Voor iemand met Asperger bestaat de wereld uit een (enorme) verzameling feiten. Om een beslissing te nemen of een mening te vormen, is er naast die verzameling feiten ook een moraal: een aantal regels over wat goed is en wat kwaad is. Het is dan simpelweg een kwestie van het spreadsheet van feiten doorrekenen, met de gewichten die de regels aan de feiten geven.
De notie ‘subjectief’ bestaat dus in feite niet, voor iemand met Asperger. Er zijn feiten en er zijn regels, en aangezien die regels universeel zijn in de ogen van iemand met Asperger, kun je over allerlei kwesties in feite maar op één conclusie uitkomen. Tenzij je niet goed bent in het rekenen met een spreadsheet natuurlijk, en dat komt nogal eens voor, gezien het grote aantal mensen dat het niet in alle gevallen eens is met degene met Asperger.
Hier hebben we dus een van de problemen te pakken in de communicatie tussen mensen met Asperger en anderen.
Als niet-Aspergers zich willen voorstellen hoe die wereld er uit ziet, dan is een foto als hierboven een visuele hulp: de feiten zijn netjes gerangschikt, en aan het ladenblok er onder kun je zien dat het spreadsheet als het ware vele dimensies heeft. Aan de grote hoeveelheid “feiten” die buiten het gereedschapsbord of het ladenblok hangen of liggen zie je dat de wereld overstroomt van feiten: het is geen eenvoudige klus om ze allemaal zo te rangschikken dat je kunt gaan doorrekenen voor een mening of een beslissing.
Wat de foto ook goed laat zien is dat voor iemand met Asperger alles van evenveel belang is (wat in de ladenblokken ligt hoort daarbij). Niet-Aspergers filteren de hoofdzaken in een situatie (en dat is lastig in het geval van deze foto); voor mensen met Asperger is het alsof ze de werkelijkheid, de waarheid dus, geweld aan zouden doen als ze iets zouden wegfilteren (afgezien van het feit dat ze er niet toe in staat zijn).
Gevolgen
Dat heeft een aantal gevolgen:
Traagheid
Het is op deze manier goed te verklaren dat iemand met Asperger traag kan zijn in een gesprek. Bij allerlei zaken moet eerst dat enorme spreadsheet, waar de hele wereld in zit, worden doorgerekend. Dat kost tijd. Waar niet-Aspergers dat deel van de werkelijkheid selecteren dat op dat moment van belang is, nemen mensen met Asperger alles in ogenschouw; alles wordt gebruikt bij het doorrekenen.
Verrassende gezichtspunten
Iemand met Asperger kan, juist daardoor, met verrassende gezichtspunten komen. Waar niet-Aspergers als het ware hun eigen filter op de wereld zetten om een beslissing te nemen of een mening te vormen, om iets over de werkelijkheid te zeggen, hebben mensen met Asperger zo’n filter niet. Daardoor hebben ze ook geen blinde vlekken voor feiten, die mensen zonder Asperger heel gemakkelijk kunnen krijgen.
Het tragische is weer wel dat iemand met Asperger zich niet realiseert dat hij of zij een verrassend gezichtspunt brengt, en iets gebruikt uit de blinde vlek van de gesprekspartner. Daardoor wordt er ook niet extra uit de doeken gedaan waar die blinde vlek hem precies in zit, en wordt er niet met de nodige voorzichtigheid geprobeerd de oogklep met zachte hand weg te nemen. De reactie van de ander zal over het algemeen zijn dat degene met Asperger dom, raar of idioot is. Dat is extra tragisch omdat degene met Asperger in zo’n geval vaak gelijk heeft met z’n gezichtspunt.
