien dat De Correspondent het nu ook met hem eens is: ze wijden er hele artikelen aan.

Mijn emotie hierbij

In de tweede plaats is mijn bezwaar natuurlijk inhoudelijk. Ik zal die bezwaren hier niet op rationele gronden of op morele gronden weergeven, maar op emotionele gronden:

Ik heb me altijd een vreemde eend in de bijt gevoeld. Overal.
Ik begreep de spelletjes die meisjes met elkaar spelen niet, en met de jongens mocht ik natuurlijk niet meespelen.

Gelukkig had ik m’n kinderencyclopedie, m’n Karl Mays, m’n natuurkundeboek voor kinderen, en één vriendinnetje dat net als ik was. De ‘halve jongens’.

Mijn moeder, broer en zus hebben zelfmoord gepleegd. Dat kun je op alle mogelijke manier interpreteren, maar in alle drie de gevallen was er één constante: ze pasten niet in wat “de norm” is, in Nederland.

Ik ben allergisch voor “de norm”.
Gelukkig werk ik op een plek waar je (nog) kunt zijn wie je bent, waar het gaat om de inhoud van wat je zegt.

Van wat de anonieme rechtenstudente in het interview vertelde kreeg ik het letterlijk benauwd, en ik kreeg er letterlijk tranen van in m’n ogen.

Hoe moet het zijn wanneer het zo belangrijk voor je is dat je als “bijna-Nederlander” wordt gezien? Wanneer je hoopt dat Wilders trots op je is? Wanneer je gelukkig bent dat je er bijna wit uitziet?

Dat je een heel strikte norm aanlegt voor wie een echte Nederlander is, en dan ook nog eens zo dat je daar voor je gevoel maar net aan kunt voldoen?

Bovendien krijg ik het benauwd van de normen die ze anderen wil opleggen: we moeten allemaal op dezelfde manier kussen, of een hand geven, anders horen we er niet bij. We moeten ons allemaal normaal kleden, anders horen we er niet bij.

We moeten natuurlijk vooral ook werk hebben of studeren, anders horen we er niet bij.

Dat is een Nederland waar ik niet bij hoor, waar ik niet bij *wil* horen.

Dat is het dus: een immens verdriet, en een gevoel van benauwdheid, dat ik krijg bij haar woorden.

En boosheid, dat merk ik nu ik dit opschrijf. Ik heb m’n hele leven alles geriskeerd door *niet* aan de norm te voldoen, door uit te dragen dat iedereen het recht heeft te zijn wie die is.

En dan komt hier een rechtenstudente die er aan wil bijdragen dat Nederland verandert in het meest benauwde, reactionaire spruitjesland voorstelbaar.

Een land waar ik hoogstwaarschijnlijk uitgetrapt zou worden.

Misschien moet ik maar alvast iets in Marokko regelen, een tweede staatsburgerschap of zo.

(het beste protest hiertegen is, volgens mij, om te stemmen op http://www.artikel1.org/ )