Als iemand me twintig jaar geleden zou hebben verteld dat ik over twintig jaar in een kerkkoor zou zingen zou ik hem of haar gek verklaard hebben. Maar ik zing in een kerkkoor, en met heel veel plezier (maar om eerlijk te zijn: toen we bij het koor gingen wisten we niet eens dat het een kerkkoor was).

Vroeger heb ik altijd een muziekinstrument gespeeld: blokfluit, piano, hobo. Dat had ik al heel lang laten liggen, en vanaf het moment dat ik ging zingen besefte ik hoe ik muziek maken gemist heb. Je eigen stem vind ik bovendien misschien wel het mooiste instrument om te spelen.

 Zingen in een koor heeft een extra dimensie, net als een instrument spelen in een orkest: met z’n allen (we zingen met ons koor af en toe 8-stemmig) maak je een geluid dat niemand in z’n eentje kan maken. En zingen verbroedert: je voelt je als vanzelf verwant met je medekoorleden.

Maar in een kerkkoor? 

In de eerste plaats heeft het heel veel voordelen om in een kerkkoor te zingen:

• Er bestaat erg veel erg mooie muziek voor in de kerk. Alle grote componisten hebben missen geschreven, en de stijl is erg uiteenlopend, van Gregoriaans tot Barok, van liederen uit de orthodoxe liturgie tot de Romantiek. 
• Er zijn erg veel gelegenheden om op te treden. Bij elke hoogtijdag in de kerk (en dat zijn er nogal wat) en in kleiner verband elke zaterdagavond bij de mis. Het koor wordt gevraagd bij begrafenissen en bruiloften, en af en toe door een organisatie elders. Voor een “gewoon” koor is het lastig om gelegenheden te vinden om te kunnen optreden. Daar heb je in een kerkkoor dus geen last van.
• Bij veel van die gelegenheden beteken je echt iets voor mensen. Bij een begrafenis maakt het erg veel uit  dat de mensen daarboven, van het koor, hun best staan te doen alles zo mooi mogelijk te laten klinken. En ook de hoogtijdagen, Kerstmis, Pasen en Pinksteren, en bruiloften, krijgen extra betekenis door de muziek.
• Je zingt in een ruimte met een prachtige akoestiek.

 Maar in een kerk?

 Of het lukt, zingen in een kerk terwijl je niet gelovig bent, hangt af van de kerk in kwestie en van jezelf.

Ik heb geluk: de pastoor hier is een bijzonder ruimdenkende man. Of iemand wel of niet katholiek is maakt hem niets uit, en in z’n preken neemt hij de verhalen uit de bijbel nooit letterlijk, maar vertelt hij wat de symbolische betekenis is, wat de moraal van het verhaal is dus. En die moraal, daar kan ik alleen maar achter staan: iedereen is evenveel waard, je wordt pas echt gelukkig als je anderen kunt helpen, je moet altijd naar vergeving zoeken, enzovoort. Ik luister altijd met veel aandacht en plezier naar zijn preken.

Het is lastig om te beslissen hoe je met de rituelen om gaat. Het Onze Vader zingen we vaak; dan zing ik uiteraard mee. Maar als het hardop gebeden wordt doe ik niet mee: dan zou ik me hypocriet voelen. De hostie neem ik niet. Niemand heeft daar gelukkig bezwaar tegen, en ik kan van mijn kant juist heel erg goed begrijpen wat het geloof aan steun kan bieden, en dat de rituelen daar bij horen. Zoals Tineke uit het koor zegt: “Iedereen gelooft wel iets”. Het woord “geloof” is eigenlijk erg ongelukkig gekozen: het gaat er meer om dat je je voorneemt om je te gedragen zoals in de bijbel wordt uitgedragen, en als je dat op z’n ruimdenkend katholiek interpreteert sta ik daar volledig achter: dat zijn ook mijn uitgangspunten, ook al haal ik ze niet uit de bijbel.

Toen we bij het koor kwamen wisten we in eerste instantie niet dat het om een kerkkoor ging. Het mooie was: de dirigente dacht dat wij dan misschien niet meer zouden willen, en wij dachten dat het koor ons dan waarschijnlijk niet zou willen. Maar van beide kanten is er dus geen enkel probleem 😉 

Tot slot een mis: de Messe brève nr 7 van Gounod. Kanttekeningen: de opnamekwaliteit is niet denderend, en je hoort het koor vanaf de achterkant, waardoor de mannenstemmen overheersender zijn dan wanneer je het koor beneden in de kerk hoort.