Onenigheid
Het is erg problematisch als de ander het niet eens is met het gezichtspunt van de Asperger. Sterker nog: voor degene met Asperger is wat hij of zij te berde brengt geen gezichtspunt, maar een berekende, objectieve waarneming: de uitkomst van een berekening aan de hand van feiten. Als je dus zegt het er niet mee eens te zijn zeg je dat degene met Asperger z’n feiten niet op orde heeft, en aangezien de feiten de basis vormen van het bestaan van iemand met Asperger, zaag je daarmee de poten onder z’n stoel van z’n bestaan vandaan. Geen goed idee…
Voor niet-Aspergers zijn feiten slechts een deel van de wereld. Er zijn vooral gezichtspunten over die feiten: tegen feiten kun je op allerlei verschillende manieren aankijken, ze kunnen verschilende betekenissen hebben in verschillende contexten, je kunt ze op verschillende manieren een zwaarte geven. Als de ander het niet met je eens is gebeurt er dus niets dat je op je grondvesten doet schudden: je erkent eenvoudig dat er een ander gezichtspunt is (waar je het niet mee eens bent).
Dit brengt een asymmetrie in de omgang tussen iemand met Asperger en iemand zonder Asperger: voor degene met Asperger is het bijna onacceptabel dat de ander het niet met hem of haar eens is; voor de ander is dat de dagelijkse gang van zaken. Het betekent dat je als niet-Asperger erg je best moet doen om niet direct je eigen gezichtspunt te berde te brengen. Maar dat is niet alleen lastig; het zorgt er ook voor dat jij minder aan bod komt, wat het uitspreken van je gezichtspunten betreft, dan degene met Asperger.
Een oplossing daarvoor ken ik niet; het enige wat mogelijk is, is dat beiden zich dit realiseren.
Oorzaak
Dat spreadsheet van feiten past, heb ik het idee, bij het gebrek aan een filter voor indrukken. Maar daarmee weet je nog niet wat oorzaak en gevolg is: wordt de wereld een verzameling feiten doordat er zo ongelofelijk veel informatie op iemand afkomt, elke seconde? Of wordt het filter uitgezet omdat het belangrijk is om alle informatie op te vangen in het spreadsheet, omdat het beeld van de werkelijkheid compleet moet zijn?
Ik vind de eerste hypothese de meest aannemelijke, ook al door het commentaar hier onder dat er ook mensen met Asperger zijn die wel in gezichtspunten kunnen denken. Dat betekent dus dat de wereld in een spreadsheet een overlevingsstrategie kan zijn voor dat gebrek aan een filter. Andere mensen met Asperger, in andere omstandigheden, kunnen andere overlevingsstrategieën ontwikkelen om er mee om te gaan.
[…] De notie ‘subjectief’ bestaat dus in feite niet, voor iemand met Asperger. Er zijn feiten en er zijn regels, en aangezien die regels universeel zijn in de ogen van iemand met Asperger, kun je over allerlei kwesties in feite maar op één conclusie uitkomen. Tenzij je niet goed bent in het rekenen met een spreadsheet natuurlijk, en dat komt nogal eens voor, gezien het grote aantal mensen dat het niet in alle gevallen eens is met degene met Asperger. (Meer…) […]
dankzij deze blog zijn er (sinds gister) honderdduizend puzzelstukjes van mijn eigen leven in elkaar geklikt.
de hamerslagen van alle geraakte spijkerkoppen dreunen heftig na…later-na verwerking-meer hierover.
Ernst; fatische communicatie. kan jij dat?
Door onze vakantie heeft het langer geduurd voor we je reactie konden laten verschijnen. Ernst zal reageren, maar staat er misschien een spelfout in je vraag? Ik begrijp hem niet namelijk.
Geen spelfout…
Het praten om sociale reden.
Zoals:”Pas goed op jezelf.” Of:” Mooi weertje vandaag.”
Dit kost mij ongelooflijk veel moeite omdat het nergens over gaat feitelijk.
Ik begrijp het 🙂
Ik vraag Ernst om een antwoord!
Achter deze vraag zit uiteraard een andere vraag.
Ik val altijd met de deur in huis. Ik ben de botterik. Mensen zijn soms bang voor me. Als ik een bekende tegenkom valt het na” hallo” dood neer. Om dan nog leven in een gesprekje te krijgen…..genant en de volgende maal ga ik een blokje om. Zo ben ik vele contacten verloren. Mooi weertje vandaag?
Genuanceerder over niets praten….Hoe kunnen we zoiets aanleren?
Hier Ernst,
Genuanceerd over niets praten kan ik ook niet, dat vind ik echt onmogelijk, ik zoek zo snel mogelijk naar een connectie waar ik mijn nieuwsgierigheid naar van alles kan combineren naar wat deze of gene beweegt.
Ik ben vanuit mijn studie theoretische menskunde uitermate nieuwsgierig hoe “gewone” mensen nou eigenlijk functioneren, want dat praten om het praten an sich, daar heb ik nog steeds geen logische verklaring voor gevonden.
Wat bij gewone mensen wel heel belangrijk is, is dat je ze in hun waarde probeert te laten, ook al lijkt die op het eerste gezicht gezien het in het begin vaak eigenlijk nergens op slaande gepraat om het gepraat moeilijk in te schatten is. Kortom zoals wij het ook heel belangrijk vinden om uit te mogen praten (wat voor gewone mensen door onze vaak uiterst gedetailleerde verhandelingen minstens zo moeilijk is) ook al kost dat soms gezien de vele woorden over “niks” die ze kunnen gebruiken veeel geduld vraagt.
Tenminste ik had vroeger de neiging omdat ik altijd over oplossingen over allerhande problemen loop na te denken (zo’n beetje 24/7) om bij ieder probleem dat ze opnoemden een mogelijke oplossing te vertellen (of ter plekke te bedenken als het een echt uniek probleem was) maar daar zitten “gewone” mensen dus helemaal niet op te wachten, die willen eerst “iets gezelligs” vertellen, over het weer of hun auto, of foeballuh of TieVie etc, en dan wat klagen over wat ze dwarszit.
Soms krijg ik wel eens het idee dat ze eigenlijk helemaal hun problemen niet willen oplossen, maar er min of meer aan verslaafd zijn 🙂
Ik heb met veel vallen en opstaan geleerd om hun begin gesprekje over iets leuks, een beetje langer te maken, door iets te repliceren op waar ze over begonnen wat mij interesseert, en zo van voetbal stiekum via een knal op de paal en gemiste goal, de paaltjes te verschuiven naar het net, en vandaaruit naar het wereldwijde web ofzo.
Over koetjes en kalfjes kan ik ook niet praten, maar ik vind het wel weer reuze interessant hoe de veeboer hier in het dorp nu met melkmachines en biogas installatie de door de misselijkmakende graaizucht van de Supermarkten nauwelijks nog iets opleverende melk de eindjes aan elkaar kan knopen…
Iedere dag leer ik zo weer wat nieuws, en zo weet ik echt van de meest vreemde dingen wel weer zoveel dat ik niet bang ben voor Alzheimer, want die hersenen waren eerst ongericht aan het piekeren, en nu kan ik ze over van alles laten nadenken, en dat scheelt weer een hoop depressieve perioden, want dat heb ik wel gemerkt toen ik iedereen om me heen van me afstootte, alleen is soms verrekte alleen, en ieder mens heeft iemand nodig om een praatje mee te maken, zelf de meest teruggetrokken autist heeft daar toch stiekum behoefte aan.
Al is die behoefte bij ons heeel anders dan bij gewone mensen, want over “niks” praten daar word ik doodmoe, als ik het alleen maar naast me moet aanhoren, ik wil “echte” gesprekken, waar ik wat van leer, waaar ik mijn verstand mee kan aanslijpen, en mijn idee-fixes mee los kan wrikken.
Want dat is wel een nadeel aan onze altijd actieve hersenen, ze willen nogal eeens eigenwijs vastroesten in denkbeelden die kant nog wal raken, zoals “een Autist kan geen sociale gespreksvaardigheden leren”, zhij kan het wel, heeft er alleen veel meer tijd en toewijding voor nodig, omdat die beperking “dat het wel ergens over moet gaan” ontzettend in de weg kan zitten…
Had nog niet van die term “fatisch” gehoord, en vind dat dus ook geen goede term, het klankbeeld wekt al gelijk negatieve connontaties, het klinkt zo fatalistisch, en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Gebruik dus liever wat meer woorden, omschrijf gewoon wat je bedoeld, want dat is me ook opgevallen, gewone mensen hebben soms een enorm beperkte woordenschat, en soms stopt het al bij het woord ‘leenwoord’ laat staan dat ze de germanismen waar ik vroeger in grossierden konden bevatten (om maar eens een typisch moeilijke woorden zinnetje te brouwen).
Ik snap dat je er korzelig van geworden bent, en vaak al niet eens de moeite meer neemt om een gesprek jouw kant op te masseren, maar echt je kunt het ook leren, al is het wel een lange weg, of in een angliscisme “A Hell of a steep Learning Curve”
Wat vooral belangrijk is, is geduld, en nog meer geduld oefenen, ook bij het zelf iets vertellen, eerst even geduldig nadenken hoe je iets gaat formuleren, dat mensen die niet onze spreadsheet tot hun beschikking hebben, nog chocola kunnen maken van je verhaal, want meestentijds missen ze de gave om zelf de context te creeren waar het inpast, en moet je geduldig de context aanleveren, maar weer zo gecomprimeerd dat ze niet het gevoel krijgen dat ze achterlijk zijn, want als je teveel uitlegt, krijgen ze vaak het gevoel dat je dat doet omdat ze denken dat jij denkt dat ze achterlijk zijn, terwijl ze puur eebn gebrek aan kennis hebben.
Dat is dus weer een hele kunst op zich, om af te tasten hoeveel kennis van zaken ze hebben, en als dat weinig is, dat zo aan te boeden dat ze het als het ware “zelf bedenken” wat je ze aanbied, dus vooral niet teveel doceren, maar vragend aftasten of de kennis misschien niet al rudimentair aanwezig is bij de toehoorder.
Want anders word het al snel een Dialoog van Monologen, en dat is de voorbode van een eindige gespreksrelatie, zoals je kennelijk vaak meemaakt, want als mensen je niet kunnen volgen, gaan ze helaas niet om uitleg vragen (waarom eigenlijk niet vraag ik me wel eens af) maar gaan ze ervan uit dat je denkt dat ze niet veel weten, wat misschien de facto ook zo is, maar wat boeit dat nou, een gesprek ga je toch juist aan om van elkara te leren ???
Goed, ik hoop dat je wat aan deze dociele dosis docerende gekwebbel van deez ouw zemelaar hebt ?
EN val maar gelijk met de echte vraag binnen, want dat eerst voorzichtig aftasten is hier niet nodig, ik geef wel aan als ik je te kort door de bocht vind gaan, want het hoort ook voor de andere lezers een prettig te volgen gesprek te zijn, toch ?
Nu heb ik nog een vraag, je spreekt me aan alsof je me kent, klopt dat?
Dag Ernst, met jouw antwoord gaf je me een brede greins. Bedankt.
Ten eerste moet ik melden dat er na negenendertig levensjaren een verlaring is gekomen wie ik voel te zijn. ” Anders dan de rest” heeft een naam gekregen. Of we elkaar kennen? In persoon lijkt me sterk. Echter in geest; Jouw relaas over sociale omgangsvormen en het verbazingwekkende ervan, had ik woordelijk hetzelfde kunnen schrijven. Ik ga mijn best doen de kwebbel om te buigen naar een onderwerp waar ik me wel in durf te bewegen. Zonder daar dan weer overdadig in te worden, daar schrikken ze van.(lastige balans als gezichten hetzelfde blijven melden)..
Het is een paar weken geleden toen ik mijzelf herkende in de schrijfsels op deze blog. 20 mei ’17 zou
een dag zijn om te herinneren als wedergeboortedag, maar daar doe ik niet aan.
Waarom kwam ik hier terecht? Ik zocht een weg om om te gaan met wat me de afgelopen tijd is overkomen.Het volgende (is) gebeurt: Na zestien jaar huwelijk is het voorbij. We praten al een tijdje
totaal langs elkaar heen. Ons huishouden bestaat uit wij twee, onze dochter van vijf en de jongste van net een jaar. En…drie honden, twintig paarden/pony’s een aantal inwonende en meewerkende clienten.
Ik mag daarbij optellen: De vele klanten, (schoon)familie, vrienden en passanten die even gastvrij als een ieder ander worden ontvangen. Tijdens ons huwelijk is er een paardenbedrijf ontstaan op basis van natuurlijk paardhouden (mijn vrouw is paardengek).Ik ben van het faciliteren/bouwen/repareren.
Omgang met paarden voor gewoon,mensen. Een groot aantal mensen met een Pers.gebonden budget, o.a autisten.
De laatste jaren word ik steeds meer “mensenmoe”. Ik vlucht meer en meer door gebrek aan privacy. Uiteindelijk vind ik mijn toevlucht in een caravannetje in de schuur “mijn huisje”. Mijn werkzaamheden verplaats ik naar de nacht. Lekker rustig. Mijn vrouw voelt zich in de steek gelaten,
begin van een hoop ellende totaan de dag van vandaag. Er kwam een time out van een paar weken.
Ik had ook een werkplaats elders en verbijf er om mijn vrouw de ruimte te geven waar zij om vroeg.
Ik verblijf nu al ongeveer anderhalf jaar in de werkplaats. Het is wel duidelijk. Het is behoorlijk stuk gegaan. Mijn vrouw was ook mijn gezicht naar buiten. Dat ben ik kwijt en ga op zoek naar mijn eigen identiteit. Ik ben niet meer “de man van”. Op die manier bots ik op autisme (met zoekterm emphatisch vermogen) en herken mezelf onmiddelijk in “de asperger”. Had ik dit eerder geweten, was alles anders gelopen…Maar mijn vrouw en ik werken met aspergers, er woont er een bij ons in!
Waarom zei niemand iets tegen me hierover, ik was altijd al wel net iets anders dan de rest.
Ik vroeg het mijn vrouw: Ze stond te dichtbij zegt ze. Ze wist het ook wel, had wel eens een balletje opgegooid, maar ik bleek niet ontvankelijk destijds. Vader, moeder jullie dan? Hetzelfde antwoord..en vroeger bestond het niet zoals nu. “het lijkt wel mode”. Voor mijn omgeving is er door mijn ontdekking niets veranderd. Voor mij is mijn leven (verleden,heden en toekomst) in een heel ander daglicht komen te staan. Veel raadsels in ene klap opgelost. Maar een vacuum tot gevolg:
WAT NU……?
Beste Jan-Willem,
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar, vanuit het gezichtspunt van je vrouw. En dan specifiek het zinnetje waarin zij aangeeft ’te dichtbij’ te hebben gestaan. Het intussen al weer even geleden dat ik deze site ontdekte en ik de verhalen van Ernst, Silvia en vele schrijvers voor mij een eyeopener waren m.b.t. de soms moeizame interactie met mijn levenspartner. Voor mij als NT-er is en blijft het moeilijk om me te kunnen verplaatsen in de breinactiviteiten van een ‘autist’. Een collega, intussen een vriend voor het leven, waarmee ik elke dag naar het werk fiets, geeft aan zelf autistisch te zijn. Hij fungeert nu als mijn spiegel. Als ik in de communicatie met mijn partner vastloop omdat ik het echt niet begrijp dan kan ik hem dat voorleggen en hij kan mij haarfijn uitleggen waarom mijn partner op betreffende manier reageert. Ik kan nu met meer afstand kijken naar wat er gebeurt en vat de gedragingen van mijn partner niet steeds persoonlijk op (dat is iets wat volgens mij heel veel gebeurt in een relatie tussen ‘autist’ en nt-er). Door wat meer afstand te nemen, minder emotioneel te reageren is onze relatie absoluut verbeterd.
Misschien zijn er in jullie omgeving ook wel vrienden die deze functie zouden kunnen vervullen, jij kunt leren van nt-ers en je vrouw met wat meer afstand van een asperger. Ik wens het jullie zeker toe.
Zo herkenbaar sinds een paar weken. Na 51 jaar
Hopelijk als meer compleet mens het komende jaar in.
Mijn zicht op mij is een stuk minder mistig.
Wat nu is inmiddels achter me. Het vacuüm veroorzaakt door de vraag of een diagnose relevant zou zijn. Dan ben je een erkende asperger, mèt keurmerk! Nee, ik blijf dezelfde en bij navraag aan ‘collega s’ drukt zo’n stempel de rest van het leven flink door. Op zoek naar een nieuwe toekomst. ….
Blij dat ik dit gevonden heb, thank you!
Ik lees het nu pas en het is voor mijzelf heel herkenbaar. Ik vind het erg interessant. Het is fijn om te weten dat niet-autisten onze wereld proberen te begrijpen.
Je kan met die spreadsheet alle kanten op. Het is vaak nog complexer dan niet-autisten geloven. De “feiten” staan namelijk niet direct zwart-wit, maar heeft eventuele ruimte nog open. Het openlaten van deze ruimte is wel weer ingecalculeerd, omdat op een later tijdstip een aanpassing wordt verwacht. In feite zijn er dus feiten gesteld over een toekomstig feit… volg je het nog? In de praktijk staat dit in verband met veranderingen voor de autist. Het is goed om zo vroegtijdig mogelijk een verandering door te geven aan de autist, zodat hij dit een plekje kan geven in zijn spreadsheet. Bij plotseling een aanpassing maakt het brein oververhit en gaat het te snel, dit kan dan weer leidden tot teleurstelling/woede enz. Een eigen toekomstperspectief voor mij erg lastig, ik geloof dat dit vaak niet lukt omdat de ‘berekening’ te complex wordt en de spreadsheet. Ik leef ook vaak van dag tot dag. Een agenda onthouden is prima te doen, maar niet een doorberekening van handelingseffecten.
Bij discussies speelt dit onderwerp een grote rol. Veel mensen begrijpen niet hoe iemand met asperger soms “keihard en egoïstisch” kunnen overkomen, maar tegelijkertijd ook erg goed kunnen luisteren. Het klinkt als een soort paradox voor “normale” mensen.
Het heeft naar mijn idee erg te maken in hoeverre het gezichtspunt zich heeft geworteld bij een autist. Vraag bijvoorbeeld nooit aan mij om mijn mening over een onderwerp waar ik nog weinig van weet. Hier heb ik geen feitelijke kennis voor en wil daar ook nog niet over oordelen, als ik mij verplicht voel is het niet meer dan toneelspel. Er is namelijk geen intuïtie die mij een beeld geeft. Ik neem mij er in dit stadium ook niet kwalijk als ik het nog niet weet.
Stel dat ik wel die kennis over het onderwerp nodig heb, dan moet ik aan de slag. Gevoelsprikkels werken zeer sterk, dus onzeker zijn als autist is zeker geen fijne belevenis: Je probeert een positief gevoel op te zoeken. Wij zullen altijd daarom luisteren naar ‘experts’ en onszelf als ‘leerling’ beschouwen en alle informatie opnemen. Dat dit tijd kost, kan ik niet begrijpen. Om mij in dit tijdelijk stadium te ontbinden van de stress gebeurd er wel eens uitstel- of vluchtgedrag. “Even weer bijtanken met de dingen die ik wel weet en comfortabel bij voel”. Dit irriteert soms “normale” mensen, omdat lijkt alsof ik afwacht, weinig initiatief neem en daadloos ben. Wanneer alle informatie dan eindelijk is geleerd en verwerkt in de spreadsheet en ALLE puzzelstukjes geplaatst zijn, DAN pas ben ik zeker van mijn eigen gezichtspunt. Dit geeft een soort euforisch en machtsgevoel, een soort puzzelmissie die volbracht is en nu eindelijk weet hoe het echt zit. Het is een soort van einde en ik voel me nu ook verantwoordelijk voor deze informatie. Dit heeft veel tijd en moeite gekost en het zou zonde zijn als je dat proces weer van voor af aan moet beginnen. Vanaf dit moment wordt ik op het betreffende onderwerp altijd een stuk harder. Zowel in mijn toon, zelfverzekerdheid, overtuigingskracht en rechtvaardigheid. Afwijken van mijn standpunt bij meningsverschil is vrijwel onmogelijk, dit kan zich uiten tot monologen als ik daar echt boos over wordt. Mensen irriteren zich nu aan mijn gedrevenheid en koppigheid. De middenweg is ver te zoeken. Wanneer ik toch realiseer dat ik niet gelijk heb dan koel ik eerst af en is er even een enorm schuldgevoel/teleurstelling. Daarna zal ik weer opnieuw moeten beginnen, maar deze keer niet zo zeer meer zenuwachtig.
