Biskaia op de motor dag 9, het Castillo de Butron 

Op weg naar Butron

Woensdag 6-8-2003

Die ochtend zit er aan een tafel op het terras bij de bar een man met een krantje, en naarnaast een baby in een kinderwagen. Een andere vaste barklant komt tegenover hem zitten.

Als de baby protestgeluiden begint te maken wordt hij op de tafel gelegd. De baby vindt het prachtig, kijkt z'n ogen uit, en is helemaal in verrukking als zijn wilde graaipogingen een papieren servetje uit de servethouder opleveren.

Beide mannen zitten vertederd naar de baby te kijken, laten hem z'n gang gaan met het servetje, maar zorgen er wel voor dat het niet in z'n mond terecht komt. Wat moet het heerlijk zijn om hier op te groeien.

 

De weg er naar toe is, hoe kan het anders, vol bochten, en er is lekker weinig ander verkeer zodat het heerlijk rijden is. Die wind over je blote armen tijdens het rijden is toch wel een heel erg lekker gevoel.

Het kasteel van Butron zien we al vanuit de verte oprijzen. Het is een echt Anton Pieck (Efteling dus)-achtig kasteel.

 

Op de parkeerplaats deze auto: even poseren!

Het kasteel werd van de 13de tot de 16de eeuw gebruikt door de Butron-familie, die al die tijd voortdurend oorlog voerde met een rivaliserende familie om de heerschappij van Biskaia.
De macht over het land was als een lappendeken verdeeld over de 2 families.

 

Na de 16de eeuw was de strijd over (waarom heb ik niet kunnen achterhalen) en werd het kasteel aan z'n lot overgelaten.
In de 19de eeuw werd het gerestaureerd, in de in die tijd in zwang zijnde romantische stijl. De onderkant is grotendels zoals het was; daarbovenop zijn extra torens, torentjes en kantelen gekomen.

 

Binnen in het kasteel van Butron

Via genummerde pijlen volg je een route door een groot gedeelte van het kasteel.

 

Ernst heeft het druk met fotograferen.

 

Een zogenaamd Middeleeuws wc huisje beneden.

 

Bij de route krijg je uitleg per nummer in een folder die je bij je toegangskaartje krijgt, plus uitleg op borden (Baskisch en Spaans).

 

Hier en daar is er een film, een tafereel met geluid (zoals hiernaast), of visuele effecten met rook en bliksemflitsen (om je een idee te geven hoe het was als er een veldslag plaatsvond ;-)

 

De tafereeltjes zien er af en toe tamelijk realistisch uit.

 

Soms stel je je onmiddellijk voor hoe het daar was, toen...

 

Behalve de uitleg in het boekje dat je meekrijgt ook veel uitleg op informatieborden. Alles is eigenlijk precies in de stijl die bij het kasteel hoort, en nog informatief ook. Heel erg leuk dus!

 

Dwalend door het kasteel zie je steeds de dikke muren.

 

En prachtige daken.

 

Hier en daar kun je naar buiten, zodat je de torentjes van dichtbij kunt bekijken.

 

Het kasteel wordt nog bewoond. Dat gedeelte (in het 19de eeuse opgebouwde bouwwerk) is niet toegankelijk, maar dat het bewoond wordt kun je mooi zien aan en anachronistische tv-antenne op één van de torens (niet op de foto te zien).

 

Terug naar Gorlitz

Een ijsje eten op het terras van een bar bij het grote park rond het kasteel.
Ouders die hun zoontje helpen met schommelen. Zoontje dat helemaal gelukzalig kijkt hoe mooi de wereld beweegt.

 

Een terugweg met weer de wind op m'n armen, en weer de bochten voor onszelf.

 

Op het strand (op wat nu onze vaste "plek" is, in het bruisende oosten) zien we deze keer hoe een oude man (naar schatting 60) zijn vader (naar schatting 85) steunt zodat hij de zee in kan lopen.
Net zo geduldig als vaders hier met hun kinderen zijn, loopt deze man met zijn schouder onder die van zijn vader, met hem de zee in, in het tempo dat de oude man aangeeft.

 

En net zo geduldig lopen ze weer terug naar hun plek aan het strand (bij de vloedlijn komt een ander familielid met de stok van de oude man aangelopen) wanneer het baden genoeg is geweest.

Helaas voor Pieter verschijnen de voetballers vandaag niet, en wanneer de schaduw van de kaap ons bereikt pakken we onze spullen: camping, douchen, omkleden.

 

Eten in Plentzia

Vandaag lopen we richting brug. Het plein aan het water is verlicht, of liever gezegd de muziektent. Er gebeurt verder niets.
Het blijft vreemd dat er vrijwel niets met deze geweldige plek gebeurt.

Linksaf langs het water richting brug, en dan komen we al snel bij het enige restaurant hier aan het water. Een terras ervoor, en zowaar een tafel vrij.
Onze buren lopen boos weg wanneer wij eerder worden geholpen dan zij. Wij zijn wel blij dat de serveerster zo snel is voor ons, want we hebben honger.

 

Nog lekkerdere pimientos verdes dan gisteren, tomaten-met-ui-salade, hele goeie solemillo voor Ernst en Pieter, een portie queso manchego voor mij (geen zin in vlees), een overheerlijke fles witte wijn (ergens uit de Rioja),

 

een chocoladesoesjestaarttoetje voor Pieter. Dit is echt heel goed eten hier!

 

Terug dwalen we een beetje door nachtelijk Plentzia. Stijgende (of dalende) steegjes, een plein met kerk en Baskische huizen op het hoogste punt, en tenslotte steken we door, via de boulevard en het park, naar de camping.

 

Het is inmiddels twaalf uur 's nachts geweest, en nog steeds staat de thermometer op 26 graden.

 

Onderschrift

Code voor foto: