Motorreis naar Oslo, dag 1, tot in het Sauerland 

Duitsland in

Maandag 29 augustus 2011

Om 1/2 vertrekken we, wat redelijk vroeg lijkt voor ons doen, maar dat is misleidend: ons eigenlijk plan was om zondag te vertrekken, dus we zijn een volle dag te laat ;-)

Het begin van de route is mijn gewone woon-werkroute, tot aan Eys, wat een vreemd gevoel geeft.

Het gebouw rechts is de Eyserhalte, waar restaurants (en partikulieren) delicatessen, groente en fruit kunnen inkopen, waarbij alles zoveel mogelijk uit de streek afkomstig is.

Wanneer we langs de Agathakerk rijden is dat afgelopen: mijn woon-werkroute gaat daar linksaf, en wij rijden rechtdoor, richting Simpelveld. Nu voel ik me "echt" onderweg.

 

Vanuit Simpelveld rijden we door naar Kerkrade, en dan gaan we richting Herzogenrath. De naam geeft al aan dat dat Duits is, maar het sluit zo naadloos aan bij Kerkrade dat er een soort tweelandengemeente is opgericht voor Kerkrade en Herzogenrath samen: Eurode.

De grens is hier nergens aangegeven. Dit stoplicht liet zien dat we in Duitsland zijn: het wordt eerst oranje voor het op groen springt.

En dan is alles opeens erg Duits. Gekleurde huizen, grote huizen, strak, alles is anders. Wonderlijk!

In Alsdorf moet Ernst bij een benzinestation de bandenspanning controleren. Hij merkt even later op dat de Becker erg zijn best doet om te laten merken hoe hard hij nodig is: we worden hier door een wirwar van straten en wegen gestuurd. En nog weer even later geeft mijn Becker het op: hij laadt niet meer op...

Ik rijd daarom achter Ernst aan: zijn SuperTenere trilt veel minder en is daardoor een minder grote aanslag op de oplader van de Becker.

Zo rijden we naar Jülich, en als we op de 55 zitten kan ik weer een poos voorop rijden: ik heb de route op de kaart aangegegeven, en heb plaatsnamen opgeschreven, als (hard nodige) backup.

 

Het Ruhrgebied

Na Jülich rijden we richting Bergheim.

We rijden hier door het Ruhrgebied, en dan is het wonderbaarlijk hoeveel groen er is. Maar ook hoeveel drukte, aan auto's en stoplichten en bebouwde kom. En ook hoeveel ertsbrgen, hoeveel rokende schoorstenen en koeltorens je ziet. En hoeveel gastarbeiders (die blijkbaar het vuile en weinig opleverende werk doen) en bijbehorende eethuisjes.

Bergheim is zo'n gebied vol schoorstenen.

 

Dit vakwerkhuis kom je tegen als je Bergheim een stukje uit bent. Als je achterom kijkt, zie je de rokende schoorstenen van de vorige foto, en grote-stads-flats.

Een heel vreemd contrast!

Het is volgens het opschrift de "Schankwirtschaft von Peter Doll" (een café dus waar sterke drank werd verkocht) in Rheidt, aan de Dorfplatz.

 

Pontje over de Rijn

Onze weg (de B447) loopt naar het noordoosten, en dan slaan we rechtsaf richting Dormagen. We rijden op deze manier om Keulen heen.

We rijden nu over smallere wegen, en het is veel minder druk, maar nog steeds hebben we vrijwel voortdurend auto's voor ons.

Het is hier landbouwgebied, lieflijk.

 

Om de snelwegbruggen over de Rijn te vermijden zijn we naar het pontje Zons - Urdenbach gereden.

We kunnen er meteen oprijden.

Onderweg zien we enorme vrachtschepen, op weg naar Nijmegen. Dezelfde schepen, uiteraard, die je daar ziet: die een andere boot duwen (er is een wet die de lengte beperkt van boten op de Rijn, en daarom zie je vaak één schip dat een aantal vaartuigen duwt).

De overtocht is kalm, ondanks de harde wind.

 

Aan de overkant, in Urdenbach, komen we terecht in een mooi uiterwaardengebied: weiland met bomen, holle weggetjes, erg mooi.

Het is hier onvoorstelbaar dat je tussen Keulen en Düsseldorf zit, in het drukste gedeelte van Duitsland.

 

Dit vakwerkhuis staat in het centrum van Urdenbach. Je kunt er Specialitäten kopen van het Bauernhof: je kunt er spullen direct van de boer kopen dus.

Urdenbach is trots op z'n dorpse karakter, en terecht. Het zal hier in de weekenden ongetwijfeld druk zijn met mensen uit de steden van het Ruhrgebied, die even komen proeven van het dorpsleven.

 

Solingen

Wanneer we Urdenbach verlaten komen we in de buurt van Solingen.

Het wordt een afwisseling van bebouwde kom (druk) en stukken bos (ook druk).

In dit gebouw blijkt de MC Living Dead te huizen; aan de naam van de club kun je al zien wat voor motoren ze rijden (nou ja, rijden..., laten we zeggen, wat voor motoren ze hebben ;-)

 

Solingen zelf rijden we op onnavolgbare manier door, steeds weer afslaand. Solingen is groot, uitgestrekt, en rijk, met veel grote huizen met tuinen. De huizen hebben hier vaak Mozart-achtige versieringen, of zijn aan alle kanten met leitjes bedekt (ook de muren).