Het is één van de vele voorbeelden van asperger, allemaal een soort overcompensatie van gevoelens die ook beïnvloed worden door de omgeving. Dit is soms erg lastig. Mensen krijgen geen hoogte van mij.
Ik heb ook vaak te horen gekregen dat ik traag was, terwijl ik volle toeren iets probeerde te doen. Dit was ook altijd vermoeiend. Wat ik nog mis in je stuk is dat een autist wel degelijk aan zaken gewend kan raken. Het is zelfs zo dat een autist efficiënter kan zijn dan een niet-autist, omdat hij gewende acties beter in detail kan oproepen. Dit is eigenlijk de essentie van wat de asperger nog laat functioneren in de maatschappij en zijn hoofd niet explodeert van impressies. Het herhaaldelijk informatie oproepen uit de spreadsheet levert per uitvoering steeds meer tijd en rust op, keer op keer ook meer perfectie en het uitsluiten van “onverwachte” gebeurtenissen. Zo is een gesprek voeren met familie of vrienden niet langer intensief, met onbekenden wel.
Dat is een erg mooie aanvulling, die je op het einde geeft: bedankt!
En hoe je beschrijft hoe je spreadsheet werkt, dat vind ik erg verhelderend.
Om dingen te verwerken, maar ook te verhelderen voor mezelf schrijf ik veel.
Wat je hier beschrijft hoef ik alleen nog maar te printen.
Scheelt heel veel denk- en schrijfwerk. Het valt me helemaal op de plaats, ook als uitleg naar de ‘buitenwereld’. Bedankt voor de treffende voorbeelden!
Bedankt allemaal. Ik heb heel wat te verhappen sinds ik het me realiseerde.
Ja, sterkte daarmee!
Het zet je hele verleden op z’n kop, maar ik hoop dat je tenslotte ook minder streng op jezelf wordt, en vooral ook trots op wat je allemaal voor elkaar hebt gekregen.
[…] Een andere reden is de halsstarrigheid van mensen met Asperger, waardoor het lijkt of ze altijd gelijk willen hebben (en alsof ze dus een “veel te groot ego” hebben). Die halsstarrigheid heeft te maken met het gevoel dat de wereld één is, en niet afhangt van hoe je er tegen aan kijkt (wat weer logisch is wanneer er niet vele mensen met hun eigen ego in rondlopen). Zie ook De wereld in een Spreadsheet. […]
Hoi hoi Sylvia,
dank voor de heldere uiteenzetting! Ik heb zelf ook “Asperges” en voor mij is het zo dat ik geen filtertje heb om uit te zetten. Veel vibes van mensen waaien zo naar binnen. Ik ben 60 jaar, en heb over de tijd aangeleerd om me in bepaalde sociale omgevingen te bewegen, al is het vaak met verse tegenzin. Het moet wel een beetje op mijn voorwaarden gaan, of ik moet me echt mentaal voorbereiden. Van mijn partner van meer dan twintig jaar heb ik geleerd te luisteren en minder aan het woord te zijn ( 😉 ). Zij is ontzettend geduldig met mij geweest; we houden dan ook ontzettend veel van elkaar. Ik ben blij dat ik je blog gevonden heb, en ik zie uit naar je volgende stukjes! Vriendelijke groeten, Onne.
Dank je!
Sylvia,
Moeten we eens over praten. Mijn oudste heeft ook Asperger, maar heeft minder dat spreadsheet denken dan je hier beschrijft. Hij kan wel in standpunten en meningen denken, vind ik. Maar toch interessante bril om door te kijken. Bedankt.
Hoi Steven, lijkt me een heel goed idee om een keer te doen!