Dit is de dorpskerk van Solingen, uit plm 1920, de Dorper Kirche.

 

De bebouwde kom tussen Solingen en Remscheid kent geen pauzes, blijkt, maar de weg is erg mooi, met haarspeldbochten en al.

En langzame auto's.

En de bebouwing is vaak bijzonder het bekijken waard.

 

Remscheid en verder

Remscheid kondigt zich aan, met veel groen, en, zoals je hier ziet, oude fabrieksgebouwen.

 

In Remscheid zie je net als in Solingen veel vrijstaande huizen, vaak versierd, zoals hier.

Op de achtergrond zie je zo'n huis waarvan ook alle muren met leitjes zijn bedekt.

 

Op de kaart leek het alsof na Remscheid de bebouwing op zou houden, maar helaas, alles is hier aan elkaar gebouwd. Dat betekent vooral: veel stoplichten.

Maar er zijn ook veel parken, en er zitten ook echt landelijke stukje tussen. Helaas altijd met veel auto's...

We rijden hier nog steeds over de B229.

 

De weg zelf is erg mooi: er zitten echt prachtige bochten tussen, en het wegdek is droog.

Maar die auto's...

 

Ook na Lüdenscheid blijft het druk. We volgen de B229 al lange tijd, en dat betekent dat ik voorop kan rijden, op de kaart: ik kan gewoon de weg blijven volgen.

Tanken.

We volgen dan een kleinere weg naar Werdohl, verboden voor vrachtagens. Maar nog steeds is de weg erg druk.

Werdohl is een prachtige plaats, met enorme hoogteverschillen, op heuvels, en veel mooi bewaarde oude huizen in het centrum (je ziet hier een buitenwijk van Werdohl).

 

We zijn hier bij Neuenrade, vlak buiten Werdohl.

Het bord, Bikers welcome, laat zien dat hotels in Duitsland, zoals dit Hotel Wilhelmshöhe, motorrijders graag als klandizie hebben.

 

Sauerland

Vlak voor Langenholthausen slaan we af van de B229, rechtsaf, richting Amecke. Ik rij weer voor.

Nu rijden we eindelijk landelijk, en rustig, door het Sauerland. Heerlijk!

 

We rijden door lieve dorpen met grote boerderijen en vakwerk, heuvels in wijde strepen, bosbouw, met bijbehorende bomen, kerstbomenverkoop, hotelletjes.

Deze Bauernhof die verse groenten en fruit verkoopt zit in Amecke.

De Eyserhalte is ook zo begonnen. Het is - vind ik - een perfect idee als boeren hun produkten met tussenkomst van veel minder bedrijven kunnen verkopen. De boer krijgt meer geld voor z'n spullen, en de klant weet waar alles vandaan komt. Leve de kleinschaligheid!

 

We meanderen door het Sauerland, en voelen ons nu echt op vakantie.

Er is niemand: we hebben de weggetjes geheel voor onszelf.

 

Dit kapelletje staat in Bönkhausen.

Het heeft een typisch uivormig torentje, en is gebouwd voor de mensen die tijdens de eerste wereldoorlog zijn gestorven.

 

Landgasthaus Gruss

Via deze heerlijke smalle weggetjes komen we uit in Meschede, waar we de B7 naar Brilon oppakken: we zitten weer op een grote weg, die weliswaar veel minder druk is dan wat we in het Ruhrgebied gewend waren, maar waarop je niet meer het gevoel hebt door een vakantieland te rijden.

We moeten omrijden vanwege een Umleitung, in Brilon, en het is dan een uur of ½ 8. Ik meld Ernst dat het me een goed idee lijkt als hij stopt bij het eerste hotel dat hem wat lijkt.

Even voorbij Brilon, op de kruising van de B251 en de L870, vinden we Landgasthaus Gruss, en we gaan vragen of er plek is. Een jonge vrouw met baby op haar arm laat me een kamer zien. De kamer heeft een terras van waar je zo de tuin in loopt!

We kunnen bovendien tot ½ 9 eten, terwijl ik al bang was dat we het avondeten er deze keer bij in hadden laten schieten..

Het restaurant heeft onverwacht veel gasten (waarvan en aantal Nederlanders). De jonge vrouw blijkt samen met haar man alls te doen hier.

 

We eten heerlijk, echt heel erg lekker, en de baby wodt steeds megenomen. Hij mag de gasten twee keer welterusten wensen, eenmaal op de arm van de vrouw, en eenmaal op de arm van de man.

Zowel de man als de baby lijken overvol energie te zitten, en op deze manier kan de baby dat gewoon kwijt: hij kruipt door het hele hotel, en neemt zo onderweg alles in zich op wat hij later, als hij hier de baas zal zijn, goed zal kunnen gebruiken.

Dit is precies zoals ik me altijd voorstel dat een hotelletje dat je onderweg tegenkomt zal uitpakken. Geweldig (en dat voor een uitermate vriendelijke prijs)!

 

Onderschrift

Code voor foto: